[GATHERING] Some allies are more dangerous than enemies

Al de hele gathering zat ze op de achtergrond. Vanaf het begin had een onbeschrijfelijk gevoel haar bekropen. Hoe je er ook tegenaan keek, het was naar. De leiders begonnen aan hun praatje maar al snel sloeg dat om. Riverclan sprak alsof ze de belangrijkste clan uit het woud waren. Shadowclan reageerde daarop met beschuldigingen over het onfatsoenlijk behandelen van een verdwaalde, nog jonge, kat. Thunderclan, haar clan, reageerde daarop met het feit dat ze hun gebied weer terug wilde. Riverclan gaf toe wat ze met de kat hadden gedaan, het gaf haar geen mooi beeld van de nieuwe Leader. Daarnaast kwamen de beschuldigingen over Tallstar er uit, die had ze al zien aankomen. Echter niet onder deze redenatie. Daarbij kwam ook nog dat ze weigerde tegen de tijdelijke Thunderclan leiding te praten. Windclan probeerde er nog sussend tussen te komen maar dat bleek tevergeefs te zijn. Thunderclan kwam had terug met de beschuldiging van de moord op een van hun apprentices. Moge zij in vrede rusten.

De wolken bedekte langzaam de maan. Het witte licht dat de heilige plek bescheen werd minder. Het werd donkerder. Starclan was het hier niet mee eens.

Riverclan leek zich wat rustiger te gedragen hierdoor. Een voorstel om het probleem met Thunderclan op een andere tijd te bespreken. De plek waar het allemaal om ging. Daar zou dan ook verder gesproken worden over de dood van de apprentice. Een voorstel tot vrede tussen haar clan en Windclan -ook al mochten de leiders elkaar niet- werd gedaan. Het klonk echter niet helemaal oprecht in haar oren. Windclan sloeg dat voorstel dan ook recht af, er op wijzend dat Starclan het niet eens zou zijn met de acties van Riverclan. Dat zou de reden zijn geweest voor het bedekken van de maan, niet het geruzie tussen de clans. Shadowclan zag geen ander pad dan oorlog en wilde terugkeren naar het kamp.

Een flits verblindde haar, vervolgd door een knal wiens luidheid ongeëvenaard was. Zodra ze haar ogen weer kon openen vulde de vlammen haar zicht. Een van de fourtrees stond in brand.

Opeens werd ze meegenomen. Vlammen woekerde aan alle kanten om haar heen. Het hele bos was veranderd in een vuurzee. Verward door de plotselinge verwarring van haar omgeving keek ze bewilderd om zich heen. "We warned you for blood. We warned you for pain. Now watch what you've done. Standing in these fiery rain." Starclan. Alles werd vervolgens zwart, haar ogen vingen niets meer op. Tot langzaam maar zeker een kat verscheen. Naarmate de kat duidelijker werd, bleek ze het zelf te zijn. Haar vacht druipend van het bloed. Ze viel. Vanuit het niets leek ze vanuit Starclan terug naar het bos te storten. Tot ze er ineens weer stond. Dit was niet goed, zo'n droom had ze nog nooit gehad. Starclan was woedend. Waarschijnlijk waren Routnose en zij de enige die alles zo helder mee hadden gekregen. De rest van de Medicine Cats waren nog jong en onervaren.

Knallen, een ander soort deze keer. Luid maar minder extreem dan de eerste. Deze knallen waren bekender bij de clans. Dit waren twolegs. En ze waren op jacht.

