eye contact and a lip bite

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>De avond begon te vallen, en Cottonpaw wilde niets liever dan even weg gaan van dit stomme kamp. Ze had de hele dag moeten patrouilleren, de hele dag haar poten in het water gehad om door heel het territorium te komen. Buiten dat had het ook nog geregend. Maar nu, bij het vallen van de avond was het eindelijk weer droog en verwarmde een ondergaande zon haar pels nog voor de laatste minuten daglicht. Ze vond het zonde om die tijd nu te verspillen. En ze wilde die al helemaal niet in een geïmproviseerde den verspillen. Maar tijd alleen verspillen was ook zo saai. Dus haar ogen vielen bijna automatisch op Hermitshell en ze moest haar best doen om niet stom te grijnzen. Oké, ze moest even normaal doen. Ze waren gewoon twee katten die gewoon goed met elkaar op konden schieten. Gewoon. Cottonpaw wandelde dan ook zonder nog langer te blikken of blozen naar de jonge warrior en porde hem in zijn zij. ‘Ga je mee?’ Ze zei niet waarheen, of wat ze zouden doen. Dat bepaalde zich later wel. Dat boeide haar eigenlijk ook niet eens. Maar hij moest gewoon mee.

- Hermitshell!</sub>
 

De avond viel in het deprimerende geïmproviseerde kamp, al viel het amper zo te noemen. Ze waren toch RiverClan? En toch had een beetje water hen van hun huis verdreven. Super irritant. Dat hij nog veel minder graag een nat nest had gehad, dát deed er even niet toe. Hij was gewoon chagrijnig. Zijn gezicht lichtte verrassend veel op toen Cottonpaw hem vroeg mee te gaan. Met een vragende blik wachtte hij tot ze haar zin afmaakte, maar dat leek niet te gebeuren. Aangezien hij toch niks beters te doen had gaf hij een instemmende knik en hees hij zichzelf omhoog. "Vooruit, maar alleen omdat je geen vriendjes hebt voor speelkwartier." Mauwde hij plagerig met zijn tong een stukje uit zijn mond gestoken. Dat hij een poes normaal nooit zo pestte, dat had hij even niet door.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het was haar niet ontgaan dat zijn blik veranderde toen hij haar zag. Het maakte haar op een bepaalde manier trots, dat alleen haar aanblik al een effect kon hebben op een kat, op hem. Net zoals ze kon voorspellen dat hij geen nee zou zeggen. Haar mondhoeken kropen omhoog en ze rolde met haar ogen toen hij weer sprak. ‘Je mocht willen dat je mijn vriendje was,’ kwam er soepel over Cottonpaw haar lippen, waarna ze een pootje speels naar zijn neus sloeg. Hij moest zijn tong binnen doen, voordat hij vliegen zou vangen. Cottonpaw hief eventjes haar wenkbrauwen naar hem, waarna ze zich omkeerde en met een luie beweging van haar staart hem mee wenkte. Ze konden alle kanten uit vanuit dit kamp, dus ze koos direct de richting naar de waterval. Ze wilde zien of al het gesmolten water de waterval ruiger had gemaakt. Cottonpaw liep met een bepaalde swung in haar lijf, nog niet echt sprekend. Ze was niet vergeten dat er een soort spanning tussen hen was. En alhoewel Hermitshell zich nu weer als vanouds gedroeg, had hij het verdomme voor elkaar gekregen om haar een beetje onzeker te maken.}
 

