Laat me gaan. (2)

'Een lied, gezang, ben je soms bang? Luister naar de zinnen die uit je keel vloeien, dan kan je angst, je niet zoveel boeien!
Laat die tweebenen doen wat ze niet laten kunnen, maar laat ze niet binnen in ons domein,
Levens zijn kostbaar, katten zijn fijn. Maak een goed gebaar, laat ons met rust!
Houdt jullie ogen gericht op de kust, daar vloeid zoveel meer,
maar verniel je ons domein? Dan doe je ons zoveel zeer!
Katten veranderen, net als alle anderen. Maar wacht niet op het moment van de waarheid...
Want de toekomst, dat ben jij!'Zong Silverpool. En Sparrowpelt sloot haar ogen, ze had niets door van Silverpool en Kittyheart.

Sparrowpelt werd opeens door een schok gewekt. Ze deed haar ogen open, en dacht even dat ze in de Warrior den lag. Maar opeens wist ze het weer. Ze was ontvoerd door tweebeners. Blijkbaar waren ze bij het huis, want de kleine monsters stonden stil. De tweebeners stapte af. En de vrouwelijke tweebener pakte het mandje op. Sparrowpelt werd naar een huis gedragen. En keek er naar. Ze had niks door van Silverpool en Kittyheart. De mannelijke tweebener deed de deur open. En Sparrowpelt werd naar binnen gebracht. Ze rook meteen een rare geur. Niet van een hond of zo. Ze nam aan dat het zo hoorde te ruiken. Ze werd neer gezet, en de rieten mand werd open gedaan. Sparrowpelt vloog eruit. En rende naar de deur. Maar die was dicht. Ze mauwde even. Maar rende toen de huiskamer in. Ze rende onder een raar rood ding. (Een bank) En keek naar de tweebeners. Wat gingen ze doen? De vrouwelijke tweebeen bukte zich. En stak haar hand uit naar Sparrowpelt, dat kon ze beter laten. Want meteen kreeg ze een krab, zodat het bloede. (Mensentaal) ''Ík denk dat dat het vroeger een zwerver was'' zei de mannelijke tweebeen. Sparrowpelt schoot onder de bank vandaan. En zocht naar een andere uitgang. Maar niks! De deuren waren gesloten, en er stond maar een raampje open. Maar daar kon je niet door heen. Opeens kwam de vrouwelijke tweebeen op haar af. En nu zag Sparrowpelt de halsband die ze in de hand hiel. ''Oh no!,'' zei ze. En zwiepte met haar staart. De vrouwelijk tweebener deed plotseling het ding om. ''Welkom thuis, Madame,'' zei ze. Sparrowpelt wist dat ze met Madame een naam bedoelde. Maar ze heette Sparrowpelt. En niet Madame. Opeens hoorde ze gemauw. Kittyhheart, Silverpool. Schoot er door haar heen.

Fijn, leuk, geweldig. Ontvoer haar even een huis in, ja, doen! Echt waar, het meest geniale wat de tweebeen ooit verzonnen had! Laten we een Warrior ontvoeren, joepie! Kittyheart keek boos naar de deur waar de tweebeners doorgegaan waren, om Sparrowpelt te ontvoeren. Het liefst had ze haar klauwen in het hout geslagen zodra ze van de fiets af was en samen met Silverpool Sparrowpelt bevrijdt. Dat ging alleen niet echt lukken.. Kittyheart keek naar Silverpool. 'Misschien staat er een raam open? Dan kunnen Sparrowpelt daardoor te hulp schieten!' Kittyheart begon alvast een stukje om het huis heen te lopen, op zoek naar een open raam. Vaak stond er ergens wel één open.. Ze sprong op de vensterbank, om door het raam naar binnen te kijken. Zat Sparrowpelt daar nu? De tweebeen wilde haar aanraken. Ze zag de tweebenen beledigd kijken toen Sparrowpelt naar hen uithaalde. Kittyheart begon te mauwen, zodat de tweebenen afgeleid werden en naar het raam liepen. Eentje deed het open en glimlachte naar Kittyheart. Zij ging echt niet naar binnen! Kittyheart ging wat opzij, maar bleef mauwen. 'Sparrowpelt! Misschien doet ze het raam open!

Toen Kittyheart het venster insprong volgde Silverpool haar gebaar niet meteen. Ze had namelijk een geur opgevangen die haar niet zo blij maakte.... Hond! 'Kittyheart!' siste ze, 'er zit hier ergens een hond!' ze keek om zich heen, maar kon geen hok ontdekken tot ze plotseling een tweebeen met een aangelijnde hond zag lopen. Ze kwamen hun kant op! De tweebeen opende het hekje en liep naar de deur, maar de hond scheen de geur van de katten hebben opgemerkt, want die begon woest te blaffen en te trekken. Ookal blies Silverpool naar hem hij bleef het proberen, zijn baasje was er van geschrokken maar zei nu (mensentaal)'Bello, het zijn maar katten! Je zult eraan moeten wennen, want vrouwtje heeft een asielkat gekocht.' hij trok hem mee naar binnen. Eerst staarde Silverpool even onnozel naar de deur en de hond maar begon er toen naartoe te rennen. Ze had geen tijd om Kittyheart te roepen, maar samen zouden ze toch te erg opvallen. Net optijd rende Silverpool naar binnen. De deur stond nog op een kier, en door die kier kon ze Sparrowpelt zien. De staart van de poes werd dik en Silverpool kon zowat haar gedachten lezen. Want ze snapte best, dat het idee om met een hond een huis te delen was toch wel erg... Schokkend. Ze zag dat de hond naar Sparrowpelt toe trippelde en haar grondig besnuffelde, ookal verzette ze zich...