Haar hart bonsde in haar keel terwijl de chaos zich om haar verspreidde. De clans waren op oorlogspad, een van de fourtrees brandde, Starclan was woedend en er waren twolegs op jacht. Dit was een groter probleem dan dat ze ooit eerder had gezien. Ze liet een ademteug los waarvan ze niet wist dat ze hem vast hield. "Thunderclan, vlucht! We laten niemand achter!" schreeuwde ze zo hard dat haar longen er pijn van deden. Alle andere problemen konden wachten. Voor nu moesten ze er voor zorgen dat ze hier zo snel mogelijk weg kwamen. Deze heilige plek was in een kwestie van minuten veranderd in het huis van de dood. Ze moesten voorkomen dat de clans katten zouden verliezen. Om dat te kunnen doen moesten ze hier eerst weg. En snel. De rest zou later wel komen. Voor nu was er maar een oplossing: vluchten. Zelf verschuilde ze zich achter een van de bossen aan de rand, op die manier zou ze buiten het zicht van de twolegs blijven terwijl ze in de gaten kon houden of alle katten veilig weg konden komen.

Runningwind was meegekomen naar de bijeenkomst om te luisteren naar de nieuwtjes en roddels van andere clans en vooral naar wat er gaat gebeuren met de zonnerotsen. Aangekomen van de gathering besloot hij bij de rand van de holte te zitten omdat hij kwetsbaar is voor groenhoest, dus ging bij een boom zitten onder de struiken. Ondertussen luisterde hij naar de gesprekken daaronder, ergens in de menigte zag de bruine kater ook Stormflight zitten babbelen met een leerling. Hij herinnerde zich aan de ontmoeting aantal dagen geleden bij de rivier, maar besloot om geen gesprek aan te gaan." De volgende keer probeer ik met hem een praatje aan te gaan besloot hij".

Eindelijk begon de vergadering, eerst begon Crystalstar de nieuwe clanleider waar hij al veel over gehoord heeft. Ze begon over het verlies van hun vorige leider Pantherstar wat zeker een groot verlies was voor hun clan, toen begon de poes te hebben over de streven naar samenwerking enzovoorts. Daarna kwam Wolfstar over de grote brand en de verbanning van Amberstorm. Daarna kwam Acornstar aan het woord, die het had over de dat de samenwerking met Crystalstar onmogelijk is betreft het verleden. Zo vorderde de vergadering tussen de leiders wat uiteindelijk tot een conflict leidde met de 3 leiders tegen Crystalstar. "Runningwind keek ook met afschuw naar de nieuwe rivierclan leider". Opeens kwamen er wolken voor de maan en riep Crystalstar dat het een teken is van de starclan en dat de vergadering voorbij was, Wolfstar liet duidelijk maken aan Crystalstar dat het volgens starclan duidelijk is dat dit gedrag niet getolereerd wordt en Acorstar kondigde aan dat het kan leiden tot een oorlog waarop hij van de rots sprong om te vertrekken met de schaduwclan.

Opeens kwam er een fel licht bij 1 van de vier bomen en stond binnen de korste keren in de brand, waarop volgens een knal kwam uit het donker. Toen Runningwind beter keek zag hij tweebenen aan komen rennen met soort stokken in hun handen. De kater was van plan om weg te rennen richting de struiken toen er opeens een onbekende kracht door zijn staart ging waardoor die opzij werd geblazen, waarop volgens een siddering door zijn lijf ging. Toen hij keek wat en waar het onbekende ding geraakt had zag hij een bloedende wond in zijn staart. De licht-bruine kater probeerde op te staan maar kwam met moeite overeind maar besloot door te zetten, hij liep wankelend richting de doornstruiken en sprong erin waarin die zich verborg.

De wond bleef hele tijd bloeden en het deed nog pijn van de schock door het onbekende voorwerp wat hem geraakt heeft. Runningwind probeerde te achterhalen hoe hij de wond kon stelpen zodat die niet zal verzwakken vanwege bloedverlies.In de tijden dat hij in het medicijnhol verbleef, had hij vele behandelingen gezien van verschillende katten. Hij had de Medicine Cat verschillende kruiden zien gebruiken voor allerlei dingen en toen herinnerde hij zich opeens iets vaags, dat helderder werd. Hij keek om zich heen en zag een doorzichtig draden netwerk van spinrag. Als hij zijn herinneringen kon vertrouwen, was spinrag hetgene wat hij nodig had. Hij pakte het en legde het neer op de wond. Runningwind bleef toen zitten tot de wond gestopt was met bloeden.

