_{De wind lag stil. Te stil. De zwarte kattin neeg te houden van de koude noordenwind die geregeld tussen de naaldbomen opzette. Had geleerd, getraind, er gebruik van te maken. Er volledig op in te spelen zodra haar jacht begonnen was. Sta aan de juiste kant en geen prooi zou je ruiken, zou je horen. Een heus geluid en geur Barrier stond tussen jou en je doelwit. Soms als ze zo dacht voelde ze zich net een Windclanner, rennend over het moorland alsof er geen dag na vandaag was. Maar zij wist beter, deed beter, zij rende niet als een halve gare konijnen vreter achter haar maaltijd aan. Zij had het al te pakken voor het hartje van het beestje dubbel kon slaan. Daar maakte ze werk van, keer op keer. Maar ach, wat was een warrior als ze aan de natuur voor gunstige omstandigheden vragen moest? Als ze maar één enkele vaardigheid eigen gemaakt had. Vanaf jongs af aan was de zwarte kattin een harde werker geweest, een ijverige apprentice die geen genoegen nam met half werk. Haar mentor was een wat lossere kater, uitermate geamuseerd door het kleine ijverige bijtje. Ze hadden hun discussies, hun ruzies. Maar uit eindelijk kon ze hem niks meer dan dankbaar zijn voor alles wat hij haar geleerd had. Het was van hem dat ze leerde veelzijdig te zijn, haar ogen te openen voor nieuwe kansen en nieuwe insteken. Wanneer de wind lag, moest je overschakelen op sluipen. Moest je geen spier te veel aanspannen en geen zucht over je lippen laten rollen. Ze had al een muis op haar naam staan, en de tweede ongelukkige zat recht voor haar.}  

+Settleddust

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De pinewoods was in de winter al een heerlijke plek, alsof het het enige stukje groen nog was in heel het woud wat grijs en kaal werd. Maar nu in de zon, spelend met de stralen door de dichte naalden, geurend naar leven en prooi, was het nog prachtiger dan anders. De bodem was droog en zacht, voelde bijna als een zacht mosnest met hoe het een beetje onder je poten veerde, en de warme geur maakte het af. Nooit zou hij jaloers zijn op Thunderclans dichte woud, Riverclans rivierenlandschap of Windclans kale heiden. Nee, dit was een perfect stukje grond. En hij was niet de enige die genoot van deze dag onder deze bomen. Een zwarte poes zat doodstil, een muis onwetend voor haar neus. Settleddust bevroor direct, wilde haar jacht niet verstoren en hield zijn adem in. Ergens wist hij dat Stormraiser deze muis zou vangen, niets zou tussen haar en dat succes staan. Dus keek hij toe, en wachtte af.

_{Als ze wist dat meneer de deputy stond te kijken, had ze wellicht een mooiere show weg gezet. In plaats daarvan kwam het simpel weg neer op wat het was. Een jacht. Klauwen die zich een weg boorden door vlees, kaken die haar prooi de mond snoerde. Met een tevreden glans op haar blauwe ogen keek ze neer op het levenloze lichaam onder haar. Ze wist donders goed dat een echte warrior geen trots vond in het nemen van een leven. Ze wist dat ze er dankbaar op neer moest kijken als een offer, maar dat verminderde de grijns op haar kop niet. Was het immers een offer? Als de prooi niet haar bek in liep? Nee, ze had gewerkt, dit was de prijs die ze verdiende. Iets om trots op te zijn. Ze hief haar kop op, kon kort de schok niet uit haar ogen houden toen deze op de deputy vielen. Een moment van zwakte, één die ze heel gouw van haar gezicht probeerde te halen. "Settleddust." mauwde ze terwijl ze haarzelf weer bij elkaar raapte,  hopelijk had hij het niet gezien. Immers was de kater haar deputy. "Had je een voorbeeld nodig?" mauwde ze vervolgens, haar kin opgeheven.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Stormraiser wist snel werk te maken van de jacht. De prooi stierf in haar klauwen en ze leek maar al wat tevreden met haar prooi, alsof ze van plan was dan en daar het op te eten. Gelukkig was ze verstandiger dan dat, helemaal toen ze hem in haar oog kreeg. Settleddust had een kleine geamuseerde blik in haar ogen. Ze leek bijna betrapt, maar de poes die zich zoveel gaf om aar imago, herstelde zich al snel. Een kleine grinnik rolde over zijn lippen toen ze tegen hem sprak. ‘Uiteraard, Stormraiser,’ antwoordde hij. ‘Ik leer elke dag weer wat nieuws.’ Niet over jagen. Maar misschien zou hij vandaag weer een beetje over Stormraiser. En als ze wilde pronken met haar jacht, moest ze dat vooral doen. ‘Je eerste vangst van de dag?’ vroeg hij vervolgens, gewoon om een gesprek te beginnen. In de omgeving zou toch door gemiauw geen prooi meer zijn. Settleddust rolde één keer zijn kop opzij, waardoor zijn nek een zachtjes knakje.

