It's time to unite, my friends..

[De naam Skittles is veranderd in Azura Smile

..]

De zwarte kat met de ijsblauwe ogen begon te praten, eentje die zich vanaf het begin nogal stilletjes gehouden had. Toch wist deze iedere kat het zwijgen op te leggen die aan het praten was, en geboeid door zijn woorden luisterde Azura naar hem. Hij wist wel hoe hij haat moest creëren en katten tot iets aan moest sporen, en dat vond ze wel leuk aan 'm. Toen ze haar blik voor het eerst langs de andere katten liet glijden herkende ze er een paar, zoals Sandstorm en Silvercoat. Ze glimlachtte even kort naar hen, en wierp ook een korte blik op Goldfuzz, een jonge kater die ze onlangs ontmoet had.
Skittles wist niet zo goed wat ze hier bij deze katten moest gaan doen, maar besloot zich maar voor te stellen. "Hey allemaal, ik ben Azura.. 'T leek me wel handig als jullie mijn naam zouden weten wanneer jullie met mij tot de Elite zouden behoren." grijnsde ze, waarna ze door haar achterpoten zakte en op de grond ging zitten. Haar ijswitte staart die een klein zwart stipje bevatte op de punt ervan swiepte langzaam heen en weer, terwijl ze afwachtte totdat ze weer kon luisteren naar datgeen wat anderen zouden zeggen. Ze vond het altijd boeiend om uit te zoeken hoe andere katten werkten, hoewel ze hier nog geen kei in was aangezien ze zich tot nu toe nooit zo vaak tussen de andere katten had bevonden.

Eclipse had zich nog niet bewogen, roerloos als een standbeeld. Haar oranje ogen staarden naar Scourge, beloofde hij hen wat ze wouden? Maar.. Was het waarheid? Kon hij het waar maken? Een opstand tegen de clans? Ze kneep haar ogen eventjes kritisch samen, ze was dan wel verscheurd van binnen, maar ze was niet gek. Zeker niet. Ze had nog altijd geen woord gesproken. 'Katten die zich hier verzameld hebben. Wij delen één ding. Haat voor de Clans! Als je, je bij mij aansluit, moet je leren leven om bloed en macht! De Clans hebben een van onze naasten gedood, een waardig strijder. Wij laten hen zien dat we niet gewoon rogues zijn! Nee, als je hier wilt blijven, moet je bereid zijn te trainen, te doden, het bloed van je vijanden te durven proeven. Dit is geen normale Clan! Dit is BloodClan! Zijn jullie klaar om jullie bij BloodClan aan te sluiten! Zorg voor een halsband waar je, je verdiende hondentanden door kan stoppen, dat is in mijn ogen een teken van macht. Jullie beginnen zonder, eindigen met veel. Zolang je bereid bent mij te volgen!' Miauwde Scourge. Halsband.. Hoe moest ze daar nou weer aan komen? Ze kneep haar ogen nog meer samen, halsbanden hoorden bij kittypets, niet bij haar, Scourge kon maar beter een heel goede reden hebben waarom, ze had geen zin om bij tweebenen te gaan dwepen voor een halsband, nee zeker niet. Haar staartpunt bewoog langzaam heen en weer en ze bleef Scourge aan staren, met nog altijd dezelfde kritische blik in haar ogen, maar ze hield haar mond dicht, ze wist wel beter. Deze kat kon haar in een haal afmaken. Niet dat het haar heel veel uit maakte, ze had niks meer om voor te leven.