Buiten de struiken hoorde hij geknal en gemiauw waarvan hij hoopte dat het maar een droom was.....

Hij had nog maar amper gezegd dat ze terug naar het kamp gingen toen een van de bomen in de fik vloog. Het stopte hem voor een moment in zijn passen en hij staarde ernaar. Was Starclan boos om zijn beslissing een oorlog te verklaren? Om hier weg te lopen? De vlammen begonnen de boom op te slokken en als Starclan dit gestuurd had net als de wolken, dan moest dit slaan op wat hij gezegd had niet? Of misschien op hun allemaal. Op wat ze allemaal gedaan hadden.

Een luid geluid kwam als volgende. Hij ontmoette de ogen van Settleddust en knikte. Ze moesten hier weggeraken, maar hij raakte zelf al buiten adem door de rookvorming. Dit was niet bevorderlijk voor hem, niet na alles dat er zich voorgedaan had met de ziekte. Hij wankelde en zette nog een stap. Hij moest hier weg geraken, maar het leek er niet op dat zijn lichaam bereid was te luisteren. Een knal, dat was wat hij hoorde, gevolgd door een scherpe pijn rond zijn borst. Voor een moment stond hij nog, het bloed kleurde zijn vacht rood rond de openingen. De kogel was dwars door hem heengegaan. Hij wankelde nog een keer, voor hij door zijn poten zakte. Vlekken begonnen voor zijn ogen te verschijnen en het geluid begon te vervagen. Hij verloor weer een leven, hij voelde het gewoon of eigenlijk niet. Want hoe meer bloed hij verloor, hoe minder hij voelde tot het moment dat zijn ademhaling stopte.

Achteraan de groep was hij meegegaan naar de Gathering. Er speelde zoveel momenteel, zoveel dingen die hij niet in de hand had, maar die hem wel tegemoet kwamen. De witte kater vond 't geweldig, het paste precies in zijn straatje. Hij had aan de rand van de groep gezeten toen het heen en weer bij de Leaders begon en hij genoot. Nightcurse had een glimlach op zijn gezicht staan, terwijl zijn twee gekleurde ogen langs de katten heen gleden. Er zat zoveel mod bij die leaders. Crystalstar had dingen geflikt waar Acornstar weer kwaad om was. Terwijl Stagtine de plek van Thornstar had ingepikt omdat de leader foetsie was. Zoveel dingen waar hij gebruik van kon maken, waar hij misbruik van kon maken.
Toen .. ging alles mis. De wolken dreven voor de maan en binnen een seconden stond een van de bomen in brand. Nightcurse's ogen gloeide van genot terwijl hij langzaam in de schaduwen dook. Gelukkig net op tijd, aangezien er vuur gelost werd door de tweebenen. Voor zijn ogen zag hij paniek uitbreken en in alle vluchtigheid had hij geen oog meer gehad voor de leaders. Meerdere Deputies waren bezig met hun clans terug te leiden, maar zijn blik focuste zich op Acornstar. De kater lag op de grond, een donkere vloeistof leek uit 'm te lopen. Zijn ogen fonkelde, als hij de wond nu groter zou maken, zou hij dan...? Het was een droom geweest, een leven van een leider nemen. Hij twijfelde of hij naar zijn leader toe zou gaan, maar hij wist dat hij niets zou kunnen doen. Dus drukte de witte kater zich tegen de grond en wachtte totdat het merendeel van Shadowclan verdwenen was.

[Indirect @Acornstar]

Alles was gespannen. De situatie tussen de leiders, het gevoel dat tussen de katten hing. Raven voelde het in zijn snorharen. Zijn oor draaide naar Falconpaw die iets mompelde. Wolken? Zijn blik schoot omhoog. Oh nee.. de maan was deels bedekt. Zijn blik schoot door naar de clanleiders, nog altijd bekvechtend. Dit ging fout. StarClan zou dit nooit goedkeuren, ze zouden de maan bedekken en dan..

