So... and who are you? (Zaria)

Acario lag in de schaduw van een aantal bosjes en had zijn kop op zijn poten gelegd. Voor het eerst sinds dagen was er door al het grijze en de grauwe lucht een zonnestraal door de wolken heen gebroken. Het punt was nu juist, dat hij niet van al dat nieuwe leven en licht hield. Steeds meer mensen vulden de omgeving en de geluiden verstoorden hem in zijn onrustige slaap. Hij was zo ver mogelijk bij alle anderen katten vandaan gaan liggen. De vroege morgendauw kleefde nog aan zijn zwarte vacht vast en de grond voelde nog koud aan. Af en toe bewogen zijn oren, luisterend naar wat er bij hem in de buurt was. Langzaam opende hij zijn ogen en rekte zich uit. Hij wist dat hij nu geen rust meer zou vinden en hij had honger. Hij spitste zijn oren bij het horen van geritsel naast hem. Hij was opgestaan, maar zakte nu weer langzaam een stukje door zijn poten heen. Zijn ogen bleven gericht op de plaats waar het geritsel vandaan kwam. Hij zette zich af tegen de grond en wist dat het raak zou zijn. Hij kwam zacht neer zonder enig geluid te maken en het paniekerige gepiep van een muis weergalmde in zijn gehoorgang. Hij legde meteen zijn oren plat. Hij drukte zijn poot dichter tegen de muis aan wat het diertje bijna leek te pletten. Dit was niks, hier kon hij zelf bijna geen lol mee hebben. Een zacht gesis weerklonk uit zijn bekje en meteen zweeg de muis. Hij kon zich wel schamen voor de moeite die hij had gedaan om dit beestje te pakken te krijgen. Langzaam zette hij zijn nagels in de muis en trok zijn poot pas terug, toen hij geen hartslag meer hoorde. Even boog hij door zijn voorpoten heen en snuffelde aan het dode diertje. Dit was niet eens de moeite om op te eten. Hij draaide zich er van weg en trok een kort sprintje om de rest van zijn spieren weer los te krijgen. Bij de uitgang van het verwaarloosde parkje ging hij weer in de schaduw zitten. Door zijn zwarte kleur viel hij bijna niet op. Zijn ogen gleden langzaam over alles heen wat er rond om hem was. Met een ruk wende hij zijn blik terug op een bepaalde plek. Vrijwel meteen kwam hij in beweging en belande met een sprong achter een laag stenen muurtje, die half afgebrokkeld was. Met een schok kwam hij tot stilstand, toen hij een poes voor zich zag staan. Hij bekeek de poes wat beter nu hij over zijn lichte verbazing heen was gekomen. ‘Bloodclan?’ was het eerste wat hij zei en keek de poes strak aan. Ergens had hij haar al wel eens eerder gezien, maar toch vroeg hij erna. Zijn gedachten waarschuwden hem op zijn hoede te zijn. Er kon nog van alles gebeuren, dus hij zweeg eerst en wachtte op de reactie die de poes tegenover hem zou geven.

Rustig zocht de poes zaria een plekje om alleen te zijn en na te denken hoe ze weg kon . Een paar manen geleden had ze samen met haar broer een plan gemaakt om de bloodclan te verlaten . Maar ze had schrik om gepakt te worden . Snel om haar stress weg te krijgen begon ze haar zwart witte vacht te wassen . Ze schuurde een paar keer op de zelfde plak tot die goed glanzde . Ze begon haar lange voorpoot te wassen maar die verstijfde plots bij het geluid van een kat achter haar . Ze wiebelde met haar oren toen die kat vroeg ‘Bloodclan?’ . Ze sprong recht en draaide haar om . Het was een git zwarte kater , waarschijnlijk van de bloodclan dacht ze . ¨ ja ik ben van de bloodclan¨ zei ze . Momenteel toch dacht ze bij zich zelf . Ze deed niet de moeite om die zelfde vraag aan hem te stellen want het was duidelijk aan zijn houding dat hij een bloodclan kat was . Ze zuchtte diep en draaide haar weer om . Of te wel zou deze kater haar negeren en weglopen of hij zou naar haar staren . Ze was er nog altijd niet uit waarom sommige katers naar haar staarden . Ze ging weer rustig zitten en krulde haar lange staart om hoor voorpoten . Ze stond met haar rug naar de kater in de hoop dat hij weg ging . Starend naar de hemel vergat ze de kater die achter haar stond . Gauw kan ik weg , deze puinhoop verlaten dacht ze helder . Ook al zou ze haar zus ziva dan misschien nooit meer zien , scars haar broer ging mee met haar samen vragen of ze in een andere clan mochten . Ze was niet zeker of dat wel ging mogen , ze hoopte echt dat het mocht . Ze ging dan wel een andere naam krijgen , maar daar zou ze niet voor terug deinsen . Alleen ...zou ze misschien ooit tegen ziva dan moeten vechten als ze bij een clan ging . Ze zuchtte nog eens toen ze door had dat de kater achter haar niet weg ging . Dus draaide ze zich sierlijk om en vroeg nijdig ¨ wat wil je ?¨ . Ze keek met haar helder blauwe ogen naar de zwarte kater en vroeg niets anders . [ een beetje flut ]

