It won't get easier

Frostbreath zette haar pels op tegen de koude wind die haar tegemoet kwam. Nog altijd was er geen remedie gevonden voor de ziekte die heel RiverClan leek te beheersen. Frostbreath was benieuwd hoe lang Crystalstar’s trots nog aan zou blijven houden eer dat ze hulp zou gaan zoeken bij de andere Clans. Frostbreath was de laatste kat die wilde erkennen dat ze hulp nodig hadden van wie dan ook, maar het deed haar nog meer pijn om haar Clanmates rond haar ziek te zien worden door een ziekte die voor het moment niet te behandelen viel. Het zorgde ervoor dat er zich een zaadje in haar binnenste nestelde van angst, ook al liet ze dat niet merken in haar houding, noch in haar blik. Nee, naar haar Clan toe zou ze altijd de kat zijn die de rust zelve was, die de chaos in haar kopje kon onderdrukken en kon doen alsof ze geloofde dat ze wel een oplossing konden vinden. Het was een façade, maar wel eentje die naar Frostbreath’s idee nodig was om te voorkomen dat de Clan in paniek uit zou barsten. En het hielp haar ook om haar kopje koel te houden. Maar om eerlijk te zijn, had ze geen idee wat er zou gebeuren als hun medicine cats geen oplossing konden vinden op korte termijn.

Ze was mager geworden, dat kon ze niet ontkennen. Als queen had ze nog voldoende te eten gehad, maar kort nadat haar kittens apprentices waren geworden was de ziekte begonnen die ervoor zorgde dat ze alleen nog maar landprooi konden eten. Ze merkte het in de energie die ze had, hoe vaak ze er ook op uit ging om prooi te vinden, het leek alleen maar averechts te werken. Toch was ze er weer uit gegaan vandaag. Elk stuk prooi dat ze terug kon brengen was er weer een tenslotte. En ze was een van de weinige die niet ziek was geworden tot nu toe. Ze moesten hier een oplossing voor vinden. Dat wist ze, maar ze had zelf geen idee waar te beginnen. Zeker nu het kouder begon te worden hadden ze het nodig. Doordat ze geen vet op had kunnen bouwen merkte ze nu pas echt hoe de kou op haar werkte. Wat zou Skadi wel niet denken als ze haar nu zou zien? Ze had niet eens de energie om met de poes te vechten momenteel. De bloodclanner zou haar waarschijnlijk uitlachen waar ze bij stond. Ze merkte de geur van een andere kat op en liet haar blik naar Frostbreath gaan. Misschien hadden ze meer geluk met zijn tweeën. "Frostbreath," Begroette ze de poes. "Al wat gevangen?" Vroeg ze met toch iets van hoop in haar stem.

Frostbreath bewoog met haar oortjes toen ze de geur van Lilypool rook. Ze was een senior warrior waar ze al wel vaker een praatje mee had gedaan, maar ze kon niet zeggen dat ze heel goede vriendinnen van elkaar waren. Misschien zou het niet slecht zijn als daar eens verandering in zou komen. Frostbreath was altijd zo erg bezig met zichzelf een goede houding te geven dat ze simpele dingen als sociale contacten onderhouden soms volledig uit het oog verloor. ”Nog niet, maar ik weet zeker dat we samen meer kans maken om iets te vangen,” zei ze op een bemoedigende toon tegen de poes. Ze wilde Lilypool niet demotiveren door te zeggen dat ze al de halve ochtend aan het jagen was en dat ze tot nu toe nog geen succes had gehad. Ze liet haar blik kort naar de poes glijden en merkte op dat ze mager was, net zoals de meeste RiverClanners nu dat de prooi zo schaars was. ”Denk je dat we de andere Clans om hulp moeten vragen als dit zo doorgaat?” vroeg ze na een korte stilte, zichzelf verrassend door de vraag. Het was iets waar ze al wel vaker aan had gedacht, maar dat ze niet onder woorden wilde brengen. Zeker niet met de jongere generatie. Maar Lilypool was ouder dan haar en had meer ervaring en ook een andere kijk op zaken, dus misschien zou zij wel met een visie komen waar Frostbreath zelf nog niet aan had gedacht.

