[Closed] Flowers grow back

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Dit was al belofte drie of vier die Silverwish had gemaakt. En hoewel hij haar echt wel wilde geloven, twijfelde hij in haar optimisme. Rascal was vaker optimistisch geweest en dat het dan opblies in zijn gezicht. Misschien was het altijd makkelijk geweest voor haar, omdat ze in een clan leefde, er zouden altijd tien katten achter haar staan. Die luxe had hij niet. Enkel toen hij in de Tribe was geweest, maar zelfs daar ontkwam hij niet aan de monsters in zijn hoofd. Hij knikte dan slechts zwakjes op haar woorden, waarna hij zuchtte. Ze sprak dat ze schuilplaats moesten zoeken. Ja, dat was het originele plan geweest, voordat hij haar tegen was gekomen. Maar toen ze miauwde dat hij niet in de buurt van Thunderclan mocht komen, vernauwde hij zijn ogen. ‘Waarom niet?’ bracht hij er een beetje kinderachtig tegen in. ‘Als de Bloodclanners daar zijn, ik kan jullie niet alleen laten.’ God, het was allemaal zo.. zo naar de gallemiezen. En hij voelde zich zo hulpeloos, als Silverwish hem maar bleef vertellen dat hij niets mocht doen.}

Ze vond het allemaal heel logisch klinken, want dat was het ook. Rascal had er wel opmerkingen over. 'Waarom niet?' was zijn eerste weerwoord. Silver keek hem lichtelijk gepikeerd aan, haar oortjes wiebelede. 'Als de Bloodclanners daar zijn, ik kan jullie niet alleen laten.' Ze zuchtte en verzachte haar blik wat. 'Ras, alsjeblieft,' miauwde ze, wat meer naar hem toe draaiend. 'Het is toch geen goed idee om gezien te worden door ze? Ik bedoel.. Ik denk niet dat ze erg blij zullen zijn als ze een... Nou ja, verrader, in hun ogen, terug zien.' Ze schudde haar kopje wat. 'Ik wil gewoon dat je veilig bent, en blijft. Als het zover is hoor je het allemaal vanzelf wel. En als je wilt kan ik je komen bezoeken, oké?' Het was nou eenmaal geven en nemen, en Silver wilde het allemaal niet riskeren. Ze had hem net terug, ze wilde hem niet weer verliezen, dus ze moesten het voorzichtig aanpakken.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Ja, het was logisch wat Silverwish allemaal zei. Hij zou een doelwit op zijn hoofd hebben staan. Met wat alles wat was gebeurd zeker. Maar dat was ook al zo lang geleden. En hij zou zich schuil hebben gehouden, maar alles was veranderd nu. Hij kon niet gewoon niets doen. Het voelde zo onnatuurlijk. Hij wilde één keer iets goed doen, en dan moest hij maar zitten en wachten? Wat als ze dood zou gaan in de tussentijd? Hij zou zichzelf nooit kunnen vergeven. Toen ze ook nog eens zei dat ze hem op zou zoeken, moest hij even lachen, ondanks alles. ‘Oh beter van wel,’ miauwde hij, waarna hij haar toch nog een beetje knorrig aankeek. Hij wilde niet niets doen, maar ze verplichte hem. Met woorden die logisch klonken en smekende ogen. ‘Je moet me up to date houden,’ voegde hij eraan toe. Daarna liet hij eindelijk een diepe zucht over zijn lippen rollen. Oké, hij zou toegeven. Voor één nacht tenminste. Hij had vandaag al best ver gereisd, sinds het moment dat hij highstones had gezien, was hij niet meer gestopt. ‘Laten we iets warms en droogs zoeken. Kijken hoe erg deze plek is veranderd in de tijd dat ik weg ben geweest.’}

