{The Blue Star} There's a storm coming

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Fireheart had bijna geen oog dicht gedaan. De eens zo blauwe lucht was totaal verdwenen. Tussen hem en het kalme heldere blauw, lag nu een dreigende deken van donkergrijze wolken. Het leek alsof het avond was, terwijl de dag in feite net was begonnen. De wolken hulde het territorium in een grauwe sfeer. Af en toe rommelde het gevaarlijk in de verte, onweer was op zijn weg naar ThunderClan. Af en toe kwam er een waterval aan regendruppels uit de lucht vallen. Dan was het weer stil voor een tijdje. De jonge deputy was vroeg opgestaan om een oogje te houden op het kamp en vooral ook op Icestorm. Gelukkig lag ze veilig in de medicine cat den. Hier werd de storm haar nog redelijk onthouden. Gespannen zat hij in het midden van het kamp, zijn staart zacht op de grond tikkend. Hoewel de rest van de Clan ook niet al te relaxed was tijdens een storm als deze, had hij meer redenen om zo op zijn hoedde te zijn. De prophecy had immers gesproken van een storm, een storm die zelfs donder niet kon tegenhouden. Hij had de laatste dagen al gebruikt om de kampwanden te versterken. De rest had ongetwijfeld wel iets van zijn ongemak opgemerkt. Hij was niet echt het type om zich over alle kleine zaken druk te maken en dus moest het opvallen. Ondanks dat, had hij niemand iets verteld. Bluestar, Maskpaw en hij hadden besloten om het geheim te houden, in verband met de paniek die misschien zou uitbreken. Deze belofte zou hij ook niet breken. Het kamp begon langzaam in leven te komen. Katten wandelde hun dens uit, om snel terug te keren naar de warmte zodra ze merkte dat het weer begon te regenen. En ondanks de onregelmatige buien, bleef hij op zijn plaats zitten, zijn groene ogen gericht op het bos. Zijn vacht inmiddels doorweekt.

(Jaypaw en zijn mentor komen pas later binnen. Ik wilde eerst gewoon beginnen met de sfeer, zodat die er goed in zit wanneer de hond komt.)

TAGS ThunderClan cats NOTES 4e topic, the blue star

_{Sunlily werd die morgen wakker met een gespannen gevoel in haar maag, ze wist niet waarom, maar er was iets. Ze stond op en rekte zich uit, gaapte eventjes en bleef slaapdronken staan. Ze knipperde haar ogen en keek een beetje rond in de den. De meeste katten sliepen nog, maar ze begonnen wakker te worden. Sunlily kwam de den uit en zag meteen al de grauwe, grijze wolken. Ze rilde eventjes bij het aanblik van deze aankomende storm, dat was balen, nu kon ze niet meer jagen. De rood-witte poes zuchtte eventjes en zag hun deputy, Fireheart, midden in het kamp zitten. Zou hij zich ook zo gespannen voelen? Hij leek nogal koeltjes in vergeleken met de andere katten. Sunlily werd bijna omver geduwd door een forse kater die de den weer in kroop. ''Muizenbrein!'' Siste ze hem nog achterna, dat deed haar humeur niet echt goed. Ze keek omhoog naar de wolken boven haar en rilde weer, misschien was het inderdaad verstandig om terug in je dens te gaan, maar ze had geen zin om weer te gaan liggen, haar ogen dicht te doen en in slaap te doezelen. Als ze dat deed voelde ze zich zwak, het leek op wegrennen voor een storm, maar deze haalde je toch wel weer in, ooit. Ze besloot te blijven en een waterval van druppels kwam uit de hemel zijlen. ''Oh StarClan.'' Sprak ze terwijl ze omhoog keek, druppels op haar neerkwamen. ''StarClan, blijf bij ons vandaag.'' Ze keek even naar het kamp, hopelijk zou deze storm niks betekenen, toch?
© Sykes}

Hopepaw

Er hing een nare sfeer in het kamp. En dat beviel Hopepaw helemaal niet. Rillingen van angst gleden over zijn rug, terwijl zijn groene ogen door het kamp heen gleden. Hij had zich naast de apprentice den geplaatst, lichtelijk beschut door de bladeren en takken van de den. Zijn pels werd nat door de onregelmatige regenbuien. Zijn groene ogen hield hij gericht op Fireheart, de deputy van de clan. Het was hem opgevallen dat de kater zich amper verroerde en zijn groene ogen enkel gericht waren op de uitgang van het kamp. Verwachtte hij iets? Of beter gezegd; iemand? Hij slikte zacht en schudde met zijn hoofd. Nee, hij zou het zich vast inbeelden. Maar de sfeer zorgde er toch voor dat de kat met een knoop in zijn maag bleef zitten. Waarschijnlijk kon hij beter iets eten, want als hij Fireheart zo zag dan kwam er iets ernstigs aan. Maar wat? En wist Fireheart wel wat? Hij ging het niet vragen, te verlegen om zijn nieuwsgierigheid ernaar te uiten. Hij liep naar de prooistapel en pakte een kleine muis ervan af, zijn blik nog even op de rode pels van de deputy gericht waarna hij zich weer bij de apprentice den nestelde en de kleine muis opat om deze vervolgens te begraven. "..Bedankt voor deze prooi, Starclan." Slikte hij zacht. Hij was bang, bang voor wat er ging gebeuren. Bang dat hij niet eens wist wat er ging gebeuren. Maar zijn verlegenheid hield hem tegen om iets aan Fireheart te vragen. Hij durfde het niet.