Het beetje hoop dat ze had gehad dat Frostbreath wat gevangen had, vervloog al snel. Het leek erop dat de ander net zo weinig succes had gehad als haar. Misschien zouden ze meer geluk hebben samen, maar dat was ook altijd maar de vraag. Toch moesten ze het proberen voor de clan. De volgende vraag van Frostbreath verraste haar lichtelijk. Het was iets dat niet veel durfden te vragen en ze wist dat Crystalstar de andere clans niet zomaar om hulp zou vragen. "Dat is aan Crystalstar, maar ik betwijfel of ze dat zou willen." Het was geen leugen, maar misschien gingen ze het wel nodig hebben. De andere clans gingen ook een moeilijk seizoen tegemoet, dus of ze wilden helpen was maar de vraag. "En ik denk niet dat de andere clans willen helpen nu het kouder aan het worden is." Ze ging daar niet over liegen, dat was de waarheid. "Dus zullen we onszelf moeten zien te redden." En als dat betekende dat ze een hele dag aan het jagen moest zijn voor een of twee prooien, dan was dat maar zo.

Frostbreath liet een kort lachje ontsnappen toen dat Lilypool aangaf dat dat aan Crystalstar zou liggen. ”Ik denk dat we daar beiden het antwoord wel op weten,” sprak ze op een licht geamuseerde toon, al was de ernst in haar blik zeker niet te missen. Ze was er ergens ook wel van overtuigd dat zelfs Crystalstar op haar schreden terug zou moeten keren als deze situatie niet opgelost zou raken. Dan zou het trots boven het welzijn van haar Clan verkiezen zijn en Frostbreath was ervan overtuigd dat haar leader daar wel de juiste keuzes in zou maken. ”Ik denk dat de andere Clans niet veel andere keus zouden hebben als RiverClan met uitsterven bedreigd zou worden door deze ziekte. Er zijn altijd vier Clans in het woud geweest en ik denk niet dat de rest daar graag verandering in zou zien.” Maar dat waren natuurlijk ook maar strohalmen waar ze zich aan vastgreep.

Als een clan bedreigd werd, dan zouden de andere bij moeten springen. Het was geen rare gedachte, maar als de andere clans ook weinig prooi hadden, dan zat er maar een ding op en dat was niet het helpen van Riverclan. "Kans is groot dat we er dan om zullen moeten vechten." En ze wist niet of Riverclan daar de kracht nog voor zou hebben. Of juist wanhopig zouden zijn, genoeg om er voor te vechten, harder dan elke andere kat. Het zou logisch zijn. "Maar we zullen zien, het is niet aan ons om die beslissing te maken." En misschien was ze daar ook wel blij mee, ze wist niet of ze het wel in haar zou hebben om een clan te leiden of ze haar wel zouden volgen.

Frostbreath’s blik richtte zich bedachtzaam naar Lilypool toen ze haar woorden sprak. ”Als dat zo is, dan is dat maar zo,” sprak ze op een standvastige toon, waarbij ze hoopte dat ze kon verbergen hoe dat ze zich er écht over voelde. De waarheid was dat de honger al enkele dagen flink aan haar knaagde en dat ze niet zeker wist of ze opgewassen zou zijn tegen een sterkere tegenstander, maar dat waren geen zorgen die dat je deelde met een Clanmate. En de Leafbare zou de andere Clans ook zwakker maken, maar Frostbreath was er vrij zeker van dat als zij niet de pech hadden dat hun prooi ook vergiftigd was, dat RiverClan in een zwaar nadeel zou zijn als het echt tot een gevecht zou komen. ”Ik kan niet zeggen dat ik op dit moment jaloers ben op de positie van Crystalstar en Carrioncough,” gaf ze toe. ”Al hoort dat er natuurlijk ook allemaal bij als leader zijnde.” Ze was ervan overtuigd dat haar leader en haar deputy de juiste keuze zou maken als het effectief zo ver zou komen. Dat was dan wel weer een strohalm waar ze zich aan vast wilde grijpen.