Rascal kon koppig zijn, maar zij kon dat ook. Silver zou dit de hele dag volhouden, of twee dagen. Zolang het nodig was. Ze wilde niet dat Rascal onnodig gevaar ging lopen, alleen omdat hij de held wilde uithangen. Ze snapte zijn reden, en leefde heel erg met hem mee. Wilde zelfs haar eigen positie in de Clan op het spel zetten voor hem. Maar dan moest hij wel even geduld hebben. 'Oh beter van wel,' miauwde hij. Silver rolde met haar ogen. Natuurlijk zou ze hem bezoeken. 'Je moet me up to date houden.' Én up to date houden. Ze knikte. 'Ja, natuurlijk. Ik ga je echt niet dagen laten wachten. Maar je moet geduld hebben. Alsjeblieft.' Gelukkig stemde hij er toch eindelijk in mee. Hoewel Silver opgelucht was hiermee vond ze het toch wel een beetje spannend. Nu maar hopen dat hij zich ook echt schuil zou houden. 'Laten we iets warms en droogs zoeken. Kijken hoe erg deze plek is veranderd in de tijd dat ik weg ben geweest.' Ze zuchtte en knikte. Warm en droog was nu belangrijk. Ondanks dat leafbare aan zijn einde kwam qua tijd, leek het koude weer nog niet te willen vertrekken. 'Er is heel wat veranderd,' zuchtte ze. In de omgeving, maar ook tussen de Clans, en de rangen. Ze begon te lopen, op zoek naar iets om in te verblijven. Ze was hier ook al een tijdje niet geweest. 'Het BloodClan kamp is veranderd, overgenomen door de Twolegs. Vandaar dat ze nu Tall Pines hebben overgenomen,' miauwde ze, haar kopje iets zijn kant op draaiend. 'Ook Starlake is overgenomen door de Twolegs. Ik weet niet of je daar wel eens kwam?'

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal had geen geduld, dat was wel duidelijk. Hij had het zo lang uitgesteld, dat hij er nu was, hij door wilde gaan. Want hij was duidelijk te laat. Maar hij hield zich stil, stemde in met al Silverwish haar pleiten. Hij klemde even zijn kaken op elkaar. Ergens had hij verwacht dat dit allemaal makkelijk zou gaan, dat Eveningglow blij zou zijn om hem weer te zien en dat ze alles gewoon konden vergeten. Zo had hij het in zijn hoofd afgespeeld: zonder obstakels. En nu had hij er al meer dan hij ooit had kunnen bedenken. Rascal knikte even met zijn kop en het tweetal begon te lopen, struinen, eigenlijk naar nergens, hopelijk zouden ze op iets stuiten. Silverwish begon te vertellen, over het oude kamp van Bloodclan. Rascal voelde zich daar niet rouwig over. Het was waar hij was opgegroeid, maar er waren ook zoveel slechte herinneringen. Al zijn vroegste herinneringen. Maar de tweebenen hadden ook Star Lake overgenomen, kennelijk. ‘Dat verbrande stuk land?’ vroeg hij. ‘Soms,’ antwoordde hij op de vraag of hij er wel eens kwam. Hij had niet echt de reden om vaak zo ver te reizen, maar ja, soms. Het was er altijd doodstil geweest, tijd om te denken. ‘De tweebenen zijn dus druk geweest,’ concludeerde hij uit haar uitspraken. Dat was wel raar. Meestal bleven ze in hun eigen nesten en op hun paden. Wat wilden ze met een stuk verbrand land, met een paar oude schuren?}

