[Closed] Flowers grow back

maybe this cage
has been a cocoon all along

<sub>Thuis. Hij was weer thuis. Het was al zo lang geleden. Hoe zou alles verandert zijn? Hoe zou iedereen verandert zijn? Ergens was hij bijna bang dat men hem was vergeten. Al kon dat ook een goed iets zijn, Bloodclan mocht hem vergeten. Het was immers ook al zo lang geleden. Oké, hij moest niet zo melancholisch zijn. Hij moest praktisch denken. Hij moest een plek waar hij zijn kamp zou hebben, een plekje waar hij altijd terug zou kunnen komen. Verscholen en ver genoeg van de clans dat niet iemand hem per ongeluk tegen zou komen. Een plek waar muizen zouden rennen. Hij had zo weinig gegeten de laatste tijd, dat hij de honger nauwelijks meer voelde. Hij was fysiek dan ook zeker wat afgetakeld, maar zijn spieren hadden hem erdoorheen weten te teren. Het zou gewoon tijd duren om weer in zijn glorie terug te keren, als hij ooit weer zo sterk zou worden.

Rascal knakte zijn nek toen hij hem van links en rechts kantelde. Hij wist waar hij was, elke kale struik of boom leek weer een nieuwe herinnering te ontgrendelen. Hij was in niemandsland, en voor nu was dat prima. God, hij moest sowieso nieuwe moed verzamelen om zijn kop weer te laten zien aan de Thunderclan grens. Hij, smekend om vergiffenis van zijn zus. Realiserend welke fouten hij had gemaakt, dat hij haar had achtergelaten. Dat hij had moeten vechten in plaats van weg te rennen. Het voelde allemaal opeens weer als een verse wond. Nog een zucht. Maar hij zou dit goedmaken, hij had geen andere optie meer. Maar voor nu moest hij zichzelf er weer aan herinneren om emoties aan de kant te zetten. Praktisch zijn, logisch zijn. Hij kon niet lange elke nacht weer in een willekeurige struik slapen. En Rascal zette weer aan, op zoek naar iets groters. Een oude schuur, een stukje beschutting, een bouwwerk dat de tweebenen vergeten waren.</sub>

Was ze slim bezig? Niet per se. Toch was ze hier. Ze had even een ontsnapping nodig van het kamp, van het territorium. Ze was niet bang voor Rogues, en de BloodClanners? Die zaten lekker in ThunderClans Tall Pines. Ze snoof. Wat een stelletje achterbakse muizenbreinen. Met alles wat ze gedaan hebben. Eveningglow, haar kittens. Silverwish schudde haar kopje. Het was één grote rotzooi, zeker met Stagstine die dacht dat hij de baas was. Wat een vreselijke wending, zeker na de Gathering die plaatsgevonden had.

Silverwish was blij dat ze een eindje ging wandelen. Ze had het echt even nodig. Ze had het niet meer gedaan sinds manen, niet meer zo ver in ieder geval. Het was toch wel fijn om weer buiten te zijn, écht buiten, weg van alles. Alleen. Haar oortjes schoten overeind toen ze plots iets rook. Het rook... Heel erg bekend, maar het was zo lang geleden. Zou het echt? Ze hief haar kop omhoog, zoekend naar de bekende bruin-witte vacht van de kater. Ze had hem misschien wel een jaar lang niet gezien. Na het gevoel van verlating had ze gedacht dat hij misschien wel ergens dood lag. Ze had hem in ieder geval nooit meer gezien, nooit gevonden. Maar hier was zijn geur. En het was vers.

