So... and who are you? (Zaria)

Hij hoorde een zucht uit haar mond ontsnappen en besefte dat ze was gaan twijfelen. 'Ik weet het niet meer, wat asl ze mij en scars betrappen, of als ik tegen ziva moet gaan vechten, of als mijn leven slechter word.' Ze klonk nu bang, Acario kon dat duidelijk horen. Hij zag hoe ze hem aanstaarde met haar ijsblauwe ogen. Hij keek terug in de hare met zijn goudkleurige ogen. Misschien had hij zich nu ook wel te veel van zijn andere zijde laten zien. Zijn hele leven was hij voor zijn gevoel al in de war. Hij hield even diep adem, terwijl hij af en toe met zijn staart bewoog. Zijn oren zakten iets naar beneden en eigenlijk wist hij niet wat hij moest antwoorden. Waarom was hij ooit aan dit alles begonnen, niet alleen aan dit... maar gewoon echt alles. Even gromde hij zacht, niet tegen Zaria bedoelt, maar tegen zich zelf. Hij herstelde zich snel en keek even van haar weg. Kijkend of er niemand in de buurt was. 'Ik zal je niet dwingen tot een keuze... je kunt het zelf beslissen, net als elke ander lid van de bloodclan vaak ook zn eigen keuze maakt.' Hij sprak kalm, voor zover hij dat kon. 'Je lijkt me iemand die veel over dingen nadenk, of in ieder geval op dit moment... aan alle dingen die er mis zouden kunnen gaan. Ik zou de toekomst niet kunnen voorspellen, dus... het is aan jou, Zaria.' Hij kwam overeind en sloot even zijn ogen. Plots voelde hij de lichte pijn weer terug komen van de wonden die hij had gekregen tijdens de plotselinge aanval op de Bloodclan. Hij had gevochten voor zijn leven en voor niemand anders. Hij opende zijn ogen weer, maar staarde nu naar de grond. 'Eigenlijk zouden ze mij allang gedood moeten hebben...' fluisterde hij niet wetend of hij dit wel moest zeggen. 'Ze weten... dat ik hier niet hoor. Een aantal zouden me met plezier willen doden.' Langzaam keek hij je weer aan. 'Je bent niet de enige met angst... Ik heb het ook, maar dan verborgen op een plaats waar niemand er ooit bij zal kunnen. Ik kwam hier met een reden... en die reden leeft nog steeds.' Na die woorden stelde hij zich weer groot op en leek alle emotie van hem afgevallen te zijn. 'Verberg emoties die anderen hier tot een aanval kunnen aansporen. Elke stap... is en blijft fataal. Wat dat betreft heb je voor een groot deel gelijk gehad over de bloodclan. Maar weet... dat ze niet allemaal zo zijn. Want jij bent niet als hun... en meerderen zullen zo zijn. We verbergen het enkel... met een doel. Dat is.. wat ik denk in ieder geval. Kies wat jou het beste lijkt op dit moment...'