Hij voelde hoe hij een kras maakte op zijn wang, maar zag het niet doordat hij het oor van de ander tussen zijn bek had. Zijn poot was vrij gekomen en snel verplaatste hij het. Hij kon het oor makkelijk doorbijten, afscheuren, maar dat deed hij niet. Zelf zou hij dat immers ook niet willen, de gedachte alleen al maakte hem licht misselijk. Hij liet het oor los toen de ander weer naar zijn poot hapte, maar dit keer kon hij hem ontwijken. Met al de kracht die hij had probeerde hij de kater omver te duwen, tegen de grond aan. Hij was van ongeveer de gelijke grootte, maar Twisted geloofde wel dat hij ietsje groter was. Hopelijk ook een stukje sterker, zodat hij de kat op zijn plaats kon houden.

@Hermitshell

Wat? Hij begreep maar niet waarom Brokentune hem zou helpen. Ook al, misschien wel. Dit was tenslotte de rogue die Pepperpaw omver gelopen had. Een plan vormde in zijn kop, maar hij moest uitkijken, want nadat Brokentune aan de kant gewerkt was kwam de rogue nogmaals naar hem toe met een schijnbeweging, snel zette hij zijn schouder ertussen, voor de kater zijn kop kon raken en trok deze ook nog een stukje terug voor de zekerheid. Hij voelde de tanden in zijn schouder gezet worden en haalde nog snel met zijn andere poot uit om zijn schouder los te rukken van de rogue. Bloed vloeide naar beneden, maar het deerde hem nog niet. Het zou in de weg kunnen gaan zitten bij een volgend gevecht, maar het was beter dan zijn kop. De rogue riep de katten andere rogues op terug te trekken, maar toch liep hij naar Brokentune toe. "Brokentune, ik heb een voorstel," Het zou misschien niet zijn wat de ander had verwacht. "Als je je aan mij en aan shadowclan bewijst dat je het waard bent door je tegen Crystalshell te keren, door te vechten voor ons, dan kan ik je misschien wel geven wat je wilt." Ze konden een extra warrior gebruiken. "Maak je beslissing snel en als je het juiste beslist zie ik je aan het einde van het gevecht." Wie weet wat voor een info the rogue voor hem zou kunnen hebben over Crystalshell.

Zijn blik ging rond het slagveld en viel al snel op Crystalshell met een veel te jonge apprentice. Dus zo wilde ze het spelen? Hij stapte op de twee af, zijn tanden op elkaar klemmend bij de pijn die door zijn schouder schoot, maar hij zette door. "Dus na een stel rogues gebruikt te hebben kies je nu de jongste van alle katten uit om te bevechten? Ik denk niet dat dat heel eervol is of niet Crystalshell." Zijn ogen vernauwden zich en richtte ze op Crystalshell, afwachtende wat ze zou doen. Hij had niet op tijd kunnen zijn om wat te zeggen tegen de apprentice voor een riverclan warrior erbij was gekomen, maar hij zou nog een hartig woordje ermee praten. Hij had gevraagd om katten die konden vechten, niet om een apprentice die net uit de nursery was.

Tag: Crystalshell :p

Haar trap was een succes, en Crystalstar verwachtte dat ze direct verder kon, maar de apprentice besloot dat ze nog niet genoeg had gehad. De leader keek lichtelijk gefrustreerd neer op de tijdverspilling die haar aan bleef vallen. Ze maakte zich klaar voor nog een harde slag. Maar ach, het was allemaal niet nodig. Crystalstar's werd van haar irritatie verlost door één van haar persoonlijke vertrouwelingen. Whitewalker ging wat hardhandiger met haar om dan zijzelf, maar Crystalstar had geen tijd om er iets van te zeggen, noch had ze daar zin in. Het gaf haar wel een kort moment om om zich heen te kijken. Ze zag Hermitshell vechten, en zag dat hij het goed deed, ze was trots op hem. Daarna focuste ze zich zelf weer op de strijd, en zocht haar volgende tegenstander. Ze hoefde niet lang te wachten, want plotseling stond haar gezworen rivaal voor haar neus. Het was veel te vroeg in het gevecht hiervoor, maar ze besloot er maar geen probleem van te maken. Hij probeerde haar weer eens een preek te verkopen, maar het enige waar zij oren naar had was de naam die Acornstar sprak. Nog steeds bleef de Riverclanleader stil, praten was voor later. Ze knikte hem slechts toe, en begon toen om hem heen te cirkelen. De tegenaanval was haar specialiteit, en ze wist dat ze zoveel mogelijk voordelen moest benutten bij een kater als Acornstar.

