{The Blue Star} There's a storm coming

Haar ogen werden groot toen de aarde onder haar poten leek te trillen? Al haar haren stonden overeind? Werden ze aangevallen? Wat ging er toch gebeuren? Waarom gedroeg iedereen zich onheilspellend? Waarom gedroeg ze zich zelf zo onheilspellend? Brightpaw schudde met haar kop en haalde een poot over haar doorweekte kop. Het bleef maar regenen en met de seconden werd Brightpaw steeds onrustiger.

Brightpaws ogen werden zo groot als schoteltjes toen er een luid geblaf haar oren bereikte. Ze staarde met grote angstige ogen naar de hond die het kamp binnen drong en haar spieren verstijfde helemaal. Ze kon geen enkele beweging maken. Wat moest ze nu? Ze kon niet vechten, dat durfde ze niet. Haar moeder had gezegd dat vechten verkeerd was... Tenzij het is om je clan te beschermen, Brightpaw schudde met haar kop. How... how do I've to fight? I'll die... He said it to me, I can't fight... I am weak... Verwilderd en angstig staarde ze naar voren, ze hoorde helemaal niks behalve het wilde geblaf van de hond.

_{Als ze helderziend was geweest had ze dit misschien kunnen voorkomen. Of ja: alles wat haarzelf betreft. Iedere keer als ze met haar ogen knipperde, wanneer deze helemaal werden afgeschermd door haar ooglid, zag ze het voor zich. Het bloed, de lichtelijke onnatuurlijke vorm van Jaypaw zijn poot… Dat was nog het ergste: die vorm. Alles in haar schreeuwde een protest, dat het niet mogelijk was en niet kon. Ze had ook niet zo moeten inzoomen, had ze maar niet opgekeken. Had ze haar gezicht maar nog verder verborgen in Timefall zijn vacht – maar nee: ze had weer eens moeten kijken.
Ze werd pas een beetje uit die verdoofde stand getrokken toen iemand haar iets vroeg. Graystripe. Ze draaide haar kop en keek hem aan. Haar ogen dof en haar mond een rechte streep. Ze wilde wel wat zeggen, schreeuwen zelfs, maar het ging niet. Ze had een brok in haar keel, was haar tong op de een of andere manier verloren. Voor het eerst had Hollypaw niks te zeggen, had ze geen antwoord op een vraag en moest iemand anders voor haar antwoorden.

Met een ruk draaide ze haar hoofd, haar oren fier naar voren en haar ogen langzamer groter worden. Ze had de term die begon met een h gedeeltelijk opgevangen, maar had er niet zoveel aandacht aan besteed. Typisch iets voor haar. ‘H-Hond…’ miauwde ze zachtjes en ademloos. Voor het eerst in haar leven zag ze het diersoort. En op wat voor een manier, een traumatiserende manier. Ze wilde haar ogen dichtknijpen, was ervan overtuigd dat Bluestar er geweest was wanneer de hond op haar afstormde – maar ze had het mis. Tja, Bluestar was niet voor niets leidster bleek maar weer.
Timefall zijn stem trok haar aandacht, zorgde ervoor dat ze naar hem keek. In haar hoofd smeekte ze hem niet te gaan, schreeuwde ze duizend en een protesten uit en beval ze hem bij haar te blijven – maar ze kon weer eens niet praten. Nogal verloren en erg verward keek ze toe hoe hij wegrende; zich in het gevecht stortte. Ook een paar anderen hielpen… Twee?... Ze wist het niet, was niet instaat om te tellen. Daarbij ging alles zo snel: maar ze kon er enkel een conclusie uit trekken. Het leek allemaal zinloos. Er was geen mogelijkheid dat ze die hond zouden kunnen vellen. Al zou het spontaan katten beginnen te regenen, Thunderclan katten.

