Time of Fighting.

Onderwerp: Re: Time of Fighting. zo 28 okt 2012 - 12:33

_{Darkfire voelde hij hij op zijn eeuwige vijand af kwam. Zijn oranje ogen keken vurig en kwaadaardig in die van Fireheart. Zijn klauwen uitgespreid, suisde hij op Fireheart af. In een fractie van een seconden zag hij opeens Shadowrose, zijn scherpe gedachten werden opeens verdooft. Wat deed zij hier?! Hij had haar in geen manen gezien, ze had hem ontweken, genegeerd. Zo te zien wilde ze hem aan vallen, maar voordat ze dat kon doen kwam er een andere kat tussen beide. Hij zag niet wie het was, maar dat boeide hem ook niet, als ze hem maar niet lastig viel. Opeens was hij weer terug in het gevecht met Fireheart. Dat stomme wicht had hem afgeleid, nu had Fireheart de kans gehad om hem te ontwijken. Hij kwam met een grauw gewoon op de grond terecht. Toen hij daar stond voelde hij dat zijn wonden dieper waren dan hij dacht. Voordat hij daar verder over na kon denken, voelde hij weer een tegenaanval van Fireheart. Hij voelde tanden in zijnnek, hij schreeuwde woest van kwaadheid, maar dit keer ook van pijn. Het was alsof Darkfire verzwakt was, waarom? Shadowrose. Ze was opeens ergens opgedoken, waar hij haar niet had verwacht, zijn herinneringen waren door zijn kop gegaan. Zonder dat hij het wist op besefte, onderbewust had het hem pijn gedaan, dat hun haat vriendschap nu officieel voorbij was. Ze was de enige poes in de clan die hij ooit een soort van gemogen had. Hij voelde hoe Fireheart hem tegen de grond probeerde drukken. Hij keek met grote ogen naar de grond. Hij voelde zijn poten en schouders trillen. Hij grauwde woest, hij wilde niet toegeven. Opeens voelde hij nog een aanval tegen hem van iemand, hij wist niet wie, maar het was te veel. Hij bezweek, en viel met een smak tegen de grond. Zijn kin lag tegen de harde aarde. Hij voelde een straaltje bloed uit zijn zwarte bek lopen. Hij had verdommen ook nog op zijn tong gebeten met zijn domme kop. Hij had zwaar de pest in zichzelf, kon dan niemand hem helpen. Zijn vurige ogen keken door het kamp. Hij zag de buitenstaanders het kamp uit vluchten, weg gaan. Zijn pupillen zochten naar Grayclaw. Hij was in gevecht met een cyperse poes, Sunpelt. Hij kon haar wel, ze was de partner van Steelfang. Steelfang! Nog meer haat borrelde op in zijn borst. Zijn geest wilde nog lang niet opgeven, hij wilde zich niet gewonnen geven. Het was beschamend voor hem. Hoe hij ook probeerde en wat hij ook deed, zijn lichaam was aan het einde van zijn latijn, hij kon niet meer. Hij voelde hoe hij in bedwang werd gehouden, maar Darkfire had het gevecht verloren.

Normale kleur
Gesproken tekst.}

Onderwerp: Re: Time of Fighting. zo 28 okt 2012 - 13:47

"My life will change for ever... Woud it be better?"