Sparrowpelt hoorde opeens Kittyheart roepen, ze rende naar het raam. Die de tweebener open deed, om Kittyheart erin te laten. Maar die bleef staan waar ze was, Sparrowpelt wou naar buiten glippen, maar ze werd tegen gehouden. En de vrouw deed het raam weer dicht. Sparrowpelt keek naar Kittyheart, en schreeuwde. ''Ga naar het kamp!,'' Maar opeens zag ze dat Silverpool schrok, en ze keek wat er aan de hand was. Ze zag Silverpool blazen, en keek nogmaals. Nu zag ze het, een mannelijke tweebener kwam het erf op. Met een... Hond! Hij riep iets tegen zijn hond, die Bello heette. En liep toen naar de deur. Hij ging toch niet naar binnen met hem! Maar jammer genoeg opende de man de deur. En de hond stoormde de huiskamer in. Hij bleef stil staan voor Sparrowpelt, die blaasde en haar staart dik maakte. ''Af Bello!,'' zei de vrouw. Maar dat hielp niet. De hond begon te grommen, en zette zijn haren overheid. Sparrowpelt blaasde nog harder, en gaf de hond een pats. De hond deens geschrokken naar achteren. En Sparrowpelt rende weg, ze zag de deur open staan. En Silverpool zitten, ze rende op haar af. Met een soepele sprong lande ze achter Silverpool. En wou naar buiten rende, maar een felle wind deed de deur dicht vallen. En toen gebeurde het. De man kwam op Silverpool af, en hij had een bezem. ''Weg jij!,'' snauwde hij. En opende de deur. Sparrowpelt rende er door naar buiten. en keek afwachtend naar Silverpool.

Silverpool schrok zich rot toen de mannelijke tweebeen opeens haar richting op kwam en haar weg jaagde. Hij duwde de bezem naar haar kop, de 'stekels' prikkelden in haar ogen. Ze kneep haar ogen dicht en blies. Toen werd ze zonder pardon naar buiten geveegt, als een stuk afval. Die tweebenen waren gek bij hun hoofd! Wat dachten ze wel niet van zichzelf? De deur viel met een klap achter haar dicht, waardoor een soort windvlaag ontstond. Het waaide door haar haren. Hè, nu moest ze haar vacht weer helemaal goed likken. Ze strompelde het drempeltje af, haar ogen brandden nog van de prikkels. Waarom zouden ze haar ineens wegjagen? Niet omdat ze een vreemde kat was, want dat was Sparrowpelt ook. Voor Sparrowpelt moesten ze betalen, maar waarom zouden ze haar dan niet een hartelijk welkom geven? Ze schrok op uit haar gedachten toen de deur achter haar ineens weer open ging. 'Sparrowpelt! Rennen!' siste ze. Zelf moest ze ook rennen, maar ze zouden Sparrowpelt zo weer mee naar binnen nemen, en dan kon alles weer opnieuw beginnen, en van dat idee liep ze niet echt warm.

Een hond. Een hond? Een hond! Kittyheart zette haar haren omhoog en drukte zichzelf wat dichter tegen de ruit. Ze miste Sparrowpelt's woorden helemaal, omdat de hond haar bang maakte. Silverpool probeerde naar binnen te gaan. Kittyheart slikte en keek weer naar binnen, waar de hond ondertussen ook naartoe was gegaan. Halleluja! Dat beest maakte haar echt bang! Ze haatte het als iemand boos tegen haar deed, ze haatte het als iemand naar hond stonk en ze haatte het al helemaal als die dingen gecombineerd werden tot een kwijlend rotbeest dat haar aan wilde vallen en haar vriendinnen gemakkelijk dood kon bijten. Kittyheart sprong met een sierlijke sprong op de grond en keek naar binnen door de kier die de deur had sinds de Tweebeen hem opengelaten had. Moest ze nu wel naar binnen gaan? Kittyheart liep wat dichter naar de deur toe en wilde erdoor gaan toen hij dicht waaide. geschrokken sprong ze wat achteruit; net op tijd, want het ding werd weer open gezwaaid door een chagrijnige tweebeen die Silverpool naar buiten jaagde. Sparrowpelt kwam ook naar buiten. 'Rennen!' riep Kittyheart naar haar. Daarna keek ze bezorgd naar Silverpool; ze moest rennen. 'Sparrowpelt! Rennen, dan kan Silverpool ook rennen. Ze willen haar niet, ze willen jou!' riep Kittyheart. Haar wilden ze al helemaal niet, dus zij hoefde zich geen zorgen te maken.. nog niet.