_{Normaal was ze altijd nogal druk, springerig en gewoon een kleine, zwarte, pluizige bol gevuld met teveel energie. Echter was er nu iets wat haar onderdrukte. Er was een bepaalde sfeer die een negatief effect had, op vrijwel iedereen en dus ook op haar. Ze wilde wel weer gewoon hyper en blij doen, zoals altijd – maar het ging gewoon niet. Ook mede omdat ze dan het gevoel had dat anderen haar vreemd gingen aankijken, dat het ongepast was. Niet doen dus, gewoon alles uithouden en de spanning verdragen. Het was niet fijn, alles behalve, maar ze moest het maar uithouden. Iedereen deed het, dus waarom zou zij het niet kunnen?

Ze kon het niet helpen dat ze naar de rode kater toe wilde, hem wilde vragen wat er aan de hand was. Alsof hij dat wel zou weten. Nou, je weet maar nooit toch? Echter was er die hevige twijfel die haar tegenhield, misschien waren vragen ook wel ongepast op het moment? Ze zat nog net binnen de Apprentice den en tuurde een beetje om zich heen, maar toch eindigde haar blik iedere keer weer op hem. Ergens probeerde ze zijn gedachtes te lezen, maar ze wist ook wel heel goed dat zoiets als dat onmogelijk was.
Een mede Apprentice liep in de richting van de deputy, zorgde ervoor dat ze met grote ogen toekeek. Al haar spieren aangespannen en hopend dat hij het zou vragen. Echter deed deze het niet. Teleurgesteld liet ze haar blik zakken, keek naar de grond. Waarom deed niemand iets? En waarom zat Fireheart daar maar zo, alsof hij iets of iemand verwachte – Wacht… Misschien deed hij dat wel echt. Wachtte hij op iets. Oké, nu kon ze er echt niet meer tegen!
Ze stond op, liep door de regen naar het midden van het kamp – recht op de deputy af. Haar oren zakten naar beneden door het irriterende gevoel dat werd gecreëerd door de druppels die erop vielen. Haar vacht werd niet gelijk plat tegen haar opgeduwd door de regen, maar de druppels bleven wel plakken en het zou niet lang duren of ze zou echt goed nat zijn. ‘Ehm… Fireheart?’ miauwde ze, hopend dat hij haar wel zou horen, ‘Ik weet niet of dat ik dit mag vragen maar… Verwachten we iemand?’ Ze stond schuin achter hem, met een pootje nog in de lucht – maar verder lopen deed ze niet. Met grote ogen keek ze afwachtend naar de deputy, wist niet zo goed wat ze nu moest doen. De regen bleef maar vallen en ze begon het koud te krijgen. Misschien was het beter als ze in de den was gebleven, dadelijk werd ze nog verkouden door deze ietwat impulsieve actie.

