Disaster struck again

Frostbreath keek met half toegeknepen ogen naar het woud dat zich voor haar uitstrekte. Het voelde goed om de geur van dood en verderf heel even achter zich te laten. Tot dusver had ze nog geen van de symptomen van de zieke katten overgenomen, maar dat kon slechts een mum van tijd zijn. Een onverklaarbare ziekte had zich aangekondigd in het kamp en er leek niks te zijn wat de medicine cats eraan konden doen. Elke dag leek er wel een nieuw deeltje van hun territory besmet te zijn en Crystalstar had hun opgedragen om het klein beetje land wat ze konden gebruiken om te jagen voor prooi te gebruiken. Maar Frostbreath was ervan overtuigd dat dat niet genoeg zou zijn om deze ziekte te overleven. Ze liet haar blik kort naar de hemel gaan, waar ze naar een teken van StarClan probeerde te zoeken. Ging StarClan hun zomaar aan hun lot overlaten? Was RiverClan gedoemd om uit te sterven?

Ze was bezorgd om wat er op het moment gaande was. De ziekte was al erg genoeg, maar nu was Icecream ook nog eens ziek geworden en hij was niet de enige. Ze verbaasde zich erover hoe ze het zelf nog niet opgelopen had. Kwam het omdat ze deed wat Crystalstar van haar vroeg of was er een andere reden? Dat nam niet weg dat ze moe was en bijna constant honger had. Ze had nog nooit eerder in haar leven zoiets als dit meegemaakt, misschien ook omdat ze nog niet zo lang warrior was. Ze liet haar blik naar Frostbreath gaan en twijfelde voor een moment of ze wel naar de poes toe moest gaan, maar besloot dat het beter was dan maar alleen rondlopen. "Frostbreath," Wat wilde ze eigenlijk aan de ander vragen? "Probeer je Starclan te raadplegen?" Had Starclan hun in de steek gelaten? Of was er een andere reden voor dit alles?

Frostbreath schrok op uit haar malende gedachten door de stem van Drizzlefall. Ze liet haar blik van de hemel naar de poes glijden en voelde een steek van medelijden toen ze de poes zag. In haar eerste warriormaanden, een kersverse warrior, die én met de harde realiteit dat leafbare met zich meebracht moest dealen én met de vreemde ziekte die maar niet verholpen leek te kunnen worden. De poes zag er al even vermoeid uit als dat Frostbreath zichzelf voelde en ze zag er maar mager uit. ”Ik vrees dat dat buiten mijn krachten ligt,” zei ze en ze grinnikte zachtjes, ook al was niks aan deze situatie echt grappig. Ze wilde de jongere generatie echter niet demotiveren door haar kopje te laten hangen. Ze moest immers het juiste voorbeeld geven en haar zorgen delen, stond niet op de planning voor vandaag. ”Maar ik weet zeker dat StarClan uiteindelijk met een antwoord zal komen. Er hebben altijd vier Clans in het woud gewoond en ik ben er vrij zeker van dat StarClan ons niet in de steek zal laten.” Ze wilde bijna de poes wenken met haar staart zodat ze konden gaan jagen, maar iets weerhield haar. Ze wilde de steunpilaar voor haar Clan zijn en iets zei haar dat Drizzlefall wel nood had aan een gesprek. Als Frostbreath zichzelf niet langer kon overtuigen dat StarClan hun zou helpen, dan zou ze dat in elk geval bij deze jonge warrior misschien wel kunnen doen.

Het klopte dat Starclan iets voor de medicine cats was, maar dat betekende niet dat zij als warriors niet om hulp konden vragen. Hoe vaak ze wel niet gevraagd had of ze haar ouders terug konden brengen, maar dat was ook niet gebeurd. Misschien waren haar ouders ondertussen wel daarboven, dat was iets dat ze niet wist. Maar wat zouden ze wel niet denken als ze dit zouden zien? Hoe Riverclan nu was? "Zullen ze echt ingrijpen?" Vroeg ze dan ook. Het was een vraag die ze zich al vaak genoeg had afgevraagd. Of zouden ze het aan blijven zien tot ze het zelf op konden lossen? "Ze hebben mijn ouders tenslotte ook niet terug gebracht." Dat was iets dat ze niet snel zou vergeten, misschien zelfs wel nooit.

