{The Blue Star} There's a storm coming

_{Thornpaw werd die morgen wat later dan normaal wakker. Hij knipperde met zijn ogen en draaide zich nog eventjes om in zijn warme nest van mos. Gisteren had hij deze nog verschoont. Thornpaw zag dat er een aantal nesten leeg waren. Hij sloot zijn ogen weer eventjes en probeerde weer in slaap te komen. Toen hij eventjes zo had gelegen waaide er een ijzige wind door de den heen. Zijn warme vacht was zelfs hier niet helemaal tegen bestand en hij rilde. Thornpaw stond op en schudde zijn kop om een beetje wakker te worden. Slaapdronken zette hij een paar passen van zijn nest vandaan. Hij gaapte eventjes en schudde voor de tweede keer met zijn kop. Een diepe zucht verliet zijn mond en hij ging de den uit. In het kamp voelde hij dat de sfeer gespannen was. Misschien zelfs erger dan gespannen, onrust. De 10 moons jonge kater keek rond. Hij zag een groepje apperentices en stapte op hun af. Terwijl hij naar hen toe liep viel het hem op dat alle katten gespannen waren. Hij keek omhoog en zag de drijgende wolken dichterbij komen. Eventjes slikte hij, vandaar die koude wind in de dens. Hij stond nu bij het groepje en keek hen aan. ''Hey Hopepaw, Littlepaw, Brightpaw.'' Miauwde hij tegen de drie apperentices. ''Mag ik erbij komen zitten?'' Hij keek de drie eventjes aan.}

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Al snel voegde meerdere katten zich bij hem, alsof ze zijn gedachten hadden overhoord en hem nu van het tegendeel wilde bewijzen. De vele vragende blikken deden hem beseffen dat hij echt wat rustiger moest worden. Misschien kon hij zijn nervositeit op het feit schuiven dat Icestorm zo zwakjes was. Maar waarom zat hij dan hier.. Nee dat was geen goede. Hollypaw vroeg hem ondertussen waarom hij niet gewoon een schuilplaats opzocht, voor hij ziek zou worden door de koude regen. Het deed hem een beetje glimlachen. 'Maak je geen zorgen, zodra het te veel wordt zal ik wel een droog plekje zoeken. Daarbij ben ik niet zo heel nat door de highrock' sprak hij kalm. Even later wandelde ook Graystripe en Timefall naar hem toe. Het gedrag dat de grijze kater vertoonde verwarde hem een beetje. 'Kan je me niet aankijken als je tegen me spreekt' zei hij, zijn toon iets harder als eerst. Misschien hadden ze elkaar een tijdje niet gezien nadat Shadowrose was verdwenen, betekende dat nog niet dat hij hem zo moest ontwijken. Hij knikte even naar Timefall die stelde dat hij er gespannen uit zag. 'Ik denk dat het weer gewoon te veel slechte herinneringen naar boven brengt.' Het was het enige dat hij kon zeggen. De deputy sloeg zijn staart om zijn poten en liet zijn blik even door het kamp gaan. Ondanks het weer leek iedereen toch buiten te komen en zijn normale praktijken voort te zetten. Misschien was het niets, misschien zou er niets gebeuren en was zijn gespannenheid wel onzin..

TAGS Hollypaw/Sunlily/Timefall/Graystripe NOTES None

Rowan voelde een trilling door zijn donkere pootjes trekken en knipperde even met zijn amberen ogen. "Mama?" Klonk zijn zachte stemmetje en schudde zijn donkere hoofd opnieuw. Hij stak zijn roze neusje in de lucht en snoof de lucht op. Het was een soort stilte.. Was er een storm op komst? Het jonge katertje had tot nu toe enkel perfectie tegen gekomen in zijn leven. Stiekem kon hij niet wachten tot die mooie witte poes die hun thuisje deelde met zijn moeder ook haar kittens geboren liet worden. Zouden het leuke speelmaatjes kunnen zijn voor hem? Zijn korte pootjes sprintte snel naar buiten, hij was wakker en zijn mama wist dat hij niet weg ging uit het kamp of ongelukken maakte, Rowan was een net beestje!