OOC; Herptiederp. Het is obvious dat Holly weer dingen moet gaan vragen.}

_{Het was nu al een paar dagen aan de gang, die donkere wolken, die regenbuien, die sombere stemming die door de Thunderclan trok. Even sloot de kater zijn ogen en zuchtte, wanneer zou deze onheil ophouden? Gerommel in de verte liet hem zijn ogen weer openen en hij richtte zijn blik op de muren van het kamp. Iets in hem zei hem dat dit niet goed was, dat dit niet was zoals het hoorde. Een onheilspellende stilte hing over het territorium, wat was het dat dit zo anders maakte dan gewone stormen? De duur? De stilte? Langzaam zag hij katten wakker worden, wat wou zeggen dat zijn wacht bij de ingang van het kamp bijna afgelopen was. Echter had de zon zijn gezicht nog niet laten zien, deze zat verstopt achter een dikke laag donkergrijze wolken, welke nog lang niet zouden verdwijnen. Het verschil tussen dag en nacht was er haast niet en je moest op je innerlijke klok vertrouwen, moest je willen weten hoe laat het ongeveer was. Hij gokte dat het nu ongeveer etenstijd was, want zijn maag begon een beetje hongerig aan te voelen. Toen hij eindelijk de kat zag aankomen die hem zou aflossen knikte hij even vriendelijk en liep naar de prooistapel. Er lag nog genoeg prooi en hij wist niet of het wel zo'n goed idee was om nu te gaan jagen. Misschien kon hij beter de wallen nog wat verstevigen. Even gingen zijn donkerbruine ogen richting de lucht, 'Starclan, sta ons bij' fluisterde hij stil en richtte zijn aandacht op het schrale muisje dat hij van de prooistapel had gepikt. Voorzichtig begon hij er op te kauwen, het vlees was taai en de prooi was duidelijk niet zo ontzettend vers meer, maar hij zou toch ooit moeten opgegeten worden en het was eten. Erg op zijn gemak zat hij niet, hij had Fireheart wel gezien de afgelopen paar dagen, hij had er vrij zenuwachtig en niet geheel op zijn gemak uit gezien en voor zover hij wist was die kater niet iemand welke om alles zich zorgen maakte. Dit maakte ook hem zenuwachtig en zijn staart tikte dan ook wat ongemakkelijk op de grond. Er stond iets aan te komen, hij kon het gewoon voelen, voelen aan de sfeer die er in de clan hing. Er was iets niet pluis, maar hij wou niet weten wat het was. Diep vanbinnen wou hij dit natuurlijk wel, maar ook weer niet. Daarbij zou hij er gewoon op moeten wachten, hij zou moeten wachten op hun lot. Voorzichtig slikte hij het laatste beetje vlees van het muisje in en staarde naar de overgebleven botten. Even gooide hij wat aarde over de botjes en stond op. Misschien moest hij maar even iets doen om zijn gedachten op iets anders te concentreren. Iets leukers, maar wat kon je nu doen wat leuk was in deze wel uiterst sombere stemming en met dit weer? uit zijn ooghoek zag hij zijn zusje op de deputy afstappen, misschien kon hij dat ook doen, nee, het was hem duidelijk dat Fireheart nu niet echt in de stemming was voor een gesprek. Hij kon hem beter met rust laten;}

_{Het was doodstil in de warrior den, alleen de ademhalingen die de slapende katten maakten waren het bewijs dat er nog leven was. Graystripe's oren trokken even geïrriteerd, en zijn poten begonnen wild het mos onder hem kapot te scheuren. Plots schoot hij overeind met zijn beide amberkleurige ogen, die gevuld waren met angst, wagenwijd open. Hij had al voor de zoveelste keer gedroomd dat Swiftheart en hij een koppel waren, maar het einde van de droom veranderde keer op keer in een nachtmerrie. Alsof het een teken was van de Starclan, dat de twee katten alleen maar ellende zouden veroorzaken. Nee, dat kon niet. Want wat zou er dan zo verkeerd zijn als ze een relatie hadden? De grijze kater schudde zijn kop in de hoop dat hij die gedachte zo in zijn achterhoofd kon krijgen. Hij keek nog steeds slaapdronken rond in de den, en strekte alle vier poten even voordat hij opstond en het hol verliet. Normaal gezien was Newleaf een vrolijke en warme periode, maar tot zijn verbazing kreeg hij iets helemaal anders te zien. In plaats van een heldere blauwe lucht, en de stralen van de zon die je vacht verwarmde, zag hij enkel donkere wolken en voelde hij de koude wind die zijn pels streelde. De verbazing zag je gewoon van Graystripe afstromen, en blijkbaar was hij niet de enigste die de duisternis naar en raar vond, want meerdere katten verlieten hun dennen om verbaasd naar de lucht te staren.

De Thunderclan kater schraapte zijn keel eventjes en keek vervolgens naar zijn broer en zus die ondertussen de open plek ook betraden. Hollypaw, het zwarte poesje met groene ogen, deed iets heel anders dan Timefall, zijn gevlekte broer. Zij ging gewoon regelrecht naar Fireheart toe om vragen te stellen. Maar Graystripe werd hier niet kwaad van, hij bewonderde het poesje zelfs. Hijzelf zou nooit de moed bijeen weten te schrapen om de rode deputy zomaar aan te spreken, zeker niet in een sfeer zoals deze. Maar goed, zijn aandacht gleed nu even naar Timefall die er bijstond als een halve gare. Gespannen trippelde hij naar zijn broer, met zijn staart laag over de grond hangend. "Heb jij enig idee wat er aan de hand is?" Sprak hij met een alles behalve rustige toon.}