Een ongemakkelijke grijns verscheen op zijn smoel bij het grapje dat ze maakte. Ze deed vast zo tegen iedereen, toch? In zijn herinneringen wel. Cottonpaw: speels, brutaal en altijd op zoek naar iemand om iets mee te beleven. Dat ze hem zo vaak meevroeg omdat hij gewoonweg altijd ja zei, dat klonk erg logisch. Dat die beredenering op een of andere manier zijn humeur verpestte, wat minder. In stilte volgde hij haar naar wie weet waar, nadenkend over een comeback. Normaal gezien wist hij iedereens oren er vanaf te tetteren, dus bij haar leek hij in contrast erg onzeker. Dat kon hij natuurlijk niet hebben. "Heb je nog geen vriendje dan?" Zei hij speels en misschien een beetje oordelend. Kijk, hij had ook geen vriendin, maar als hij echt had gewild dan had hij Honorpaw kunnen hebben.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Hoe lang duurde het voordat hij zijn woorden gevonden had? Cottonpaw hield zich stil en keek steeds stiekem onder haar wimpers naar hem, een opgewonden grijnsje op haar snoet, waarbij ze een beetje op haar onderlip beet. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk kwam hij met een vraag, Haar ogen lichtten wat op en haar eerste reactie was weer lachen. Ergens vond ze het leuk dat hij het wilde weten. Dus deed ze haar best om niet direct iets te zeggen, maar er sprongen wel honderd antwoorden op deze vraag in haar kop op. Oh er waren zoveel opties, maar ze bleef een beetje met haar lippen samengeperst naar haar kijken. Uiteindelijk haalde ze onverschillig haar schouders op met een giechel. ‘Misschien wel,’ miauwde ze zoetjes. Ze keek hem weer aan. Natuurlijk was het bluf, maar ze kon het niet laten om een beetje met hem te spelen. ‘Zou je jaloers zijn dan?’ Cottonpaw kon het gewoon niet laten om de ene gewaagde opmerking te maken na de ander. Ze was niet snel bang of onzeker, maar toch voelde ze een klein vlammetje in zich. Wat als ze hier een slechte reactie op zou krijgen? Ze wilde dit niet verpesten.}
 

Voor hij het doorhad stonden zijn oren al nieuwsgierig in de lucht. Ze leek het grappig te vinden, dus het antwoord was een ja? Het spelletje dat ze met hem speelde leek echter nog langer door te gaan. Hij kon het niet laten om zijn oren een stukje te laten zakken. Stiekem wilde hij dat ze het wist, maar niet dat ze wist dat hij wist dat ze het wist, snap je? Haar volgende vraag liet hem meteen al spijt hebben van hoeveel hij van zichzelf had laten zien. "Wat zou je daarvan vinden?" Draaide hij eromheen. Zou hij jaloers zijn als ze opeens iets met.. Mountainpaw ofzo bleek te hebben? Zachtjes beet hij aan de binnenkant van zijn onderlip.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oh bij de sterren. Wat een watje was het, eromheen draaiend alsof ze aan het dansen waren. Moest zij dan alles doen? De eerste stappen? De eerste blik, het eerste woordje, de eerste aanrakingen? Voor hoe dapper en stoer hij zich voordeed, was hij eigenlijk maar heel bang. Een glimlachje sierde haar snoetje en voor eens lachte ze niet. Enkel een zacht snorrend geluidje kwam over haar lippen. 'Leuk,' antwoordde ze. Nu kwam weer een zachte giechel over haar lippen heen, en ze forceerde haarzelf om haar blik niet verlegen af te wenden. Zij was dapper. Ze was niet bang om een blauwtje op te lopen. Hij deed zo nu en dan raar, maar ergens voelde ze gewoon dat hij haar niet enkel om naar plezier haar volgde.}
 