Het leven in het kamp deed hem even opkijken maar meteen toen hij zijn grote zus zag verzwakte zijn rare gevoel in zijn onderbuik. "Littlepaw!" Lachte hij vrolijk en rende naar haar en de andere apprentices toe en dook tegen haar buik aan. "Zus gaat het regenen?" Klonk zijn stem vragend en keek haar aan met zijn vlammende amberen ogen. Zijn grote zus was zijn absoluut beste maatje en voorbeeld. Hij hielt van haar, ze leerde hem vechten en was zo sterk. Zacht spinde hij even en keek vervolgens naar de anderen apprentices met een grijns op zijn donkere lippen. Vele had hij nog niet gezien maar hij zou hun gezichten niet meer vergeten. Ze waren vanaf nu zijn nieuwe maatjes.

-moest wel even met Rowan (:

Hopepaw

Gespannen bleef hij zitten op de plek waar hij zat, terwijl hij strak voor zich uit staarde. Waarom was de sfeer zo gespannen? Waarom juist vandaag en waarom moest dit zo vaak gebeuren? De kater zuchtte en keek afwezig naar de grond. Hij hield niet van deze spanning, het maakte hem bang. "Hey," Klonk een zachte stem die hem maar al te goed beviel. Een kleine glimlach sierde al snel rond zijn lippen toen hij de poes zag. "Hallo, Littlepaw." Sprak hij de poes vriendelijk toe. Nadat ze samen gevochten hadden tijdens de aanval van Darkfire voelde hij zich meer op zijn gemak bij haar. Ze leek net.. een goede vriend van hem. "Goed als ik bij je kom zitten?" Hij knikte zacht. "Is goed." Zei hij, waarna hij ook twee andere apprentice aan zag komen. Kwamen zij er ook bijzitten? Er kwam een brok in zijn keel, shit, daar kwam de verlegenheid weer. De twee vroegen of ze erbij konden komen zitten. Hopepaw herkende een van de apprentices als Brightpaw en de andere als Thornpaw. Thornpaw had hij nog nooit echt gesproken maar Brightpaw had hij wel gezien toen Strawberry flauw viel. Hij knikte en keek weer terug naar Littlepaw. Nu lag er nog iemand tegen haar aan. Het was haar kleine broertje Rowankit die met een grote grijns tegen de poes aanlag. Zacht grinnikte Hopepaw. Die mooie tijden dat je nog een kit bent en je nog durft te spelen. Waardoor kwam het eigenlijk dat hij zo stil was? Hij wist het niet. Misschien door de dood van zijn ouders, of door de mentor die hij had gekregen? Nee, daar lag het vast niet aan.

_{Vanuit haar den keek een gevlekte poes een beetje nerveus naar buiten, wat was er aan de hand? Ze wist het niet, maar de gespannen sfeer was haar niet ontgaan. Ze vond het niet leuk, erger nog het maakte haar bang. Ze keek rond en zag dat iedereen met elkaar zat te praten, een paar vroegen aan hun Deputy wat er aan de hand was. Voorzichtig nam ze een stapje naar buiten en keek nogmaals rond. Haar oog viel al gauw op haar mentor, zou ze naar haar toegaan? Even twijfelde ze in haar stap, en trok haar kop terug bij het voelen van een koude druppel op haar neus. Het ging regenen, en wellicht was er wel iets ergers op komst. Langzaam kroop ze toch de den uit en keek nog een keer rond. Zonder te twijfelen sprintte ze even naar haar mentor. Langzaamaan had ze Swiftheart geaccepteerd en ze begon haar te vertrouwen. Ze had haar getoond dat er niks ergs was om af en toe een fout te maken. ''Swiftheart?'' Klonk haar eeuwig zachte stem terwijl ze haar mentor aankeek, iets waar ze steeds vaker de moed voor had. ''Er komt nog slechter weer aan nietwaar?'' Vroeg ze toen en keek even een beetje schichtig om zich heen. Onbewust kroop ze iets tegen haar mentor aan en luisterde maar half naar de gesprekken om haar heen.}

