{The Blue Star} There's a storm coming

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Fireheart luisterde stilletjes naar wat Thunderstrike hem vertelde. Meer katten kwamen op hen afgelopen, nieuwsgierig naar Jaypaw kijkend. Momenteel had Jaypaw echter niets aan de katten die bij hem stonden en toekeken, hij had een medicine cat nodig. Net toen de rode kater opkeek om te zien of Jayfeather of zijn apprentice bij de medicine cat den kon zien, kwam Maskpaw snel aangelopen. Opnieuw legde Thunderstrike uit dat zijn apprentice door een hond was aangevallen, waarna ze zich klaarmaakten om Jaypaw mee te nemen naar de droge den. Fireheart bleef stijfjes staan, denkend aan het feit dat er mogelijk een hond in hun territorium rondzwierf. Zijn ogen werden groot toen hij besefte dat de tanden die hij had gevoeld in zijn droom, best die van een hond konden zijn. De jonge deputy deed er alles aan om zijn paniek te verbergen. De doodsangst die weer op kwam zetten door de terugblik van de droom. Hij voelde de tanden weer om zijn nek sluiten. Zag het bos weer vol bloed. Het kamp vol lichamen, met een woest beest in het midden. Rammelende kettingen onder de oplichtende onweerslucht. Zijn vacht kwam iets omhoog waarna hij zich excuseerde tegenover de katten die bij hem stonden en zaten. Met snelle passen haastte hij zich naar Bluestar's den. 'Bluestar? Bluestar! Jaypaw is aangevallen door een hond, ik denk dat het misschien iets met de prophecy te maken heeft' riep hij terwijl hij naar binnen stapte. Oplettend dat hij niet te hard sprak, zodat de katten buiten hem niet konden horen.

TAGS Too many NOTES None

_{Hij zag hoe zijn broer iets van hem vandaan en iets dichterbij ging zitten, maar schonk er geen aandacht aan. Dit in tegenstelling tot wat hij bij Holly deed, zijn zusje kwam naast hem zitten en even keek Timefall haar aan. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze even, hij keek naar de rug van Fireheart, luisterde nog heel even toe en sprak toen luid genoeg zodat hij boven de wind uitkwam, maar het gesprek niet onderbrak, 'Thunderstrike en Jaypaw zijn terug in het kamp en ik geloof dat Jay gewond is, hij werd in ieder geval het kamp binnegedragen.' De regen voelde hij al nauwelijks meer en hij keek rustig toe hoe Maskpaw er ook bij kwam. Hij had het over Jaypaw verplaatsen naar een drogere plek, hij wou een stap zetten in de richting van de katers, maar nog voor hij dat kon doen, werd het hem al duidelijk dat Thunderstrike dit in zijn eentje wou doen. Rustig keek hij zijn zusje aan, maar richtte daarna zijn aandacht op de kater die Jaypaw naar binnen trok, de poot van de apprentice zag er niet al te best uit en hij hoopte voor hem dat het nog goed kwam al betwijfelde hij het tenzeerste. Dit zag er niet als iets uit dat snel zou genezen, maar hij was natuurlijk geen Medicine Cat. Plots zag hij de deputy met snelle stappen zich een weg banen naar de Leader Den. Waarom was die kater zo gespannen? Zou het enkel om de hond zijn? Even vernauwde hij zijn ogen en keek in de richting van de Den, maar al gauw schudde hij zijn kop. Het zou wel niks zijn, hoopte hij. Alhoewel... Fire en Blue zaten nu al een paar dagen steeds het kamp extra te beveiligen, steeds meer patrouilles uit te zenden en dan nu dit... Hij wist het nog niet zo net... Hij zou het wel zien. Een windvlaag deed hem weer beseffen hoe koud het was en hij keek even naar Hollypaw, ze konden beter naar binnen gaan. 'Kom, we kunnen beter even gaan schuilen' miauwde hij rustig, 'Of je moet natuurlijk ziek willen worden.' Een brede glimlach was op zijn gezicht verschenen en rustig keek hij naar de kattin naast hem. Nog even keek hij zijn broer aan, 'Kom je ook weer?' vroeg hij nog, waarna hij zich omdraaide en richting de Warrior Den liep, van hem mocht Holly daar ook wel even schuilen, maar het was haar keus natuurlijk...}