Hij zag hoe de poes overeind kwam en zich naar hem omdraaide. Hij bleef zonder te bewegen op dezelfde plek staan. ‘Ja, ik ben van de bloodclan.’ Hoorde hij haar zeggen en ontspande zich iets, al konden bloodclan katten zelf ook elkaar makkelijk aanvliegen. Hij volgde haar met zijn ogen, toen ze zicht weer omdraaide. Als ze niet van de bloodclan was geweest, had hij haar nu aanvlogen, maar nu bleef hij net zo kalm staan als eerst. Nu hij door had, dat ze zich eerst niet meer zou omdraaien liet hij zijn gespannen houding wat minder worden. Rustig ging hij zitten. Hij kwam niet vaak in contact met andere bloodclan katten. Hij was er altijd voor zijn gevoel al wat buitengevallen, maar dat vond hij niet erg. Niks deed er meer toe in dit leven en de rust vond hij prima. Bijna liet hij een zachte zucht uit zijn mond ontspannen, maar wist zich nog net op tijd in te houden. Een zwakte vertonen binnen dit alles kon hem zijn leven kosten. Niemand was te vertrouwen. ‘Wat wil je?’ hoorde hij haar plots nijdig zeggen en schrok daarbij op uit zijn gedachten. Hij richtte zijn blik weer op haar nu hij zag dat ze zich weer had omgedraaid. Hij keek terug in haar helder blauwe ogen en hield even zijn kop wat schuin. Zijn houding werd meteen weer wat krachtiger, iets wat hij altijd deed. ‘Op dit moment wil ik niks…’ antwoordde hij rustig. Even liet hij zijn blik langs de omgeving glijden en keek haar schuin aan. ‘Ik dacht enkel wat voedsel te kunnen scoren toen ik je hoorde. Had ik helaas even pech, dat je een van de bloodclan bent. Acario is trouwens de naam.’ Hij stond op en schudde zijn vacht uit. ‘Ik kan je met rust laten als je wilt, ik ben daar niet moeilijk in.’ (Die van mij is ook wat flut... srry)

Ze zag hoe de kat zijn houding wat krachtiger werd . Ze negeerde zijn houding totaal en focuste op wat hij zei . ‘Ik dacht enkel wat voedsel te kunnen scoren toen ik je hoorde. Had ik helaas even pech, dat je een van de bloodclan bent' zei de zwarte kater . ¨ en dus als ik van een andere clan was zou je mij dan aangevallen hebben ?¨ vroeg ze pissig . Acario is trouwens de naam.’ zei de warte kater . Negeerde hij totaal haar vraag ofzo ? . ‘Ik kan je met rust laten als je wilt, ik ben daar niet moeilijk in.’ zei acario . In een ruk draaide zaria zich om en stond recht . Met grote sierlijke passen liep ze weg . Ze was van plan deze kater te negeren . Hij kon misschien wat door hebben van haar plan om de bloodclan te verlaten . Met haar slanke lichaam sprong ze lenig over een paar takken . Ze keek nog even naar achter om zeker te zijn dat acario haar niet volgde . Ze verschoot even van een kraai die plots weg vloog . De tijd begon te dringen ze moest weg van de bloodclan , zonder of met scars . Ze zag de oude boom waar ze een paar manen geleden samen met scars haar broer het plan bedachten . Rustig ging ze onder die zelfde boom zitten en wachtte af . Misschien kwam acario achter haar aan , want dan had ze wel een probleem . Ze kon namelijk niet goed liegen zo als elke bloodclan kat . ( nogal laat , het is een idee dat acario haar volgt ? ^^)

Hij zag hoe ze zich met een ruk van hem wegdraaide na de laatste zin die hoe gesproken had. Hij bleef op dezelfde plek staan en beantwoorde in zijn hoofd nog even haar vraag. 'Misschien... misschien ook niet.' dacht hij stil en bleef haar na kijken. Zulke momenten haate hij, wetend dat ze hem negeerde. Wat kon het hem ook schelen. Iedereen in deze clan leek zo te zijn, dus wat maakte het uit? Hij draaide zich weg en wilde een andere kant op lopen. Haar vergeten en er niet meer bij stilstaan. Met een zucht bleef hij toch weer staan en liet zijn kop deels hangen. Hij hoorde hoe een kraai weg vloog en keek weer de richting op waar Zaria verdwenen was. Binnen een paar seconden had hij zijn besluit gemaakt. Hij wist niet waarom, maar toch... Hij wilde er niet langer over nadenken en begon te rennen. Telkens als zijn poten de grond raakten, was er vrijwel niks te horen. Soepel wist hij overal over, onderdoor of langs te rennen. Hij hield zijn kop laag bij de grond en wist haar geur makkelijk terug te vinden. Zijn lichte nieuwsgierigheid en de keuzes die hij maakte konden nog wel eens zijn einde betekenen. Hij hield zijn pas in, toen hij in de gaten had, dat hij dichterbij kwam. Laag over de grond sloop hij verder, maar had daar geen bedoeling mee. Hij zag haar onder een boom zitten en wist dat ze ergens mee zat. Geen enkele bloodclan kat had ooit zo rustig gereageerd op die manier als zij had gedaan en ze waren al helemaal niet van hem weggelopen. Hij zorgde dat ze hem zag toen hij tevoorschijn kwam en liet zijn houding ontspannen lijken, terwijl hij dichter naar haar toe liep en een stukje voor haar weer ging zitten. De afstand tussen hen twee was genoeg om de sfeer rustig te houden. 'Het is eerlijk waar niet mijn bedoeling om je lastig te vallen.' zei hij met wat tegenzin. 'Ik vroeg me gewoon af of er iets is wat je dwars zit.' Naar een bepaalde emotie vragen was eigenlijk niks voor hem, maar toch deed hij het. Onvoorspelbaar als altijd. (Iets als dit? ^^)