_{Geduldig wachtte hij af op een antwoord van Fireheart. Zijn staart begon weer zachtjes tegen de grond te tikken, als teken dat zijn geduld bijna op was. 'Kan je me niet aankijken als je tegen me spreekt' Hij vernauwde zijn amberkleurige ogen en nam een stap naar achter. Hij had wel verwacht dat hij een antwoord zou krijgen, maar niet zo eentje. "Laat maar zitten." Sprak hij bitter en draaide zich om, zodat hij met zijn rug naar Fireheart stond. Hij had hier even geen zin in, hij zou het later wel eens een keertje weer goed maken met de rode kater, maar niet nu. Hij zocht naar katten die nog alleen zaten, en merkte de spierwitte vacht van Swiftheart op. De langharige grijze kater trippelde snel naar de poes toe, en gunde haar een vriendelijk knikje. ''Swiftheart?'' Hij hoorde de stem van de jonge apprentice, en in een fractie van een seconde keek hij haar aan. Was Swiftheart de mentor van haar? Graystripe had ze al wel eens vaker samen zien zitten, maar alsnog was hij er nog honderd procent zeker van. 'Er komt nog slechter weer aan nietwaar?'' Vroeg de calico poes, ook al was de vraag niet voor hem bedoeld, toch gaf hij een antwoord. "Ik denk van wel." Miauwde hij met een gedempte stem en begon gestrest de grond met zijn poten samen te kneden.}

_{Ergens leek het net alsof de kleine Apprentice een kettingreactie ingang had gezet. Eerst keek men enkel naar de rode kater, maar nadat zij had besloten om op hem af te stappen duurde het niet lang of meerderen deden het. Een licht schuldgevoel borrelde in Hollypaw op, maar ze wist het te onderdrukken. Haar nieuwsgierigheid ging immers altijd voor, maar ergens… Misschien wist Fireheart wel echt niks, had hij geen antwoorden op al hun vragen. Wist hij net zo min wat die gespannen sfeer moest betekenen als al de andere katten en had zij er nu voor gezorgd dat hij overrompeld werd met vervelende vragen. Of ja, overrompeld… Zij zou het vervelend hebben gevonden als ze in zijn schoenen had gestaan.

‘O, oké,’ glimlachte ze als reactie op zijn antwoord, ‘Wilde er gewoon zeker van zijn dat je niet zou afdwalen in je gedachtes – want zo zag het er wel uit – en zou vergeten dat je nog steeds in de koude regen zit.’ Typisch Hollypaw: gewoon alles zeggen. Momenteel was ze ook wel de laatste poes die je jouw diepste geheimen kon toevertrouwen: ze vertelde alles door. Zo zei ze ook vaak haar gedachtes hardop, zoals ze zonet had gedaan. Nu ze er eventjes bij stilstond… Er was nog iets wat ze moest zeggen. ‘Enne… Fireheart, ik wilde nog zeggen dat -’
Ze kapte zich af toen haar broer, Graystripe, zich bij hen voegde. Timefall, haar andere broer, volgde. Nu miste ze er nog maar een. Haar oren waren al een beetje naar onder gezakt, maar nu zakten ze zover totdat het niet meer ging. Met een bezorgde en onbegrijpende blik keek ze naar twee katers. Ze had haar broer nog nooit zo gezien… Waarom deed hij zo? Hij was toch vrienden met Fireheart? Alles ging veel te snel voorbij en met een verwarde blik keek ze de grijze kater na. Het lag vast aan de spanning, dat was alles.
Ze kreeg nog net de laatste paar woorden van de rode kater mee, maar Timefall had ze niet gehoord. Totaal van haar stuk gebracht, nog steeds, keek ze eventjes om haar heen. Al de andere Apprentices waren bij elkaar… Of ja, de meesten dan. Ze wist niet waarom, maar ze ging nou eenmaal niet zoveel met ze om. Ze richtte haar blik maar op de grond, wist niet zo goed wat ze nu moest doen. ‘Time…’ miauwde ze zachtjes, ‘Heb je nog taken voor vandaag? Want als het zou mogen,’ ze hield haar blik nog steeds strak op de grond gericht, ‘van Fireheart vroeg ik me af of we misschien een ommetje konden maken buiten het kamp. Het is al erg lang geleden dat ik buiten het kamp ben geweest.’
Pas nadat ze klaar was met spreken realiseerde ze wat ze had gedaan. Ze had onbewust gezeurd. Ze was niet het type dat snel zeurde, maar het zat haar inderdaad dwars dat ze geen mentor had op het moment. Fireheart zou er eventueel voor kunnen zorgen dat ernaar gekeken zou worden, maar op het moment zelf had ze er helemaal niet aan gedacht. Pas toen ze klaar was met haar vraag. Ietwat nerveus begon ze heen en weer te schuifelen, voelde hoe er aan haar geweten werd geknaagd. Ze had het niet zo bedoeld, maar zo zou het vast wel overkomen en dadelijk zou ze nog meer uitstel krijgen wat een mentor betreft omdat ze er onbedoeld naar had gevraagd… Om gezeurd. Ze bestempelde het zelf nog steeds als zeuren.