Bij de woorden van Kittyheart begon Silverpool nog hardeer te rennen. 'Kom!' siste ze Kittyheart toe toen ze langs haar liep. Ze rende het tuinpaadje in, maar het hekje zat dicht. Met een lenige sprong sprong ze eroverheen. Ze keek achter zich of ze de andere twee poezen achter haar aan zach komen. Maar omdat ze achter zich keek lette ze er niet op dat er een diepe berm voor haar lag. Ze viel erin. Haar kop dreunde tegen het stenen randje aan de andere kant en in haar hoofd duizelde het. Maar ze moest doorrennen, of ze het kon of niet. Ze sprong over de hoge rand en rende het bos in. Maar ze begon te hijgen, want haar adem raakte op. Haar adem klonk als piepende banden en haar poten werkte niet meer mee. Ze viel doodmoe op de grond. Wat was de grond verkoelend, ze viel in een diepe slaap...

Kittyheart wachtte tot Silverpool haar voorbij geracet was en zette het toen zelf op een lopen. Het moest nu wel goed komen, als de hond.. Wishful thinking had niet echt geholpen. Een luide blaf maakte dat haar zenuwen overuren maakten in het verzenden van prikkels naar haar hersenen. Haar pootjes leidden een eigen leven. Kittyheart zag het hoge hek, dicht, gesloten, ontoegankelijke versperring naar de vrijheid. Ze haalde diep adem, dwong zichzelf haar ogen open te houden en zette zich af, naar het platte vlak dat gemaakt was van stenen die rondvliegend gruis tegen moesten houden. De hond blafte hard, maar ze negeerde het en sprong vanaf deze comfortabelere hoogte over het hek met de houten punten heen. Jammer genoeg schampte ze met haar pootje langs een punt, wat echt consequenties had toen ze neerkwam. Kittyheart liet een kreetje gaan van pijn, maar rende door, naast Silverpool, die zichzelf overeind gehesen had ook verder rende. Sparrowpelt had het toch ook gerend? De energie werd uit haar lijfje gehaald voor die laatste spurten naar de vrijheid. Haar adem raspte in haar keel, maar toch slaagde ze erin een vermoeide Silverpool bij te houden. Kittyheart probeerde Silverpool's val wat tegen te houden, zodat ze er geen hersenschudding bij zou krijgen. Toen pas merkte ze hoe moe ze eigenlijk was. Met een zucht ging ze naast Silverpool liggen en begon haar pootje te likken, wachtend op Silverpool. De tweebenen hadden toch wel opgegeven?

- Met Silverpool naar de Medicine Cat's Den gaan? -

Silverpool werd wakker van haar eigen gesnurk. Ze had knallende koppijn en haar poten deden zeer. Ze merkte dat Kittyheart naast haar lag, maar ze kon niet zien of ze sliep. Ze rekte zich uit, ze strekte haar poten en kromde haar rug. Ze had verwacht de geur van tweebenen te ruiken, maar die hadden het waarschijnlijk allang opgegeven. Ze snoof de bosgeur op enstond op. Ze sprong naar een boom en zette haar nagels erin, in een poging zich omhoog te hijsen. Haar schouders waren te slap, maar ze probeerde het nog een keer, maar ditkeer bij een andere boom. De takken vn de boom stonden laag, zodat ze daar gemakkelijk op kon springen. Zo sprong ze van tak naar tak steeds ietsje oger, tot ze hoog genoeg was om de tweebeennesten te zien. Ze waren op een veilige afstand, gelukkig. Maar toen viel het haar op dat ze Sparrowpelt niet meer had gezien tot ze in de berm viel! Het kon niet zo zijn dat de tweebenen haar weer mee hadden genomen, de tweebenen waren namelijk een flink stuk achter hen! Ze sprong voorzichtig naar beneden, en liep naar Kittyheart. 'Kittyheart?' vroeg ze voorzichtig, 'heb jij Sparrowpelt gezien?'

