{The Blue Star} There's a storm coming

_{Plots voelde hij een klein bundeltje tegen hem aanbotsen. Hij keek even naar beneden en zag de kleine Pinekit zitten, 'Sorry Timefall' zei hij. De kater glimlachte vrolijk naar de kitten, 'Geeft niet hoor, kan iedereen overkomen' Hij glimlachte vrolijk en hoorde toen Solarsouls stem, 'Gaat het wel? Pinekit?' Haar stem klonk bezorgt maar serieus, 'Nou ik denk niet dat het een erg harde klap tegen mijn poot was geweest' grapte hij vrolijk en keek geruststellend naar de poes voor hem. Hij wist zelf ook wel dat ze het beste voor de clan wou hebben. Even richtte hij zijn blik op de lucht, zijn vacht begon zelfs hier onder de uitstekende rotspunt langzaam doorweekt te raken, een rilling ging over zijn rug, niet van angst, maar gewoon van de kou. Het water drong in zijn vacht en maakte dat het koud begon aan te voelen, maar de snijdende wind deed het laatste werk, deze zorgde ervoor dat Timefall weer zuchtend naar boven keek en zacht een gebedje naar Starclan prevelde. Waarom plots deze storm? Wat was dit? Was het een teken? Was het een waarschuwing? Een plotse donderslag deed hem uit zijn gedachtes wakker schieten, even was de donkere lucht gekleurd door een felle bliksemflits. Het was nu al niet denderend weer, moest er nu ook nog donder en bliksem bijkomen? Misschien had Thunderclan zijn naam ergens aan te danken...}

Sagepaw werd wakker door het luide gemurmel van een paar katten buiten. Geïrriteerd opende ze haar ogen en keek rondom haar. Vanuit haar ooghoeken kon ze zien dat er een paar met mos bedekte plaatsjes leeg waren in de Apprentices den. Was ze zo laat wakker? Nieuwsgierig stond ze op en strekte zich uit. Een geeuw ontsnapte uit haar mond. Ze likte even haar borst en liep dan trippelend naar de uitgang van de Apprentices den. Ze hoorde hoe het gemurmel steeds luider en luider werd als ze dichter bij de uitgang kwam. Verbaasd vroeg ze zich af wat daar allemaal gebeurde. De wind blies haar bijna omver toen ze buiten kwam. Snel trok ze haar nagels uit en zette die in de grond om niet weggeblazen te worden. De harde wind streek langs haar vacht en een rilling ging door haar heen. Sagepaw moest haar ogen tot spleetjes knijpen om iets te kunnen zien. De meeste van de katten hadden zich al verzamelt bij de open plek maar tot haar teleurstelling kende ze niet echt een van de katten. Op de gezichten van de verzamelde katten was angst en onzekerheid te lezen. Pas nu viel haar op hoe donker en grijs de wolken boven haar waren. Het was alsof de wolken haar insloten zodat ze geen kant meer opkon. Was dit waarvoor al die katten zo bezorgd keken? Was het soms een teken van de Starclan? Angst overspoelde haar en haar ogen werden groot en rond. In een reflex bukte ze zich. Ze voelde zich zo klein en machteloos. Zo donker had ze wolken nog nooit gezien. De zon was percies opgeslorkt door de lucht waardoor het kamp er grijs uitzag, anders. De grond onder haar poten voelde koud aan en de bomen leken elk moment om te vallen. Snel liep ze verder en ging wat alleen zitten naaste een groepje. Haar staart zwierpte zenuwachtig heen en weer over de grond en haar oren bewogen naar verschillende richtingen. Sagepaw bleef angstig kijken naar de wolken.

Ze had haar woorden nog niet uitgesproken, of de eerste regendruppels kletterden al naar beneden. Littlepaw sloeg haar oren ver naar achter, tikte snel Rowankit aan met haar snuit zodat hij van haar buik af ging en kwam overeind. "Snel, schuilen!" verkondigde ze de anderen, terwijl ze haar kleine broertje nogmaals ongeduldig aantikte en hem richting de nursery leidde. Het duurde niet lang of haar zijdezachtige vachtje was veranderd in een nat gordijn dat tegen haar huid aanplakte. Snel rende Littlepaw samen met de rest de apprenticeden in. Binnen slaakte ze een zucht van opluchting. Ze hadden hier nog wel last van de wind, maar ze waren tenminste beschut. De storm had al dagen in de lucht gehangen, maar toch was het op komen zetten als een plotselinge, onverwachte gast. En nu rukte hij met zijn klauwen aan struiken en takken van de bomen, terwijl hij zijn woede verkondigde met bulderend onweer en felle flitsen. Littlepaw kroop ineen bij elke klap die haar oren bereikten, en zocht steun bij haar vrienden door dicht tegen hun vachten aan te kruipen. Op de bodem hadden zich al grote plassen gevormd en ze hoopte dat het niet hun den in zou stromen. Plotseling sneed een stem dwars door het geruis van de wind. 'Waar is Jaypaw?' Littlepaw liet een snelle blik door haar den gaan, maar zag de bruine apprentice nergens. Ohjee, hij was toch wel in het kamp? Dacht ze angstig. Ze keek Brightpaw even bezorgd aan en probeerde toen te zien wat er zich buiten afspeelde. Ze zag nog net een schim door de doorntunnel verdwijnen, maar meer kon ze niet opmaken in het duister van de storm. Een harde windstoot sloeg tegen de wanden van de den en onder het gekraak kroop Littlepaw nog dieper weg. Als alles maar goed ging daarbuiten...

