[SC x RC] Now or never

Er was nog maar zo weinig over. Van hun familie, van haar, van alles wat ze ooit had gehad. En bij Starclan, ze zou liever sterven dan dat ook nog te verliezen. Door de sprong wist ze haar tegenstander kort tegen de grond aan te werpen, iniedergeval weg van haar zusje. Rookchirp liet een vijandelijk miauw horen en haalde met haar scherpe nagels uit naar de neus van de ander, hopend deze genoeg pijn te doen om haar weg te jagen. Dat zou genoeg zijn, dan was ze haar woord nagekomen. Ze wilde net loslaten toen scherpe nagels zich groeven in het vel van haar dunne buikhuid. Een felle steek van pijn joeg door haar lichaam en kort verkrampen. Het was genoeg voor haar om van de ander af te springen, een gepijnigde blik in haar ogen. Beschermend stond ze voor Honorpaw. “Maak dat je weg komt, moeraskreng!” ze beet naar de ander, hopend dat dit genoeg zou zijn haar te verjagen. De woorden die zowel Acornstar als Crystalstar opperden klonken te ver weg om door te dringen.
Tag: Newtpaw & Honorpaw

WOLFBLOOD

Settleddust kon niet eens antwoord krijgen, of nou ja, de reactie van Pepperpaw, want ze stortte bijna direct in elkaar. Settleddust probeerde haar nog op een wanhopige manier op te vangen, zodat de klap naar de grond niet te hard zou zijn. Maar voordat hij kon ingrijpen, stond een medicine cat naast hen beide. Het drong nog niet echt tot hem door, maar hij ging snel te werk en Settleddust kreeg een lijst van instructies mee. Newtpaw erbij, tandvlees checken, geen shock. De deputy knikte zwakjes en keek de WindClan apprentice kort aan. Hij zou de poes op haar rug dragen als het moest. Al snel kwam ook Wolfblood eraan, die zich bezorgd over de medicine cat apprentice keek. Hij knikte even kort naar de grote poes, maar het zou allemaal goed komen. Of tenminste, dat dacht Settleddust, totdat een rogue het gore lef had om zijn neus ertussen te steken.

Hulp? Settleddust duwde zijn oren diep in zijn nek en gromde kwaad en liet zijn tanden zien. Wat dacht deze buitenstaander? Was het niet één van dezelfde rogues die hun aan had gevallen? Wat deed hij hier nog en hoe was hij nog niet dood? Wolfblood sloeg direct naar de rogue en Settleddust voelde de zelfde sympathie. Hij sloeg zijn nagels uit en plaatste zijn lichaam tussen Pepperpaw en de rogue. ‘Wat denk je wel niet? Ik geef je drie tellen om met je schurfterige kop te verdwijnen, of je hebt geen poten meer om op te verdwijnen.’

Tag: Pepperpaw, Falconpaw, Wolfblood, Brokentune

Icarus flew too close to the sun, but at least he flew.

Ze voelde donkere druppeltjes warm bloed van haar buik af druppelen, voelde de pijn die ze had achtergelaten. Haar ademhaling ging gejaagd en ondanks het vuur in haar ogen, wenste ze tot starclan dat de ander zich om zou draaien en de benen zou nemen. Was dit niet hun Medicine cat? Zou deze zich niet bezig moeten houden met healen? Rookchirp keek langs haar naar Pepperpaw, die ze wel herkende van een ontmoeting ooit, waarom-

”Ik ga pas terug als ik klaar met je ben,” . Wat? Nog voordat ze weer terug kon kijken naar haar tegenstander werden haar poten onder haar vandaan geschopt en kwam ze pijnlijk op de grond terecht. Adrenaline en paniek grepen haar keel haast dicht, waardoor haar ademhaling rasperig naar buiten kwam. Nee, starclanverdomme, nee. Ze hoefde de blik niet te herkennen om te weten dat het de blik van een zieke was. Rookchrip kronkelde zich wild in alle wegen, hief haar klauw en probeerde deze venijnig nogmaals over de kop van de ander te trekken. Ze wilde haar tekenen, voor goed tekenen, en dan zou ze haar verdrijven. En voor altijd, altijd zou ze weten dat ze niet aan haar familie moest komen.