Sandstorm had niet meer naar Ice gekeken, omdat Night hem antwoordde. Gelukkig kende hij haar. Ze was een sterke Rogue. Plots werd het helemaal stil, toen Scourge begon te spreken. Zijn stem galmde over het veldje. Haat aan de Clans. Ja, zeker, dat hield hen bij elkaar. Het was een sterk bondgenootschap. Sandstorm wist zeker dat, wat er ook mocht gebeuren, deze Rogues sterk zouden staan. Bereid zijn te trainen, het bloed van je vijanden te proeven.. Op de een of andere manier maakten deze woorden wat in hem los, de behoefte dat ook echt te doen, de behoefte Scourge en zijn raad te volgen. Wie zou willen, moest blijven en trainen. Bij het gedeelte over hondentanden keek Sandstorm even raar op. Met een halsband lopen? Met hondentanden? Dat klonk toch werkelijk te gek voor woorden! Hij zag verschillende Rogues ook vreemd kijken bij die woorden. Maar, op de een of andere manier, kwam zelfs dat vreemde plan eruit met de zekerheid dat het kon, alsof het nooit anders was geweest. Zoals hij de dingen zei klonk alles mogelijk en goed. Sandstorm voelde, tot zijn eigen verbazing, dat hij na een paar blikken op deze kater en een paar woorden uit zijn mond, bereid was hem te volgen. Ze verdienden het immers, niet? De Clans hadden lang genoeg geregeerd! De laatste woorden stierven langzaam weg. 'Voor degenen die willen, ik heet jullie welkom in het BloodClan kamp. Iedereen kan hier zijn nest maken en komen voor trainingen.' Sandstorm deed automatisch een stap naar voren. Hij zou Ijsel en de rest vragen wat zij ervan vonden. Misschien zouden ze wel meedoen, al wist hij niet of hij zijn gezin aan gevaar bloot wilde stellen. Maar in dat geval moesten ze juist oefenen en trainen, zodat ze beter weerbaar zouden zijn. Ja, dit was wat hij had gewild. Het voelde alsof een lang gekoesterde haat eindelijk wraak zou vinden. En ja, dat voelde goed.

Ze sprong soepel van de rots af en negeerde de verdere blikken. Haar ogen waren gefixeerd op de kater die hun verraders had genoemd. De eerste slachtoffers. Ze liep naar de kater toe. Haar staart zit recht omhoog en ze leek bijna net zo angstaanjagend als Scourge. Haar oren bewogen soepel heen en weer. 'En jij, kijk even uit voordat je de verkeerde dingen door dit gebied gaat roepen. Misschien ben jij wel een verrader. Ik zou maar oppassen,' zei ze en ze spon, terwijl ze boos neerkeek op de langharige goudbruine kater voor zich.
dat had hij voelen aankomen. stomkop. hij maakte zich klein en zei niet zonder respect voor de indrukwekkende verschijning voor hem"het was niet de bedoeling onmiddellijk vijanden te maken, maar dit is een plek vol clankathaters. en dan komen jullie binnengewandeld. mij een zorg, bannelingen of niet. eens clankat, altijd clankat denk ik." hij zweeg. het had geen zin om tegen te spreken. Plots galmde de stem van scourge door de ruimte en hij keek op naar hem. nadat hij was uitgesproken wist hij onmiddelijk dat hij zou blijven. hij zou de volgende dag naar een halsband zoeken. geen suf kittypetding. een echte bloodclanhalsband. en hij zou hem trots dragen.

Shadowfur keek minachtend voor haar naar de goudbruine kater. Die sprak haar aan. Shadowfur's ogen gloeiden moordlustig toen ze de kater zijn woorden hoorde. Ze stak haar poot uit. Haar nagels klapten zich uit. Met een volle kracht liet ze het tegen de kater zijn gezicht gaan. 'Zeg nooit dat een Clankat altijd trouw aan de Clan zou blijven. Het gaat je dood nog is worden om hier te zijn,' sprak Shadowfur. Haar nagels waren roodgekleurd. Ze likte ze schoon en snrode van het bloed. Daarna luisterde ze naar Scourge' woorden. Scourge praatte luid. Shadowfur keek in zijn ogen en zag dezelfde haat die zij moest voelen. Haar borst ging een stukje vooruit. Toen hij het over een halsband had, glommen Shadowfor's ogen moordlustig. Ze wist wel een gevaarlijke hond met een halsband. Toen Scourge over trainingen begon, grinnikte ze even kort. Daarna liep ze rustig een stuk naar voren, de goudbruine kater achter zich in de gaten houdend. Die had nu wel zijn verdiende loon verdiend. Ze had met haar nagels in zijn gezicht geklauwd. Het was een fijn gevoel geweest. Vooral omdat de kater nog zo jong leek. Haar ogen keken in de hemel. Zijn lichtblauw ogen keken in haar ogen en ze snorde even. Ze zaten allebei op dezelfde lijn. Scourge wou graag moorden. Nou, zij ook wel.