Frostbreath zuchtte zachtjes toen dat de poes haar vraag stelde. ”Ik weet het niet, Drizzlefall. Ik wilde dat ik je een fatsoenlijk antwoord kon geven en een deel van je zorgen weg kon nemen, maar het feit is dat ik er geen antwoord op heb. Misschien dat Shrimpnose en Mousepaw één van deze dagen naar the moonstone kunnen gaan om samen te tongen met StarClan.” Een sympathieke blik ontstond in haar ogen toen dat Drizzlefall over haar ouders sprak en ze rustte kort haar staartpunt op de schouder van de warrior. ”Dat kan ook misschien zijn omdat StarClan niet weet waar dat ze zijn. StarClan kan moeilijk overal een antwoord op hebben.” Als Blueflower en Appleseed verdwenen waren buiten Clan territoria, dan kon Frostbreath zich goed voorstellen dat StarClan er ook geen grip meer op had, hoe moeilijk dat dan ook te accepteren was.

Natuurlijk vroeg ze dit aan de verkeerde kat, dat wist ze zelf ook wel. Maar ergens hoopte ze dat de oudere katten haar toch iets konden vertellen. Ze wist dat het aan de medicine cats was om contact met starclan te hebben en dit te communiceren met de clan, maar waarom bleven ze dan stil? Hadden ze niks van Starclan meegekregen? "Dat is misschien waar," Sprak ze dan ook. Misschien waren haar ouders buiten bereik van Starclan, maar dat was Riverclan toch zeker niet. Maar ze wist dat de ander net zo min wist als zij dat deed. "We zullen geduld moeten hebben denk ik." Dat was het enige dat ze erop kon zeggen. Ze konden alleen hopen dat het goed ging komen.

Een sympathieke blik ontstond in haar ogen toen Drizzlefall de woorden sprak die ze misschien niet hardop wilde uitspreken. En misschien was hetgeen wat Frostbreath zei ook niet wat ze wilde horen, maar daar kon de warrior vrij weinig aan veranderen. Ze ging geen antwoord verzinnen om het Drizzlefall naar de zin te maken. Ze was iemand die meer gericht was op feiten, ook al probeerde ze zo goed en kwaad als het kon rekening houden met de emoties van haar Clanmates als ze het zei. ”Ik weet zeker dat als het binnen hun macht lag dat Blueflower en Appleseed hun weg allang terug hadden gevonden naar de Clan,” sprak ze op een rustige toon. Impliceerde ze daarmee op een ontwijkende manier dat Drizzlefall’s ouders misschien dood konden zijn? Ze wist het niet zeker, maar het voelde niet logisch aan dat Blueflower nog levend en wel rond zou lopen als ze haar weg allang terug had kunnen vinden naar de Clan. Ze had immers een verantwoordelijke functie die ze moest vervullen en Blueflower leek haar geen kat die haar taken zou laten liggen als ze er iets aan kon veranderen.

Ze wist dat de kans groter was dat haar moeder dood was dan dat ze dat niet was. Zeker omdat ze de deputy was geweest voor ze verdween. Ze wist dat de meeste riverclanners ook niet meer dachten dat ze terug zou komen, maar zelf kon ze het niet helpen om een klein beetje hoop te houden. Iets dat ze niet op zou kunnen geven voor zolang als ze leefde of tenzij ze terug kwamen. Het zou voelen als verraad als ze dat niet had. "Dat begrijp ik." Sprak ze dan ook. "Maar ik kan niet helpen dat ik iets hoop wil houden." Als ze dat liet gaan, was dat dan niet verraad naar haar ouders toe?

Een ongewoon warme blik was in haar ogen te zien toen Drizzlefall haar woorden sprak en ze deed een stap dichter naar de kattin toe zodat ze haar staartpunt op diens schouder kon laten rusten. ”Het zou vreemd zijn als je dat niet zou willen,” zei ze op een geruststellende manier. ”Het zijn immers je ouders en daarmee ook diegenen die je opgevoed hebben. Het is niet meer dan normaal dat je die loyaliteit naar ze voelt.” Ze twijfelde kort terwijl ze haar staart liet zakken. ”Al denk ik dat het ook wel goed is als je je erop voorbereidt dat de situatie niet meer zal worden zoals ze was als ze terug zouden komen.” Ze twijfelde er sterk aan dat Crystalstar Carrioncough af zou zetten als haar deputy als Blueflower terug zou keren. Dat was wel een ding waar Drizzlefall rekening mee zou moeten houden, al dacht dat ze eerlijk gezegd dat het belangrijkste voor de kattin was dat ze haar ouders terug zou hebben en dat de rest niet heel veel uitmaakte.