Haar gevlekte vacht was besmeurd met bloed. Allemaal dankzij het gevecht. Ze was uitgeput en moe. Ondanks dat de trainingen die ze hier voor nog van Darkfire had moeten volgen zwaar waren geweest, had ze niet genoeg geleerd. Ze was nu nog maar negen maanden, en de meeste rond haar leeftijd vochten al als échte warriors. Zij niet. Ze maakte zich los uit het gevecht van haar, Grayclaw, Sunpelt en Softcream, zij konden met z'n tweeën die kater nu wel aan. Ze keek rond, haar ogen stonden moe, maar toch was ze deze dag anders. Ze was niet bang om te vechten. Op nieuw geleden haar ogen naar Bluestar, Fireheart, en Darkfire. Darkfire leek te gaan verliezen. Darkfire lag met zijn kop op de grond en een straaltje bloed gleed uit zijn bek. Darkfire had verloren. Ze wist niet wat ze er bij moest voelen. Ze keek op en zag dat andere katten vertrokken die aan Darkfire's kant stonden. Het was dus duidelijk dat ze niet door wouden vechten als Darkfire ook niet meer door kon vechten. Darkfire leek woest te zijn merkte ze op. Ze kon niet zeggen. Ze wou hem uit schelden. Maar betekende dit dat alles nu voorbij was? Wat voor straf zou Darkfire krijgen? Ze wist niet of Grayclaw bleef of vertrok. Thunderclan katten stonden op en keken om zich heen. Duidelijk uitgeput. Bloed lag verspreid door het kamp. Er waren zwaar gewonden, maar gelukkig geen doden. Was het gevecht nu over? Brightpaw trilde onbewust. Ze was in de war. Brightpaw keek naar Darkfire, woede ging door haar lichaam heen. Hij was de moordenaar op Nightpaw, een clan apprentice, tevens een goede vriend geweest, hij was de moordenaar op háár moeder, en op vele andere katten. Brightpaw zette een stap naar voren. Hij had gefaald, haar grootste vijand had gefaald, en zou nu boeten voor zijn daden. Dat wist ze zeker. Brightpaw likte wat bloed rond haar snoet weg waar een diepe stekende wond zat. Bloed druppeltjes vielen op de grond van haar wonden. De wonden die Darkfire bij haar had gemaakt voor dit grote gevecht waren open en ze voelde in eens hoe zwak ze was. Haar ogen waren dof, en voorlopig zou ze moeten revalideren van de wonden, en alle wonden die ze mentaal had opgelopen. Ze had niet de tijd gehad om de dood van haar moeder te verwerken, en alle andere dingen. En die tijd ging nu komen. Het zou zwaarder worden dan ooit, dat wist ze zeker. Haar ogen gleden terug naar Darkfire die op de grond lag, en Fireheart die hem in bedwang hield. Het gevecht was over. Maar iets zij dat het voor haar niet over was. Haar ogen stonden recht in die van Darkfire nu, en een rilling gleed door haar ruggen graat heen.