Maar haar vijand stopte niet. Zelfs niet terwijl ze herhaaldelijk uit bleef halen, zelfs niet toen ze haar nagels al krijsend zo diep mogelijk in haar schouders zette toen haar buik verder werd open gereten. Zwarte vlekken dansten over haar netvlies van pijn, maar Rookchirp was nog niet klaar. Ze voelde haar lichaam het opgeven, hoe de inspanning en het bloedverlies haar al zwakke lichaam alleen nog maar meer verzwakte. Iets warms en afschuwelijks likte haar oren. “Ik ga je wurgen!” schreeuwde ze en met alle kracht vocht ze terug. En nogmaals vervloekte ze haar lichaam, alleen dit keer was het voor de laatste keer.
Kaken sloten zich om haar nek en in wat slechts één tel leek was ze de kracht verloren adem te halen. Altijd had ze alles vervloekt aan haar lichaam; en nu smeekte ze tot alle sterren die ze kende om dat ene te waarderen wat ze nog nooit eerder had gewaardeerd; adem halen. Hoe boos ze was geweest, en nu wilde ze niets liever dan dat. Nee, nee, ze mocht niet gaan. Haar nog altijd vurige blauwe ogen waren omrand door oogwit terwijl ze naar Honorpaw keek. Ze kon nog niet, ze had het beloofd. Ze had het haar zusje beloofd, van alle katten in hun verdomde familie zou zij degene zijn die haar warrior zag worden. Dan zou ze haar vacht schoon likken en zeggen dat ze trots was, zoals haar vader nooit voor haar had kunnen doen, zoals Chivysniff nooit voor haar had kunnen doen. En nu zou zij dat nooit kunnen doen. Haar tegenstander was vergeten, net als de andere apprentice die haar probeerde te redden. Ze reikte alleen nog maar uit naar haar grijze zusje, van wie zo zoveel hield. Wanhopig opende ze en sloot ze haar bek, wilde nog één keer zeggen dat ze van haar hield – maar haar lichaam had al te lang gevochten. En het blauwe vuur in haar ogen doofde, voordat ze de woorden ooit nog zou kunnen zeggen.

[Rookchirp is vermoord door Newtpaw.]

<sub>Loze bedreigingen werden geschreeuwd en nagels sloegen in haar richting in een poging haarzelf te redden. Nog twee diepe krassen verschenen op haar gezicht. Van de onderkant van haar oog tot haar kaak. Wonden die tijd nodig zouden hebben om te helen. Wonden die haar misschien wel zouden tekenen voor het leven, maar ze zou ze dragen met trots als dat zou gebeuren.

Ondertussen was een andere apprentice ook begonnen met de aanval, maar ze was te laat. Het levenloze lichaam van Rookchirp lag aan de poten van de flame point en grommend keek ze naar Aurorapaw. ”Als je weet wat goed voor je is zou ik naar je leader luisteren en vertrekken.” Riverclanners en shadowclanners vertrokken langzaamaan van het slagveld en ze kon er alleen maar vanuit gaan dat er verteld was dat ze terug moesten trekken. Nog meer krassen sierde haar snuit, al zouden deze waarschijnlijk goed helen. Buiten bereik van de apprentice kneep ze haar ogen samen en siste ze. Ze wilde weg en naar haar vrienden. Nog meer woorden werden naar haar geschreeuwd. Woorden die niet waar waren. Het was zelfverdediging geweest. Ja. Dat hield ze haarzelf nu even voor. Al wist ze dat dst niet waar was natuurlijk.