Ze herinnerde zich de tijden toen ze Apprentice was geweest. Toen ze samen met Rascal de gekke nesten van de Twolegs ontdekten. Daar had ze geleerd op een schutting te lopen. Sindsdien is haar liefde voor klimmen alleen maar gegroeid, en is ze er ook nog erg goed in ook. Dit was toch wel iets anders dan onschuldig de kleine territoria van de Twolegs te ontdekken. Dit was zoeken naar een eigen onderdak. En dan in de sneeuw. 'Dat verbrande stuk land?' vroeg hij, waarop ze knikte. Hij kwam er blijkbaar soms. 'Heel het SkyClan gebied is omgebouwd, weg. Ze hebben er grote nesten op geplaatst, met grote dieren met vlekken en schapen. Starlake is er nog wel, maar daar hebben ze ook allemaal houten dingen omheen gebouwd.' Zelf was ze er niet heel vaak gekomen, maar het was toch zonde vond ze. Heel SkyClans geschiedenis weg, alleen omdat de Twolegs daar blijkbaar zin in hadden. 'De tweebenen zijn druk geweest,' concludeerde Rascal dan ook. Silver liet een schamper lachje horen. 'En of,' zuchtte ze. Een verdrietige gloed verscheen in haar ogen. 'Ze zijn ook in het woud bezig. Ze hebben zelfs één van de eikenbomen van Fourtrees vernield.'

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Silverwish begon te miauwen over dat heel het "Skyclan" gebied, wat dat ook geweest mocht zijn, was veranderd, weg. Dus niet meer de verbrandde bomen, de sinistere sfeer. En ze sprak over grote dieren met vlekken en schapen. Hij grinnikte nog een keer. ‘Bedoel je koeien?’ Oh hij had velden en velden en velden, zo ver het oog rijkte, doorkruist om naar de bergen te komen. Hij wist inmiddels wel wat koeien waren. ‘Ze zijn ongevaarlijk,’ voegde hij er snel aan toe. Net als schapen. Ze waren gewoon lomp en slungelig, maar ze waren altijd te druk met vreten. Silverwish leek er allemaal wat meer door onder de indruk. Ze miauwde nog dat ze inderdaad druk bezig waren geweest. Een lachje rolde weer over zijn lippen, waarna hij haar aankeek. ‘Misschien als we lief vragen, bouwen ze ook wel een nest voor ons.’ Hij grijnsde nog even, voordat hij weer voor zich keek, zijn vacht weer wat dikker opzettend tegen de wind. Maar toen ze begon over haar afgebrande boom, leek ze toch was terneergeslagen. ‘Oh..’[/b[ miauwde hij even, niet wetende wat hij hier precies op moest reageren. Eén van de vier eiken. Hij herinnerde vaag dat ze wat betekenden, maar wat. [b]‘Het spijt me...?’}

Hij vroeg of ze koeien bedoelde. Uh. Koeien? Ze keek hem even vragend aan, maar hij leek zeker van zijn zaak, zeggend dat ze ongevaarlijk waren. Ze glimlachte en knikte. 'Ja, koeien dus. Ongevaarlijk misschien, maar wel groot.' Groter dan schapen. Ze bleef er maar bij uit de buurt, zeker als ze in haar eentje was. Misschien had haar Apprentice zieltje ze nog wel interessant genoeg gevonden, maar ze was een stukje voorzichtiger geworden in sommige dingen. Ze had immers een familie nu. Iets wat ze ook graag had willen delen met hem, net toen hij dus vertrokken was. 'Misschien als we lief vragen, bouwen ze ook wel een nest voor ons,' grapte hij. Ze keek hem even onbewogen aan. Voor haar en de Clans waren de Twolegs een serieus probleem, maar toch, vooruit. Een klein glimlachje verscheen op haar snoetje, maar die verdween snel weer toen ze over Fourtrees begon. Of Threetrees... Rascal wist daar zo snel niet echt een antwoord op, en miauwde dat het hem speet. Een verdrietige glimlach sierde haar snoetje en lichtjes haalde ze haar schouders op. 'We kunnen er nu niets meer aan doen... Er staat alleen nog maar een stam als overblijfsel.' Ze pauzeerde even. 'Maar ze komen wel steeds vaker en dieper het woud in. Ik ben bang dat we ze voorlopig nog niet kwijt zijn.' En dat terwijl ze ook allerlei problemen hadden tussen de Clans zelf. Wat een zooitje.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal moest weer even grinniken. Hij was simpel af te leiden, maar als er stiltes vielen, dreven zijn gedachten weer af naar Eveningglow. Waar ze kon zijn, hoe ze zich voelde, of ze nog leefde. Maar dan klonk Silverwish haar heldere stem weer, en zag hij weer koeien voor zich, of tweebenen, of waar ze het ook maar over had. En ja, koeien waren erg groot, maar niet zo erg. Toch leek Silverwish zijn grapjes niet zo leuk te vinden, maar hij zag haar barrière breken toen er een klein lachje op haar snoet verscheen. Hij keek terug, zijn ogen werden even iets kleiner toen hij glimlachte. Hun eiken was toch wel echt een gevoeliger punt, ze leek echt verdrietig om die boom. Waarom? Het was toch maar een boom? Ze miauwde dat er enkel nog een stam over was gebleven. ‘Misschien groeit hij terug,’ probeerde hij optimistisch te klinken. Maar ze klonk ook echt bezorgd dat steeds meer tweebenen in het woud kwamen. Als ze echt zo verwoestend waren, misschien was dat inderdaad iets om zich zorgen over te maken. Maar Rascal probeerde zich optimistisch op te stellen. ‘Tweebenen zijn dom en traag, hoe erg kunnen ze zijn? Wist je nog toen we eentje te snel af waren?’ Het was bijna een leven geleden, zo voelde het, hoe hij lachend had toegekeken hoe ze in paniek van een tweebeen probeerde te vluchten.
[/b]}