Toen ontstonden er heel snel een hoop vlammen. Vlammen die gretig om de stam van de eik grepen en deze in lichterlaaie zette. Het was alsof heel fourtrees verlicht was door het vuur. De kater kon alleen maar geschokt kijken naar de brandende boom. Was dit de kracht van StarClan? Falconpaw die naast hem stond was net zo geschokt als hij was en bleef ook aan de grond genageld staan. Totdat de kater wankelde en dreigde om te vallen. Ravenpaw ving hem op. "Falconpaw? Gaat het goed?" maar de kater leek in een soort trance te zijn. Hij legde hem zachtjes neer op de grond en dook zelf ook plat, voor de schoten die hij nu hoorde. Luid hijgend kwam de apprentice weer bij en hij hielp hem met opkrabbelen en staan.  "Falcon, wat is er gebeu-"

"Snel! Allemaal vertrekken!"

Ravenpaw knikte naar hem. "Blijf veilig. Pas goed op jezelf." toen vertrok hij zelf ook. Laag aan de grond schoot de kater door het gras heen, haastig opzoek naar Wolfblood. "Wolfblood?! Wolf, waar zit je?!" riep hij toen. Zijn stem iets vervormd door angst. De klappen die hij hoorde waren geen onweer. Dit waren de knalpijpen van de tweebenen. Zijn blauwe ogen keken haastig rond. Ze was zo groot, waar kon ze zijn? Tenzij... nee.

Tag: Falconpaw en daarna (opzoek naar) Wolfblood

Het was weer eens tijd voor een gathering. De senior warrior had besloten ook vandaag mee te gaan naar deze nutteloze vergadering. Ja, nutteloos. Of het nieuws was altijd hetzelfde of de leaders zaten als een bende kleuters te kibbelen. Mazelock had helemaal geen energie meer om dat soort dingen aan te horen. De clans hadden een bende onbekwame katten aan de macht... En al zeker Riverclan die een poes aan de leiding had. De point vond het maar niks dat een vrouw zowaar de leader was geworden. Deputy was fijn, maar mannen waren duidelijk het sterker ras. Ze snoof even en trok met haar gekleurde oortjes. Weldra zou ook de grijze dame het leven laten, zoals al de leaders voor haar. Maze had zoveel katten al zien gaan, het zou haar zeker niet verbazen dat ze de volgende zou zijn.
Toen de leaders echter de gathering wilden opzeggen, brak hell uit. Wel meteen was de oudere kattin achter een rots gesprongen toen luide geluiden door de lucht sneden. Haar helderblauwe ogen werden wat groter waarbij ze gespannen haar lijf tegen de grond hield. Ze moest kalm blijven, paniek was zwakte op dit moment. Haar ogen scanden even de omgeving langs waarna ze diep adem haalde en opsprong toen een kat voorbij haar steen kwam gelopen. Ze schoot voor de kat en haalde meteen uit naar diens poten zodat die struikelde, een makkelijk doelwit voor de twolegs dus. De oudere poes grijnsde even naar de kat waarna ze zich omdraaide en het op een lopen zette. De aandacht werd, zoals verwacht, gericht op de kat die ze had aangevallen. Zo had Mazelock de kans om te ontsnappen. Sorry moppie, het was jij of haar...

Tag: Open, Maze laat iemand random struikelen zodat deze beschoten word ipv haar <3 ALs je zin hebt deze rol in te vullen be my guest hihi