[Acorn]

Opluchting overviel hem toen de grip op zijn oor werd losgelaten, al slaagde hij er niet in om de poot weer beet te krijgen. In plaats daarvan duwde de kater hem prompt omver. Een luide "oof" verliet zijn bek door de lucht die uit zijn longen werd geslagen. Twisted was dan misschien een doetje, hij was wel wat ouder en had meer absolute kracht. Paniekerig probeerde hij zich terug op zijn buik te draaien, maar de kater hield hem in sterke greep tegen de grond gedrukt. Zijn buik was nu open en bloot, vrij voor de ShadowClanner om te bewerken. Instinctief schopte hij met zijn achterpoten tegen de kater aan, totaal niet gecoördineerd en puur bedoeld om zich los te wringen uit zijn greep. Vervolgens begon hij wild heen en weer te bewegen. Alles om zijn leven hier niet te verliezen.

Tag: @Twistedheart

Hij had heel eerlijk niet echt verwacht dat hij er echt in zou slagen. Maar hier stond hij dan, voorover gebogen over de crèmekleurige kater, vast gehouden op de grond. Zijn buik was vrij spel, maar hij twijfelde. Hij vond dit vreselijk om te doen. Hermit begon ondertussen na de kostbare tijd die hij nu verloren had wild met zijn achterpoten te slaan, en wild heen en weer te bewegen. Twisted klemde zijn kaken op elkaar toen hij in zijn buik geraakt werd en snel draaide hij wat van hem weg. Nu stond hij dwars over de kater heen, die nog steeds wild bewoog. De bruine tabby drukte zijn grote poot tegen de borst van de ander, hopend dat dat hem zou fixeren, wat lucht weg zou nemen van hem.

@Hermitshell

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonpaw was opgewonden, maar een soort opgewonden wat ze niet echt kon plaatsen. Het was adrenaline die door haar aderen schoot toen ze het strijdgeweld in de verte al hoorde, vreemde geuren die haar neus begroetten. Maar het was niet de opwinding die ze had als ze een groot stuk prooi wist te vangen of een stoeigevecht had gewonnen, of die opwinding die ze had gevoeld toen ze door het ijs was gezakt. Het was een soort nervositeit die haar onwennig maakte. Haar hoofd schreeuwde dat ze dit wilde, dat ze dit kon, hoe ze vlak achter haar moeder liep, haar snoetje strijdlustig, de blik in haar ogen hongerig. Maar achter die glans was een soort angst. Wat zou ze aantreffen? Wat als ze zichzelf zou bezeren. Wat als ze zou verliezen? Wat als haar moeder... Nee, niet aan denken nu. Ze zouden wel winnen. Die Shadowclanners hadden het gore lef om op hun territorium te komen. Starclan zou ze straffen met een nederlaag.
De apprentice rende het strijdveld op. Ze was één van de weinige van haar leeftijd die nog het achtervoegsel -paw droeg, maar ze zou wel laten zien uit welke kluiten ze gewassen was. Ze blies eens flink wat lucht uit, waarna ze achter haar moeder aan rende, die ze haar snel uit haar zicht verloor toen een Shadowclanner haar aanviel. Ze blies eens toen ze opzij week, maar daarna richtten haar blauwe ogen weer vooruit. Meteen was het chaos en haar ogen werden groter. Haar pas vertraagde, terwijl ze schichtig om zich heen keek. En nu? Zo ver had ze nog niet vooruit gedacht. Oh Starclan. Maar toen ze een zwarte kater boven het lichaam van een bewegingsloze kat zag staan, voelde ze een soort woede in zich opkomen. Ze had wel gehoord dat Crystalstar had gezegd geen gevangenen, ze zullen vluchten of sterven. Ze had nooit verwacht dat ook maar iemand echt... dood zou gaan. Was ie dood? Cottonpaw slikte een keer, er zat niets anders op. Hoe lang zou hij afgeleid blijven. Nog een keer ademde ze diep uit, haar nagels sloeg ze uit. Voor Riverclan! Ze stormde op de zwarte kater af en probeerde met een snelle slag direct zijn oor te slaan. Dat was stap één: Als ze raak had zou hij bloeden als een rund, en niemand wilde bloed in zijn gezicht.

