[GATHERING] Some allies are more dangerous than enemies

Paniek overrompelde hem bij het besef dat zijn kinderen dood konden gaan. Ze konden opbranden in het vuur, te grazen genomen worden door een twoleg... Of die hellse geluiden. Wat het ook was, het zorgde ervoor dat ieder aan het krijsen was. Hij herkende het scherpe geluid van ergens. Hij had het al eens gehoord. Was zijn moeder ook niet onder zo'n geluid gestorven? Hij slikte even, probeerde zichzelf wat meer overeind te krijgen. Hopeloos trachte hij een poging te wagen om zichzelf wat moed in te praten, om op z'n minst in beweging te komen en zijn kinderen te vinden. Wie wist zat Littlefish ergens vast, of misschien was Settleddust wel te grazen genomen door een twoleg. Hij mocht er niet aan denken dat ze gewond waren... Of nog erger... Nee! Nee...  kalm blijven Outrage, alles zou goed komen, dat was een zekerheid. Alles kwam altijd goed, zo was het leven nu eenmaal. Hij moest kalm blijven en vooral blijven ademen. Zolang hij dat deed zou de wereld door blijven draaien.
Een zware klap kwam tegen hem aan en kort kreunde de massieve riverclanner even. Hij nam het de kat niet kwalijk dat deze tegen hem was gelopen, iedereen was immers in paniek en overstuur. Het was normaal dat men dan even tegen elkaar liep. Hij hapte echter naar adem toen hij de stem van zijn zoon hoorde. Opnieuw snauwde de kerel naar hem, alles behalve met vriendelijke woorden. Het was goed bedoeld, natuurlijk, maar ergens was het wel kwetsend voor de rode kater. Hij had altijd van zijn zoon gehouden en had hem altijd met respect behandelt. Al van toen hij klein was had hij zijn keuzes gerespecteerd, hij had enkel gehoopt dat de tabby ook de keuzes van zijn familieleden ook kon begrijpen. De elder opende zijn mond wat in een poging wat te zeggen tegen hem, maar zijn mond voelde droog aan. Het was alsof het vuur in zijn keel danste, de rook had vat gekregen op zijn longen. Opnieuw hoest hij wat, zijn poot werd tegen zijn snuit gebracht. Ugh.

Het krakende geluid liet hem echter opkijken nog voor hij logisch kon nadenken, duwde hij zijn zoon uit de weg. De massieve, brandende tak viel met een hevige klap op zijn lijf neer. De lucht werd meteen uit zijn longen geperst en hopeloos snakte de rode kater piepend naar adem. Zijn ogen werden groot bij de pijn die insloeg op zijn lijf. Het vuur likte aan zijn vacht, maar de initiele klap was het pijnlijkst geweest. "I-ik..." Hij hapte naar adem, maar er kwam geen lucht binnen. Hij wilde nog zoveel zeggen, zoveel doen... Hij wilde dat zijn zoon wist wat hij van hem dacht. Hij wilde zijn kleinkinderen warriors zien worden... Hij wilde... hij wilde. "Hou... van je..." bloed begon uit zijn bekje te druppelen, zijn klauwen raasden nog eenmaal over het gras heen voordat zijn lijf stil bleef. De pijn werd te groot, te sterk en... Hij gaf op. "Tro... ts op j-" Zijn stem piepte, zijn ogen rolden naar achter en zo snel als de tak was gevallen, was ook hij gegaan.

Haar poten raakten de grond en even moest Crystalstar haar best doen om haar evenwicht te bewaren. De twolegs kwamen de open plek op. Zij wist wat zij deden, wist dat één van die schoten zelfs haar konden vellen als ze goed geraakt werd. "Riverclan! Naar de rivier! Naar het water!" Ze zag al lichamen vallen, maar kon niet uitmaken wie het waren of in welke mate zij nog leefden. Plotseling was Arcticwolf aan haar zijde. Crystalstar knikte op zijn waarschuwingen en kwam in beweging, maar hij was haar voor. Als hij daar niet was geweest had zij waarschijnlijk sneller doorgelopen, dan was ze doorboort door het projectiel dat nu haar lijfwacht trof. Dan  hadden haar longen, haar kop, haar hart geraakt kunnen worden, dan had Riverclan haar leader kunnen verliezen. Spetters bloed kwamen op haar vacht terecht. Zonder nog een tel na te denken kwam Crystalstar in beweging, ze zou het offer dat Arcticwolf al gebracht had niet verspillen. Uit het niets verscheen ook Hermitpaw aan zijn zijde, en hij flankeerde de andere zijde van de grijs-witte kater, waarmee Arctic juist degene met de dichtste bescherming werd. De drie katten renden richting de rand van de open plek, opgejaagd door schoten en bloedstollend gekrijs. Twee keer werden ze opnieuw bijna getroffen, en Crystalstar zag de gezichten van al haar clangenoten aan zich voorbij flitsen. Ze kon zich niet herinneren wie allemaal hier waren. Toen waren ze plotseling aan de rand, weer in Riverclanterritorium. "Vlug, breng hem in veiligheid!" Beval ze haar apprentice, terwijl ze zich zelf omdraaide. Het vuur greep snel om zich heen, en de open plek was nog lang niet leeg. Crystalstar deed weer één stap naar voren, en bleef aan de rand van Fourtrees staan, terwijl ze het veld afzocht voor bekenden. Zij stond relatief geschut hier, en hoewel veiligheid niet eens in haar opkwam dacht ze niet dat ze een direct doelwit voor de twolegs vormde. "Hierheen!" Klonk opnieuw haar scherpe stem hard over het rumoer en het bulderen van de vlammen. "Hierheen! Riverclan! Hierheen!" Bleef ze schreeuwen totdat haar keel rauw was en ze nog slechts een laag gebrom uitbracht. Hopelijk hielp het hen, wisten ze waar ze heen moesten.