Het was verontrustend geweest wat Fireheart te vertellen had, het zorgde voor nachten die Blue doorhaalde om na te denken wat het kon betekenen. Had haar deputy gelijk, betekende het dat haar Clan in gevaar was. En dat was wel het laatste waar ze aan kon denken op het moment. De leidster begon moe te worden, haar slapeloze nachten begonnen zijn tol te eisen en haar lichaam deed pijn van vermoeidheid. Maar ze ploeterde door zodat ze tenminste nog voor haar Clan zou kunnen zorgen. Ze had zoveel aan Fireheart te danken, als hij er niet was geweest was alles in elkaar gezakt in een hoopje niets. Bluestar ontwaakte uit haar diepe gedachte stroom door rumoeren in het kamp. Verschillende stemmen praatten druk door elkaar, en net toen ze wilde kijken waar alle commotie vandaan kwam hoorde ze de verschrokken stem van haar deputy. 'Bluestar? Bluestar! Jaypaw is aangevallen door een hond, ik denk dat het misschien iets met de prophecy te maken heeft' Luidde het bericht en direct schoot Bluestar gealarmeerd op. Nee dit kon niet waar zijn, meende hij dit? Was het geen grap? Twee paar helderblauwe ogen stonden groot en vol schrik terwijl ze niet wist waar ze kijken moest, tot ze zichzelf dwong kalm te blijven en haar deputy te woord te staan. Ze liep naar buiten, waar ze in een weerzingwekkend tafreel terecht kwam. De stromende regen doordrenkte haar vacht binnen enkele seconde, en ze blikte op Jaypaw die naar de Medicine cat den werdt gedragen en daar verder verzorgd zou worden door Maskpaw en Jayfeather. "Fireheart, we hebben geen tijd te verliezen, niemand kan het kamp meer verlaten zonder directe orders van mij." De laatste zin sprak ze luider uit om haar Clan toe te spreken. "Hoe gaat het nu met hem?" Ze doelde op de jonge apprentice, wiens leven ze op het moment vreesde omdat ze niet wist wat hoe zijn toestand er nu voor stond.

"Hond, hij is aangevallen door een hond." Nu Maskpaw er eigenlijk nog eens bij nadacht had hetgeen dat hem had aangevallen in de droom best een hond kunnen zijn. Dan zou vandaag wel eens de dag kunnen zijn waarop de prophecy waarheid zou worden. Paniek schoot even door hem heen, maar al snel schoof hij het van zich af. Hij moest nu niet in paniek raken. Hij moest zijn best doen om Jaypaw te helpen. Fireheart zou vast wel iets doen aan de hond, daar moest hij gewoon op vertrouwen. Thunderstrike was degene die reageerde op zijn vraag of iemand Jaypaw naar de den kon dragen en het leek er ook op alsof hij het niemand anders wilde laten doen. "Ik zal hem naar jullie den brengen." Toen hij er zeker van was dat Thunderstrike Jaypaw goed kon dragen, draaide hij zich om en begon in de richting van de medicine den te lopen. Hij lette nog wel op of Thunderstrike hem bleef volgen. Eenmaal in de den draaide hij zich om naar Thunderstrike. "Je mag hem daar neerleggen." Zei hij terwijl hij naar een droge plek wees met zijn staart. Hij wachtte niet tot Thunderstrike Jaypaw al had neergelegd, maar ging alvast naar de rots waar de kruiden in lagen en pakte de kruiden die hij nodig zou hebben.

_{OOC; Don't mind me, maar ik wilde eventjes zorgen dat Holly niet zo vaag in de regen bleef staan en zo. Moet wel dingetjes eventjes netjes afsluiten. Hurdur.

Ze wist niet wat er aan de hand was, maar het gevoel wat ze erbij kreeg was alles behalve fijn. Haar ogen waren groot en er was duidelijk onbegrip en angst uit af te lezen. De wind trok af en toe nog aan haar vacht, maar ze voelde het niet eens meer – net zoals de regen die al wat minder was geworden. Even kruiste haar blik die van Thunderstrike, de kater die haar een keer wat dingen had geleerd. Was er iets met hem? Ze kon enkel een paar katten zien, waaronder dus de kater, Fireheart en Maskpaw. Niet dat ze wat had tegen de Medicine cat apprentice, maar haar aanwezigheid baarde haar zorgen. Ze was er vast niet voor niets, er moest iets aan de hand zijn. Met iemand.
‘J-Jaypaw?’ miauwde ze verward. Ze kende de apprentice niet zo goed, maar ze wenste niemand iets ernstigs toe. Ze wist niet precies wat de apprentice had, maar het woord gewond vond ze maar niks. Wat als hij zo erg gewond was dat… Dat… Ze wist het niet, maar er waren altijd wel consequenties met ernstig gewonde katten. Welke wist ze niet, maar misschien zou ze dat spoedig te weten komen met de dank aan Jaypaw. Ze voelde zich rot, wilde weten wat er precies aan de hand was – maar zonder dat ze het doorhad kroop ze juist dicht tegen haar broer, Timefall, aan.