Ze volgde het, sloeg een verrast kreetje toen ze hem zag. Een grote kater, warrige vacht, lang niet in zo'n goede conditie als toen ze hem voor het laatst gezien had. 'R-Rascal?' miauwde ze, ze kon het niet geloven. Silverwish stapte op hem af, eerst nog een beetje waakzaam. Was hij het echt?

maybe this cage
has been a cocoon all along

<sub>Rascal had zijn vacht opgezet tegen de ijzige wind, zijn gele ogen speurden de omgeving af. Zijn staart gleed net met zijn puntjes over de sneeuw, langs het spoot waar zijn poten momenten daarvoor afdrukken hadden achtergelaten. Zijn oren stonden naar achteren gericht, tegen de wind in. Maar hij ging door, het waren de laatste loodjes. En ze waren het zwaarst, maar het was het waard. Hij kon hier een paar dagen blijven, aansterken. Maar dat was hem niet gegund. Hij hoorde opeens een stem, zijn naam, een fluistering over de wind. Hij fronste en keek achterom. En toen hij haar zag, viel zijn bek open in ongeloof. Van alle katten, van iedereen die hem tegen had kunnen komen, was zij het, die jonge apprentice die hij manen geleden voor het eerst had ontmoet. Hij had haar vermaakt, gered, zien opgroeien, gelukkig zien worden. Hij had al zo lang niet aan haar gedacht, maar daar stond ze, voor de zoveelste keer in gebied waar ze niet moest zijn. Maar ze was ouder geworden, opgegroeid, volwassen. En toch.

‘Muis?!’ miauwde hij verbaasd. Nadat hij over zijn schouder had gekeken, draaide zijn kop mee. Een brede lach stond op zijn gezicht. Ongelofelijk. Hij begon haar kant op te lopen, en al snel werd zijn langzame pas, een galoppas. Omhoog stuiterend, staart omhoog en een sprankeling in zijn ogen. Van alle katten die hij tegen kon komen. Hij was bang geweest op confrontatie, op gevechten. De kater had zich zeker niet voorbereid op een warm onthaal, maar het was oh zo gewenst.</sub>

Hij draaide zijn kop en keek haar aan. Silver bleef stil staan, maar er was geen twijfel mogelijk. Het was Rascal. En hij leefde nog, ook al zag het ernaar uit dat hij geen makkelijke tijd achter de rug had. 'Muis?!' miauwde hij, verbazing klonk door in zijn stem en hij draaide naar haar toe. Silverwish lachte en knikte. Oh het was zo lang geleden dat ze die bijnaam gehoord had en het voelde zo goed. Zo vertrouwd. Met veel meer enthousiasme dan ze had verwacht stuiterde hij op haar af. Silver lachte vrolijk en kwam ook naar hem toe gerend. 'Rascal,' miauwde ze snorrend, haar kopje tegen zijn schouder aan drukkend. Het was zo lang geleden maar het voelde alsof er niets veranderd was. 'W-Waar was je?? Wat is er gebeurd?? Ik heb je een jaar lang niet gezien, Ras,' mauwde ze, benieuwd naar wat hij uitgespookt had, een beetje gepijnigd dat hij haar niets had laten merken van zijn vertrek, maar dat kon niet op tegen alle blijdschap die ze nu voelde.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Het boeide Rascal even niet hoe dom hij eruit zag. Hij had voor de eerste keer sinds zijn reis begon, weer een oprechte reden om te lachen. Om blij te zijn. Het was zo'n welkome verrassing. Hij snorde vrolijk toen ze haar kop tegen hem aan drukte, en hij likte langs haar oor. Toen hij haar weer aankeek, kwamen al snel de vragen op hem af vallen als een waterval. Hij lachte en kikte een keer. ‘Ik, pfft ik ben,’ begon hij eerst, voordat de volgende opmerking alweer kwam. Dat hij een jaar - was het al zo lang? - was weggeweest. ‘Ja, het is even geweest,’ miauwde hij zachtjes. Maar hij was nu terug. Zijn brede lach verkleinde naar een tedere glimlach, waarna hij over zijn schouder keek, voorbij Highstones, nog verder dan de horizon. ‘Ik ben naar de bergen geweest,’ miauwde hij. Oh en daar was hij zo gelukkig geweest. Hij beet even op zijn lip. Moest hij Silverwish wel vertellen over Vlinder? Zijn blik ging weer naar de poes. ‘Maar hoe gaat het met jou? Met Thunderclan. Met je vriendje,’ miauwde hij plagend, waarbij hij een ondeugende twinkeling in zijn ogen had.}

