[GATHERING] Some allies are more dangerous than enemies

I'm sorry it took me so long to see you

Ze was zo druk bezig geweest met het zoeken naar Falconpaw dat ze niet door had dat ze geen ogen in haar achterhoofd had. Aka, ze liep volledig tegen iemand anders op. Deze kat reageerde snel met een sorry en Dream hief haar kopje op om te kijken naar degene. Nog voor ze even snel een sorry had kunnen zeggen slikte ze. Dat was.. "Routnose?" Mauwde ze, een direct hoopvolle toon in haar stem. Routnose was de mentor van Falconpaw. Die wist vast waar hij was, en als ze het niet wist of hij was her niet, kon ze een bericht doorgeven! "Ik ehem Sorry ik zag u niet. Ik was eigenlijk op zoek naar Falconpaw. Is hij er op dit moment? Ik moet hem nog bedanken." Met een enorme lach op haar lippen keek ze op naar de kattin. Een zonnestraaltje in huis, tja, dat was ze altijd al geweest.

@Routnose

But I see you now

xoxo

It's no use going back to yesterday

Lang om echt over alles na te denken had ze niet. Ze zag haar oudere zus en rolde even met haar ogen. Altijd de grote sterke soldaat. Moedermoordenaar ugh..

De woedende gedachte vervaagde echter net zo snel als deze was gekomen. Chillypaw kwam naast haar staan en snel duwde ze haar pluizige vacht tegen die van haar vriendin. "Kleine vele helpjes alsjeblieft. Ik heb *geen* idee wat ik nu moet doen." Mompelde ze naar haar vriendin, haar groene ogen enorm. "like.. moeten we vrienden maken, of juist niet, of moeten we ze allemaal slaan. Ik kan slaan, zelfs zonder nagels, maar niemand, geeft een apprentice van bijna 12 moons hier informatie over. Ondanks dat ik een half jaar knockout heb gelegen. Like.. Help." Het was een stortvloed die uit haar mondje kwam terwijl ze naar haar vriendin staarde. Een stille verdere smeekbede van 1000 woorden in haar ogen.

because I was a different person then

xoxo

Het kon haar niet schelen wat de leiders zouden zeggen vanavond. Het was toch altijd hetzelfde. Soms een beetje beter, soms een beetje slechter, maar uiteindelijk maakte het geen verschil. Uiteindelijk bleef alles zoals het altijd al was geweest. O, mooie tradities. Wat hadden hun voorouders toch een mooie nalatenschap achtergelaten. Wat zouden de toekomstige generaties toch nog mogen genieten van moord en haat en oorlog.

Nee, die leiders konden stikken in hun woorden, zij was hier alleen voor haar broertjes, haar lichtpuntjes. Alleen zij deden er nog toe. Ze zouden er toch wel zijn? Ze zouden toch wel gekomen zijn? Voor haar? Ze wisten toch wel hoe veel ze van ze hield, ondanks dat ze niet bij hen kon zijn? Ze wisten toch wel hoe veel zorgen ze zich om hen maakte, iedere nacht dat ze niet kon zien of zij veilig in hun nesten sliepen? Haar onrustige blik sprong door de menigte. Zo veel katten. Steeds meer gezichten die ze niet kende, jonge katten die de grote reis niet hadden meegemaakt. Iedere Gathering minder bekenden. Maar haar broertjes, waar waren ze? De Gathering was al geopend, maar Crowcall had geen blik omhoog geworpen, niet geïnteresseerd in de clanleiders en hun lege woorden. Op de achtergrond hoorde ze hun verhalen afratelen, en registreerde vaag dat ze nogal lang spraken allemaal, en dat de gemoederen wat verhit leken. Plotseling ving ze Stagtines naam op. Wat had Acornstar nou weer over haar broertje te zeggen? Ze fronste, en keek op, en...

Wat deed Stagtine op de leidersrots? Zag ze dit goed? Ze staarde wezenloos naar haar kleine broertje - allang niet zo klein meer - die hoog boven de menige uit op de rots stond, zijn houding trots en onbuigzaam. Zijn houding zoals een leider. En hij begon te spreken. En ze kon niet geloven dat ze die woorden uit zijn mond hoorde komen. Die leiderswoorden over samenwerking en territoria en gebied terugnemen. Haar broertje stond tussen de leiders en hij klonk precies als zij klonken.

Iedere andere zus zou verheugd geweest zijn. Zo trots op haar kleine broertje, die het zo ver had geschopt. Maar Crowcall voelde niets dan vervreemding, alsof hij hun onzichtbare band had laten vallen en zij met enkel een slap koord in haar poten stond. Ze kon alleen maar staren, ontzet, terwijl realisatie als ijskoud water door haar vacht kroop. Haar broertje, háár lieve kleine broertje, was een van hen.