Vooral toen de deputy Bluestar riep werd ze pas echt bang. Het moest wel iets ernstigs zijn, anders zou hij dat niet gedaan hebben. Jaypaw werd naar de medicine cat den gebracht en pas toen kreeg ze hem te zien. En zijn poot en het bloed en… Ze voelde hoe haar maag zich omdraaide en ze verborg haar gezicht in de vacht van haar broer, wilde het niet zien. Ze kende de apprentice amper, maar ze voelde zich echt gewoon rot. Het was duidelijk dat zijn poot er slecht aan toe was en misschien zou het wel nooit meer goed komen.
Ze keek op wanneer ze haar broer iets hoorde zeggen en knikte langzaam. Ze had een brok in haar keel en had het gevoel dat ze haar tong spontaan was verloren. Met moeite wist ze haar mondhoeken op te trekken bij het horen van zijn opmerking over verkouden worden, maar een echte hartelijke lach kon er niet vanaf. Ze bleef nog eventjes zitten toen Timefall al richting de Warriors den liep, keek eventjes om naar de Medicine cats den. Ze bleef eventjes kijken, maar draaide zich vervolgens om en volgde snel haar broer – wilde het liefst eventjes bij hem blijven na dat vreselijke beeld. Dat waarschijnlijk voor altijd op haar netvlies gebrand zou staan.}

_{Hij bleef de twee katten genaamd Thunderstrike en Jaypaw strak aankijken. Wat was er aan de hand met Thunderstrike's apprentice? Hij leek gewond te zijn, echter kon hij geen informatie te pakken krijgen. 'Kom je ook weer?' Hij keek zijn broer aan, en trippelde zonder iets te zeggen richting de warrior den. Zijn gedrag mocht misschien raar zijn, hij kon er simpelweg niets aan doen. Dit hele gebeuren werd hem iets te veel. Fireheart kon het toch niet voor eeuwig verzwijgen? Er moest iets aan de hand zijn, zelfs de jongste kitten zou dat kunnen zien. De nekharen van de langharige grijze kater rezen overeind toen hij Fireheart de naam van hun leader hoorde roepen. Hij had net de ingang van de warrior den bereikt, maar bleef toch nog even verstard stilstaan voor hij de den betrad. Verbaasd keek hij om, en hoorde hij Bluestar zeggen dat niemand het kamp mocht verlaten zonder haar toestemming. Een rilling rolde over zijn ruggengraat. Het leek wel of hun leader en deputy meer over de storm wisten. Hij schudde zijn kop en keek vervolgens naar zijn zwarte zus. "Is er iets mis, Hollypaw?" Vroeg hij lichtelijk bezorgd aan de poes die keek alsof ze een spook had gezien.}

_{Strawberry keek met grote ogen naar wat er allemaal in het kamp gebeurde. Ze krulde haar staart om haar sneeuwwitte voorpoten heen en legde haar oren plat in haar nek. Zachtjes bleef ze al trillend zitten. Ze werd nerveus van de sfeer in het kamp, erg nerveus zelfs. Ze schoof haar pootjes dicht naar elkaar toe en durfde niet te bewegen toen de gewonde Jaypaw het kamp binnen gebracht werd door zijn mentor. Vervolgens kwam Bluestar er ook nog bij, niemand mocht zonder haar toestemming het kamp verlaten. Strawberry's ogen werden groot. Wat was er in Starclan's naam aan de hand? Ze was bang ondertussen. Allerlei katten waren druk aan het praten in het kamp, elkaar aan het troosten. Maar Strawberry durfde het gezelschap niet op te zoeken, ze bleef stilletjes aan de rand van het kamp zitten terwijl ze aanschouwde wat er allemaal was. De regen tikte neer op haar snuit terwijl ze al bevend naar haar voorpoten keek. Dit duurde echter niet lang, want de poes kneep haar ogen dicht.}

Daar liep hij dan weer, zijn apprentice mee slepend. Een zwaar schuldgevoel bekroop hem en hij hield toch zijn blik op de jonge kater. Hij had Hollypaw wel gehoord, maar hij luisterde niet echt naar haar. Ze hadden samen een gevechtstraining gehouden omdat haar mentor even geen tijd had gehad. Maar sinds hij Jaypaw onder zijn hoede had gekregen spendeerde hij het grootste deel van zijn tijd aan de jonge kater. Stilletjes volgde hij Jayfeathers apprentice en liep het hol in, een plek waar hij gelukkig nooit veel tijd had gespendeerd. Hooguit om wat te halen voor een ander maar verder was hij vaak kerngezond geweest. "Je mag hem daar neerleggen." Zei Maskpaw en Thunderstrike deed precies wat hij zei. Zachtjes legde hij zijn apprentice neer en staarde naar Maskpaw. ''Vind je het erg als ik blijf?'' Vroeg de grote kater nu zelf en keek weer naar Jaypaw. De jonge kater was als een zoon voor hem geworden. Natuurlijk was hij ook vader van katten binnen de Clan, maar hij spendeerde niet zoveel tijd met hen als hij deed met Jaypaw. Langzaam tilde hij zijn kop op en keek de Medicine Cat apprentice aan. Hoe zou de band tussen Jayfeather en Maskpaw zijn, zou het net zo zijn zoals bij hem of was het bij hen meer als broers. Hij was natuurlijk niet echt een jonge krijger, maar ook niet oud. Hij was nog prima in staat zijn Clan te dienen.