Nee, in deze tijden was je niet jaloers op je leider en deputy. Dan was je misschien zelfs blij dat het niet aan jou was om beslissingen te maken. En toch kwam er dan geklaag, vaak genoeg van degene die zelf niet eens wat eraan proberen te doen. "Op dit soort momenten is het goed dat we iemand hebben die de knopen door kan hakken." En het hopelijk ook deed, maar dat voegde ze er maar niet aan toe. "Riverclan heeft het alleen wel nodig." Dat er snel een beslissing gemaakt zou worden. "Tot die tijd kunnen we alleen maar ons best doen." Er zat niks anders op. Apprentices moesten nog steeds getraind worden en de prooi die ze konden vinden zou gevangen moeten worden.

Frostbreath gaf een kort knikje op de woorden die Lilypool sprak. ”En toch zijn er altijd katten die het er nooit mee eens zullen zijn,” zei ze op een rustige manier. Die had je al tijd. Meestal waren dat ook diegenen die het minste deden. Ze hadden het meeste commentaar, maar ze deden dan ook het minste om iets aan de situatie te veranderen. Nee, Frostbreath kon niet zeggen dat ze haar leader en haar deputy benijdde op dit moment. Het leek haar een zware last op de schouders waarvan ze niet zeker wist of ze die ooit zou willen dragen. Sommigen vonden het maar gewoon een mooie titel, maar Frostbreath had genoeg gezien in haar jonge leven om te weten dat er zo veel meer bij kwam kijken dan een simpele titel en negens levens. ”Ik weet zeker dat Crystalstar niet meer te lang zal wachten met een oplossing,” zei ze op een zelfverzekerde toon. Dat vertrouwen had ze wel in haar leader. En ze was er ook vrij zeker van dat die beslissing ten koste zou gaan van een andere Clan, maar dat zei ze er maar niet hardop bij.

Ze kon niet ontkennen dat er altijd wel iemand zou zijn die klaagde. Welke beslissing er ook genomen werd, lang niet iedereen kon het ermee eens zijn. Ze knikte, ze ging er ook niet vanuit dat Crystalstar lang zou wachten, alleen was de vraag wat voor oplossing er zou komen en of het een oplossing zou zijn. Ze wist alleen dat de kans groot zou zijn dat het ten koste zou gaan van een van de andere clans. "We zullen het merken, want de clan heeft het nodig." En dat zou Crystalstar ook kunnen zien.

Frostbreath gaf een knikje toen Lilypool haar woorden sprak. Dat was zeker één ding dat een feit was. Eerst die vreemde ziekte en nu de prooi die zich nauwelijks liet zien, vooral nu dat ze maar een beperkt aantal land hadden om op te jagen met de vergiftiging van de prooi. Het zou zeker niet lang meer moeten duren eer dat er een oplossing zou komen of RiverClan zou een boel levens verliezen. ”Laten we het over iets anders hebben, want hier worden we natuurlijk ook niet vrolijk van,” gooide ze het op een rustige toon op een iets optimistischere boeg. ”Hoe is het met je kittens?”

Ze snapte goed dat de ander het over een ander onderwerp wilde hebben en ze was dan ook blij dat ze het veranderde. Zolang het over haar kittens zelf ging was het ook zeker een positief onderwerp, niet als ze gingen vragen wie de vader was. "Klinkt inderdaad als een beter plan." Sprak ze dan ook. "Ze zijn nu al een tijdje apprentices." Begon ze. Ze zag ze niet zoveel meer als toen ze kittens waren, maar ze wist dat ze sterker werden met de dag en dat was belangrijk. "Ze groeien ergens zo hard." Ze kon ze nog herinneren als jonge kittens. Toen ze nog in het andere kamp zaten doordat deze overspoeld was, maar ze waren toen nog zo jong geweest en ondertussen kwamen ze steeds dichter bij het punt dat ze warrior zouden worden.