Oké, mensjes, storm is begonnen, kruip allemaal jullie dennetjes in. ;D

_{Wat zou ze zonder haar broer moeten? Nou, broers. Ze hield van ze allemaal, maar Timefall hielp haar meestal altijd als ze weer eens een domme actie had begaan. Niet dat deze actie zozeer dom was, maar ze zou geen Hollypaw heten als ze weinig controle had over wat er allemaal over haar lippen kwam. Daar moest iemand haar echt eens een keer mee helpen, maar dat zou ooit wel een keer komen. Alles op zijn tijd, nietwaar?
Bij het woord jagen keek ze met haar horen fier naar voren naar de twee katers, een hoopvolle glim kwam in haar ogen. Jagen en vechten waren de twee dingen die ze het leukst vond om te doen, een echte wildebras was ze. Natuurlijk vond ze het ook gewoon leuk als ze de clan kon helpen, door klusjes te doen en anderen ook gewoon gezelschap te houden. Maar niets kon tippen aan de adrenaline die door haar aderen stroomde wanneer ze mocht jagen of vechten. Het gaf haar een kick, een kick die ze maar wat leuk vond. Denk nu niet dat ze helemaal door het dolle heen gaat als ze mag vechten, maar ze vindt het gewoon fascinerend: haar hartslag die ze duidelijk kan horen, het bloed dat suist in haar oren, de geluiden die ze naar de achtergrond weet te brengen en haar ogen die zich maar op één doel focussen. Daar doet ze het voor, dat korte moment.
Helaas was het haar niet gegund, want het begon ineens nog harder te regenen. Voor de zwarte poes leek zoiets onmogelijk, maar er was haar zojuist het tegendeel bewezen door moedernatuur zelf. Fireheart had gelijk, ondanks dat ze in haar gedachtes hevig protesteerde legde ze zich erbij neer. Voornamelijk omdat Timefall het goede voorbeeld gaf. ‘Misschien een andere keer,’ grijnsde ze moeizaam, niet echt direct op iemand gericht. Haar broer maakte de opmerking dat het misschien beter was en gelijk gaf ze hem. Ze schonk hem een knikje, waarna ze haar blik of Fireheart richtte. ‘Nog veel succes.’ Ze doelde voornamelijk op het feit dat er vast nog een of twee katten zouden aankomen met vragen en ze wenste hem echt het beste daarmee… Want zij zou allang een kattig antwoord hebben gegeven, in de vorm van: Hoe zou ik dat nu allemaal weer moeten weten?

Ze draaide zich om, maar was Timefall uit het oog verloren. Haar oren zakten naar beneden, nu stond ze er weer alleen voor. Al helemaal omdat ze nu niet meer terug kon naar Fireheart, want dat zou vreemd overkomen. Een stem trok haar aandacht – nog voor ze kon afdwalen in haar gedachtes. Littlepaw… Ze zei iets. Schuilen? Nou, dat was ze toch al van plan. Dus ja. Snel trippelde ze naar de Apprentice den, daar was het tenminste lekker droog, maar de wind kwam werkelijk overal.
Met een natte vacht, ogen die tot spleetjes geknepen waren en oren in haar nek zat ze daar. Ze keek om zich heen, scande alles. Echter kon ze zich niet goed concentreren, niet met al dat gekraak en het gesuis van de onheilspellende wind. Het was nog donkerder geworden dan eerst en voor het eerst in haar leven voelde ze zich echt bang. Ze kroop een beetje ineen, zat helemaal achterin de den. Ze kneep haar ogen dicht en hoopte, hoopte dat alles zo snel mogelijk voorbij zou zijn.