'Misschien groeit hij terug,' waren zijn optimistische woorden. Silver zuchtte en schokte haar schouders. 'Ik weet niet.. Het was een dikke, grote boom. Die groeit niet in één keer terug,' miauwde ze. Toch waardeerde ze zijn optimisme, dit keer waren de rollen duidelijk omgedraaid. 'Tweebenen zijn dom en traag, hoe erg kunnen ze zijn? Wist je nog toen we eentje te snel af waren?' De herinnering die hij naar boven haalde bracht een lach op haar gezicht. Dat was een wilde dag geweest. Ze was zo in paniek, en hij had haar gered. Toch had ze ingezien dat ze inderdaad wel sloom waren, maar toch waagde ze zich niet te dichtbij. Ze had immers ook nog steeds de herinnering van de Twoleg met de stok, die de das had doodgeschoten. 'Jawel, maar.. Meestal zijn ze met meerderen, dan alleen één. Of met hele grote monsters. En als ze zelfs de eik hebben verwoest, wat kunnen ze dan nog meer doen?' Zouden ze van het woud ook een tweebeen kamp maken, met allemaal grote nesten?

maybe this cage
has been a cocoon all along

<sub>Het was maar een boom, kom op. En ja, het duurde misschien even. Dat afgebrande gebied was ook nooit meer groen geworden, maar daar was alles dood gegaan. Als het maar om één boom ging, dan kon het nog wel weer goedkomen, misschien, toch? Rascal haalde zijn schouders even op. Hij wist het ook niet. En Silverwish leek er een hobby aan te hebben om elk van zijn hoopvolle woorden, terug te komen met zorgen. Rascal glimlachte even hoofdschuddend. ‘Je denkt in problemen, niet oplossingen.’ Ook al was er weinig wat ze kon doen tegen tweebenen, ze waren onmogelijk te voorspellen. En ja, ze waren destructief. Maar ze bleven meestal in hun eigen gebied, met hun eigen patronen. Maar waarom ze de dingen deden die ze deden, dat was onverklaarbaar. ‘Ze hebben al seizoenen het woud niet aangeraakt, ik ben vrij zeker dat dat wel zal blijven. Het is bovendien nu veel te koud voor ze om buiten hun nesten te komen,’ miauwde hij. Hij keek haar weer aan. Kom op, hij was de meest ervaren van de twee met tweebenen. Geloof me nou maar.