Wat was ze enthousiast geweest. Ze was nog maar net apprentice geworden en had de eer gekregen om mee te gaan naar de eerstvolgende gathering. Dat er spanning in de lucht hing, was haar ontgaan. Tijdens het gesprek van de leaders was Tansypaw met heel andere dingen bezig geweest. Ondanks dat ze normaal heel snel naar katten toestapte, had ze zich met kriebels in haar buikje, behoorlijk op de achtergrond gehouden. Ze observeerde de vele aanwezigen. Ze vond het ergens heel gek om katten met andere geuren zo dicht bij haar te hebben. Haar oortjes stonden echter wel alert en ergens wilde ze heel graag naar een ander toestappen. Misschien dat ze het wel op het einde van de gathering kon doen? Maar alles veranderde toen één van de bomen vuur vatte. De jonge poes kromp verschrikt in elkaar. Wat was dit? Wat gebeurde er? Hoorde het zo te gaan? Ze had nog nooit vuur gezien en wist dan ook niet of dit iets was om voor te vluchten. Er brak paniek uit. Ze maakte meteen de link: gevaarlijk! Oh Starclan, wat moest ze nu doen? Ze schuifelde naar achteren zodat ze in een struik zichzelf kon verbergen. Dat was haar eerste reflex, verstoppen. Haar hartje klopte in haar keel en haar ogen waren gericht op het schouwspel voor haar. Ze hoorde veel geroep, instructies, maar het was voor haar moeilijk om de stemmen te filteren in deze chaos. De knallen maakte het er niet beter op. Ze probeerde de bron van de knallen te zoeken, maar de rook maakte het moeilijk om te zien. Wat ze echter wel haarscherp zag, was dat Acornstar neer was gevallen. De kater, leader van Shadowclan als ze het goed had, had net nog op de rotsen gestaan. het ontnam haar adem en even hield ze haar adem in. Ze schuifelde nog iets verder onder de struiken en bleef stil zitten waar ze zat. Ze iep niet weg, bang dat ze misschien de volgende was.

Open
- Tansy zit verstopt in een struik bij Fourtrees, ze is niet gevlucht.

Er werd heel wat geroepen door de leaders, allemaal dingen waar hij na de Gathering goed over na zou moeten denken. Als gekozene voor Crystal's groepje was dat zijn verantwoordelijkheid. Behalve haar vuile werk opknappen wilde hij ook meedenken met haar keuzes, of hij daar nou invloed op had of niet. Op een dag wilde hij immers ook die verantwoordelijkheid kennen. Plotseling werd hij uit zijn gedachten gerukt door de harde realiteit van vuur en schoten. Een groot licht vulde de maanverlichte plek: één van de eiken stond in brand. Blinde paniek ontstond in de menigte en katten schoten langs elkaar heen. Met grote ogen zocht hij naar Bluepaw, die gelukkig nog naast hem stond. Toen zijn ogen Crystalstar vingen ontstonden er twijfels. Arcticwolf was met haar en ze waren niet ver weg. Hij wierp een laatste blik op zijn vriendin en duwde haar richting de bosjes. "Ren!" Riep hij, al werd hij overstemd door luidere deputies. Hij moest zich nu geen zorgen maken om zijn buitenclanse vriendin.

Met alle macht onderdrukte hij zijn paniek toen hij zich een weg baande naar zijn leader. Het was belangrijk om kalm te blijven. Hij had immers een belofte gemaakt. Verschillende katten van andere clans botsten tegen hem op en hij vroeg zich af waar iedereen in hemelsnaam naartoe ging, al was zijn richting ook niet bepaald logisch. Eenmaal aangekomen verstijfde hij bij het zien van het bloed op Arcticwolf's vacht. "Shit." Schold hij, waarna hij in actie kwam. Ze moesten weg hier. In plaats van Crystalstar te flankeren kwam hij aan de kater zijn zijde. Of de wond diep was wist hij niet, maar het was belangrijk dat hij niet in shock ging. Voor geen tel week hij van zijn zijde, zodat hij hem op kon vangen mocht hij inzakken.