Tag: Ravenstrike</sub>

Hij had nog zo gedacht dit gevecht te gaan winnen, deze hele oorlog voor haar te winnen. Hij had gedacht dat dit hem glorie zou bieden, had verwacht dat dit hem dan eindelijk het rijk zou geven waar hij al die tijd naar verlangd had. Met háár hulp zou hij het gedaan hebben, als hij nou toch kon winnen. Hij hoorde Koba wel schreeuwen, en wist dat hij moest wijken, maar wilde zijn aanval afmaken, wilde haar trots maken. Caesar zou het hoogst beloond worden, als hij gewoon deze plaag voor haar kon verdrijven. De aanval die hij had ingezet leek voorspoedig te verlopen, hij schoot op de keel van zijn tegenstander af en was klaar om zijn kaken te sluiten toen hij plotseling een helse pijn voelde in de zijkant van zijn eigen keel. Verschrikt draaide Caesar zijn ogen, en zag een glimp van een zwarte kater. Toen zakte hij tegen de grond. Een ijzingwekkend krijs was het laatste dat opklonk uit zijn stervende keel. Toen knapte er iets, en was het geluid niets meer dan een dof gepiep. Uit de wond stroomde een geweldige hoeveelheid bloed. Hij was zo opgewonden geweest, zijn hart was zo tekeer gegaan. Het duurde niet lang, dat was zijn enige troost. Caesar zou nooit glorie zien. Hij had zijn leven verspild in de eindeloze zoektocht naar grootsheid, en vond hier zijn einde, op een gevecht dat niet eens het zijne was.

Vale saeva mundi

De deputy kon nauwelijks knipperen met zijn ogen, voor het strijdveld opeens gevuld werd met rogues. Settleddust kon het niet laten om verward te kijken, helemaal toen ze termen begonnen te schreeuwen als "dood aan Riverclan". Was dit een grote fout, of een val? Veel tijd had hij niet om na te denken, want eerst werd bijna naast hem Pepperpaw aangevallen. Hij siste fel en wilde zich al op de boosdoener gooien, voordat die naar Acornstar sprong. Hij had nauwelijks tijd om te knipperen. Er bewogen katten links en rechts van hem, en iedereen deed zijn taak uitstekend. Maar dit was niet de vijand. Waar was Riverclan? Hij hoorde overal geschreeuw om hem heen en hij probeerde het geluid af te sluiten. Hij haalde diep adem, probeerde de geur van bloed te negeren. In de menigte zag hij Pepperpaw overeind komen. Ze leek oké. Oké, dan zou ze zichzelf moeten redden. Settleddust zette een paar passen achteruit en beet op zijn lip. Waar was Riverclan? Hij rende een paar passen terug, probeerde overzicht te krijgen van de stand van zaken.

En toen hoorde de deputy het gedonder van poten op de grond. Die zwaarlijvige Riverclanners waren goed in één ding, en dat was herrie maken. Hij siste en draaide zich naar het geluid. Maar toen zag hij dat er schimmen aankwamen van meerdere katten. Maar de eerste slagen waren achter hem, de andere kant op. Hij vloekte hardop en dook toen de menigte vechtende katten weer in. Opeens waren ze zwaar in de minderheid. Gelukkig was Shadowclan niet volkomen achterlijk geweest. Hij hoopte dat Acornstar en hij nu beiden hun gezichten hadden gezien. Ze zouden het nooit aan zien komen. Als zij vals zouden spelen, konden zij het ook.