OOC; Pfft, het ging me allemaal eventjes te snel en sorry als ik dingen vergeten ben maar ik was mijn overzicht echt totaal kwijt D:}

Hij zei de hele tijd niks. Hij bleef een beetje afzijdig van de rest zitten, maar wierp soms wel een fronsende blik op de lucht. Toch hield hij Fireheart scherp in de gaten. Volgende hij elke beweging die de kater maakte en alles wat hij zei. Hij snoof en trok met zijn snorharen. Toen verstarde hij. Hij voelde hoe de eerste regendruppels op zijn vacht vielen. Gatverdamme, schoot er door zijn kop. Hij wist niet wat de rest ging doen, maar hij ging schuilen. Hij snapte toch niks van dat zenuwpees gedrag van de rest. Hij sprong overeind en rende naar de warrior den. Hij had door dat meerdere katten dat deden, maar hij negeerde ze. Hij schoot de den binnen en schudde chagrijnig zijn vacht uit. Dat kon er ook nog wel bij. Nou was hij nog nat ook… Hij ging in zijn most nest liggen, al wist hij dat er van slapen toch niks meer kwam. Iedereen was veel te paniekerig en opgewonden. Hij had geen idee waarom, alleen het bracht hem wel in een rot humeur. Hij moest zich echt inhouden om niet tegen iemand uit te vallen. Zeker toen iemand vlak naast hem zijn vacht uitschudde. Hij knarste zijn tanden over elkaar en dwong zichzelf kalm op te kijken. “Kun je dat misschien ergens anders doen?” Hij toverde een gemaakt glimlachje om zijn lippen. Terwijl zijn gele ogen chagrijnig fonkelden. Wat had hij er toch een hekel aan als de clan zo deed. Daar kon hij echt niet tegen. Hij tilde zijn kop op toen hij merkte hoe hard de wind aan de den trok. Hij bewoog zijn oren, dit was geen normale storm. Hij was heftig, heel heftig.

_{Thornpaw kreunde toen het begon te regenen. En hard ook. Zijn ogen schoten door het kamp heen. De wind stak op en hij werd zowat omgeblazen. Hij voelde hoe zijn haren oprezen bij een klap van de donder. Een lichtflits kleurde de lucht en hij struikelde achteruit. Hij keek omhoog, grote zwarte wolken hingen boven hun. Hij hoorde dat de andere katten wegvluchtte, maar hij bleef buiten, in de regen. Dit leek precies op de dag dat zijn familie omkwam, hij was nog maar vijf moons oud. Een steek schoot door zijn hart en hij keek naar de wolken. Zijn ouders waren op een soortgelijke dag vermoord door een groepje BloodClanners, maar het konden ook Rogues zijn of gewoon Clankatten. Ze waren in ieder geval vermoord. Hij voelde hoe zijn haren aan elkaar kleefde en rende de apperentice den in. Hij ging op zijn nest liggen en begon zijn doorweekte vacht te likken.}

_{De storm brak nu in alle hevigheid los en snel greep hij de kleine Pinekit bij zijn nekvel, 'Kom jongen' sprak hij tussen zijn tanden door, 'Het is beter dat we nu even de nursery binnengaan.' Zijn ogen stonden strak op het hol gericht en zijn poten bewogen zich snel over de natte grond, welke bezaaid was met grote plassen. De kou van zijn natte vacht en hevige wind deed hem even rillen, maar al snel had hij de nursery bereikt. Met nog een bliksemflits die aan de hemel verscheen, liep hij naar binnen en zette de kleine kitten neer. Hij schudde zijn doorweekte vacht snel droog, maar probeerde zo weinig mogelijk katten nat te maken. Zuchtend keek hij achter zich, een complete hel was losgebarsten en het was nu beter binnen te blijven. Maar hij had zo'n vermoeden dat dit niet eeuwig goed kon blijven gaan. Er stond iets te gebeuren, dat moest gewoon. Met trage stappen liep hij in de richting van de uitgang om te kijken naar het snel leegstromende open veldje, welke normaal bezaaid was van vrolijke katten. Een zachtte zucht verliet zijn lichaam, terwijl hij het kamp in de gaten hield vanuit de nursery. Weer trommelden de wolken uit alle macht en lieten ze weer een lichtflits verschijnen, welke voor een paar secondes op zijn netvlies stond gebrand. Dit weer...}

Een druppel viel op Sagepaws neus en even later viel de regen hevig naar beneden op haar vacht. Ze hoorde hoe de druppels met een zacht geluidje op de grond neervielen en keek hoe een regendruppel van een blaadje rolde en vervolgens op de grond belandde. Door de hevige wind, vielen de regendruppels recht op haar vacht waardoor haar vacht doorweekt werd. Sagepaw begon hevig te klappertanden maar plots werden haar ogen gericht op de hemel. Een felle lichtflits verlichtte de hemel met een woedend gebrul. Haar mond viel open va vergazing en haar pupillen werden grote, ronde bollen. Het was alsof een zonnenstraal insloeg maar dan geen zonnenstraal maar iets anders, onbekend. Ze kon gewoon niet beschrijven wat het was, ze had dit nog nooit eerder gezien. Een hard geluid volgde en het leek alsof het van de wolken kwam. e lichtflits had haar bang gemaakt maar ze kon zich niet bewegen van angst en ontzetting. Het was alsof al haar spieren in haar lichaam waren verdoofd. De regen voelde koud aan en de wind suisde in haar oren. Ze wendde haar blik af van de hemel en uiteindelijk draaide ze zich struikelend om. De katten rondom haar waren bijna allemaal verdwenen of vluchtte weg. Sagepaw bleef wat eenzaam achter maar spurte daarna ook naar de apprentice den. Haar vacht was helemaal doorweekt waardoor die meer woog dan anders. Glijdend kwam ze tot stilstand in de apprentice den en botste bijna tegen een kat aan. Ze likte haar vacht en probeerde dan alles in haar hoofd op een rijtje te zetten maar dat lukte niet goed. Het beeld van die flits bleef in haar hoofd rondspoken en ze kreeg het er niet uit. Wat was dat? Plots dacht ze aan haar zus. Waar was haar zus? Sagepaw probeerde haar weg te vinden door de chaos maar het leek wel een doolhof. Ze geraakte niet eens in de warrior den. Met een machteloos gevoel gaf ze het op en kroop bang in een hoekje. De drukte om haar heen maakte haar helemaal gek, haar hoofd tolde en haar vacht was nog steeds nat. Hopeloos bleef ze staren naar de grond voor haar. De wind, regen en bliksem zorgde voor een naderende storm.