-Nee, niet naar de dokter! -

Sparrowpelt! Rennen!'siste Silverpool tegen haar. En even stond Sparrowpelt stil, maar rende toen weg.Ze hoorde de hond nog blaffen, en de man schreeuwen. Maar het klonk zo ver weg, Sparrowpelt wou stoppen met rennen, maar haar poten wouden door. Ze zag Silverpool niet springen. Sparrowpelt vluchtte in het bos, en rook de geuren op. Ze rook de geuren van Kittyheart en Silverpool. Maar het leek zo ver weg. Waar waren ze. Sparrowpelt keek om zich heen, maar zag niks anders dan bos. ''Silverpool?'' wou Sparrowpelt roepen. Maar door het gehijg was het zachter, en klonk het zo: ''Sheelvherpoheeool?'' Sparrowpelt wist dat dat niet ging. Dus moest ze op zoek gaan. Maar ze kon niet meer. Er waren al zwartte vlekjes voor haar ogen, en ze trilde helemaal. Ze besloot toch maar op zoek te gaan. En volgde de geur. Ze zag Silverpool springen, en naar Kittyheart lopen. Maar toch leek het zo ver weg, alsof het niet bestond. Alsof het een droom was. Sparrowpelt liep erop af. Ze hoorde haar poten dreunen, en voelde de zwartekracht trekken. Uiteindelijk lukte het haar om te komen. ''Kittyhe...'' zei ze. Maar voor dat ze de zin kon afmaken, viel ze bewusteloos op de grond. Alles was ver weg. De stemmen van Silverpool en Kittyheart, de geuren. Sparrowpelt voelde alleen nog maar de wind.

Kittyheart deed haar ogen weer open. Ze was niet echt in slaap gevallen, gewoon even gerust. Ze kon niet in slaap vallen met de spanning die net nog door haar aderen gevloeid had. Ze kon er niets aan doen; de zenuwen moesten nog wegebben, haar met rust laten.. Kittyheart haalde een paar keer diep adem terwijl ze naar Silverpool keek, die in een boom klom om uit te kijken over het wijde landschap, vol gebouwd met tweebeenblokken, waar ze woonden en bijna nooit uit kwamen. Kittyheart verachtte het; ze verpesten het bos waar de Warrior Cats leefden. Dat was zo ongeveer de enige gezamenlijke vijand die ze hadden. Kittyheart vestigde haar blik op de bosjes, hopend dat Sparrowpelt erdoor zou komen, dat ze bij hen zou komen.. als haar iets overkomen was.. Dan zou ze het zichzelf niet kunnen vergeven. Dan had ze een Clangenoot achtergelaten! Kittyheart spitste haar oren toen ze wat geritsel hoorde. Maar het was Silverpool, die Sparrowpelt ook niet gezien had. Kittyheart schudde ongelukkig haar kop. Daarna begon ze wat te ruiken, misschien kon ze Sparrowpelt's geur opvangen? Voorzichtig deed ze een paar stappen, nog steeds bang dat de hond eruit zou komen springen. Wacht.. was dat Sparrowpelt's geur nu? 'Volgens mij ruik ik haar!' Kittyheart ging steeds sneller lopen, sneller, tot ze zeker wist dat ze haar zo kon vinden, met de geur als leidraad. Al snel zag ze Sparrowpelt liggen, bewusteloos. 'Silverpool! We moeten haar naar het kamp brengen, naar de Medicine Cat of wachten tot ze bijkomt..' Kittyheart keek bezorgd naar Sparrowpelt; gelukkig ademde ze nog..

Silverpool rende achter Kittyheart aan. Toen stond Kittyheart opeens stil. Silverpool kon niet zien waarvoor. 'Wat is er Kittyhe...' Silverpool stopte gelijk met praten toen Kittyheart een stapje opzij deed en er een bewusteloze Sparrowpelt tevoorschijn kwam. Was ze wel bewusteloos of...? Ze rende naar Sparrowpelt en duwde haar neus in de flank van Sparrowpelt. 'Ze ademt nog!' zei Silverpool opgelucht. 'Silverpool! We moeten haar naar het kamp brengen, naar de Medicijn Cat of wachten tot ze bijkomt..' zei Kittyheart bezorgt tegen haar. 'Ik denk dat we maar moeten wachten tot ze bijkomt. Ze heeft rust nodig. Laten wij gaan jagen, we kunnen niet met lege handen bij de Clan aankomen. Er moet iemand bij Sparrowpelt blijven, voor als ze bijkomt. Blijf jij bij haar, of ik?' vroeg Silverpool aan Kittyheart. Ze begon haar poot te likken, ze was op een scherp steentje gaan staan. 'We moeten wel zo richting kamp, het begint al donker te worden, jij en ik hebben ook rust nodig.' ze keek weer naar Sparrowpelt. Haar poten bewogen, als teken dat ze aan het dromen was. Haar eigen oogleden werden al zwaar, net zoals haar flanken. Ze sloeg haar nagels in de grond, die ze vervolgens begon te kneden. Ze keek weer naar Kittyheart. Zij leek ook toe te zijn aan slaap. 'Zal ik maar gaan jagen?'