_{Plots hoorde de kater voetstappen op hem af komen, welke hij vrij snel herkende, Graystripe. Even keek hij om, zijn broer zag er duidelijk gespannen uit, "Heb jij enig idee wat er aan de hand is?" Sprak hij met een alles behalve rustige toon. Timefall zuchtte en keek omhoog, naar de donkere wolken welke de hemel bedekten. Zijn blik gleed weer naar de grijze kater en hij sprak, 'Wel, afgezien van het feit dat ik weet dat deze ... onheilspellende donkere lucht zich sinds een paar uur na middernacht hier verschenen is en dat onze deputy zich duidelijk niet op zijn gemak voelt niet' Zijn ogen stonden duidelijk bezorgd en ook zijn stem liet merken dat hij het niet geheel vertrouwde. 'Ik heb zo'n gevoel dat dit nog gaat uitdraaien op een echt onheil' fluisterde hij stil, even richtte hij zijn blik op hun Deputy. Er moest toch iets zijn waardoor hij zo zenuwachtig was? Enkel kon de kater zich niet zo snel bedenken wat het was, of zou hij misschien over dit gedroomd hebben? Als je Deputy was en je zag je droom voor een deel uitkomen, moest dat een hel zijn, tenminste, dat leek hem toch...}

_{Sunlily stond op en keek rond. Ze voelde zich gespannen en haar staart zwiepte zachtjes heen en weer. Haar blik viel op een tweetal katers, die ze herkende als Timefall en Graystripe. Voorzichtig liep ze naar de twee toe. Ze hoorde de laatste paar woorden waar Timefall over sprak, onheil. Een rilling ging door de rode poes heen en ze ging bij de twee katers zitten. ''Het is ondragelijk, de spanning stijgt met de minuut.'' Zei ze zachtjes tegen de twee katers. Wie weet wat er nu ging gebeuren. Ze voelde dat er wat ging gebeuren, maar wat? Dat gevoel was ondragelijk, maar ze voelde zich er niet goed bij. Haar hart bonkte snel en ze voelde hoe ze haar nagels in de aarde plantte. Waarom was de sfeer zo gespannen? Waar wachtte Fireheart op? Haar blik gleed even over de twee katers, ook deze leken wat gespannen.
© Sykes}

_{Graystripe's donkergrijze vacht leek nog donkerder te zijn door de duistere wolken die boven hun hoofden zweefden. 'Wel, afgezien van het feit dat ik weet dat deze ... onheilspellende donkere lucht zich sinds een paar uur na middernacht hier verschenen is en dat onze deputy zich duidelijk niet op zijn gemak voelt niet' Hij luisterde maar half naar wat zijn broer zei, aangezien z'n blik op Fireheart was gevestigd. De oranje kater zag er inderdaad uit alsof hij elk moment een ramp verwachtte. Zou hun deputy hier meer van afweten? Lichte woede vonkte in hem op, maar die verdween alweer als sneeuw voor de zon. Het zou normaal zijn dat als Fireheart hier meer over zou weten, hij niets aan de Clan vertelde. Hoogst waarschijnlijk wou hij de Thunderclan niet op stelten zetten. Maar goed, hij liet zijn blik weer naar Timefall glijden die weer begon te praten. 'Ik heb zo'n gevoel dat dit nog gaat uitdraaien op een echt onheil' Hij knikte als teken dat hij dat begreep, hijzelf had dat gevoel ook. Het duurde niet lang of nog een van de Thunderclan warriors voegde zich bij het gesprek. ''Het is ondragelijk, de spanning stijgt met de minuut.'' Graystripe draaide zijn hoofd naar de poes die haar mening gaf, echter herinnerde hij zich niet meteen haar naam. "Volgens mij weet Fireheart hier meer over." Fluisterde hij, in de hoop dat Fireheart het niet gehoord had. Sommigen zouden zijn woorden raar vinden, aangezien de meesten wisten dat Fireheart en Graystripe vroeger goede vrienden waren. Echter dacht Graystripe al een hele lange tijd dat hun vriendschap voorbij was, ook wenste hij dat dat niet waar was.}

_{Strawberry fronste haar gezicht iets toen een regendruppel kil op haar neus neertikte en uiteen spatte. De poes was ondertussen bijgekomen van haar flauwval 'episode', maar was nog altijd stiller dan dat ze eerst was. Waarom? Ze had het nog niemand verteld. Niemand mocht het weten van haar tante Desolate die ze bezocht had in de Rogue plaatsen, meerdere malen. Niemand mocht hiervan op de hoogte zijn, wie weet werd ze er wel van verdacht dat ze de clan verraadde... Haar tante was immers verbannen van de Thunderclan, maar hoe had zo'n lieve poes verbannen kunnen worden? Strawberry zocht nog steeds naar alle puzzelstukjes... Ze pasten maar niet bij elkaar. Maar het hoefde niet meer uit te maken. Haar tante was vermoord en de moordenaar zat in de Thunderclan. Ze had er moeite mee, verschrikkelijke moeite. Want ze wist welke kat haar tante vermoord had. Hoe kon ze hem ooit nog normaal aankijken? Op dit moment vermeed ze de kat als de pest, maar hier kon ze niet altijd mee door gaan.