Settleddust ontweek vechtende koppels links en rechts, werd hier en daar opzij geduwd, maar hij stuwde weer door naar de achterhoede, waar een vrij gat was. Ze werden dan wel geflankt, maar hij moest een beetje afstand maken. Hij keek nog een keer achterom, en toen naar de glooiing in de duisternis, nog gehuld in de begroeiing rond Fourtrees. Een glimlach kwam op zijn gezicht. Sommigen spraken dat je je vrienden dicht bij je moest houden, maar je vijanden nog dichter. Daar was hij het niet mee eens. Op vrienden kon je rekenen. ‘Inkspots, NU!’

Settleddust keerde zich weer om, rende het strijdgeweld weer als eerste in. Er waren geen regels in liefde en oorlog.

In de schaduwen verstopt, daar zaten ze. Zoals gepland. Adrenaline gierde door zijn lichaam heen terwijl er in de verte overduidelijk een gevecht plaats vond. Zijn lichaam bleef laag bij de grond, zacht in en uit ademend. Hij wilde helpen, heel graag zelfs. Hij had geen idee hoe erg het zou zijn als ze daar zouden komen, maar ze moesten wachten op het teken. Wachten op het teken van zijn homie, Settleddust. Dan pas kon hij de aanval leiden op RiverClan. Hij keek even kort naar de katten naast zich, wat jongere en wat oudere katten bij hem. Als RiverClan dacht dat de enige katten die ze hadden zich in het strijdveld bevonden, dan hadden ze het verkeerd. Ze zouden laten zien dat ShadowClan sterker waren. Dat RiverClan met vuur speelde door met hun te vechten. En als ze mochten, zou het pas een explosie geven. Ze zouden gaan piepen, piepen als kuikentjes omdat ze het niet aan konden.

'Inkspots, NU!'

Daar was het. Daar was het teken. Inkspots keek naar de groep en knikte naar de katten. "Dit is voor ShadowClan." sprak hij, waarna hij naar voren begon te sluipen, waar ShadowClan het beste in was. Verstoppen in de schaduwen en hun kansen afwachten. "Shadows, val aan!" Sprak hij, hij moest natuurlijk zijn team wel een coole naam geven, waarna hij naar voren ging. De bosjes uit. Richting de eerste de beste kat die hij zag, een grijze RiverClan kater op zijn netvlies. Ze zouden betalen voor wat er was gebeurd.

In het duister zaten ze, verborgen voor eender welke kat. Ze waren er als versterking en zouden toeslaan op het signaal. Even ging zijn blik naar Inkspots die naast hem zat, waarna hij zijn ogen terug vastpriemde op het gevecht voor hen. Er gebeurde daar dingen die hij nog niet eerder had gezien. Rogues hadden zich gemengd in het gevecht. Rogues het vuile werk laten doen. Riverclan maakte precies niet graag hun poten vuil. Hij vernauwde zijn ogen toen hij de Riverclankatten eigenlijk hoorde aanstormen en zijn spieren spande zich bijna automatisch op, klaar voor de strijd. "Dit is voor ShadowClan." "Voor Shadowclan," fezelfde hij zachtjes tegen zichzelf, alsof het hem extra kracht zou geven. Zachtjes sloop hij dichter. Zijn poten prikte van de spanning en bij het signaal van Inkspots sprong hij naar voren. "Shadows, val aan!" De tabby kater sprong uit zijn schuilplaats en liep op de dichtstbijzijnde Riverclanner af. Met uit geklapte nagels sprong hij op haar af en richtte zich op haar hals.

Tag: Lily

<sub>Met haar gitzwarte vacht leek de poes op te gaan in de schaduwen die hun verborgen voor de rest. Ze wist niet helemaal zeker of haar ouders en al haar siblings op het slagveld zouden zijn, maar als ze er zouden zijn moest ze een oogje in het zeil houden. De stank van riverclan vulde haar neus en haar start zwiepte van links naar rechts. Geduld was niet haar beste eigenschap en ze vond het dan ook erg lang duren voordat Settleddust eindelijk het startschot gaf.