_{Stilletjes had ze daar gezeten, wachtend op een reactie. Maar het weer werd met de minuut erger en ze moest zometeen toch echt beschutting zoeken. Het liefst kroop ze nu weg bij haar mentor, simpelweg omdat de poes haar een veilig gevoel begon te geven. Ze zag meerdere apprentices verdwijnen in de apprentice den en zonder verder een woord te zeggen stond de jonge poes op en rende zelf ook maar terug. Ze had verder geen woord gezegd tegen Swiftheart, maar dat zou ze vast niet zo heel erg vinden. Bij de ingang bleef ze even staan en twijfelde. Ze keek nog een keer om en zag dat meerdere katten een schuilplaats zochten. Snel liep ze naar binnen en ging op haar plek liggen, niet ver bij de ingang vandaan. Eigenlijk lag ze praktisch naast de ingang maar toch goed beschut tegen de wind en de kou. Ze zuchtte even en schudde haar gevlekte kop. ''Wat gaat er gebeuren?'' Fluisterde ze zacht tegen zichzelf en ze staarde een beetje naar buiten, of voor zover ze kon zien. Ze liet haar kop op haar poten zakken en sloot haar ogen even.}

_{Het ging allemaal snel, Brightpaw mocht bij Littlepaw en Hopepaw komen zitten, en het duurde niet lang voor Thornpaw er bij kwam. Brightpaw hield wel van wat gezelschap, dan voelde ze zich stukken veiliger. En even later kwam Rowankit er ook bij, het schatje. Littlepaw gaf aandacht aan de kitten, maar Brightpaw hoorde er niks van. Ze kwam weer in één van haar buien dat ze niet helemaal aanwezig was. En het duurde niet lang voor regen naar beneden kletterde. Grote nare harde druppen die gewoon pijn deden op je kop. Als of er nagels van water naar beneden vielen. Stenen. Het was nog net geen hagel. "Snel, schuilen!" Bracht Littlepaw haar bij bewustzijn. Brightpaw was verstijfd door de paniek om haar heen. Ze zag hoe Littlepaw Rowankit naar de nursery leidde en het duurde niet lang voor Littlepaw naar de apprentices den ging. Brightpaw besefte dat zij maar beter ook kon gaan. Ze keerde terug naar de apprentices den en ging daar ergens in een hoekje tussen de anderen zitten, haar groen gele op de één of andere manier angstig naar voren gericht. Ze was was al aardig angstig en dat weer dankzij haar oude mentor. Maar nu was er ook iets anders dat haar beangstigend maakte, en dat was de storm... of niet?}

De wind begon de grote kater nu echt op te breken, steeds vaker raakte hij uit balans. Maar ze moesten het redden! Ze moesten terugkomen in het kamp, zeker met die hond die ergens losliep in het territoria. Er moest een oplossing voor komen, en bovendien moest er voor jaypaw gezorgd worden. Het moest allemaal snel gebeuren of hij zou zijn apprentice verliezen. Dat zou echt een ding zijn wat hij niet meer aan zou kunnen. De volgende windvlaag trok de grote kater om en zijn grip op zijn apprentice verdween. Hij snoof terwijl hij zich weer omhoog duwde. Hij keek neer op zijn apprentice, zijn blik stekend op de wond op diens poot. ''Hou vol Jaypaw, ik beloof je dat we er snel zijn.'' Maar met het tempo wat hij nu haalde zouden ze er nooit komen, het was te zwaar. Ze zouden het zo nooit terug redden naar het kamp. ''Nee, Ik zweer je dat we het halen. Ik zal je niet teleurstellen!'' Zei hij meer tegen zichzelf dan tegen de jongere kater. Meteen daarna greep hij diens nekvel weer en tilde hem weer op. Met herwonnen vastberadenheid begon Thunderstrike weer te lopen. Elke stap kostte hem meer kracht dan de vorige, maar hij was niet van plan op te geven.