Ze hoorde een kat uit de varens komen . Haar ogen werden groot van angst en verwarring . ¨ waarom ben je gevolgt ?¨ vroeg ze rustig . Ze wist dat haar houding plots was verandert maar deed er niets aan . Ze werd vervelend toen acario zei dat hij haar niet wou lastig vallen . Als hij dat echt niet wou waarom volgt hij me dan ? dacht ze verwart . 'Ik vroeg me gewoon af of er iets is wat je dwars zit.' vervolgde acario . Ze wist dat ze niets mocht vertellen van haar plan , of ze was gezien . En dan konden scars en zij het wel vergeten om de bloodclan te verlaten . Ze zuchtte luid en keek naar acario's ogen . Haar lange staart zwiepte onhandig heen en weer . ¨ zou je dat echt willen weten ?, volgens mij intreseert het je helemaal niet ¨ zei ze rustig . Ze liet geen teken van agressie zien tegen de zwarte kater . Ze begon rustig haar voorpoot te wassen met een oog op acario gericht . Zou hij ziva kennen ? dacht ze. Rustig wende ze haar blik op een geluid uit de bosjes . Ze zag een wit pluizig ding zitten . Het was een verdwaalt kittypet . Ze keek geschokt naar acario . Zou hij het dier ook opgemerkt hebben ? Dan zou de kat niet lang meer leven . Ze probeerde acario af te leiden door te vragen ¨ ken jij mijn zus ziva ?¨ . Wat een stomme vraag iedereen kende de gitzwarte poes wel . Ze bleef met een oog naar de kittypet kijken , en als het nodig was zou ze het dier beschermen . ( beetje flutjes xD )

Hij had de angst en verarring in haar ogen zien liggen, maar reageerde daar niet op. Hij bewoog af en toe zijn oren, terwijl hij haar bleef aankijken, deels wetend wat ze nu moest denken. Hij volgde zijn eigen gedachten op dit moment ook niet echt meer. Hij keek even naar de grond onder zijn poten en volgde met zijn ogen de kleine diertjes die langs zijn voeten liepen. 'Zou je dat echt willen weten?, volgen mij intresseert het je helemaal niet.' zei ze rustig en hij keek op. 'Jah, het intreseerd me wel, anders vroeg ik er toch niet naar? Ik heb zo mijn eigen redenen, niemand kent me, zelf ik ken mezelf nog niet.' zijn woorden waren wat onduidelijk, maar zo sprak hij wel vaker. Even volgde hij haar blik, toen ze van hem weg keek en draaide zijn oren richting het geluid wat uit de bosjes kwam. Hij draaide zijn kop terug, net op het moment dat ze hem weer aankeek. Hij zag de geschrokken blik in haar ogen. 'Ken jij mijn zus Ziva?' vroeg ze hem en hij knikte langzaam. 'Ik heb wel eens van haar gehoord en haar ook wel een paar keer gezien.' antwoordde hij rustig en merkte dat ze haar aandacht ondertussen nog ergens anders op had gericht. Hij keek opnieuw om en pas nu ontdekte hij het pluizige witte ding aan de rand van een aantal bosjes. Hij kende het diertje niet. Een kittypet was duidelijk en hij hield zijn kop wat schuin alsof hij zich zelf afvroeg wat hij zou gaan doen. Plots kwam hij op een idee en keek even half naar Zaria terug. Het was wel duidelijk, dat ze ergens angstig was over het idee, dat hij de kittypet zou aanvallen. Een normaal lid uit de bloodclan was allang op het pluizige ding afgegaan, maar zij was blijven staan en dat maakte hem nieuwsgierig. Een simpele manier om de echte waarheid te vinden was om het pluizige geval aan te vallen en hij richtte zijn blik er weer op. De verdwaalde kittypet leek hun pas nu opgemerkt te hebben en had grote ogen van angst gekregen. In een flits bewoog Acario weg van zijn plaats. Met alle kracht die hij in zijn poten had rende hij op de Kittypet af, maar niet om het diertje te doden, maar dat zou enkel hij weten. Zijn blik liet hij zo moordend mogelijk lijken. Hij legde zijn oren plat en ontblootte zijn tanden, tijdens de korte sprint. Hij was benieuwd of Zaria een poging zou doen om hem te stoppen. Zou ze hem stoppen om zelf te kunnen jagen of ter bescherming ervan.

'Ik heb wel eens van haar gehoord en haar ook wel een paar keer gezien.' antwoorde de zwarte kater rustig . Iets in haar zei dat acario de kittypet door had . Ze negeerde zijn blik en schrok toen acario plots weg rende . Tot haar schrik rende hij op het pluizige ding af . Zijn blik stond moordadig en dat vertelde zaria al genoeg . Ze kon niet toezien hoe hij het dier zou vermoorden dus sprong ze recht . Zo snel als ze kon liep hij naar acario en sprong op hem met lange ontbloote nagels . Ze boorde haar tanden in zijn nek maar niet diep . Terwijl ze haar lange nagels in zijn rug plante siste hij in zijn oor ¨ je doet deze kat niets aan , hoor je me ?¨ . Ze liet abrupt los en sprong van hem af . Haar ogen stonden vurig en keek hem kwaad aan . ¨ jij bent als elke andere bloodclan kat , je dood onschuldige katten en kwelt ze ! ¨ riep ze woedend . Ze keek alsof ze iemand wou vermoorden . ¨ maar ik zeg het je als ik je ook maar 1 kat zie kwellen dan overleef je die dag niet , je bent een harteloos momrel net als alle ander bloodclan katten ¨ blaasde ze . Plots bessefde ze dat ze half haar plan verraade . Geschokt keek ze hem aan enn draaide om voor te zien of die kittypet al weg was . Gellukig zag ze dat het pluizig wit ding al een eind weg was gelopen . Ze wende haar blik weer op acario en wachtte ongeduldig op zijn antwoord . Hij ging waarschijnlijk haar aan vallen pfzo , maar dan ging hij heftige wonden oplopen dat wist ze al zeker . Rustig liet ze haar lange tanden zien en ontbloote ze haar lange witte klauwen . ¨ en wat ga je nu doen he ?¨ siste ze scherp . Ze staarde hem kwaad en scherp aan . En keek niet weg . [ flutjes -_- ]