Tag: niemand

_{Ah, meneer was erg op zijn teentjes getrapt dat Din zijn naam niet uitsprak. Met een plagerige blik keek hij de ander aan terwijl hij knikte. "Ja, ja, dat weet ik wel lieverd," blufte hij doodleuk en spitste zijn oren toen hij de befaamde Riverclan leader hoorde praten over wat er gebeurd was met een bepaalde Twistedheart. God, wat was het heerlijk te discussiëren als je duidelijk gelijk had! Zijn oor trok richting Stormflight toen deze hem erg serieus aansprak, met zijn volledige naam en al. Dat hij de situatie van twee kanten moest bekijken, en dat Crystalstar hoogstpersoonlijk door Starclan uitgekozen was. Dinspots schoot spontaan in de lach terwijl hij de ander humoristisch aankeek. "Mijn grote vriend, door wie denk je dat Tallstar aangewezen was?" sprak hij, waarna hij wat dichter naar de ander toeboog. "En we weten allemaal hoe die uiteindelijk met Bloodclan bleek samen te spannen, de verrader," fluisterde hij op samenzweerderige toon. Volledig in zijn nopjes nam de kater weer wat meer afstand van de ander, terwijl hij hem aandachtig aankeek. Hoe zou Stormpie daarop reageren?
@Stormflight}

[GATHERING] Some allies are more dangerous than enemies - Pagina 4 Whjite10

Het was de eerste Gathering waar hij de high rank's overgehaald had om eindelijk Faintlight mee te nemen. Er trokken wel vaker Elders mee naar de vierboom wanneer de volle maan in de hemel scheen dus hij had het altijd erg vervelend gevonden dat Faintlight vroeger niet mee gemogen had. Misschien was het om hun leeftijden toen, immers waren ze toen der tijd een stuk jonger geweest, maar alsnog! De tom had het altijd erg rot gevonden. Gelukkig mocht het nu wel en één keer ja zeggen is voor Whitewalker meteen voor altijd toestemming. Faintlight zou nu elke Gathering met hem mee komen- mits ze natuurlijk wou natuurlijk. Ze moest zich niet gedwongen voelen ofzo iets hoor. Maargoed, het was tijd om te vertrekken en Whitewalker stond bij de nursury te wachten tot de mooie poes hem aan zijn zijde zou joinen. Toen ze aankwam begroette hij haar met een klein prikkelig neusje tegen de wang om vervolgens haar op haar eigen tempo mee naar buiten te begeleiden. Om er voor te zorgen dat de gehele wandeling zo soepel mogelijk verliep had hij zijn dikke staart om die van haar gedraaid en liet hij haar lichaam tegen zijn flank aanleunen. Hoewel hij wel vaker, vooral stiekem, Faintlight mee uit het kamp genomen had was dit verder dan ooit te voren. Hij snapte dus als ze onzeker was, daarvoor probeerde hij haar dus zoveel mogelijk te steunen. Hij zou haar ogen voor haar zijn. Onderweg kletste hij een beetje, om alvast de sfeer te pakken te krijgen, maar ook niet te veel om haar te veel af te leidde. Het moest vast lastig zijn om te lopen zonder te weten wat voor je lag. Toen ze eenmaal aankwamen bleef hij op de heuvel staan. Iedereen droop al weg maar Whitewalker wou Faintlight alle tijd geven die ze wou. Alle geuren, alle geluiden, het moest vast indrukwekkend zijn voor haar.. De tom ging zitten, vanaf nu mocht zij de keuzes maken. Als ze hier de gehele tijd wou zitten was dat goed, als nadat veder de drukke kring in wou mocht dat ook. Voor nu keek hij enkel naar haar, hoe ze alles in haar opnam.. Het was een prachtig aanzien. Zijn lippen stonden in een klein warm glimlachje getrokken.. wauw..

Hij voelde zijn strot op een onaangename manier branden. Het was onprettig, hard spreken. Hij deed dit ook nooit voor langere gesprekken aan een stuk door. Simpelweg omdat het onwennig was. De rest van zijn uitstraling was echter zijn eigen norm. Een neutraliteit die niet onvriendelijk was, maar mogelijk als koel gelezen kon worden. Hij vouwde zijn pluizige en dikke staart over zijn sneeuwwitte poten heen. Verassend genoeg leek hij in het talent te zijn deze onaangetast te houden voor het vuil rond hun heen. Hij trok de hoek van zijn mond lichtelijk op bij de buiging. “Je naam spreekt boekdelen Rabbitcharm, het laat geen enkele vraag over” Deelde hij met de poes. Rabbit naar haar clan, vanzelfsprekend. En Charm. Tja. Ze was een levende ver beeltenis van dit woord. Het zou hem niet verbazen als ze dit talent tot haar voordeel gebruikte. “In een triatlon zal het tussen ons enkel neerkomen op wie het snelste zal klimmen, tel mij nog niet weg” De kater keek hierna weer terug naar de vier bomen en volgde het gesprek tussen zijn leader en de andere. Hij zag niet de blik van de windclanner, enkel de reactie erop. Hm. Hij had het gevoel dat er meer speelde. Arcticwolf besloot haar reacties in de gaten te houden, kijken of hij meer kon lezen dan wat het buitenste uitstraalde. “Kijk, hij springt ook niet de stenen op. Er zit wat mis. Het kan onmogelijk enkel de leeftijd zijn. Er gaan verhalen rond van een kittypet die meer dan tweehonderd moons telt. En dan is hij nog gezegend door Starclans levens” Nee, de kater schudde zijn kop. Leeftijd zou te makkelijk zijn om het daarop af te schrijven. Hij was oud voor een leader, maar hij was ver weg van dood neer te vallen. Er zat meer achter. De riverclanner knikte resoluut bij de woorden van Crystalstar, waarna hij kort opzij keek naar de apprentice. “Hoe zijn jullie op de beslissing gekomen om Stagtine te sturen? Lijkt me best moeilijk zo vervanging te regelen. Ik neem aan met een clan-vote?” Hij toonde een ‘verwarring’ hierbij. Niks meer dan een onschuldige vraag waar hij op voortspeelde. “En wat speelt er met Thornstar, is hij ook bevallen van Stagtine’s kits?” Opperde hij op een mild grappende manier, met een klein lachje, al speelde er werkelijke interesse in. Dit lag hem allemaal niet lekker namelijk. Te veel vragen riep dit op.