‘Nee… Nee,’ fluisterde ze zachtjes, ‘Stop…’ Ze stond er maar, alleen. Of ja: ze voelde zich alleen op het moment. Ze wilde dolgraag helpen, maar wat als ze enkel in de weg zou lopen? Niet te vergeten dat ze ook de moed niet had, zich niet eens durfde te bewegen op het moment. Maar – Maar… Met moeite rukte ze haar blik los van het beeld, keek naar de grond en probeerde na te denken. Ze had instinct genoeg om misschien wel iets te kunnen doen, zowaar te kunnen helpen maar…
Nee. Ze moest stoppen hiermee. Ze hadden haar nodig, momenteel had iedereen iedereen nodig. Eigenlijk. Vage zin, maar het was wel zo. Eindelijk had ze haar zin gekregen: kon ze haar clan echt helpen, echt iets betekenen voor haar clan – maar dit had ze niet gewenst. Nee, alles behalve dit. Rustig ademde de kleine poes diep in en uit, waarna ze opkeek en haar broer zocht. Zonder verder na te denken rende ze naar hem toe – voelde zich totaal niet bedreigd. Ze was zwart en alles was momenteel best wel donker.
Eenmaal bij haar broer aangekomen kon ze het niet laten om toch naar Flamestripe te kijken, die daar maar lag. ‘Time,’ miauwde ze met een opgeheven stem, terwijl ze haar blik weer op hem richtte, om zeker te zijn dat ze hem zou horen. Meer zei ze eigenlijk niet, wist niet zo goed wat ze nu moest doen. Ze wilde hem niet afleidden, wilde eigenlijk commando’s. Oké, misschien had ze dan beter naar Bluestar of Fireheart kunnen gaan. Ach ja, misschien zou haar broer haar alsnog commando’s geven: wie weet wist hij momenteel niet eens dat zij het was door de adrenaline. Ze kon altijd nog Flamestripe helpen… Maar ze wist niet echt wat ze met hem zou moeten doen, misschien was het wel niks… Ze wist het niet. Ze wilde helpen, maar wist simpelweg niet hoe - misschien was het toch beter geweest als ze in de Warriors den was gebleven...

OOC; Derp. Hollypaw to the rescue - Ehm nee. But close enough ;D ?}

_{Moonpaw was stilletjes het kamp uitgeslopen, op zoek naar stilte. Hij had genoeg gehad van de drukte in het kamp, en was tussen de braamstruiken verdwenen. Hij had gerend. Om zo snel mogelijk alleen te zijn. Te kunnen nadenken. Hij was op weg gegaan naar de Sunningrocks, de plek waar hij altijd heen ging om alleen te kunnen zijn met zijn gedachten. Maar hij was onrustig geweest. Nog voor hij zijn plek had bereikt, was hij omgekeerd. Een storm woedde boven zijn gebogen kop, terwijl hij terugkeerde naar het kamp. Zijn kleine pootjes vonden een omweg langs de rivier, die hij onbewust nam. Zonder reden rekening houdend met gevaar. De struiken van de omheining kwamen al in zicht, en het cyperse katertje versnelde zijn pas. Hij voelde de onrust in de lucht. De angst hing haast tastbaar om hem heen. Hij bereikte net de struiken, toen een hels kabaal losbarstte. Hij kromp in elkaar, vloog onder de struiken. Met grote, angstige ogen keek hij naar de mengeling van happende kaken, wit schuim en glimmende ogen van blinde razernij. Hij haalde diep adem. Probeerde zijn angst onder controle te krijgen. Hij moest helpen. Hij dwong zichzelf onder de struik vandaan te komen en naderbij te sluipen. Alle blikken van de katten om hem heen waren gericht op de woeste hond. Moonpaw voelde zijn hart tekeer gaan. Doodsbang bleef hij aan de rand van het kamp. Hij hoorde niets meer dan het woeste geblaf van de hond. 'Starclan, sta ons bij,' mompelde hij nauwelijks hoorbaar, met grote ogen van angst.

[Moon komt veeel te laat binnen >.<]}

_{Daar lag hij dan, versuft en verdoofd naast Timefall. Wat had hij met deze nutteloze actie bereikt ? Niets. Hij had misschien beter even nagedacht om aan te vallen, maar nee, hij moest weer de held spelen. Vanuit zijn linkerooghoek zag hij Fireheart de hond aanvallen, maar toen hij meer wou zien rolden zijn ogen al weg naar een donkere duisternis door zijn hevig bloedverlies.

