Time of Fighting.

'Dotpaw! Kom! We moeten naar het kamp! Snel!' Brightpaw wachtte niet op een antwoord. Haar voorgevoel zij dat ze nu weg moesten gaan. Dat ze nu naar het kamp moesten. Er ging iets gebeuren. Er ging iets vreselijks gebeuren. Er gingen doden vallen. Daar was ze zeker van. Brightpaw staarde naar voren en nieuwe moed dook haar lichaam binnen. Ze negeerde de pijn op bepaalde plekken en begon te rennen. Ze voelde nog steeds bloed uit haar wonden stromen. Maar dat moest nu wachten. Ze moest naar het kamp. Ze kon niet horen of Dotpaw haar gevolgd was. Maar Brightpaw moest naar het kamp, en snel.
Haar poten vlogen over de grond. Ze voelde haar wonden niet. Ze wist dat haar wonden redelijk ernstig. Maar niet haar dood. Haar wang bloede en bloed droop uit haar oor waar nu een Vtje in zat. Maar dit had haar enkel buiten westen gebracht. Voor de rest was het enkel redelijk erg diep. En kwam er best wel veel bloed uit. Haar flank en buik hadden er ook voor moeten boeten. Maar nou en. Ze moest nu de clan waarschuwen. Ze wist niet precies wat er vandaag ging gebeuren. Maar aan die houding die Darkfire had aangenomen wist ze genoeg. Darkfire zat te wachten. Zat te wachten tot het er was. Tot het gebeuren ging. Brightpaw sprong stuntelig over een boom stam heen niet wetend of Dotpaw haar nou wel of niet volgde.
Toen ze bij het kamp kwam bleef ze hijgend in de ingang staan. Ze keek naar de grond en zag bloed druppels op de grond. Nog even hijgde ze en toen liep ze veder het kamp in.

--Eerst Fireheart/Bluestar en Dotpaw en daarna ik nog een keer. Daarna Darkfire en zijn groep katten!-

Dotpaw's adem stokte in haar keel. Wat ze net gezien had.. Gevoelt had.. Haar oog prikte en er sijpelde bloed naar beneden. Ze kermde zacht, maar de pijn was niet het ergste. Die kat daar.. Die kat was niet te vertrouwen. Hij zou zijn eigen leidster nog vermoorden. Híj was het grootste probleem. De angst voor wat er nog komen zou nam de pijn over. Ze rende, ze rende zo hard als ze maar kon. Het leek alsof haar poten over de grond vlogen. Het was nodig. Ze kon niet anders. Als ze dit niet zou doen.. Ze rende, niet voor een kitten waarmee ze net een speels stoeipartijtje had gehad, ze rende niet om een Elder iets te brengen waar hij net om had gevraagd. Nee, ze rende voor haar leven. Voor het leven van haar Clan. Als ze dit niet deed.. Dan zou de grote duistere kater in staat zijn om wie weet wat uit te voeren, misschien zou hij het zo voor elkaar krijgen om.. De bruine voetjes voor haar, van Brightpaw, raceten net zo hard voor haar leven als die van haar. Wat onhandig sprong de bruine poes over een boomstam die op hun pad was gedrappeerd. Ze kneep haar gewonde oog dicht, het bloed verdoezelde haar zicht. Eindelijk. De Campingang. Ze trok een snelle eindsprint, en Brightpaw leek hetzelfde te doen. Maar toen ze in de opening stond bleef ze staan. Dotpaw gaf haar een por in haar zij. De poes keek naar beneden, naar de bloeddrupppels die het gevolg waren van de moordlustige kater. Toen pas kwam ze tot het besef dat Darkfire al die tijd de mentor van Brightpaw was geweest. Wat moet dat katje een hoop hebben meegemaakt. En Dotpaw kon er niet jaloers op zijn. Ze gaf een vlugge lik over Bright's schouder en rende naar het midden van het kamp. Haar ogen tuurden rond, op zoek naar Fireheart of Bluestar, en ze zag dat Brightpaw was gaan lopen en haar richting op kwam. Dotpaw knikte haar bemoedigend aan, maar viel vervolgens zelf in elkaar. Ze hijgde zwaar en zag een aantal zwarte vlekken die haar open oog van het zicht benam. Ze ging zo rustig mogelijk liggen en legde haar kop op haar poten, zodat er niks zou kunnen gebeuren.

Blacksoul rende gehaast door het bos. Ze was klaar, haar klauwen waren geslepen, haar tanden ontbloot en haar vacht geheeld. Ze grijnsde, angstaanjagend en haar roffelende pootstappen maakte haar aankomst. Ze was toch aardig stil geweest in de bossen, alleen het gesnuif en gehijg en het snakken naar adem van haar volgelingen had de stilte doorboord. Ze volgde haar overal, ookal waren ze het oneens, ze hadden geen wil. Eenmaal aangesloten bij Blacksoul, voor altijd, je had je ziel verkocht aan de duivel, de duivel hemzelve in vrouwlijke vorm. Blacksoul keek even achterom, iedereen was er. Met donkere en onzekere blikken staarde ze naar Grayclaw, hij was een clankat. Blacksoul had een hekel aan de grijze kater, maar ze zei er niets over en zette elke keer netjes een aardig masker op.'Stil.' Siste ze naar haar groep terwijl ze zich omdraaide.'Grayclaw is a part of the plan. We zijn hier om de Thunderclan over te nemen, we staan onder leiding van Darkfire, doe hem niets.' Siste ze verder en keek over het groepje heen. Ze had ongeveer vijf zwakke volgelingen thuis gelaten, om niet te laten merken dat ze weg was. Ze had nu ongeveer zeven volgelingen mee, net zo zwak als de anderen, maar hadden meer de hersens om te begrijpen wat ze hier gingen doen. Ze ging naast Bloodspill zitten. Ze sprak op zachte fluistertoon.'Ik hoop dat Dark een beetje blij is met de volgelingen, ze zijn zwak, maar ze hebben teminste hersens.' Sprak ze koeltjes. Ze keek Bloodspill nadrukkend aan en keek toen naar voren, ze lette niet meer op haar omgeving, ze keek alleen, strak naar voren. Ondertussen was er ook nog een of ander klein kittentje naas Bloodspill gaan zitten en zat nu ook tegen hem te praten. Blacksouls bloedrode band stak erg af tegen haar zwarte vacht, en neerkijkend keek Blacksoul op de onraje kater neer.'En jij denkt ze te verslaan?' Vroeg ze met eigendunk in haar stem. Dit was niets, dit was gewoon een hoopje losse vacht.

