[SC x RC] Now or never

Hij had dagen gewacht op dit moment. DIt ene moment, een kans die waar hij al maanden op aan het wachten was. Het was iets dat hij bij de horens wilde vatten en snel ook. Zijn lijf bewoog als een snelle pijl over de grond heen, een indicatie van het bloed dat door zijn aderen stroomde. Zo ook had zij hetzelfde bloed als zij, het bloed dat die Tall had gestolen van hem. Vandaag zou dat echter veranderen. Hij zou haar redden van de vuile diepte en haar vrij zetten. Zijn geliefde zou o zo blij zijn.
Hij hield halt, scande zijn omgeving en ging zorgvuldig elk gezicht af die geschokt naar de rogues keken. Toen hij haar zeg, krulden zijn mondhoeken op in een gemeen gegrijns. Hij liet zijn lichaam wat zakken, zijn poten zacht buigende, waarna hij met een paar elegante sprongen zich tussen de vechtende katten weefde. Een luid geschreeuw bulderde uit zijn keel waarna hij rechts uitviel naar een grootte poes. Vanuit haar zijhoek, van de bodem genomen, klauwde hij naar haar kop, haar ogen, terwijl zijn tanden gevaarlijk snel naar haar keel schoten. Hij zou doden voor haar, als het moest. Niemand zou in de weg staan.

Tag: Wolfblood

Een grijns verscheen op haar gezicht bij het geluid van de ShadowClanner die naar adem hapte. Zwak, zielig scharminkel. Ze had de juiste te pakken. Ergens hoopte ze Seaweedpaw te kunnen vinden, al zou die inmiddels wel warrior zijn. Maar voor nu kon ze zich afreageren op deze jonge kat. Met een luide grauw vocht de ander terug, waar ze minstens zo fel tegenin ging. Scherpe nagels gingen langs haar huid en creëerden oppervlakkige wonden, maar ze had wel erger meegemaakt. Als een of andere clanner dacht tegen een volharde rogue in te kunnen gaan, dan mocht die ook de consequenties ervaren. Gemeen haalde ze uit naar de ander haar kop, waarna ze wegsprong om de situatie te kunnen herzien. Even ving ze een glimp op van de hoeveelheid vijanden. RiverClan kon maar beter snel komen, of ze waren er geweest.

Tag: Serpentpaw

Caesar kon vechten, maar hij was geen legende. En zelfs tegen een jonge warrior als deze kon hij zich niet zonder problematiek verdedigen. Direct werd de lucht uit zijn longen geschopt, nog voordat hij veel schade had kunnen verrichten. De cyperse kater kuchte en stommelde een stukje achteruit. Dat bleek zijn redding, want een tel later scheerden de vlijmscherpe klauwen van de ander voorbij. Hij grauwde wild naar zijn vijand en keek snel om zich heen naar het beginnende strijdgewoel. Toen schoot hij weer naar voren met zijn tanden ontbloot, genadeloos proberend de keel van zijn tegenstander te bereiken.

@Loudvoice

Startschot. Dat was het enige wat hem geboeid had. Zijn klauwen die huiden open trokken. Dat was enkel wat op zijn gedachten stond. Die beloning? Leuk en aardig als extraatje maar Koba wou puur bloed zien vloeien. Hij wou alle woede die hij in zijn leven gevoeld had er uit gooien. Sneeuw lag op het land, dit was zijn tweede keer in zijn leven dat hij het meegemaakt. Dat betekende dat het al een jaar geleden was dat hij ontsnapt was van alle gruwelijkheden. Iedereen was al weggevlogen en de grote tom volgde hen zover mogelijk op de hiel. Hij was enorm breed en hoog, wat betekende dat hij langzaam was. Toen iedereen dan ook bijna in aanval ging kwam hij pas aangestampt. Zijn poten als grote boomstammen die op de aardbodem knalde. Hij wist niet wie of wat aan te vallen, maar hij ging zeker voor de gene die het meest uitdagend uitzag. Koba kwam dichterbij en gooide zijn strijd brul er uit. Hij passeerde de andere rogues die al een slachtoffer hadden gevonden, duwde en schoof zich tussen de vechtende lijven. Halverwege op zijn pad naar de kat die hij had uitgekozen kwam er een klein flame-pointje in de weg te staan. Koba keek niet op toen hij een volle slag uithield naar haar kop om haar aan de kant te gooien. Daarna zette hij zich af met zijn achterpoten en probeerde hij met zijn gehele gewicht tegen de blijkbaar leader van deze groep aan te beuken om hem eventjes een metertje of twee over de grond heen te laten glijden. ''Tijd om te sterven Riverclan leader.'' Sprak hij ruw. ''Deze gebied zal vanaf vandaag bij ons behoren!''