Daar! Daar was het kamp, nu binnen zijn zicht en niet al te ver meer. Met het laatste beetje kracht in zijn lichaam versnelde hij zijn passen en probeerde Jaypaw zo krachtig mogelijk vast te houden. Hij wist wel dat Bluestar en Fireheart boos zouden zijn op hem omdat hij er gewoon vandoor was gegaan in dit weer. Maar ze zouden ook wel begrijpen dat dit ook zijn taak was als mentor. Hij nam nu geen korte pauze meer en putte al zijn kracht uit met de laatste passen naar het kamp. Ze hadden het gehaald, ze waren terug. Maar nu kwam het ergste, de storm werd alleen maar heftiger met de minuut. Ze zouden het meer dan zwaar krijgen nu, maar over Jaypaw hoefde hij zich dan geen zorgen meer te maken. die was dan veilig bij de Medicine Cats en die vertrouwde hij met heel zijn hart. Met de laatste passen liep hij door de ingang.

Eenmaal binnen strompelde hij nog door naar het midden van het kamp en liet daar Jaypaw langzaam zakken. ''Jayfeather, Maskpaw, Bluestar, Fireheart!'' Riep hij terwijl zijn eigen poten het nu half begaven. Langzaam zakte hij neer naast zijn apprentice en gaf deze een zetje met zijn neus. ''We zijn er Jaypaw, we zijn er...'' Zijn stem stierf iets af terwijl hij weer rechtop probeerde te zitten. Langzaam keek hij om zich heen en keek meteen weer neer op zijn apprentice. Het kamp was bijna leeg, waarschijnlijk lagen alle anderen nu in hun den te wachten tot de storm voorbij trok. Een windvlaag deed de grote kater wankelen, maar hij liet zich niet meer omver blazen, zelfs al was hij doodop.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Na het plots aanwakkeren van de storm, kregen de meeste katten door dat het geen dag was om vrolijk buiten te zitten. Hollypaw en Timefall besloten in zijn woorden mee te gaan. Het was te gevaarlijk om nu het kamp te verlaten, al was het enkel om de kans ziek te worden door het natte weer. Niemand wist dat er wellicht meer achter school dan dat, maar het was niet nodig. Ze hadden voorzorgsmaatregelen getroffen voor deze storm, ThunderClan zou hier doorheen komen. Om hem heen begonnen steeds meer katten naar hun veilige nesten te vluchten. Schuilend voor de vallende regen en de snijdende wind. Hij ging stilletjes in de opening van Bluestar's den zitten. Veilig voor de wind, deels droog en zo dat hij het kamp nog kon zien. Zijn groene ogen waakten oplettend over de open plek in het bos. Alsof hij hen wilde beschermen met een onzichtbaar veld. De kittens werden naar de nursery gebracht, de apprentices zochten toevlucht tot hun eigen den. Binnen mum van tijd was het weer zo onstuimig dat het kamp de indruk gaf dat iedereen sliep. Hoewel het ongetwijfeld druk was in de dens, waar de warriors met elkaar spraken over wat er allemaal gaande was.

Toen hoorde hij het. Het geluid van pootstappen. Niemand anders dan Thunderstrike kwam het kamp binnen gestrompeld. De kater was er eerder in een noodgang vandoor gegaan, omdat zijn apprentice zoek was. Dat is ook zo! Jaypaw was weg! Tot zijn grote opluchting, zag hij een bruine vacht. Het duurde echter luttele seconden voor zijn opluchting weer oversprong in schrik en angst. Thunderstrike en Jaypaw waren in het kamp, maar het was duidelijk dat de kater zijn apprentice droeg. Middenin het kamp liet hij hem zakken, waarna hij ook zelf op de grond neer daalde. De jonge deputy dacht geen twee keer na voor hij zijn schuilplaats uit rende om vlak naast de twee te blijven staan. Thunderstrike was intussen met moeite overeind gekomen en wankelde even in de hevige windvlagen die hen teisterde. Toch wist hij op zijn poten te blijven. 'Wat is er gebeurd?' vroeg Fireheart, zijn ogen groot van schrik. Zijn blik gleed van Thunderstrike naar Jaypaw, en het bloed dat zich door zijn vacht had verspreid. Fireheart keek even om zich heen, zoekend naar Jayfeather of Maskpaw. Daarna rustte hij zijn blik weer op Thunderstrike, wachtend op een verklaring.

