Ze lachte onsterfelijkheid bijna uit. Spotte de dood in zijn gezicht. Het was een uitdaging, om de sterren maar op haar af te laten komen. Ze zou geen monster uit de weg gaan. Lui en verveeld. Zijn groene ogen fonkelden toen hij naar haar keek. ‘Ik benijd degenen die zich vervelen,’ miauwde hij, nu de humor weer wat terug kwam in zijn stem. Niets liever wilde hij weer saaie dagen meemaken, zonder zorgen aan zijn kop en de zon op zijn rug. Toen hij nog als een jonge warrior door het woud rende met Pepperpaw, die nog een warrior apprentice was, in plaats van een heilige. Hij wilde weer dat het ergste waar hij zich druk over kon maken, wat een eikel zijn vader was of dat hij zijn zusje miste. Dat het dramatisch was dat zijn bloed niet puur was. Bij de sterren, dat waren problemen van een kind. Hij dacht toen al dat zijn leven onnodig ingewikkeld was gemaakt. Hoe fout hij toen al had gezeten.

‘Dus wat zou jij doen als je negen levens zou krijgen van StarClan, Stormraiser?’ De naam rolde over zijn lippen als plezierige, muzikale klanken. Zij zou waarschijnlijk de term "angstaanjagende drums van een aankomend leger" prefereren. Maar de deputy was diep in zijn hart niets meer dan een zachtaardige romanticus. Een goed hart, als hij zichzelf die complimenten moest geven. Maar liefde had hem verblind en het had alles hard en donker gemaakt. Zijn groene ogen bleven onlosmakelijk aan die van Stormraiser verbonden. ‘Zou je roekeloos worden? Lui? Verveeld?’ Settleddust wist wat er zou gebeuren als hij ooit de eer kreeg. Of, eer? Hij wist nu wel beter dan die valse eer die iedereen bestempelde aan de rang leider. Het was een gevangenis. Settleddust wilde zijn voorouders niet keer op keer moeten zien, hun teleurstelling in hun ogen zien, om aan te horen welke fouten hij allemaal die keer wel niet had gemaakt en weer wreed teruggestuurd worden naar de aarde, zijn rust nog niet gegund. Hij wilde niet zien wie daarboven op hem zat te wachten. Zijn vader, zijn moeder? Morningkit?

Stormraiser gaf weer een antwoord wat typisch iets voor haar was. Het was misschien simpel, iedereen moest maar zijn best proberen te doen met de tijd die ze hadden. Settleddust vreesde dat hij wel roekelozer zou worden als hij levens te sparen had. Maar zijn voorzichtigheid had hem tot deze dag ook nog niet veel gebracht. ‘Zo simpel, hm?’ antwoordde hij op haar verklaring. Settleddust zijn blik ging even over Stormraiser heen toen hij nadacht. ‘Ik zou willen dat mijn extra levens wat uit betekenis zouden hebben.’ Dat ze niet verspild zouden zijn. Dat geen van zijn doden betekenisloos zouden zijn. Geen ongelukken. Want dan was het gewoon dom geluk dat hij toevallig wat extra levens had. Was dat dan de reden dat hij langer mocht leven? Maar bij de sterren, waar maakte hij zich nu al druk om? Hij was nog geen star. Hij kon morgen sterven en dan waren deze gedachten voor niets.
De blik van de deputy viel weer op de zwarte poes toen ze sprak over de rogue verbannen. Hij kon niet helpen om weer te lachen. Dat was echt iets waar iedereen uniform mee eens was. De rogue was geen Shadowclanner, en zou er ook nooit één worden. Echt het eerste moment dat Settleddust een beetje zeggenschap in de clan zou hebben, zou Brokentune vertrekken. Liever dood dan levend. ‘Oh alsjeblieft,’ miauwde hij dramatisch naar de poes. Het was geen geheim dat hij de rogue met een passie haatte. ‘Ik zou hem persoonlijk bij zijn lurven buiten de grenzen zetten.’ Waarom deden ze het eigenlijk niet? Deden het achter Acornstar zijn rug en vertelden hem gewoon dat de rogue simpelweg vertrokken was. Het was geloofwaardig genoeg. Hij vertrok zo zijn rogue groepje, zo RiverClan, zo WindClan, waarom niet ShadowClan?