Haar ogen waren vol verdriet pijn en alles duizelde om haar heen. De wonden die ze had bloedde, niet heel erg, maar er was al heel erg veel uit gekomen. Brightpaw bleef stil staan en keek toen naar Dotpaw. Tot haar grote sjok was Dotpaw in elkaar gezakt. Ze wou naar haar toe gaan, maar toen kwam Fireheart op haar afgelopen, op hun. Hij vroeg wat er was. Brightpaw slikte even en keek hem richt in zijn ogen aan. 'Fireheart... R-roep alle katten bij elkaar. We moeten ons klaar maken voor een groot gevecht. D....Darkfire gaat... Er gaat iets heel ergs gebeuren. En Darkfire... Hij... Hij zit hier achter. ... Hij is de moordenaar op Winterstorm, en... En hij heeft zojuist Nightpaw gedood! En die windclan kat. En ... Nu is Thunderclan ... We gaan er aan... Als er nu niet iets... We moeten ons klaar maken,' stamelde ze schokkend. Ze trilde. Ze haalde diep adem... Alles... Alles alles waar ze zo bang voor was geweest. Het ging waar worden. Het ging gebeuren. Haar intuïtie had al die tijd gelijk gehad. Haar voorgevoel. Alles. 'H...hij komt er aan,' fluisterde ze terwijl haar oren naar achteren draaide. Ze hoorde niks. Ze rook niks. Haar voorgevoel zei dat ze al onderweg waren. Brightpaw had zo veel op gevangen in die manen dat ze door hem getraind was. Alle dingen die ze had gezien. Hoe hij naar de over kant van het donderpad keek. Hoe hij praatte over de Shadowclan. Zo verlangend. Hoe achterdochtig en vijandig hij over Thunderclan praatte. Alles, alle beelden vlogen door haar kop. Toen dacht ze weer aan zijn moeder. Toen ze had gerend, en zijn zwarte vacht langs had zien komen. He killed my mother! Ze deed haar ogen dicht. He's the one, the one who killed my mother! Ze opende haar ogen en toen twinkelde er pure haat in haar ogen. Ze wou wraak nemen.

Ja, het is waar. Hij is de moordenaar op jouw, moeder, en je hebt het verzwegen. Hij had al veel eerder gestraft kunnen worden. Maar jij wachtte. Jij wachtte met het onthullen van de moordenaar op jouw moeder, Winterstorm, tot het laatste moment! Voelde ze nou schuld of pure haat naar Darkfire dat hij haar dit allemaal had aangedaan. Hij haar ongelukkig had gemaakt. Ze hoorde Littlepaw de naam van Darkfire uitspreken toen Brightpaw vertelde over de moordenaar op haar moeder. "Darkfire?!" Brightpaw keek Littlepaw aan toen ze haar zo verslagen aan keek. 'Ik... Ik kon...' Ze kon niet veder spreken. "Heeft hij Winterstorm gedood?!" Sprak Littlepaw uit. 'Ik had het eerder moeten zeggen...' zei ze krampachtig. En toen kwam Bluestar er bij. Zij was de leader van de clan. Ze had al zo veel te verduren, en nu dit. ''Wat is hier gaande?'' Vroeg Bluestar. Brightpaw haalde diep adem en negeerde de pijn die ze voelde, zo wel de wonden als wat er door haar lichaam heen raasde. ''Hoe weet je dit, Brightpaw?'' Vroeg Bluestar. Brightpaw wou antwoord geven maar Fireheart was haar voor. Brightpaw voelde zich zwak en sterk tegelijk. Maar ook was ze doods bang. 'Bluestar, hoewel ik snap wat je zegt, ik zelf had ook mijn twijfels, ik denk dat ze de waarheid spreken. Brightpaw is eerder naar mij toe gekomen met dit verhaal en kijk hoe de twee eraan toe zijn. Ik denk niet dat ze zouden liegen om een aanval van een vos of das of andere Clan,' zei Fireheart. En toen toen verstijfde ze. Al haar haren schoten overeind en haar pupillen in haar ogen werden kleiner. Haar oren raasden naar achteren, poot-stappen en kreten van vechtlust galmde door het woud. En het kwam steeds dichterbij. Brightpaw's adem stokte. 'Z...ze komen!' krijste ze. Ze draaide zich om, en toen werd haar lichaam gevuld met opgekropte woedde en haat. Haar wonden leken even van de wereld te zijn. Het gevecht waar ze zo lang voor had gevreesd was begonnen...

--Dadaam!