TAGS Too many NOTES None

Hij was op, zonder twijfel. Maar zodra Jaypaw in goede handen was kon hij rusten, hoewel hij waarschijnlijk niet van de zijde van zijn apprentice zou wijken. Hij hoorde pootstappen zijn richting op komen en hij keek op. Onmiddelijk herkende hij de rode pels van Fireheart, maar zijn blik werd snel weer getrokken door Jaypaw. Hij had het zwaar met de jongere kater te doen, het zou hem tijd kosten om te herstellen. Dan niet alleen lichamelijk, geestelijk had hij nu ook wonden. 'Wat is er gebeurd?' Thunderstrike keek de deputy aan en zag de schrik in diens ogen, dit ging alles alleen maar erger maken. even zocht hij de woorden om het kort te vertellen en hij zuchtte. ''Hond.'' Zei hij nu en keek naar Jaypaws poot. ''Wat er met hem verder is gebeurd weet ik niet, hij heeft geen woord tegen me gezegd. Maar de geur van hond hing in het territoria. Ik vond hem weggekropen, precies zoals hij nu is.'' De kater gaf even een duwtje tegen de neus van zijn apprentice. Hij maakte zich echt zorgen om de jonge kater, zelfs nu ze in het kamp waren. Langzaam richtte hij zijn blik op Fireheart en slikte. ''Het spijt me, ik had hem beter in de gaten moeten houden,'' zei hij terwijl hij zijn kop boog. ''Wat moeten we nu doen?'' Vroeg hij nu, geestelijk klaar om die hond aan stukken te scheuren. Niemand, en dan ook echt niemand strekte zijn poot uit naar zijn apprentice of zijn clan. Hij keek om zich heen, zoekend naar Maskpaw of Jayfeather. Ze moesten Jaypaw helpen, hij wilde dat de jonge kater weer in orde was. Hij zou het zichzelf niet vergeven als Jaypaw nooit warrior zou worden.

_{Jaypaw werd de gehele weg meegesleept door Thunderstrike. Hij schrok nog steeds van ieder geluid. De kater zette Jaypaw even neer. ''Hou vol Jaypaw, ik beloof je dat we er snel zijn.'' zei de kater bemoedigend tegen hem. ''Nee, Ik zweer je dat we het halen. Ik zal je niet teleurstellen!'' zei de kater en pakte hem weer op. Eenmaal binnen strompelde Thunderstrike nog door naar het midden van het kamp en liet hem daar langzaam zakken. ''Jayfeather, Maskpaw, Bluestar, Fireheart!'' Riep hij. Oh god, dit werd zijn eerste keer. Langzaam zakte Thunderstrike neer naast Jaypaw en gaf hem een zetje met zijn neus. ''We zijn er Jaypaw, we zijn er...'' Thunderstrike's stem stierf iets af terwijl hij weer rechtop probeerde te zitten. Jaypaw slaakte een zucht van geluk. Ze waren eindelijk veilig! Hij zag uit zijn ooghoeken hoe Fireheart naar hun toestormde vaanuit zijn schuilplaats. 'Wat is er gebeurd?' vroeg de vuurrode kater aan Thuderstrike en aan hem. Hij wou iets zeggen, maar het kwam er niet uit. ''Hond.'' Zei hij nu en keek naar Jaypaws poot. ''Wat er met hem verder is gebeurd weet ik niet, hij heeft geen woord tegen me gezegd. Maar de geur van hond hing in het territoria. Ik vond hem weggekropen, precies zoals hij nu is.'' vertelde de kater verder. Oh grote Starclan. 'Ik wou dat ik iets kon zeggen wat er gebeurt was.' dacht hij bij zichzelf. ''Het spijt me, ik had hem beter in de gaten moeten houden,'' zei Thunderstrike terwijl hij zijn kop boog. ''Wat moeten we nu doen?'' Vroeg hij nu. Jaypaw hoopte dat hij nog warrior kon worden. Stel je voor, dat hij de rest van zijn leven een elder moest zijn! Nee, nee dat mocht gewoon niet! Even probeerde hij rechtop te gaan liggen, maar zijn rug begaf het al snel door de beet van de hond. Dus ging hij maar weer gestrekt liggen. Het stormde nog steeds, en bij iedere lichtflits schrok hij weer en zag de hond steeds voor zich. Zijn haren waren kletsnat. Netzoals die van Thunderstrike. Waarom moest hij dit nou weer meemaken?}

_{Flamestripe keek naar Graystripe alsof hij iets zou gaan zeggen. Maar Timefall was hem voor. 'Gray!' riep de zwart-wit gevlekte warrior naar Graystripe, 'Kom schuilen! Of vind je het lekker, die koude douche?' Timefall zei niets over hem, maar hij vermoedde dat hij wel mocht meekomen. Dus haastte hij zich snel naar de warrior terwijl het al hard aan het regenen was. Toen hij Timefall bereikte zag hij ook dikke witte bollen naar beneden vallen tussen de regen door. 'Ook nog hagel', dacht hij verveeld. Gelukkig stond hij in de nursery. Hij richtte zijn groene kijkers even op de broer van Graystripe die naast hem stond. "Lekker weertje hé", zei hij met een grijns op zijn gezicht terwijl hij glimlachte. Daarna richtte hij zin ogen even op de kampingang waar hij precies een flits van een vacht zag. Hij concentreerde zich erop en zag 2 verzopen katten er door komen. Het duurde een paar tellen, maar dan kon hij Thunderstrike en zijn verloren leerling Jaypaw herkennen. Ze waren terug. Jaypaw was duidelijk gewond want hij sleepte een spoor van bloed met zich mee, en werd meer meegesleurd door Thunderstrike, dan dat hij zelf stapte. Een lichtflits deed de hemel oplichten, en Jaypaw's ogen keken angstig. Wat was er gebeurd ?}

