Time of Fighting.

Fireheart schreef:

FIREHEART

YOU WERE THE FIRE THAT SAVED OUR CLAN...
Slechts een enkel moment stond hij als aan de grond genageld toen de strijdkreten het kamp vulde. Te kort op het gevecht met BloodClan, moest er nu weer een gevecht gevochten worden. Hield de wereld dan nooit op met zijn eeuwige oorlogen. Het duurde echter enkele seconden voor hij volop aan het gevecht deelnam. Zijn klauwen uitgeslagen, zijn tanden ontbloot in een furieuze grom. Brightpaw had gelijk gehad, al die tijd. Darkfire had hun verraden, hij had Winterstorm gedood en Nightpaw. Woedde kookte door hem heen. Het eerste dat hem te binnen schoot was de medicine cat den, waar Icestorm lag, weerloos, niet in staat om zichzelf te beschermen. Overspoeld door adrenaline, stormde de deputy van zijn leider weg, in een poging alle katten weg te slaan bij de den. Enkele van hen hadden de eer om zijn klauwen op te vangen. De zon stond hoog boven hen, waardoor zijn vacht leek te vlammen als nooit tevoren. Groene ogen gefocust, ondanks de woedde die door zijn lichaam stroomde, was hij bewust genoeg om na te denken over wat hij deed. Niets van zijn kant was blinde actie. Pas toen hij enkele katten bij de medicine cat den had weggehouden, merkte hij wat anders op. Darkfire was gevaarlijk dicht bij Bluestar en de woorden die hij door het kamp schreeuwde galmde na in zijn oren. Zonder een tweede keer na te denken sprong hij vooruit. Zijn bewegingen leken haast in slow motion plaats te vinden. Groene ogen op de donkere kater gericht, hun doel geen moment loslatend. De kat maakte zijn beweging al. Fireheart sprong op hem af, zijn poten en klauwen voor hem uitgestrekt. Als een vuurbal leek hij door de lucht te razen, voor hij zich tegen de duistere kat aanwierp en deze van zijn plaats bij Bluestar gooide. De jonge deputy deed zijn best zijn klauwen in Darkfire te boren tijdens de sprong. Zijn eerste doel was volbracht, hij had de kater bij Bluestar vandaan, maar ook deze momenten telde nog. Niemand kon Darkfire onderschatten, dat was wel duidelijk. Toch had de ex-kittypet zich meer dan bewezen in zijn gevecht met Scourge. Nu kwam het er weer op aan, hij moest Bluestar beschermen, hij moest Icestorm beschermen.

THUNDERCLAN // DEPUTY // ♥ ICESTORM // HEALTHY

Hij stapte over het gras, zijn groene ogen strak vooruit gericht. Katten konden meestal hun emoties goed weghouden, maar hij niet. Hij moest om het geringste huilen, en zijn ogen gaven bijna altijd het gevoel aan dat hij had. Hij vond het naar, waarom moest Starclan het hem nou juist geven? Waarom kon hij niet zoals alle andere katten zijn? Dat huilen zat hem in de weg om zijn leven te leiden. Hij liep het kamp in, zonder enige prooi. Jagen, het verliep niet zo goed. Lightningrush zou veel aan hem moeten werken, want hij was niet zo'n handig type. Misschien had hij eigenlijk een hond of mens moeten zijn, omdat hij zo lomp was. Hij maakte vele fouten, en het ergste nog was dat hij alle fouten over en over fout deed. Hij ging zuchtend zitten en keek naar zijn grijze poten. Wanneer werd hij net zo sterk en trots als een warrior? Hoe lang zou het duren? Zou hij ooit eigenlijk wel warrior worden? Hij keek op naar de hemel, en ademde diep in en uit. 'Waarom haat starclan mij zo?' Ging door zijn hoofd, hij slaakte nogmaals een diepe zucht en schudde met zijn hoofd.