OOC; Vaag Hollypaw dilemma. Ik realiseerde het mezelf ook pas nadat ik het had getypt OTL.}

_{De kater knikte even bij het antwoord van zijn Deputy, even keek hij achterom naar Graystripe die ondertussen was weggelopen. Had hij het nou werkelijk zo moeilijk om bij Fireheart te blijven? De kater wist dat Graystripe niet goed meer wist of hij Fireheart nog een vriend kon noemen, maar toch... ‘Time…’ miauwde plots een stem naast hem zachtjes, ‘Heb je nog taken voor vandaag? Want als het zou mogen,’ Rustig keek de kater zijn zusje aan, ze hield haar blik strak op de grond gericht, ‘van Fireheart vroeg ik me af of we misschien een ommetje konden maken buiten het kamp. Het is al erg lang geleden dat ik buiten het kamp ben geweest.’ Hij glimlachte even en sprak toen, 'Nou, ik zou kunnen gaan jagen, maar we zouden ook samen kunnen gaan jagen. Alhoewel ik niet weet of dat zo'n goed idee is met dit weer, maar een ommetje maken kan nooit kwaad.' Als Fireheart nu zou zeggen dat het niet mocht, zou hij gewoon weten dat er iets aan de hand was, want het was vrij logisch dat ze het kamp wel uitmochten. Zijn bruine ogen keken weer naar de rode kater, 'Is het goed als ik en Hollypaw even het territorium ingaan? Misschien kunnen we nog wat vangen ofzo' Een vrolijke glimlach was op zijn gezicht verschenen en wachtte hij op antwoord. Eigenlijk was hij wel benieuwd wat het antwoord ging zijn.}

Flamestripe was die ochtend vroeger opgestaan dan anders. Hij was gaan jagen in de buurt van de Sunningrocks. Toen hij terug in het kamp was aangekomen met 2 muizen in zijn mond, merkte hij dat de sfeer er gespannen was. Als hij niet beter wist, zou hij denken dat hij ergens anders was aanbeland. Sommige katten keken naar de lucht, sommigen stonden in groepjes te mompelen. Het was koud, kouder dan hij gewend was. Terwijl hij snel zijn prooi op de hoop legde, deed een flinke bries zijn vacht opwaaien. Hij keek even naar boven en zag donkere wolken samentrekken. 'Storm', dacht hij grimmend. Dan besloot hij naar bekende gezichten te zoeken. Aan de andere kant van het kamp zag hij Fireheart staan met Hollypaw, Graystripe en Timefall. Stil probeerde hij in hen buurt te komen, om op te vangen wat ze zeiden. Maar door de wind kon hij nauwelijks iets verstaan. Hij trippelde even tot bij hen en raakte met zijn staart Graystripe aan. "Wat is er aan de hand ?", sprak hij. "Iedereen is zo gespannen", voegde hij er aan toe met gedempte stem. Misschien was iedereen zo gestrest omdat Jaypaw even weg was zonder mentor. Maar dat kon dit alles niet veroorzaken. Het moest iets erger zijn, iets waar niemand iets over wist.

_{Ze wist niet zeker of het wel haar plek was om zomaar naast haar mentor te gaan zitten, maar ze hoopte dat Swiftheart het niet erg vond. Ze keek nerveus om zich heen terwijl alle gesprekken om haar heen vervaagde. Het was vreemd hier, en toch beef ze zitten waar ze zat. Ze zat liever ongemakkelijk naast haar mentor, dan in haar eentje bang in de apprentice den. Ze had de kater wel opgemerkt en ze wist wie hij was. Hij was Graystripe, een van de warriors, en een vriend van haar mentor. hij keek haar even aan en meteen keek ze weg van hem, ze mochten niet meer zien dat ze bang was. "Ik denk van wel." De stem van de kater deed haar even opschrikken en ze staarde hem aan. Het duurde even voor ze doorhad dat hij antwoord gaf op de vraag die ze net aan Swiftheart had gesteld. Voorzichtig knikte ze en zweeg weer. Ze acties van Graystripe maakte haar echter alleen maar nerveuzer en ze begon zacht met haar staart te tippen tegen de grond. Ze keek even half naar haar mentor en staarde toen weer om zich heen, zwijgend en met een opkomende angst.}