Tag : aurorapaw</sub>

Nu hij de woorden had gesproken keek hij aandachtig naar Crystalstar. Wachtende tot ook zij haar warriors zou zeggen te stoppen. Wat ze uiteindelijk ook deed, ook al leek het even te duren. Hij had zich al voorgenomen dat hij de laatste zou zijn die hier weg ging, dat was tenslotte aan hem om ervoor te zorgen dat iedereen weg was, maar het betekende dat hij iedereen op moest rapen die niet uit zichzelf de plek verlieten. Hij wierp nog een laatste blik naar de poes en knikte kort naar haar voor hij rond ging kijken voor zijn deputy en eventueel katten die hulp nodig hadden. Hij was nog niet de meest stabiele op zijn poten, maar het was nog geen tijd om te rusten. Dat zou pas zijn wanneer ze terug in hun eigen kamp waren.

Hij had Settleddust al gevonden bij Pepperpaw en Wolfblood. Hij merkte alleen ook op dat Brokentune er naar op weg was, maar dat was iets dat hij zo zou afhandelen, want ineens werd zijn aandacht door Newtpaw en de katten die bij haar waren getrokken. Het dode lichaam van een van de riverclanners lag aan de poten van de medicine cat apprentice. Hij had geen idee wat er gebeurd was, maar dat zou hij later wel vragen. Voor nu had hij Newtpaw nodig om naar de gewonden te kijken. Vooral gezien Pepperpaw er niet toe in staat leek te zijn. Hij zette zich tussen Newtpaw en de riverclanners in en liet zijn blik naar haar gaan. "Kom, je moet de gewonden helpen, gezien het erop lijkt dat Pepperpaw er niet toe in staat is." Nee, hij kon niet hebben dat de enige medicine cat die nog wat kon doen hier langer zou blijven. Hij had haar nodig om te bepalen of iedereen het naar het kamp kon maken. "Ik wil het weten wanneer iemand niet in staat is om zelf naar het kamp te gaan." Dat deed hem eraan denken dat hij Alligatorpaw niet meer had gezien nadat de apprentice Crystalstar aangevlogen had. "Alligatorpaw heeft sowieso hulp nodig ga ik vanuit, probeer haar te vinden," En hij zou ook nog degene moeten vinden die ervoor gezorgd had dat de apprentice het kamp uit had kunnen gaan, want dit hoorde niet. Hij liet zijn blik nog naar de riverclanners gaan en boog kort zijn kop voor hij weer verder ging.

Het was tenslotte tijd om te kijken bij zijn deputy en de andere medicine cat apprentice. Want het leek erop dat Wolfblood en Settleddust bereid waren om Brokentune aan te vliegen als het nodig was om hem weg te houden bij Pepperpaw. Hij gromde dan ook iets toen hij dichterbij kwam. "Brokentune gaat met ons mee, dus ik wil niemand zien die hem aanvalt." De kater had tenslotte gedaan wat hij van hem had gevraagd. "Ik verwacht alleen wel dat je Pepperpaw even wat ruimte geeft," Sprak hij vervolgens richting Brokentune. "Wolfblood, kan jij Pepperpaw terug naar het kamp helpen?" Een zou genoeg moeten zijn. Vervolgens ging zijn blik naar zijn deputy. "We moeten er zeker van zijn dat niemand achterblijft en degene die niet zelf terug kunnen helpen." Hij was moe, dat kon hij niet ontkennen, maar tijd om te rusten had hij nog niet. Hoe graag hij hier ook neer zou storten en zijn ogen wilde sluiten. Die optie was er gewoon niet.