Even gromde hij bij het voelen van haar nagels in zijn vel. Zijn lichaam wilde terug slaan als verdedeging, maar hij hield zich in en hield zijn gedachten zo goed mogelijk bij de les. Hij voelde hoe ze in zijn nek beet en siste als waarschuwing. Alle dingen in zijn lichaam vertelden hem, dat dit mis ging en hij zich zwak opstelde, maar hij negeerde het. Hij liet zich op de grond zakken en voelde haar nagels verder zijn rug in steken. 'Je doet deze kat niets aan, hoor je me?' hoorde hij haar sissen en daarmee bleek zijn idee gewerkt te hebben. Hij voelde hoe ze van hem afsprong en kwam vrijwel meteen weer overeind. Zaria leek echt woedend te zijn, terwijl hij enkel kalmte uitstraalde en er bijna plezier in had. 'Jij bent als elke andere bloodclan kat, je dood onschuldige katten en kwelt ze!' riep ze woedend en daar moest hij haar deels gelijk in geven. Ergens beviel haar blik hem niet. 'maar ik zeg het je als ik je ook maar 1 kat zie kwellen dan overleef je die dag niet, je bent een harteloos mormel net als alle andere bloodclan katten.' blies ze. Op dit moment hoorde hij meer dan hem lief was, maar het gaf hem een geweldig gevoel, dat zijn plan zoveel effect had gehad. Dit waren niet de woorden van een echte bloodclan kat. Deze woede was daar ook niet afkomstig van. Een ding was zeker, zelfs al zat ze bij hem in de clan ze hoorde hier niet. Hij merkte dat ze ontdekte wat ze net had gezegd aan haar geschokte blik. Toen ze naar hem terug keek had hij zich nog niet bewogen. 'en wat ga je nu doen he?' siste ze scherp naar hem, met een kwaade blik. Hij rekte zich als antwoord daarop ontspannen uit en bleef haar aankijken. 'Wat ik nu ga doen?' Hij wist dat hij nu iets wist wat hij niet mocht weten, maar aanvallen wilde hij nu ook niet. 'Je voelt je hier zeker niet echt thuis of wel. Aan al je woorden gehoord te hebben in ieder geval. Woorden over de bloodclan, terwijl je er op dit moment zelf nog een van bent.' Hij liep wat dichter naar je toe. 'Had je niet in de gaten, dat het niet eens mijn bedoeling was om die Kittypet te pakken?' Misschien zei hij nu wel iets te veel, maar hij sprak verder. 'Ik wilde enkel kijken wat je reactie zou zijn en daarmee heb ik nu antwoord gekregen op mijn eerdere vraag over wat je dwars zit. Dat is alles, maar je hebt gelijk... ik heb wel eens onschuldige katten vermoord... maar deze wilde ik echt niet doden. Ik wil jou op dit moment verder ook nog niks aandoen, vertel me enkel de waarheid. Lieg je, dan zal ik het merken. Je wilt hier weg of niet? Je past en voelt je hier niet thuis, heb ik gelijk of niet?' Hij kwam tot vlak naast haar en pakte plots een deel van haar nekvel tussen zijn tanden vast en drukte haar richting de grond.

Ze voelde hoe hij haar nekvel vast pakte en richting de grond drukte . Behendig gleed ze weg en slaagde naar hem met haar lange nagels . ¨ je wilt het echt weten he ?¨ siste ze . Ze wist dat acario de bloodclan niet ging verlaten dus kon ze de waarheid niet vertellen . Ze draaide haar kop en gaf geen antwoord . Ze wist niet wat te doen . Zegt ze de waarheid is ze er geweest , zegt ze niet de waarheid is ze er nog steeds geweest . Ze keek weer naar acario en keek recht in zijn gele ogen . Ze maakte haar ogen tot spleetjes en keek hem pissig aan . ¨ en wat ga je doen als de waarheid je niet aanstaat ¨ vroeg ze beheerst . Ze keek niet weg maar staarde hem recht aan . Ze haalde nog eens diep adem en zuchtte het dan weer uit . ¨ dan ga je naar icy en saxon en vertelt hen alles om zo in hun goede boekje te staan , is het niet ?¨ siste ze . Ze wist dat ze acario tot het uiterste drijfde . Nijdig legde ze haar oren plat tegen haar kop en stelde haar groot op . Ookal was ze slank gebouwd je zag haar vele spieren onder haar zwart witte vacht goed . Ze bleef hem aan staren en ont dekte dat ze al lang terug naar scars moest gaan . Eigenlijk wou ze niets liever dan hier weg gaan , maar dan ging acario haar waarschijnlijk aan vallen . Ze slaagde met haar staart ongeduldig op de grond en staarde acario nijdig aan . ¨ en heb jij je tong verloren ofzo ?¨ vroeg ze scherp . Het is zelden dat ze haar zo gedraagde maar acario had haar echt pissig gemaakt . Normaal denkt ze eerst na voor ze iets zegt en nu zegt ze eerst iets en denkt dan na . flutjes xD ]