Tag: Rabbitcharm, Juniperpaw

Stormflight

Stormflight moest moeite doen om zijn klauwen in hun hulzen te laten toen Dinspots hem aansprak met een koosnaampje, alsof ze al jaren samen in één Clan zaten en alsof ze het heel goed met elkaar konden vinden. Als het geen Gathering was geweest en StarClan zou het niet verbieden om te vechten, dan had hij de kater hier en nu een mep gegeven. Stormflight koos nooit voor geweld als het niet nodig was, maar de manier hoe Dinspots onrespectvol sprak over zijn leader en hoe hij daar smalend bij lachte alsof hij alles wist, irriteerde Stormflight mateloos. Hij gromde dan ook onder zijn adem door toen Dinspots het over Tallstar had. Stormflight wilde reageren, maar op dat moment was Crystalstar weer aan het woord en liet Stormflight zijn blik naar opzij glijden terwijl hij aandachtig luisterde. Hij richtte zijn blik naar Dinspots en bewoog met zijn oortjes. “Het ziet ernaar uit dat Crystalstar niet de enige is die fouten heeft gemaakt.” Hij keek de kater voor hem koeltjes aan. “Leaders maken nu eenmaal fouten, dat hoort bij hun beleid. Of zou jij wel alles perfect kunnen doen? Dan stel ik voor dat je je met je arrogante kop naar de Highstones brengt en dat je StarClan gaat vragen of je Wolfstar’s plek in mag nemen, want volgens mij weet jij het toch allemaal zo goed.” Zijn blik werd ijskoud terwijl hij naar de ander keek. “De discussie is hier afgelopen, Dinspots. We zien elkaar weer bij de volgende zitting.” Hij keerde de kater de rug toe en ging een eindje verderop zitten terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren. Toch bleef de grootste twijfel bij hem hangen: wat als Acornstar en Dinspots nu toch gelijk hadden?

Elfje

Tag: Dinspots

De zwarte kater knikte naar hem toen hij erbij kwam zitten, waarop Falcon vriendelijk bleef glimlachen. "Hallo," klonk er van de kater terug. Hij sprak tegen de kater dat het weer druk was op dit moment, waarop de kater de groep rond keek. "Ja, het is ontzettend druk." klonk er van de kater. Er waren zoveel katten hier, soms moest hij er nog aan wennen dat er zoveel katten 'vredig' bij elkaar konden komen. "Er hangt spanning tussen de clans. Ik weet niet of deze gathering rustig gaat verlopen." klonk er aardig monotoon, waarop hij even langzaam knikte. Hij voelde het ook. Hij was dan oprecht nog wel blij dat hij met een ShadowClanner stond. Aangezien Routnose hen hulp had geleend, moest de band tussen hen wel redelijk goed zijn, right? "Ik hoop dat het een beetje.. braaf blijft." sprak hij met een iets schaapachtige glimlach. "Het is immers een avond van vrede.." sprak hij met een zachte zucht. Of katten zich er aan gingen houden was natuurlijk een tweede.

"Ik ben Ravenpaw trouwens." klonk er van de kater af, waarop Falcon zachtjes glimlachte. "Ik ben Falconpaw, bedankt dat Routnose weer heel terug is." grapte hij zachtjes, om de sfeer dan toch wel even ietsjes lichter te maken. Echter kon hij geen lang gesprek houden met Ravenpaw, want voordat hij het wist hoorde en zag hij zijn moeder. "Falconpaw?" klonk er van haar af, waarop Falcon met zijn oortjes draaide en naar zijn moeder keek. "Ik wil jullie beide niet storen maar.. zou ik eventjes me zoon mogen stelen?" klonk er van de poes af, waarop Falcon even verontschuldigend naar Ravenpaw keek. "Je kan toch gewoon in je eigen clan straks weer met je zoon praten?" Hij voelde even iets van ongemakkelijkheid over zich heen komen, zijn schouders even draaiend om de tensie er uit te draaien. "Ik ben zo terug, sorry." sprak hij met een verontschuldigende glimlach, waarna hij het stukje mee liep met Shatteredice. "Ogh jongen toch.. je bent zo gegroeid." klonk er met een trotse glimlach van haar af, waarop Falcon breed begon te glimlachen. Ja.. hij was inderdaad best trots hier op. En het liet hem ook een beetje emotioneel voelen, Gorse zou nooit zo groot worden. "Gaat alles goed met je? Ik heb het vuur gezien.. zijn, zijn jullie ongedeerd weg gekomen? Jij- en je andere siblings?" Hij knikte even rustig op de woorden van zijn moeder. "We zijn allemaal oké. Allemaal niet gewond." sprak hij zachtjes terwijl hij met zijn oren draaide. Hij loog niet, ze vroeg niet om Wolfstar. Of zijn andere moeder. "Er is.. veel gebeurd.. maar dat hoor je wel." sprak hij tegen haar met een trieste blik in zijn ogen. "Ik heb je gemist, oprecht.. maar ik ben blij dat je dit allemaal niet hebt mee hoeven te maken." sprak hij zachtjes.