Een paar minuten later schoot de warrior opeens weer wakker met de vragen, 'Wat is er gebeurd' en 'Hoe lang lig ik hieral'. Dan kwam alles hem weer te binnen, er was een hond het kamp binnengevallen nadat Jaypaw en Thunderstrike waren teruggekeerd. Hij keek naar zijn poot, het bloeden was gestopt, maar kon hij nog lopen. Rechts van hem stond Hollypaw bij Timefall, die naast hem lag. Daarna keek de zwarte poes naar hem, en hij staarde terug, recht in haar ogen. Flamestripe wist niet wat hij moest doen, dus hij bleef nog maar eventjes liggen en likte aan zijn wonden.}

_{Even was de warrior blijven kijken, hij had gezien hoe Flamestripe ook tegen de rots werd gegooid en grijnsde even, 'Ook even alles goed aan het bekijken?' vroeg hij rustig, maar toen hoorde hij een stem die hij maar al te goed kende, ‘Time,’ miauwde ze met opgeheven stem, Holly... Even keek hij haar geschrokken aan, wat deed ze hier? Wou ze soms haar leven riskeren? Haar stem had vrij vrolijk en vastberaden geklonken. 'Wat doe jij nou weer hier?' vroeg hij, weer een beetje gekalmeerd, 'Wil je soms meevechten en je leven riskeren?' Zijn stem klonk serieus met een lichte bezorgdheid, hij wou Holly niet kwijt en deze hond was een gevaar voor hem, maar ook voor haar! Hij zuchtte, waarschijnlijk kon de kater deze poes niet op andere ideeën brengen, zo koppig als ze soms was. Zijn blik ging weer in de richting van de hond, welke zo ondertussen er uit zag alsof hij de hele wereld wou verwoesten. 'Ik weet dat ik je waarschijnlijk niet op andere ideeën kan brengen,' zuchtte hij en keek zijn zus weer aan, 'Dus van mij mag je gaan, als je maar van dat beest weggaat zodra je nog maar denkt dat je het niet meer aankan!' Timefall's woorden klonken serieus, maar al snel volgde er een speelse grijns achteraan, 'Ga voor de achterpoten, die zijn het simpelst' miauwde hij, waarna hij weer op het beest afrende. Met zijn ogen tot spleetjes vernauwd en oren plat in zijn nek, sprong hij naar het beest. Hij kon niet geheel op de rug van het dier komen, maar doordat hij zijn nagels had uitgeslagen liet hij wel een aantal mooie rode strepen achter op de zij van het beest terwijl hij naar beneden gleed. Toen hij op de grond was beland, keek hij op en schrok zich dood toen hij twee grote ogen in de zijne zag kijken. Even schudde hij met zijn hoofd en liep terug naar het beest toe. Eigenlijk was dat een heel erg domme zet geweest, want het enige wat hij wist te doen, was een paar schrammen op de neus van het dier maken. De hond zat immers naar hem te kijken, toen hij op hem afliep, greep hem bij zijn staart en gooide hem weer weg. Gelukkig landt een kat altijd op zijn 4 poten en afgezien dat zijn staart pijn deed, was hij weer klaar voor de aanval, hij moest de pijn maar even onderdrukken. Na het gevecht zou hij de Medicine cat wel opzoeken... Even keken zijn ogen rond opzoek naar Holly, hopend dat zij nog geheel heel was.}