De deputy had er plezier in om Stormraiser toch een beetje uit haar zakelijke houding te krijgen. Ze wist zich zo makkelijk in haar norse gelaat terug te laten glijden, maar ze was zoveel plezieriger als ze ook lachte. Hij bespeurde de mondhoeken die omhoog krulden, en hij prees zichzelf ervoor dat hij haar zover kreeg. Hij zou er geen opmerking over maken. Ze zou geheid zijn oren van zijn kop krabben. En toen ze hem vroeg waarop hij wachtte, haalde hij kleintjes zijn schouders op. ‘Het perfecte moment,’ miauwde hij. Hij hief zijn kin een beetje. ‘Mijn geduld is al eindeloos getest, dus ik kan nog wel even wachten.’ Vroeg of laat zou het komen. Een opening, een optie. Misschien snel, misschien zou het nog manen duren. Maar hij zou de rogue wegkrijgen, vroeg of laat.

Hij volgde haar nog verder door het woud, helemaal vergeten wat hun doel van dit uitje eigenlijk was. Ze spraken alleen maar, over onderwerpen die interessant waren, maar eigenlijk nauwelijks de oppervlakte doorbraken. Het ging over de clan, altijd de clan. ‘Tenzij je een betere manier weet, en dan zou ik je direct leider maken.’ Hij wierp haar een scheve grijns toe. Iedereen dacht altijd dat ze het beter wisten, maar niemand stond in zijn positie. Het was vaak onmogelijk om te doen wat hij eigenlijk wilde. Positie van macht zonder macht, dat was wat hij had als iemand anders altijd het laatste woord had. Toch bleef hij naar de zwarte poes naast haar kijken. Waarom interesseerde haar dit allemaal zo? Wat interesseerde haar. Het was bijna een uitdaging om onder haar huid te komen, en hij wilde het. Hij wilde haar leren kennen.

Zijn laatste woorden hadden haar dan eindelijk de mond gesnoerd. Iedereen zei altijd tegen hem dat het beter moest, maar wisten niet hoe. Geloof hem, hij had over elke mogelijk scenario nagedacht. Niemand was hier meer mee bezig dan hij. En op dit moment was hij er ook klaar mee, en Stormraiser deelde gelukkig dat sentiment. Hij wilde zijn hoofd wel eens op andere zaken hebben, betekenisloze zaken. Luchtig en plezierig. En de zwarte poes naast hem was een welkome afleiding.

Stormraiser ging vervolgens door over roddelen, en hij moest hartelijk lachen. ‘Kom op nou, niemand zou slecht over jou durven te praten,’ miauwde hij zoetjes. Hard werkend en beeldschoon, hm? Ze had een hoge dunk van zichzelf. ‘Alleen misschien omdat ze zo jaloers zouden zijn.’ Hij volgde de poes verder, en zag dat ze vervolgens zichzelf pontificaal in het moeras parkeerde, om vervolgens het moeras de schuld te geven. Hij grinnikte. ‘Hard werkend en beeldschoon, hm?’ Zijn ogen glinsterden plagend.

Settleddust keek helemaal in zijn nopjes naar de zwarte poes. Nou ja, zwart. Ze had een prachtig poepbruin sokje gekregen. En toen hij iets te zelfvoldane lach op zijn gezicht, hij giechelde een beetje als een jonge apprentice. Helemaal toen hij een hele giftige blik terug kreeg en hij wist dat het niet geacteerd was. Vrolijk maakte zijn lach dan ook een kleine crescendo, maar hij werd snel onderbroken toen hij een veeg modder over zijn kop heen kreeg. Een moment was het stil, waarna ze het een verbetering noemde. Wat een lef. Maar hij kon de grijns niet lang inhouden toen zijn mondhoeken stoutmoedig omhoog kropen. ‘Jij kleine,’ begon hij, waarna hij haar geen tijd gaf om na te denken. Hij sprong naar voren, de afstand tussen hen was maar zo kort om te overbruggen en probeerde haar lomp en de modderpoel in te duwen waar ze zojuist met één pootje in gezakt was.

