Quiet || SPT&Ashpaw

Ergens had hij uitgekeken naar meer lessen van Nightwing, maar de zwarte poes was geleidelijk aan uit zijn leven verdwenen. Fijn. Dat had hij net weer, nogmaals moest hij rondzwerven in het kamp totdat die Leader eens wat ging doen. Nu Shrewstar weer, zodra die poes hem iets zou aandoen was hij weg. Zo simpel was het. Mokkend verliet hij het kamp, niet eens meer zin om te wachten op zijn zogenaamde Mentor. Al snel zag hij de verbranden toppen van de boom die hier al weet-ik-veel lang lag. De grijze tabby snoof wat uitdagend en sprong op de zwart geblakerde bast. Pas toen merkte hij een toch wat bekende geur op. "Snowypaw?"

De grijze tabby draaide zijn kopje toen hij een wat geschrokken reactie hoorde. Was het omdat hij gewoon te stil was aan komen lopen of had Snowypaw zich in haar eigen wereldje verstopt. Either way, hij voelde zich wat gelukkig toen ze hem begroette met een glimlach. "Hallo, Ashpaw!" Ashpaw sprong van de stronk en deed een paar passen in de richting en drukte als begroeting zij snuit tegen die van haar. Met een grote glimlach keek hij het witte poesje aan. "Gaat het goed met je? Al trainingen gehad van je nieuwe Mentor?" Vroeg hij nieuwsgierig, hij had niet zeer veel opgelet bij de vorige ceremonie, maar had ergens wel gehoord dat Snowypaw een nieuwe Mentor had gekregen.

"Ja, eentje," Ashpaw merkte de plotselinge verandering van haar oortjes op en fronste even. "Maar ik heb niet zoveel zin in trainingen..." Een verbaasde glans verscheen in zijn blauwe blik, maar hij hield zijn mond nog even. "Ik moet ze delen met Thrushpaw..." Bij die naam alleen al verdwenen zijn voorpootjes in de grond. Nee hè? Moest die kater weer zijn lelijke kop om de hoek steken? "Hij heeft Frostlake ook als mentor en ik ben bang dat we op het gegeven moment ook samen moeten trainen.." Ashpaw schudde afkeurend zijn kop. Dan had Rushspirit zijn taak toch nog niet zo goed gedaan. "Dat is echt balen, maar hij is dus niet komen opdagen bij de vorige training?"

Snowypaw schudde haar kop en Ashpaw knikte wat simpel. "Ik heb hem sowieso weinig gezien... Net alsof hij me ontwijkt," Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, beter ontwijken dan de hele dag met hem rond te lopen. "Maar tot nu toe traint Frostlake ons ook apart." Nogmaals knikte de grijze tabby. "Misschien dat StarClan hem eindelijk te grazen neemt voor zijn stomme daden. En wees blij dat hij zich niet meer in je leven bevindt, voor nu dan, want hij doet je gewoon weer pijn als hij je ziet." Mompelde Ashpaw vervolgens en keek even naar de verbrande boom.

Hij voelde zich weer wat zekerder toen Snowypaw zelf ook een glimlach op haar gezichtje toverde. "Dank je," Hij schudde zijn kop, het was niets. "Echt bedankt." En toen werd hij eigenlijk wel verrast door het kopje dat ze hem gaf. Ashpaw's glimlach werd wat groter en hij sprong wat speels op de stam. "Nou laat maar eens zien wat die Frostlake je dan wel heeft geleerd. Pak me maar als je kan!" Grijnsde hij en rende over de zwarte stem en sprong op een wat hoger gelegen gedeelte. Voor de zekerheid klemde hij zijn klauwen in de zwart geblakerde bast. Straks kwam Snowy plots uit het niets, dus misschien moest hij zich op een plats bevinden die moeilijk te bereiken was? En meteen vond zijn blik de perfecte plaats. Een tak die wat ver uitstak vanuit de verbrande boom zelf. Ashpaw kroop voorzichtig op het wat minder brede gedeelte van de boom en kroop naar voren. Pas in het midden van de tak, die al aardig begon te bewegen onder zijn gewicht, en keek in de richting van het witte poesje.

Toen hij naar de plek keek waar hij en Snowypaw zojuist hadden gestaan schrok hij ervan dat de poes niet eens achter hem aan was gegaan. De grijze tabby draaide zich geheel om, maar nee, geen teken van de witte vacht tussen de zwarte stam. Bijna wilde hij iets roepen, totdat hij een geluidje boven hem hoorde. Hij schrok zo erg van het beeld dat hij bijna zijn grip verloor op de tak, maar deze onder krakende geluidjes van het hout nog onder zijn klauwen vast hield. De zwarte bast was wat afgebrokkeld, maar de tak was nog sterk genoeg om hem te houden. Snowypaw hing boven hem, alsof het iets was wat ze elke dag deed. "Hey," Ashpaw grijnsde naar haar. "Hey, kom jij hier elke dag ofzo?" Vroeg hij onschuldig en bleef gewoon nog op zijn plek staan. Bijna was hij om het gemakkelijk te maken gaan zitten, maar de tak zou dat waarschijnlijk niet redden.

Ach het kwam wel goed met haar, aangezien ze vast wel weer op die tak terecht. Anders kon ze niet doodgaan aan de val, misschien een gebroken poot, op z'n ergst. Ashpaw glimlachte dwaas, Snowypaw zou wel niet vallen, anders zou zijn tak ook breken en vielen ze beiden. Beter dan eentje met een ernstige wond, konden ze tenminste samen met de knorpot Smokebreath in de Medicine cat Den liggen. "Mwah, ik hang hier wel vaker rond," Ashpaw knikte. "En jij dan, ook al lekker uitgewaaid of kraken de gewrichten nog?" Voor de zekerheid deed hij een paar pasjes naar het bredere gedeelte van zijn tak. "Ach, ik kan wel genieten van zo'n plek. Zitten is alleen geen optie aangezien ik liever niet een hele dag bezig ben met splinters uit mijn achterwerk te halen. Maar je zoekt de gevaarlijke kant van het leven weer op, eh?" Bijna kon hij zijn lachen niet inhouden. het was namelijk ontzettend gevaarlijk om je een paar muizenlengtes van de grond te bevinden.

Zijn glimlach werd groter toen hij het gelach van Snowypaw hoorde en daardoor kon hij zichzelf ook niet meer inhouden. Hoe bijzonder dat als iemand anders begon te lachen, je zelf ook meteen in de lach schoot. Een perfect medicijn voor een depressieve bui. "Ach wel ja, ze moeten je Monkeypaw noemen. Ik hang hier in ieder geval wel lekker." Ashpaw verstevigde zijn grip en keek omhoog. "Ah, nou, dan moeten ze jou, uhm, Baboonpaw noemen." Grinnikte het grijze katertje en spitste zijn oren even toen zijn tak een luide krakende kreun gaf. Ach, het was vast niets.

"Ik kan dat als een belediging zien, weet je?" Vervolgens drukte ze een wat kleinere takje naar beneden zodat de bladeren naar zijn neus toe kwamen. Plagerig hapte hij erin en kreeg een mond vol groene blaadjes. "Wat was dat? Was dat jouw tak?" Haar stem deed hem even opschrikken en door zijn plotselinge bewegingen begon zijn tak nog meer te kraken. Ergens voelde hij een lichte trilling, alsof er iets begon te scheuren, maar nee, zijn tak vervolgde het niet door nog meer te kreunen. "Ach, het is vast niets."