TAG: @Pepperpaw of @Newtpaw - @Acornstar

Haar ogen waren naar voren gericht in volledige focus. Haar clangenoten en hun gefluister had ze weten weg te filteren. Haar focus kon maar op één ding tegelijkertijd gericht zijn. In haar kopje herhaalde ze keer op keer wat ze gingen doen, wat hen te wachten stond. Ze kon het zich niet permitteren om nu iets te vergeten, wetende dat iedereen het gezien zou hebben. De final assignment was altijd stressy geweest, maar onder een beperkt toezicht. Misschien dat ze zich onder deze omstandigheden wel eens kon bewijzen. Warrior worden was dan ook iets wat ze echt wel wilde en het werd tijd. Volepaw vernauwde haar ogen toen ze wat begon af te wijken van haar focus, maar kon zich al snel herpakken. Riverclan aanvallen, ze konden elk moment voor hun neus staan.

Jammer genoeg voor haar kwam het gevaar uit een andere hoek en bleek het niet Riverclan te zijn, maar rogues. Haar oogjes werden groot toen ze langs de zijkant besprongen werd. Wat gebeurde er? Haar focus verdween als sneeuw voor de zon. Ze liet zich als een lappenpopje tegen de grond duwen. Ze snapte niet wat er net gebeurd was. En daarmee zakte ze ook diep in het verleden. Waar was haar mentor, waar was Innerstar?! Ze hield haar pootjes voor haar snoetje, meer ter verdediging dan bedoeld voor de aanval. Tegelijkertijd ging haar blik opzij, zoekende naar Innerstar, maar de enige kat die in haar blikveld verscheen was een zwart-ros gevlekte poes.

Tags: @Farai en Scarletpaw.

Zijn gevaarlijk scherpe nagels raasden langs haar kop heen en brachten niet meer schade aan dan een enkele kras. Hij grauwde even en miste ook zijn tweede aanval, waardoor hij meteen zijn kop weg draaide en zo ook haar tegenaanval mistte. Hij snoof even, vernauwde zijn ogen en spande zijn spieren aan waarna hij opzij sprong en het na haar woorden het op een lopen zette. In zijn ooghoek had hij het immers opgevangen; Pepperpaw was aangevallen door een soldaat van dit shitty leger. Zijn bloed kookte ervan. Hij draaide zich daarom ook snel om naar de kleine poes toen hij dichter bij haar was. "Pepperpaw! Ik ben hier, ik ben hier..." alsof het haar zou sussen dat deze vuile man er was. Zijn fantasie een ziek iets waar hij zich aan vast klemde. Hij kantelde zijn kop wat, bekeek de wonde met een diepe frons op zijn gelaat en haalde diep adem. "Ik zal hem voor je vermoorden," gromde hij knarsend waarna de haren op zijn schouders overeind kwamen, zijn nagels kwamen uit zijn hulsel. Dit was waarom je geen rogue vertrouwde, het waren allemaal dwazen... Buiten hem natuurlijk