De gathering werd geopend en hij knikte even kort naar zijn moeder als afscheid, drukte even snel zijn neus tegen haar wang, waarna hij terug liep naar Ravenpaw, waar hij zachtjes naar glimlachte. Alles was oké. Alles was oké. De leaders spraken één voor één. En even voelde hij de misselijkheid omhoog komen toen Wolfstar zijn moeder benoemde. Hij sloot zijn ogen even kort en wendde zijn blik af van de leaders. De tensie tussen ThunderClan en RiverClan was om te snijden en Falcon slikte even. "Ik mag hopen dat ze hier niet beginnen te vechten." sprak hij met een zachte zucht.

Tag: Eerst Ravenpaw, dan Shattered en dan weer Ravenpaw

Haar vriendin duwde haar vacht tegen die van haar en vroeg met een snelle stortvloed aan woorden om hulp. Chillypaw keek opzij en zag de paniek in Serpentpaw's ogen. Ze duwde haar kleinere lichaampje nog wat steviger tegen de iets oudere katten en gaf een geruststellende lik over diens oortje. "Geen zorgen, ik ben hier.", mauwde ze, een glimlach om haar snuitje. De leiders waren aan het verzamelen op de rots, maar dat interesseerde haar minder. "Dit is een moment om katten van de andere clans te leren kennen. Zolang de maan schijnt is het vrede.", mauwde ze, haar stem een zachte fluistering, haar snuitje dicht tegen Serpentpaw's wang. Niemand anders hoefde te weten dat de kattin van bijna-warriorleeftijd deze uitleg nog - of eerder, opnieuw - moest krijgen. "De leiders nemen zodadelijk het woord en zullen dan wat aankondigingen doen, zoals een ceremonie. Maar daarvoor krijgen we wat tijd om te praten met andere katten." Ze trok zich even weg en keek om zich heen, zoekend naar iemand die alleen of bijna alleen was en er niet al te bedreigend uitzag. Haar gele blik viel op een zwarte Windclanner die nog geen gezelschap had. Ze wenkte Serpentpaw met zich mee, haar staart gedraaid rond de staart van de ander. "Kom, laten we eens hallo gaan zeggen.", mauwde ze, bijna moederlijk in haar toon, terwijl ze op de Windclanner af liep.

Tag: Serpentpaw, lopend naar Crowcall

Falconpaw leek toch met zijn moeder te gaan praten. Sure, als hij dat wou. Hij zei dat hij zo weer terug zou komen en Raven zou wel blijven wachten. De gathering zou zo wel beginnen. Falconpaw stond met zijn moeder te praten en net voordat alles begon kwam hij weer terug bij hem zitten.

Hij keek opzij toen de kater sprak. Hij hoopte dat het niet op een gevecht zou uitdraaien hier. "Als ik zie hoe Crystalstar zich opstelt tegenover de andere clans..." bromde hij toen, geïrriteerd over hoe de RiverClan leider haar zaken afhandelde. "Katten martelen, voor wat? Een paar loze antwoorden die ze gewoon hier had kunnen vragen. Haar methodes zijn niet goed." hij had zeker een mening over de leider van de viskatten. Hij keek kort naar Wolfstar, de leider van WindClan. Een kater die alleen maar dingen goed wou praten, als hij het zo hoorde. Acties uit het verleden zouden er vast meer toe doen als het een van zijn warriors was geweest die gemarteld was door dat gekke monster. Zijn blik gleed naar de lucht. "Er zitten nog geen wolken voor de maan, het lijkt er op dat StarClan dit tot nu toe nog goed keurt." zei hij toen kalm tegen Falconpaw. Maar hij kon de spanning zeker voelen. Als een trilling in zijn snorharen. Waar zat Wolfblood? Hij wou niet te ver weg zijn van zijn clan als de pleuris uit brak.