Hij had de uithaal van haar poot nog net weten te ontwijken en had de glinstering van haar nagels gezien. 'Je wilt het echt weten he?" siste ze naar hem, wat hem terug liet sissen. Hij zakte wat door zijn poten, op zijn hoede, maar niet een aanvallende houding, terwijl ze hem recht in zijn ogen keek en hij op dezelfde manier terug keek. 'En wat ga je doen als de waarheid je niet aanstaat?' Hij kon de beheerste klank in haar stem horen, maar gaf nog geen antwoord. 'Dan ga je naar icy en sacon en vertelt hen alles om zo in hun goede boekje te staan, is het niet?' Na die zin had hij zin om een soort van te lachen, maar aan de andere kant wilde hij de aanval inzitten. De nijdige blik, die hij haar hele lichaam zag uitstralen, liet hem zijn oren ook plat liggen. Hij bewoog onrustig met zijn staart en spande zijn spieren. 'en heb jij je tong verloren ofzo?' de scherpe klank in haar stem liet hem zijn tanden ontbloten en woedend naar haar sissen, meer nog als een waarschuwing. Hij wilde dit op dit moment helemaal niet. Dit was niet zijn bedoeling geweest. Nu stond hij hier, klaar om iemand aan te vallen. Zijn instinct te volgen. Hij keek haar scherp en nijdig aan. 'Je hebt een paar foute opmerkingen gemaakt.' De rustige stem waarmee hij sprak leek helemaal niet bij zijn uiterlijk te passen. 'Ik hoef het trouwens helemaal niet te weten! Ik vroeg het enkel, oke? Niet blij mee?' nu klonk zijn stem scherper en snauwerig. 'En denk je werkelijk dat als je het mij verteld, dat ik naar die Icy en Sacon toe ga? Ze zien me al aankomen en wat denk je van de rest van de clan. Ze zullen me opschepperig vinden en arrogant als ze het te horen kregen. Ze zouden een einde aan mijn leven maken en wat heb ik dan aan het zogenaamde goede plaatsje in hun boek?' Zijn lach schoot even snijdend door de lucht. 'Denk jij dat me dat iets kan schelen? Ik ben een bloodclan kat, kunnen anderen me iets schelen. Denk je dat ik mijn leiders zou volgen? Ik kan simpel de regels negeren, niemand hier verteld me wat ik moet doen.' Ze had hem woedend vanbinnen gemaakt en misschien zei hij nu wel iets te veel. Als anderen dit hoorden... of als zij de gene was, die het nu zou vertellen. 'Je bent niet de echte met een geheim, geloof me.' zei hij wat rustiger dan eerst. Hij hield zijn kop wat schuin. 'En wat was jij nu vanplan. Mij aanvallen in een poging te zorgen dat ik tegen niemand iets ga zeggen, of zou je misschien kunnen proberen een heel klein beetje vertrouwen in iemand te krijgen en niet denken dat alle bloodclan leden hetzelfde zijn, want dan heb je het mis.'

Ze zag de houding van acario , en die stond haar helemaal niet aan . Koppig negeerde ze al het gene wat acario zei . Natuurlijk waren alle bloodclan katten het zelfde . Alleen zij en haar broer scars waren beter en slimmer . En natuurlijk zou deze kat het vertellen tegen icy en saxon . Wild blaasde ze naar hem . ¨ ik weet wie ik kan vertrouwen , en dat ben jij al niet ¨ zei ze zonder na te denken . Ze had een gevoel dat haar duistere kant naar voor kwam . En die stond haar helemaal niet aan . Ze staarde fel in zijn gele ogen . ¨ en volgens mij ben jij niet helemaal eerlijk tegen mij ¨ siste ze . Abrupt kwam ze dichter bij hem staan . En haalde ze uit naar zijn kop , en duwde hem naar beneden , zo als hij bij haar had gedaan . Haar staart zwiepte wild heen en weer , al haar instincten zeiden dat ze moest aan vallen . Maar zo was ze niet . Wild sprong ze naar achter , het werd al donker . En vandaag waren zij en scars van plan de bloodclan te gaan verlaten . Ze schudde wild haar kop en keek acario geschokt aan . ¨ wat sta je daar te staren ?¨ blaasde ze . Wild sprong ze naar acario en slaagde met haar klauwen tegen acario's zwarte kop . ¨ en komt er nog wat van ?¨ zei ze onbeheerst . [ flutjes ]

Onbewust had hij een aantal stappen naar achter gezet. 'Je kent me niet, dus waarom kun je dan al antwoorden dat je mij niet kunt vertrouwen?' Hij wist hoe de blik in zijn ogen kort pijn had laten zien en meteen had hij zijn blik van haar afgewend. 'En waarom ben ik niet eerlijk?!' zijn stem trilde. 'Waarom niet? Kun je dat dan bewijzen, dat ik tegen je lieg. Jij kan net zo goed tegen mij liegen.' Hij voelde zich koud worden vanbinnen en ontweek nog net optijd de uithaal naar zijn kop. Met een woedende grom merkte hij hoe hij naar beneden werd gedrukt. Zijn hart klopte snel, terwijl alles voor zijn gevoel te snel ging. Waarom had hij het geprobeerd? Voor hij zijn eigen nagels in haar vel had kunnen zitten, merkte hij dat ze alweer van hem af was. Iets zei hem meteen op te staan, maar hij bleef liggen. Hij bleef je aankijken. Gewoon kijkend naar de diep geschokte blik in haar ogen. Dit was niet hoe ze was, dat kon niet anders. Voor hij op haar vraag had kunnen reageren, probeerde hij nog naar achter te springen toen ze weer op hem af kwam. Ze voelde de klauwen in zijn gezicht en sloot onmiddelijk zijn ogen. Een zacht gesis ontsnapte tussen zijn tanden door. 'Of er nog wat van komt?' Hij had zin om hier weg te gaan, dit alles had geen zin. Hij had geen zin om te vechten of wat dan ook vandaag. Een mislukte poging was al erg genoeg voor zijn gevoel. 'Hou je kop toch een dicht...' mompelde hij, terwijl hij langzaam zijn ogen opende en haar strak aankeek. Hij voelde een lichte pijn rond zijn snoet en rook de lichte geur van zijn eigen bloed. Dit alles zorgde ook nog eens voor een diep gevoel van schaamte, waarvan hij niks liet merken. 'Doe wat je wilt. Misschien was dat idee van jou nog niet eens zo slecht om het te vertellen aan Ice en saxon. Waarom zou ik nog proberen wat emotie te tonen, als niemand meer geloof en vertrouwen heeft?' Het zou dramatisch hebben geklonken als er geen woedende klank in zijn stem had gelegen. 'Nou?! Wat kan het jou nog schelen, jij bent net zo'n bloodclan ding als al die anderen al denk je van niet. Je bent een moordenaar Zaria... geloof het of niet.' Op zijn beurt hield hij nu naar haar uit, woedend over dit alles en op zich zelf. 'Heb je me gehoord of niet?!' snauwde hij en hield nog eens naar haar flank uit en zette zijn tanden in een van haar poten als korte waarschuwing. 'Dit wil je niet zijn en dit ben je ook niet, maar toch... je zit hier niet voor niks.' Even likte hij rustig over zijn poot heen en keek je fel aan. 'Nou...?' Hij hield opnieuw uit, deze keer naar haar kop net als ze bij hem had gedaan.