Het allergrappiste was hoe serieus Stormraiser dit nam. Settleddust zag nog de woeste blik in haar ogen toen hij haar klein noemde, en twijfelde geen moment aan dat het zeker niet gespeeld was. Ze was oprecht beledigd, en dat maakte het al te grappig. De brede lach die op zijn gezicht stond, hoe zijn schouders schudden toen hij haar genadeloos uitlachte. En toen hij de aanval in had gezet, en hij duwde haar met bijna kinderlijke eenvoud haar de modderpoel in. Nu stond hij ook met zijn voorpoten bijna tot zijn oksels in de modder, maar dat deerde hem niet. Zijn buik deed pijn van het lachen toen hij haar zo zag staan. Settleddust keek haar aan, en kon zijn lag voor welgeteld een hele seconde inhouden, toen ze druipend van de modder weer omhoog kwam. Hij kon nauwelijks reageren op haar woorden, want hij kon niet lang genoeg zijn lach verzamelen om te reageren. Hij grinnikte onschuldig toen ze vroeg of ze het zo gingen spelen, waarna een bloedserieuze bedreiging op zijn leven kwam. Maar hij bespeurde een klein lachje op zijn snoet, waardoor hij plagend zijn tong uitstak. Hij had het aan moeten zien komen, maar ze wierp zich bovenop hem, waardoor hij onder haar gewicht plat op zijn smoel ging in de modder. Hij kon weer zijn lachen niet inhouden. ‘Oh, zo klein ben je toch niet,’ miauwde hij met een kreun. Hij probeerde zich onder haar om te draaien en zijn modderige poten vervolgens om haar nek te slaan. Als zij op zijn gezicht kon tekenen, kon hij het ook.

Hij had het voor elkaar gekregen. De lach van de zwarte poes klonk bijna buitenaards, maar hij had het voor elkaar. Zie je, zo serieus was ze nog niet. Meestal dan wel, natuurlijk. Maar het had hem ook veel gekost, de offers die hij had gebracht. Hij zou de komende halve maan nog modder uit plekken in zijn vacht wassen waarvan hij niet wist hoe het daar kwam. Maar hij zou niet opgeven, totdat zij hetzelfde probleem zou hebben. Helemaal nu ze ook hem aan het uitlachen was. Zijn eerste poging mislukte, ze was vliegensvlug om hem te ontwijken. Maar diezelfde snelheid haalde haar ook net zo hard weer onderuit. Eerst kwam er een proestend geluidje uit hem toen hij haar zag liggen. En toen ze zich weer omhoog hief, kreeg hij nog een giftige blik te zien. "Waag het." Settleddust deed echt zijn best, écht. Maar hij kon zijn lach echt niet inhouden. ‘Sorry,’ lachte hij, waarbij hij zichzelf ook uit de modder trok, zijn lippen op elkaar geperst, maar toch kwamen de lachjes steeds naar buiten. ‘Sorry, maar.. Maar het is echt wel een beetje grappig,’ gniffelde hij. Hij schudde zijn kop, om de modder zoveel mogelijk uit zijn ogen te houden. ‘Alsjeblieft, genade!’

Settleddust voelde zich niet eens zo verschrikkelijk. Hij zat van top tot teen onder de modder, maar alsnog voelde hij zich warm van binnen en jeugdig en giechelig als een jonge apprentice. En toen hij de kleine tekens van Stormraisers mondhoeken zag die omhoog probeerde te kruipen, werd het voor hem steeds meer een spelletje. ‘Kom op, Storm. Lachen is niet verboden,’ miauwde hij op een uitdagende toon tegen de poes. ‘Ik zie er ook niet uit, het is grappig.’ Hij stapte weer richting de poes, toen ze begon te babbelen over wraak en dat het leuker was als hij het niet zou verwachten. Zijn mondhoeken kropen ook weer omhoog. ‘Oh, ik hou van verrassi- oof!’ Hij had geprobeerd weer dichter naar de zwarte poes te bewegen, maar voor hij het wist hadden zijn voorpoten modderige grond gevonden en gleden ze naar voren, terwijl hij met zijn achterpoten grip probeerde te vinden, maar hij lag al met zijn borst weer op de aarde. Snel krabbelde hij weer wat overeind, waardoor hij vlakbij de zwarte poes kwam te staan. ‘Verrassingen.’

Prompt 2: Laat je kat uitglijden door iets glibberigs