Hij wist niet meer wat hij nog kon doen voor zijn apprentice. Hij wilde blijven, maar daar moest Maskpaw wel toestemming voor geven. Hij wilde tenslotte niet in de weg zitten van de jonge kater. ''B-blijf... A-als-s-sjeb-b-b-blief-f-ft'' De stem van Jaypaw trok hem uit zijn gedachtes en hij keek even naar Maskpaw. "Natuurlijk mag hij blijven, maak je daar maar niet druk over." Was het antwoord van Maskpaw en de grote kater knikte kort voor hij iets dichter bij Jaypaw ging zitten. "H-h-het s-s-spijt m-m-me.." Hoorde hij Jaypaw murmelen maar hij schudde ferm zijn hoofd. voor hij echter een woord kon zeggen sprak de jongere kater al voor hem. "Je hoeft je niet schuldig te voelen, het had ook iemand anders kunnen overkomen." daar was hij het volledig mee eens. ''Maskpaw heeft gelijk, het had ook mij kunnen gebeuren.'' Voegde hij er zacht aan toe en keek Jaypaw aan. ''K-k-kan ik N-n-nog W-w-warrior W-w-worden?'' Nu knikte thunderstrike ferm. ''Maak je daar maar geen zorgen om, daar zorg ik wel voor.'' Murmelde hij zacht en duwde zijn neus even tegen zijn apprentice aan. Hij wist wel dat er geen botten gebroken waren en het alleen wonden en een trauma waren die Jaypaw had opgelopen. Hij zou zijn uiterste best doen om hem bij te staan en te zorgen dat deze dappere kater een goeie warrior werd. ''Je verdient het namelijk, je was er klaar voor.'' Vervolgde hij met een warme toon en dwong even een glimlach rond zijn snuit. In verdere stilte keek hij toe hoe Maskpaw Jaypaw vorzorgde. Hij twijfelde geen seconde dat Jaypaw in goede poten was. Zelf liet hij zijn kop iets zakken en sloot zijn ogen. "Wat mij betreft mag je bij hem blijven, alleen hij heeft wel zijn rust nodig." Hoorde Hij Maskpaw toen zeggen en hij keek weer op om kort te knikken. ''Dankjewel,'' bracht hij zacht uit en liet zijn grove lijf zakken naast dat van zijn apprentice.
Maar de rust die hij even had gevoeld werd verstoord door zware onrust in het kamp. Meteen schoot hij weer omhoog met zijn oren ver achter in zijn nek. ''H-h-h'' Begon Jaypaw te stotteren en thunderstrike draaide zijn kop naar hem toe. ''HOND!'' Schreeuwde zijn apprentice nu en Thunderstrike stond op. Als dat mormel hier nu echt was liet hij hem geen stap in de buurt van Jaypaw meer zetten. Met alle kracht die hij over had in zijn lijf liep hij naar de ingang en bleef daar staan. ''N-n-nee! Ik wil nog niet slapen, ik moet mijn Clan helpen! Ookal word het mijn dood!'' Geraakt door de woorden van de jonge kater keerde Thunderstrike weer zijn kop en keek naar de jonge kater die daar lag. Maar Jaypaw was al weggezakt, in wat hij vermoedde een diepe slaap. Alles in zijn hoofd schreeuwde om naar buiten te rennen en zijn clangenoten te helpen. Maar hij kon Jaypaw en de anderen die in de Medicine Cat Den lagen niet in de steek laten. Hij moest maar hopen dat hij niet hoefde in te grijpen, zo wel dan zou hij zij die hier verbleven met zijn leven beschermen. Hij zette een poot half naar buiten en staarde naar het beest. Het regende nog steeds zwaar en zijn lijf was nog altijd zwaar van het water dat er nog in hing. Hij moest zich inhouden niet op het signaal van Fireheart in te gaan. Als dat beest wel hierheen kwam was er niemand om de anderen te beschermen. Nee, hij moest blijven waar hij was, ookal schreeuwde alles in hem om te vechten.

Ze hoorde een ijzingwekkende gil, die boven het gedonder van de storm sneed. Littlepaw rende naar buiten om te zien wat er gaande was, waar haar diepblauwe ogen open vlogen van schrik. Een duister gevaarte in de vorm van een gigantische hond brak door het struikgewas heen en klapte met zijn kaken. Vol ongeloof keek Littlepaw naar de rood doorlopen ogen, die elke kat tot een slachtoffer maakte. De chaos die in het kamp ontstond deed haar verstijven, om haar heen vlogen schaduwen van warriors op het dier af om dapper de strijd aan te gaan. Littlepaw deed dit niet, kon enkel vol afschuw toekijken, terwijl het geluid van schreeuwende katten en hondsdol geblaf door haar gehoorgang dreunde. Nog nooit had ze zich in haar leven zo klein gevoeld, nog nooit was ze geconfronteerd met een strijd die om leven en dood ging. Het deed haar spieren bevriezen als ijs tijdens een koude vorst, alleen was het nu geen leafbare en kon de zon het niet smelten. Hier was de wil van een clankat voor nodig. Littlepaw zag hoe de hond zich uiteindelijk omdraaide en met een woeste grauw zich op haar moeder stortte. Op dat moment werd ze voor het eerst echt getest en leek haar angst te smelten bij het besef dat ze haar clan moest beschermen. Dit maakte haar dapper. Ze gooide zich met haar kleine lichaam omhoog en zette haar nagels in de ondertussen bebloede huid van de pitbull. Die hief zijn kop bij de plotselinge gewaarwording en probeerde in een flits zijn tanden in haar te zetten, maar de lichtgewicht apprentice ontweek de beet en sprong op zijn kop. Ze sloeg uit met haar nagels, voelde dat haar klauw zich in zijn zachte ooglid haakte. De pijn in haar poot kwam onverwachts. Littlepaw slaakte een kreet en toen ze haastig opzij keek, zag ze met een schok dat haar achterpoot tussen de ketting was gegleden en vast zat in zijn ijzere greep. Ze sloeg haar nagels weer in de nek van de hond, dit keer om te proberen los te komen, maar haar poot gaf niet mee. In paniek deed ze het eerste wat in haar opkwam, ze keek omhoog om te zien of iemand haar in deze toestand zag, en haar ogen ontmoette de groene kijkers van Hopepaw. Ze wist dat ze hier niet uit ging komen zonder hulp, maar alsof de wanhoop haar niet al genoeg bij de staart had, begon de hond ook nog eens te rennen. De verwondingen waren hem teveel geworden. Voor Littlepaw het wist was hij het kamp uit, haar met zich mee voerend..