_{Hij grinnikte, Stormraiser kon het niet helpen haar oren weg te draaien. Wat was er om te lachen? Dacht hij soms dat ze een grap maakte? Hooghartig kantelde ze haar kop ietwat meer naar boven. Haar blauwe ogen glanzend in de strak blauwe lucht boven hen. ‘Uiteraard, Stormraiser,’ mauwde Settleddust, de kattin glom, ook al wist ze dat ze hem niet al te serieus nemen moest. ‘Ik leer elke dag weer wat nieuws.’  Haar blik ontmoette kort de zijne, het brandende gevoel het laatste woord te hebben beet aan haar gedachtes. "Wijs" mauwde ze enkel om hier aan toe te geven. ‘Je eerste vangst van de dag?’ ging Settleddust verder. Stormraiser moest toegeven blij te zijn dat hij niet op het onderwerp hangen bleef en schudde haar kop. Pronkte maar al te graag met de waarheid. "Tweede," een korte grijns trok aan haar mondhoek. "Wat doet de deputy zo ver van het kamp ?" haar blik viel wederom op de kater, er lag iets van respect in haar blauwe ogen. Een kleine glimlach op haar kop.  Had hij geen leader om te babysitten? Het waren gedachtes die zij nooit zou uitspreken.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wijs. Ze moest eens weten. Zijn blik gleed kort naar de grond toen een oprechte lach over zijn lippen kwam. ‘Ik word veel genoemd, maar niet vaak wijs,’ reageerde hij met een geamuseerde stem op haar reactie. Zijn groene ogen gingen weer naar de zwarte poes. ‘Dus ik ga even genieten van dit moment.’ Stormraiser was een vurige poes, ze wilde graag goed doen. Hij kon het zien aan haar, ze wilde niets minder dan het beste. Hij kon zich voorstellen dat de andere poezen zich aan haar zouden ergeren, over haar roddelen, of misschien wel jaloers zouden zijn. Menig kater hetzelfde. Ze merkte op dat het de tweede was, en hij knikte goedkeurend. Vervolgens kreeg hij een vraag, die hij weer met een geamuseerde blik ontving, al klonk er deze keer geen lach. Hij besloot haar vraag te antwoorden met een vraag. Iets van hij ooit, lang geleden, van Tallshadow had geleerd. ‘Moet een deputy dan altijd in het kamp zijn?’ Want als dat ook nog eens zijn lot moest worden, dan mochten ze hem direct onder de grond stoppen.

_{Hij werd niet vaak wijs genoemd? Ze rolde haar ogen, voor een deputy was hij toch behoorlijk bescheiden. Of hij was een complete idioot zonder dat ze het door had. Maar voor zo ver het haar boeide, stond de kater momenteel in een redelijk goed boekje. Op zijn volgende vraag haalde ze haar schouders op, boog kort haar blik van hem af "Tegenwoordig? Het zou mij helaas niet verbazen met hoe dingen er aan toe kunnen gaan" De kattin schudde kort haar kop, oh haar geliefde shadowclan. Een kritische ziel als zij had maar al te goed door hoe fragiel het op de poten stond. Een sterke, gerespecteerde, leidinggevende top mistte en de deputy bleef achter om het zooitje bij elkaar te houden en de brandjes te blussen . Soms had ze medelijden met em, arme stakker.}    