De lange witte vacht was al lichtjes doorweekt, al had ze daar op dit moment geen aandacht voor. Het kon haar niet zo veel schelen, want ze was namelijk niet de enige. Even liet ze haar blik vallen op Fireheart en de katten om hem heen, die al vroegen wat er op hun hart lag. Ze wilde hem verder niet lastig vallen, een van de redenen waarom ze niet bij dat groepje ging. Plotseling voelde ze een zachte vacht die zich tegen haar aandrukte, en een pril stemmetje die ze maar al te goed kende. ''Swiftheart?'' vroeg haar apprentice, en Swiftheart keek op naar Moonpaw. Ze tikte zachtjes het neusje van de leerling aan om haar wat gerust te stellen. ''Er komt nog slechter weer aan nietwaar?'' Swiftheart wist niet zo zeer hoe ze hier op moest antwoorden. Ze wist wel zeker dat er een storm op komst was, maar ze wist niet wat deze allemaal voor problemen met zich mee zou brengen. En tenslotte, ze wilde haar apprentice niet bang en ongerust maken. Graystripe droop af van het groepje bij Fireheart en liep naar haar en Moonpaw toe. Gelukkig hielp de kater haar uit de brand. "Ik denk van wel." sprak Graystripe. Swiftheart bleef wat ongemakkelijk zitten, en ze wist dat Moonpaw niet erg snel iets aannam van katten die ze niet zo goed kende. ’’Er is inderdaad een storm op komst. Hoe erg die is weten we nog niet, maar ga je niet te snel ongerust maken, Moonpaw.’’ miauwde ze met een tere stem. Natuurlijk was iedereen hier ongerust, en zij ook. Maar zo wilde ze niet overkomen op haar leerling, zij moest tenslotte het goede voorbeeld geven. Afwezig knikte ze naar Graystripe, die bij hun was komen zitten.

Zodra Hopepaw zei dat het goed was, nestelde Littlepaw zich naast hem en begon ze met kleine beetjes de muis op te peuzelen. Haar mond zat nog vol toen Brightpaw kwam aanlopen en ook vroeg of ze erbij mocht komen zitten. Ze knikte, gezien praten haar nu geen goed idee leek en kauwde snel het laatste beetje muis naar binnen, zodat ze met haar vrienden kon praten. Tegen die tijd had ook Thornpaw zich erbij gevoegd en Littlepaw begon zich al wat beter te voelen in het gezelschap van de andere. Wat dat betreft was ze een zeer sociaal typje. "Wat is iedereen onrustig he?" stelde ze min of meer vast, terwijl haar blauwe ogen door het kamp heen gingen. Haar zijdezachte vachtje vloog alle kanten op door de wind die zo nu en dan in krachtige vlagen kwam opzetten. Ze rilde en besloot dat ze zich op tijd ging terugtrekken naar haar den, voordat de storm losbrak. 'Littlepaw!' werd er opeens geroepen door een welbekende stem. Lachend draaide Littlepaw haar kop en zette ze zich schrap op het lichtgewicht dat haar buik op sprong. Haar kleine broertje leek geen last te hebben van de spanning, of was te jong om dit nog echt te bevatten. 'Gaat het regenen?' vroeg Rowankit. Littlepaw keek voor enkele ogenblikken naar de donkere grijze wolken boven hen. "Ehm.. ik denk het wel." Haar blik werd weer een klein beetje zorgelijk, ze hield absoluut niet van regen.

_{Stilletjes bleef de jonge calico poes maar zitten, niet wetend waar ze anders heen moest. De aanraking van haar mentor stelde haar wel iets gerust, maar de onrust in het kamp wekte de angst weer bij haar op. Ze voelde zich ongemakkelijk door het bijzijn van Graystripe, maar ze moest het er mee doen. ’’Er is inderdaad een storm op komst. Hoe erg die is weten we nog niet, maar ga je niet te snel ongerust maken, Moonpaw.’’ Hoorde ze haar mentor zeggen en ze keek haar even aan. haar toon deed haar denken aan Crossfire en even ontstond er een glimlachje rond haar snuit. ''Maar alle anderen zijn zo gespannen,'' zei ze vervolgens zacht en keek weer om zich heen. ''Bovendien is angst geen zwakte,'' zei ze zacht, de woorden van vroeger citerend. ''Zonder angst zou er geen moed zijn, maar angst is ook een sterkte. Het toont dat je een reden hebt om moed te creëren. Het leert ons en het maakt ons sterker.'' Vervolgde ze zacht, een beetje afwezig naar haar Deputy starend. Ze was heus niet alles uit haar leven vergeten, een hoop wijze lessen stonden nog in haar geheugen gegrift en ze zou ze dan ook niet willen vergeten. Ze zuchtte even kort en schudde een druppel van haar neus. ''Wat er ook gebeurt, we komen er doorheen.'' Sprak ze nog altijd zacht enn keek Swiftheart aan. ''Toch?'' Vroeg ze nu en bleef de witte poes aankijken.}