_{Brightpaw bleef een beetje bij Littlepaw en Hopepaw, op de één of andere manier voelde ze zich t beste bij die twee katten. Ze staarde naar het regen dat buiten als bakstenen naar beneden vielen. Druppels water kletterde op de grond en spatte uit elkaar en zo ging het door tot dat er allemaal plassen ontstonden in het kamp. Brightpaw had haar korte gevlekte vacht wat opgezegd om wat warmte binnen te houden. Maar toen hoorde ze in eens stemmen. Thunderstrike was naar binnen gekomen die om hulp riep. Brightpaw vernauwde haar ogen en keek naar wat de warrior bij zich droeg. Een den genoot! Jaypaw! Brightpaw kreeg een koude rilling door haar ruggen graat terwijl ze keek naar wat er gebeurde. Fireheart kwam er bij, en ze luisterde naar wat er gezegd werd. Even later kwam Maskpaw er bij, en nog een hoop andere katten. Toen Maskpaw iets vroeg hoorde ze uit Thunderstrikes bek het woord; hond vallen. Brightpaw's ogen werden groot van angst. "Een hond?" Vroeg ze half aan zich zelf en naar wie d'r ook naar haar luisterde. Bluestar kwam er bij en Brightpaw voelde zich alleen maar benauwder raken van angst. Wat ging er gebeuren? Brightpaw glipte de apprentices den uit en staarde om zich heen van de de andere katten die naar buiten waren gekomen naar het donkere lucht. Ze voelde haar vacht doorweekt worden haar ogen stonden helemaal open van angst. "W...wat als de hond hier heen komt?" Vroeg ze half aan zich zelf. Brightpaw haalde een poot over haar kop. Ze was bang. Maar niet alleen door het weer en de sfeer die er hing, maar ook door wat er een aantal dagen geleden was gebeurd toen ze Darkfire had gezien, dat had haar al benauwd gemaakt, maar dit sloeg echt zijn tol.

~Flut}

_{De Jonge kater lag er nog steeds, kletsnat in de harde regen. "Wat is er precies gebeurd?" Vroeg Maskpaw aan de katten die om hem heen stonden. Hij voelde de ogen branden in zijn rug. Allerlei katten keken naar hem. Tenminste, zo voelde het. ''Hond, hij is aangevallen door een hond.'' Antwoordde Thunderstrike langzaam "We moeten hem naar een drogere plek verplaatsen, kan één van jullie dat doen?" Vroeg de jonge Medicine Cat Apprentice nu en Thunderstrike zette zijn achterpoten onder zijn lijf en knikte. ''Ik zal hem naar jullie den brengen.'' Sprak hij en zette zijn randen opnieuw in het nekvel van zijn apprentice. Jaypaw werd gedragen naar de den, waar het eindelijk droog zou zijn. "Je mag hem daar neerleggen." Zei Maskpaw, terwijl hij naar een droge plek wees met zijn staart. Zachtjes legde hij zijn apprentice neer en staarde naar Maskpaw. ''Vind je het erg als ik blijf?'' Vroeg de grote kater nu zelf en keek weer naar Jaypaw. Jaypaw wist niet of hij het tegen hem had, of tegen Maskpaw, maar hij knikte nee. ''B-blijf... A-als-s-sjeb-b-b-blief-f-ft'' Kon hij er Moeilijk uitbrengen. Thunderstrike was als Famillie voor hem geworden, zijn enige famillie. Hij wou dat hij erbij bleef, ook als hij misschien zou sterven. Dan zou hij willen dat hij erbij was. ''H-h-het s-s-spijt m-m-me..'' murmelde hij zachtjes.}