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de poes aan, die sprak met hoe het er tegenwoordig aan toe ging. Hij lachte zacht in zichzelf, verbitterd. Iedereen zag het, iedereen had kritiek op Acornstar. Het was ergens spijtig hoe snel de machtige vielen. Acornstar was een held voor Settleddust geweest in zijn jongere jaren. Zijn mentor, en daarna zijn leider. En hij was zo trots dat hij degene was die als deputy werd gekozen, dat al zijn harde werk had geloond. En toen werd het een straf. ‘Ik ben klaar om enkel ja te knikken en rond gecommandeerd te worden,’ miauwde hij enkel terug. Hij ging niet meer Acornstar zijn brandjes blussen. Als hij een slechte beslissing maakte, mocht hij de furie van de clan voelen. ‘Ik ben verdomme een deputy, geen toezichthouder met een titel. Dus nee, ik ga niet mezelf nog ongelukkiger maken in het kamp.’ Harde woorden, maar het maakte duidelijk dat hij er helemaal klaar mee was. Dat hij meer de touwtjes in handen wilde nemen. Dat hij er klaar voor was om Shadowclans volgende leider te zijn. Hij was geen jongen meer.

_{Inschattend keek de kattin haar deputy aan. Hij was een populaire man, diegene in het leidende team dat nog enig sinds hersenen leek te hebben. Het was vreemd om hem zo te zien, bijna opgevend. Alsof zijn woorden niet sterk genoeg waren om hun leader te bereiken. Stormraiser hield zich even stil, hij moest niet enkel ja knikken. Hij moest wat doen, actie ondernemen. Maar ze wist dat ze haar deputy niks zo maar kwalijk kon nemen. Immers was Acornstar nog altijd zijn leader. Een diepe ademtuig volgde zijn woorden. "Er is maar zo veel dat een leader kan doen zonder gezag" mauwde ze koeltjes. Een leader zonder gezag was niks. Als niemand het met em eens was zou niks doorgevoerd worden. En langzaam begon het daar naar te kleuren. Ze knikte, keek haar deputy durvend aan "Maar Oke, Laten we je dan maar gelukkiger maken erbuiten" een kleine glimlach verscheen op haar kop waarna ze langs hem stapte "Kan ik je overhalen om samen op jacht te gaan? Meneer de deputy?" haar oogjes glinsterde in het zwakke zonlicht dat door de takken boven hen heen filterde terwijl ze haar deputy aan keek.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de jongere poes aan, die precies de woorden leek te zeggen die hij wilde horen. Onderzoekend flitste zijn ogen naar de zwarte poes, kneep ze voor een moment kort samen. ‘Dus jij bent bereid gezag te ondermijnen?’ Zijn kop kantelde een tikje naar links. ‘Leiders woord is wet, dat staat nou net in de code.’ En dat was het grootste probleem. De code was bindend. Maar wanneer mocht je de code breken als je dacht dat wat er gebeurde, niet juist was. Welke regel stond bovenaan? Toch nodigde de poes hem uit voor de rest van haar jacht. Zijn mondhoeken kropen langzaam omhoog. ‘Graag,’ antwoordde hij simpel. Hij kon wel veel uitdagende opmerkingen maken, over dat niets hem gelukkiger zou maken, om haar te vragen waarom ze dacht dat juist zij hem gelukkig kon maken. Maar werkelijk, hij had er geen behoefte aan. En bovendien hoe erg haar ogen ook sprankelde, had hij geen idee of haar woorden meer betekenis hadden. Met Seamist was alles zo natuurlijk gegaan. En zo makkelijk wist zij weer in zijn kop te kruipen terwijl hij naar iemand anders keek. Zijn groene ogen volgden haar, waarna hij zijn lichaam draaide en haar volgde. ‘Leidt de weg.’ Hij ademde eenmaal de lucht om hen heen diep in. Door hun gemiauw zouden vast de prooien in de nabije omgeving wel zijn vertrokken.