Hij keek het kamp door, ontweek de ogen die af en toe naar hem keken. Hij wou niemand aankijken, want dan konden ze de gevoelens die hij had makkelijk zien. Plots zag hij Bluestar en Fireheart, die samen voor twee apprentices stonden. Brightpaw en Diotpaw. De twee waren helemaal van de kaart af. Wat was er aan de hand? Hij stond op, maar zijn vraag werd beantwoord door een strijdkreet, en katten die het kamp in kwamen rennen en elkaar aanvielen. Zijn ogen werden groot en rond. Shit! Waarom was hij nu net in het kamp?! Nu moest hij vechten, en dat kon hij niet. Dit kon zijn dood betekenen! Hij zette verward een stap achter uit. In zijn ooghoeken zag hij Darkfire tegen Bluestar en Fireheart vechten, hij wist dat Bluestar en Fireheart konden vechten, dus daar zou hij zich niet in mogen mengen. Hij zag Littlepaw tegenover een bloodclanner die ouder dan haar was. Hij sprong naar de twee toe, in zijn hoofd dacht hij of hij niet beter om kon draaien. Maar dat deed hij niet. De bloodclan poes stond bovenop Littlepaw, hij siste diep. Het verbaasde hem zelf dat hij zou hard kon sissen. Even leek hij niet te twijfelen, en sprong hij op de poes af. Zijn nagels naar voren gericht, in de lucht kwamen de twijfels in zijn ogen. Nu kon hij niet meer terug. Hij viel tegen de zij van de poes aan en duwde haar zo uit haar evenwicht waardoor Littlepaw tijd had om op te staan. Hij zette zijn haren overeind, maar in zijn ogen stond angst. Waar was hij aan begonnen?

Zijn emoties kon hij niet verbergen, hij trok met zijn oren en keek strak naar de poes. Het was vrijwel logisch dat de poes hem zou aanvallen. Hij vroeg zich af of hij er wel juist aan had gedaan om Littlepaw te redden. Hij keek kort naar de poes, ja, hij had er juist aan gedaan. Er mocht geen kat gedood worden, terwijl hij er een stokje voor kon steken. Hoe bang hij er ook voor was, hij moest vechten nu. Voor zijn clan. Hij siste nogmaals, ditkeer nogal onzeker. 'Jullie zijn precies kleine rode mieren.' Hij haalde zijn oren naar achteren, zijn ogen staarden de poes angstig aan. Waar was hij aan begonnen? Deze poes was veel ouder dan hem, het was een oneerlijk gevecht. Zelfs samen met Littlepaw zou de poes kunnen winnen, want het was duidelijk dat zelfs zijn mede-vechter littlepaw niet veel ervaring had in het vechten. En deze bloodclan poes wel. 'Kleine mieren die je kunt dood trappen.' Hij zette een stap achteruit, zijn oren wantrouwen in zijn nek geduwd. De poes wierp zich op hem, een zwaar gewicht belandde op zijn rug en hij voelde hoe haar nagels diepe sneeën maakte in zijn rug en nek. Hij gromde, beet op zijn lip. Zijn groene ogen werden twee groene poelen, bedekt met een vochtig laagje vol tranen. Het zware gewicht sprong van hem af, en ging nu op zijn buik af. Hij was te sloom, merkte haar niet snel genoeg op om haar aanval te ontwijken en kreeg de trap volop in zijn buik. Dit keer piepte hij luid, en viel hij op de grond. 'Houd je er buiten. Dit is niet jou gevecht.' Hij duwde zichzelf op, keek naar de grond en pufte vermoeid. Pijn, veel pijn schoot door zijn tengere, kleine lichaam heen. Hij hief zijn hoofd weer op, en veegde even met zijn poot door zijn vochtige ogen. Hij zag hoe de poes weer terug Littlepaw bewerkte. Hij grauwde, een beetje mislukt en onzeker. 'Wil je nog meer? Dan krijg je het.' Hij duwde zichzelf geheel recht, en voelde hoe de wonden op haar rug hels prikten. 'L-laat haar met rust!' Zei hij, zijn stem harder dan hij normaal sprak. Hij ontblootte zijn tanden, en duwde zijn oren nog dieper in zijn nek. Hij hief zijn hoofd wat meer op, zijn ogen op haar gericht. 'Ik zei, Laat haar met rust!' Zijn stem klonk onzeker, en waarschijnlijk ook niet echt overtuigend. Zijn poten trilden van de zenuwen, hij was geen goede vechter. Maar hij liet het niet gebeuren dat anderen gewond zouden raken. Dan liever dat Littlepaw een goede warrior werd, en hij stierf. Hij zou toch nooit een goede warrior worden, hij was alleen maar een last van de clan.

