Sleep, denied {Open}

Thrushdive was nog tot laat in het territorium, hij had even geen behoefte aan slaap. Hij voelde zich klaar wakker, maar niet fit. Niet dat hij ziek was, het was meer een mentale vermoeidheid, terwijl hij fysiek klaar wakker was. Hij wist niet wat het was. Hij liep verder door het territorium, tot zijn ogen op een sneeuwwitte schim vielen. Zijn ogen vernauwend liep hij in de richting van de schim, en hij stopte, toen hij zag dat het Snowynight was. “Snowynight…” kwam er toonloos uit zijn bek.

Voor een kort moment bekeek Thrushdive Snowynight met andere ogen. Snowynight lag daar opgerold als een sneeuwbal, haar witte vacht uit gepluisd. Ze zag er zo... Ongelukkig uit voor zijn gevoel, en een steek van schuldgevoel en meelijden ging door hem heen. Maar dat was voor een kort moment, vooral het meelijden. It's not my fault... Hij sprak haar naam, zonder er eigenlijk over na te denken. En hij zette eem emotieloos masker op zijn kop, om niet te laten blijken wat hij daar net had gevoeld. "Thrushdive.." mompelde ze terug als antwoord. "Waarom lig je daar zo tussen de boomwortels, in plaats van in je nest?" Vroeg hij. Hij vond het raar, al zou hij het zelf ook doen, mocht hij nu in eens moe worden, omdat hij gewoon geen zin had om in het kamp te zijn. Hij voelde zich ellendig.

"Ik kon niet slapen.." Miauwde Snowynight. Thrushdive wiebelde met zijn oren. Hij had twee reacties in zijn kop klaar staan, één bijdehande/ gemene, en één zorgelijke, een zeldzaam ééntje, en hij wist nu niet zo goed welke hij zou kiezen, de makkelijke snelle, of de moeilijke zorgzame. Hij wist dat Snowynight misschien verrast zou zijn door zijn tweede keuze, die andere zou ze vast en zeker verwachten. Dus hij koos voor de tweede. "Hoe komt dat?" vroeg hij met een tikkeltje bezorgde twinkeling. Want die gevoelens had hij wel. En hij wou die gevoelens ook kunnen accepteren. Hij wou dat hij gewoon weer met Snowynight om kon gaan. Hij wou dat zij dat wilde. Maar hij wist dat dat niet snel zou gebeuren. Want de woede die hij zelf nog voelde, was ook nog flink aanwezig. En die moest eerst weg gaan.

Het was waar, Thrushdive maakte zich zorgen om Snowynight, maar hij probeerde zijn zorgen te negeren, en niet te laten zien. "Nou.. euh.." kwam er twijfelend bij Snowynight uit. "M'n hoofd is te vol.. Dat is alles..." Het horen van die woorden bracht die zelfde bezorgde uitdrukking terug op zijn kop. Hij wiebelde met zijn oren. Hij wist niet zo goed wat hij zeggen moest. Die woorden had ze vaak gezegd toen Snowynight nog kitten was geweest. Dus het deed hem wel wat. Toen ze nog vrienden waren geweest, hechte vrienden. "Kon ik alles maar opnieuw doen…" murmelde hij verstrooid, spijt hebbend van zijn woorden toen ze er al uit waren.

"We kunnen niet terug vrees ik... Geen van tweeën. Er is teveel gebeurd.. Teveel tijd..." Thrushdive slikte bij die woorden, en deed zijn best zijn gezicht in plooi te houden. Hij haatte Ashdrizzle, die kater had alles van hem afgenomen. Zijn moeder vond hém vast en zeker een betere warrior dat dat hij was. "Maar dat kan niet. Is er een kans dat je me zou vergeven?" Besloot hij te vragen. Hij zou er alles aan doen om Snowynight weer zo goed als terug te winnen.

"Zou je dat willen om mij, of enkel en alleen om Ashdrizzle een hak te zetten?" Thrushdive trok beledigd zijn oren naar achteren, maar vermande zich. Echt, hij moest iets doen met zijn zelfcontrole. "Het is zo, ik mag Ashdrizzle niet, zacht uitgedrukt, maar nee, ik zou dat niet willen om Ashdrizzle op de hak te zetten, nee, ik wil gewoon dat je me vergeeft om verder te kunnen gaan, want…" Hij slikte en besefte dat hij het ook benauwd kreeg van dit best wel serieuze gesprek. Maar het kwam er nu wel uit, wat hem echt dwars zat. Hij miste Snowynight. "Ik mis je gewoon…" zei hij toen waarna hij naar zijn poten keek, zijn spieren aan spande, en ontspande, weer aanspande, en weer ontspande…

OOC
Weet je waar Snowynight, Ashdrizzle en Thrushdive mij aan doen denken? Squirrelflight, Ashfur, en Brambleclaw.