Nightmareslayer rolde nog met haar ogen toen ze de woorden van Inkspots hoorde en ze volgde zijn voorbeeld, ze rende de bosjes uit en dook bovenop de eerste de beste riverclanner die ze zag. Vandaag zou riverclan ten onder gaan en shadowclan zou zegevieren.

- open voor een riverclanner</sub>

Het getrappel had gewerkt en de grip die de ander op hem had verzwakte. Hij stond nu dwars over hem heen, met enkel nog een poot die Hermit's borst tegen de grond drukte. De crèmekleurige kater hapte naar adem en draaide zich met een ruk opzij, waardoor hij met moeite loskwam. Vlug krabbelde hij overeind en sprong hij achteruit, waardoor hij zichzelf de kans gaf om op adem te komen. Hij zag nu ook heel goed hoe meer ShadowClanners zich het strijdveld op waagden. De haren in zijn nekvel gingen nog verder overeind staan. Zonder de rogues zou dit een eerlijk gevecht worden. Ze moesten nu harder gaan vechten dan ooit. Na zich herpakt te hebben ging hij er weer volledig voor en sprong hij verwarrend om de kater heen, met ondertussen steeds een uithaal in de hoop de ander een keer te raken.

Tag: @Twistedheart

_{Khione negeerde de woorden van de shadowclanner. Natuurlijk wist ze in welke clan ze wel of niet thuishoorde, maar dat hoefde zij niet te weten. Grommend haalde ze nogmaals naar haar uit toen ze een klap tegen de zijkant van haar kop kreeg en ze een klein beetje bloed haar prachtige vacht voelde doordrenken. ”Jij vieze, smerige-“ ze werd onderbroken. Tweemaal. Beide keren werd verteld dat ze zouden terugtrekken, maar de voormalig kittypet wilde niet luisteren. Haar prachtige pels was nu verpest. Geruïneerd door een vieze kikkervreter. De poes haalde nog een keer naar haar uit en probeerde haar zo hard en goed mogelijk te raken met haar klauwen, maar ook haar tanden probeerde elk velletje te pakken te krijgen. De rogues om haar heen leken langzaam maar zeker het veld te verlaten en nadat ze zelf ook nog een aantal klappen had opgevangen sprong ze achteruit. ”Dit is nog niet voorbij.” Siste ze woest waarna ze verdween. Alles leuk en aardig, maar haar vacht was haar meest dierbare bezit en wie daaraan kwam zou ze laten boeten.}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonpaw wist hem te raken. Ze wist hem te raken! Ergens schoot er opwinding door haar heen. Het was niet op de plek waar ze op gemikt had, maar het was raak. Ze kreeg dan ook een voldaan grijnsje op haar snoet toen op haar begon te vloeken. Ze duwde haar oren in haar nek en haar kin een beetje omhoog. Het was niet de tijd om overmoedig te worden, maar ze kon het niet laten. Ze stelde voor dat het een speelgevecht was, gewoon een training. ‘Wat? Kan je het niet hebben dat je bent geslagen door een meisje?’ siste ze gemeen terug naar hem. Maar ze kreeg bijna direct spijt van haar woorden toen hij in een rotgang op haar af kwam. Maar wat moest ze dan doen, hem haar goor laten noemen? Cottonpaw zette haar vacht zo groot op als ze kon en ontblootte haar tanden. Denk snel, maar niet snel genoeg. Hij raakte haar vol op haar schouder, maar ze had nog wel een pasje opzij kunnen zetten. Denk snel, denk! Ze zakte door haar gewonde schouder en gebruikte het enige wat ze kon tegen zijn grootte, haar kleine bouw. Ze viel op haar zij en probeerde een weg onder hem door te vinden, klauwend naar zijn voorpoten. En dan proberen te maken dat ze wegkwam..

Tag: Ravenstrike</sub>