Wat hij had verwacht wist hij niet goed. Een grapje? Een semi-beledigende opmerking waar hij vervolgens weer minstens zo hard op kon reageren? Alles was voorspelbaarder dan de zuivere waarheid. Nu was de vraag of ze niet stiekem nog een beetje met hem speelde, hem zou uitlokken om vervolgens misbruik te maken van zijn kwetsbaarheid. Hell, hij wist niet eens of hij wel kwetsbaar wílde zijn. De laatste keer dat iemand open over haar gevoelens vertelde, had hij haar weggejaagd. Niet dat hij het erg vond om langs Honorpaw heen te leven, maar met Cotton.. Dat zou anders zijn. Wel honderd woorden vonden bijna hun weg naar buiten, maar slechts één zinnetje won. "Jij bent ook wel leuk." Simpel, uitdagend, maar niet te duidelijk. In plaats van zijn blik af te wenden, keek hij haar aan, wat het allemaal nog zoveel intenser maakte. Dat ze nog niet had weggekeken verbaasde hem. Oh Hermit, wat doe je jezelf toch aan. Met een apprentice nog wel.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw haar gezichtje lichtte op. Hij vond haar leuk. Hij vond haar leuk! Oh mijn hemel. Ongecontroleerd kropen haar mondhoeken omhoog en daar kwam dat verlegen lachje dan eindelijk. Bij de sterren, wat moest ze zeggen? Ze bleef hem aankijken. Meende hij dit? Speelde hij een spelletje met haar? En zo ja, wat boeide het? Hij vond haar leuk, leuk genoeg in ieder geval. Ze voelde zich een beetje opbloeien van binnen. 'Ik weet het,' antwoordde ze plagerig op hem. Oh, hoe erg ze wilde om direct erop in te spelen, het hem makkelijk te maken. Maar nee, ze was niet makkelijk. Als ze iets was, dan was dat het niet. Ze was klaar met telkens eerst te zijn. Ze likte even haar lippen en snorde nog een keer. 'Dus wat ga je eraan doen?'}
 

De glimlach op haar lippen bracht hem meer vreugde dan hij in dagen had gevoeld. Ze vond het niet erg, integendeel zelfs. En anders, anders dan was ze wel erg goed in acteren. Maar vond hij haar wel écht leuk? Was hij.. verliefd of vond hij haar gewoon schattig, grappig en cool? Dit voelde anders dan bij vrienden, maar veel daarvan had hij niet. Een flauwe grinnik verliet zijn bek bij haar plagerige opmerking. Er ging momenteel zoveel door hem heen dat hij amper kon nadenken. Was hij te ver gegaan om zijn eigen emoties bij te houden? "Weglopen als je me niet heel gauw vertelt waar we heen gaan." Grapte hij, duidelijk wat van zijn stuk gebracht, maar absoluut niet afstandelijk. Het mocht niet zo snel gaan. Hij hield veel te veel van met haar dansen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Even dacht ze, hoopte ze, dat hij verder zou gaan. Ze ging er bijna vanuit. Ze was er klaar voor. De glimlach op haar gezicht was er niet af te slaan. Maar zijn antwoord was... Teleurstellend. Cottonpaw fronste en keek hem voor een seconde aan, waarna een lachje haar lippen verliet. Oke, als hij het zo wilde spelen. Ze beet weer op haar lip en ze keek weg van hem. 'Nou, het boeide mij niet echt, ik wilde gewoon met jou zijn.' Als ze geen grotere hints kon neerleggen, wist ze het ook niet meer. 'Maar we kunnen bij de waterval kijken, misschien is het veranderd, sinds de dooi, weetjewel.' Haar blauwe ogen gingen weer naar hem, gevolgd met een klein glimlachje. Shit man, had ze het nu verpest? Hij vertelde haar letterlijk dat ze hem leuk vond. Was ze nu te moeilijk aan het spelen?}
 