Hij had de bekende geur al een tijdje gevolgd en voelde zijn nekharen rijzen toen hij een andere rook die hem al meteen deed walgen. Waarom was ze midden in de nacht weg gegaan? En wat deed dat mormel bij haar? Een zachte grom ontsnapte uit zijn keel toen hij de gestreepte kater zag en ineengedoken in wortels lag Snowy. Maar wat hem deed schrikken waren de vormen van tranen die langs haar wangen liepen. De kater sprong naar voren en liet zijn kop zakken en keek Snowynight met een bezorgde blik staan. Maar die houding hield hij niet lang aan, want al snel had hij zich naar Thrushdive gekeerd, woede vonkte in zijn ogen. "Wat heb je gedaan?" Zijn stem brandde van de woede en hij had zich nog net ingehouden niet te gaan schreeuwen. De kater boorde zijn nagels in de grond en als de Warrior maar één klauw zijn richting in wierp, was hij er geweest.

Hij wist wat ze dacht, hij dacht het zelfde, hij zette haar in een tweestrijd. "H-het spijt me…" murmelde hij zacht. Ze wist vast wel wat ze bedoelde. Hij was een klootzak geweest, en dat wou hij niet meer. Hij zag hoe de tranen over Snowynights wangen rolde. Hij stak zijn rechtervoorpoot op om naar haar toe te lopen, tot een windvlaag met een bekende geur zijn neus gaten vulde, met de zelfde stem die hij zo haatte. [i]"Wat heb je gedaan?"[/b] De woedde in de klanken lieten zijn oren bijna ontploffen. Waarom moest hij nou gekomen zijn. Hij keek de kater met tot spleetjes geknepen ogen aan. "Doe niet zo mag, denk je nou écht dat ik Snowynight iets aan zou doen?" Siste hij. "Ik heb gedaan wat ik moons eerder had moeten doen," vervolgde hij toen. Hij keek Snowynight aan, en knipperde een paar keer met zijn ogen, het liefst ging hij nu naar haar toe om haar te troosten. Hij liet zijn blik naar zijn poten glijden. Hij wou de kater zo graag aan vliegen, hij haatte de kater. Het is zijn schuld dat hij en Snowynight geen vrienden meer hadden kunnen zijn. Als Ashdrizzle er niet tussen was gekomen toen, had hij het al moons geleden recht kunnen zetten, maar nu zat die termiet hem in de weg.

"Doe niet zo mag, denk je nou écht dat ik Snowynight iets aan zou doen?" Zijn grom werd wat harder bij het horen van Thrushdive's woorden en legde zijn oren in zijn nek. "Ik heb gedaan wat ik moons eerder had moeten doen," Plots was Ash Thrushdive's blik niet meer waardig en keerde hij deze naar Snowynight. Alsof.. alsof ze vrienden waren. Geschokt keek Ashdrizzle naar Snowynight die weg keek naar de grond. Hij voelde zijn hart in zijn oren kloppen, zijn ogen groot worden en zijn ademhaling sneller worden. Nee.. Als ze Thrushdive had vergeven.. dan betekende dat ze vrienden zouden zijn. Dan was Thrushdive opeens overal in zijn leven, omdat hij geen andere vrienden had. Thrushdive had zijn vriendschap met Littlepaw ruw verbroken en nu zou hij dat ook met Snowy doen? De Warrior begon te trillen op zijn poten en schudde zijn grijze kop. "Als jij dit liever hebt, Snowy, dan zal ik je voortaan wel met rust laten.." Mompelde hij en draaide zich weer om. Ja, hij gunde Thrushdive dit aanblik, maar voor Snowy wilde hij dit doen. Ook al eindigde hij hierbij met geen enkele vriend, geen enkel iemand die naast zijn zijde stond. Met een zucht verdween hij door de struiken, in de richting van het kamp.

OOC; Ash is gone ;-;

Thrushdive kon niet helemaal bevatten wat er gebeurde. De emoties die er los spatte, die kon hij helemaal niet handelen. Verdriet, woedde, afkeer, verwarring, teleurstelling. Thrushdive knipperde kort met zijn ogen. Ja, hij haatte Ashdrizzle, maar hij kon er niets aan doen dat hij ook gevoelens had. En dan de pijn die van Snowynight afdroop, de verdriet die ze uitte, hoe haar hele wereld in stortte. Thrushdive had enkel goede bedoelingen gehad, in ieder geval voor Snowynight. "I-ik… ehh…" hij liet alles kort bezinken. Ashdrizzle was net geweest, had hem zowat de oorlog verklaard, hij had zich kwetsbaar opgesteld, hij had Snowynight in de steek gelaten, alleen omdat Thrushdive zijn excuses aan had geboden. Eigenlijk was Ashdrizzle een domme kater met een kapsones van hier tot mijlen ver weg, en hoefde er maar dit te gebeuren, of alles was over. Hij staarde naar Snowynight die brak. Hij wou haar troosten, ze had verdriet. En hij voelde zich verantwoordelijk. Hij liep op trillende poten van zenuwen naar Snowynight toe en liet zich langzaam naast haar zakken, met zijn staart langs haar heen. "Het… het spijt me…" murmelde hij. Hij wist hoeveel Ashdrizzle voor haar betekende, en hij mocht Ashdrizzle dan haten, maar deze gevoelens gunde hij Snowynight niet.