Rascal zijn blik ging weer naar voren en opeens spotte hij aan de horizon een klein bouwwerk. Het was wat oud en ingevallen, maar het was iets, duidelijk ooit gemaakt door tweebenen. Rascal vernauwde zijn ogen even, waarna hij Silverwish seinde. ‘Onderdak?’ miauwde hij vragend. Ze zouden even nader onderzoek moeten doen, of het echt veilig was, of het leeg was. Maar het was de eerste optie en het liefst ook de laatste.</sub>

Silverwish was normaal nooit zo ingesteld, om zich zorgen te maken over van alles. Maar dit was toch echt wel een zorg, ook al koos ze er soms ook bewust voor er even niet aan te denken. Toch met de laatste dingen die allemaal gebeurd waren was het moeilijk om zonder zorgen door te gaan. Rascal schudde zijn kop glimlachend bij haar woorden. 'Je denkt in problemen, niet oplossingen.' Ze keek hem lichtelijk ongelooflijk aan. 'Dat moet jij zeggen,' reageerde ze met een kleine stoot tegen zijn schouder. Alsof hij een oplossing zou weten. 'Ze hebben al seizoenen het woud niet aangeraakt, ik ben vrij zeker dat dat wel zal blijven. Het is bovendien nu veel te koud voor ze om buiten hun nesten te komen,' miauwde hij. Ze zuchtte. 'Ja, misschien. We zullen zien,' antwoordde ze, waarop ze er verder geen woorden meer aan vuil wilde maken. Ze liepen nog een tijdje door de sneeuw, zoekend naar een plek voor hem om te slapen. Ze werd door hem geseind. 'Onderdak?' Silver richtte haar blauwe ogen op wat hij bedoelde. Er stond een klein oud bouwwerkje. Het was wat vervallen en zag er niet heel stevig uit, maar het was een dak boven je kop. Ze knikte. 'Ja, laten we het onderzoeken.' Ze ploeterde naar het bouwwerkje en stak voorzichtig haar kop in de opening. 'Zo te zien is het droog van binnen.' Droger dan buiten in ieder geval. 'En ook geen geur van iemand anders te ruiken,' concludeerde ze.

maybe this cage
has been a cocoon all along

<sub>Rascal rolde zijn ogen en keek de poes even quasi beledigd aan toen ze hem aanstootte en miauwde dat hij nodig moest zeggen dat ze in problemen dacht. ‘Uh, ja?!’ miauwde hij terug. Ja, hij dacht maar al te graag in oplossingen, maar zij was degene die al zijn ideeën neersloeg. Hij grinnikte nog even. Oké, genoeg hierover. Ze hadden allemaal problemen, daar kwam het op neer, en beiden konden ze er helemaal niets aan doen. Of, dat probeerde Silverwish hem wijs te maken. Hij was er nog niet helemaal over uit of hij na vannacht nog na haar zou luisteren. Want ergens in zijn achterhoofd hoorde hij de seconden wegtikken, verspilde tijd.

Eenmaal bij het bouwwerk, tsja, wat was het? Een oude schuur, of hok, wat het ook maar was, gebouwd voor iets. Maar toen Silverwish haar kop naar binnen stak, volgde hij haar snel. Het rook er stoffig en wind kwam we tussen de kieren heen. Maar het was een stuk warmer en droger dan buiten. Hij liep behoedzaam wat verder, proefde de lucht. Het rook inderdaad verlaten. Het was ook niet perfect, maar het was goed genoeg. Hij zag nog een gammele tafel, wat oud, vergeten materiaal. ‘Goed genoeg,’ miauwde hij. Het zou voor nu prima zijn. Beter dan wat hij de afgelopen nachten had gehad. Hij keek nog even om naar Silverwish, en sprong op de tafel. Het kraakte wat onder zijn gewicht, maar het was stevig genoeg. En het was van de grond, wat in bladkaal alleen maar warmer zou zijn.</sub>

