Quiet || SPT&Ashpaw

"Weet je het héééél zeker?" De serieuze blik op haar gezicht deed hem toch even naar beneden kijken, maar hij zag nog geen grote breuk in het hout. "Je bent gewoon te zwaar!" Beledigd knakte zijn nek naar boven. "Zal ik bewijzen dat ik dat niet ben, dan? Zal ik dan op deze tak springen, ik weet gewoon zeker dat hij mijn gewicht houdt!" Riep hij naar boven.

"Probeer dan maar!" Uitdagend wierp hij een blik op de witte poes. "Als hij het niet houdt, mag je heus wel op mijn tak zitten." Ha, was hij dan niet te zwaar om zelfs de boom in te klimmen. Maar goed, nu had hij een belofte om waar te maken. Ashpaw begon eerst wat te wiegen met zijn tak en dit ging nog goed. Geen gekraak, maar dit was ook nog geen springen. Heel voorzichtig liet hij de tak los met zijn poten en voelde even de lucht onder zijn pootkussentjes. Toen hij weer landde kreunde de tak zachtjes, en zo sprong hij steeds weer wat hoger. Tot hij dit drie of vier keer had gedaan. Toen hij weer was geland op de wild schuddende tak keek hij triomfant omhoog. ""Zie j--" Plots gebeurde alles in een moment. De tak stopte met schudden, maar begaf het ook onder zijn lijf. Het gekraak was luid in zijn oren, bijna te luid en hij wist nog net op tijd zich vast te klemmen aan de plek waar de tak in tweeën spleet. Met grote ongelovige ogen keek hij naar beneden. Over geluk hebben gesproken. Maar toch keek hij met een grote glimlach naar boven.

Met wat moeite hees hij zich zelf omhoog en hield daardoor er wat splinters in zijn buik aan over. Maar die konden er wel uitgehaald worden. "Ik zou die muis vanavond maar even laten liggen," Wat zuur keek hij Snowypaw aan. "Kun je zelf naar beneden komen?" De grijze tabby schudde zijn kop. "Nee ik denk het niet, want ik ga nóg hoger." Riep hij uit en klemde zijn klauwen in de eerst volgende tak die wat omhoog leidde. De zwarte bast brokkelde gemakkelijk af, maar zorgde ook voor wat grip. Ashpaw stopte pas met klimmen toen hij een kleine uitstekende tak had gevonden. "En dat moet de Apprentice zeggen die nu als een lui varken op een tak ligt." Zei hij plagerig.

"Hey, das oneerlijk!" Hij grijnsde toen ze weer iets zei. "Je mag niet hoger liggen dan ik! Pas maar op hoog, dat er niet ineens een eng, wit monster aan je staart hangt." De grijze tabby trok er zich niets van aan en klom verder. Een paar keer belande hij op een tak die wat begon te bewegen toen hij zijn poten erop plaatste. "En lui varken? Waar? Ik zie er geen!" Hij keek achterom. "Oh vreemd, want ik zag hem net nog ergens bij jou. Kijk maar uit dat hij je niet laat schrikken." Grijnsde Ashpaw en besloot nu te stoppen. "Wow.." Mompelde hij en kon nu gewoon door de bladerdakken van de bomen om hem heen kijken. Heel even dacht hij dat hij een eekhoorn over de takken zag sprinten, maar toen hij een paar keer had geknipperd was het al weg. "Dat enge witte monster is volgens mij veels te traag." Plaagde hij toen hij klaar was met zijn uitzicht.

"Wat is er?" Ashpaw wierp een plagerige blik naar beneden. "Wat zie je? Wat is daar?" Hij grinnikte. "Dat zal ik je niet kunnen uitleggen, veels te mooi." Maar nee, Snowypaw kwam ook niet in beweging. Durfde ze het niet? "Waarom komt het grote grijze monster anders niet naar beneden?" Hij nam maar aan dat ze het echt niet durfde, maar waarom zijn mooie uitzicht verruilen? "En waarom zou ik naar beneden komen dan? Wie weet pakt het enge witte monster me echt!" Grijnsde hij.

Hij voelde de stilte op zich neerdrukken en Snowypaw haar blik naar beneden liet gaan. Wat had hij nu weer gedaan? "Het is zo hoog!" Pfoe. Hij had net op het punt gestaan om naar beneden te klimmen, maar Snowy praatte weer. "Wat als je nu valt?" De Apprentice grinnikte. "Ik kan deze tak ook weer uittesten hoor!" Hij begon wat heen en weer te wiegen op de wat dikkere tak, maar zodra deze wat begon te kreunen schuifelde hij wat meer naar de stam toe. Nee, bij deze val kon hij wel aardige verwondingen oplopen.

"Niet doen!" Maar Ashpaw had zijn gewicht al een keer uitgetest op de tak. "Val niet..!" Met een glimlach keek hij haar aan toen hij zich zelf tegen de stem had gedrukt. "Kijk, hij is niet kapot gegaan, en ik sta toch heel veilig." Glimlachte hij naar haar. "Maar goed, ik kom wel naar beneden omdat je straks zelf uit angst uit de boom valt." Natuurlijk, nu hij zelf een beetje bang begon te worden gaf hij dat maar niet toe. Dat had Snowy ook niet gedaan, dus waarom hij wel? Voorzichtig drukt hij zijn klauwtjes in de stam en liet zich zo een paar keer vallen, maar greep de bast wel weer vast zo om de muizenlengte. Het ging niet echt snel, maar het was veiliger. Toen hij bij de tak was aangekomen waar Snowy zich bevond keek hij haar weer vriendelijk aan. "Nu blij?"

"Ja." Was haar antwoord en ze ontspande weer. Maar nu? Wat moesten ze nu in StarClan's naam gaan doen? Wat verveeld plukte Ashpaw aan een klein twijgje en keek Snowypaw vervolgens aan. "Heb je ooit een eekhoorn gevangen terwijl je in een boom zat?" Vroeg hij met een glimlach.

Zijn glimlach werd breder toen hij de blik van Snowypaw zag. "Kan dat?" Hij haalde zijn schouders op. "Mij is dat nog nooit gelukt!" Ashpaw grinnikte hierop. "Geen idee, maar dat betekent niet dat het onmogelijk is toch?" Hij keek even door de takken, maar zag nog geen bekende grijze of bruine vacht. "We kunnen het toch proberen?" Grijnsde hij naar Snowy.

"Ja, dat kunnen we!" Eindelijk! "Maar waar kunnen we een eekhoorn vinden?" Ashpaw liet zijn blauwe blik nogmaals over de takken gaan, maar nee, zo zou het onmogelijk zijn. "Gewoon zoeken, denk ik?" Zei hij met een grijns en keek om zich heen om de dichtstbijzijnde tak te vinden waar hij over kon stappen qua boom.