Tag: Crystalstar -> Newtpaw, Honorpaw, Dreamdust -> Wolfblood, Pepperpaw, Settleddust & Brokentune

Ze rolden over de grond heen tot uiteindelijk de Riverclanner onder haar was, maar dat was het moment dat ze zich in haar buik afzette en onder haar uit gleed. Ze wilde eigenlijk meteen weer achter de riverclanner aan springen, maar merkte toen op dat Roughvoice erbij was gekomen. Twee tegen twee was beter dan dat ze alleen tegen de twee had gemoeten. Ze knikte kort naar Roughvoice en wilde zich weer in het gevecht gooien toen haar vader's stem ineens klonk over dat ze terug zouden gaan. Waarom had hij ineens besloten om terug te gaan? Ze hadden niks bereikt toch? Dit kon niet genoeg zijn voor Twistedheart, voor de clan. Maar doorgaan kon ze ook niet en ze vernauwde nog haar ogen naar de twee voor haar, voor ze zich naar Roughvoice draaide. "Laten we gaan," Ze had Scarletpaw te vinden. Hopelijk was haar niks overkomen.

Tag: Shatteredice, Blueflower, Roughvoice

Nog voor hij iets kon doen kreeg de grote kater een klap tegen zijn muil aan en verloor hij meteen zijn balans. Zijn snoet kwam tegen de aarde, maar wankel kwam de tabby terug overeind, zijn groene ogen vernauwende. Hij snoof even en voelde de haren in zijn rug instinctief overeind komen. Wat dacht die bitch wel niet? Hij had gevecochten voor hun clan en dit was zijn dank? Hij zuchtte even zachtjes, dit zou hij niet vergeten. Hoe dan ook beet hij op zijn onderlip, zich inhoudende om woedend uit te halen naar de andere. Hij trok dan ook een wenkbrauw op en keek even naar de kater zonder staart. Een klein glimlachje kwam op zijn lippen, hij kon het niet laten. "Ik heb een deal met je leader," siste hij tussen zijn lippen door. En over de duivel gesproken, daar kwam Acornstar aan. De bruine kater sprak en langzaam richtte de rogue zijn kop op, bloed druipende uit een paar krasjes die Wolfblood aan de zijkant van zijn kop had gemaakt. Hij knikte een enkele keer naar zijn bondgenoot op zijn woorden. "Natuurlijk Acornstar," sprak hij met zijn gebroken stem waarna hij met kalme passen voorbij het groepje liep, nog even zijn ogen richtende op de deputy en de trut die hem een klap had verkocht. Hm.... Hij draaide zijn kop weg en slenderde achter de rest van Shadowclan aan. Hij had pijn in zijn rug van de vele wonden die die domme riverclanner had aangebracht. Ugh.

Tag: Acornstar, Wolfblood & Settleddust

Settleddust gaf Wolfstar een schuine blik Hij vertrouwde de grote poes erop dan als hij haar het teken gaf, ze hem zou verscheuren tot het bot. En toen hij een flinke klap in zijn gezicht kreeg, voelde het ergens goed, om hem door de modder te zien kruipen. Tuig. Maar hij kwam weer overeind en weigerde het hazenpad te kiezen. Nee, hij kwam doodleuk vermelden dat hij een deal had met Acornstar. Zijn nekharen kwamen overeind. ‘Maar niet met mij, nog één woord en ik ver-’ Maar voordat hij zijn dreigement kon afmaken, kwam Acornstar eraan. En tot zijn afschuw bleek het correct te zijn. Een deal? Met een rogue? Deze gast leefde niet onder hun code, hun regels. Als er iemand niet te vertrouwen was, was het hém, niet zijn halve clan, waar hij ook al last van had. Het klopte niet. Het sloeg nergens op. Dus toen Acornstar durfde te grommen, borrelde het ook in de achterkant van zijn keel op. Wolfblood kreeg de taak om zich over Pepperpaw te ontfermen en Acornstar deed net alsof er niet net wat krankzinnigs was gebeurd en sprak hem aan om achterblijvers op te halen. Maar Settleddust kon hem alleen maar vol ongeloof aanstaren. Hij begreep er niets van. Ten eerste, dat ze zomaar waren opgehouden en ten tweede, wat is de sterren die rogue bij hun deed. ‘Ben je gestoord?’ siste hij naar zijn leider. Wat was hier rationeel aan, aan dit allemaal?

@Tag: (Pepperpaw, Wolfblood, Brokentune) - Acornstar