Tag: Bluepaw, @Crystalstar & @Arcticwolf

Ze probeerde op te letten. In het licht van het vuur te zien welke katten er gewond raakte. De prophecy had alleen een te grote invloed op haar. Ze voelde het nog steeds in haar botten. Ze probeerde het voor nu van zich af te schudden en zich te focussen op de katten in het open stuk. De Shadowclan Leader verloor een leven. Hij leek niet vooruit te kunnen komen en werd vol door een schot geraakt. Het bracht het gevoel van haar droom weer naar haar terug. Het ergerde haar op niveaus die ze nog nooit gevoelt had. Haar aandacht werd getrokken door Smouldertongue die hijgend door de bossen kwam gestapt. ''Ik denk dat Runningwind geraakt is'', zei hij. Al snel viel het haar op dat Runningwind niet de enige was, de tijdelijke deputy was ook geraakt. Het eerste wat ze deed is zijn wond bekijken. Het leek er op dat het ding er nog in zat, het moest enorm veel pijn veroorzaken. Echter bloedde het niet heel extreem. "Breng Smouldertongue naar het kamp, als je ergens schone spinnen rag ziet, doe dat op zijn wond", zei ze tegen een dichtbij zijnde warrior. Haar ogen scande de omgeving voor ze op Runningwind, wie in de bosjes zat, vielen. Hij was echter niet de enige die ze zag. Een Windclan apprentice was ook in de bossen verstopt. Ze liep met een bochtje richting de apprentice. "Ga snel terug naar je kamp", zei ze vriendelijk maar toch ook wat dwingend tegen de jonge kat. Ze vervolgde haar weg richting de Thunderclanner. Hij bleek ook geraakt te zijn door een van de Twoleg dingen. Zijn staart was al bedekt met spinnen rag. "Runningwind, kun je lopen?"

Tags: Smouldertongue & random warrior > Tansypaw > Runningwind

Ze had geprobeerd om alles te volgen wat de leaders aan het zeggen waren, maar voor haar ging het allemaal wat te snel en het zorgde ervoor dat ze een lichte koppijn begon te krijgen. Het was in ieder geval wel duidelijk dat haar opa niet blij was. Ze keek kort naar de apprentice naast haar een thunderclanner en ze wilde wat zeggen, maar op dat moment gebeurde er ineens heel veel tegelijk. Het besef was er nog maar amper dat er een boom in de fik stond toen er een hard geluid was, een die ze nog niet eerder gehoord had. Iedereen leek te bewegen, maar zij begreep niet waarom. Nog niet. Alles begon haar eigenlijk te veel te worden, zoveel geluiden, zoveel beweging, dit was te veel voor haar. Ze had nog geen stap gezet voor alles zwart werd voor haar ogen en ze naar de grond stortte, het was allemaal even te veel geworden.

Tag: Eggpaw eerst, daarna niemand meer.

[Scarletpaw is flauwgevallen]

Er ging iemand over haar heen staan en angstig keek ze op toen ze Thawrage's stem hoorde. Hij had gelijk wist ze, maar ze durfte niet als een laffe hond te vluchten. Echter, als ze om zich heen keek zag ze dat iedereen dat deed. De hoge rangen riepen hun clan bij elkaar en ook Blazesong's stem klonk door het lawaai heen. Storkpaw knikte zo vastberaden als ze kon en rende onder de bescherming van Thawrage uit. De tunnels, ze moesten naar de tunnels. Ze zag dat de andere windclanners niet hun normale weg namen. De poes keek om zich heen om te zien waar haar clangenoten waren, zocht naar een teken van duidelijkheid. Ze zag Blazesong staan, de kleine deputy stond daar als een rots in de branding. Ze moest langs hem heen, daar ergens begonnen de tunnels. Achter haar de brandende boom, kogels en voor haar de nauwe tunnels. Het was een keuze, veel moeilijker dan nodig. Maar ze wist wat juist was en als ze niet dood wou, moest ze een angst overwinnen. De Apprentice rende met haar clangenoten mee, zo vlug mogelijk weg komend van gevaar. Waar was Hedgepaw?