Meteen al had hij spijt van zijn reactie. Aan de andere kant, ze was een apprentice.. Hij wist dondersgoed waar dit heen zou gaan als dat niet zo was geweest. En misschien was het beter om dat te voorkomen voor hij zichzelf niet meer kon stoppen. Haar woorden lieten hem hier echter weer over twijfelen. Wat ging Crystalstar doen dan, ze verbannen? Hij voelde zijn wangen warm worden en even was hij geneigd zich naar haar toe te bewegen. Dit verdween toen ze weer begon te spreken. Waarschijnlijk had ze het niet eens gemerkt. Een beetje verward, haast onzeker knikte hij snel zijn kop. "Dat lijkt me leuk." Een korte stilte volgde. Hij wist dat wat hij nu ging zeggen, de rest van de dag zou bepalen. "Je- je bent mooi." Rolde er opeens uit zijn bek. Dat was zo pijnlijk dat hij even moest stoppen met lopen. Ja, ze was mooi, maar was ze bijzonder mooi? Ja.. Maar dat zei je verdomme toch niet tegen een meisje. Alleen losers en glibberige mannetjes deden dat. Wat maakte hem dat nu dan? Hard dacht hij na over hoe hij dit het beste kon rechtzetten. Letterlijk alles zou het alleen maar erger maken. Hij besloot dus maar zijn knapste - flirterige, maar niet creepy - grijns op te zetten en te hopen op het beste.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Verdomme, ze had het moment verkloot. Of was het zijn schuld? Wat dan ook. Opeens was het vervlogen, zo snel het er was gekomen. Een plagerige opmerking hier, een speelse reactie daar. Het ging zo makkelijk, alsof ze al elkaar eeuwen kenden. En ergens was het zo, maar ook weer niet? Cottonpaw haalde een keer diep adem en ze knikte. Oké, naar de waterval dus. Cottonpaw had haar lichaam al half afgekeerd, op weg naar de bestemming, totdat opeens een opmerking haar deed bevriezen. Ze was.. mooi? Haar blik flitste weer naar hem, een verlegen giechel volgde. Ze kon het gewoon niet meer tegenhouden. ‘Dankje,’ snorde ze. Oh god, wat moest ze nu zeggen? Het was lief van hem. Wat bedoelde hij hier eigenlijk mee? God, het was zo stom eigenlijk. En ergens wilde ze verder lopen, maar aan de andere kant. Moest ze iets terug zeggen? Bij de sterren, dit was ingewikkeld. ‘Jij bent.. ook.. cool,’ kwam er uiteindelijk onnatuurlijk ongemakkelijk voor Cottonpaw over haar lippen. Zodra ze het had gezegd, kon ze zichzelf ook weer voor haar kop slaan. Jezus. "Jij bent cool". Erg smooth.}
 

Gelukkig leek ze het compliment te waarderen. Hij daarentegen schaamde zich dood. Normaal was hij altijd zo zelfverzekerd, zo koel. Hoe liet hij zich zo door een meisje beïnvloeden? Een glimlachje krulde om zijn lippen toen ze iets minstens zo ongemakkelijks zei, waarna er een gespannen lachje ontsnapte. Hoe slecht dit ook ging, ze werd duidelijk zenuwachtig van hem. Dat was een leuk idee. Nu hij niet de enige sukkel was in deze situatie wist hij weer wat zelfvertrouwen bij elkaar te rapen. "Weet ik." Mauwde hij met een gnuif. Hierna wendde hij zijn blik af en volgde een korte stilte. "Dus, waterval?" Zonder op reactie te wachten trippelde hij verder. Alles beter dan in dit moment blijven hangen. Ze zouden nog wel een kans krijgen, maar volgende keer was hij smooth, niet zo kneuzig als nu.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Toen hij moest lachen, moest ze zelf toch ook weer giechelen. Oh bij StarClan, wat deden ze dom. Moest dit zo ingewikkeld zijn? Konden ze niet gewoon zeggen "hoi jij bent leuk?" en het daarbij laten? Nee, dit moest lastig. Het had te maken met trots en zenuwen en.. angst? Ze rolde haar ogen toen hij "weet ik" zei. ‘Pfft, eikel!’ miauwde ze, maar de lach was duidelijk in haar stem te horen, waarna ze hem een por tegen zijn schouder gaf. ‘Je coolheid is echt nu met honderd punten gedaald,’ miauwde ze, waarna ze haar tong uitstak. Dit was zoveel makkelijk, dit plagen. En ze vond het leuk. Het maakte haar tenminste aan het lachen. Ze keerde haar blik weer af toen hij de waterval benoemde. ‘Uh.. ohja,’ miauwde ze, waarna ze een paar pasjes naar voren danste, achter hem aan. En voor deze ene keer liet ze hem leiden, maar niet zonder om de paar passen speels richting zijn staart te bijten.}
 

