Distorted reality

Het was alsof zijn wezen volledig naar achteren was gegaan en zijn brein was overgenomen door een nieuwe vorm van zijn. Hij keek door zijn ogen alsof hij keek door een raam, hij zag zijn poten alsof hij keek naar de poten van een ander. Zijn omgeving was echt maar ook zo nep tegelijk. Kleuren ervaarde hij niet meer het zelfde en een blad leek niet meer op een blad, maar ook wel. Hij zag schimmen bewegen in zijn ooghoeken, voelde zich angstig en opgejaagd en daar was die stem die zei dat hij weg moest gaan, alleen dan kon hij beschermen waarvan hij hield.

Het lange ziek zijn, het verliezen van zijn geheugen had geleidt tot paranoia en dissociatie, in die zin zelfs een vorm van psychose. Hij hallucineerde, wist niet meer wat echt of nep was en al zijn vertrouwen in het leven en in zijn wezen was verloren. Hij voelde zich een gevaar voor zijn geliefde, zijn jongen en zijn clan. Daarbij was hij volkomen waardeloos geworden, enkel een extra mond om te voeren. Het was klaar.

Hoe lang was hij weg geweest? Hij liep rond. Soms was hij weer bij de waterval, op andere dagen was hij weer weg. Bij elk geluid wist hij zich te verstoppen. Was het de clan? Was het wat anders? Gevonden wilde hij niet worden en in zijn paranoia en hyperalertheid wist hij onopgemerkt te blijven. Toch ging het niet langer zo. Eten deed hij nauwelijks nog, aangezien jagen niet meer lukte. Drinken vergat hij regelmatig, waardoor hij langzaam aan het uitdrogen was. En zo stond hij weer bij de waterval.

De wereld duizelde hem. Hij hoorde de stem van zijn vader. Zijn moeder. Zijn verloren siblings. Zijn broer. En daar stond hij. "Ik kom!" Waarna hij sprong en omlaag tuimelde, geluidloos en voor hij het water raakte, levenloos.

Hij had een stem gehoord, met een geur die hem angstig bekend voor kwam. De kater was in de richting van de waterval gerend toen hij een plons hoorde en kilte greep rond zijn hart. Alhoewel hij zijn moeder veel had toegewenst, was dit niet een van die dingen. Ze leek gelukkig te zijn geweest, voor een moment, aangezien zijn vader nooit geleefd had toen zij geboren waren. Hij slikte dan ook toen hij de partner van Crystalstar in het water, levenloos en ziek. Firespirit wist niet goed wat hij ermee moest doen, dus keek hij eventjes om zich heen. Maar het zag er naar dat hij hier alleen was. De kater huiverde eventjes, voordat hij zich afzetten tegen de grond en in het water sprong. Het water voelde warm rond zijn rode vacht, terwijl hij met een stevige slag richting Smokegaze zwemde. Hij greep de kater bij zijn nekvel en probeerde het logge lichaam richting de zijkant te krijgen. Maar de dikke vacht van Smokegaze zat vol met water en het zorgde ervoor dat het meer tijd kosten dan dat hij er aan wilde besteden.
Toen hij eenmaal terug aan de kant was, voelde Firespirit zijn lichaam branden, en elke ademhaling deed pijn in zijn longen. Eventjes keek hij op naar de lucht en vloekte zachtjes. Eventjes rust, heel eventjes rust. De kater ging op zijn achterwerk zitten en gaf zijn trillende poten een moment rust. Wat een verschrikking was het en hij kon er niet onderuit komen dat hem dit zelfs pijn begon te doen. Firespirit sloeg een pootje in een waterplas naast hem. "Waarom," miauwde hij scherp, meer tegen het lichaam naast hem dan iets anders. "Ze was gelukkig met je. Waarom moest je dit doen. Alleen ik mag Crystalstar het leven zuur maken. Niet jij, vooral niet jij." Hij gromde zachtjes, voordat hij met hernieuwde kracht overeind kwam en het lichaam van Smokegaze in de richting van het tijdige kamp te trekken.

Zijn spieren deden pijn van het lichaam dat rusten op zijn rug en hij voelde hoe zijn hart klopte in zijn keel. De kater was altijd al wat emotioneler geweest dan de rest van zijn familie, ondanks dat hij zijn emoties maar zelden zou laten zien. Toch voelde hij nu een brok in zijn keel, terwijl hij de vader van zijn half-siblings op zijn rug mee terug naar het kamp aan het brengen was.
Zijn zeegroene ogen keken op toen hij een stem naast zich hoorden. Een oudere warrior genaamd Carrioncough was hem komen helpen en in stilte knikte hij toestemmend. Hij wilde er geen woorden aan vuil maken, hij zou waarschijnlijk niet eens woorden over zijn lippen kunnen krijgen. Een gil liet zijn oren in zijn nek zakken, hij herkende die kreet. Wist direct van wie 'ie was. "Oh nee," miauwde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen de kater die bij hem was. "Thistlepaw?" vervolgde hij daarna, luider. "Kom eens hier," hij probeerde zijn stem stable te houden, maar wist dat dat niet 100% zou gaan lukken.