Alles was ver weg, alsof je in een monster zat. En steeds verder weg ging. ''Sparrowpelt hoorde stemmen, tientallen stemmen. Maar toch waren het maar 5. 5 stemmen. Maar waarom zeiden ze dingen door elkaar heen? Terwijl alles gewoon te verstaan was. Was dit de Starclan? Was ze dood. Sparrowpelt begon te hijgen, en keek om zich heen. Waar waren ze. Er waren geen katten, maar waarom hoorde ze dan stemmen? Sparrowpelt hoorde gemauw achter zich. En draaide zich om, er stond een poes voor haar. Ze zei iets. Maar haar stem klonk als die van een tweebener. ''Hier!'' riep ze. En opeens veranderen ze, haar poten werden handen en voeten. Het haar verdween, en opeens stond er een vrouw voor haar. Ze keek lief naar Sparrowpelt. Maar Sparrowpelt deinsde naar achteren, de vrouw wou haar pakken. Ze wist het zeker. Sparrowpelt blies, en rende weg. Weg van alles. De stemmen vervaagde, de vrouw verdween in de mist. En Sparrowpelt hield stil, en keek om zich heen. ze wou kijken waar ze was, maar opeens verdween alles.''

Sparrowpelt opende haar ogen, en zag Silverpool. En Kittyheart. Ze knikte, en wou wat zeggen. Maar wat. ''Hoi,'' zei ze maar. En glimlachte. Ze stond op, al was ze erg wakkelend. Maar ze herstelde zich, en stond rechtop. Ze keek naar Kittyheart en zag dat ze er moe had zag. En dat gelde ook voor Silverpool. ''Ik ga wel jagen,'' zei ze. En verdween met een sprong in de struiken. Ze had geen zin in gezeur.

Kittyheart vond dit allemaal nogal verwarrend. Eerst was ze ontzettend bezorgd om beide poezen, die zich snel leken te herstellen. Silverpool had wel gelijk, ze moesten gewoon wachten tot ze weer bijkwam. 'Ja, wachten lijkt me het beste. Ik wil best gaan jagen,' zei Kittyheart. Ze had wat last van haar pootje, maar niet erg veel. Dus dat was geen probleem. Silverpool stond zowat te wankelen op haar poten, zij had de rust echt nodig. Sparrowpelt was nog niet bijgekomen, dus dat werd het ook niet. Kittyheart keek nogmaals bezorgd naar de poes, maar ze leek geen ernstige wonden te hebben. 'We zullen het voor het donker wel halen, het kamp is niet meer zo ver weg,' redeneerde Kittyheart. 'Ik ga wel jagen..' Ze stond op en wilde net weglopen toen Sparrowpelt bijkwam en opstond. Ze leek zich ontzettend goed te voelen, aangezien ze direct ging jagen. Kittyheart keek even naar Silverpool. 'Ik geloof dat wij wel kunnen gaan rusten,' zei ze, terwijl ze Sparrowpelt nakeek. 'Ik hoop dat ze zichzelf niet teveel forceert.' Het zou niet goed zijn als de poes zichzelf nu tot enorme inspanningen ging dwingen of iets dergelijks. Nee, dat ging niet werken. Kittyheart ging liggen en legde haar kopje op haar poten, al sloot ze haar ogen nog niet. 'Ik houd wel eerste wacht,' stelde ze Silverpool gerust, dan kon zij gaan slapen.