Shrimppaw had haar best gedaan het allemaal te volgen, maar haar hoofd zal vol met schuimend water. Ze deed haar best te volgen wat er gezegd werd, maar ze kon niet helder nadenken. Ze had zoveel spanning. Toen ze het woord oorlog hoorde werd het alleen maar erger. Ze wilde geen oorlog, waarom wilde anderen dat wel? Wanhopig keek ze om haar heen, haar mede Medicine Cats zoekende. Hoe dachten hun erover? Veel tijd om verder na te denken kreeg ze niet. Acornstar ging de Gathering verlaten, maar nog voor hij met de Clan Fourtrees kon verlaten sloeg het noodlot toe.

Een luide knal en vuur ontstond uit het niets. Shrimppaw stond verstijfd van angst, haar ogen zo groot als schoteltjes. Ze hoorde stemmen roepen, katten, Twolegs. Het vuur... Het was overal. Shrimppaw kon eindelijk een beetje bewegen. Toen ze om zich heen keek was alles vuur. Dit kon toch niet...

We warned you for blood
We warned you for pain
Now watch what you've done
Standing in this fiery rain

Het werd zwart. Shrimppaw sloeg een kreetje van schrik toen ze zichzelf zag. Besmeurd onder het bloed, haar blik droevig. Shrimp staarde haarzelf aan, wilde iets zeggen maar er kwam niets uit haar bekje. Voor ze het wist viel ze. Zwetend van het angst was ze terug op Fourtrees, de chaos om haar heen nog even aanwezig als eerst. Ze zocht naar de andere Medicine Cats, hopend op een antwoord, maar ze kon niemand vinden. Katten renden alle kanten op, schreeuwend dat ze weg moesten, sommige in elkaar zakkend, geraakt door de Twolegs. Shrimppaw wilde weg, maar dwong zichzelf te blijven. Ze mocht nu niet vluchten, dat zou StarClan haar betaald zetten. Dat moest wel. Maar ze had geen overzicht op de situatie, wist niet wie ze het eerste moest helpen. Ze voelde zich zo ontzettend nutteloos, daar aan de rand van Fourtrees, te bang om ook maar iets verkeerds te doen dat ze uiteindelijk niet in beweging kwam.

Open

Thawrage was niet vaak bang in zijn leven, maar hij moest toegeven dat over een apprentice heen staan terwijl de kogels rond zijn ogen vlogen niet echt iets was wat hoog op zijn verlanglijstje stond. Het bracht een bepaald level van nervositeit naar boven die hij weigerde om te laten zien. De blik van Storkpaw werd vastberaden en toen hij Blazesong hoorde, krabbelde ze onder hem uit. “Volg Blazesong naar de tunnels!” riep hij haar nog na. Thawrage liet zijn blik haastig rond glijden, op zoek zijnde naar andere WindClanners die moeite hadden. Dat was toen zijn blik op Rousebell wierp, de medicine cat van ThunderClan. Zijn blik gleed verder en hij zag Tansypaw zitten, verscholen in de bosjes. De grote kater rende naar de bosjes toe toen Rousebell verder rende. Het was nu iedere Clan voor zich en Thawrage weigerde om zich bezig te houden met eventueel getroffen ThunderClanners. Of katten van welke Clan dan ook. “Tansypaw, meekomen,” zei hij op een barse toon tegen haar. “We nemen een omweg naar de tunnels. Iedereen van WindClan is al op weg en jij gaat mee.” Hij wrong zijn grote lichaam moeizaam tussen de struiken door en ging naast haar zitten, zijn blik naar voren gericht. “Oké, we gaan het volgende doen,” zei hij op een barse toon tegen haar. “Ik begin te lopen en jij loopt voor mij uit. Zo is de kans groter dan ik geraak word dan dat jij dat doet. Heb je het begrepen?” Hij keek haar strak aan met zijn gouden blik. Ze moesten hier weg en wel nu.