Ze lachte gelukkig toen Rascal haar begroeting in zich op nam, haar zelfs een lik langs haar oor gaf. Ze hadden elkaar al een jaar lang niet gezien, maar het voelde totaal niet ongemakkelijk. Alsof ze juist ergens dichter naar elkaar toe gegroeid hadden? Silverwish merkte dat ze hem misschien wel meer gemist had nu ze hem weer zag. Hij mauwde zachtjes dat het even geweest was. Silver grinnikte en duwde speels tegen zijn schouder. 'Even maar?' Haar ogen sprankelde ondeugend, maar ze luisterde geboeid naar wat hij zei. Naar de bergen? Ze keek hem lichtelijk verbaasd aan. Wacht... 'Maar hoe gaat het met jou? Met Thunderclan. Met je vriendje,' miauwde hij vervolgens plagend. Silver snoof en rolde met haar ogen. 'Het gaat prima met Olivebranch,' miauwde ze en ze duwde weer tegen hem aan. 'Met ThunderClan en mij.. Nou ja, met mij gaat het prima, met ThunderClan wat minder,' miauwde ze met een zucht. Als hij naar de bergen was geweest - voor wat voor reden dan ook - dan was hij vast niet meer lid van BloodClan. Ze herinnerde zich ook dat hij dat niet wilde toen, ook al had hij het haar nooit letterlijk verteld. 'BloodClan heeft momenteel Tall Pines overgenomen. Thornstar en Eveningglow zijn vermist en.. Nou ja, het is één groot zooitje,' zuchtte ze met een lichte schouderophaal.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal grinnikte ongemakkelijk toen ze zijn woorden echode dat het maar even was geweest. ‘Oké, even lang,’ miauwde hij met een brede glimlach. Maar toen hij vertelde dat hij naar de bergen was geweest, keek ze hem toch een beetje verbaasd aan. Hij knikte toch weer een keer. ‘Lang verhaal,’ probeerde hij het snel weg te wimpelen. Het was niet dat het een slechte tijd was geweest, maar het was niet relevant voor Muis. En het goede nieuws was, was dat hij weer terug was. En hij wilde niet de sfeer depressief maken, en hij moest weer lachen toen ze met haar ogen rolde. Hij kreeg alweer de hoeveelste por, en hij duwde zijn poot terug tegen haar schouder. Maar toch werd de sfeer bedrukter toen ze begon te vertellen over Thunderclan. En er viel bijna een emmer koud water toen ze sprak dat Eveningglow vermist was. Zijn ogen werden donker. Nee, nee, nee.. Vertel niet dat hij te laat was, dat hij deze hele weg was gekomen, om al te falen voordat hij aan was gekomen. ‘V-vermist?’ kwam er uiteindelijk alleen maar over zijn lippen. Silverwish leek nog redelijk nonchalant erover, maar Rascal kon wel janken.}