"Vind je het erg als ik blijf?" Het was ergens wel logisch dat Thunderstrike hem die vraag stelde en hij had er ook eerlijk gezegd geen bezwaren tegen, het zou Jaypaw misschien juist goed kunnen doen. "B-blijf... A-als-s-sjeb-b-b-blief-f-ft" Maskpaw richtte zijn blik omlaag naar Jaypaw. "Natuurlijk mag hij blijven, maak je daar maar niet druk over." Stelde hij de apprentice gerust. "H-h-het s-s-spijt m-m-me.." Murmelde de apprentice zachtjes. "Je hoeft je niet schuldig te voelen, het had ook iemand anders kunnen overkomen." Hij boog zich over Jaypaw heen om zijn wonden nog een keer goed te inspecteren. De wond op de poot was het diepst en het bloeden was daar duidelijk nog niet gestopt. "Probeer nu zo stil mogelijk te blijven liggen, want anders wil het bloeden misschien niet stoppen." Zei hij tegen Jaypaw. Hij pakte wat van het spinrag dat hij had gepakt en drukte het tegen de wond. Hij moest er hoe dan ook voor zorgen dat het bloeden zou stoppen. De spinrag die hij aan het gebruiken was raakte al snel doorweekt met het bloed en hij moest daardoor een nieuwe lading pakken. Hij wist niet hoe lang hij bezig was met het stoppen van het bloeden, maar uiteindelijk was het bloeden dan toch eindelijk gestopt. Hij richtte zijn blik even op Jaypaw. "Wat ik nu ga doen kan even steken." Vertelde hij de apprentice. Hij wist dat hij het beter kon vertellen voordat hij het deed, dan dat hij het er in één keer op zou doen zonder het te zeggen. Hij pakte de goudsbloem die hij had meegenomen en maakte het fijn en plaatste het toen over de hele wond heen. Hij deed er daarna weer spinrag overheen, zodat het op zijn plek zou blijven. "Je moet je poot nu alleen niet gaan bewegen, want als je het doet, dan is de kans dat het weer begint met bloeden groot." Zei hij tegen de apprentice. Alleen omdat hij het nu niet zou kunnen bewegen was het nog de vraag of de wond niet meer had beschadigd dan alleen een diepe wond te maken. Hij pakte een papaver zaadje dat hij ook had meegenomen en legde het in Jaypaw's bereik neer. "Dit zal de pijn verminderen en je helpen om te gaan slapen." Vertelde hij de apprentice. Hij richtte zijn blik op Thunderstrike. "Wat mij betreft mag je bij hem blijven, alleen hij heeft wel zijn rust nodig." Vertelde hij de kater.

_{"B-blijf... A-als-s-sjeb-b-b-blief-f-ft" Kon hij er Moeilijk uitbrengen. Maskpaw richtte zijn blik omlaag naar Hem. "Natuurlijk mag hij blijven, maak je daar maar niet druk over." Stelde hij de apprentice gerust. "H-h-het s-s-spijt m-m-me.." murmelde hij zachtjes. "Je hoeft je niet schuldig te voelen, het had ook iemand anders kunnen overkomen." Zei Maskpaw tegen hem. Jaypaw zag uit zijn ooghoeken hoe Maskpaw weer over hem heen boog. "Probeer nu zo stil mogelijk te blijven liggen, want anders wil het bloeden misschien niet stoppen." Zei Maskpaw tegen Jaypaw. Hij knikte even rustig. ''K-k-kan ik N-n-nog W-w-warrior W-w-worden?'' Vroeg hij rustig, maar steeds stopte hij aan de begin van een woord. Hij voelde hoe er iets op zijn wond gelegd. En na een tijdje weer erafgehaald en er weer iets op. Hij voelde zich steeds duizeliger worden. ''M-m-maskpaw? W-W-w-waarom z-z-zie i-i-ik J-j-je-e-e d-d-drie k-k-eer?'' Vroeg hij aan de kater. Dit kon toch niet goed zijn? "Wat ik nu ga doen kan even steken." Vertelde Maskpaw. ''Aaaaah.'' murmelde hij zacht. "Je moet je poot nu alleen niet gaan bewegen, want als je het doet, dan is de kans dat het weer begint met bloeden groot." Vertelde de apprentice tegen hem. Hij knikte rustig, maar zag Maskpaw nog steeds 3 keer. Maskpaw legde een zaadje voor hem neer. "Dit zal de pijn verminderen en je helpen om te gaan slapen." Vertelde de apprentice hem. Maskpaw richtte zijn blik op Thunderstrike. "Wat mij betreft mag je bij hem blijven, alleen hij heeft wel zijn rust nodig." Vertelde hij de kater. Jaypaw keek even naar zijn poot. Het zag er in iedergeval niet fijn uit. Het brandde in iedergeval nog steeds. Hij keek naar het zaadje, en pakte het met zijn tong. Hij slikte het zaadje door. Hij zou wel niet gelijk in slaap vallen, maar dat zou nog wel komen. Hij ging in iedergeval een beetje goed liggen.

{Hij is gewoon duizelig door redelijk veel bloedverlies ^^}}

!!HOND IS NU DUS IN HET KAMP!!