Tag: Eerst Wolf daarna Pep

Triomfantelijk zag ze toe hoe de poes begon te bloeden. Ook viel haar op dat de andere rogues deden alsof ze RiverClan tegenover zich hadden. Owja, het plan. Haar gedachtes over Amberhunt en Seaweedpaw hadden dat compleet overschaduwd. Jammer voor haar was ze door de overweldiging van de situatie te afgeleid om op tijd genoeg opzij te springen voor haar belager. Wel wist ze zich nog te draaien. Ze slaakte een onderdrukte pijnkreet toen ze klauwen door haar linkerschouder voelde gaan, precies op de plek waar Shark haar moons geleden zo hard had toegetakeld. Het haarloze stuk huid had sindsdien altijd al minder gevoel gehad, wat nu verrassend goed van pas kwam. Zonder ineen te krimpen sloeg ze met haar rechterklauw toe, al was dit niet heel goed gecoördineerd. "Sterf, RiverClanner." Siste ze geforceerd. Ze mochten niet denken dat RiverClan rogues had ingeschakeld. Dan zou ze namelijk geen beloning krijgen.

Tag: Serpentpaw

Haar hart ging sneller kloppen want ze rook de geur van vele onbekende katten. Vreemd. Dacht ze. Het ruikt niet naar vis. Binnen enkele seconden kwam een hele groep katten en Roughvoice keek verbaasd toe hoe een rogue op een apprentice sprong. Bam! Ze kreeg in het moment van onoplettendheid een akelige klap tegen haar hoofd. Meteen stonden haar haren overeind en haalde ze uit naar de sneeuwwitte poes die een stuk groter was dan zij. "Idioot!" Riep ze verontwaardigt toen ze opving dat de rogues Riverclan wilden aanvallen. "Ik ben geen Riverclanner!"

@khione

Een voor een namen zijn warriors en apprentices hun plaatsen in. Het zou een kwestie van wachten zijn. Zijn blik gleed kort naar zijn apprentice toen deze sprak, ook al sprak Wolfblood al voor hij de kans had om echt antwoord te geven. "Doe wat Wolfblood zegt," Gaf hij dan ook als antwoord. Hij hoopte maar dat ze zou luisteren, dat iedereen naar hem zou luisteren. Anders zou dit nog wel eens lastiger kunnen worden dan gedacht. Hij had zijn blik nu strak op de richting van het riverclan kamp gericht, maar een nieuwe geur deed hem zijn blik draaien in de richting waar ineens een aantal katten vandaan kwamen, rogues. Natuurlijk hoorde hij de woorden wel dat ze spraken over 'dood aan riverclan', maar hij herkende een aantal van de rogues en hij wist maar al te goed dat een aantal van die rogues heus wel wisten dat ze met Shadowclan te maken hadden en niet met Riverclan. Hij vernauwde zijn ogen dan ook wat, bereid om er wat van te zeggen. Als Crystalstar dacht dat ze gewoon rogues tegen hun kon gebruiken, dan had ze het mis. Rogues waren niet loyaal, dat was een ding dat zeker was. Hij wilde zijn bek open trekken, maar voor hij daar de kans toe kreeg kwam een vrij grote kater op hem afstormen en zorgde met een beuk ervoor dat hij een stukje weggleed. Hij ging alleen nog niet meteen in de aanval, hij had een aantal rogues herkend en dat zou hij ook laten weten ook.