~Zo, de meeste binnen vallende katten maar weg gespeeld~

Onderwerp: Re: Time of Fighting. ma 12 nov 2012 - 13:36

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Na de beet in de nek van zijn tegenstander, voelde hij hoe deze langzaam bezweek onder de druk. De jonge deputy, ondanks dat ook zijn kracht flink was verminderd, verzamelde alles om nog een laatste duw te geven. Hij voelde hoe Darkfire tegen de grond klapte, met zijn tanden nog altijd in zijn nek. Fireheart liet los en drukte een poot op zijn borst, zijn nagels vlak boven de huid van de zwarte kat. Hij deed hem niets, zolang hij maar bleef liggen. Pas toen begon het door te dringen dat hij echt gewonnen had. Het bloed dat uit de mond van de grote zwarte kat kwam, de geluiden van krijsende katten die wegstierven. De tegenpartij had verloren, op het moment dat Darkfire ten aarde viel. Even keek hij rond, om te peilen hoe de Clan er voor stond. Daarna richtte hij zijn groene ogen voor een ogenblik op Brightpaw. De jonge poes zag er nog altijd angstig uit, ondanks dat haar tiran nu overmeesterd op de grond lag. Hij besefte zich dat zoiets enkel wegstierf met de tijd. Net als dat Icestorm tijd nodig had om haar tragedie te verwerken, had Brightpaw de tijd nodig om compleet uit haar mentors klauwen te ontsnappen. Fireheart gaf een klein knikje naar haar, liet zijn blik even over Darkfire glijden, om vervolgens zonder aarzeling naar Bluestar te kijken. De grijsblauwe poes, zijn leider, stond middenin het kamp vol gewonden. Met een dringende blik maakte hij duidelijk dat het tijd was om actie te ondernemen. Hij had haar gered uit de klauwen van deze verrader en het was hoogtijd om het oordeel te vellen. Nu hij wist wat deze kat allemaal had uitgespookt, kon zelfs Fireheart geen goed meer in hem zien. Door en door verrot, wanneer je jouw eigen Clan zo in de rug kon steken. Stiekem Clanleden vermoorden achter ieders rug om, er nog mee weg komen ook. De rode kater was boos en niet alleen op de zwarte moordenaar. Hij was kwaad op zichzelf, kwaad dat hij het niet eerder had gezien. Kwaad dat hij Brightpaw niet had geloofd toen zij hem vertelde over haar mentor en wat deze van plan was. Boos op zichzelf, omdat hij gefaald had de echte Darkfire te zien en daarmee de hele Clan, inclusief Bluestar en Icestorm, in gevaar had gebracht. Er was geen plaats voor een kat als deze in ThunderClan, dat was duidelijk. Stilletjes wachtte hij op Bluestar's woorden, terwijl zijn uitgeputte lichaam weigerde om zijn greep te verliezen, ondanks zijn schreeuwende spieren en stekende wonden.

WORDS 425 TAGS Darkfire & Bluestar NOTES None

Onderwerp: Re: Time of Fighting. zo 18 nov 2012 - 11:25

_{Een vloek gleed over haar lippen toen net voor Darkfire iemand anders voor haar opdook. Het zou vast wel iemand van Darkfire zijn, anders zou hij niet voor de zwarte kater gesprongen zijn. Tanden drongen diep in haar schouder, waardoor oude wonden weer opengereten werden. Shadowrose voelde een impuls van krachtige woede opkomen en sloeg de kat zo hard met haar poot in zijn gezicht, dat hij meteen losliet. Shadowrose moest moeite doen om niet meteen zijn strot door te bijten. Ze gaf hem echter wel een felle beet in zijn rug. ‘Laat het een waarschuwing voor je zijn,’ siste ze hem toe, waarna ze hem de rug toekeerde. Ze was niet meer op tijd. Darkfire was overmeesterd door Fireheart. Toch voelde Shadowrose, wat voor vele anderen ook wel het geval zou zijn, geen euforie. Dat Darkfire slecht in zich had en soms boos kon reageren, was haar vroeger wel duidelijk geworden, maar dit had ze nooit van hem verwacht. Opeens voelde zij zich machteloos. Want was zij nou daarnet niet diegene die de impuls had om iemand dood te bijten? Alleen maar gedreven door voortvluchtige woede? Het was dan wel om haar Clan te beschermen, maar daardoor was doden ook niet goed. Ze keek naar Fireheart. Hij had veel meegemaakt, besefte ze. Ze besefte ook dat ThunderClan een hechte Clan was. En dat deze dag altijd herinnerd zou blijven. Ook besefte zij zich dat Darkfire verbannen zou worden. En als hij zou terugkomen, zouden ze hem misschien mogen vermoorden. Shadowrose dacht na. Zou ze hem vermoorden als ze hem tegenkwam? Een hartverscheurende pijn drong op in haar binnenste, zo hard dat ze ervan schrok. Want ze wist dat ze vlak na haar leerlingentijd hem een kans had gegeven. Dat ze samen gepraat hadden. Misschien zelfs wel gelachen. Shadowrose verstijfde.