hij zag de blik in de poes haar ogen. net te laat dook hij weg. de klauwen krasten in zijn neus. bloed druppelde op de grond. hij keek naar zijn poten en zag de bloedspatten op de grond. verbaasd en te geschokt om te reageren luisterde hij naar de poes: 'Zeg nooit dat een Clankat altijd trouw aan de Clan zou blijven. Het gaat je dood nog is worden om hier te zijn hij moest zich inhouden om niet te schreeuwen van de pijn. "dit word ik wel gewend, ik zal nog veel vechten. dit kleine krasje in mijn neus zal me herinneren aan mijn eerste dag. bedankt om het me te geven" spuugde hij. hij twijfelde er niet aan dat hij kon sterven door deze poes uit te dagen, maar het kon hem niets schelen. als ze wilde vechten, zou hij vechten. hij wilde nog niet dood. hij moest eerst enkele clankatten naar de starclan sturen voordat hij hier wegging. of hij voor goed zou verdwijnen, zou de tijd uitwijzen. de poes zat met haar rug naar hem. hij moest zich inhouden om niet op haar rug te springen. nu ja, als het hem zou lukken om de poes te bespringen, zou hij niet weten of het hem zou lukken tegen een ervaren kat te vechten. de moordlustige blik in haar ogen vertelde hem dat het beter was deze kwestie als gesloten te laten. nog even voelde hij haat maar toen kreeg hij spijt. hij had zich gedragen als een idioot. tegen allebei de ex-shadowclanleden. ze had gelijk: een banneling is niet loyaal aan een clan. hij wou dat er een kans was dat ze hem zou vergeven. het zag er niet naar uit dat ze ooit vrienden zouden zijn. misschien heel veel later. of nooit. dat wist hij niet, dat kon niemand weten.

Shadowfur had de laatste tijd even in Scourge' ogen gekeken, gewoon, om die moordlust te zien en draaide zich als een aanvallende slang om bij het horen van de goudbruine kater zijn woorden. Shadowfur werd woedend. Haar nagels klapten zich uit. Ze liep tot vlak voor de goudbruine kater zijn neus. Die bloedde. Een grijs verscheen op haar gezicht. Toen sprong ze snel op zijn rug en drukte hem met de volle kracht tegen de grond. Haar tanden gingen in zijn nek. Die beten stevig door. Maar niet zodat hij dood zou gaan. Dit was een waarschuwingsbeet, alleen een hardere dan dat ze bij een training zouden doen of gewoon om diegene te verwittigen. Dit was een beet waarin haar haat was verwikkeld voor het tegenspreken van haar. Haar nagels boorden zich diep in zijn vacht en haar ogen twinkelden moordlustig. Daarna sprong ze met een soepele sprong van de kater zijn rug af. Ze proefde bloed. Shadowfur wierp de kater geen blik waardig meer en begon op haar gemak haar vacht te wassen. Alsof ze daarnet niet bijna een lid van BloodClan om het leven had gebracht. Zijzelf zou zich waardig stellen als BloodClanlid. Ze zou iedereen die haar tegensprak flink straffen. Ze zou net zo sterk als Scourge woorden en Scourge' moordlust hebben. Ze ging rustig zitten naast Scourge en begon haar flank te likken, terwijl ze de goudbruine kater een haatvormige blik wierp.