jij bent net zo'n bloodclan ding als al die anderen al denk je van niet. Je bent een moordenaar Zaria... geloof het of niet.' zei acario . Nu was ze woedend ! Hoe kon hij haar nu zo maar beledigen . Ze wou net iets zeggen toen acario weer wat zei . 'Dit wil je niet zijn en dit ben je ook niet, maar toch... je zit hier niet voor niks.' zei hij weer . ¨ laat me gewoon met rust ¨ gilde ze . Haar tranen vloeide uit haar helbauwe ogen . Ze draaide haar om en liep weg . Elke keer toen ze de grond raakte voelde het alsof ze zweefde . Helemaal geschokt en in de war sprong ze blind en snikkend in een boom . Nog nooit had iemand tegen haar gezegd dat ze een moordenaar was . Maar wat zei hij daar na ? Dat was ze al vergeten . Blind van verdriet keek ze voor haar uit . Ze zag alles dubbel , ze wou hier weg en wel nu meteen . Snel sprong ze weer uit de boom en keek wild heen en weer . Wat moest ze doen ? Ze was hopeloos geworden . Haar poten trilden hard , en ze liet haar los op de grond vallen . Al haar herineringen kwamen naar boven . Haar moeders dode lichaam , de moordadige vader die hun probeerde te vermoorden , haar zieke zus ziva , en nu was ze beschuldigt van moordenaar . Ze was wild en kwaad geworden . Snel liep ze blindelings weg , terug naar de plek waar acario zat . Ze had niet door naar waar ze liep en sprong in de dichts bijzijnde boom . Haar tranen vloeiden nog steeds wild van haar wangen . [ flutjes xD ]

Hij zag hoe de tranen uit haar blauwe ogen vloeide en had alles verwacht behalve dat. 'Laat me gewoon met rust!' gilde ze en van schrik deed hij bijna een stap naar achteren. Zijn woede was binnen een paar seconden voor de half verdwenen. Hij volgde al haar bewegingen en hoorde haar gesnik. Een van zijn opmerkingen was fout geweest en dat zorgde ervoor dat hij zich ergens raar voelde. Het knaagde aan hem en hij wist niet hoe hij er op reageren moest. Was dat nu spijt? Hij wist het niet. Schaamte, omdat hij iemand pijn had gedaan? Hij liet zijn kop hangen en zuchtte zacht. Zijn staart liet hij langzaam en onrustig heen en weer bewegen. Dit gevoel was niks voor hem, maar negeren kon hij het niet. Hij wilde iets zeggen, waardoor het weer goed zou komen, maar wat? Nog nooit had hij troostend gesproken of wat dan ook. Hij liet zich door zijn poten zakken en ging in het gras liggen, terwijl hij weer terug naar haar keek. Hij was er zeker van dat ze nog huilde. Moest hij niet gewoon weggaan, ze had immers gezegd haar met rust te laten. Langzaam stond hij op, maar liep naar de boom toe inplaats van weg te gaan. Hij hield voldoende afstand en ging weer zitten. Hij keek haar niet langer aan en had zijn blik op de grond gericht. 'Dit is nieuw wat ik nu ga zeggen...' mompelde hij zacht en hield even diep adem. 'Het was niet echt mijn bedoeling om je aan het huilen te maken, ik had beter moeten nadenken over mijn woorden. Ik heb je uitgescholden voor moordenaar, terwijl ik eigenlijk zelf niet eens geloof dat je dat bent. Je mag mijn woorden negeren, me uit gaan lachen of wat dan ook, maar ik moest gewoon even zeggen, dat het me spijt oke?' Hij keek omhoog de boom in en richtte zijn blik weer op haar. 'Maar geloof me, je zei me dat ik je de waarheid niet vertelde en dat ik loog... ik lieg nooit.' Zijn stem klonk vast, omdat deze woorden waar waren. Hij hoopte zo dat dat te horen was in de klank van zijn stem, maar wat deed het er eigenlijk toe. Ze zou vast doof zijn voor al zijn woorden en wilde enkel dat hij weg zou gaan of was dat maar een kant van het verhaal?