De sfeer in het kamp was gespannen en Strawberry vond het niet prettig. Toch bleef ze in haar eentje onder de beschutting van de struiken zitten. De poes voelde zich niet zo lekker, niet in het humeur om echt met andere katten te converseren. Misschien was het wel beter als ze terug ging de Warriors Den in, maar tegelijkertijd hield de spanning in het kamp haar op haar plek gebonden. Het was net alsof er iets vreselijks stond te gebeuren...}

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

De katten die zich buiten waagden leken hem te mijden. Waarschijnlijk om de gespannen sfeer die er om hem heen hing. Hij wist dat hij het te duidelijk maakte, dat hij nooit zomaar onder vragen uit zou kunnen komen, maar wat kon hij anders. De nachtmerries die de prophecy hem had gebracht spookten nu al nachtenlang door zijn hoofd. Het achtervolgde hem en nu, nu was het heel dichtbij. De dikke wolken die in de lucht hingen, onthielden het landschap beneden van ook maar het kleinste beetje zonlicht. Geen enkele straal wist door de grijze massa heen te breken. Enkel een dof licht vanachter de wolken liet men weten dat het nog dag was, dat de zon daar nog altijd hing. Hij zag verscheidene Clangenoten naar buiten komen, ondanks de regen. Niemand sprak hem aan. Ze gingen bij elkaar zitten, spraken zacht met elkaar. Even sloeg hij zijn groene ogen neer. Was hij dan zo.. onaanspreekbaar? Zo ver verwijderd van hen? Kwam het door de rang die hij droeg, of nog altijd door zijn andere afkomst? Het was hem niet duidelijk. Zelfs oude vrienden bleven op afstand. Had hij zich zozeer afgezonderd van de rest dat er dit van was gekomen.. Net toen hij op wilde staan hoorde hij een stem. Hij draaide zijn hoofd richting Hollypaw en keek haar vragend aan. Het duurde niet lang voor ze haar vraag stelde. Hij zuchtte even. Niet dat hij zijn hart kon luchten bij een apprentice. Het verhaal zou haar enkel zorgen geven die ze niet nodig had. Zorgen die niet de hare waren om te dragen. 'Ik verwacht niemand,' loog hij, zijn stem echter vast op de normale toon 'maar ik voel me een beetje gespannen door het stormachtige weer.' Ergens was het de waarheid. Hij was gespannen door de storm, maar de volledige reden hierachter was de rest onbekend.

TAGS Hollypaw NOTES 4e topic, the blue star

_{Sunlily keek eventjes naar Timefall en Graystripe, maar stond toen op, ze voelde zich niet echt op haar gemak zo. Ze besloot het aan Fireheart te vragen. Rustig stapte ze op de rode kater af. ''Fireheart, wat is er aan de hand? Normaal is de clan nooit zo gespannen bij een storm.'' Miauwde ze tegen de kater en ging zitten. Haar heldere ogen keken naar de rode pels van de kater. Haar ogen vielen eventjes op de zwarte poes die er ook bij zat, Hollypaw. Ze draaide haar kop omhoog en keek naar de donkere grauwe wolken die dreigend op hen afkwamen. De rood-witte poes rilde eventjes.© Sykes}

Het was al een aantal dagen aan de gang, alhoewel niemand er wat over durfde te zeggen. De donker grijze wolken dreven voorbij, de een nog dreigender dan de ander. Regen kletterden lusteloos op het bladerdek van de bomen, wat een zacht tikkend geluid veroorzaakten. De wind suisde woest over hun territorrium, de storm zou niet veel goeds verspellen. Er hing een gezwegen stilte in het kamp, als wist ze dat sommige hier meer over zouden weten.