{Holy water cannot help you now
See I've come to burn your kingdom down
And no rivers and no lakes, can put the fire out
I'm gonna raise the stakes; I'm gonna smoke you out}

Het voelde alsof haar lichaam een soort razendsnel tempo aannam. Alsof alles tien keer zo hard begon te werken, van blinde paniek die door haar adere gonsde en haar eerst liet verstijven van verwarring. Het geroffel van pootstappen klonk nauwelijks omdat de katten zoveel lawaai maakte. Maar de trilling van de grond nam waar dat het echt was. Maar Bluestar was al te laat. Woeste geluiden van de grote viervoeters dreunden door haar oren, die tot het uiterste gespitst waren. En toen brak hij door tot het kamp. Een flits van helder witte, puntige tanden. Ontbloot door het opkrullen van een dikke lip die onder het schuim en kwijl was door de extase waarin het beest zich bevond. Op dat moment leek het alsof de hele wereld om haar heen verdween. Waar had ze dit aan verdiend? Had StarClan hen niet kunnen beschermen? Maar tijd voor vragen was er niet, en ze stootte Fireheart flink opzij zodat hij uit het bereik van de hond bleef. Hierdoor vielen de aderdoorlopen ogen op de grijze clanleidster die zich fier opstelde en haar staart in de luchtstak om de volgende klap van de hond op te vangen. Het dier stormde op haar af, en sloeg haar met zijn kop naar de grond, waarbij hij een verwoedde poging deed zijn tanden in haar buik te zetten. Maar door haar klauw tegen zijn wang te zeggen verging die gedachte hem. Bluestar sprong op hem af, en sloeg haar nagels tegen de nek van de pitbull. Maar door de kracht van het beest werdt ze al snel weer tegen de grond gesmeten. Met luid geblaf en een nog altijd hondsdolle blik ging het dier opnieuw in de aanval. Meerdere katten aanvallend.

_{Hij merkte dat Hollypaw achter hem aankwam, eenmaal ze beiden binnen waren, ging hij troostend tegen haar aan zitten en wreef met zijn staart tegen haar rug. Het was duidelijk dat het haar een beetje teveel was geworden. "Is er iets mis, Hollypaw?" klonk het lichtelijk bezorgd, even keek de massieve kater op en zag dat Graystripe ook was gevolgd. 'Ik geloof dat het iets te veel is geworden voor deze meid' sprak hij met een rustige glimlach op zijn gezicht. Hij had Bluestar wel gehoord, maar was eigenlijk ook niet van plan het kamp uit te gaan. Plots hoorde hij geblaf achter zich, met een ruk draaide hij zijn hoofd in de richting van het kamp en zag een hond, geheel hondsdol en duidelijk geheel gek geworden. Hij zag hoe Bluestar een poging deed tot het dier weg te jagen, maar de hond ging met een angstaanjagende blik in zijn ogen verder. Even keek hij naar zijn broer en toen naar Holly, 'Blijf hier' beval hij haar, 'Ik beloof terug te komen' Na die woorden sprintte hij de Den uit op naar de hond, vanaf de zijkant wist hij met uitgeslagen klauwen tegen het dier te springen en er een paar verwondingen aan te brengen, maar daarna had het beest hem door. De vacht van de kater ging overeind staan en boos begon hij te blazen. De hond blafte naar hem en beet met een snelle beweging in zijn richting, echt schraapte de tanden enkel even over zijn been. Weer schoot hij uit met zijn klauw, nu over de wang. Hij had het gevoel dat hoe langer ze doorvochten hoe gekker hij zou worden, maar dat maakte nu niet uit. Woest keek de hond hem aan en met een harde slag van zijn staart smeet hij hem tegen de Highrock, de kater schudde met zijn hoofd. Zijn rug deed even pijn, maar afgezien daarvan had hij er niet veel aan over gehouden. Woest keek hij weer naar het beest, vastberaden het aan te vallen.}