Silvercoat luisterde aandachtig naar Scourge's woorden. Een halsband zou hij best van de tweebenen kunnen stelen. Maar hij zou Scourge maar wel gaan inlichten dat hij voortaan nog wel in zijn eigen schuur bleef wonen. Silvercoat hield niet van een gemeenschap, hij was liever op zichzelf en dat er dan zo af en toe katten langskwamen. Silvercoat keek naar zijn vrienden. Angelos, Madiebo en Lionheart. 'Vrienden, ik ben bereid veel voor deze clan te doen, maar helaas ga ik hier niet wonen. Dat trek ik niet.' kondigde hij aan tegen de 3 katten. Hij keek rond. Hij zag 2 katten vechten en schudde zijn kop. Dat was dus een van zijn redenen om hier niet te wonen. Toen trippelde hij naar Scourge. Hij boog zijn kop een keer, als teken van respect. 'Scourge, hoe zeer het me ook spijt ik kan hier niet wonen. Ik heb het niet zo op gemeenschappen. Vind je het erg als ik in mijn eigen schuur blijf wonen?' vroeg hij de kat. Een zwarte poes zat naast Scourge, met haat in haar ogen gericht op een kater. Wat was hier nu al gaande?

Azura wist niet echt wat te doen en had voor enkele seconden zelfs het idee om weg te lopen van deze saaie plek, maar toen een zwarte poes Goldfuzz liet weten dat ze het niet eens was met zijn opmerkingen besloot ze toch maar te blijven. Afwachtend keek ze naar Goldfuzz en vroeg ze af wat hij nu zou gaan doen; zijzelf zou het hier echt niet bij laten als ze hem was, ook al waren haar kansen miniem geweest. De kater die ze als aardig had bestempeld, Goldfuzz, was niet de enige die een hatelijke blik kreeg toegeworpen. Ook Shadowfur kreeg een blik vol haat op zich gericht door Azura, voor zover ze dat kon. Ze stond op en liep in een sierlijke beweging naar de zwarte poes toe, die zich blijkbaar goed genoeg had gevonden om naast Scourge te gaan zitten en keek haar met een gevaarlijke twinkeling in haar ogen aan, terwijl haar staart als een teken van irritatie heen en weer zwiepte. "Hou je dramaqueen-neigingen een beetje in, wil je? Ook al verklaart iemand alle katten met een zwarte vacht ondergeschikt aan de superieure katten met een witte pels, het is alsnog geen reden om iemand vurig aan te vallen." zei ze met een grauw, terwijl haar ijsblauwe ogen die meestal vriendelijk keken de hare doorboorden met een woede die er maar zelden in te vinden was. Hierna richtte ze zich op Scourge, met een glimlach en plotselinge verandering van haar gezichtsuitdrukking dat ze hem lief en vrolijk aan keek. Haar woorden waren echter alles behalve vrolijk, hoewel ze het wel op zo'n toon zei. "Misschien is het een idee om sommige katten een les te geven in zelfbeheersing? Het is immers erg gevaarlijk wanneer je opgeslokt bent door blinde woede en je nog moet vechten ook, je kan alles dan niet meer reeël bekijken." stelde ze voor, en net voordat ze naar Goldfuzz wilde lopen wierp ze nog een blik op Shadowfur.
Eenmaal aangekomen bij de jonge kater drukte ze even kort haar neus tegen de zijne, een lief gebaar, waarna ze naast hem ging zitten en zijn wonden bekeek. "Doet het erg veel pijn?" vroeg ze zachtjes, haar blik ondertussen alweer van hem of zijn wonden afgewend.