Lichtjes geschrokken sprong ze opzij toen een grote regendruppel op haar flank viel. Op een open plek midden in het kamp had zich een groepje katten verzameld, en ze leken niet erg op hun gemak. Op een rustig tempo begon ze zich voort te bewegen naar de groep, al hield ze zich wat afzijdig. Ongezien ging ze bij het groepje staan, en luisterde naar wat de anderen zeiden. Het was niet erg vreemd dat de meesten er wat gespannen bijzaten, de storm die komen zou was tenslotte niet niks. De laatste dagen had de zon zich niet laten zien, enkel de grauwe, donkere wolken kleurden het gebied somber. Het oog van Swiftheart viel op hun deputy, Fireheart. Hij zou er vast meer vanaf weten, maar ook hij leek redelijk gespannen. Ze wilde hem niet lastig vallen, dus bleef ze bij Graystripe en de anderen. ’’Starclan..’’ murmelde ze, onhoorbaar voor de rest in zichzelf. Ze keek even naar Graystripe, en richtte haar blik toen weer op de grond. De kille ondergrond voelde sompig aan onder haar pootkussentjes, wat merendeel door de regen kwam. ’’Wat zal er gebeuren?’’ sprak ze met een lichte stem, en keek richting het groepje. Ze was bang, vooral bang over wat er komen zou. Want dit kon meer dan alleen een storm zijn..

Natuurlijk wist ze dat niet zeker, maar normaal waren de katten nooit zo gespannen voor een storm. De meesten zouden zich klaarmaken en voorbereiden op wat er komen zou, al was dit totaal niet het geval op dit moment. Swiftheart zelf hield zich er ook niet echt mee bezig, al kon dit op een gevaarlijk moment fataal worden. Verder ging ze er niet over door malen in haar hoofd, ze kon hem er beter bij houden. Afwezig schuifelde ze haar ene poot over de andere, terwijl ze nog een keer het groepje rondkeek.

_{Dit was toch vreselijk? Iedereen voelde het onheil al naderen, maar wat ze niet wisten was dat het zo dichtbij was. Eigenlijk waren de, spreekwoordelijk dan, de oorlogstrommen al klaar gezet, met opgeven stok om even later het sein van de aanval aan te geven. Katten op de open plek verzamelden zich al, en Fireheart gaf het bezorgde gevoel door aan de rest, maar de anderen konden zich slechts afvragen waar ze bang voor moesten zouden zijn. En eigenlijk waren ze terecht bang. De storm die kwam had een grote betekenis, een gevaarlijke betekenis, net zoals de arme kleine Jaypaw, die zo bloedend door de kampingang zou komen. Een ding was zeker. Voor veel katten zou dit hun ondergang betekenen...

A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made.

Een kleine kit lag triest en alleen in de Nursery, met zijn staartje zielig om hem heen geslagen. Hij drukte zijn gezicht in zijn staart, en snikte zachtjes. Tranen stroomden uit zijn kleine, groene oogjes, en hij probeerde de stekende pijn te negeren. De fel stekende gaten in zijn rug waren niet behandeld, dus bloed stroomde eruit. De andere kittens hadden hem aangevallen, en waarom? Voor de lol. Omdat hij de zwakste was, omdat hij het buitenbeentje was. En zijn ouders? Die waren dood door die fox-dung vos! Hij hief zijn kopje op, en keek naar buiten. Hij stond op toen hij de sfeer merkte, en strompelde met moeite naar buiten. Toen hij tussen de anderen stond, piepte hij zachtjes: “Help me alsjeblieft” Toen zakte hij door zijn pootjes van verzwakking en vermoeiing.}

Sleep Pine maar in het rond als je wilt, maakt mij niet uit :')

Geïrriteerd deed hij zijn ogen open toen er weer een kat uit de warrior den liep. Kon een kat nou niet gewoon een keer normaal slapen, zonder elke keer gestoord te worden. De blik in zijn amberkleurige ogen werd chagrijnig op de zoveelste kat gericht die de den verliet. Toen stond ook hij maar op, blijkbaar was er iets aan de hand. Anders was er niet zo veel bedrijvigheid om dit tijdstip in het kamp. Alleen daar werd zijn humeur nog niet beter op. Hij had er een hekel aan als hij niet normaal kon slapen. Hij liep de warrior den uit en meteen keek hij omhoog naar de lucht, er was duidelijk een storm op komst. Dat was nog niet zo gek, dat gebeurde wel vaker. Wat wel gek was, was de sfeer in het kamp. De gespannen en angstige sfeer die er hing, er stond iets te gebeuren. Hij had al heel wat meegemaakt in zijn leven, dus druk maakte hij zich er niet om. Er lag een kalme blik in zijn ogen toen hij zich bij de andere voegde. Hij zei niks en keek alleen maar het groepje rond, die zich buiten verzameld had. Even richtte hij zijn blik wantrouwig op zijn deputy, Fireheart. Hij mocht die kater niet en al zou hij dat nooit hardop zeggen, toch kon hij het niet helemaal verbergen in de houding tegenover hem. Hij zuchtte even geïrriteerd door de opmerkingen die er gemaakt werden. Waarom moest iedereen zo hysterisch doen? Dat had totaal geen zin. Het zou alleen maar averechts werken als er paniek uitbrak. Toch deed hij nog steeds zijn bek niet open. Het was de taak van Fireheart om de katten toe te spreken en niet die van hem. Hij zag wel dat Fireheart ze probeerde gerust te stellen, maar naar zijn zin nog niet genoeg. Alleen dat was niet gek bij hem, voor hem deed Fireheart nooit genoeg. Elke keer als hij naar hem keek zag hij een kittypet en geen deputy. Dat zou ook niet bij hem veranderen. Hij zag niet in waarom hij naar hem zou moeten luisteren, omdat hij het verkeerd vond dat Fireheart zijn deputy was geworden. Alleen ook dat zou hij niet hardop zeggen. Hij wende zijn blik weer van Fireheart af en keek fronsend naar de lucht. Daarna begon hij rustig zijn borst te likken terwijl hij de spanning om hem heen negeerde. Hij zou wel zien wat er ging gebeuren en dan zou hij er klaar voor zijn.