Rascal gaf uiteindelijk toe dat het toch wel lang geweest was. Silver knikte instemmend, om hem vervolgens  te vragen waar hij was. Rascal gaf niet direct antwoord, vertelde haar dat het een lang verhaal was. 'Dan mag je dat zo maar lekker gaan vertellen,' greens ze naar hem. Ze giechelde toen hij zijn poot tegen haar aanlegde, maar de sfeer werd gelijk weer wat bedrukter toen het over ThunderClan ging. Ze merkte zijn reactie, had niet gedacht dat hij zoveel interesse toonde erin. 'V-vermist?' sprak hij stamelend. Silver keek hem bedenkelijk aan en knikte. 'Ja. Nou ja, Thornstar is vermist, voor een lange tijd al. We weten wel waar Eveningglow is, maar we hebben op het moment geen leiding. We kunnen eigenlijk niet zoveel nu,' zuchtte ze. Zo vond het vreselijk, wilde het liefst zelf de aanval leiden. Maar ze wist dat dat niet zomaar ging. Als de Medicine Cats nou iets van een teken van StarClan konden ontvangen... 'Eveningglow is bij BloodClan nu, samen met haar kittens. Ik weet niet precies wat en hoe het gebeurt is, maar ze hebben Tall Pines in ieder geval overgenomen nu. Blijkbaar is hun originele kamp weg ofzo.' Ze keek hem aan met een schuin kopje. 'Maar waarom ben jij daar zo bezorgd om?' Ze wist dat hij interesse had in het Clanleven, maar ze had niet gedacht dat het zo belangrijk voor hem was.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal grinnikte nog een keer dat hij het maar dan een keer moest gaan vertellen. Oh, er was zoveel wat ze nog niet van hem wist. Zou ze hem anders zien? Ze waren beide ouder nu, volwassener. Misschien konden ze het erover hebben, ooit. Het was immers allemaal het verleden ook. Maar toch, nu hij hier weer was, deed hij een deur naar het verleden open. ‘Alles op zijn tijd, Muis,’ miauwde hij dan ook. En als ze een dag zouden praten, over alles, dan moesten ze ook eerst een degelijke schuilplaats hebben. Maar de sfeer was minder gezellig om over zijn reizen te praten, toen een onschuldige vraag hem in zijn voegen deed trillen. Thornstar weg, Eveningglow wisten ze waar ze was, geen leiding. Kom op, waar was Eveningglow? En toen vertelde ze waar ze was. Bloodclan. Rascal kon wel door de grond zakken. Dit was zijn schuld, allemaal zijn schuld. Hij had er voor haar moeten zijn, haar moeten beschermen. Het boeide hem niets dat Bloodclans kamp weg was. Mooi, weg, samen met alle slechte herinneringen. Maar de spijt was duidelijk van hem af te lezen, want Silverwish vroeg erna. ‘Ik.. uh.’ Hoe moest hij hier nou weer mee beginnen? ‘Het ligt ingewikkeld, maar Eveningglow is mijn zus.’ Hij keek was van Silverwish en zette zijn lichaam in beweging, ijsberend heen en weer. Een gefrustreerde grom kwam over zijn lippen. ‘En ik had er moeten zijn, voor haar. Ik ben zo dóm. Zo egoïstisch..’ Rascal legde direct alle kaarten voor hem neer. Hij moest haar helpen. Hij moest haar eruit halen, al kostte het zijn leven.}

Rascal gaf aan dat alles op z'n tijd kwam. Silver wilde het wel graag nu allemaal weten, maar legde zich erbij neer. Alles op z'n tijd, inderdaad. Ze snorde, voelde zich gelukkig toen hij haar bijnaam gebruikte. Ze kon zich nog herinneren dat het kleine muis was, maar nu ze allebei ouder waren had de bijnaam duidelijk een upgrade gehad. Ze vertelde hem toen het minder leuke nieuws, iets waar Rascal meer moeite mee had dan ze had gedacht. 'Ik.. uh.' Had hij spijt van iets? 'Het ligt ingewikkeld, maar Eveningglow is mijn zus.' Silvers wenkbrauwen gingen omhoog, ze staarde de kater voor haar verbaasd aan. Ze volgde hem terwijl hij heen en weer liep. Zijn zus? Daarom was hij natuurlijk zoveel rond de grens van ThunderClan te vinden, had hij er interesse in gekregen! 'En ik had er moeten zijn, voor haar. Ik ben zo dóm. Zo egoïstisch...' Ze knipperde met haar ogen, moest alles even op een rijtje zetten. 'Uhm.. Oké, Eveningglow is je zus. Wow..' Ze knikte en vroeg zich af hoe ze allebei op zulke verschillende situaties gekomen zijn. 'Je kon het ook niet weten, Rascal,' miauwde ze vervolgens, proberend een rustgevende toon aan te nemen. Ze liep wat naar hem toe. 'Hey, ik weet niet waarom je weg gegaan bent, maar ik weet zeker dat ze heel erg blij zal zijn dat je er weer bent. En... Nou ja, we gaan haar echt wel bevrijden hoor. Dat beloof ik.' Ze zouden Thornstar vinden, die zou hen leiding kunnen geven. Desnoods zou ze het zelf doen.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal kon de haren wel uit zijn kop trekken. Hij was te laat. Hij had niet zo lang moeten dubben, genieten van zijn perfecte leventje, met de perfecte poes, de perfecte kinderen. Het was alleen maar om hem af te leiden. En nu was hij te laat. Langzamerhand begon zijn hartslag wat te stijgen, hij dacht alleen maar in doemscenario's, niet in oplossingen. Hij registreerde nauwelijks de eerste woorden van Silverwish, die ook eventjes de tijd nodig had om alles te plaatsen, maar toen ze zachtjes tegen hem sprak en iets dichter naar hem toe kwam, gingen zijn gele ogen weer naar haar. Even kort trilde zijn lip toen ze beloofde dat ze haar wel zouden redden. ‘Dat weet je niet!’ snauwde hij. Maar direct had hij spijt van zijn toon. Silverwish kon er ook niets aan doen, ze probeerde hem alleen maar te helpen. Zijn ogen werden wat groter. ‘Ik bedoel.. nee, zo bedoelde ik het n..‘ God, wat was hij ook weer een sukkel. ‘Sorry..’ murmelde hij.}

