[Closed] Flowers grow back

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Lief. Tsja. Rascal kreeg meteen weer het beeld van Vlinder op zijn netvlies. Vlinder was lief, hij minder. Hij had zoveel fouten gemaakt. Misschien was haar achterlaten ook een fout geweest. Hij knikte even afwezig, zijn blik in de verte, in het niets, terwijl hij nadacht. Over alles, alle domme dingen, alle mooie dingen, en de dingen die hij nog moest doen. Toen Silverwish vroeg waar ze nu was, knipperde hij, weer terugkomend in de realiteit. ‘Uhm,’ bromde hij eerst schor, waarna hij kuchte, zijn keel schrapend. ‘Ze is nog bij de Tribe, met haar kittens.’ En hij miste haar, zo erg. De nachten waren maar eenzaam zonder haar aan zijn zijde. Hij hield echt van haar, en al haar kittens. Ze waren een gezin geweest, maar ze waren geen familie.}

Ze zag hem afwezig worden. Waarschijnlijk denkend aan zijn tijd in de Tribe, aan Vlinder. Ze voelde een lichte steek in haar lijfje, maar schudde dat snel weer weg. Toen ze vroeg waar ze nu was kwam Rascal weer terug naar de realiteit, naar haar. 'Uhm,' kwam er brommend uit, waarna hij zijn keel schraapte. 'Ze is nog bij de Tribe, met haar kittens.' Ze knikte begrijpend. Dat was waarschijnlijk wel de veiligste plek om te zijn voor haar, zeker als ze kittens had. Ze wist de reden niet dat ze de Clans had verlaten, maar het was vast niet om een leuke reden geweest. 'Waarom ben je weer teruggekomen?' Ze wist natuurlijk al dat hij bezorgd was om zijn zus, Eveningglow, maar hij kon onmogelijk weten dat ze in de problemen zat.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{De vragen bleven maar komen van Silverwish. Alsof ze zijn hele leven wilde weten. Er zat nog zoveel achter, er waren nog zoveel verhalen die ze niet wist. Hoe kon het ook? Ze kenden elkaar nauwelijks. Toch voelde het al zoveel langer. En nu ze ouder waren, konden ze misschien echt een soort van.. vrienden worden? Rascal wist dat hij een vriend kon gebruiken. Maar van zijn vorige vriendschappen was weinig over gebleven. Hij klemde zijn kaken even op elkaar toen ze vroeg waarom hij terug was gekomen. ‘Ik heb heel lang getwijfeld,’ miauwde hij. Het waren de vragen die hij zichzelf iedere dag, voor weken, manen, had gesteld. Zenuwachtig beet hij op de binnenkant van zijn wangen, kneep met zijn klauwen. ‘Ik moest fouten rechtzetten, daarom ben ik terug,’ miauwde hij. Zijn gele ogen gleden weer naar haar. Even onverschillig haalde zijn schouders op. Zo simpel was het eigenlijk. Hij had een verleden vol fouten, en hij kon er niet meer mee leven. Niet de rest van zijn leven, denken dat het "maar oké" was.}

Hij zag dat hij niet erg enthousiast was om erover te praten. Ze kon wel begrijpen waarom, als ze erover nadacht. Al was dat ook maar giswerk. Misschien dat hij Vlinder miste, dat het daarom een bittere gedachte is. 'Ik heb heel lang getwijfeld,' miauwde hij. Silver knikte langzaam en bleef stil. Ze wilde hem alle ruimte geven. 'Ik moest fouten rechtzetten, daarom ben ik terug,' miauwde hij uiteindelijk. De poes kantelde haar kopje wat. Fouten rechtzetten, het klonk alsof hij op slechte termen weggegaan was. Misschien was dat ook wel zo, dat hij daarom zo plots was verdwenen, en daar nu spijt van had. 'Mag ik vragen wat voor fouten?' Haar nieuwsgierigheid won het toch van haar om het te vragen, maar ze zou ook begrijpen als hij dat liever niet zou zeggen.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Natuurlijk volgde deze vraag. Natuurlijk kwam dit. Hij beet weer op de binnenkant van zijn wangen, hij zweerde dat hij bloed proefde, waarna hij weer naar haar keek. Moest hij dit aan haar vertellen? Hoe persoonlijk kon hij worden. Hij kon haar niet helpen, alleen hij kon zijn fouten rechtzetten. Alleen hij moest dit goedmaken, niet zij. Hij hoefde haar er niet in te slepen. ‘Ik weet niet..’ Hij maakte zijn zin niet af. Waar moest hij ook beginnen. Wat probeerde hij te zeggen? Een zucht rolde weer over zijn lippen. Misschien als hij het vertelde, begreep ze beter waarom hij zo wanhopig was om Eveningglow te redden. Maar misschien schaamde hij zich ook, voor hoe stom het eigenlijk was. ‘Eveningglow en ik hadden ruzie voordat ik wegging. Erge ruzie. Onze vader was net dood en ik was gesnapt en ik dacht alleen aan mezelf.’ Het was een warrige zin, een onsamenhangend verhaal. Het deerde hem niet. Hij kneep zijn ogen weer gefrustreerd dicht. Het was zo stom, zo stom. ‘Ik had nooit moeten gaan,’ fluisterde hij toen zachtjes.}