_{Normaal was ze eerst altijd opzoek gegaan naar haar broers, gewoon… Ze waren ouder en dan dus ook vast wel wijzer. Alleen had Fireheart haar aandacht nou eenmaal eerder opgeëist, zonder dat hij het doorhad – noch maar te zwijgen over het feit dat hij het wilde. Want een een op een gesprek met Hollypaw? Dat kon soms nog eens heel erg irritant zijn. De eeuwige waarom vragen, die typische blik van haar kant die je gewoon dwong om antwoord te geven. Het ergste van alles was nog dat ze het helemaal niet doorhad, dat die blik voor een jeukend effect zorgde op de huid van een ander. Een irriterend gevoel dat enkel gestopt kon worden als je antwoord gaf op de vraag, om daarna geconfronteerd te worden met de volgende.

En daar was dat fijne gevoel weer: dat ze kreeg telkens als ze niet genegeerd werd. Een van de dingen waar ze het slechtst van allemaal tegen kon en dat werd nu dan nog eens erger omdat ze momenteel geen mentor had. Ja ja, ze kon wel zeuren bij haar broers om training… Maar het was niet hetzelfde. Was Honeyfeather er nog maar… Zij zou haar nu vast al hebben geleerd om geduldig te zijn. Als dat al mogelijk was, want Holly was nou eenmaal een hele ongeduldige kat.
Een bescheiden glimlachje sierde haar snoet. ‘Geloof ik doet iedereen dat,’ miauwde ze, ietsjes zachter dan normaal, ‘Maar ik denk dat hier zitten niet echt iets gaat veranderen aan die spanning.’ Nee, niet echt nee. Of misschien wel… Ze wist het niet, ze kon immers niet in zijn hoofd kijken. ‘Het enige wat ik zeker weet is dat je hoogstwaarschijnlijk verkouden wordt. Iedereen zou dat worden als ze in dit weer te lang in de regen zitten, waarom zoek je niet een schuilplaats op?’ Ze zou het niet aankunnen als de deputy ziek zou worden. Laat staan Bluestar, de leidster. Haar ontzag voor de twee katten was erg groot en misschien zelfs zo groot dat ze helemaal in paniek zou raken als maar één van de twee iets zou hebben. En dan hadden we het al over een simpele kras opgelopen door… Niet eens een gevecht. Misschien zou ze zelfs wel flauwvallen als dat zou gebeuren.

Ze wilde weggaan, maar een Warrior hield haar tegen. Sunlily kon het waarschijnlijk ook niet meer aan, net zoals zij, moest het gewoon vragen. De vraag was anders dan de hare en er kon dus ook een ander antwoord op gegeven worden. Nu kon ze niet meer weg, ze moest het antwoord weten. Met een glim van dankbaarheid in haar ogen keek ze naar Sunlily, maar een lachje kon er niet echt vanaf. Ze was te zenuwachtig, te nieuwsgierig. Zoals altijd.}

_{Voor de zoveelste keer keek hij studerend naar boven. De donkere wolken leken een teken van de Starclan te zijn, maar wat wouden hun gestorven krijgers zeggen? Hij was geen Clanleader, noch deputy, noch Medicine cat. Dus hij had echt geen idee van wat de donkere wolken betekende. En trouwens, wie zei er dat de katten die contact hadden met de Starclan hier wel iets van afwisten?