Sparrowpelt liep door het bos, terwijl een lichtbundel door de bladeren op het pad voor haar viel. Maar ondanks de lichtbundel, wist Sparrowpelt dat het vlug donker werd. En dat ze moest opschieten. Maar hoe zal het met de clan zijn? Zouden ze ongerust zijn, vast wel. Toen alles begon, was het in de middag. Maar nu waren ze al wat uren bezig. Sparrowpelt schoof de gedachtens weg. En richtte zich op het jagen. Ze ging gebukt door het gras, zodat ze niet zo snel werd gezien. Haar nagels waren ingedaan, en ze liep op haar kussentjes. Het geruis van het gras kwam door de wind. Dus zo vlug werd ze niet ontdekt. Opeens kwam er een geur een geur in haar neus. Ze keek op, en zag een haas zitten. De bruine haas waste zijn kopje. En leek Sparrowpelt niet door te hebben. Sparrowpelt verstopte zich nog dieper in het gras, en sloop op de haas.
Sparrowpelt liep door het bos, terwijl een lichtbundel door de bladeren op het pad voor haar viel. Maar ondanks de lichtbundel, wist Sparrowpelt dat het vlug donker werd. En dat ze moest opschieten. Maar hoe zal het met de clan zijn? Zouden ze ongerust zijn, vast wel. Toen alles begon, was het in de middag. Maar nu waren ze al wat uren bezig. Sparrowpelt schoof de gedachtens weg. En richtte zich op het jagen. Ze ging gebukt door het gras, zodat ze niet zo snel werd gezien. Haar nagels waren ingedaan, en ze liep op haar kussentjes. Het geruis van het gras kwam door de wind. Dus zo vlug werd ze niet ontdekt. Opeens kwam er een geur een geur in haar neus. Ze keek op, en zag een haas zitten. De bruine haas waste zijn kopje. En leek Sparrowpelt niet door te hebben. Sparrowpelt verstopte zich nog dieper in het gras, en sloop op de haas. De wind blies haar geur naar links, en zorgde er voor dat de haas haar niet rook. Sparrowpelt deed haar nagels even uit, die groeven in zand. En lieten gaatjes na. Sparrowpelt hoorde de wind door de bomen, en zag dat het donker werd. Maar daar moest ze nu niet opletten. Nu was ze bezig met de jacht. Ze kwam steeds dichterbij de haas, en dook wat verder in het gras. De haas richtte zich op, en keek Sparrowpelts kant op. Sparrowpelt bukte nog dieper in het gras. Zodat haar buik de grond bijna raakte. Haar staart zorgde voor evenwicht. De haas tuurde even naar haar, maar stampte toen. En schoot weg. Sparrowpelt sprong op, en ging er achterna. Het zand stoof opzij, en het gras vloog in het rond. Sparrowpelt stoorde zich er niet aan, en rende achter de haas. Die opeens alle kanten opschoot. En Sparrowpelt voelde zich moe worden, maar ondanks dat rende ze door. Ze wist opeens wat ze moest doen, en hield de haas goed in de gaten. Toen hij weer opeens naar rechts schoot. Schoot Sparrowpelt erachteraan. Ze was er bijna. Ze kon de haas goed ruiken, haar nagels gingen wat verder uit. En ze maakte zich klaar voor de sprong. Haar staart zwiepte even. En haar lijf schokte een beetje, als teken dat ze ging springen. En opeens vloog ze door de lucht. Precies op het goede moment. Haar klauwen doorboorde de haas, die stopte meteen. En probeerde zich los te rukken uit Sparrowpelts greep. Maar hij kreeg de kans niet. Sparrowpelt zette haar tanden in het lichaampje, en doodde hem. Ze sprong opzij. En keek naar de haas, die bloedend op de grond lag. Sparrowpelt pakte het beest op, en liep ermee terug naar Kittyheart en Silverpool. Ze stapte te voorschijn uit de bosjes, en legde de haas neer. Ze ging zitten, en keek naar Kittyheart en Silverpool. Wat nu? Mochten ze de haas wel zomaar opeten? Sparrowpelt had al de hele dag niks gegeten, alleen een raaf als ontbijt. En ze moesten toch eten om op krachten te komen. Sparrowpelt sloot haar ogen, en bad tot de Starclan. ‘’Als u mij moge horen, luister dan naar mij. Ik vraag of we de haas mogen opeten. Om te herstelen. Als het antwoord ja is, geef dan een teken,’’ bad ze. En opende haar ogen weer. Afwachten keek ze om zich heen, kwam het teken. Opeens begon de wind te draaien. En waaide door Sparrowpelts vacht. Dit was het teken. Sparrowpelt liep naar de haas, en schuurde hem in stukken. ‘’Het mag,’’ zei ze. En gaf Silverpool en Kittyheart allebei een stuk. Zelf nam ze er ook heen. Ze ging liggen, en begon er aan. ‘’Zouden ze ons zoeken?’’ vroeg ze opeens. En keek naar de Silverpelt. Terwijl ze op antwoord wachtte

Al snel nadat Sparrowpelt vertrokken was en Kittyheart zei dat ze de wacht zou houden ging ze liggen en viel in slaap.

Het was een rare droom. Krakende stemmen dreunden een vals lied in haar oren. Ze zag een soort paarse poezen geesten, of eerder wolken met groene ogen. Eentje vloog naar haar toe en sperde haar kaken wijd open. Spierwitte tanden blonken in het maanlicht. Het beest dromde haar keel binnen, het verstikte haar. Ze hapte naar lucht, maar een prop hield haar longen tegen. 'Ga weg!' schreeuwde ze. Kreunend en kermend kwamen de spoken dichterbij. 'Laat me gaan!' riep ze. Ineens, alsof het donker ineens licht geworden was, het kwade ineens goed geworden was rezen alle katten naar de hemel, alsof ze op de vlucht waren voor iets. Haar longen, waar zonet het grote geestding zich in had genesteld verdween als een lichte bel. De spoken verdwenen net als hun grote kracht, in luchtbellen. Silverpool had het gevoel alsof haar krachten waren versterkt...

Toen Silverpool wakker merkte ze dat ze met haar poten had lopen schoppen, de weggetrapte aarde had een klein bergje gevormd. Ze was ineens niet moe meer, sterker nog, ze voelde zich sterk. op dat moment kwam Kittyheart mer Sparrowpelt de bosjes uit, Sparrowpelt met een haas. Ze legde het beestje neer op de grond en sprak een paar woorden tot de StarClan. Toen zei ze, 'Het mag' en terwijl ze naar de haas liep vroeg ze, 'Zouden ze ons zoeken?' haar ogen stonden haar, Silverpools, kant op. 'Het gebeurd wel vaker dat patrouilles ietsje later terugkomen. We hebben ons misschien niet gemeld, maar ik denk dat ze ons nu ongeveer wel zullen verwachten. We eten eerst de vangst op. Als we onderweg nog iets kunnen vangen nemen we dat mee.' stelde ze Sparowpelt 'gerust'.
Ze liep naar de haas toe en nam een hapje. Ze had niet veel honger meer, maar ze wist dat ze het nodig had om op krachten te komen, want een droom versterkt niet.