_{De rode warrior van 15 moons oud was Graystripe gevolgd naar Timefall en Hollypaw. Ze waren duidelijk tegen elkaar aan het praten maar precies de juiste woorden hoorde hij niet door het geluid dat van de neerkletsende regen kwam. Toen Flamestripe iets wou zeggen voelde hij de grond onder hem een beetje beven, alsof er iets ging gebeuren. Hij keek om en zag een groot beest de open plek opstormen. De eerste seconden dacht hij dat het een nachtmerrie was en dat hij zo weer wakker zou worden maar het monster was echt. Het moest een hond zijn aan zijn gevaarlijke slagtanden te zien. Bluestar kwam uit de leaders den stormen en probeerde het grote dier met vergeefse pogingen het kamp uit te jagen. Hij hoorde achter hem Timefall iets tegen Graystripe en Hollypaw zeggen en daarna stormde de wit-zwart gevlekte warrior op de hond af. Een paar keer sloeg hij genadeloos zijn klauwen in de vacht van de hond, maar die keek dan om en kwam op hem af. Met opgezette haren blies de warrior naar het dier waar iedereen van was geschrokken. Dit kon hij niet laten gebeuren. Flamestripe was even in paniek, maar besloot dan hem te gaan helpen. Net voor hij bij de hond aankwam zwiepte die met zijn staart Timefall tegen de Highrock. Tegen dit dier was niemand opgewassen, tenminste hij nog niet. Hij keek even naar Timefall en riep dan woest tegen de hond. Eerst wou hij het dier bespringen maar toen hij er even over nadacht, wist hij dat dat geen zin had. De hond keek recht in zijn ogen en de jonge warrior kreeg een paniekaanval. Wat moest hij nu doen ? Even dacht hij aan wat zijn vroegere mentor hem had geleerd en sprong daarna op de rug van het dier. Maar toen die omhoog ging met zijn voorpoten viel hij er terug af. Na even bewusteloos te zijn kwam hij terug recht en beet hij in de poot van het monster dat het kamp was binnengedrongen. Borrelend van woede mepte de hond Flamestripe weg en hij belandde naast Timefall tegen de Highrock waar hij roerloos bleef liggen.}

Geschrokken staarde de jonge, minder sterke, apprentice naar het grote beest dat het kamp in sprong. Was dat een hond? Hij bekeek het brute beest dat zijn clangenoten aanviel en als gespijkerd aan de grond bleef hij daar staan. Durfde hij zich in het gevecht te mixen? Nee, niet echt. Hij stond stijf van de angst, bang om het dier ook maar een moment recht aan te kijken. Hij keek toe hoe Bluestar werd aangevallen, hoe Timefall zich op het beest gooide en hoe ook Flamestripe zich in het gevecht mengde. Maar hij? Hij rilde van angst, te bang om naar het beest heen te gaan. Hij zette enkele stappen vooruit en sprak zichzelf fluisterend iets toe; "Kom op, Hope.. Dit is je familie, je moet meehelpen." Maar toen de hond ook maar een blik op hem richtte schoot de grijs gekleurde apprentice van angst achteruit en zette hij al zijn haren omhoog. Nee, hij durfde het niet en hij was enorm aan het twijfelen om zich in het gevecht te mixen. Het zou zijn dood betekenen. Hij was niets waard. Kon niet jagen, kon niet vechten. Hij was nutteloos voor de clan. Kort richtte hij zijn blik op de warriors die aan het vechten waren. "Starclan.. sta ons bij," Klonk zijn stem ietwat hulpeloos terwijl hij zijn ogen kort op de donkere lucht richtte.

Note: Come on ~ Doggie is in 't kamp c': Hope durft zich er niet in te mengen, aww, hoe moet dit aflopen? xD

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Bluestar leek al even geschokt als hij was over het feit dat er tijdens de storm een hond door het bos zwerfde. Fireheart luisterde gespannen naar haar orders. Niemand mocht het kamp nog verlaten en zoals het er nu uit zag was iedereen nog aanwezig. Enkel Jaypaw en Thunderstrike waren buiten geweest. De apprentice was ondertussen met spoed naar de medicine cat den gebracht, zijn mentor verdween ook achter de varens. De jonge kater keek opzij naar zijn leidster, voor hij zijn oren spitste en met grote ogen naar de wanden van het kamp staarde. Ondanks de rommelende lucht was het luide geroffel van poten die met snelheid, ritmisch tegen de aarde klapte goed te horen. Het kon maar een ding betekenen, maar voor hij een woord over zijn lippen kreeg, onderbraken de brekende takken van het kamp hem al. Woest en schuimbekkend verscheen de grote pitbull ten tonele. Zijn ogen half weggerold in de ongekende razernij waarin hij verkeerde. Alsof hij wist wie hij hebben moest, stoof hij recht op de blauwgrijze poes af. De rode kat werd met een harde zet opzij geduwd, buiten bereik van de scherpe tanden die het beest bezat. Op de grond ploffend kon hij enkel toekijken hoe Bluestar de hond aanviel, enkele klappen uitdeelde om vervolgens weggesmeten te worden. Nu sprongen ook de andere katten in het kamp op het monster af. De regen nog altijd met bakken uit de lucht stortend. Fireheart stond op, spande zijn spieren aan en sprong richting de achterpoten van de hond. Ondertussen waren enkele andere clangenoten bezig bij het dier zijn kop, dus pakte hij zijn kans om zijn tanden in de achterpoot van de viervoeter te boren. Wild bewegend probeerde hij in alle macht zo veel mogelijk schade aan te richten. Maar ook de hond bleef niet stil staan. Na enkele malen getrapt en geschud te zijn, kon hij niet anders dan de poot los laten. De rode kater viel een stukje naar achter, om vervolgens weer op het beest af te duiken. Zijn staart signaleerde de rest in het kamp om hen te helpen. Dit gevecht kon enkel gewonnen worden wanneer iedereen een steentje bijdroeg. Daarnaast wilde hij koste wat kost voorkomen dat het beest de medicine cat den zou bereiken. Jaypaw's spoor leidde daarheen, maar ook Icestorm lag daar nog steeds.