Zijn staart begon in een onregelmatig ritme op de grond te slaan. Nog steeds zweefde er een doodse stilte rond in het kamp, althans waren de meeste katten aan het discussiëren over wat er aan de hand kon zijn. Hij keek Timefall nog een keertje aan, waarna hij opstond om dan toch maar naar Hollypaw en Fireheart toe te stappen. Nieuwsgierigheid brandde in zijn maag. Eerst gleed zijn blik over de zwarte poes, en vervolgens over de kattin doe zonet nog bij hem en Tilefall stond. "De Clan zoekt naar antwoorden, en ik denk dat jij die ons kan geven." Begon hij zonder de rode kater aan te kijken. Of er echt iets aan de hand was, was nog steeds een groot raadsel. Zowel voor hem als voor alle andere katten.}

_{Na een tijdje gingen ook Sunlily en Graystripe richting de deputy, even bleef hij zitten, twijfelend. Aan de ene kant wou hij wel naar Fireheart voor duidelijkheid, maar aan de andere kant, wou de kater dit zelf wel? Zou dit hem niet nog meer gespannen maken dan hij al was? Al die druk van andere katten die op zijn schouders kwamen te liggen, al die vragen die allemaal tot hetzelfde leidden. Als hij nu echt een profetie had gekregen, waar een storm in voor kwam, dan zou hij het nu zwaar te verduren krijgen... Even richtte hij zijn blik op de vuurrode kater en stond uiteindelijk toch op. Hij was gewoon veels te nieuwsgierig. Zijn poten kwamen met zachte plofjes op de grond terecht en bij de rest aangekomen ging hij even rustig zitten. Richtte zijn ogen even op de uitgang van het kamp en keek toen weer naar de deputy. Hij had nog net de laatste woorden van zijn broertje gehoord, 'Je ziet er gespannen uit, Fireheart' sprak hij rustig. De deputy was gespannen bij een storm, dat voorspelde meestal niet veel goeds. Zijn ogen stonden nog steeds gericht op de kater, licht doordringend, maar ook met iets vrolijks er in. Het had geen zin om te blijven piekeren, maar toch bleef iedereen dat doen. Weer gleed de blik van de kater naar de uitgang van het kamp, waarom wist hij niet eens, maar iets trok zijn aandacht in die richting. Even zuchtte hij en keek naar de lucht, wat wou Starclan zeggen? Waarom dit weer?}

Er weerspiegelde een bezorgde glans in de helderblauwe ogen van de jonge Littlepaw. De donkere grauwe lucht, waarvan de groene bomen van het woud fel tegen afstaken, gaven haar een onbehaaglijk gevoel en iedere keer als de wind klaaglijk huilde sloeg ze haar oren plat in haar nek. Haar moeder was de afgelopen dagen zeer onrustig geweest. Ze had Fireheart de opdracht gegeven de kampwanden te verstevigen, en ook de extra wachten waren haar niet onopgemerkt gebleven. Het hele kamp zat gevangen in een gespannen sfeer, het soort stilte voor de storm dat de haren op je pels recht overeind liet komen. Met hangende oren liep Littlepaw door het kamp en pikte ze een kleine muis van de prooistapel. Ze had geen honger, gezien haar maag zeer deed van de spanning, maar het was nu al bijna een heel dagdeel geleden sinds ze voor de laatste keer iets gegeten had. Haar blik viel op Hopepaw. Misschien als ze wat gezelschap had, ze dan wat meer ontspande. "Hey," miauwde ze, toen ze naar hem was toegelopen en de muis op de grond had neergelegd. "Goed als ik bij je kom zitten?" ze glimlachte liefjes, zoals alleen Littlepaw dat kon.

_{Onrust heerste er. Brightpaw staarde naar het niets. Die hele sfeer maakte haar nog meer depressief dan dat ze al was. Ze had Darkfire weer gezien, en het was geen leuke ontmoeting geweest, en dat allemaal met dank aan een rot vos. Brightpaw drukte haar snuit dieper in haar vacht en een koude rilling gleed over haar ruggen graat. Waarom was iedereen zo onrustig? Brightpaw was vooral onrustig door Darkfire, maar ook door het weer, de anderen zeker ook over het weer dan maar? Brightpaw kwam langzaam overeind en ging naar buiten, haar ogen gleden over het kamp, iedereen zag er gestrest en onrustig uit, zelfs Fireheart. Brightpaw versmalde haar ogen en liep ergens naar een hoekje om daar te gaan zitten. Ze wende zich af van de anderen en legde haar kop op d'r poten. Haar oren waren naar achteren gericht en haar ogen waren half dicht. Het was smerig weer, maar de Apprentices den was gewoon te druk. Het was gewoon te druk, maar niemand mocht het kamp uit. Brightpaw ging recht op zitten, Littlepaw en Hopepaw vielen in het zicht. Brightpaw besloot er naar toe te gaan. Haar moeder had haar gezegd dat afzonderen nooit goed was. Ze zou nu maar weer eens naar haar adviezen luisteren. Ze zette een glimlach op en hief haar staart in de lucht. "Hé, Littlepaw, Hopepaw," Groette ze de twee. "Mag ik er bij komen?" Vroeg ze aan de twee apprentices.}