Haar woorden hadden geruststellend geklonken, maar Rascal had te veel stress. 'Dat weet je niet!' snauwde hij naar haar. Silver bewoog wat naar achter, haar oortjes draaide met haar mee. Ze snapte dat hij gestrest was, maar.. Gelukkig had Rascal al wel door hoe het geklonken had. 'Ik bedoel.. nee, zo bedoelde ik het n..' Ze zuchtte, kwam weer dichter naar hem toe. 'Sorry..' murmelde hij. Ze schudde lichtjes haar kopje. 'Het is oké, Ras... Ik snap hoe je je voelt.' Het was voor haar en haar Clangenoten ook erg frustrerend. 'Er is een Patrol opzoek naar Thornstar, en als ze hem niet vinden.. Dan zal ik er persoonlijk voor zorgen dat het wel gebeurt. Dat Eveningglow vrij komt van BloodClan en dat... Dat niemand anders in de tussentijd iets geks doet.' Zoals Stagstine, die dacht dat hij de Leader positie kon claimen. Nee, StarClan mocht dat niet laten gebeuren. Ze keek de ander aan, haar ogen meelevend. Silver durfde hem een klein kopje te geven. 'Het moet goed komen, koste wat het kost..' Dit wilde ze niet voor de Clan, maar zeker ook niet voor hem.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Het was direct een emotionele rollercoaster. Maar hij moest het allemaal eventjes op een rijtje krijgen. Eveningglow was weg, maar niet dood. In elk geval, zo klonk het. En hij kon haar vinden. Ze zouden hem niet verwachten, hij zou haar op kunnen halen en zich er met brute kracht doorheen buffelen. Maar hij had niet moeten snauwen naar Silverwish, maar ze leek hem te willen begrijpen, te willen helpen. Waar had hij haar vriendelijkheid aan verdiend? Belofte naar belofte kwam, maar ze leek dit te willen doen, voor hem. Langzaam knikte hij, begon haar te geloven. Een diepe zucht rolde over zijn lippen heen, waarna haar kop zachtjes langs hem streek. Hij was nog niet helemaal optimistisch, maar hij durfde weer te denken in oplossingen. ‘Ik zal haar zelf wel daar weghalen,’ bromde hij toen weer zachtjes onder zijn adem. Hij moest direct aan het werk. Hij zou naar de tweebeenplaats gaan. Misschien had hij daar ergens nog een vriend, familie, verstopt in dat stinkende hol. Hij zou hun kamp vinden. Hij kon het doen. ‘Ze zitten in Tallpines nu? Is Eveningglow daar?’}

Rascal leek weer wat rustiger te worden. Dat was fijn. Silver nam weer wat afstand van hem, maar stapte ook niet weg. Ze keek omhoog naar hem. 'Ik zal haar zelf wel daar weghalen,' bromde hij, maar Silver schudde meteen haar kopje. Dat vond ze geen goed idee. 'Ze zitten in Tallpines nu? Is Eveningglow daar?' Ze zuchtte en keek even weg, overwoog wat het beste was nu. Ze richtte haar blik weer terug naar de kater. 'Ja, daar zitten ze nu. Maar Rascal, doe dit alsjeblieft niet alleen,' miauwde ze, half smekend. Hij mocht dit niet alleen doen. 'Als je dat doet wordt dat je dood. Je kunt in je eentje niet dat kamp binnenstormen, Eveningglow én haar kittens weghalen. Daar zijn meer katten voor nodig.' Ze zuchtte even, dacht na. 'Zodra Thornstar er weer is gaat er sowieso een reddingsactie zijn. Ik.. Ik zal je wel laten weten wanneer ze weer veilig bij ons is.'