Ze wist dat het realistischer was dat haar ouders niet terug zouden komen of in ieder geval dat haar moeder niet terug zou komen. En dat besefte ze zich ook echt wel, zeker met hoe meer tijd er voorbij ging. Ze wist ook dat haar moeder niet weer deputy zou worden als ze terugkwam, maar dat hoefde voor haar ook niet, ze wilde haar alleen terug hebben. "Dat hoeft ook niet, ik zou haar gewoon terug willen." Maar ze wist dat het steeds minder realistisch was met de tijd en dat de clan haar nu meer nodig had dan ooit om haar aandacht aan te geven.

Frostbreath gaf een knikje, ook al dacht ze niet dat iedereen het zo zou zien als Drizzlefall. Er zouden er misschien zijn die zouden vinden dat Carrioncough zijn positie af moest staan aan Blueflower omdat zij in theorie nog altijd de deputy van RiverClan was. Frostbreath benijdde de kater niet, net zoals ze niemand benijdde die met dit soort dingen geconfronteerd werd. Ze was op dat vlak blij dat haar leven vrij vlekkeloos was verlopen tot nu toe. ”De tijd zal het zeggen,” was het antwoord dat ze gaf, waarmee het onderwerp voor haar ook afgesloten was. Het had geen zin om er over door te blijven gaan. Ze wist alleen zo snel geen ander onderwerp, dus voor nu bleef ze nog even stil. Misschien dat Drizzlefall op iets kon komen.

Ze wist dat de tijd het zou leren. Er was tenslotte al genoeg tijd voorbij gegaan en er was niks verandert. "Je hebt gelijk, we zullen het zien." Sprak ze dan ook. Ze richtte haar blik naar de oudere warrior toe. "Zullen we het ergens anders over hebben?" Ze wist alleen niet goed wat ze kon maken naar een oudere warrior toe qua vragen, dus besloot ze dat aan de ander over te laten. Ze wist eigenlijk niet heel veel van de ander, maar dit was misschien een kans om daarachter te komen.

Frostbreath gaf een bevestigend knikje toen dat Drizzlefall haar vraag stelde. Het leek erop dat de poes ook niet goed wist waar ze het over moesten hebben, dus besloot Frostbreath het maar op een volledig andere boeg te gooien. Ergens was het grappend bedoeld om de spanning van hun eerdere gesprek een beetje weg te halen, maar ergens was ze er ook wel behoorlijk nieuwsgierig naar. ”Dus… nog geen leuke tom cats op het oog?” vroeg ze op een licht plagerige toon aan de jonge kattin. Het leek er immers op dat Drizzlefall niet goed wist wat dat ze wel mocht vragen en wat niet aan Frostbreath en de jonge warrior hoopte hier toch een beetje mee die barrière te kunnen doorbreken. Vragen stellen kon immers geen kwaad. En misschien was het ergens ook wel goed voor haar als ze niet steeds zo stijfjes haar sterke houding probeerde te bewaren, maar het ook ergens eens kon loslaten en wat grapjes kon maken.

Ze had het onderwerp willen veranderen, maar wist niet goed wat te vragen aan de oudere warrior. Wat ze alleen niet had verwacht was de vraag die daardoor aan haar gesteld werd. Of misschien had ze dat juist wel moeten verwachten, het was niet raar om daarover te praten onder poezen en ze voelde haar wangen dan ook wat warm worden. Was het beter om hier niet aan te geven dat ze misschien wel wat voor iemand voelde of beter om het juist wel te doen? "Misschien wel," Sprak ze dan ook wat onzeker. Ze wist het nog niet goed, maar het was ook niet alsof het niets was.

Frostbreath bewoog een tikkeltje verrast met haar oortjes toen dat Drizzlefall op een licht onzekere toon aangaf dat er misschien wel iemand was. Het was immers niet alsof ze daar een goed overzicht van behield wat haar Clanmates betrof. Het was dan ook een simpele manier geweest om het over een lichter onderwerp te hebben; het was niet alsof Frostbreath op de hoogte wilde zijn van alle liefdesperikelen van iedereen binnen haar Clan. Maar ze kon ook niet ontkennen dat Drizzlefall’s bekentenis haar nieuwsgierig maakte. ”Mag ik weten wie de gelukkige is?” vroeg ze zo nonchalant mogelijk, maar ze kon het geamuseerd bewegen van haar snorharen toch niet helemaal onderdrukken.

Het was waarschijnlijk wel iets dat eenzijdig was, alleen van haar kant en het was de eerste keer dat ze zoiets had gevoeld. Natuurlijk kwam de vraag wie, dat had haar niets verbaasd. "Het is eenzijdig denk ik," Sprak ze dan ook. Dat was ook de hele reden waarom ze er niet zeker over was en misschien waarom ze niet zeker wist of ze zijn naam moest zeggen. Hij was tenslotte ook iets ouder, maar misschien was het ergens ook eens goed om er met iemand over te kunnen hebben. "Icecream," Sprak ze dan ook zachtjes, bang misschien dat iemand anders het zou horen.