Goldfuzz had niet gezien dat Azura was binnengewandeld. Hij was te druk bezig met de poes op zijn rug. hij voelde haar scherpe klauwen in zijn vacht. Die was nog niet dik, dus de nagels maakten diepe krassen in zijn vel. hij werd nog harder tegen de grond gedrukt en kermde van de pijn toen haar scherpe tanden in zijn nek boorden. het warme bloed liep over zijn nek. de wonden branden. dit had hij verwacht, maar het deed toch best veel pijn. hij had geen idee hoe hij hieronderuit moest komen. hij porbeerde om te rollen, maar dat was sowieso geen goed idee. zijn onderbuik was de zwakste plek. als de nagels daarin zouden verdwijnen zou hij doodbloeden. toen de poes van hem afsprong bloedde hij zo erg dat het duizelde. hij hoorde Azura tegen Scourge praten maar kon het niet verstaan. hij was te zwak om zijn hoofd op te tillen. plots voelde hij Azura's neus tegen de zijne. Ze keek naar zijn wonden en vroeg: "Doet het erg veel pijn?" "ja, het doet erg veel pijn" antwoorde hij met schorre stem. hij was blij met Azura's gezelschap. "kijkt die zwarte nog hierheen?" vroeg hij. hij hoopte van niet. hij wilde niet dat ze zijn pijn zag. binnen in hem was een vlam. die vlam zou groeien. de vlam was een wraakgevoel. hoe langer hij hier was, des te sterker hij zou worden. ooit, op een dag, zou hij de zwarte poes aanvallen en laten voelen wie de beste was.

Shadowfur keek naar de witte poes voor zich, hoorde die haar woorden aan en grinnikte even. Sommigen waren gewoon ook zo dom. Ze had gezien dat de kater het niet lekker had gevonden, wat haar erg zelfvoldaan liet kijken. Voordat de poes wegging, stak Shadowfur haar klauw uit en liet ze een klein krasje achter op de vacht van de poes. Ze hield de poes heel even tegen. 'Dat jij nou zo goed de goedzak wilt zijn in deze buurt, mij kan het niks schelen, maar houd je stomme opmerkingen voor je. Je bemoeien met andermans zaken kan erg naïef zijn, weet je?' vroeg ze. Ze liet de poes los en zette zich weer terug. Ze had de pijn gezien bij de goudbruine kater, die haar nu aankeek. Ze blies en haar ogen twinkelden vrolijk.

Het bloed in zijn mond kwam goed van pas. hij spoog het uit. het belande niet zo ver van de zwarte poes. hij zag dat de twinkeling in haar ogen verdween toen ze naar de bloedklodder keek. daardoor voelde hij zich iets beter. hij wende zijn kop af en keek naar Azura. hij ging langzaam rechtop zitten. hij keek de plek rond om te kijken wie het gevecht had gezien. hij begon zijn vacht te likken. de smaak van zijn bloed was niet zo aangenaam. hij vond het leuker om het bloed van prooi te proeven. of het bloed van de zwarte poes. "bedankt om te komen. fijn dat er iemand is die aardig is" fluisterde hij in haar oor. hij keek naar haar helblauwe ogen. die zijn tenminste mooier dan de gele ogen van zijn belager.

Een stekende pijn schoot door haar heen toen de klauw van Shadowfur achter haar huid haakte, en hoewel het maar een korte steek was geweest en haar niet zo'n pijn deed draaide ze zich luid blazend om. De zwarte poes was klein, nietig in vergelijking met Azura, die zich groot maakte en zo hoog boven Shadowfur uit torende. Scourge leek het kleine meningsverschil niet in de kiem te willen smoren, waardoor ze zich afvroeg of hij wel zo'n goede leider was. Natuurlijk zou een ruzie blijven bestaan wanneer deze uitgesteld werd, maar een beetje harmonie in de groep brengen was ook niet verkeerd. Vanwege de houding van de zwarte poes die Azura niet aan stond gaf ze een corrigerende tik met haar poot tegen haar wang. Haar beweging was razendsnel geweest en ze had haar nagels erbij niet gebruikt, omdat ze simpelweg wilde dat de poes haar attitude eens zou laten vallen. Schade toebrengen was het volgende stadium, eentje wat de poes zou bereiken wanneer ze haar nog langer zou irriteren. "Ik zou maar eens stoppen als ik jou was, anders zou de tijd in deze clan niet zo leuk worden als je misschien verwacht had." siste ze haar nog toe, met vernauwde ogen, waarna ze van haar weg liep en nu pernament naast Goldfuzz ging zitten.
Azura mocht dan misschien iemand zijn die zich lang niet tussen de katten had gemengt, toch was haar dominante gevoel nooit verdwenen geweest. Dominantie die vooral voortkwam uit haar trots, dominantie die haar aanzette tot het aanvallen van iedere kat die haar disrespectvol behandelde. En wanneer een kat haar gewoon behandelde als een medemens en haar woorden zou accepteren zou ze de liefste poes zijn die ze ooit hadden gekend, dan zouden haar ijsblauwe ogen twinkelen van geluk en niet van haat. Vriendschap was een pad die een hoop katten met haar al gesloten hadden, simpelweg doordat ze de vurige kant van Azura niet tegen zich gekeerd wilden krijgen. Het was verstandig, vond ze, en verstandig was alles behalve wat Shadowfur daarnet geweest was. "Ze kijkt niet meer.. En de pijn gaat vanzelf wel weg." zei ze vriendelijk glimlachend tegen Goldfuzz, waarna ze de poot waarmee ze Shadowfur daarnet had aangeraakt droogjes begon te likken. Het laatste wat ze wilde was dat ze geïnfecteerd werd met een of andere smerige parasiet. "Ik geloof best dat de rest ook wel aardig is, hoor, maar hebben ze gewoon geen zin om een vijandig gesprek aan te gaan met de zwarte poes. Vijanden binnen een clan is nooit handig, daar komt alleen maar gezeik van." zei ze, zachtjes grinnikend in zijn oor.

