Quiet || SPT&Ashpaw

"Misschien kunnen we het beter zien vanaf de grond?" Hmm, zou wel kunnen ja. "Of eentje blijft boven, zodat we niet beiden weer een boom in moeten klimmen, want ja, het gaat er wel om om een eekhoorn vanuit de bomen te vangen en de ander blijft beneden en gaat op zoek!" Hij kreeg al meteen zin in het hele plan. Veel beter dan een depressieve Littlepaw proberen te helpen die zijn hulp uiteindelijk toch zou afslaan.

"Dan ga ik wel beneden zoeken!" Eerst dacht hij dat dit een grapje was, maar toen hij de glimlach op d'r gezicht zag knikte hij instemmend. "Want jij kan sowieso heel erg goed klimmen." Hij haalde zijn schouders wat op. "Wat jij wilt," Grinnikte hij en stond volledig op. "Zal ik je dan vanaf boven blijven volgen? Zodat ik de eekhoorn meteen kan pakken?"

"Dat zal ik doen, dat kan ik!" Ashpaw knikte, hij wist allang dat ze dat wel kon. "Niet vallen deze keer, eh?" Ashpaw stak zijn tong uit. "Wat een vertrouwen weer in mij zeg," Zei hij met een sarcastische toon en keek Snowypaw nog wel met een grijns aan. "Klim jij nou maar voorzichtig naar beneden, dan zijn we deze Moon nog klaar."

Het witte poesje gaf hem nog een por tegen zijn oor, die vervelend om klapte, voordat ze naar beneden klom. "Voorzichtig? Voorzichtig is zo saai." Zei ze, maar deed het toch op een uitermate traag tempo. "Voor mij misschien, maar ik vind het wel bij je passen." Zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht. "Ik ben er!" Hij knikte. "Ga maar zoeken, ik volg je wel." Voorzichtig plaatste hij zijn poten zo dat hij wat gemakkelijker op een andere tak kon springen als Snowypaw in beweging kwam.

"Prima!" En toen begon het moeilijke deel van dit alles pas. Van tak naar tak springen was eigenlijk best vermoeiend, maar gelukkig had Snowypaw nog niets gevonden, dus kon hij af en toe even uitrusten. "Pas maar op hoor, ik ben heel erg snel!" Ja dat had hij wel gemerkt ja. "Ik hoop dat het zometeen geen Ashy's gaat regenen," Ashpaw lachte sarcastisch. "Dat is toch leuk? Hoe meer mij's hoe meer vreugde op deze wereld." Riep hij vrolijk uit, maar toen zijn tak begon te bewegen drukte hij zich tegen de stam aan. "Hoe gaat het daar beneden, als iets gevonden?"

"Oh dan heb je ook een heleboel mij's nodig!" Zei Snowypaw. "Om jouw arrogantie in check te houden!" Ashpaw lachte. "Ik denk dat eentje wel genoeg is hoor." Grijnsde hij naar de witte poes, maar toen hij een teken ontving sprongen zijn instincten weer aan. "Nee, nog nie-" Hij spitste zijn oortjes. "Wacht 'ns" De poes dook in een jachthouding en Ashpaw sprong zo zacht mogelijk naar de volgende tak om haar nog wel bij te houden. Tenslotte zouden prooidieren nooit verwachten een kat in de bomen te zien!

Hij wilde net zeggen dat het vast niets was toen ze al aardig lang aan het lopen waren, toen hij nog een teken vernam van Snowypaw. Meteen concentreerde hij zich, maar had geen idee wat hij eigenlijk moest doen. "WAH!" Ja het was voor de eekhoorn bedoeld, maar Ashpaw had een beetje hulpeloos om zich heen gekeken en moest zelf schrikken van het teken. Zijn achteproten verloren hun grip en hingen wat in de lucht. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de eekhoorn zijn boom insprinten. Hij moest snel zijn. Moeizaam kroop hij weer op de tak en rende achter zijn prooi aan. De eekhoorn had maar een kleine voorsprong, maar aangezien het beestje lichter was, kon hij makkelijker over de takker rennen. Toch besloot Ashpaw zijn voorzichtigheid te vergeten en versnelde hij zijn pas. Bij een aardig dikke tak probeerde hij een sprong uit, en ja hoor, zijn klauwen maakten contact met de eekhoorn. Hij trok het beestje naar zich toe, maar verloor daarbij ook zijn grip. De tak verdween onder zijn poten en hij viel naar beneden, de eekhoorn nog bij zich houdend. Met al het geluk van de wereld belandde hij in een struik die het grootste gedeelte van zijn va brak. het eerste wat de grijze tabby deed was zijn vangst bekijken. Zo snel als hij kon beet hij de nek van de eekhoorn door. Pas toen merkte hij waarin hij was gevallen. Doorns prikten in zijn zij en rug. "AH!" De pijnkreet ontsnapte uit zijn longen en hij sprong uit de struiken. De doorns prikten ontzettend, maar zijn eekhoorn was ongedeerd. "Heb ik weer.." Mompelde hij wat sacherijnig en voelde al enkele bloeddruppels over zij vacht lopen.

Gelukkig kwam Snowypaw al snel weer op hem af, dus kwam zijn glimlach ook weer tevoorschijn. "A-ashpaw," Klonk haar stem wat stotterend. "I-ik was bang dat je d-dood was." Hij keek haar even doordringend aan met een serieus gezicht. "Nee, dat niet." Mompelde hij nog steeds met en strak gezicht en serieuze stem, zijn glimlach was van zijn gezicht verdwenen en hij pakte de eekhoorn op. Maar toen gooide hij het beestje op Snowypaw en verscheen zijn glimlach weer. "Maar deze rakker wel!" Grijnsde hij en hoopte dat Snowypaw in zijn geacteerde stukje was getrapt.

Het werkte! De aardig geschrokken blik van Snowypaw liet zien dat zijn plan was gelukt. Haha! "Wat..?" Hij kon zijn lachen bijna niet inhouden op deze reactie. "JIJ!" Sprak ze op een verontwaardigde, maar ook speelse toon. "Ik zal je krijgen! Jij monster!" En vervolgens voelde hij haar gewicht op hem komen. Hij viel op de grond en gelukkig op zijn zij die niet besprenkeld was met doorns. "Hè!" Zei hij toen hij weer wat lucht had gevonden om in te ademen. "Ooit gehoord dat je gewonde katten niet aanvalt?" Mompelde hij terwijl hij Snowypaw van zich af probeerde te duwen.

Toch kon hij er niets aan doen en werd hij tegen de grond aangedrukt. "Oh, ben je gewond? Zullen we je dan maar naar Smokebreath brengen voor een goede behandeling? Ik weet zeker dat hij de perfécte kruiden voor je heeft." Hij keek haar wat sarcastisch aan. "Ja, dat zal mijn dag helemaal opfleuren, ja." Grijnsde hij. Ja, van deze leuke dag naar de grauwe Medicine Den van Smokebreath, dat is een grote verandering.