_{Een kleine grijns trok aan haar mondhoeken toen de kater haar volgde. Haar zelfs de leiding gevend, nou oke meneer de deputy. Ze deed het goed in deze positie. Als je iets goed wilde doen kon je dit beter zelf doen of niet soms. "Mijn loyaliteit ligt bij mijn clan" miauwde ze om terug te vallen op de katers eerder gevraagde vraag, hem een korte blik gunnend. "Ik ben bereid te doen wat goed is voor Shadowclan" Ze wilde altijd het beste, verwachtte het beste van haarzelf en iedereen. Dit was nou eenmaal hoe ze in elkaar zat. "Dus" verschoof ze het onderwerp terwijl de twee tussen de hoge bomen doorstapte. Ze had altijd meer van dit gebied gehouden, hoog en droog, geen modder dat aan je pels bleef hangen. "Hoe zie jij het eigenlijk voor je hm? Leadership?" haar blik viel op die van hem. Nieuwschierig maar zeker ook veel eisend.}

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust staarde een moment woordloos naar de poes, terwijl haar woorden doordrongen. Het betekende ergens niets, een uitspraak van loyaliteit. En het lag bij de clan, bereid om goed te doen voor de clan. Hij vernauwde even zijn ogen nadenkend, waarna hij een brom van overeenstemming liet klinken. Hij volgde haar vervolgens, en de volgende vragen kwamen alweer naar hem toe. Hij lachte humorloos, en schudde eenmaal met zijn kop. ‘Ik ben nog niet leider, misschien word ik het nooit.’ Ongelukken gebeurden iedere dag. Misschien had Starclan wel hele andere plannen voor hem. Maar ergens verwachtte hij wel dat Starclan het grappig zou vinden om hem ook nog aan de leiding te brengen van deze clan, iets waar hij eigenlijk helemaal geen ambitie meer voor had. Maar als hij degene was die opvolger moest worden, zou hij dienen tot zijn beste kunnen. ‘Ik zie leiderschap voor me als een enorme verantwoordelijkheid. Fouten zal ik tegen die tijd niet meer kunnen tolereren.’ Zijn blik gleed naar de zwarte poes. ‘Zenuwslopend.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De jongere warrior leek na te denken over zijn woorden, en die tijd gaf hem tijd om even door de bomen te kijken, even de lucht te proeven, weer een stiekeme blik over haar littekens te laten gaan. Ze waren beide getekend door monsters, maar er werd nooit over gesproken. De poes sprak vervolgens dat de katten het voor hem de lat niet hoog hadden gelegd, en hij kon oprecht een lach niet meer inhouden. Hartelijk proestte hij een grinnik over zijn lippen. Hij zou haar niet eens corrigeren dat je niet zo over je leider moest spreken. ‘Acornstar was ooit een held, weet je nog? Het bewijst maar weer hoe één fout catastrofaal kan zijn.’ Het bevestigde zijn vorige woorden. Het was zenuwslopend. Toch zou hij die gevoelens goed kunnen verstoppen. Hij was inmiddels een kunstige acteur geworden. Stormraiser was echter heel duidelijk was ze dacht, heel eerlijk. Haar uitdagende blik antwoordde hij met een scheef grijnsje. ‘Oh, is dat zo?’ miauwde hij tartend terug, al was het luchtig. ‘Is dit een sollicitatie?’ Hij vernauwde zijn groene ogen een beetje en week zijn blik voor geen moment af, zijn wenkbrauwen ietsje geheven terwijl die geamuseerde blik niet van zijn kop te slaan was.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de zwarte poes met geïnteresseerde ogen aan. Hij had nooit echt met haar gesproken, in hun jeugd een beetje afstand gehouden omdat ze nogal.. intens kon zijn. En hij was net een warrior geworden toen zij een apprentice werd. Dus ja, dan is dat natuurlijk niet cool. Maar nu was dat leeftijdsverschil opeens niet zo relevant meer. Minder intens was ze niet geworden. Helemaal door haar volgende opmerking. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik zou Cobra ook vermoord hebben,’ miauwde hij feitelijk. Het was de enige manier op die punt. Bovendien stond hij buiten de code, hij was een crimineel en een moordenaar. Hij verdiende het. ‘Maar leider worden is inderdaad maar stap één.’ Dat wist hij dondersgoed. Hij zou Acornstar misschien opvolgen en iedereen zou het een verademing vinden, maar hij kon alleen maar bergafwaarts. Alleen die conservatie was niet half zo interessant als de volgende. Hij had haar uitdaging gematcht, en had eigenlijk verwacht dat hij haar in verlegenheid zou brengen. Maar nee, wat had hij gedacht, dit was Stormraiser waarmee hij sprak. Ze deed geen stap terug, ze deed er een schepje bovenop. Settleddust bleef staan waar hij stond toen ze dichterbij kwam, enkel zijn hoofd hief zich wat. Hij glimlachte een beetje ondeugend terug. Met hem samenwerken? ‘Graag of niet,’ kaatste hij terug. Het was niet aan hem om zich te presenteren. Dit was haar sollicitatiegesprek. Toch twinkelde een stoutmoedig vonkje in hem. Betekende haar wooreden misschien... iets meer?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was genoeg depressief gespreksmateriaal waar ze het al over hadden gehad. Settleddust wist dat hij geen leider wilde zijn, maar dat hij geen keuze meer had. Hij was de enige nog die Acornstar op kon volgen, die wist wat er nog dieper speelde in Shadowclan en misschien wel de enige die een einde kon maken aan deze krankzinnigheid. Settleddust kon die desbetreffende dag nog in ieder, bloederig detail herinneren. Hoe kon hij het ook vergeten? Hij werd stiekem die nacht deputy. Verkeerde kat op de verkeerde plaats. Jong, dom en naïef. Hij wilde een held zijn. En zie waar dat hem had gebracht.

