Where butterflies never die {STRAWBERRY}

"Bedankt.. Echt bedankt.." Miauwde ze zacht. Hij glimlachte warm en voelde eerst aan hoe Strawberry onder zijn aanraking verstarde, maar zich nadien toch begon te ontspannen. En het was nogmaals zijn beurt om ietsjes te blozen toen de poes haar kopje op de zijne neerlegde. Hij begon zachtjes te spinnen, maar hield ondertussen toch nog de weg in de gaten. Als ze nu per ongeluk tegen een boom aan knalde was het ook niet bepaald ... wat je noemt aangenaam. Stiekem hoopte hij dat ze zo voor eeuwig konden doorgaan, maar aan alles kwam ooit een einde. De zonnenrotsen verschenen in zijn zicht en hij hield eventjes halt toen ze bij hun kleine prooistapeltjes arriveerde.

Strawberry genoot zwijgend van de warmte, haar ogen half gesloten. Op de één of andere manier voelde het veilig. De poes hield wel van warmte en had een hekel aan kou. Maar toen ze de zonnerotsen zagen verschijnen, hield Strawberry even halt. "Kunnen we.. niet nog even hier blijven?" Murmelde ze zachtjes, haar kop ietsjes scheef houdende en hem ietwat onschuldig aankijkende. Ze wilde op deze manier eigenlijk nog helemaal niet weg. Ze drukte haar kop nog wat dichter tegen hem aan.

"Kunnen we.. niet nog even hier blijven?" Hij glimlachte warm en spon zachtjes verder. "Tuurlijk" Miauwde hij, waarna hij ging zitten en de vacht van Strawberry dichter tegen hem aanvoelde. De vorige keer dat hij met de poes naar de rivier had gekeken was het nacht geweest, net zoals nu. Echter stonden ze nu wel veilig op eigen territorium, en niet aan één van de grenslijnen. Ze zouden zich nu dus geen zorgen om iets moeten maken. Hij sloot zijn felle gele ogen die zachtjes glommen van genot en voelde hoe de ijzige wind zachtjes met zijn vacht speelde. Nee, hij had dit met niemand dan háár anders willen delen.

Ze had nooit verwacht een moment zo met iemand te delen. Natuurlijk, als klein kind had ze het zich wel eens voorgesteld, iemand met wie ze haar leven zou kunnen delen. Ze had echter niet verwacht dat dit eraan vooraf gegaan zou zijn en dat het Twirlfang geweest zou zijn. Maar... Ze was wel blij dat het nu zo gegaan was. Ze sloot haar ogen en ging zitten, langzaam tot rust komende bij de kater. Dit was nou vertrouwen. Vertrouwen dat ze langzaam in Twirlfang gekregen had... Duidelijk genoeg.

Het geluid van water dat zachtjes tegen de oever van de rivier aanklotste werkte rustgevend op hem. Echter was dat geluid niet luider dan het geluid van zijn gesnor. Zelfs hij had dit enkele manen geleden niet verwacht. Toen hield hij zich alleen maar bezig met plannen te maken om Strawberry te bedreigen, en af en toe zelfs te ... vermoorden. Maar nu had hij zielsveel spijt van zijn roekeloze gedrag dat hij had vertoond toen. Maar gelukkig wist hij zichzelf te herpakken, en nóg gelukkig had de poes het hem vergeven. Hij voelde hoe de warmte met vele stralen op hem werd afgevuurd, echter was het geen warmte van de zon, gezien die er niet was. Hij vlamde helemaal op vanbinnen, dat was de reden...

Zwijgend luisterde Strawberry naar het gesnor van Twirlfang. Het was een alomvattend geluid. Het was overal aanwezig, maar niet zeer onprettig. Ze sloot haar ogen en luisterde ernaar. Al vlug volgde haar eigen gesnor zijn gesnor op. Ze doezelde als ze heel eerlijk was wel langzaam weg. Haar oren legde ze wat naar achter en stond haarzelf ook toe om wat weg te doezelen. Ze schommelde ietsjes heen en weer terwijl dit gebeurde. Het maakte niet uit, het maakte niet uit voor nu...

Na een tijdje hoorde hij door het gesnor van zichzelf, ook het gespin van de poes. Het deed hem eventjes glimlachen. Hierna schommelde de poes ietwat heen en weer, en voor de zekerheid krulde hij zijn staart rond haar lichaam zodat ze iets beter haar evenwicht zou kunnen behouden. Het laatste dat ze wouden was dat ze omver viel, toch? "Ben je moe?" Vroeg hij zachtjes, amper luid genoeg om boven het geluid van het water uit te heersen. Maar toch was het nog verstaanbaar. Hij opende zijn gele ogen weer en wachtte in alle rust af op antwoord, en het maakte hem zelfs niet uit dat hij dat niet kreeg..

Plotseling krulde Twirlfang zijn staart om haar heen en Strawberry sloot haar ogen nu helemaal, met haar gewicht tegen de kater aanrustende. Hij was heerlijk warm. Ze vond het niet erg. Het was lekker warm... "Ben je moe?" Kwam de zachte vraag van de kater. Eventjes opende Strawberry haar ogen en hief ze haar kopje om hem aan te kijken. "Beetje," Murmelde de poes zachtjes, waarna ze haar ogen weer sloot en haar oren weer slaperig liet hangen.

"Beetje," Murmelde de poes. Hij greens eventjes, echter plakte de warme uitdrukking op zijn gezicht alsof het eraan vast gelijmd was met een lijmpistool. "Rust maar eventjes, ik waak wel." Murmelde hij zachtjes, waarna hij de poes een lik gaf over d'r oren. Hij bleef nadien rustig naar voren staren en wachtte af op reactie van de poes. Tekens van wegduimelen, of gewoon een antwoord, het maakte het niets uit. Zolang ze maar bij hem bleef was hij al tevreden.

Strawberry knipperde wat slaperig met haar ogen en kon nog net een gaap onderdrukken. "Rust maar eventjes, ik waak wel." Miauwde Twirlfang zachtjes, waarna hij een lik over haar oren gaf. Strawberry verstarde eventjes, maar ontspande zich al snel weer. Ze was duidelijk nog niet helemaal compleet gewend aan de affectie van Twirlfang. Maar toch knikte ze zachtjes en begon ze langzaam weg te dommelen, weer een stapje verder op de ladder van vertrouwen. Ze sloot haar ogen en liet de rust haar langzaam vinden.

Hij voelde Strawberry verstarren, maar nadien leek de poes zich alweer te ontspannen. Dat betekende dus dat ze er niets mee inzat, of eerst misschien wel maar hem gewoon zijn gang liet gaan. Hij zuchtte zachtjes, sloot zijn eigen ogen ook nog eens, maar opende ze toen hij even wat bladergekraak hoorde. Nieuwsgierig keek hij opzij, maar er was niets te zien. Voor de zekerheid zou hij dus echt maar wakker blijven. Hij wierp de poes even een warme, zijdelingse blik toe en focuste zich nadien weer op het water...

(Topic uit, denk ik?)