Met twee grote groene kijkers staarde hij naar het schouwspel. Nee, hij had de moed er niet voor om naar de pitbull te gaan en samen met zijn clanleden te vechten Hij had nog nooit gevochten, nog nooit. Niet eens gejaagd. Haastig schoten zijn ogen om hem heen of zijn mentor Lightningrush er ook was, maar hij zag haar nergens. Plots hoorde hij het gestamp van de hond weer en richtte hij zijn ogen weer op de hond. Littlepaw had zich op hem gestort en had haar nagels in zijn oog gezet. Hij zag hoe enkele stralen bloed langs het oog over de wang van het beest heen liepen. Plots merkte hij op dat Littlepaw's poot vast zat in de ketting. Weer werden zijn ogen groot toen zijn ogen die van Littlepaw ontmoetten. De hond begon te rennen, weg van het kamp. Littlepaw.. nee, hij mocht haar niet achterlaten! Hij schoot naar voren, achter de reusachtige pitbull aan. Voor even had hij niet getwijfeld, zijn groene ogen vastberaden op de pitbull gericht om de poes die hij zag als een van zijn beste vriendinnen te redden van dit verschrikkelijke beest. Hij mocht haar niet alleen laten, voor zijn vrienden moest hij klaar staan! Hij had zijn ouders al verloren, zijn broertjes en zusjes, maar haar zou hij niet loslaten. Niet nu. Zo snel als hij kon schoot hij het kamp uit achter de pitbull aan..

Het was een hel geworden in het kamp. Katten waren in paniek, anderen waren verstijfd van angst, en andere bevochten de hond om het dier het kamp uit te jagen. Maar toen merkte ze iets anders op. Ze zag hoe Littlepaw de hond aan viel. Brightpaw wou ook, maar ze durfde niet... ze was te bang. Toen zag ze in eens dat Littlepaw vast kwam te zitten met haar poot, de hond leek het vechten zat te zijn, en een koude ijzige rilling gleed over haar ruggen graat heen. Toen de hond het kamp verliet met Littlepaw vast met haar poot aan die ketting ontsnapte er een kreet uit haar bek. "Littlepaw!" Riep ze uit waarna ze vrijwel meteen in beweging kwam. Ze wist voor een keer haar angst eens weg te drukken en moed uit te stralen, en dat moest ze vast houden. Ze was niet alleen, Hopepaw rende met haar mee, en Glidingpaw was er ook. Brightpaw rende het kamp uit...

_{Met een zelfverzekerde en vastberaden blik keek ze op naar haar broer. De klein gebouwde poes had de houding van een veel groter exemplaar: die niet bang hoefde te zijn omdat deze toch groot genoeg was. Zij kon nu ook niet bang zijn, ze mocht zich niet tegen laten houden door haar angsten, niet op een moment zoals dit.
Ze knikte bij het horen van zijn vraag. ‘De clan heeft mij -… Jou-… Iedereen nu nodig! Zo hard als maar kan en ik kan dus niet maar hopeloos toekijken!’ miauwde ze terwijl ze hem met een serieuze blik aankeek. Een blik die Hollypaw nog nooit eerder had gehad en de kans dat hij ooit terug zou komen was ook erg klein. Ze zag eindelijk de ernst in van alles, zag heel veel dingen in op het moment. Het was nu geen tijd om af te dwalen in je vage gedachtes: het was tijd om de daad bij het woord te voegen.
Er kwam een dankbare glim in haar ogen toen hij haar een soort van toestemming gaf en ook een kleine, scheve grijns kwam op haar gelaat bij het horen van zijn tips. ‘Roger!’ miauwde ze, waarna ze toekeek hoe hij weer op het schuimbekkende beest stortte. Ze keek er eventjes naar, met een open mond en grote ogen. Een paar tellen erna schudde ze haar hoofd, stopte de mogelijke gedachtes die haar aan het twijfelen konden brengen. Daar had ze nu geen tijd voor. Een laatste zijdelingse blik wierp ze op Flamestripe, wist niet of ze op het moment wel iets tegen hem moest zeggen.
Ze zette zich af en rende met haar oren in haar nek op de hond af, zette haar verstand op nul: maar ze onthield wel wat Timefall haar had gezegd, de achterpoten moest ze hebben. Ze zette zich hard met haar achterpoten af om vervolgens haar nagels snel uit te klappen en deze te boren in de huid van de hond, klemde zich vast aan een van zijn achterpoten. Ze kwam vast over als een of andere mug of vlieg: die geen echte schade gaf, of pijn deed, maar gewoon irritant was. Echter zorgde het daarvoor vast wel voor afleiding en was het toch wel iets.

