Quiet || SPT&Ashpaw

"Precies! Ik zal hem voor je halen, blijf hier vooral maar liggen!" Ashpaw kreunde bij deze woorden, in de hoop dat Snowypaw maar bij hem kon blijven, maar nee, ze was al verdwenen tussen de struiken. Nee! Niet Smokebreath, die kater was zo.. vervelend om bij te zijn de hele dag. "Snowypaw!" Riep hij bijna als een wat hulpeloze kitten. "Het gaat wel, ik merk er niet eens wat van." Hij probeerde zijn zij te likken, maar de pijn golfde door zijn lichaam. Waarom moest hij nou net in zo'n struik zijn geland? Waarom geen zachte struik met mos als bladeren? "Kom nou maar terug.." Mompelde hij vervolgens in de hoop dat zijn stem haar nog kon bereiken.

Hij schrok van de plotselinge bewegingen van de struiken en zijn nekharen sprongen prikkelend overeind. Wat? Snowypaw? "Ik mis nog een alsjeblieft..." Snel likte hij de opgesprongen haartjes weer terug. Hij was.. helemaal niet geschrokken. Wat nerveus glimlachte hij. "Uhm, dat was een grapje, dat begreep je toch wel?" Grinnikte hij, maar toen hij zichzelf hoorde barstte hij in lachen uit.

Kleine traantjes van vreugde rolden over zijn wangen en toen hij een beetje op adem kwam keek hij Snowypaw weer aan. "J-je kan heel slecht liegen!" Heel erf geacteerd beledigd keek hij haar aan. "Jawel hoor!" Weer wat beledigd hief hij zijn kopje wat op, maar keek Snowypaw toen weer vrolijk aan. "Ik lieg gewoon niet graag tegen vrienden." Snorrend gaf hij de witte Apprentice een por op haar schouder.

"Die krijg je terug!" En voor de tweede keer zag hij hoe ze zich op hem stortte en door zijn slordigheid en onoplettendheid werd hij op de grond gedrukt. "Hé, ik ben nog steeds ge--" Hij kapte zichzelf snel af voordat ze weer wegging om 'Smokebreath te halen'. Terwijl hij op zijn rug lag probeerde hij Snowypaw zo vaak mogelijk te porren. Beter dan niets was het.

"Oh, moet ik er een zoentje op geven om het beter te maken?" Ashpaw fronste even en stopte met tegenstribbelen. "Ha!" Grinnikte hij en gaf Snowypaw nog een por. "Alsof jij dat durft." Grinnikte hij weer en keek Snowypaw wat uitdagend aan. Voor zover hij wist zou ze het nooit maar dan ook echt nooit doen, dus had hij deze ronde al gewonnen.

Toen de andere Apprentice wegkeek had hij het gevoel dat hij had gewonnen. "Zie je?" Zei hij op uitdagende toon en hield zijn blik ook zo. "Zeg maar dat je het niet durft." Snorde hij bij de gedachte van zijn overwinning.

Hij moest toegeven dat ze wel koppig aan het doen was en ook bleef doen. Goed. Dan zou hij door blijven mekkeren totdat zelf op zou gaan geven. "Het wordt alleen maar moeilijker zo. Geef nou maar gewoon op." Ging hij weer verder en richtte een doordringende blik op de poes.

"Ik geef het niet op!" Ashpaw grijnsde hierop, dat kon ze zo vaak zeggen, maar nog geloofde hij het niet. Tot hij plots verrast werd door de actie van Snowypaw, ze gaf hem ook daadwerkelijk de lik over zijn schouder. Direct schoof hij wat achteruit en keek de poes verbaasd aan. "Euh.. Ik.." Stamelde ze en vervolgens werd de afstand tussen de twee nog wat groter. Ashpaw knipperde een paar keer, maar hield zijn blik gericht op Snowypaw. "Nou, uhm.." Mompelde hij wat verward. "Het doet minder pijn, ja." Grijnsde hij vervolgens om de situatie wat minder ongemakkelijk te maken.

Het was een andere grijns op haar gezicht, deze was meer voor de zekerheid op haar gelaat geprint. "Nou.. dat is mooi," En blijkbaar was de situatie van hiervoor hiermee niet ongedaan gemaakt. "Uhm, en nu?" Vroeg Ashpaw toen wat voorzichtig zonder zich te bewegen. Hij had de pas achteruit van het poesje wel gezien, ze zou zo weg zijn.

"Sorry," Begon Snowypaw. "Maar ik wilde niet opgeven," Ashpaw glimlachte wat, maar niet te veel. "Nu niet meer klagen over pijn eh?" Een aardig deel van de ongemakkelijkheid verdween wat. "Anders..." Klonk haar stem toen en Ashpaw richtte een wat speelse blik op haar. "Nou," Begon hij met een grijns op zijn gezicht. "Mijn spieren zijn wel wat stijfjes ja, máár ik denk dat ik daar wel zelf overheen kom, hoor."