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal zat in zijn hoofd al helemaal te plannen. Hoe onwijs prettig de ontmoeting begon, hoe erg het in één keer was verandert. Hij had ergens gewoon verwacht dat alles normaal zou zijn, dat Eveningglow gelukkig deputy zou zijn, misschien zelfs leider. Hij had optimistisch gehoopt dat ze het simpel uit zouden kunnen praten, dat hij kon vertellen dat alles hem zo ontzettend speet. Hij had dit niet voorspeld. Hij had natuurlijk erover nagedacht dat ze gestorven kon zijn, dat was zijn grootste angst geweest, maar hij had geweigerd zo te denken. Misschien had hij zo moeten denken. Het was Silverwish die weer tegen hem sprak, de ideeën uit zijn kop probeerde te praten. Dat hij maar moest wachten? ‘Ik kan toch niet niets doen? Verwacht je dat ik me hier verstop, wachtende of jullie haar kunnen redden? Hopen op "wat als".’’ Rascal schudde zijn kop. Als ze dacht dat hij maar stil zou zitten. Nee, niet nu hij dit allemaal wist. Hij zou iets doen, met of zonder Silverwish haar goedkeuring.}

Hoewel zij het wel een prettig idee vond dat ze het als Clan zouden oplossen en hem op de zijlijn laten zitten, vond Ras dat helemaal geen goed idee. En heel eerlijk, Silver wist dat als zij in dezelfde situatie zou zitten als Rascal ze dat idee ook niet zou accepteren. '‘Ik kan toch niet niets doen? Verwacht je dat ik me hier verstop, wachtende of jullie haar kunnen redden? Hopen op "wat als".' Ze zuchtte en knikte. Hij had gelijk. Zelf zou ze dat dus ook niet pikken. Toch, hij was een buitenstaander. Een ex-BloodClanner. Dat kon voor problemen zorgen. Ze zuchtte nogmaals en keek op naar hem. 'Ja.. Je hebt gelijk, Ras, maar... Maar hoe wil je dat dan doen? Je kan alsnog moeilijk alleen dat kamp binnenlopen en Eveningglow en haar kittens meenemen. Dat wordt je dood,' miauwde ze hem nogmaals toe. Ze beet haar lip, wat ze nu ging voorstellen was lastig, het kon hen beiden in gevaar brengen. 'Als.. Als Thornstar er weer is, zou je eventueel... Aan hem kunnen vragen of je mee mag vechten. Maar, ik weet niet... Ik weet niet of dat een goed idee is..' Thornstar zou het uiteindelijk misschien wel accepteren, maar of de rest van de Clan dat deed? Zelfs als Eveningglow echt zijn zus had en ze, blijkbaar, een goede band hadden?

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal wist ook niet echt wat hij kon doen. Silverwish probeerde tot hem door te dringen, hem tegen te houden. Hij begreep het wel, ergens. Maar hij moest iets doen, al was het maar iets. Hij zou meer kunnen doen. Het was zijn zus, dus ook zijn verantwoordelijkheid. Hij had het verprutst, hij moest het rechtzetten. Hij kreeg nog gelijk, maar dan kwam die "maar", weer. Hij kon het niet alleen, het zou zijn dood worden. Verbeten keek hij de poes even aan. ‘Ik heb wel erger meegemaakt,’ grauwde hij zachtjes. Maar opeens zag hij de blik op Silverwish zijn gezicht veranderen. Ze stelde voor dat ze mee kon vechten, aan hun kant. Het was nog zo gebaseerd op een zwakke fundering. Als, als, als. ‘Hoe weet je nou of hij terug komt? Hoe lang is hij al vermist, wanneer is hij voor het laatst gezien?’ En of het een goed idee was. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. Het was in ieder geval beter dan alleen, maar. Er zat ook zoveel risico aan. ‘En waarom denkt je dat je clan mij zou geloven? Omdat ik uit het niets kom en roep dat ik Eveningglows broer ben? Zijn jullie zo wanhopig?’}

