Time of Fighting.

De beet had geen effect, Ziva leek de pijn straal te negeren, of ze voelde gewoon helemaal niks. Dat zou Littlepaw niet verbazen te zien hoe harteloos deze Bloodclankatten waren. Het waren allemaal verraders, koudbloedige katten die leefden van vechten en doden. Littlepaw kon niet begrijpen hoe zulk soort katten zo met zichzelf konden leven. Ongeacht wat voor redenen ze hadden gehad om zo te worden, het liefst wou ze dat ze allemaal in konden zien dat dit niet de manier was. In elke kat schuilde wel iets goeds, maar dat was tot haar spijt bij deze katten te diep weggedrukt.
De kleine apprentice kneep haar ogen stijf dicht toen ze het gewicht van Ziva steeds zwaarder op zich voelde drukken. Haar scherpe, lange nagels boorden zich diep in haar kwetsbare vel en al snel was haar mooie crèmekleurige vachtje doordrenkt in het bloed. De pijn werd op een gegeven moment zo erg dat Littlepaw haar enige greep moest loslaten. Paniek schoot weer door haar ogen. Het zag er niet goed voor haar uit...
Op dat moment verscheen Hopepaw. Hij gooide Ziva van haar af en meteen schoot Littlepaw overeind. Haar pootjes trilden en haar wonden prikten naar, maar ze had zich nog nooit zo opgelucht gevuld om weer de vrijheid te hebben om te bewegen. Dankbaar keek ze de grijze apprentice aan, waarna ze haar blik weer vurig op Ziva wierp. Die was schijnbaar niet onder de indruk en wierp dreigende en neerbuigende opmerking naar ze. Littlepaw nam niet eens de moeite om te reageren. Ze keek de zwarte katin alleen maar aan en zocht ondertussen de kracht om op haar poten te blijven staan. Toen ze naar haar toe sprong was ze voorbereid en ze sprong snel weg, want dat was iets wat Littlepaw wel in haar voordeel had: haar snelheid. Ze was zo licht en klein, dat zelfs nu nog haar lichaam zich soepel kon voortbewegen. 'Laat haar met rust!' Ze hoorde Hopepaw's dappere woorden en liet snel haar blik op hem vallen. Nee, niet doen, dacht ze angstig, straks valt ze jou aan. Door de korte afleiding lette ze niet meer op Ziva en een plotselinge, hevige pijn over haar rug liet haar ineen zakken. Ziva was nog steeds niet onder de indruk van Hopepaw en had zich weer op haar gestort. Toch hield de apprentice vol en Littlepaw voelde aan Ziva's beweging dat ze het nu toch wel irritant begon te vinden. Uiteindelijk liet ze haar weer los en vloog ze op Hopepaw af, wat Littlepaw al vreesde. Ze wilde hem helpen, maar de klap van de aanval op haar rug weerhield haar hiervan. Trillend probeerde ze zich overeind te drukken, maar ze zakte net zo hard weer naar beneden. Bloed droop over haar slanke lijfje. Ze kneep voor enkele seconden haar ogen dicht en haalde een paar keer diep adem. Ze moest Hopepaw helpen, net zoals hij zich had opgeofferd voor haar. Er ging niet nog een kat sterven. Littlepaw klemde haar kaken op elkaar en trok zich toen weer met alle macht overeind.

Toen ze eindelijk stond, opende ze haar helderblauwe ogen die glinsterden van de pijn. Meteen zag ze Lightningrush en Ziva elkaar rake klappen uitdelen. Opluchting vloeide door haar heen toen ze ook Hopepaw zag, gewond, maar zijn mentor was er geweest om hem van het ergste te bevrijden. Meteen rende Littlepaw naar hem toe, de pijnlijke steken op haar rug probeerde ze te negeren. Hopepaw was er erger aan toe. "Gaat het?" vroeg ze bezorgd toen ze naast hem stond. Ze bukte en tikte zachtjes met haar kop tegen de zijne. Vervolgens keek ze weer naar de twee vechtende kattinen. Lightning had Ziva in haar greep, maar die sneed tegelijkertijd gevaarlijk met haar klauwen in haar buik. Littlepaw wist niet hoe lang Lightning dit vol ging houden, ook al was ze aan de winnende hand. "Kom, we moeten je mentor helpen!" miauwde ze naar Hopepaw, waarna ze naar voren sprong en toen gemeen met haar nagels langs de flanken van Ziva sneed zodra die onder Lightning's greep was vrijgekomen. Ze blies gemeen, nieuwe energie stroomde weer door haar lichaam. Ze was zwak en ernstig gewond, maar haar trots kon de bloodclankatin niet van haar afnemen. Ze was een dochter van Bluestar en zou zich niet zomaar overgeven.

Ze zag kort verbazing in Ziva's ogen glinsteren en grijnsde. Zìj had waarschijnlijk gedacht dat Littlepaw na een paar klappen al op zou geven. Nou, dan had ze mooi het tegendeel bewezen. Ik ben sterker dan je dacht eh? Met haar vacht hoog opgezet probeerde ze nog een paar rake klappen te geven en ontweek ze ondertussen de nagels die naar haar kop vlogen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Hopepaw aan haar zijde vechten en ze was blij dat hij met haar was meegekomen. Nu stond Ziva geen schijn van kans! Uiteindelijk leek ze dit te beseffen en nam ze de benen. Met wiegende kont keek Littlepaw hoe de zwarte gedaante tussen de struiken verdween. "Hooray voor Thunderclan!" riep ze enthousiast. Het gevecht was nog niet over, maar ze hadden in ieder geval één bloodclankat weten te verjagen. Trots draaide Littlepaw zich om naar Hopepaw en Lightning, te opgetogen om op haar pijn te letten. Haar eerste gevecht, en ze had gewonnen! Met een beetje hulp natuurlijk.
'Alles oke, Littlepaw?' hoorde ze Lightning vragen. De warrior had tevens wonden, maar vertrok geen spier. Littlepaw had meteen respect voor haar en wilde net zo sterk overkomen. "Ja," zei ze vastberaden, met een kort knikje. "Alles oke." Terwijl de opwinding van het gevecht nog steeds door haar kleine lichaam gierde, liep ze naar Hopepaw en flankeerde ze hem samen met Lightning naar de medicine den. Daar zou Jayfeather of Maskpaw vast wel iets voor tegen het bloeden hebben. Zo nodig ook voor haar en Lightning, want ze voelde haar vacht tegen haar lichaam plakken en rook de scherpe ijzige geur van bloed van haar lijf af komen. Naarmate de opwinding wegtrok, begon ze de pijn ook steeds meer te voelen en ze vertrok haar gezicht kort.