Katten begonnen langzaam weg te gaan. De tegenpartij was verdreven. De uitgang werd telkens weer opnieuw gebruikt door katten die hier niet hoorden. Met een zuinig snufje zag Shadowrose ook hoe haar belager weg strompelde. Ze liet haar tanden zien toen hij zich nog een keer omdraaide, maar hij was zo slim om niet naar haar toe te gaan. Ze zuchtte en schudde haar hoofd, waarna ze haar blik naar Darkfire richtte. Hoe pijnlijk het ook was, ze wou iets tegen de kater zeggen. Heel haar Clan zou op haar neerkijken. Misschien haar haten. Maar ze moest met hem praten. Langzaam drong ze zichzelf naar voren en keek naar Fireheart, probeerde zijn groene ogen te vermijden. Dadelijk zou ze de kracht niet meer hebben om het te doen. Ze kwam langzaam dichterbij, naderde de kater iets te snel naar haar zin. En toen ze vermoedde dat iedereen te geconcentreerd zichzelf op Bluestar richtte voor haar uiteindelijke oordeel, boog ze zich voorover. ‘We shall meet again,’ fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Zag ze het goed, of was deze gerafeld van het gevecht? Ze slikte even. De volgende woorden zouden haar gevoel uitleggen die ze al een tijdje met zich meedroeg. En niemand mocht het horen. Misschien dacht Fireheart momenteel zelfs wel dat ze hem hatelijke woorden aan het toefluisteren was. Wel, dat was ze niet. Het zou vies voor hem tegenvallen als hij het zou weten. ‘I love you,’ mompelde ze er nog snel achteraan, alsof het iets onbelangrijks was. Alsof dit niet een soort vaarwel was. Want dat was het niet. En dat voelde ze. Ook al was het als ze dood waren, ook al zou het zijn als ze allebei nog leefden: ze zouden elkaar opnieuw ontmoeten. Shadowrose draaide zich om, gaf een kort knikje naar Fireheart en deed net alsof ze zo juist niks gezegd had en alsof haar hart nu niet in duizenden stukjes werd verscheurd. Want of ze het nou wilde toegeven of niet: ze hield van de kater. Zelfs al was dat vriendschappelijk. En nu nog steeds. En ze haatte het.}

- Moon, die kreeg je nog van me te goed ;D Voor alles wat je voor me gedaan hebt! ;D

Onderwerp: Re: Time of Fighting. zo 2 dec 2012 - 21:54

Het was in een kleine seconde gebeurd, Bluestar kon het nauwelijks volgen. Darkfire, de kater die loyaal was. Althans dat is wat ze van hem had gedacht. Ze kende de kater als kleine kitten, ze had hem zien opgroeien. Nooit. Nooit was dit in haar opgekomen. Fireheart had hem van haar afgehouden, ze zag de blik in Darkfire's ogen nu nog steeds brandden. Hij keek haar nog altijd aan, het was de intentie van moord. Moord op haar. Het duurde even tot ze op de juiste woorden en beslissing was gekomen. Standvast sprong ze op de Highrock, en keek haar Clan toe. De gewonden, misschien zelfs doden. "Ik verzoek iedereen die gewond is naar Jayfeather en Maskpaw te gaan," begon ze. Haar stem krachtig, haar blauwe ogen fel en woedend. "Darkfire. Bij deze wordt je verbannen. Je wordt verboden voet op de grond van ThunderClan te zeggen. Contact tussen één van ThunderClan wordt volledig verbroken. Je hebt laten zien dat jij jou plek als Clankat niet verdiend, je bent onze voorouders niet waardig. Je wordt geforceert tot een bestaan in eenzaamheid, moge je nooit je weg naar StarClan vinden." Mauwde ze ruw. Haar stem had geen teken van emotie, en klonk even ijskoud als de kleur van haar nog altijd heldere goen. Ze knikte naar Fireheart dat hij Darkfire kon loslaten, sprong van de rots af, en jaagde hem persoonlijk het kamp uit waarbij ze nog een klauw in zijn achterwerk probeerde te planten. "De katten die niet zo zwaar gewond zijn, zullen later op patrouille gaan om zeker te zijn dat deze banneling het territorium heeft verlaten. Zij zullen daarop volgend langs de verschillende Clans gaan om hen te waarschuwen voor Darkfire." Ze richtte nog een blik op Fireheart, liep naar hem toe en fluisterde een gemeende 'dankje' in zijn oor. Bluestar draaide zich om, en verdween achter de planten die haar den verborgen.