_{Vanuit de Nursery zag de kater 2 katten op de open plek verschijnen, nog even wachtte hij af en zag toen dat het Thunderstrike en Jaypaw waren. De kater schrok even, dat was waar ook, Thunderstrike was iets vroeger deze dag hals over kop het kamp uitgerend. Hij zag hoe de kater de apprentice half droeg en hem midden in het kamp op de grond liet zakken. Het zag er naar uit dat de jonge kat er niet al te goed aan toe was. Nog even bleef hij zitten en Fireheart kwam erbij, echter zat deze met zijn rug naar hem toe gekeerd. Ze waren duidelijk een gesprek aan het voeren. Voorzichtig liep hij de nursery uit, de stromende regen en hevige rukwinden negerend. Met wat trage passen kwam hij dichterbij, deels om te luisteren, maar ook omdat hij wou helpen. Hij kon bijvoorbeeld Jaypaw naar de Medicine Den dragen als dat nodig was? Hij ving nog net de laatste vraag van Thunderstrike op, maar durfde eigenlijk niet dichterbij te komen, bang dat hij onbeleefd zou overkomen. Daar zat hij dan, midden in de stromende regen, zijn oren gespannen naar voren gericht, maar zeker klaar om te helpen. Eigenlijk hoopte hij dat ze zijn hulp zouden vragen, maar hij betwijfelde het... Thunderstrike was een sterke kater en kon Jaypaw heus wel dragen, zeker als Fireheart meehielp. Dus bleef hij maar op een afstandje zitten, kijkend en luisterend. Hij was zeer blij dat Thunderstrike terug in het kamp was, samen met Jaypaw, nu was iedereen gelukkig weer in het kamp.

(@ Robin, je weet dat hij daarna naar de Nursery is gevlucht met Pinekit, hè? :'])}

_{Hij voelde de meerdere regendruppels die beetje bij beetje zijn vacht nat begonnen te maken, en tuurde alsof hij voor een paar seconden van de aarde was verdwenen naar voren. Pas toen iemand zijn naam riep kwam hij weer terug tot de realiteit, en kreeg hij het besef dat hij nog als enigste in de regen stond. Algauw hees de langharige grijze kater wiens pels helemaal doorweekt was, zich overeind en trippelde hij naar de zijn broer en Flamestripe toe. "Jij hebt zeker ook geen idee van wat er aan de hans is hé?" Vroeg hij licht peinsend aan zijn broer en richtte zijn amberkleurige ogen op enkele kittens die de warmte van hun moeder zochten. Zou hijzelf ooit vader worden? Zou hij ooit weer een partner krijgen? Graystripe voelde iets voor Swiftheart, maar hij zat nog steeds in de knoop door wat er gebeurd was tussen Shadowrose en hem. De grijze kater schudde onopvallend zijn kop en liet een zucht over zijn lippen rollen. Het hele kamp leek op zijn kop te staan. Iedereen zocht naar schuilplaatsen, en zo goed als iedereen keek naar de ingang van het kamp. Op wat wachtte iedereen?

Plots verliet Timefall de nursery zonder de vraag van Graystripe te beantwoorden. Een tikkeltje van slag keek hij zijn broer na, maar vervolgens bracht hij zelf zijn ledematen ook in beweging. Sjokkend liep hij voor de zoveelste keer naar zijn broer toe, maar ging hijzelf iets dichter bij Fireheart, Thunderstrike en Jaypaw zitten dan Time. Anders leek het of hij zijn broer altijd volgde, iets wat niet waar was.

Als ik iemand ben vergeten, doe dan maar in de RPG dat Graystripe hem/haar niet hoorde.}

_{It all escalated so quickly. Ineens was alles om geslagen, kregen ze een reden om onrustig te zijn. Deze regenbui was heftiger dan… Dan al de anderen die ze had meegemaakt. En ze was al acht manen, dat was niet niks. Vond zij dan. Ze wilde het bijna een storm noemen, misschien was het dat ook wel. Ze zou het pas zeker weten als ze het te horen kreeg van een elder of een warrior. Iemand die er meer verstand vanaf had om kort te zijn. En dan zou ze het vast en zeker pas weten na… Al dit gedoe.
Ze hervond haar moed weer en ging weer op haar vier poten staan, liep naar de uitgang van de den toe – langs alle andere apprentices. Met haar ogen tot spleetjes geknepen tuurde ze naar de ingang van het kamp. Haar ogen werden ineens groter toen ze meende een paar contouren te zien, de gestaltes van twee katten. Ook stemmen volgden. Ze schudde haar hoofd, was ze zich dit aan het verbeelden? Pas toen er iemand anders naar toe rende wist ze zeker dat het echt was. Ze wilde ernaar toe gaan, was nieuwsgierig maar… Wat als ze ze alleen maar lastig zou vallen?