Er was iets aan haar veranderd. Haar pootstappen waren wat zekerder. Ze hoefde binnen de Clan niet meer over haar schouder te kijken of haar moeder niet boos werd. Ze moest sterk zijn voor hun jongere siblings, zoals Falconpaw had gezegd. Dus dat deed ze. Trouw als ze was. Toch was in haar hazelnootkleurige ogen nog steeds haar jonge geest zichtbaar, haar naïeve pure hartje. Hoeveel ze ook meemaakte, veel te veel voor haar, en toch. Toch bleef haar karakter zichtbaar. Al hing daar iets nieuws, iets zekerders overheen. Het deed haar goed dat ze niet meer achterom hoefde te kijken, niet meer waakzaam hoefde te zijn. Maar ze miste haar, ze miste haar enorm. Als ze alleen was in haar nest dan huilde ze, dan liet ze al haar verdriet los. Overdag niet, dan was ze sterk, zoals ze had beloofd. Ook al had ze nu minder vluchtdrang, ze wilde haar terug. Ze wilde haar zo intens graag weer om haar heen hebben, hoe onzeker het haar ook maakte. Dat verlangen, dat was ’s nachts zichtbaar. Als ze huilde onder de sterren. Deze nacht huilde ze niet, omdat ze op weg waren naar de gathering. Ze ging bij Fallenflight zitten toen de leaders hun mededelingen begonnen te doen. Haar oren gingen even liggen toen Wolfstar Amberstorm benoemde. Waardoor ze nu door alle Clans als verrader werd gezien. Kort raasde er iets door haar binnenste, was dat woede? Het bedaarde ook al snel weer, maar ze knipperde toch even geschrokken met haar ogen. Het was haar moeder, ze wilde niet dat er zo over haar werd gedacht. Haar snorharen trilden onbehagelijk.

Tag: @Fallenflight

Ze voelde wel dat die stomme kater tegen haar in wilde gaan. Ze was er klaar voor hoor. Maar in plaats van Hermitpaw, kwam een maar al te bekende stem haar oortjes binnen. Ze verstijfde lichtjes en draaide haar kopje naar haar vader, die haar een blik toewierp. Het was een bekende blik voor haar, hoewel het ook niet elke dag gebeurde. Ze slikte en klemde haar kaken op elkaar. Ze mocht niets meer zeggen. Bluepaw besefte dat het inderdaad niet zo'n handig moment was nu, opeens herinnerde ze zich ook dat Acornstar iets had gezegd over.. Niets zeggen. Oops? Ze bedoelde het goed, echt waar! Met haar ogen boos naar voren gericht en het puntje van haar staart geïrriteerd heen en weer laten gaand staarde ze voor zich uit. Acornstar zei wat er gebeurd was, nu moest ze wel caven. 'Wist je dit?' siste Hermit haar toe. Ze keek hem aan, wachtte even op een reactie van Bluejay en knikte. 'Ja, natuurlijk. Wat denk je nou, dat hij zulke dingen geheim houdt voor de Clan? Jouw Leader is helemaal gek geworden,' siste ze terug. Ze kon zichzelf nog net stoppen met een diepe ademteug om haarzelf weer rustig te maken. Ze kon zich echt geen problemen veroorloven nu, niet met de blik die haar vader haar gegeven had.

Er werd nog heel wat gezegd en beargumenteerd. Bluepaw bleef echter bij haar standpunt. Crystalstar was helemaal gek geworden en Acornstar was hier de goede. Wolfstar en die.. Stagtine, die konden haar niet zoveel schelen nu. Ze keek op toen de plek wat minder licht leek te worden. Er was een klein wolkje voor de volle maan geschoven. Oh, haar eerste Gathering en al gelijk zo'n spanning, een teken van StarClan. Dat was wel gaaf, ook al was de reden erachter niet zo gaaf. 'Kijk nou wat jouw Leader doet,' mauwde ze gedempt naar Hermit. Het was allemaal haar schuld.

Tag: Hermitpaw, indirect Bluejay

Ongelovig staarde hij van Bluepaw naar zijn leader. Ze had het echt gedaan, niet eens ontkend. Het boeide hem niet dat ze zo haar methodes had, maar het stak dat ze het van iedereen niet eens aan hem had verteld: haar apprentice, kleinzoon en nu ook elitewarrior. Heel ShadowClan wist het eerder dan hij. Waarschijnlijk wisten Shrimp en Blueflower het niet eens. Daar deed zijn leader totaal niet goed aan. De clan zou hier absoluut niet blij mee zijn. "Nou, hij leeft toch nog?" Snoof hij. Juist nu moest hij Crystal bijstaan. In het kamp zou hij haar hier wel persoonlijk op aanspreken. Hij had namelijk genoeg te zeggen.

Voor hij verder tegen de apprentice in kon gaan vulde Stagtine's stem de open plek. Hermit's oren gingen bij zijn smerige woorden tot laag achterin zijn nek. Thornstar had een afspraak gemaakt en als ThunderClan ook maar een greintje respect voor hem had dan zouden ze daaraan voldoen. Wat er met de leader was gebeurd wist hij niet, maar hij vertrouwde zijn plaatsvervanger niet. Wat hij echter niet verwachtte was de plotselinge uitspraak over een moord. Nee, dat kon niet. Dat zou Crystalstar nooit toestaan. Ze had misschien zo haar methodes, maar moord stond absoluut niet op de lijst. "Leugens.." Bracht hij uit, hard genoeg voor zijn directe omstanders om te horen. "Dat zegt hij alleen om iedereen tegen ons op te zetten." Zijn blik ging weer naar Bluepaw en de onbekende ShadowClan kater. Hij wilde geen conflict met de jonge poes. Hij mocht haar. Maar als ze niet verder kon kijken dan wat haar leader haar vertelde, dan wist hij niet of hun vriendschap nog zin had.

Tag: Bluepaw, indirect Bluejay

An emergency..