Het volgende gesprek was veel interessanter. Stormraiser was niet bang, dat bleek maar weer. En hij wist ook niet of ze haar reputatie probeerde te verbeteren, of te verslechteren. Maar Settleddust kon het niet helpen dat ze hem integreerde. Bijna niemand sprak zo tegen hem, en het was een welkome verfrissing van zijn dagelijkse, mundane bestaan. Het was een spelletje. En hij wilde winnen. Zijn mondhoeken kropen omhoog toen ze vroeg of hij het aan kon, om vervolgens uit te spreken dat ze eisen had. Zijn groene ogen lichtten plezierig op en hij lachte hartelijk. ‘Oh, is dat zo?’ miauwde hij vermaakt. De deputy was ergens benieuwd wat ze zou zeggen, maar dan zouden de rollen omgedraaid worden. Hij zette een stapje haar kant nu op. Settleddust was niet groot, maar hij was breed genoeg en kon groter ogen als hij wilde. ‘Je vergeet je plaats, Stormraiser,’ miauwde hij. De woorden waren niet als een bedreiging uitgesproken, nee, in tegendeel. Het was nog steeds diezelfde luchtige, uitdagende toon. ‘Op het eind van de dag zijn het nog steeds mijn eisen die je opvolgt.’ Niet andersom. Als ze dacht dat hij haar zou vragen om zijn rechterhand te zijn, alleen om haar de kans te geven om "nee" te zeggen. Dat zou niet gebeuren.

[/b]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust deed dit nooit, zwaaide nooit met de staf om zijn plek duidelijk te maken. Hij zei wat er moest gebeuren, en over het algemeen gebeurde dat. Hij was kalm, altijd open voor een gesprek, geduldig. Alles wat hij maar kon doen om duidelijk te maken dat hij zijn clangenoten stuk voor stuk vertrouwde en dat hij een team wilde zijn. Toch voelde het ergens leuk. Hij voelde zich zelfverzekerd, sterk, weer een jongetje die een compliment naar zijn hoofd had laten stijgen. En toen ze weer een stap naar voren zette, ze inmiddels gevaarlijk dichtbij elkaar stonden, haar blik doodserieus terwijl ze zijn eerdere woorden echode, kropen zijn mondhoeken omhoog, zijn tong gedrukt tegen de achterkant van zijn tanden terwijl hij zijn best deed om niet te vrolijk te lijken. ‘Genoteerd,’ miauwde hij zo serieus hij nog kon. Hij kantelde zijn hoofd een beetje opzij en vernauwde zijn ogen nu een beetje. ‘Moet je me wel tot die tijd in leven houden.’ Een scheve grijns danste kort op zijn lippen, voordat hij zich eindelijk van haar afdraaide en weer verder begonnen te lopen. ‘Beginnende met die jacht van jou.’