Een tijdje bleef ze ietwat verloren staan, pas toen Timefall redelijk dichtbij zat zette ze een stap dichterbij. Echter twijfelende ze alsnog of ze er wel naartoe moest gaan. Ook Graystripe kwam in actie. Oké, nu moest zij ook wel in beweging komen. Zonder verder nog na te denken liep ze naar haar broers toe en bleef naast Timefall stilstaan – hij was het dichtstbij. ‘Wat is er aan de hand?’ miauwde ze, probeerde te zien wat er aan de hand was maar ja… Ze bleef klein. Ze wist enkel dat het over twee katten ging. De geur kon ze niet ruiken, want de regen maskeerde het. Zijdelings keek ze naar Timefall, want ze wist zeker dat hij haar vraag gehoord moest hebben – daarbij wist ze niet zo goed wat ze van Graystripe moest vinden, na zijn houding tegenover Fireheart een paar minuten geleden.}

De regen kwam nu met bakken uit de lucht. De droom en prophecy die hij niet al te lang geleden had gekregen van Starclan speelden weer door zijn hoofd heen. In die droom had het ook zo hard geregend, alleen hij begreep nog steeds niet veel meer van wat de prophecy zou betekenen. Maskpaw was de medicine den ingegaan, maar bleef toch bij de ingang. Het gevoel dat er elk moment iets kon gebeuren bleef bij hem hangen en daardoor wilde hij liever het kamp in de gaten houden voor het geval er iets zou gebeuren. Alsof hij het eigenlijk al had voorspelt, duurde het niet al te lang voor er een kat de open plek op kwam uit de richting van de ingang. Hij kon de kat niet zo snel herkennen vanaf deze afstand., maar de kat was ook niet alleen. De kat die werd gedragen werd midden in het kamp neergelegd en nu herinnerde hij zich ineens weer dat Thunderstrike het kamp uit was gegaan om zijn apprentice, Jaypaw, te zoeken. Hij wist al wel bijna zeker dat het niet iets goeds kon betekenen, alleen hij wist nog niet hoe erg het was. Hij zag hoe Fireheart er naatoe ging en nog drie andere kwamen er naartoe. Zelf stond hij ook op en liep in de richting van waar de katten waren. De wind blies de regen van alle kanten en het was niet gemakkelijk om door het weer naar de andere katten te geraken, maar hij moest weten wat de situatie was. Eenmaal bij de katten aangekomen, zag hij al dat het er niet al te best uitzag. "Wat is er precies gebeurd?" Vroeg hij terwijl hij probeerde boven de wind uit te komen. Hij kon al wel zien dat er een bijtwond in de nek van Jaypaw was en een grote wond op de poot. Het was niet al te best om hem hier zo te laten liggen in de regen, het bloeden zou op deze manier ook niet stoppen. "We moeten hem naar een drogere plek verplaatsen, kan één van jullie dat doen?" Vroeg hij aan de katers die erbij waren.

Zonder een woord van de gesprekken om hem heen te volgen keek hij neer op zijn apprentice. Hij zag Timefall, Graystripe en Hollypaw nu ook in de buurt en hij keek hen even aan. Een woord wilde hij niet meer reppen tot Jaypaw veilig in de poten van de Medicine Cats was. Gelukkig zag hij daar Maskpaw aan komen lopen en zijn hart sprong op van opluchting maar een goed gevoel had hij nog niet. Hij had moeten voorkomen dat Jaypaw het kamp uit was geglipt. Het was zijn schuld dat zijn apprentice nu gewond was. "Wat is er precies gebeurd?" hoorde hij de stem van Maskpaw nu vragen en hij keek de jonge kater aan. ''Hond, hij is aangevallen door een hond.'' Antwoordde Thunderstrike langzaam en keek de jonge kater aan om daarna zijn blik weer bezorgd op Jaypaw te laten vallen. "We moeten hem naar een drogere plek verplaatsen, kan één van jullie dat doen?" Vroeg de jonge Medicine Cat Apprentice nu en Thunderstrike zette zijn achterpoten onder zijn lijf en knikte. Hoewel hij niet veel kracht meer over had was hij niet van plan een ander dit te laten doen. Jaypaw was zijn apprentice en zijn verantwoordelijkheid. ''Ik zal hem naar jullie den brengen.'' Sprak hij en zette zijn randen opnieuw in het nekvel van zijn apprentice. Hij was tot op het bot verkleumd en uitgeput maar nu moest hij sterk blijven. Een windvlaag dreigde hem weer om te blazen, maar de grote kater legde zijn oren in zijn nek en zette vastberaden zijn passen richting de Medicine cat's den. Daar was Jaypaw veilig, maar hij zou bij hem blijven.