Haar ogen stonden dof , maar ze was niet meer aan het wenen . Het maakte haar niets meer uit wat ze van haar vonden , zij wist hoe ze echt was en dat doet er toe . Ze sprong uit de boom en liep rustig weg . Ze stopte abrupt toen acario weer begon te praten , of uitschelden ? . Ze wou hem eigenlijk totaal negeren , tot ze de klank van zijn stem hoorde . Nieuwsgierig draaide ze haar om en keek naar acario die nu onder een boom zat . Ze spitste haar oren om te verstaan wat hij zei . Hij keek haar misschien niet aan , maar toch had ze het tegen zaria . Zuchtend stond ze weer op en liep dichter naar acario toe . 'Dit is nieuw wat ik nu ga zeggen...' mompelde hij zacht . Ze zag dat hij even zijn adem inhield en dan weer begon te spreken . 'Het was niet echt mijn bedoeling om je aan het huilen te maken, ik had beter moeten nadenken over mijn woorden. Ik heb je uitgescholden voor moordenaar, terwijl ik eigenlijk zelf niet eens geloof dat je dat bent. Je mag mijn woorden negeren, me uit gaan lachen of wat dan ook, maar ik moest gewoon even zeggen, dat het me spijt oke?' zei hij vast . Ze draaide haar kopje scheef en keek hem raar aan . Bedoelde hij nu echt dat het hem speet ? Iets in haar begon te twijfelen , waren er toch goede bloodclanners behalve zij en scars ? Haar lange staart trekte even . Rustig knikte ze hem toe om te laten zien dat ze het excuus accepteerde . ¨ kan ik jou echt vertrouwen zoals je zegt ?¨ zei ze twijfelend . Misschien was er nog een kat die bereid was de bloodclan te verlaten ! Ze keek even schuin naar beneden en dacht diep na . Wat als ik het hem vertel , en dat hij mee wil gaan ? dacht ze . Of hij gaat regelrecht naar icy en saxon en verteld het tegen hun . Ze keek twijfelend maar niet kwaad in acario's ogen . Haar mooie zwarte oren wiebelde zenuwachtig . Wat moest ze nu doen , deze kat vertrouwen of niet ?

Hij zag hoe ze rustig knikte en keek haar stil aan. 'Kan ik jou echt vertrouwen zoals je zegt?' vroeg ze en hij kon de twijfel in haar stem horen. Gesprekken op deze manier had hij nog nooit eerder gehad en ergens voelde hij zich er wat ongemakkelijk bij. Eigenlijk sprak hij helemaal nooit met anderen. 'Ik zou zeggen, dat je me kan vertrouwen, maar ik weet niet of die woorden genoeg zijn om je te overtuigen.' antwoordde hij op haar vraag. 'Mijn eigen vertrouwen in ander is erg laag, dus ik kan me voorstellen dat jij dat ook hebt?' Hij leek even vragend uit zijn ogen te kijken en zuchtte zacht. Zou er een kans zijn, dat dit zijn dood zou worden? Hij wilde er niet over nadenken en anders zou hij het maar gewoon aanvaarden, maar opgeven zonder al zijn energie op te maken zou hij nooit doen. Hij was haar stil blijven aankijken. 'Vertrouw me, misschien kan ik je zelfs ergens mee helpen.' Toen hij die woorden sprak verbaasde hij zich al helemaal, maar de oorzaak was vast zijn eeuwige nieuwsgierigheid. 'Zeg het maar of zeg het niet, het is jouw keuze niet de mijne.' (kort en flut srry...)

'Ik zou zeggen, dat je me kan vertrouwen, maar ik weet niet of die woorden genoeg zijn om je te overtuigen.' antwoordde hij op haar vraag. Ze twijfelde nog steeds , maar al minder dan er voor . 'Mijn eigen vertrouwen in ander is erg laag, dus ik kan me voorstellen dat jij dat ook hebt?' zei acario . Rustig knikte ze . 'Vertrouw me, misschien kan ik je zelfs ergens mee helpen.' . Ze wist dat acario vebaast was om zijn eigen woorden ,dat zag ze aan zijn blik . Nu wist ze het , ze ging het vertellen wat kon er gebeuren . Ze liet haar schouders zakken , en ging gemakkelijk zitten . ¨ oke ik vertrouw je , je wilt het weten awel luister dan goed ¨ zei ze beheerst . Ze deed wel moeite met haar stem onder controle te houden . Ze opende haar mond , maar wist niet goed waar ze mee moest beginnen . ¨ je kent mijn zus ziva he ?¨ zei ze rustig . ¨ ik had haar een paar manen geleden ongeveer gered van stormstar en wat andere thunderclan katten , ze stond daar uitdagen en wou niet weggaan ¨ zei ze een beetje geschokt . Maar ze ging door . ¨ een tijdje later correctie de volgende dag dat ik haar had gered , ging ze weer op pad maar nu niet naar de clangrens ofzo , ze ging naar het donderpad van de thunderclan ¨ . ¨ mijn broer scars trof haar vechtend met fireheart , toen scars dacht dat ziva hem volgde liep ze het donderpad op en werd aan gereden door een monster ¨ vervolgde ze . ¨ ze leeft nog wel dat is het niet hoor , maar ik en mijn broer zijn niet zo als ziva of als een andere bloodclan kat ¨. ¨ wij houden niet van moorden of van bloed , je kunt zeggen dat wij abnormaal zijn maar dat kan ik en scars ook van jou zeggen ¨ zei ze wat fenijniger . Nu haalde ze diep adem , ze ging nu het plan vertellen van haar en scars . ¨ dus ik en scars zijn van plan vanavond de bloodclan te verlaten , waarschijnlijk worden we rogue's , maar alles is beter dan een bloodclan kat te zijn ¨ siste ze . Ze keek naar haar poten en wachtte gefrustreerd op acario's antwoord . Ze wist niet eens of ze hier wel goed aan had gedaan . Misschien betekende dit wel haar ondergang . Een directe twijfel sprong in zaria's ogen .