Nieuwsgierig sloop Sassykit de Nursery uit. Ze hoorde geluiden in het kamp, enorm veel stemmen. Ze wilde weten wat er gebeurde. Ze keek nog even om, kijkend naar haar 3 broertjes en zusjes die daar nog waren. Ook Rowankit was verdwenen. Ze snoof zachtjes de geur op, en rook de geur van haar broertje ook in de richting van de stemmen. Ineens voelde ze een kriebel in haar kleine neusje opkomen. Heel zachtjes glipte er een nies uit haar bekje. Ze grinnikte en rende toen in de richting van het geluid. Heel zachtjes liep ze telkens maar dichter naar het geluid toe. Een bekende geur kwam haar neus binnen, Fireheart. Fireheart was de Deputy wist ze, net als haar moeder de leader was van de clan. Ze verstopte zich nog even en luisterde naar alles wat er gezegd werd. Ze ving woorden op als 'storm' en 'veel regen'. Ineens hoorde ze de stem van Rowan. "Gaat het regenen?" Ze keek nieuwsgierig naar de andere katten. Een slanke, kleine poes antwoordde aarzelend dat ze dacht van wel. Ook die poes herkende ze. Dat was haar grote zus. Toen besloot ze maar naar de katten te lopen. Ze trippelde naar Rowan en ging naast hem staan. Toen draaide ze zich om naar Fireheart. "Fireheart, gaat het stormen? En waar is mama eigenlijk?" vroeg ze toen met een nieuwsgierige klank in haar stem. Ze wilde graag overal de controle over hebben. Ze was al heel volwassen, volgens haar moeder. Aangezien ze nog maar een kitten was kon ze nog niet veel. Maar dan had ze dat volwassene wel van haar moeder, aangezien die toch wel de leader was van Thunderclan. Haar blik kruiste die van Rowankit en Littlepaw. Met een knikje groette ze hen. Ze vond het niet gepast nog meer te zeggen.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Fireheart keek met een ietwat gepijnigde blik toe hoe Graystripe wegliep van het groepje. De vriendschap leek voorgoed voorbij. Hij wist niet precies wat er aan de hand was, wat hij nu precies had misdaan om zo behandeld te worden. Normaal zou zijn vriend nooit zo kil hebben gereageerd als hij geen antwoord kreeg op zijn vraag. Normaal had hij hem gewoon in de ogen gekeken als hij iets vroeg. Alles leek anders te zijn, op elk niveau. Hollypaw en Timefall vroegen hem ondertussen of ze het kamp uit mochten voor een wandeling. Hij deed moeite om niet al te verschrikt op te kijken naar de twee. Wilde ze echt het kamp verlaten in dit weer? Alsof de natuur hem een zetje in de rug wilde geven, begon de regen plots met bakken uit de lucht te vallen. De wind gierde met snijdende kracht door zijn vacht heen. Het gerommel van het naderende onweer kwam dichterbij. Fireheart zonk zijn nagels wat in de grond, alsof hij anders weggeblazen zou worden door de wind. 'Ik denk niet dat het verstandig is om nu het kamp te verlaten' zei hij, zijn stem verheffend om boven het gebulder van de wind en het gekletter van de regen uit te komen. Plots hoorde hij nog een andere stem. Eens hij zijn hoofd wat draaide zag hij Sassykit aan komen lopen. De kitten vroeg hem waar haar moeder was. Zijn blik verzachtte wat. 'Ik denk dat Bluestar in haar nest is. Waarom ga je niet terug naar de nursery om lekker droog te blijven met de andere kittens?' zei hij met warme stem, hoewel hij nog altijd harder moest spreken als normaal.