Nog nauwelijks hebben jullie tijd om te bekomen van de schrik van de vlammen.. Als er meer geknal klinkt in de chaos. Kogels. De tweebenen zijn gearriveerd.

Na kort met Eaglepaw gepraat te kunnen hebben, begon de Gathering eindelijk en vol verwachting keek ze naar de vier Leaders die boven op de rots stonden. Met aan hun zijden hun deptuties. Ze luisterde ook aandachtig, maar al snel bleek er veel mis te zijn. Er hing spanning tussen de Shadowclan en Riverclan Leaders, waar ze namen van geleerd had als Acornstar en Crystalstar. Thunderclan was anders met het leiderschap had ze gehoord en de kater die daar stond drukte dat ook uit. Hij heette Stagstine en een andere Thunderclan Warrior was nu zijn rechterhand, die heette Smouldertongue. Storkpaw besloot dat het voor haar niet al te belangrijk was en ze was vooral benieuwd naar wat van hun clan zou komen. Natuurlijk de brand, al ging dat al snel verloren in het ongeveer geruzie tussen Crystalstar en Acornstar. Opeens sprak Stagstine ook nog van een moord en maakte ook Wolfstar duidelijk dat Riverclan grenzen betrad. Er was een hoop mis, want er waren al wolken verschenen voor de volle maan. Haar eerste Gathering en dan maakte ze dat al mee. Blijkbaar besloot de Shadowclanleader dat het genoeg was en hij sprak zijn clan aan om de Gathering te verlaten. Wel, dan zouden zij zo ook wel terug gaan en Storkpaw stond al op, wachtend op het sein. Opeens was er een heldere lichtflits en voordat ze wist wat er gebeurde zag ze weer vuur. Ditmaal in een van de vier grote bomen en niet op de grond. De vlammen rolde over de takken heen. In schok staarde ze er naar, eerst niet eens de knallen horend in de verte. Er klonk geroep om haar heen, angst. Niet weer. Toen hoorde ze ook het gedonder en bang keek ze in de verte. Het klonk als onweer, maar het kwam niet uit de lucht. Wat gebeurde er? Angstig keek ze om zich heen, niet wetend wat ze moest doen. Ja, vluchten. Ze moesten allemaal vluchten. Dat was het enige wat ze zeker wist, maar ze durfde niet. Ze wou duidelijkheid. Ze zag de gedaantes van Twolegs of vergiste ze zich. Er klonk meer geknal en angstig drukte ze zich tegen de grond.

Take my lips, leave me

tongue-tied

Heel lang had hij niet tijd gehad om met zijn zus te praten, want de gathering werd al geopend door Crystalstar. En bij Starclan, het ging er pittig aan toe. Het was beschuldiging na beschuldiging na beschuldiging. En alle klauwen gingen één richting op, en het was collectief Crystalstar en Riverclan. Uiteindelijk toonde Starclan haar ongenoegen en wolken kwamen voor de maan. Crystalstar gebruikte dat slinks voor haar eigen voordeel en Settleddust drukte zijn oren in zijn nek. Hij mocht haat niet, vertrouwde geen haar op haar pels en zo leek de algemene mening te zijn van alle clans. Hij wierp toch nog een bezorgde blik op zijn zus. En toch wilde hij niet vechten. Het was eigenbelang, dat gaf hij als eerste toe, hij wist het van zichzelf. Maar hij was niet de enige, Starclan haatte wat er gebeurde. Maar dat weerhield Wolfstar en Acornstar er niet van om er een schepje bovenop te leggen. Wantrouwen en de belofte van oorlog, en dat leek de druppel te zijn. De hemel brak open en voor hij het wist schenen er vlammen in de weerschittering van zijn ogen. Voor een moment zat hij stil, liet paniek zijn aderen vullen. Totdat hij op zijn vier poten sprong. ‘Shadowclan, verzamel!’ schreeuwde hij nog boven het geweld van het gekraak uit, nooit had hij in zijn stoutste dromen kunnen verwachtten dat dit nog niet het ergste was.

De hemel brak opnieuw open, en dit keer was het geen donder of bliksem. Want wel klonk als donderslagen op heldere hemel, waren echter kogels op de horizon. Tweebenen, de hele open vlakte vulde met hun afschuwelijke geur, wat zich mengde met rook van één van hun vier heilige eiken. Settleddust werd uit zijn trans gehaald toen één van de hagelstenen vlak naast zijn poten landde. Hij sprong als een pijl uit een boog naar voren. Paniek vulde de vlakte, hoe kon het ook anders. Er waren teveel van hun, chaos zou ontstaan in één, twee, drie... Nee, dat kon niet gebeuren, ze moesten wegrennen, naar huis, als één clan. Maar zijn hart schreeuwde luider. Waar was Pepperpaw? God, hij hoopte niet dat Seamist tussen de menigte zat. Hij hoopte dat Littlefish veilig zou thuiskomen. Eigenlijk zag hij maar één veilige optie, rennen. Rennen, zo snel mogelijk hier vandaan en tussen hun veilige schaduwen van hun gebied. Vonken regenden van de hemel, van de droge takken die boven zijn kop kraakten, van de rook aan het einde van de knalstokken. Hij wierp nog een blik naar de rots, waar Acornstar zat. Ze hadden geen tijd te verspillen. ‘Shadowclan! Vlucht, laat geen clangenoot achter!’ En met die woorden sprong hij ook eindelijk weer uit zijn startblokken, proberen te herinneren over alle herrie wie allemaal mee waren gekomen. Hij zou als laatste achterblijven als het moest, als hij maar wist dat iedereen veilig thuis zou komen.