Frostbreath hield haar mond toen dat Drizzlefall aangaf dat ze dacht dat het eenzijdig was. Als ze de naam zou horen, zou ze dat misschien kunnen bevestigen of ontkennen. Hoewel… Ze hield zichzelf niet echt met de liefdesperikelen van anderen bezig, dus de kans zou vrij klein zijn dat ze er ook maar iets over kon zeggen. Maar dat wilde niet zeggen dat ze Drizzlefall niet haar mening kon zeggen en haar kon helpen. Ze bewoog verrast met haar oortjes toen dat ze Icecream’s naam hoorde, al ging dat snel over in gesnor. ”Ik kan het je niet kwalijk nemen. Hij is aantrekkelijk en heeft een aangenaam karakter. Iedereen zou daarvoor kunnen vallen,” zei ze op een eerlijke toon tegen de kattin. Niet dat zijzelf verliefd was op Icecream, maar ze kon de gevoelens van de jongere poes wel begrijpen. Alleen zou leeftijd inderdaad een dingetje kunnen zijn. En dan was er ook nog het feit dat Icecream al veel in zijn leven had meegemaakt en dat Drizzlefall misschien te onervaren zou zijn in zijn ogen. Maar er was één ding dat ze vrij zeker wist en dat was dat hij er een fatsoenlijk, eerlijk gesprek met haar over zou voeren als ze het toe zou geven, met empathie voor haar gevoelens. ”Het enige advies wat ik je kan geven is dat je om zekerheid te krijgen over zijn gevoelens het bespreekbaar met hem kunt maken. Icecream is een redelijke kat. Zelfs al zou het eenzijdig zijn, dan zou hij je nooit op een vervelende manier afwijzen.” Daar was ze honderd procent zeker van.

Ze begon te twijfelen of ze zijn naam wel had moeten noemen. Straks wist het hele kamp het en dat was nou net niet wat ze wilde, niet voordat ze eindelijk de moed een keer bij elkaar geraapt zou hebben om het te uiten naar de kater zelf. Toch had ze niet het gevoel dat Frostbreath iemand was die het rond zou vertellen en erover zou gaan roddelen. Anders had ze het waarschijnlijk ook niet verteld aan de poes. "Ik weet dat hij er niet vervelend over zou doen," Sprak ze dan ook. Zelfs al zou het een afwijzing worden, iets waar ze eerlijk wel vrij zeker van was. Ze durfde er niet voor te hopen. "Toch blijft het niet makkelijk om het gewoon te zeggen." Niet tegen de kat zelf in ieder geval en misschien was ze ook wel een beetje bang voor de afwijzing.

Ze glimlachte toen Drizzlefall haar woorden sprak. ”Nee, maar dat is het voor niemand niet. Zelfs iemand met seizoenenlange ervaring en die al talloze gevechten heeft gestreden, zelfs de dapperste warrior, zal bang zijn om dit soort gesprekken aan te gaan, ook al zeggen ze van niet.” Ze glimlachte warm naar de kattin. ”Ik denk dat het belangrijkste dat je in je hoofd moet houden is dat het in het ergste geval een afwijzing is. En je bent nog jong, er zijn genoeg katers in de Clan, dus je zal daarna vast ooit nog wel iemand anders tegenkomen. Daar ben ik zeker van.” Ze was een aantrekkelijke, jonge poes. Niemand ging Frostbreath vertellen dat zij niet meer aan een mate zou kunnen geraken als Icecream haar zou afwijzen. Het zou misschien even duren eer dat Drizzlefall over de afwijzing heen zou zijn, maar ook dat kwam wel weer allemaal op zijn pootjes terecht.

Zou het allemaal zo makkelijk zijn? Zou ze echt een andere kater vinden als dit niks zou worden? Ze wist het niet goed. Misschien wel. Ja, het zou beter zijn als ze dit definitief achter haar zou kunnen laten als dat zo was, als ze afgewezen zou worden. Maar Frostbreath had wel gelijk, er waren meer dan zat katers in de clan. Alleen had ze de interesse nog in geen van de anderen gehad. "Je hebt wel gelijk." Sprak ze dan ook. "Er zijn meer katers." Maar wilde ze dat? Dat was de grootste vraag hier en wat als ze er nu al over na dacht en het misschien helemaal niet nodig was? Dan voelde het ergens zelfs als verraad.