what has Hector ever done to me?

Sinds de ziekte was uitgebroken in riverclan leek er een constante frons op de poes haar gezicht te staan. Bij iedereen begon hun energie minder en minder te worden door het tekort aan voedingsstoffen, waardoor ze sneller ziek werden. Littlefin had het geluk dat ze nog niet ziek was geworden, maar ergens wist ze dat dat maar een kwestie van tijd was totdat ook zij bij Shrimpnose en Mousepaw in een nest lag te hoesten. Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl ze zich op haar billen liet zakken en een poging ging doen om heel eventjes van de opkomende zon te genieten voordat ze zou proberen te jagen.


[ + crystalstar ]

Honger, constante honger. Crystalstar werd er gek van. Ooit, niet zo lang geleden, was er een tijd geweest waarin honger alleen de korte tijd tussen het einde van je taken en je terugkomst in het kamp betekende. Nu ze op die tijd terugblikte, besefte Crystalstar dat dat helemaal geen honger was geweest, slechts wat gezonde trek. Natuurlijk had de leader wel eerder problemen met de prooitoevoer meegemaakt, dat gebeurde bijna elke leafbare wel voor een week of twee. Maar in al die tijd was het nooit zo erg geweest, en zeker nooit zo lang. Warriors gingen naar hun nest met minder dan de helft van hun normale Leafbare maaltijd in hun maag. Zelf eigende ze zichzelf nog minder toe; iets met de verantwoordelijkheid van een leader, hield ze zichzelf dapper voor. Het had ertoe geleid dat haar lichaam overal was ingevallen. De omlijning van haar schedel was zichtbaar onder haar dunne vacht, en het werd steeds gemakkelijker om haar ribben te tellen. Het gaf de anders zo elegante Crystalstar iets spookachtigs.
Met voorzichtige passen daalde Crystalstar een lage helling af, omdat ze beneden iemand gespot had. Littlefin zat met haar rug naar haar toe, en leek van de zon te genieten. Een momentje rust dat de leader haar absoluut gunde. "Littlefin, je bent vroeg op pad." Mauwde Crystalstar zachtjes, terwijl ze zich naast de ander liet neerkomen, en kreunde toen ze de koude natheid van de grond tegen haar dunne vacht voelde. "Kon je het kamp ook niet meer aan? Ik word gek van die drukkende stilte." Mauwde ze verbitterd, want de afgelopen dagen hadden zelfs de meest levendige katten toegegeven aan een bedompt zwijgen.

Haar normaal gezond en glanzende zwart met oranje vacht hing dof aan haar lichaam. Zoals elk andere kat in de clan begon haar beetje reserve plaats te maken voor donkere schaduwen. Het was duidelijk dat de clan snel aan meer voedsel zou moeten komen, maar hoe? "Littlefin, je bent vroeg op pad." De stem van Crystalstar trok haar weg van de gedachten en haar bijna rommelende maagje. "Crystalstar," begroette ze haar met dezelfde zachte toon en een glimlachje op haar snuit. "Nee, niet echt." Zuchtte de poes met haar blik op de horizon. Als ze haar blik daar maar op gefocust hield leek het net alsof er niks aan de hand was. Dan kon ze het gehoest van de katten in de verte misschien wat wegzuiveren. "De stilte is bijna nog het ergste."

Soms verbaasde het Crystalstar dat katten haar nog steeds een glimlach schonken als ze hen aansprak, of dat ze überhaupt naar haar durfden te kijken. Op die momenten vroeg ze zich af of ze de tiran die in haar zat negeerden, of dat ze toch minder kwaadaardig was dan ze was gaan geloven. Hoe dan ook: Littlefin glimlachtte, en dat was fijn. Zij was normaal één van de mooiere, meer opvallende kattinnen in hun clan, maar ook jonge schoonheid bleef niet onaangetast door manen aan honger. Crystalstar kon zich niet voorstellen hoe slechts zij eruit moest zien, zelfs het masker van de jeugd had haar verlaten.
Ze knikte bedenkelijk op Littlefin's woorden. "Ja.. de stilte, het voelt alsof iedereen zit te wachten op een aanval.." mompelde ze met een duistere ondertoon in haar stem. Ze had meegemaakt dat het kamp werd aangevallen, en de afwachting had een net zo geladen stilte met zich meegedragen. Het verschil was echter dat deze spanning oneindig leek voort te duren. Ze keek Littlefin zijdelings aan. Zíj was nog niet eens geboren toen Crystalstar tot leader was gekroond, ze had niets anders gekend. "Sorry, ik maak het niet beter," vervolgde ze, alvorens weer weg te kijken.