Onderwerp: Re: Time of Fighting. ma 3 dec 2012 - 17:06

_{~Theme song~
~~--> https://www.youtube.com/watch?v=uP-np6w8hDg <--~~

De wolken waren donker, de stemming was kil. Darkfire lag bedrukt tegen de grond door Fireheart. Pure haat sprak uit de ogen van de donkere kater. Opeens doemde Shadowrose weer op uit de katten. Darkfire keek haar giftig aan, wat kwam die bitch nog doen? Darkfire gaf tevergeefs tegenkracht. Hij wilde grauwen naar haar. Hou zou het nooit toegeven, nooit. Maar zijn hart was voor de eerste keer in scherven gevallen door die poes. Hij hate haar, kon haar niet uit staan. Haat brandde in zijn ogen. Ze naderde langzaam, wat zou ze tegen hem zeggen. Iets om hem nog verder de afgrond in te gooien? Iets wat nog vernederender was? ‘We shall meet again,’ fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Darkfire keek haar aan. Zijn ogen werden spleetjes, wat wilde daar nu weer mee? Hij keek vragend. Veel tijd hadden ze niet, dus hij knikte onzienbaar. De volgende woorden waaren voor hem meer dan onverwacht. ‘I love you,’ mompelde ze er nog snel achteraan, alsof het iets onbelangrijks was. Zijn ogen werden groot, verbaasd. Voor de eerste keer in zijn leven was er pijn te lezen in de ogen van de duistere kater. Pijn, als hij niet zo'n duistere bullebak was geweest. Als hij zijn clan niet had verraden, had hij een gezin kunnen stichten. Als hij niet dit allemaal had gedaan had hij voor de eerste keer in zijn leven écht van iemand kunnen houden. Als als.. Het was allemaal als. Het was als, want Darkfire was niet een normale doorsnee warrior. Hij was een grote bullenbak, duister groot en had een hart van ijs. Ergens mijlen ver weg gestopt in een kleine hoek, brande een enkel vlammetje. Dat vlammetje was zij, was hij door al die lange jaren heen.. van haar gaan houden? Hij sloot zijn ogen. Het was over, het was klaar. Hij zou worden verbannen dat zat er dik in, eigenlijk was hij daar ook wel blij mee. Eindelijk weg van deze pisclan. Toen hij zijn ogen open deed was Shadowrose weg. Hij zag dat Bleustar haar krachten iet wat terug had. Haat keerde terug in zijn ogen hij grauwde. De poes sprong op de hoogrots en keek neer over haar clan. "Ik verzoek iedereen die gewond is naar Jayfeather en Maskpaw te gaan," begon ze. Darkfire spuugde spottend. Ze ging verder. "Darkfire. Bij deze wordt je verbannen. Je wordt verboden voet op de grond van ThunderClan te zeggen. Contact tussen één van ThunderClan wordt volledig verbroken. Je hebt laten zien dat jij jou plek als Clankat niet verdiend, je bent onze voorouders niet waardig. Je wordt geforceert tot een bestaan in eenzaamheid, moge je nooit je weg naar StarClan vinden." Mauwde ze ruw. Darkfire keek enkel kil en hartenloos in de ogfen van de gewonde poes. Bleustar gaf Fireheart een teken om hem los te laten. Toen Darkfire eindelijk los was stond hij op en schudde het uit alsof er wat smerigs op had gezeten. ''De moedige en krachtige Thunderclan? hmpf.. Jullie zijn niks meer dan een stelletje zielige kittycats.'' Zijn puppilen schoten even naar Fireheart. Zijn staart sloeg. Opeens kreeg hij een oude kater in het oog. Steelfang, hij versmalde zijn ogen naar hem. Hij liep richting uitgang met opgeheven kop, maar richtte zich wel nog tot Fireaheart. ''Houd je ogen goed open , Fireheart, en je oren gespitst. Blijf voortdurend over je shouder kijken. Want er komt een dag dat ik je zal vinden en dan ben je kraaienvoer.'' Darkfire keek hem angstaanjagend aan. De drang op wraak spatte van zijn ogen af. Darkfire sloeg zijn reactie gade en spuugde . Hij draaide zich om en liep weg met Grayclaw aan zijn zij. De clankatten weken uiteen. De ogen volgde en Darkfire hinkte een beetje. Bleustar probeerde nog haar klauw in zijn achterwerk te planten maar Darkfire ontweek het op een nippertje. ''Ach donder toch op bitch'' Waren zijn laatste woorden tegen zijn oud clanleader. Daarna gleed hij door de doorntunnel, Darkfire was weg.

