eye contact and a lip bite

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Het was maar goed dat hij achter haar aan kwam. Ze rolde haar ogen door zijn opmerking. ‘Ik ben al bijna warrior hoor,’ voegde ze eraan toe. Misschien was het wat kinderachtig, maar ze was heus niet zoveel jonger dan hij. Bovendien, hij vond haar kennelijk wel leuk genoeg, mooi genoeg om steeds met haar op stap te gaan. Ze keek hem dus ook weer lang aan toen hij vroeg waarom ze chagrijnig was. Omg, jongens! Hij meende dit ook, ze wist het wel. Want A) ze was niet écht chagrijnig en B) hij vond haar duidelijk niet oud genoeg voor hem. Dat was een belediging! Ze kwam weer tot stilstand en keek hem aan. ‘Ik ben niet chagrijnig,’ miauwde ze poeslief. ‘Alleen laat ik moet wachten, laat ik jou wachten.’ Heel simpel. Haar mondhoeken kwamen weer een beetje overeind. Het was bijna een uitdaging. Zij was er klaar voor. Was het niet duidelijk? Moest ze het voor hem spellen? Nee, dat wilde ze niet. Daar kwam weer dat beetje trots kijken. Ze snorde en begon weer richting kamp te bewegen.}
 

Een spottende gnuif verliet zijn keel. "Ik ben al bijna warrior" klonk echt precies hetzelfde als "Ik ben al 2,5 moons." Kortom: een kindje. Dat hij zich momenteel toch verdacht veel aangetrokken voelde tot een kind, daar had hij in zijn geniale beredenering even niet aan gedacht. Zijn oren gleden naar achteren toen ze het allemaal echt meende. "Dus we kunnen nu niet gewoon even lol hebben?" Mauwde hij beledigd, haast wanhopig. Hij had best met haar naar de waterval willen gaan, maar nu deed ze wel heel stom. Wachten, pff. Ze vond hem toch wel leuk? Of had ze gelogen? Die gedachte bracht een schaduw over zijn gezicht.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Oh nu ging hij bijna smeken. Cottonpaw draaide zich weer om en bleef achterwaarts lopen terwijl ze naar hem keek. ‘Is meneer ongeduldig?’ miauwde ze plagend. Ze draaide zich weer soepel op haar achterpoten om en zwiepte met haar staart. ‘Mijn tijd is kostbaar, Hermit,’ miauwde ze zoetjes. ‘Dus als je met me wil zijn, had je dat eerder moeten verzinnen. Ik denk dat ik nu een dringende afspraak heb met mijn nest.’ Het was allemaal maar een toneelstukje, een spel. Het liefst wilde ze direct toegeven en zich op hem werpen. Bij de sterren, ze realiseerde dat zich nu pas. Een kriebelend gevoel ontstond in haar maag, en ze moet weer stilletjes lachen. ‘Doei, Hermitshell!’ snorde ze, waarna ze vooruit sprong en ze snel terugkeerde naar het vochtige kamp wat nu hun tijdelijke thuis was.

- Cotton topic uit</sub>

Bozer en bozer werd hij. Oh, wat deed ze toch vervelend. Wat was het nou? Ze leek net toch echt helemaal voor hem te willen gaan. Nog voor hij iets terug kon zeggen sprong ze al vooruit. Verbijsterd liet ze hem achter, de kater die zijn staart inmiddels op de grond had laten vallen. Hij had het verpest. Voor het eerst in tijden - misschien zelfs sinds de confrontatie met Skadi - begon zijn onderlip te trillen. Was het frustratie? Verdriet? Cottonpaw zag het in ieder geval niet, en hij zou het nooit toegeven.

[Topic uit]