Together alone, I guess we're alone together

Wat was er erger dan leven in een Clan met dwazen? Naar een Gathering gaan met allemaal dwazen bij elkaar. Een hoop accusaties werden tussen RiverClan en ShadowClan heen en weer gegooid en Thawrage volgde maar amper wat er gebeurde. Hij zat een eindje verder op, geen moeite doende om zich te mengen tussen de andere katten. Hij was hier eigenlijk ook maar gewoon om de vorderingen van de andere Clans te volgen, maar er leek niet direct iets op WindClan van betrekking te hebben en dus liet de mogelijke, komende oorlog tussen ShadowClan en RiverClan hem koud. Ze zochten het maar zelf uit. De leaders spraken onder elkaar en Acornstar was als laatste aan het woord, aangevend dat ShadowClan het toneel zou verlaten. Hèhè, eindelijk. Wat een verspilling van zijn… Een klap die door heel het woud leek te donderen werd hoorbaar en Fourtrees vatte vlam. En dat was niet alles. Harde knallen weerklonken door het woud en Thawrage bewoog met zijn oortjes toen de grond naast hem explodeerde. Het gevaar drong pas een paar seconden later tot hem door en de grote kater kwam overeind. Zijn blik gleed haastig heen en weer, waar hij Storkpaw zag die zich angstig tegen de grond duwde. Met een grauw zette hij zichzelf af en met één grote sprong had hij er al voor gezorgd dat hij vlakbij was. Hij zette zijn poten aan weerszijden van haar plat tegen de grond gedrukte lichaam om een soort schild voor haar te vormen en hij richtte zijn koude blik naar beneden. “Storkpaw, recht komen,” zei hij op een barse toon. “Nu is niet het moment om te verstijven van angst. We moeten vluchten.” De grond explodeerde op verschillende plekken om hem heen open, maar Thawrage was niet van plan om Storkpaw alleen te laten. Hij had verdomme een eed afgelegd om zijn Clan te beschermen toen hij warrior werd en dat zou hij nu niet achter zich laten.

Tag: @Storkpaw

Het geruzie tussen de leaders ging gewoon verder. Hazelpaw wilde er niet meer naar luisteren. Ze slikte en schuifelde een beetje met haar poten over de grond. Toen ging alles ineens heel snel. De ShadowClan leader die aangaf dat hij weg zou gaan, een luide knap, vlammen. Nee, niet weer vlammen. Angstig keek ze om naar de boom die ineens in lichtelaaie stond. Toen begonnen de knallen en de geur van twolegs wist haar zintuigen te bereiken. Ze krabbelde overeind terwijl de blik in haar ogen naar Falconpaw zocht, maar toen klonk er weer een knal heel dichtbij. Een felle pijn zette ook haar oor in vlam. Er was een kogel dwars door haar oor geschoten. Gelukkig door haar oor en niet ietsje lager, maar dat besefte ze op dat moment niet. Ze gilde terwijl ze begon te rennen. Weg van de vlammen en de gevaarlijke kogels, die bij haar letterlijk door haar rechteroor was gevlogen.

Tag: open

My fire is starved of oxygen

_{De opmerking die hem eerder zo onzeker had gemaakt, leek zo snel te vervagen als gekomen. Beschuldigingen schoten van rechts naar links, schilderde een donkere opening voor een heuse ramp. Blazesong luisterde aandachtig terwijl zijn blik rustte op niks. Te gefocust op wat er gezegd werd. Het leek erop dat Riverclan de zondebok van deze gathering was, foutief leiderschap, moord. De kater zijn oortjes schoten kort naar achter toen Crystalstar's manier van doen aan het licht kwam. Iemand verdrinken was zo on orthodox. Maar hoe groot zijn walging wel niet was, kon hij instemmen met Wolfstar als geen ander. Dit conflict leek te ruste tussen Shadowclan, Riverclan en Thunderclan. Riverclan had hen nog niks aangedaan. Windclan zou zich erbuiten moeten houden voor nu, ze hadden al genoeg te verduren zonder het gezeik van andere clans. Een politiek spel dat hun niks aanging. Crystalstar zou vroeg of laat wel op haar bek gaan. Of vroeger dan oorspronkelijk gedacht. Blazesong hief zijn kop op toen een moord terspraken kwam. Onschuldig klein ding Hollypaw, omgebracht door een Riverclanner. De deputy fronsde kort, gaf even zijn walging en woede prijs aan het blote oog, tot het licht hen ontnomen werd door boze donder wolken. De kleine kater slikte, de gathering werd gestopt, boze sterren keken door de wolken op hen neer. Lang duurde het niet of boze ogen beneden vielen op Crystalstar. Blazesong spande zijn kaak spieren strak op elkaar toen ook Wolfstar terug viel op zijn woorden van neutraliteit in het gehele affaire. De deputy stond er zelf wat anders in, zou zijn woorden hebben ingeslikt. Het was niet hun probleem, nog ruzie om uit te vechten.