Hij had besloten om mee te gaan naar de gathering. Misschien kreeg hij wel de kans om met zijn zoon of dochters te praten. Hij wist echter ergens wel dat Settleddust nooit met hem zou willen praten. Hij had zich er altijd slecht bij gevoeld. Hoe dan ook had hij geen spijt gehad van zijn keuze. Als hij dit nooit had verteld had hij Little niet in zijn leven gehad. Zijn kleine meid, zijn alles. Zij had hem zoveel geluk geschonken die hij nooit had gekend in het leven daarvoor. Haat en angst waren niet langer een blijvend iets in zijn bestaan. Hij was voldaan, had het gevoel dat het leven hem niks meer te bieden had. Een kleine glmimlach verscheen op zijn gezicht bij het besef hoeveel geluk hij wel niet had met een dochter zoals Littlefish. Ze was fantastisch, prachtig en gewoon perfect. Zijn kleine meid. Rustig trippelde de jonge elder de meeting op waarna hij kalm plaatsnam aan de rand van de groep katten. Hij was immers geen sociaal iemand. Hij bleef liever afzijdig dan dat hij teveel moest praten met een wildvreemde kat. Nee, hij was niet het type die connecties wilde leggen met elke clan.
Toen er een hells geluid door de hemel brak, kromp de gestreepte kater ineen. Hij was blind, zijn ogen nutteloze zintuigen die hem niet konden helpen in de hell die uitbrak. Wat gebeurde er? Schoten en schreeuwen van paniek zorgden ervoor dat hij even naar adem hapte. Dat klonk alsof het twolegs waren. De geuren van alle clans gemengd met een zware ondertoon van rook zorgde ervoor dat zijn haren overeind kwam. Hij durfde zich echter niet te bewegen, hij was aan de grond genageld. De riverclanner wist helemaal niet welke kant hij op moest. Geluiden en geuren waren verradelijk. Hij kon niks vertrouwen en alles was o zo overweldigend. Hij hapte naar adem maar haalde daarbij meteen wat rook binnen. Hij hoeste, zijn staart trokn hij weg onder zijn lichaam. Wat moest hij in starclans naam doen? Zijn kinderen... Oh starclan, hij moest ze vinden, hij moest ze veilig stellen!

Settleddust zijn kreten echoënde al snel over de open plek in de stemmen van andere deputies, medicine cats. Al snel was er paniek, kreten van pijn. Over de overheersende geur van rook, begon hij zo hier en daar bloed op te merken. Maar het geluid om hem heen leek oorverdovend. Het vrolijke geknisper van vuur, die zich likte rond de droge takken van de eik, de oorverdovende knallen die keer op keer afgevuurd werden. Zijn groene ogen gingen om zich heen, kijkend of zijn clangenoten veilig de heuvel opkwamen. Hij kneep zijn ogen dicht toen een stuk brandend schors voor zijn poten viel en een vonkenregen deed opspatten. Toen hij zijn ogen weer opende zag hij het gebeuren. Voor, enkele staartlengtes van hem verwijdert, zag hij Acornstar door zijn poten zakken. Oh Starclan, ze hadden geen tijd te verspillen. Was hij dood? Hij moest mee, ze konden hem niet hier laten zitten. Op dat moment nam zijn instinct over. Hij was bang, bang om ook dood te gaan, zoals Acornstar. Maar Acornstar kon terugkomen, maar dan moest hij wel snel zijn. Als hij als enige overbleef hier, zouden ze hem te pakken krijgen en wie wist hoe wreed de tweebenen waren.
Maar juist toen hij probeerde bij de zijde van zijn leider te komen, botste hij tegen een rood lichaam aan. Zijn vacht stonk naar de rivier en angst. Zwak en hoestend, en Settleddust herkende hem direct. Zelfs nu, zelfs als hij niets met hem te maken had, moest zijn vader hem in de weg zitten. ‘Ren, debiel,’ snauwde hij naar de Riverclanner. Hij had geen zin om ook nog maar een seconde tijd aan hem te verspillen. Hij keek langs de kater heen en keek naar Acornstar. Hoe lang zou het duren? En was hij wel echt dood? Straks was hij niet dood, maar bloedde langzaam dood. Hoe cru om te denken, maar als hij niet op tijd dood ging, dan waren ze nog verder weg van huis...

Tag: Outrage