Kittyheart rook geen enkele geur die bedreigend was, niets waar ze zich zorgen om zou moeten maken. Waarom was het dan toch zo.. vreemd om hier, midden in het bos, met slechts de hemel als dak, in slaap te vallen? Ze voelde haar oogleden zwaar worden. Misschien.. misschien.. moest ze gaan.. Kittyheart gaapte, terwijl ze haar gedachte afmaakte. Slapen. Bijna direct zonk ze weg in een lichte slaap die haar de kracht zou geven weer verder te gaan. Sparrowpelt kon het wel alleen af, ze had al zo vaak gejaagd. Silverpool had haar rust ook nodig, dus dat kwam wel goed. Kittyheart krulde haar staart om zich heen en was vertrokken, naar het land van de dromen, het land van de hopen, wensen en angsten..

Verdwaasd knipperde Kittyheart met haar ogen. Was dit nu echt of niet? Ze stond voorzichtig op, porde wat in de aarde - die overigens volstrekt normaal aanvoelde - en keek om zich heen. Ja, ze was wakker. Toch? Silverpool lag er ook, ze trapte wat met haar poten. Kittyheart ging rustig zitten en wachtte tot ze wakker werd. Nu had ze toch nog een beetje de wacht gehouden! Er was hen per slot van rekening niets overkomen. Kittyheart voelde zich versterkt door de slaap, maar als ze lang niet at had ze geen honger meer. Ze zou in het kamp wel eten, Silverpool en Sparrowpelt hadden het meeste nodig om weer te versterken. Het mocht toch van Starclan? Kittyheart keek naar de twee poezen. 'Nou, misschien komen ze zo wel langs, maar we hebben een goede reden. Goed geslapen, trouwens, Silverpool? En voelen jullie je weer wat beter?' vroeg Kittyheart, om een soort gesprekje te kunnen beginnen. Ze had echt geen honger meer, alleen de angst dat de tweebenen weer zouden komen. Ze wilde het liefst wat jagen voor de Clan en weer terug naar het kamp, als Silverpool en Sparrowpelt het daarmee eens waren. Het zou toch wel goed komen?

Die patrouilles schoten ook nooit op. Tallstar had waarschijnlijk wat jongere katten erop uit gestuurd, aangezien ze flink van hun route afgedwaald waren met jagen. Ze konden beter oudere Warriors sturen, die wisten wat ze deden. Leopardstrike snoof even en keek om zich heen. Hij was hier niet om te jagen, nee, hij was er om kruiden te zoeken, spinrag en weegbreebladeren. Sinds hij Medicine Cat geworden was, deed hij ontzettend zijn best om alles op orde te houden en de katten goed te verzorgen. Zijn droom was uitgekomen en hij was bereid om voor zijn droom te werken. Hij keek altijd nors, behalve als Risingpaw in de buurt was, dus nu iedereen vrolijk leek te zijn had hij besloten die blije atmosfeer te ontvluchten en middelen te gaan zoeken voor in zijn Den. De grote witte kater negeerde alle geuren van angstige of onoplettende prooien en stevende recht op zijn doel af, naar de plaatsen waarvan hij wist dat hij er moest zijn. Niemand zou hem een strobreed in de weg leggen en het was totaal legaal. Hij brak de Warrior Code niet eens. In tegenstelling tot andere katten, die wel eens vrienden werden met katten van andere Clans. Dat vond hij laag en gevaarlijk. Wie ging er nu aanpappen met de vijand? Leopardstrike schudde zijn kop om tot de orde van de dag te komen. Hij rook bekende geuren op zijn pad en liep ernaartoe, omdat hij toch die richting op moest. Dit was niet de patrouille en er was een lichte zweem tweebeen te ruiken. Wat was er gebeurd?
Hij stapte door de struiken en zag ze zitten: Silverpool, Sparrowpelt, Kittyheart. 'Hallo dames,' groette hij hen, proberend te glimlachen. 'Wat zien jullie er vermoeid uit!' Zijn glimlach verdween weer en werd vervangen door de gewone, norse uitdrukking die hij altijd had. Daar moest iedereen maar aan wennen. Hij hoopte dat ze niet gewond waren ofzo, dan kon hij snel verder.