Haar oren tegen haar zwarte kop geplakt, en haar bloedrode ogen die steenvast stonden. Ze had een doel. Een groots doel. De Thunderclan verzwakken. En daarvoor moest je de leader zien te verzwakken. Geestelijk, en dit ging ze doen via Littlepaw. Als die arme Bluestar ziet hoe haar oh zo lieve dochter er aan toe is, zal ze in storten. Ten minste, dat hoopte de zwarte poes toch. En als dat niet werkte, dan zou ze de plank nog hoger leggen, en voor de dood gaan. Maar ze zou, en moest haar eind doel bereiken. Wraak, zoete wraak. Ziva bewerkte nog een keer de poes haar rug, en zag hoe de rode vloeistof eruit stroomde. Een schrille doodse lach gleed uit haar keel, en bereikte de uitgang van haar mond. Dit was leuk, en spelletje dat ze elke dag wel wilde spelen. Met levens spelen... In haar ooghoek zag ze dat de grijze kater zich recht hees, en hem weer op haar wende. 'L-laat haar met rust!' Zei hij. Verveling borrelde op. Aan dit had ze niks. Die apprentice kon ze wel missen als kiespijn. Zijn felle groene ogen waren op haar gericht, natuurlijk, en hij maakte zich kwaad. Ziva liet Littlepaw, die ze nu in greep had, gaan, en wende haar lichaam naar de kater. 'Ik zei, Laat haar met rust!' Het klonk totaal niet overtuigend. En al zeker niet iets waar je van zou terug deinzen. 'Show me what you've got.' Brombe ze. Haar lichaam bestuurde haar. De stemming waar Ziva in zat was niet echt bepaald, vrolijk. Ze liet haar gewicht de apprentice tegen de grond beuken, en nam hem greep in z'n nek. Ze trok zo hard, dat zijn vel iets scheurde, en doorboorde zijn rug. 'Repeat your pain. Again and again..'

Ziva hoorde van alle stemmen in het kamp bulderen, maar geen een trok haar aandacht. Ze haalde de rug van de apprentice onder haar open, en gaf hem genoeg klappen. Vlak voor ze zich van de kater wilde weg gaan, wierp iemand anders haar omver. een poes, van de Thunderclan. 'Your life will end faster than you think!' Ziva haar woede was nu gericht op Fury. Hoe durfde ze? Hara bemoeien met Ziva's eigen gevecht! Ze haalde een paar keer uit naar Fury en liet haar ogen in die van haar prikken. 'Ik red me wel alleen! Ga iets nuttigs doen in plaats van mij in de weg te staan!' Gilde ze woest naar Fury. Ze kreeg echt koleren van die kat! Altijd denken dat Ziva het niet alleen kan. Was die ene keer niet genoeg geweest om te laten zien wie Ziva echt was? Ze draaide haar rukkig om en staarde oog in oog met de kat die haar van de apprentice heeft afgeworpen. 'En jij!'Siste ze met on blootte tanden. Hara nagels boorde keer op keer de grond in, en uiteindelijk vloog ze ook op haar. Een paar keer krabde ze wild over de rug van de poes, maar dat bezorgde voor bloed in haar ogen, en een wazig zicht. Ze moest haar over laten, en sprong weer van de kat af. Een paar keer liet ze haar blik van de grijze kater, naar de warrior glijden. Dit spel was te leuk, ze moest en zou hier wel een einde aan maken. Maar wie zou ze eerst schaak mat zetten?

[lolz rare post]