TAGS Hollypaw/Sunlily/Timefall/Sassykit NOTES None

_{Hij bleef even onbewust naar Swiftheart kijken, maar werd vervolgens gewekt door de witte poes die begon te praten. Het was niet hij waar Swift tegen aan het praten was, dus lette hij ook niet op. Zijn gedachten zaten nog steeds vast, alsof geen enkele goede herinnering de kans kreeg om door de negatieve barrière te geraken. Een zachte zucht verliet zijn bek toen hij weer naar de grijze poes keek die met de witte warrior aan het praten was. Ze praatte tegen elkaar alsof ze mentor en apprentice waren, dus was Graystripe er zo goed van overtuigd dat ze dat ook waren. Zijn oren begonnen even ongemakkelijk te wiebelen toen nog meer katten de open plek betraden. "Ik denk.. dat ik even iets tegen Timefall ga zeggen." Sprak hij ietwat afwezig en trippelde vervolgens richting de gevlekte kater die nog steeds bij Fireheart en de rest stond. Zonder enige aandacht aan de andere katten te schenken liep hij naar zijn broer toe, en ging afwezig naast hem zitten. Waar zou Shadowrose op dit moment zijn? Zou ze nog steeds verdwenen zijn, of was ze aan het schuilen in een van de holen in het kamp? Niks wist hij, hij wist niet eens of ze wel gezond was. Hoogst waarschijnlijk gaf de poes niks meer om hem, dus waarom lag hij nog steeds iedere nacht over haar te piekeren?

"Wat is er aan de hand ?" Hoorde hij plots iemand zeggen. Hij tilde loom zijn kop op, en keek de rode kater aan. Voor een seconde dacht hij dat het Fireheart was, maar het duurde niet lang of hij had door dat het Flamestripe was wie tegen hem aan het praten was. "Ik heb geen idee." Miauwde hij en keek vervolgens weer naar zijn poten. "Iedereen is zo gespannen" De langharige grijze kater knikte even, en sloot voor een paar tellen zijn amberkleurige ogen. "Dat komt denk ik omdat het zo'n slecht weer is." Sprak hij rustig en opende zijn kijkers weer, klaar om met Flamestripe te praten.}

De rood-gestreepte kater keek even weg, terwijl hij wachte op een antwoord van Graystripe. "Ik heb geen idee", zei hij kort terwijl hij naar zijn poten keek. "Iedereen is zo gespannen", voegde Flamestripe er aan toe. Graystripe knikte even en sloot even zijn ogen. "Dat komt denk ik omdat het zo'n slecht weer is", vervolgde hij traag terwijl hij zijn ogen weer opende. Er klopte hier iets niet. "Het is toch maar slecht weer, dat is toch geen reden om zo gestrest te zijn. Heb je al met Fireheart gesproken ?", vroeg hij traag terwijl hij in de ogen van de grijze warrior keek. Hij keek even terug naar de rode tabby kater die nog steeds met Hollypaw en Timefall in gesprek was. Hij liet de 2 even achterwegen, en daarna zei hij iets tegen Sassykit. Flamestripe had nog niet met hem gesproken, maar hij wist dat hij niet in zijn normale doen was. Hij keek weer terug naar Graystripe, dan naar de lucht die alsmaar donkerder werd, en toen hij weer naar Graystripe keek vielen er een paar druppels op zijn rode pels.

_{Rustig wachtte de kater het antwoord af, toen hij even schrok ven de plots zo hevige regenbui en windvlagen die door het kamp trokken, tja, zo kon het ook worden duidelijk gemaakt. 'Ik denk niet dat het verstandig is om nu het kamp te verlaten' zei hij, zijn stem verheffend. Even keek Timefall naar de lucht waar de vloeistof vandaan kwam. Toen richtte hij zijn blik op Hollypaw, 'Misschien kunnen we beter even schuilen' grinnikte hij en stond rustig op, waarna hij onder een grote, uitstekende punt van de highrock ging zitten waar het wat droger was. Even zuchtte hij, hopend dat de storm snel zou ophouden. Plots kreeg hij Flame en Gray in het vizier, 'Gray!' riep hij luid naar de grijze kater, 'Kom schuilen! Of vind je het lekker, die koude douche?' Een vrolijke grijns stond op zijn gezicht terwijl hij geamuseerd naar zijn broer keek. Waar waren Sunpaw en Cottoncandy eigenlijk? Waarschijnlijk lagen die nog rustig in de dens te slapen of waren ze ergens aan het schuilen, misschien ook maar beter. Toch bleef er iets hem parte spelen, Fireheart leek ontzettend gestresd. Nou ja, het zou wel niets zijn... Tenminste dat hoopte hij...}