Met een schuin oog op de grote kater, haalde hij een keer diep adem. "Rogues!" Waren ze stuk voor stuk bereid om te vechten tot de dood? Want rogues vielen niet binnen de warrior code. "Ik vind het frappant dat jullie lijken te denken dat we riverclan zijn, dit terwijl jullie een ex-clanner als Brokentune hebben en Amare, de zus van een van mijn eigen clangenoten. Als het riverclan is dat jullie willen, dan zullen jullie even geduld moeten hebben, wij waren eerst." Hij geloofde hier geen haar van. "Of is het Crystalshell die jullie wat geboden heeft om tegen ons te vechten? En wat heeft ze geboden? Dat jullie mij mogen vermoorden, mijn clan wat aan mogen doen? Misschien zelfs een kat die je graag mag meenemen? Of gaat het om het bloedvergieten? Laat me een ding heel duidelijk maken dan. Rogues staan buiten de warrior code, als Crystalshell belooft heeft dat jullie niks zou overkomen, dan heeft ze gelogen. Het feit dat jullie buiten de warrior code staan, betekent dat ik mijn warrior niet ga tegenhouden van jullie te vermoorden." Dat laatste was misschien een bluf, want dat meende hij niet volledig. Er was geen reden waarom ze rogues zouden vermoorden tenzij het niet anders kon. Hij richtte zijn blik nu weer volledig op de kater voor hem. "Ik ben benieuwd wat Crystalshell je geboden heeft, maar wat is je keuze?" Hij klapte zijn nagels ondertussen uit, klaar om te vechten mocht het nodig zijn. Het enige dat Crystalshell hiermee bewees was dat ze precies was wat hij had gedacht.

Tag: Eerst Serpentpaw, dan Koba en alle rogues

Zijn beuk was gelukt, de leider gleed naar achteren toe door zijn klap. Maar in plaats van dat de bruine tabby in verdediging ging begon hij te spreken. Riep hij alle rogue's toe die hier waren. Zijn oor gleed in zijn nek en hij zette zijn borstkas vooruit. ''L ul niet zo veel kerel! VECHT!'' Grauwde hij luid door de speech door voor hij zijn klauwen in de richting van zijn gezicht sloeg. Wie ging er nou een hele speech houden terwijl ze midden in een gevecht stonden. Nee, Koba liet niet toe dat deze vent even op zijn gemakje een gesprek ging voeren met hun. Dus na zijn tweede uithaal, ging hij weer veder naar zijn derde en vierde. Met zijn grote lijf probeerde hij boven op de ander te komen en hem een kopstoot te verkopen. ''Mij hou je niet voor de gek, jullie staan op Riverclan gebied, je hoort bij die vissenvreters.'' Tja. hij moest toch proberen om te doen alsof hij dom was.

NOTE; hello i'm interrupting the speech

Dit was het? Dit was alles? Ze hoefde zich maar op de jonge, maar volwassen, kat te gooien en alsof ze een knopje indrukte zakte deze in elkaar. Zelf ook geschrokken klapten haar nagels terug in hun hulzen terwijl ze over de poes heen torende, die haar gezicht achter haar pootjes verborg en begon te jammeren. Het leidde haar genoeg af om een aanval van de zijkant niet aan te zien komen. Farai werd op haar kop geslagen, maar hoewel het zeer deed en kleine krasjes achterliet, was het duidelijk maar een kind. "Hey!" sprak ze beledigd en keek van de hopeloze kat onder haar naar het kind dat haar verdwaasd aankeek. Wild zwiepte haar staart heen en weer, wat moest ze hier nu weer mee? Ze was geen bloodclanner, ze zou niet vechten tegen tegenstanders die zichzelf niet eens verdedigden. Maar als ze ze gewoon liet gaan, zou ze wel dag kunnen zeggen tegen haar beloning. De woorden van kennelijk de Shadowclan leader gingen half langs haar heen, maar maakten wel een grotere angst los dat ze was bedonderd. Goed, het was nu veel te laat, en ze geloofde er ook niets van dat deze twee weerloze gevallen haar zouden vermoorden. Zonder haar nagels uit te slaan haalde ze uit naar de rood-zwarte apprentice, hopend die dan goede hoofdpijn te geven. Vervolgens drukte ze haar nagels in het figuur onder haar en maakte zich dreigend groot. "Als jullie slim zijn, rennen jullie heel snel terug naar jullie eigen gebied, voordat ik jullie staarten eraf bijt!" ze blies om haar woorden kracht bij te staan, hoopte dat intimidatie genoeg zou zijn, zodat ze niet een weerloze tegenstander en een kind in elkaar hoefde te slaan.