Gesproken tekst.
Laatste Thunderclan topic Dark. Hij is toch wel een beetje EMOtioneel nu. ^^}

Onderwerp: Re: Time of Fighting. ma 3 dec 2012 - 18:20

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Zijn laatste energie was bijna volledig verbruikt. Toch wist hij zichzelf staande te houden. De grote kat onder hem nog altijd tegen de grond drukkend. Nooit meer mocht er zoiets gebeuren en Darkfire zou boeten voor zijn daden. Gelukkig kwam daar de verlossende daad van Bluestar. De grijsblauwe poes was na een korte stilte op de highrock gesproken en keek hen nu toe met haar helder blauwe ogen. Haar stem was ongebruikelijk koud. Een snijdende toon die men deed denken aan een koude winternacht. De woorden die zij sprak konden ook niet door een betere toon worden begeleid. Het was ruw, hard, net als de boodschap die ze bracht. De zwarte kat zou verbannen worden uit de Clan, mocht geen voet meer zetten op Clan territorium. Hoewel het hem goed deed dit te horen, voelde hij nog wel de steek die de kater had toegebracht. Iemand die ondanks zijn daden vertrouwd werd, waarna het uitliep op verbanning. Niemand had het zo gewild, nee, zelfs Darkfire niet. Door zijn toestand had hij niet eens gemerkt dat Shadowrose nog wat tegen de kater had gezegd voor Bluestar aan haar toespraak was begonnen.

Eens de poes stopte met spreken en hem het teken gaf dat hij de kat mocht laten gaan, stapte hij met stijve spieren van de forse kater af. Zijn groene ogen nog even hangend op het duistere vuur dat nog altijd vlamde in de ogen van Darkfire. De kater keek hem aan, hij staarde terug. Even leek het alsof alles verder zou gaan. Beide voelde de drang om elkaar weer in de haren te vliegen. Een paar laatste woorden verlieten zijn mond, toen hij zich nog een laatste keer naar de vuurkleurige kater toekeerde. De dreigende woorden die over zijn lippen rolde deden een rilling over Fire's rug lopen. Hij slikte onhoorbaar. Eenmaal van hem af gewend, zag hij Bluestar omlaag springen. De kater versnelde zijn pas, terwijl er enkele katten achter hem aan joegen. Een laatste blik werd op hem geworpen, voor hij door de kampingang verdween, zijn vrienden achterna. Bluestar droeg hen op om een patrouille te sturen en er ook voor te zorgen dat de andere Clans op de hoogte waren van deze verrader. Hierna stapte ze terug haar den in, verdween achter de planten die voor de ingang hingen. Hij had medelijden met haar. Het was immers de bedoeling geweest om haar om het leven te brengen. Hoe zou ze zich wel niet voelen. Een van haar trouwe warriors, was een moordenaar. De jonge deputy slikte even waarna hij zich naar de rest van de Clan keerde. 'Jullie hebben Bluestar gehoord. Ik heb graag een grote patrouille die het territorium af zoekt naar zijn sporen en zeker maakt dat hij is vertrokken. Nadat we hiervan zeker zijn moeten er enkele groepjes katten worden gemaakt om naar de andere Clans te gaan. Zorg ervoor dat jullie patrouilles sterk genoeg zijn, we willen geen zwakke indruk maken en gevaar kan nog altijd op de loer liggen' sprak hij de katten toe. Zijn blik werd lichtelijk wazig, waarna hij pas echt voelde wat het gevecht met hem had gedaan. Pijn schoot van alle kanten door zijn lichaam, van buiten naar binnen, via de wonden die Darkfire had aangebracht. De rode kater stapte met voorzichtige passen richting de medicine cat den, om daar een plekje uit te zoeken om wat te rusten. Hij was er echter op tegen dat hij eerst behandeld werd. Er waren zo veel katten met wonden, om maar niet te spreken van hun mentale staat.

