It's a dangerous game

Arcticwolf was altijd al een privé persoon geweest. Iemand die zijn emoties intern hielt, en ze niet graag op de toon legde. Alle keren dat hij woede had gevoeld had hij de situatie ook met een gecontroleerde kalmte benaderd. Ergens was dat zijn kracht. Maar op dit moment maakte hem dat ook uiterst bewust van de spanning en de kilte tussen hun in. Er speelde iets in haar waar hij geen grip op had. Iets achter de leegte in de ogen waar hij geen verantwoording voor voelde. Hij vond dat een naar idee, dat er dingen waren binnenin zijn beste vriendin waar hij geen macht over kon uitoefenen. Niet dat dit zijn intentie was, nee, het was simpelweg het resultaat geweest. Want Seamist kon niet voor zichzelf beslissen, dat had ze nu wel aangetoond. Nee, alles leunde op hem. "Je kent me, ik ben niet lang neer te halen" Evengoed geen woorden die gesproken werden als troost. Eerder een bevestiging, een herinnering. Mogelijk zelfs een belofte. Arcticwolf wist heel goed hoe bekwaam hij was in hetgeen wat hij deed. Hij was een denker, iemand die de situatie compleet uitstippelde voor hij actie ondernam. Hij wist dan ook precies hoe dit verder zou lopen en waar ze zouden eindigen. "En ik zal ook altijd terugkomen" Zijn toon verzachte hierbij iets, al niet volledig. Woorden die op de manier gezegd waren waarin ze een troost zouden moeten zijn, maar met een blik die vertelde dat hij zich bewust was van de opvatting die Seamist hier van zal opnemen. Toch bedoelde hij dit niet slecht. Het was een zekerheid, vond hij, dat hij er altijd zou zijn om voor haar en hun kinderen te zorgen. "Maar goed" Dat is ook weer voorbij, tijd om terug te kijken naar het verleden was geweest. Arcticwolf zijn interesse lag veel meer in de toekomst.

Arcticwolf was niet blind en doof voor de veranderingen in zijn partner, en in zijn vriendin. Al waren beiden woorden zo leeg geworden als de ochtend lucht. Hij wist dat ze gebroken was, en waar het hem ergens bezeerde, vond hij het ook ergens terecht. Ze had immers op hun beiden opgeroepen. Ze had kittens genomen van een Shadowclanner, ze was hem blíjven zien en ze had duidelijk niet haar clan of hemzelf hierbij in acht genomen. Terwijl bereid was geweest dit rollenspel met haar aan te gaan en haar als partner te nemen, haar kittens als zijn eigen op te voeden. En toch… toch had ze enkel zichzelf in haar gedachtes. Het was enkel Seamist geweest die hem had gedwongen om wantrouwig te zijn, om haar dichtbij te houden en bovenal om Settleddust aan te vallen. Zijn poten hadden zich niet buiten de warrior code betreedt: de hare wel. Maar ondanks dat voelde hij geen woede, enkel een vuile smaak van gal in zijn mond en een steen in zijn maag. Ze sprak over de realiteit van de wereld, en iets veranderde in de blik van de witte kat. Hij staarde over de rand waarin zijn moeder zelfmoord had gepleegd, als hij dit wilde geloven. Hij mistte haar nog altijd zo intens diep. Deze pijn was nooit weggetrokken bij hem. En misschien was het deel van dit intense verlies wat hem ook zo hard op Seamist liet gaan. Misschien. Hij wilde zich gelieve niet verlagen tot iemand die zich door zijn emoties liet leiden, “Iedereen kan sterven” Zijn toon bijna onhoorbaar terwijl hij een stap dichterbij deed, zijn blik nog altijd op de waterval gericht. Het duurde even voor hij weer opkeek en hun blikken liet kruisen. “Iedereen. Maar het zijn altijd degene die we het minst willen zien gaan” Zijn moeder was gestorven. En Settleddust leefde nog. Ergens kon hij best geloven dat Seamist soms verlangde naar zijn einde. Maar juist dat feit zou hem in leven houden, zo wreed waren hun goden. Ook hij viel in een stilte die voor hem bekend was. Arcticwolf was van zijn natuur een stillere kater, waardoor hij kort met een actie wilde spreken nu zijn stem het niet kon. Hij duwde zijn snuit zacht tegen haar schouder aan. “Het spijt me” Zijn woorden, die normaal zo afstandelijk waren, hadden nu een verdriet in zich. Maar het was een excuses die niet geaccepteerd hoefde te worden. Het waren enkel woorden die gesproken moesten zijn. Het speet hem ook, dat ze dit zo ver hebben moeten laten komen, maar hij zag geen weg meer terug.