Ondanks het getrap van de hond met zijn achterpoot hield ze stand: ze zou niet loslaten, hoeveel hij ook schudde! Echter was er één ding waardoor ze zich gedwongen voelde om los te laten. Een kreet, van een kat. Van wie wist ze niet en wat er precies aan de hand was wist ze ook niet. Haar grip verzwakte, was te zeer geconcentreerd op de kreet die was geslagen en uiteindelijk werd ze ook weggeslingerd. Zoals haar betaamde kwam ze wel keurig op vier pootjes terecht, ze was niet voor niets een kat.
Met grote ogen keek ze naar de hond, die zich uit de voeten maakte. Een gevoel van zegeviering kwam langzaam opborrelen maar verdween toen ze de kreet van haar nicht hoorde. Littlepaw? Ze keek weer goed naar de pitbull, zag het toen pas. Littlepaw werd meegesleurd door de pitbull omdat ze vastzat aan een ketting! Met grote ogen keek ze toe hoe de hond uit het kamp verdween en al snel drie jonge katten erachteraan renden. Ze wilde zelf ook mee, zette al een stap vooruit – maar ze bedacht zich. Nee, ze had al gedaan wat ze kon… En ze wilde ook wel helpen maar… Ze keek nogal verloren om zich heen, deels zoekend naar Timefall. Ze kon het hem niet aandoen om haar leven nog een keer te riskeren, zo snel na de eerste keer.

OOC; Omdat ik hier nog steeds moet posten, want anders vind ik het lame van mezelf dat ik niet op anderen heb gereageerd :U}

Het gebeurde allemaal zo snel. Opnieuw werd hij van de hond afgegooid. Voor hij weer op het beest af sprong, liet hij zijn ogen voor een moment richting de medicine cat den glijden. Icestorm, ik zal hem wegjagen, je bent veilig. de deputy was net van plan om de aanval in te gaan, toen hij de dochter van Bluestar op de hond zag springen. Zijn groene ogen groot van schrik eens ze het uitschreeuwde en hij besefte dat haar poot vast zat tussen de ketting van de hond. De rammelende kettingen, ze deden hem denken aan zijn droom. De doodsangst die hij had moeten doorstaan. Wat zou Littlepaw nu wel niet moeten voelen. Tot zijn grote schrik gaf het beest het nu op. Hij stormde het kamp uit, de apprentice met zich mee sleurend. Het hele kamp stond als versteend te kijken naar het hele tafereel. Voor hij het wist waren Brightpaw, Hopepaw en Glidingpaw verdwenen. De regen kletterde nog altijd met bakken uit de lucht. Iedereen stond daar maar, in shock. Hij voelde zijn lichaam los komen en zonder nog een woord te zeggen tegen zijn Clangenoten, stoof hij de doorntunnel door. Zijn natte vacht stevig tegen zijn lichaam geplakt, maar hij liet het extra gewicht van het water hem niet tegenhouden. Er miste vier apprentices, ze moesten nu allemaal bij die hond zijn, die hond proberend te bevechten om hun vriendin te redden. Hij twijfelde er echter niet aan dat drie aaprentices niet genoeg waren om het beest aan te kunnen. Een koude poot klemde zich om zijn hart, maar hij bleef rennen. Zichzelf influisterend dat hij nog op tijd kon zijn.