WORDS 590 TAGS Darkfire & Bluestar NOTES None

Onderwerp: Re: Time of Fighting. di 4 dec 2012 - 12:36

B R I G H T P A W

Haar ogen staarde als koude kristallen voor zich uit. Ze fonkelden wel, maar meer van angst, shock en verdriet. Wat ging er nu komen? Brightpaw staarde naar Darkfire die tegen de grond aan werd gedrukt door Fireheart, een straaltje bloed rolde uit zijn bek en Shadowrose sprak tegen hem. Brightpaw wist niet wat het was, maar wantrouwen drongen haar hele lichaam binnen. Brightpaw stond als aan de grond genageld, starend naar haar mentor, de gene die haar toch wel van alles had geleerd, zelfs leren vechten, en toch had ze een hoop dingen opgepikt, want Brightpaw kon ook vechten... En dat was allemaal dank zij haar mentor, dank zij Darkfire. Ze voelde de stekende wonden over haar lichaam branden en voelde dat ze nog steeds bloedde, het voelde aan als of het gevecht al lang niet meer bezig was, maar toch leken haar wonden eindeloos bloed te verspillen. En dan vooral de wond die Darkfire nog had aan gericht nog buiten het kamp, op haar kop, haar rug, haar flank, overal zaten diepe krassen. Diepe wonden. Bijt wonden. Stukken vlees misten, stukken vacht waren weg. Brightpaw bewoog zich toen ze Bluestar zag op staan en naar de Highrock toe zag gaan. Brightpaw kromp in een toen ze haar nek rechte. Ook die deed pijn. "Ik verzoek iedereen die gewond is naar Jayfeather en Maskpaw te gaan," Brightpaw deed als of ze de woorden niet had gehoord en wachtte af naar het volgende. "Darkfire. Bij deze wordt je verbannen. Je wordt verboden voet op de grond van ThunderClan te zeggen. Contact tussen één van ThunderClan wordt volledig verbroken. Je hebt laten zien dat jij jou plek als Clankat niet verdiend, je bent onze voorouders niet waardig. Je wordt geforceert tot een bestaan in eenzaamheid, moge je nooit je weg naar StarClan vinden." Een ijzige rilling gleed door haar ruggen graat. Verbanning..? Maar dat is niet genoeg. "Nee!" Gilde ze uit waarna ze recht op stond, hijgend. "D...Dat is niet genoeg! H...Hij gaat wraak nemen! H...hij ..." Er kwam niks meer uit terwijl angst van haar lichaam af stroomde als een waterval. Ze zakte door haar poten heen en bleef daar liggen. Haar ogen waren op de uitgang gericht waar Darkfire door heen was verdwenen. "He'll come back... He'll come back..." Fluisterde ze.

The time of being broken has come to its end,
The time of being stronger has come to start

Onderwerp: Re: Time of Fighting.