Ha, ze deed weer normaal. Hij begon zich haast ongerust te maken. Een Cottonpaw die geen snarky opmerkingen naar je kop gooide? Dat kon niet kloppen. Ze leek echter een beetje te twijfelen over dat waterval idee, wat zij overigens zelf had bedacht. Plots voelde hij kort scherpe tanden in zijn staart. "Hey!" Riep hij een beetje beledigd, maar met een duidelijke speelse ondertoon. Voor het dramatische effect stopte hij weer met lopen. "We kunnen ook terug naar het kamp gaan, als je wilt." Suggereerde hij met een opgetrokken wenkbrauw en een geamuseerde glimlach.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ghehe, na een paar keer happen was het raak. Toen hij stil kwam te staan, spuugde ze ook dramatisch de haartjes die ze uit zijn staart had getrokken uit. Dit was nog het steeds het dicht wat ze kwam bij hem aanraken, hem een klein beetje pijn doen. Toen hij aanbood om weer terug te gaan, keek ze even van voren naar achteren. ‘Oh?’ miauwde ze, een ondeugend glimlachje kwam op haar snoetje. ‘En dan?’ Ze zette nog even een stapje dichterbij hem, haar neus een beetje omhoog gekanteld, haar ogen die van hem aanzoekend. Ze was nog altijd ietsje dapperder dan hem in dit soort dingen. Hij verkleinde nooit afstanden, nog niet in ieder geval. Ze keek hem afwachtend aan, terwijl de glimlach langzaam van haar snoetje verdween en eventjes, al was het maar een seconde, keek ze hem doodserieus aan.}
 

Dramatisch als altijd spuugde ze zijn haren uit. Ooit zou ze heel anders reageren op een bek vol vacht, dacht hij vermaakt. Ze leek te willen weten wat ze dán zouden gaan doen. Ja uh, wist hij veel. Hopelijk niet zo ongemakkelijk zijn als nu. Want hoewel ze zich weer precies zoals altijd gedroegen, hing er nog steeds een zekere spanning in de lucht. En niet het soort spanning waar je nou erg blij van werd. Toen haar blik plots serieus werd was hij bang dat hij iets verkeerds had gezegd. Misschien had ze wel me-ga-veel zin om met hem naar een plas water te kijken. "Dan komen we terug als je wat ouder bent." Mauwde hij cryptisch, met een duidelijk geforceerde serieuze blik. Het was moeilijk om zijn gezicht in de plooi te houden. Dat stapje zijn kant uit had hij echt wel gemerkt.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Wauw. Wauw. Als ze ouder was? Ze probeerde boos te kijken, maar het lukte niet echt. ‘Ik ben geen baby!’ miauwde ze fel terug. Maar echt boos kon ze niet op hem zijn. En ergens, diep van binnen, wist ze wel wat hij bedoelde. Maar hij.. ugh. Ze wilde hem smoren maar tegelijkertijd. Hij was zo stom. Ze schudde hoofdschuddend haar kop. ‘Oké dan, maar je verdient dan mijn aandacht niet tot dan.’ Stommerik. Dat zou hem wel krijgen. Ze zette weer een paar pasjes achteruit. Dan was het zijn schuld dat dit moment verpest was. Ze keek nog een keer over haar schouder, maar ze zwiepte met haar staart en keerde weer huiswaarts. De sterren waren inmiddels al aan de hemel. Misschien was het ook tijd om te gaan slapen. Maar... ugh. Waarom voelde ze zich.. zo.}
 

Met glinsterende ogen van plezier hoorde hij haar aan. Deze werden wat doffer toen ze meende dat hij tot die tijd blijkbaar haar aandacht niet verdiende. Pardon? Dat klonk wel erg overdreven. "Voor een niet-baby moet je wel heel erg duidelijk maken dat je er geen bent." Kwam hij als eerste terug op het vorige punt, waarna hij evenveel naar voren kwam als dat zij naar achteren was gegaan. Dit had echter geen effect, want ze ging er al vandoor. Beledigd snelde hij achter haar aan. "Hé, waarom nou opeens zo chagrijnig?" Vroeg hij terwijl hij zijn best deed haar in te halen.