Tag: Scarletpaw & Volepaw

Het bloempje dat voor hem stond reageerde niet, ze zag er niet goed uit. Zijn gezicht vertekende zich dan ook snel in een woeste uitdrukking. Het was toen hij een klap tegen zijn schouder ving dat hij even instinctief uithaalde, meer als waarschuwing dan echte aanval. Hij snoof toen de poes van eerder haar woorden uitsprak en kort vernauwde de gestreepte kater zijn gifgroene ogen. Ze stond beschermend over haar, Pepperpaw, en dat was het enigste wat hij wilde. Dat ze veilig was. "Zorg voor haar en zie dat haar niks overkomt of ik trek je strot eruit," grauwde hij sissend naar de grote warrior voordat hij zich omdraaide. Zijn blik viel al snel op de boosdoener, degene die zijn popje pijn had gedaan. Hij snoof en spande zijn spieren aan waarna hij met een paar behendige passen zich op Koba wierp. Zijn klauwen reikende naar diens schouder in een poging bovenop hem te komen. ZIjn tanden raasden al snel naar de plek tussen de schouderbladen van de oudere kater in een poging er een wonde aan te brengen. Koba had een fout begaan vandaag en daar zou hij voor boeten.

Tag: Wolf & Pep - Koba (& I guess Acorn)

Natuurlijk liet de rogue tegenover hem, hem niet eens fatsoenlijk uitpraten zonder dat hij de moeite moest doen om een paar uithalen te ontwijken. De laatste uithaal raakte hem in zijn borst, maar dat deerde hem nog niet veel. In plaats daarvan haalde hij nu zelf uit naar de kater zijn kop, zorgend dat zijn klauwen vanaf de blinde kant kwamen. Deze rogue was niet de eerste halfblinde waar hij tegen vocht en ja het was gemeen om er gebruik van te maken, maar soms moest het gewoon, hij was in ieder geval niet van plan om naar de grond gewerkt te worden. Hij reageerde verder niet meer op de woorden van de rogue, want nee hij geloofde er niks meer van. Er waren al zo twee rogues die het verschil zouden weten tussen riverclan en shadowclan, dus dit kon niet anders dan dat Crystalshell hier iets mee te maken had. Nu hij het trouwens over een van die twee rogues had, hij zag hoe Brokentune op Koba af sprong en voor een moment wist hij niet goed wat te doen, want waarom vielen ze nu elkaar aan? Maar toen herinnerde hij zich wat met Pepperpaw gebeurd was en hij begreep het ergens wel. Dit zou hij misschien nog wel kunnen gebruiken, maar niet voor ze met deze rogue afgerekend hadden. Hij dook dan ook wat in elkaar en wachtte af wat er nu zou gaan gebeuren.

Tag: Koba & Brokentune

Ze begon zich steeds meer af te vragen wat ze hier deed, maar ze wist ergens wel dat ze niet niet had kunnen gaan. Haar haren stonden overeind en ze merkte hoe haar nagels contact maakten met de kop van de kat die Volepaw had aangevallen. Maar ze begreep niet goed waarom er niet echt actie leek te gebeuren nadat de kat over Volepaw stond. Ze had niet eens echt schade aangericht bij de rogue, misschien omdat het puur instinctief geweest was. Door haar verwardheid had ze dan ook pas te laat door dat er een poot naar haar kop schoot en haar een tik verkocht. Ze kneep haar ogen stijf dicht door de pijn die er ineens doorheen schoot, maar reageerde verder niet op de woorden die er gesproken werden. Ze had nog niet de tijd gehad om die te verwerken tenslotte.

Tag: Farai & Volepaw