Het leek goed ontvangen te worden dat ze over iets anders wilde praten en Frostbreath snorde zachtjes toen dat Lilypool haar woorden over haar kittens sprak. ”Dat moet vast moeilijk zijn. Hoe ouder je kittens worden, hoe meer verantwoordelijkheid er op hun schouders gaat rusten. Het lijkt me dat je dat als moeder zijnde toch maar eng vindt,” zei ze op een sympathieke toon tegen de kattin. Zijzelf had nog geen kittens en kon dat voorlopig ook niet mogelijk maken door verschillende factoren, maar ze kon zich wel een beeld vormen hoe dat het moest zijn.

Ze vond het niet erg dat anderen naar haar kittens vroegen en ze vertelde er ook maar al te graag over zolang ze maar niet vroegen naar de vader. En het feit dat Frostbreath dat dan ook niet deed was ze dankbaar voor. "Het is inderdaad een enge gedachte dat ze nu eventueel in gevechten terecht zouden kunnen komen." Dat ging ze niet ontkennen. "Maar ik ga er vanuit dat hun mentoren ze goed genoeg leren voor zichzelf te zorgen." En anders moest ze hopen dat ze vochten waar zij bij in de buurt was, dan kon ze ze tenminste nog beschermen.

Een glimlach gleed om Frostbreath’s lippen toen dat Lilypool haar woorden sprak. Zou iedere moeder zich zo voelen? Ze gevlekte poes stelde zichzelf voor hoe dat het zou zijn als ze later zelf een mate zou vinden en kittens zou krijgen, maar ze kon het zich maar amper voorstellen. Ze had zeker een soort van beschermingsdrang naar de kittens die dat er in hun Clan waren, maar dat was niet meer dan dat elke warrior zou voelen. Het moest vast heel speciaal zijn om een nestje van jezelf te hebben. En beangstigend zijn om ze in gevechten te zien deelnemen. ”Ik weet zeker dat Crystalstar goede mentoren aan ze heeft gegeven die ze correct leren hoe dat ze zichzelf moeten beschermen,” verzekerde ze de poes. ”Maar ik zal eraan denken om een oogje in het zeil te houden voor ze mocht RiverClan binnenkort moeten vechten.” Een grimmige ondertoon was te horen in haar stem. Met hoe dat het nu met de Clan ging, zou het vast niet meer lang duren eer dat RiverClan zou moeten vechten voor meer territorium. Een heel deel van hun eigen territorium was immers onbruikbaar geworden door de vergiftigde prooi, dus uiteindelijk zou er wel een oplossing moéten komen.

Ze was daar ook wel zeker van, dat haar kittens zouden weten wat te doen wanneer het erop aan kwam, maar dat nam niet weg dat ze ze nog steeds zou willen beschermen waar ze kon. Ze betwijfelde ook of dat zou veranderen eenmaal ze warriors zouden zijn. "Het komt vast wel goed wanneer het zover is." Probeerde ze dan ook te zeggen. Alle warriors keken vaak wel uit voor de apprentices, zeker of ze niet met iemand vochten die te sterk was. "Elke warrior kijkt wel uit voor de apprentices in een gevecht. Het is iets dat iedereen tenslotte voor hun eigen kittens zou willen." En het was het minste dat ze konden doen.