Ze zag hem twijfelen en ergens had ze spijt van haar vraag. Soms was ze ook een beetje te nieuwsgierig. Ze knikte dan ook lichtjes met haar kopje bij zijn eerst woorden, dat hij het niet wist. Ze was even stil voor ze hem wilde vertellen dat het oké was, toen zijn stem weer de leegte vulde. 'Eveningglow en ik hadden ruzie voordat ik wegging. Erge ruzie. Onze vader was net dood en ik was gesnapt en ik dacht alleen aan mezelf.' Silvers blauwe ogen stonden zacht toen ze het hoorde. Ruzie was niet fijn, dat kon iedereen beamen. Zeker als hij met ruzie vertrok. 'Ik had nooit moeten gaan,' fluisterde hij zachtjes. Silverwish zuchtte zachtjes en haalde lichtjes haar schouders op. 'Je bent weer terug nu, dat is wat belangrijk is,' miauwde ze met een zachte stem. 'Ik weet zeker dat Eveningglow je vergeeft.' Ze snapte nu ook waarom hij haar zo graag wilde bevrijden, maar hij moest echt geduld hebben. Zij allemaal. 'Jouw leven was vast ook in gevaar, toen je gesnapt was. Nu is het hopelijk wat rustiger, zijn ze niet naar je op zoek,' miauwde ze, hoopte ze.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal wist soms echt niet of hij de goede keuzes had gemaakt. Hoe zouden zijn kinderen het afbrengen? Zijn vier prachtige kindjes, nu al groot en sterk, snel zouden ze gaan trainen en hadden ze hem niet meer nodig. Maar dat was een leugen, kinderen hadden een vader nodig, en hij had ze teleurgesteld. Ze zouden hem vast haten. Hij was egoïstisch. Maar Eveningglow haatte hem nu ook, toch? Wat nou als hij alles, álles, alleen maar erger had gemaakt. Hij werd gek van zichzelf. Silverwish miauwde nog zachte woordjes, optimistische woordjes. Hij was terug, Eveningglow zou hem vergeven, en alles zou goed komen. Zou hij gelukkig worden? Nee, dat was niet het plan. Hij zou teruggaan naar de bergen, naar zijn gezin, als hij hier klaar was. Dat was het plan. Hij bromde dan enkel ook wat terug, waarna ze sprak over Bloodclan. ‘Voor hoe lang?’ miauwde hij bitter. Maar het vooruitzicht om alle Bloodclanners één voor één op te ruimen, voor wat ze zijn zus hadden aangedaan. Hij zou ze verscheuren, in kleine stukjes. ‘Ik zal ze afmaken voor ze de kans krijgen om het door te lullen,’ gromde hij vervolgens toen bitter. Hij was nog altijd een getrainde moordenaar. Hij kon het. Hoe moeilijk zou het zijn?}

'Voor hoe lang?' kwam de vraag. Silver zuchtte. Tja, dat wist ze niet. Zolang hij zich gedeisd hield, waarschijnlijk. Zolang hij veilig in dit houten nest bleef. Ze kon het hem nog wel een keer vertellen, maar wist dat hij uiteindelijk toch niet zou luisteren. Er was alleen maar hopen. 'Ik zal ze afmaken voor ze de kans krijgen om het door te lullen,' gromde hij toen, zijn stem bitter. Silvers kopje kantelde wat, verdriet scheen door in haar ogen. 'Het komt heus wel goed,' murmelde ze zachtjes. Hopelijk zou het moorden wat achterwegen blijven, maar in het geval van BloodClan was het sowieso een lastige kwestie. Zeker met de situatie waar Rascal nu in zat.