"Ze kijkt niet meer.. En de pijn gaat vanzelf wel weg." "ja, ik denk het ook" zei hij. het deed nu al minder pijn dan daarnet. hij keek naar de wonden op zijn flank en zag dat het al minder hard bloedde. "mooi klap trouwens" vertelde hij haar. Goldfuzz vond het leuk dat Azura die zwarte op haar plek had gezet. "Ik geloof best dat de rest ook wel aardig is, hoor, maar hebben ze gewoon geen zin om een vijandig gesprek aan te gaan met de zwarte poes. Vijanden binnen een clan is nooit handig, daar komt alleen maar gezeik van." ze grinnikte en hij vond het geluid zo fijn dat hij vanzelf meelachte. hij grijnsde en keek in haar ogen. hij zag de vriendelijke fonkeling opnieuw, die hij had gezien bij de maansteen. "ja, gezeik komt er nog. van haar dan wel te verstaan. nuja, een aangeboren mankement is moeilijk om kwijt te raken he" hij knipoogde naar Azura. hij keek nog eens rond. de meeste katten waren druk bezig met praten. veel actie zat er nog steeds niet in. Scourge's woorden hadden reactie uitgelokt. "Ik ga straks een halsband zoeken, dat is het belangerijkste" zei hij.

Shadowfur keek naar Azura en blies nogmaals. Ze had verder geen zin in deze kinderachtige katten. Woedend liep ze weg. Ze moest zichzelf eerst kalmeren. Voor een deel had Azura wel gelijk. Die katten in hun groep waren haar nieuwe vrienden. Ze wouden allemaal helpen en dat ging niet als ze elkaar bijna afmaakten. Ze moest wel redelijk blijven, hoewel het ook een beetje kwam door de goudbruine kater, die zijn mening te hard had uitgeroepen. Haar nagels waren roodgekleurd en Shadowfur likte het bloed er vanaf. Ze genoot er minder dan daarnet van. Het gebeurde steeds vaker dat bij haar woede ook de moordlust kwam kijken. Toen ze genoeg gekalmeerd was, liep ze richting Azura en de goudbruine kater. Ze ging rustig zitten, alhoewel ze zich vanbinnen een beetje ongemakkelijk voelde. 'Sorry. Ik had misschien niet zo mogen doen tegen jullie. Het kwam vooral omdat jij,' zei ze tegen de goudbruine kater, die ze even aankeek, maar met een veel zachtere blik dan daarnet, 'die opmerking iets te hard riep over verraders. Ik ben totaal van mijn Clan verlost en ik wil ook niet meer als een Clankat worden aangezien. Nogmaals, sorry,' zei ze. Om te laten zien dat ze het meende, ging ze even met haar tong over de vacht van de goudbruine kater en over die van Azura.