Ze had rustig van haar stuk haas, en toen ze het op had. Keek ze op. Naar Kittyheart, ''Nou, misschien komen ze zo wel langs, maar we hebben een goede reden. Goed geslapen, trouwens, Silverpool? En voelen jullie je weer wat beter?''' zei die. Sparrowpelt glimlachte. En zwiepte even met haar staart. Ze was nog steeds niet gerust gesteld. Zij waren niet op patrouille gestuurd. En Tallstar moest dat weten. Sparrowpelt werd opeens uit haar gedachten,s gewekt door een stem. 'Hallo dames,' Sparrowpelt keek op, en zag Leopardstrike staan. Ze zweeg even. Wat deed die hier? Vast en zeker kruiden,s aan het zoeken. 'Wat zien jullie er vermoeid uit!'zei hij ook. Sparrowpelt knikte, ''Kan kloppen. We zijn al de bijna de hele dag bezig,'' zei ze. Zal ze alles vertellen? Ze kon niet bij deze zinnen blijven. Veel te geheimzinnig vond ze. Ze hield meer van open. Te open hoefde ook niet. ''Ik werd gevangen genomen door Tweebeners. En in het asiel gestopt.'' Vertelde Sparrowpelt. ''Silverpool vond me daar, en even later kwam Kittyheart. Ze wouden me bevrijden. Maar ik werd meegenomen door tweebeners. En in een huis gestopt. Kittyheart en Silverpool waren mee. Maar er kwam een hond. En toen...'' opeens stopte Sparrowpelt. Want ze werd opeens weer duizelig. Waarom? Ze probeerde zich staande te houden. Maar het lukte niet. Ze ging vallen. Ze was misselijk. En had het warm. Wat had ze? Haar blik keen angstig naar Leopardstrike. ''Help,'' zei ze. Maar opeens moest ze kosten. En de haas kwam er weer uit. Sparrowpelt brak nog net geen zweet uit. Maar ze staarde in de verte. Wat was er met haar?

Zijn gedachten dwaalden weer af, naar het ritselen van de bladeren, nar de geuren en de bewegingen om hem heen. Het was moeilijk te geloven dat alles echt was; soms leek de wereld een droom waaruit hij niet meer kon ontsnappen en waren zijn daden slechts een spookbeeld, geweven door zijn eigen fantasieën. De spinnenrag van de verbeelding.. Leopardstrike ging rustig zitten toen Sparrowpelt een heel verhaal begon te houden, al luisterde hij maar met een half oor. Hij had zijn klauwen in een keel geslagen, hij moest oppassen. Maar zijn onverschillige natuur bleef maar boven komen, hij kon het niet negeren en ook niet onderdrukken. Het was een deel van hem, wat waarschijnlijk de rest van zijn pad zou bepalen.. Tweebenen? Hij keek haar wat ongelovig aan, al zou het dat hele gedoe met geur wel verklaren. Leopardstrike waardeerde het wel dat ze alles vertelde, maar hij hoefde niet de details te weten. Misschien kon hij het aan Tallstar vertellen, als zij dat al niet deed. Hij kende de drie poezen niet zo heel goed, hij wist hun namen en daar hield het wel een eind bij op. Hij wist ook nog dat Kittyheart de partner was van Bluewave, die bloedeerlijke kater. Hij zou zijn verdenkingen van Leopardstrike vast en zeker nog eens hardop uitspreken! Zover zou het niet komen. De witte kater knikte, om te laten merken dat hij - half wellicht - luisterde. Kittyheart en Silverpool waren als twee gekken achter tweebenen aangerend om Sparrowpelt te redden. Waarschijnlijk hadden die domme wezens iets idioots gedaan, maar goed, ze waren allemaal veilig terug - en braken de Warrior Code door hier van een haas te gaan eten. Maar daar ging het nu niet om. Er waren hier vlakbij goede kruiden, dus als hij ze weg stuurde of een goede reis wenste kon hij die gaan zoeken.. Sparrowpelt wankelde, kreeg een wazige blik in haar ogen. Leopardstrike deed een paar stappen dichterbij en voelde de aard als Medicine Cat naar boven komen; jezelf vergeten en anderen helpen. Ze kotste, wat er behoorlijk goor uitzag. Het spuug van vleeseters stinkt namelijk ook nog eens, door de verschillende bacteriën die het vlees verteren. Interessant, niet? Hij moest haar helpen, dat vond zij ook. Leopardstrike liep naar haar toe en bekeek haar eens goed. 'Je bent uitgeput, Sparrowpelt. Je moet hier wat rusten, dan brengen we je zo naar het kamp. De haas is verkeerd gevallen, in combinatie met vermoeidheid en daarna direct weer actief worden. Ik haal zo wat besjes voor je, Silverpool en Kittyheart, let even op haar,' concludeerde hij, waarna hij zich met een zwiep van zijn staart omdraaide en rechtstreeks naar de besjes liep. Ze had geluk dat hij wist dat ze hier groeiden. Leopardstrike was al snel bij de struik, waar hij zorgvuldig een paar besjes uithaalde. Hij zou zo wel andere meenemen. Deze waren in ieder geval goed voor direct gebruik. Leopardstrike liep terug, met de besjes voorzichtig tussen zijn tanden geklemd. Hij legde ze op de grond zodra hij terug was bij Sparrowpelt. 'Hier goed op kauwen en doorslikken, niet uit spugen. Ze gaan de misselijkheid en de duizeligheid tegen, maar ze zullen je vermoeider maken. Als je ze op hebt moet je nog wat liggen, dan nemen we je mee naar het kamp,' meldde hij rustig, waarna hij naast haar ging zitten, wachtend tot ze de besjes op zou eten. Ze zouden haar zonder meer goed doen.