Frostbreath gaf een bevestigend knikje toen dat Lilypool haar woorden sprak. ”We zijn één grote familie die bij elkaar wonen. Ik denk dat het niet meer dan normaal is dat wij als warriors voor elkaars kinderen opletten,” gaf ze aan op een rustige toon. Het gaf haar een goed gevoel dat er Clanmates waren in haar Clan die op haar kittens zouden letten als ze die zou hebben. En de queens onder elkaar hielden natuurlijk ook een oogje in het zeil, vooral als de kleintjes nog jong waren. ”Is het eigenlijk lastig, het moeder zijn?” vroeg ze op een net iets te geïnteresseerde toon aan de poes. Meteen daarna gaf ze een lik over haar borst. ”Niet dat ik zwanger ben of een mate op het oog heb, maar… er wordt zo weinig over gepraat,” zei ze op een licht ongemakkelijke toon. Het leek allemaal altijd maar zo vanzelfsprekend wanneer de kleintjes er waren en iedereen leek altijd maar het juiste ding te doen, maar ze wist niet of ze zelf zo’n goede moeder zou zijn als ze eenmaal kleintjes had. Dat was iets wat ze dan zou moeten ondervinden, maar een beetje voorbereiding zou niet slecht zijn. En wie kon ze beter vragen dan een al wat oudere queen?

Het was wat een clan was inderdaad. Een grote familie, zeker nu met de huidige situatie leken ze dichter tot elkaar gegroeid. Of in ieder geval leek het in haar ogen zo. De volgende vraag had ze niet verwacht en voor een moment vroeg ze inderdaad af of Frostbreath misschien zelf kittens verwachtte en het daarom wilde weten, maar dat bleek niet het geval te zijn. Het klopte wel dat er weinig over werd gepraat, dat merkte ze ook wel. Iedereen was altijd heel blij voor de poes als deze zwanger was, maar wat het allemaal inhield moest je vaak toch zelf ondervinden. "Het verschilt heel erg per keer. Puur voor ze zorgen en zorgen dat ze kunnen opgroeien is niet het moeilijkste. Het is wanneer er wat mis gaat dat het moeilijk kan zijn en ook de momenten dat je ze los moet laten. De eerste keer dat ze buiten de nursery gaan bijvoorbeeld, maar ook later. En dan wanneer ze pijn hebben, al is het maar omdat ze gevallen zijn, dat zijn naar mijn gevoel de moeilijkste momenten." Dat ging ze niet ontkennen en hoe jonger ze waren hoe moeilijker dat laatste was.

Frostbreath luisterde aandachtig naar wat Lilypool zei. Dat het opvoeden op zichzelf niet het moeilijkste was, maar wel als je kroost pijn leed, zelfs al ging dat maar omdat ze gevallen waren. Frostbreath gaf een begrijpend knikje. Dat leek haar wel logisch. ”En ik denk dat het ook wel een verschil maakt of je een partner aan je zijde hebt of niet, al weet ik niet of een partner aan je zijde het juist zo vergemakkelijken.” Als de één bijvoorbeeld de ene regels stelde en de ander weer andere regels. Dat kon misschien soms wel eens botsen met elkaar. Toch leek het haar wel fijn om een extra paar ogen te hebben als ze kittens zou krijgen, zeker als dat er meer dan twee zouden zijn. ”Ik zou ook niet weten wie ik als mate zou moeten kiezen. Ik heb niet het gevoel dat er op dit moment veel katers zijn die mijn aandacht trekken,” gaf ze toe. Het hielp ook niet dat ze op dat vlak misschien ook wel wat kieskeurig was. Maar was dat niet juist iets goed? In het leven mocht je een beetje egoïstisch zijn, niet dan?

Ze wist dat Frostbreath het goed bedoelde, toch was ze voor een moment bang dat de poes wat bedoelde met haar opmerking over een partner hebben om kittens mee op te voeden. Ze had het zonder de vader gedaan tenslotte en ja Crystalstar wist wie de vader was, maar dat wist de rest van de clan niet. Toch kwam de vraag niet en daar was ze toch wel opgelucht voor. "Je moet er ook geen overhaaste beslissing mee nemen," Niet zoals zij had gedaan. Te ver een richting uit gaan, ook al was het fout en dan eindigen met kittens waarvan de vader niet eens wat af wilde weten. Ze was nu niet echt het beste voorbeeld hiervoor. "Misschien vind je wel niemand, het is niet alsof het iets is dat verplicht is." Tenzij ze kittens wilde natuurlijk, dan had ze op zijn minst een kater nodig.