Rascal keek net als haar naar binnen, maar was de eerste die naar binnen ging. Silverwish volgde hem op de poot. Er stonden nog wat andere houten bouwwerkjes in, het was duidelijk van de Twolegs. Gelukkig leek het verlaten genoeg om te concluderen dat ze niet meer terug zouden komen. 'Goed genoeg,' miauwde Ras. Ze keek hem even kort aan en knikte. Een glimlach durfde zich op haar snoetje af te spelen. Het was fijn dat ze al redelijk snel onderdak wisten te vinden, zeker met het weer buiten. 'Zeker nu in leafbare,' mauwde ze voor ze net als hem op de tafel sprong. Als het hem zou houden dan zou het haar zeker houden. 'Weer zo'n gek iets van de Twolegs,' mompelde ze terwijl ze aan het muffe hout snuffelde. 'Maar het is wel wat warmer dan op de grond. Jammer dat het mos zo schaars is op het moment,' miauwde ze en ze richtte haar blik weer op Rascal.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Silverwish volgde hem op de voet, en ergens moest hij wel grinniken. Ze wilde vast nog wel eventjes een momentje uitrusten, uit de wind, voordat ze weer terug naar kamp moest. En ergens kon hij zich ook heel goed voorstellen dat ze weg wilde blijven als Bloodclan zo dichtbij was. Het hout onder hem kraakte nog een keer toen Silverwish naast hem op de tafel sprong. ‘Niet lang meer voor newleaf,’ miauwde hij toen terug. De sneeuw zou vast snel ophouden. Hij had geleerd dat in de bergen het soms het hele jaar door kon sneeuwen, maar hier in het woud zou het vast snel genoeg weer warm worden. De prooi zou terugkeren. Ze babbelde nog wat over tweebenen, over mos en warmte. ‘Dit is koninklijk met wat ik afgelopen nachten heb gehad,’ miauwde hij met een scheve glimlach. Het was compleet uit de wind, droog, en een soort van warm. Rascal cirkelde een paar keer op zijn plek, waarna hij uiteindelijk plaatsnam en ging liggen op het stoffige hout, terwijl het geluid van de wind buiten weg leek te ebben.}

De kater merkte op dat het vast niet meer lang zou duren voor newleaf. Silverwish hoopte dat maar. Vorige overgang van leafbare naar newleaf was ook niet al te soepel gegaan. Maar het zou vanzelf wel komen, hoopte ze. 'Dit is koninklijk met wat ik afgelopen nachten heb gehad,' miauwde hij na haar opmerking over mos. Ze richtte haar ogen op hem toen hij ging liggen en een zachte glimlach verscheen op haar snoetje. Zelf ging ze ook liggen, haar pootjes netjes onder haar gevouwen. Hoewel het best een vreemde verhouding was, een ThunderClan Warrior samen met een ex-BloodClanner, het voelde toch vertrouwd. Alsof hun vriendschap alleen maar sterk was geworden, zelfs al hadden ze elkaar een jaar lang niet gezien. 'Hoe was je reis naar de bergen?' vroeg ze hem, haar blauwe ogen licht sprankelend van nieuwsgierigheid. Zelf had ze het niet meegemaakt, maar ze had zeker allerlei verhalen gehoord.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal had zijn kop net op zijn poten gelegd, een keer diep adem gehaald. Pas nu had hij door hoe moe zijn poten eigenlijk waren, en zijn gedachten dreven weer af naar Eveningglow. Hoe erg zou het gebied veranderd zijn, als het überhaupt verandert was? Maar Silverwish vroeg weer een vraag, duidelijk was ze nog vol met vragen, hoe hij het afgelopen jaar had geleefd. Zijn kop kwam weer wat omhoog. ‘Hm, ernaar?’ miauwde hij, waarna hij even een keer nadenken voor zich uit keek. Hij ging weer terug te tijd in, beeldde zich in wat er toen allemaal gebeurd was. Hij was weggerend voor Bloodclan, ruzie gehad met Eveningglow vlak voordat hij weg ging, hij was wat gestoorde Windclanner tegen gekomen, maar ook had hij onderweg Vlinder ontmoet. ‘Het was mooier weer dan op de terugweg, dat was zeker,’ miauwde hij met een grijns. Zijn blik ging weer naar Silverwish. ‘Maar het was lang, en ik wist de weg niet. Ik had geen idee waar ik eigenlijk heen ging, totdat ik iemand ontmoette,’ miauwde hij. Oh god, zijn mooie Vlinder. Hij mistte haar ontzettend. Dat was zijn grootste berouw, dat hij haar achter had moeten laten. Maar he was niet voor eeuwig, dat had hij haar beloofd.}  