Rascal grauwde dat hij erger had meegemaakt, maar Silver hield stug vol. Als hij erger had meegemaakt dan was hij allang dood geweest. Nee, dit kon hij echt niet alleen. 'Hoe weet je nou of hij terug komt? Hoe lang is hij al vermist, wanneer is hij voor het laatst gezien?' Silverwish haalde haar schouders op, ze wist ook niet wat wel of geen goed idee was hier, behalve dan natuurlijk dat hij in zijn eentje op de BloodClanners af zou gaan. Alles beter dan dat. 'En waarom denkt je dat je clan mij zou geloven? Omdat ik uit het niets kom en roep dat ik Eveningglows broer ben? Zijn jullie zo wanhopig?' Silver keek hem strak aan en vernauwde haar blauwe ogen wat. 'Volgens mij ben jij hier de wanhopige, Rascal,' mauwde ze. Het was niet helemaal eerlijk, maar dit was het minste wat ze kon doen voor hem. 'Er is geen zekerheid, dat weet ik. Niet voor jou, maar zeker ook niet voor mij. Wat denk je dat ze van mij zullen denken?' Ze zou een ex-BloodClanner voorstellen om mee te vechten, wie weet wat voor problemen dat haar zouden kunnen opleveren. 'Als je echt zo graag mee wilt vechten moeten we het samen doen. Ik zie geen andere weg dan dit. En ja, Thornstar moet terug komen.' Ze wilde nog niet denken aan de doemscenario's.

maybe this cage
has been a cocoon all along

_{Rascal was verrast door haar opmerking. Hij, wanhopig? Hij wilde beledigd zijn, maar het was waar. Hij wás wanhopig. En voor wat? Natuurlijk wilde hij zijn zus redden, het liefste in de wereld, maar het was ook een egoïstische daad, om zijn eigen schuld en karma recht te willen zetten. En Silverwish wist het allemaal zo mooi te vertellen. Er was geen zekerheid, om vervolgens te zeggen dat ze haar eigen reputatie ook op het spel zette. Natuurlijk, daar had hij nog geen moment aan gedacht. Opnieuw, egoïstisch, zo tegenovergesteld voor Silverwish, die zich zo onbaatzuchtig opstelde. Hij zuchtte. ‘Je hebt gelijk, het spijt me,’ miauwde hij zachtjes. Hij keek weer even weg, sloot zijn ogen voor een moment. Het was zo moeilijk, hij kón geen stapje terug zetten, maar hij moest. En toen miauwde ze nog dat ze het samen moesten doen. Samen. Dat was alweer zo lang geleden. Het klonk goed, gepaard met haar optimisme. ‘Oké,’ gaf hij uiteindelijk met tegenzin toe. ‘Oké, samen.’}

Rascal stemde toch met haar in. Dat nam een last van haar schouders weg, wetende dat hij in de tussentijd geen stomme dingen zou doen. Hij gaf haar gelijk, zei dat het hem speet. Silverwish glimlachte meelevend naar hem. Ze leefde met hem mee, begreep hoe hij zich voelde. Hoewel Eveningglow niet haar zus was, was het wel haar Deputy, haar Clangenoot. Dat gold ook voor Thornstar. 'Oké,' gaf hij uiteindelijk toe. 'Oké, samen.' Ze glimlachte en gaf hem een kopje, als teken van dank. 'We komen hier wel uit, echt waar,' murmelde ze, waarna ze even om haar heen keek. De grond was nog steeds bedekt met sneeuw, haar pootjes begonnen langzaam aan wel erg koud te worden. Het leek erop dat het ook nog niet zou stoppen met sneeuwen. 'We moeten een schuilplaats voor je zien te vinden. Het lijkt me verstandig als je voorlopig  niet te ver gaat, zeker niet in de buurt van ThunderClan,' miauwde ze. Stel je voor dat de BloodClanners hem zouden zien. Silver wist niet precies hun regels, maar het kon vast niet goed zijn.