TAGS Too many NOTES None

_{Toen hij net goed lag voelde hij opeens de grond onder hem trillen, en hij schoot weer overeind. ''H-h-h'' Stotterde hij. ''HOND!'' schreeuwde hij daarna. Hij keek angstig om zich heen. Hij zag via de ingang hoe Bluestar op de hond sprong en Timefall & Flamestripe tegen de highrock gegooid werden. Hij begon ernstig te trillen. Hij zag hoe al zijn clangenoten zich op de hond wierpen, met Fireheart bij de achterpoten.

x How could this happen to me
I made my mistakes
I've got no where to run
The night goes on
As I'm fading away
I'm sick of this life
I just wanna scream
How could this happen to me x

Zijn beeld werd steeds waziger. ''N-n-nee! Ik wil nog niet slapen, ik moet mijn Clan helpen! Ookal word het mijn dood!'' Schreeuwde hij. Maar het beeld werd van wazig naar zwart. Hij gaapte en ging liggen. Niet lang daarna sliep hij.

De jonge kater liep door het bos. Hij pikte een geur op, een onbekende geur. Uit nieuwsgierigheid volgde hij het spoor. Maar toen hij daar liep, werd hij gepakt. In zijn rug werd hij weggeslingerd, en met zijn achterpoot kwam hij op punten van scherpe stenen. Hij rende de eerste boom in die hij zag.}

Er begon steeds meer paniek te ontstaan in het kamp. Moonpaw was ondertussen al vertrokken naar de apprentice den, wat waarschijnlijk ook maar beter was. Ze wist dat haar apprentice nog zeer kwetsbaar was, ondanks dat ze al bijna volgroeid zou zijn. Graystripe was ondertussen ook vertrokken, maar de storm werd er absoluut niet minder op. De wind begon steeds meer aan te wakkeren, en de regen plensde nu met bakken uit de lucht. Het kon haar eigenlijk niet erg veel schelen, doorweekt was ze nu toch al. Een plotselinge paniek ontstond toen de grond onder hun poten begon te trillen. Bij de ingang, verscheen waar de meeste al het meest bang voor waren. Een aardig grote hond dreunde al schuimbekkend het kamp binnen. Meteen leidde het monster zijn pad naar Bluestar, en geschrokken keek Swiftheart toe. Ze wilde maar al te graag helpen, maar wist dat ze nu eenmaal te zwak was. Zeker nu ze in verwachting was kon ze dit er gewoon niet bij hebben. Haar helderblauwe ogen vielen op Hopepaw, een van de apprentices, die nog altijd aan de kant stond net zoals zij. ’’Hopepaw!’’ schreewde ze naar hem door alle rumoer heen, terwijl ze zich gehaast naar hem bewoog. Hij had ook de moed nog niet verzameld om zich in deze hulpeloze strijd te mengen, want ja, hier zouden gewonden vallen. De verdere gedachtes zette ze aan de kant, want die zouden haar op dit moment echt niet kunnen helpen.

Verbaasd keek de kater op toen Swiftheart, een van de queens, op haar af kwam rennen en zijn naam riep. Hij keek haar kort aan, maar zijn blik gleed al snel gespannen naar de hond. "Ik weet niet wat ik moet doen.. Swiftheart," Klonk hij zacht, bijna fluisterend. "Ik heb nog nooit gevochten en ik ben bang dat ik iemand in de weg sta als ik daarheen ga.." Hij zette zijn haren ietwat omhoog toen de hond naar hem keek en zette wantrouwen een paar stappen achteruit. "M-moet ik me er maar gewoon op storten?" Klonk zijn stem zacht, waarna hij Swiftheart vanuit zijn ooghoeken vragend aankeek. Dit was een ware hel voor zowel hem als voor de hele clan. Katten storten zich op de hond, maar hij had nog geen enkele apprentice gezien die zich een weg baande naar het beest. Was hij wel al sterk genoeg? Het zou zijn dood kunnen betekenen, hij wist niet eens hoe hij moest vechten tegen een kat, laat staan dat hij wist hoe hij moest vechten tegen een hond. Zelfs jagen lukte hem niet eens op dit moment.