Hij zag hoe ze haar schouders liet zitten en nam aan, dat ze hem nu de waarheid zou gaan vertellen. Zelf ging hij ook rustig zitten en keek niet te veel op een starende manier naar haar, wetend dat dat bij ieder als een uitdagen kon lijken. ‘Oke, ik vertrouw je, je wilt het weten awel luister dan goed.’ Hij hoorde de beheerste klank in haar stem en knikte even. ‘Je kent mijn zus Ziva he?’ vroeg ze rustig aan hem en hij knikte nogmaals. Hij had Ziva wel eens zien lopen, maar verder had hij haar nooit aangesproken. ‘ ik had haar een paar manen geleden ongeveer gered van stormstar en wat andere thunderclan katten , ze stond daar uitdagen en wou niet weggaan.’ Hij merkte dat licht geschokte toon in haar stem op, maar liet haar rustig verder spreken. ‘Een tijdje later correctie de volgende dag dat ik haar had gered , ging ze weer op pad maar nu niet naar de clangrens ofzo , ze ging naar het donderpad van de thunderclan. Mijn broer scars trof haar vechtend met fireheart , toen scars dacht dat ziva hem volgde liep ze het donderpad op en werd aan gereden door een monster.’ Hij knikte even als teken dat hij nog steeds luisterde en bewoog even met zijn oren. ‘Ze leeft nog wel dat is het niet hoor , maar ik en mijn broer zijn niet zo als ziva of als een andere bloodclan kat. Wij houden niet van moorden of van bloed, je kunt zeggen dat wij abnormaal zijn, maar dat kan ik en scars ook van jou zeggen.’ Even legde hij zijn oren plat, toen hij de klank in haar stem hoorde en het feit dat ze het woord “Jou” in haar zin had gebruikt, alsof ze de nadruk daar even extra hard op wilde leggen… alsof hij hier voor de lol zat. Hij hield zich rustig, wetend dat je nog niet uitgesproken was. ‘Dus ik en scars zijn van plan vanavond de bloodclan te verlaten, waarschijnlijk worden we rogue’s, maar alles is beter dan een bloodclan kat te zijn.’ De sissende toon in haar stem, gaf hij de nijging om het terug te doen, maar hij wist dat er een ander gevoel door haar heen moest gaan. De twijfel leek bijna van haar af te stralen en hij vond het knap van haar, dat ze hem dit had willen vertellen, het verbaasde hem. Als elke andere bloodclan kat, had hij naar Icy of wie dan ook kunnen rennen om dit te vertellen. Dat idee klonk ergens wel goed, maar hij bewoog zich niet. Je had hem in vertrouwen genomen en hij was niet zo oerstom als andere bloodclan katten. Ergens was hij blij, dat hij dat in gedachten zei, hardop gesproken was het zijn dood geworden. ‘Hm…’ mompelde hij naar een tijdje alsof hij een aantal keuzes overwoog. ‘Ten eerste…bedank ik je toch maar voor het feit dat je het me hebt willen vertellen. Maakt niet uit of je mijn bedankje nu wel wilt of niet… ik doe er al genoeg moeite voor om dat woord uit mijn mond te krijgen.’ Hij hield even diep adem en zuchtte zacht. ‘Jij… en Scars zijn dus van plan om vanavond de bloodclan te verlaten?’ Hij hield zijn kop iets wat schuin als een bevestiging. Iets in hem wilde bijna zeggen, dat hij mee wou… weg van deze plaats waar je altijd op je hoede moest zijn. Je moest heersen met kracht om in leven te blijven. Enige zwakte werd meteen bestraft. Maar… als hij hier weg ging zou zijn leven dan wel verbeteren? Vast en zeker niet… Hij liet bijna zijn kop hangen, maar bleef rechtop staan. ‘Jullie hebben zeker al een plan gemaakt om hier weg te kunnen komen zonder problemen?’ vroeg hij, haar weer aankijkend. ‘Mochten jullie iemand nodig hebben, dan bied ik mijn hulp aan. Komen ze erachter, dan maakt het niks uit als ze mijn leven zullen nemen al geef ik ze mijn leven niet zomaar. Ik hoop voor jullie dat het leven jullie als waarschijnlijk dus rogue’s beter afgaat…’ Hij snoof even keek even opzij, maar daarna alweer naar haar terug. ‘Ik zal het aan niemand vertellen dat jullie van hier vertrekken, maar dan moeten jullie wel vanavond gaan, niet later want ik weet niet of ik het dan nog geheim zal kunnen houden. Ik geef je die kans en dat is al heel wat…’

Ze begon te twijfelen . Wat als haar leven slechter werd buiten de bloodclan . Of wat als ziva haar vond , en dat ze moesten vechten . En wat als ze haar betrapte . ‘Ten eerste…bedank ik je toch maar voor het feit dat je het me hebt willen vertellen. Maakt niet uit of je mijn bedankje nu wel wilt of niet… ik doe er al genoeg moeite voor om dat woord uit mijn mond te krijgen.’ . Onzeker knikte ze naar acario . ‘Jij… en Scars zijn dus van plan om vanavond de bloodclan te verlaten?’ Hij hield zijn kop iets wat schuin als een bevestiging. Haar gevoelens knaagde zwaar aan haar maag , niet van honger , maar van twijfels . ¨ normaal wel , dat gaan we toch proberen ¨ zei ze wat twijfelend. Hopelijk had hij de toon van haar antwoord niet gehoord. ‘Jullie hebben zeker al een plan gemaakt om hier weg te kunnen komen zonder problemen?’ vroeg hij, haar . Ze staarde met haar blauwe ogen naar iets dat zij alleen kon zien , en hoorde nbiet wat acario zei . ‘Mochten jullie iemand nodig hebben, dan bied ik mijn hulp aan. Komen ze erachter, dan maakt het niks uit als ze mijn leven zullen nemen al geef ik ze mijn leven niet zomaar. Ik hoop voor jullie dat het leven jullie als waarschijnlijk dus rogue’s beter afgaat…’ . Dat wist ze dus ook niet . ‘Ik zal het aan niemand vertellen dat jullie van hier vertrekken, maar dan moeten jullie wel vanavond gaan, niet later want ik weet niet of ik het dan nog geheim zal kunnen houden. Ik geef je die kans en dat is al heel wat…’ . Ze liet een siderende zucht ontsnappen uit haar mond . ¨ ik weet het niet meer , wat als ze mij en scars betrappen , of als ik tegen ziva ga moeten vechten , of als mijn leven slechter word ¨ zei ze bang . Ze staarde nu acario aan met haar ijsblauwe ogen .