Hij zag er moe uit, maar hief toch zijn kop wat omhoog bij haar vraag. Ze knikte maar bleef geduldig stil. Het had vast een stuk zwaarder moeten zijn om in je eentje naar de bergen te gaan. Ze wist ook niet precies waarom hij was gegaan, maar ze kon zich wel voorstellen dat je liever in de bergen leefde dan in BloodClan. 'Het was mooier weer dan op de terugweg, dat was zeker,' miauwde hij met een grijns. Silver grinnikte en knikte. 'Dat kan ik me goed voorstellen, ja.' Het weer rond deze tijd was altijd onvoorspelbaar. De ene keer begon newleaf vroeg, de andere keer wilde leafbare maar niet vertrekken. 'Maar het was lang, en ik wist de weg niet. Ik had geen idee waar ik eigenlijk heen ging, totdat ik iemand ontmoette,' miauwde hij toen. Haar wenkbrauwen schoten wat omhoog. Oh, dus hij was niet alleen geweest? 'Wie ontmoette je?' vroeg ze. Zou het een andere Rogue zijn geweest, of een Tribe kat?

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Direct was ze nieuwsgierig toen hij over Vlinder begon. Nou ja, zij kende haar nog niet, enkel een reisgezel. Silverwish vroeg direct naar haar. Hij wist het nog als de dag als gisteren toen hij haar tegenkwam, in haar tijdelijke plekje, zwanger, en bang. Nooit geweten dat ze zo dichtbij elkaar zouden groeien. ‘Uhm, een Shadowclanner,’ miauwde hij. Geen idee of ze zou weten wie hij bedoelde, of ze überhaupt wisten dat Vlinder was verdwenen, met welke naam ze ook dan maar daarvoor droeg. Een naam die ze niet meer wilde horen. ‘Ze was zwanger, dus ik heb haar geholpen. En zij was al eens eerder in de bergen geweest, dus ze wist waar we heen moesten, wat we konden verwachten.’ De eerste dagen was het wat ongemakkelijk geweest, maar het duurde eventjes voordat ze beide wat opener werden. En het maakte het reizen zoveel plezieriger. Hij jaagde voor haar, waar hij eerst ook beroerd in was. Maar samen waren ze er gekomen, uiteindelijk.} 

Haar oortjes flikte toen hij zei dat het een ShadowClanner was geweest. Lichte verbazing kwam omhoog die ze niet goed kon verbergen, maar dat vond ze ook niet heel erg. Natuurlijk was het niet alledaags dat een Clankat naar de bergen ging, maar hij was ermee op reis geweest. 'Ze was zwanger, dus ik heb haar geholpen. En zij was al eens eerder in de bergen geweest, dus ze wist waar we heen moesten, wat we konden verwachten.' Silver knikte langzaam bij zijn woorden. Ze moest een klein beetje haar best doen redelijk te blijven, en toverde een glimlachje op haar snoetje. 'Dat is lief van je, Rascal,' miauwde ze. Toch, ze moest het weten. Waarom eigenlijk wist ze niet precies. Ze waren maar vrienden, toch? 'Waar is ze nu?'