A dark night [&Thrushdive]

Een klootzak, een lastpak, een zielloos zielig geval. Dat waren dingen die hij vaak hoorde. Hij mocht zich dan groot en stoer voordoen. Maar was hij dat wel. Hij had zijn kwetsbare kant voor het eerst in tijden bij Littlepaw laten zien. Het was diep in de nacht, en Shadowclan was net in een diepe slaap gevallen. Thrushdive rekte zijn rug, en liep het kamp uit. Behalve hij dan, hij kon niet slapen. Hij ging dieper het woud in, de maan scheen op zijn vacht terwijl hij steeds dieper het woud in liep. Hij hoorde in het verte een beekje, en ging daar op af. Naarmate hij dichter bij kwam, zag hij een zwarte poes staan. Eerst meende hij Innerghost, de clan Deputy te zien, maar dat was niet het geval, nee, het was haar dochter, Fawnpaw. ''Thrush.. Thrushdive?'' Stamelde de poes. Geïrriteerd vernauwde Thrushdive zijn ogen. "Je hoeft niet zo te stamelen, ik bijt niet," beet hij haar fel toe.

''Je bent veranderd.." miauwde Fawnpaw zacht. Thrushdive keek haar aan met tot spleetjes geknepen ogen. Hij zag hoe Fawnpaw haar blik afwende en keek naar het water. Wat zou er door haar kop heen gaan. "Veranderd?" Herhaalde hij vragend. Hoe zo veranderd? Hij wist dat hij daar net bot gereageerd had. Maar ze hoefde ook niet te doen als of hij beet. Dáár had hij een hekel aan. Zo veel katten deden behoedzaam bij hem. Soms was het terecht. Maar dat hoefde zijn familie en vrienden niet te doen. Eigenlijk hoefden zijn clan genoten dat gewoon helemaal niet te doen. Katten buiten Shadowclan, prima. Zijn vijanden binnen de clan, ook helemaal prima, voor de rest niet. Hij zag hoe Fawnpaw verward met haar kop schudde, en allerlei emoties gingen langs haar ogen heen. Nieuwsgierig keek hij de poes aan. "Wat is er?" Vroeg hij recht voor z'n raap, maar dit keer niet zo fel en vals.

"Ik.." begon Fawnpaw twijfelend. Thrushdive keek haar zijdelings aan. Er borrelde nog allerlei emoties door Thrushdive heen, kon hij de tijd maar terug draaien. ".. weet de laatste tijd niet goed meer.. wie mijn echte vrienden zijn.." Hij wist dat Littlepaw met het groepje van Ashdrizzle en Snowynight omging. Ooit had het groepje bestaan uit hij, zijn zusjes, Snowynight, en Fawnpaw. Dat was allemaal nu anders. Thrushdive was als het ware weg gedreven, en hij voelde zich in de steek gelaten. "Ik… Ik weet het ook niet meer," murmelde hij, zijn venijnige, botte, toon weggevaagd, veranderd naar kwetsbaar en geëmotioneerd. "Vroeger was alles beter…" murmelde hij. Voor Ashdrizzle er bij kwam, voor hij werd toegewezen aan Ivyleaf met Ashdrizzle als zijn mede apprentice… Hij had toen nog zo’n zijn best gedaan om vrienden te worden met hem. Maar hij was een snelle leerling geweest, en waarschijnlijk werd Ashdrizzle toen omringd door jaloezie.

De laatste paar moons was Thrushdive ongelukkig geweest, maar die emoties had hij geblokkeerd, hij miste alles voor Ashdrizzle, toen hij nog een opdondertje was, een echte jonge kater, een kitten, en uiteindelijk een apprentice, maar zijn apprentice jeugd was verpest, en in die periode was hij omringd door duisternis en macht zucht, door haat. Het was het uiteraard gelukt macht uit te stralen als een sterke, machtige jonge warrior, enkel werd hij daar door eerder gevreesd en gezien als een monster, en dan de haat van zijn toenmalige vrienden... Snowynight... Zij vreesde hem ook. En nu Fawnpaw hem bij zijn emotie had te weten te pakken, kwam al zijn kwetsbaarheid, zijn ongelukkigheid er uit. En de woorden die Fawnpaw toen zei, troostte hem. "Maar, wij hebben elkaar nog.. toch?" Thrushdive keek op met een zachte uitdrukking op zijn gezicht, en een zwak glimlachje. "Ja, dat is waar..." zei hij toen. "Wij hebben elkaar nog..." zei hij toen. Het word tijd dat ik mijn verleden achter me laat, en dingen recht ga zetten, om te beginnen bij het niet kwijt raken van Fawnpaw, dacht hij vastbesloten, beseffend dat wat hier voor was gebeurd er zeker een einde aan had kunnen maken. Hij wou zich bewijzen, dat hij wel waardig was, dat hij ook een ziel had, en dat hij niet zo duister was zoals anderen hem hadden bestempeld.

Fawnpaw's stem sleepte hem uit zijn gedachten. "Maargoed.." Thrushdive keek haar aan. "Ik hoop dat ik binnenkort ook eindelijk Warrior mag worden, tenslotte ben ik binnenkort al weer twaalf manen!" Thrushdive grijnsde. He, he, een beetje een luchtige onderwerp, daar was hij veel beter in. "Oh, je word vast een fantastische warrior," miauwde hij, dat meende hij. Hij zette een grijnsje op, en zette af met zijn achterpoten. "Weet je wat, laat je vecht skills maar eens zien," grinnikte hij. Een nuchter stoei-gevechtje mocht toch wel?