- Overal waar Azura staat, moet witte poes staan, omdat Shadowfur jullie nog niet kan herkennen aan jullie namen. Sorry, mijn verstrooidheid -

de zwarte poes liep richting hem en Azura. hij maakte zich klaar om weer een aanval te verwachten. dit keer zou hij niet onderdoen. maar de blik in de poes' ogen waren niet langer moordlustig. hij bleef kalm, zijn vacht lag plat, maar zijn oren trokken zenuwachtig. 'Sorry. Ik had misschien niet zo mogen doen tegen jullie. Het kwam vooral omdat jij,' ze keek hem aan, 'die opmerking iets te hard riep over verraders. Ik ben totaal van mijn Clan verlost en ik wil ook niet meer als een Clankat worden aangezien. Nogmaals, sorry,' Goldfuzz was verbaasd om wat de zwarte poes zei. "ja, ik moet ook leren minder impulsief te zijn. het is grotendeels mijn fout" antwoorde hij. een glimlach kwam om zijn lippen. de kras op zijn neus deed al lang geen pijn meer, maar hij voelde dat hij wel meekrulde als hij zijn lippen bewoog. de zwarte poes likte zijn vacht. hij wist niet wat hem overkwam. een paar minuten geleden had ze nog in zijn nek gebeten. "na al die heisa weet ik je naam nog niet... ik ben Goldfuzz." hij knikte naar de zwarte poes en raakte toen even met zijn neus haar voorhoofd aan. nu hij niet meer bang was voor een aanval zag hij dat de zwarte poes kleiner was dan hij. hij kreeg respect voor de moed van de poes. hijzelf zou nooit een grotere kat aanvallen. nu nog niet. hij was nog niet ervaren genoeg. de enige die dan gewond zou zijn, zou hijzelf zijn. toen keek hij naar Azura. hopelijk was ze niet kwaad op hem omdat hij de zwarte poes zo snel had vergeven. wrok was toch geen karaktertrek van hem. lang boos zijn zat niet in zijn bloed. Hij leunde tegen Azura aan. als hij moest kiezen tussen de zwarte poes en Azura, wist hij al dat hij Azura zou kiezen.

"Katten die zich hier verzameld hebben. Wij delen één ding. Haat voor de Clans! Als je, je bij mij aansluit, moet je leren leven om bloed en macht! De Clans hebben een van onze naasten gedood, een waardig strijder. Wij laten hen zien dat we niet gewoon rogues zijn! Nee, als je hier wilt blijven, moet je bereid zijn te trainen, te doden, het bloed van je vijanden te durven proeven. Dit is geen normale Clan! Dit is BloodClan! Zijn jullie klaar om jullie bij BloodClan aan te sluiten! Zorg voor een halsband waar je, je verdiende hondentanden door kan stoppen, dat is in mijn ogen een teken van macht. Jullie beginnen zonder, eindigen met veel. Zolang je bereid bent mij te volgen!" Brulde Scourge. Iedereen luisterde. Night keek hem vol bewondering aan. Toen met verwarring. Een halsband? Waar moest ze nou weer een halsband vandaan halen. Toen Scourge verder ging duwde ze de gedachte achterin haar hoofd om verder te luisteren. Over een halsband zou ze zich later wel zorgen maken. "Voor de gene die willen, ik heet jullie welkom in het BloodClan kamp. Iedereen kan hier zijn nest maken en komen voor trainingen." Night stond op. "Ik, Night, sluit me bij BloodClan aan!" zei ze met een harde stem. Toen ging ze weer zitten. Ze keek naar Sandstorm. "Waar haal je nou weer een halsband vandaan, denk je? Van een kittypet?" fluisterde ze nogal verward.