Een klap deed de kater op zijn poten springen, zijn brandende ogen kleurde op in een reflectie van vlammen. Nieuw licht kleurde fourtrees rood, scheen licht op de angstige scene voor hen. "Windclan!" riep de Deputy, wonderbaarlijk comfortabel in een rol waar hij eerst zo veel afkeer voor gehad had. Angst deed de gekste dingen. "Verzamel!" zijn woord echode dat van Settleddust, zijn blik ontmoette kort het figuur van de Shadowclan deputy naast hem. Getekend in dezelfde spanning die door zijn eigen aderen heen schoot.

Een volgende klap brulde over het huilende geluid van vuur, Blazesong's vacht stak overeind terwijl hij zichzelf vast nagelde aan de grond onder hem. Vuur leek echter niet te verspreide, nieuwe lichten verschenen voor hen. Kort van duur en oh zo gevaarlijk schoten ze op rap tempo om hen heen. Raakte de grond voor zijn pootjes. Blazesong sprong ietwat naar achter, voelde hoe de druk tegen zijn teentjes aan klapte. Voelde hoe zijn vertrouwen in de steren weg droop met de seconde, verdomme. Grootse schaduwen deden de kater zorgelijker kijken, wist tussen de vlammen de schimmen van Twolegs op te merken. De deputy slikte, stikte kort in zorgen, in angst, zong in zijn hoofd in een taal van tientallen scheldwoorden. Weerhield zichzelf ervan het hazen pad te nemen waar iedereen momenteel wanhopig naar zocht. Angst deed gekke dingen, heisa sloeg toe. Ze moesten weg, mochten de twolegs niet naar hun huis doen leiden. De oud tunneler zag eindelijk nut in zijn voorgaande professie. "Windclan!" riep hij over de onheilspellende herrie heen. "Vlucht! Ga niet met een rechte lijn naar het kamp!" Nee, Twolegs in het kamp was het laatste wat ze nodig hadden. Hoopte maar dat zijn mede tunnelers wisten waar ze de rest het beste heen konden leiden. "Laat niemand achter!" Lenig sprong hij na gesproken te hebben zelf naar voren, het oorlogsgebied op. Zou zelf proberen iedereen de juiste banen in te leiden, de tunnels in. Hoopte dat iedereen veilig de tunnels wist te vinden zonder er ook maar een woord aan de andere clans te laten horen. Angst deed rare dingen. Hij zou er voor zorgen dat het vandaag niemand zou doen laten sterven. Zou ervoor zorgen dat niemand achterbleef, zou blijven tot iedereen weg was. Ook al betekende het dat hij er starclan verdomme zelf voor zou moeten betalen. Zo veel waarde hechtte hij toch niet aan zijn eigen vlees en bloed. De heuse ramp was nu toegeslagen.}

A flicker in the howling wind

Thank you Sarah!

Laatst aangepast door Blazesong op di 2 maa 2021 - 21:06; in totaal 1 keer bewerkt

Crowcall staarde naar haar broertje, half verwachtend dat hij terug zou kijken, maar hij leek haar aanwezigheid niet op te merken. Te druk bezig met de andere leiders op de rots. Te druk bezig met beschuldigingen en oorlogsdreiging. Wolken bewogen onrustig door de lucht, maar StarClan maakte nog geen einde aan de Gathering. Het had iets schijnheiligs, dreigen met wolken voor de maan tijdens een Gathering terwijl oorlog de rest van de tijd alleen maar aangemoedigd werd. Wees dan tenminste eerlijk. Laat dan tenminste zien hoe het systeem deze scheidingen en spanningen creëert. Wat had het voor zin om tijdens een Gathering te doen alsof je vrienden was terwijl iedereen wist dat echte vriendschap alleen maar werd afgestraft? WindClan speelde zowaar een keertje stem van de rede, van de vrede, maar Crowcall zag er weinig hoop in. Het was te weinig en het was te laat. Ze keek naar Stagtine. Het was allemaal te laat.

Een oorverdovende knal doorbrak de Gathering en Crowcall dook in elkaar, ogen groot van schrik. Vuur vrat aan een van de grote eiken die altijd zo onschendbaar hadden geleken, en meer knallen volgden. Ze hoorde een suizend geluid en naast haar vloog de aarde in het rond toen iets kleins met hoge snelheid de grond raakte. Een paar tellen kon ze zich niet bewegen, bevroren van angst. Toen besefte ze dat ze weg moest rennen. Weg hier, weg, de veiligheid van de tunnels in, maar... Haar blik schoot naar de grote rots, waar op Acornstar na de leiders nog stonden. Daarnet had Stagtine bijna als een vreemde gevoeld, maar nu kwam het grote-zus-instinct in haar naar boven. Ze moest hem helpen. Ze moest zorgen dat hij veilig was. Wat kon ze doen? Hoe kon ze hem beschermen tegen iets als dit? Ze wist het niet, maar ze kon niet weg zonder hem. In paniek stoof ze weg, niet in de richting van het WindClangebied en de tunnels, maar in de richting van de rots, van haar kleine broertje.