Toen Pinekit zijn ogen opende en het kamp rondkeek, was het al harder gaan waaien en verderop dreven de grijze wolken sneller naar hen toe. Hij keek verdwaasd in het rond. Hij had niet zo lang buiten bewust zijn moeten zijn, maar lang genoeg. Spinrag lag op zijn rug, en het bloeden was gestopt. Hij trok het spul eraf, maar in plaats daarvan at hij per ongeluk een stuk op. Hij spuugde zo veel mogelijk uit, maar dat weerhield er niks van dat hij iets had doorgeslikt. Hij had spul opgegeten dat uit de kont van een spin kwam... Hij begon zichzelf misselijk te denken, dus hij schudde zijn kop om de vieze gedachten uit zijn kop te jagen. Hij stond op, en merkte dat hij weer was bijgekomen. Had níémand hem opgemerkt? Behalve de Warrior die spinrag op zijn rug had gewikkeld dan. Voor hij ook maar iets doorhad, begon de regen met bakken uit de lucht te vallen. Geschrokken door de plotselinge kou sloeg hij een hoge piep, en hij wou wegrennen. Maar hij kwam niet ver, want zijn pootje zakte weg in een modderpoel en hij zat muurvast. Hij trok er aan, maar kreeg er geen beweging in. Nu zette zijn schrik zichzelf om in frustratie. Met alle macht trok hij, en zijn pootje kwam langzaam in beweging. Zo langzaam dat hij het niet zag aankomen dat hij ook los zou komen... Hij rukte hard en zijn poot schoot los, maar omdat hij niets verwacht had zwiepte hij zichzelf achterover en begon te rollen. Hij kon niet zien waarheen, tot zijn kop hard tegen iets aanstootte. Hij keek omhoog en zag het bekende gezicht van Timefall. 'Sorry Timefall' zei hij.

Tags: Timefall Words: 285

[Ik wist niet of je toestemming nodig hebt om hier te posten]

De sfeer in het kamp was anders, het leek alsof iedereen gespannen was voor iets. Maar voor wat? Solarsoul wist dat Fireheart hier waarschijnlijk meer over wist. Het leek alsof ze iemand of iets verwachtte. Ergens was Solar bezorgt, gefocust keek ze op de brijze wolken boven het kamp. Het maakte niet uit wat er zou komen, ze moest de clan beschermen. Hier had ze al die tijd voor getraind. Dat wist ze. De lucht leek als maar donkerder te worden. Even keek ze om zich heen. Naar de vele gespannen gezichten. Ondanks dat zei allemaal wat gestrest waren deed Solarsoul niet zo. Zij bleef kalm. Het maakte niet uit wat er zou komen, maar zij was voor bereid. Als haar spieren stonden lichtjes gespannen, voor het geval dat er iets onverwachts gebeurde. Al toen ze wakker werd voelde ze de vreemde sfeer. Ze wist dat dit Misschien wel de laatste dag voor haar was, hoewel ze niet wist waarom. De wind liet haar even bibberen. Ondanks dat ze het totaal niet koud had. Gespannen tikte haar staart tegen de gronsd. Toen ze weer omhoog keek fluisterde ze iets heel zachtjes.'Starclan, bescherm ons. Wees bij ons.' Meestal zei ze dit soort dingen niet, maar ze voelde diep van binnen angst. Regendruppels vielen al snel op haar vacht. De koude wind blies even bijzopnder krachtig over het kamp. De ogen waren weer op het kamp gericht. Serieus, dapper maar toch gespannen keek ze toe. Wachtend op het antwoord. Wachtend op iemand die alles uitlegde. Even richtte ze haar blik wat afgeleid op Pinekit. Hij zag er wat slecht en zwak uit. De blik was nu bezorgt, bang dat hij te zwak was. Hij probeerde te vluchten maar kwam vast te zitten in een modderpoel, waarnba hij vervolgens tegen Timefall aan botste. Met een langzame beweging stond Solarsoul op. Voorzichtig leip ze naar hem toe.'Gaat het wel? Pinekit?' Haar stem klonk bezorgt maar serieus. Als er iets zou gebeuren zou ze hem en de clan zeker beschermen, met haar leven.

[flut, ik wist niet precies wat er allemaal gebeurd was en het is een beetje laat, dus ik hoop dat dat niet erg is?]