Goldfuzz kwam binnengewandeld. hij was op jacht gegaan en hij was heel erg blij. in zijn mond bungelde een blauwe halsband. hij liep naar Scourge en legde de halsband voor hem neer. hij was trots dat hij de tweede kat met een halsband was. heel even keek hij in de ijskoude ogen en wende toen zijn blik af. hij kon niet lang in de helblauwe ogen kijken. ze maakten hem bang. hij nam de halsband terug in zijn mond en liep naar Azura. "kijk wat ik heb gestolen van een hond" zei hij trots. hij liep te pronken met de halsband. hij wist niet hoe hij hem om moest doen, dus hij wachte tot iemand anders aankwam met een halsband. hij zou wel zien hoe hij dat ding om moest krijgen. de halsband stonk nog naar twolegs en hond, maar dat zou wel over gaan. al bij al was het toch wel de moeite. hij had nog nooit een halsband om gehad, maar deze zou hij met trots dragen.

-zie topic 'halsband' in twolegplace/straten en parken-

[@ Shadowfur; haha, volgensmij had Azura haar naam wel gezegd Smile

.. Maar het maakt niet uit xd]

"Dankje." zei ze grinnikend, reagerend op zijn compliment over de klap die ze de zwarte poes verkocht had. Ze had het gewoon nodig gevonden, ook al was zij niet bepaald iemand die zich boven een ander zou mogen verheffen, en vond daarom maar dat iedereen in de clan nu nog van gelijke rang was. Behalve Scourge natuurlijk, maar dat was een zekerheid die zo vast stond dat het niet meer veranderen kon. Iedereen erkende hem als zijn of haar leider, dat had hij in ieder geval goed voor elkaar. Azura vroeg zich af wanneer de eerste verschillen in rang in de roedel zouden ontstaan, maar kon daar niet lang over nadenken aangezien de zwarte poes op haar af stapte.
"Ik zie je in ieder geval niet als een clankat, voor de duidelijkheid." zei ze grijnzend, "Maar dat betekend niet dat ik je niet in de gate hou. Straks ben je een spion en breng je je clan op de hoogte van allerlei dingen die ze niet moeten weten." voegde ze er met een knipoog aan toe, slechts een grapje, waarna ze Goldfuzz' voorbeeld volgde en ook haar naam noemde. "Ik ben Azura." zei ze met een korte knik richting de zwarte poes, om haar woorden meer kracht bij te zetten, waarna ze zich omdraaide en net als Goldfuzz een halsband probeerde te halen.
Het duurde langer dan ze had verwacht, en ze was daarom ook verbaasd toen ze opmerkte dat iedereen er nog zat. In haar mond bungelde een rode halsband, die vervuild was met aarde doordat er zo'n hevig gevecht om ontstaan was. De kat die hem oorspronkelijk droeg had namelijk niet zo'n klein hoofd, en het was daarom ook moeilijk voor haar om dat ding af te doen. Azura begon er mee te frunniken en wist hem uiteindelijk met wat moeite om te krijgen, waarna ze een paar keer met haar hoofd schudde omdat ze er nog even aan moest wennen. Als Scourge het wilde had ze geen keus, aangezien ze echt bij de Elite wilde horen, maar als ze zelf mocht kiezen had ze dat ding liever achterwege gelaten. "Ik hoop dat 'ie ook past." zei ze grinnikend, richting Goldfuzz die met een halsband van een hond aan kwam lopen.

Lionheart Zag hoe Goldfuzz zich verontschuldigde en wat nieuwe vriendjes maakte. Hij hoorde van de halsband en dacht dat hij ook maar zo eentje moest gaan zoeken. Hoe langer hij wachtte des te minder halsbanden er zouden zijn. Er waren hier nog veel katten die een halsband nodig hebben. Hij wandelde naar buiten en zocht elke hek af naar de geschikte halsband. Hij zag een hond met een gecamoufleerde halsband. "Perfect!" Dacht hij. Hij sprong de tuin in en keek de hond gemeen aan. De hond begon naar hem te grommen maar veel help dat niet. De hond was al snel uitgeteld en nam de halsband de tuin uit. Hij worstelde met de halsband om hem aan te krijgen en wandelde toen weer naar de rest van de groep.

Onderwerp: Re: It's time to unite, my friends..