Tag; @arcticwolf @Hermitshell

Zijn vader reageerde nauwelijks, op wat zwak gerochel na. Waarom luisterde hij niet? Waarom rende hij niet direct weg? Hij zou sterven als hij zo zou blijven lanterfanteren. Settleddust probeerde geïrriteerd een weg om hem heen te vinden, op weg naar zijn leider, die hij moest redden. Als hij niet dood was, dan zouden ze hem hier weg moeten dragen. Maar voordat hij maar goed en wel kon vertrekken, brak een oorverdovend geluid de herrie op. Zijn blik ging kort een keer omhoog, waar een vonkenregen vandaan kwam toen een tak met luid gekreun van de stam brak. Hij kneep zijn ogen wat toe, maar hij kreeg geen tijd om ook maar na te denken of te vluchten. Hij kreeg een flinke duw tegen zijn lichaam en hij struikelde over zijn eigen poten, waarna hij op zijn zij een staartlengte vandaan op de grond viel. Vloekend rolde hij zich om, terwijl hij hevig hoestte. Maar toen hij omkeek en de tak met een luide klap op de grond landde, moest hij zijn hoofd weer wegdraaien. Vonken en vlammen vlogen in het rond, kleine brandere brokstukjes vlogen in het rond. Kleine stukjes van zijn vacht schroeiden weg, maar toen hij weer terugkeek, zag hij het rode lichaam van zijn vader onder de tak. Settleddust zijn ogen werden groot. Oh, Starclan..

Wat moest hij hier nou van denken? Had zijn vader nou zijn leven gered? Zijn bek viel open en hij hoestte nog een keer terwijl hij overeind kroop. Voor zijn ogen zag hij hoe zijn vader nog met moeite en piepend geluid over zijn lippen kreeg. Woorden van liefde, van trots. Setteddust wist niet wat hij moest denken. Zijn vader, die hij verachtte voor dingen die hij vervolgens ook had gedaan. Hij had geen tijd om na te denken, zijn hele wereld was even bevroren, zijn blik gevangen door het verschrikkelijke schouwspel voor zijn ogen. Zijn vader stierf, verbrandde, recht voor zijn ogen. Hij had hem verschrikkelijke dingen toegewenst, maar toen hij het zo voor zijn ogen zag gebeuren, gunde hij het geen kat. In een trans keek hij gewoon toe, toe hoe zijn vader steeds meer verging.

Als een donderslag bij heldere hemel leek de sfeer in een keer om te draaien. Iets waar hij voor gevreesd had. Zijn vacht werd dik terwijl hij keek hoe vlammen wild om de boom heen grepen en rookpluimen veroorzaakte. StarClan had gesproken en hij stond aan de grond genageld naar de vlammen te kijken. Vlammen die hem pasgeleden nog een leven gekost hadden. Alsof alles opnieuw voor zijn ogen afspeelde staarde hij alleen. Het was door de eerste knal van een schot dat hij weer ontwaakte uit zijn trance. Meteen gingen zijn ogen naar zijn mede-clanleiders. Even geschokt of al vertrokken. Wolfstar zijn ogen schoten over de grond. Rabbitcharm. Waar was Rabbit? Hij kon haar niet vinden en paniek sloeg hem ineens om het hart. Zette hem in beweging. Schoten werden links en rechts gelost en Wolfstar bad naar StarClan dat hij niemand van zijn clan ze op de grond hoefde te vinden. Schichtig ging zijn blik rond, zoekend naar de kattin die hij lief had. Blazesong had de clan geïnstrueerd om te vertrekken en hij was zijn deputy dankbaar voor het adequate handelen.

Toen zag hij haar. De bruine vacht die zijn eigen had kunnen zijn. De groene ogen die nu tegenover de knalpijp van een twoleg stonden. Wolfstar zijn mond opende en een schreeuw als geen ander verliet zijn bek maar de knalpijp veranderde niet van richting. Geschokt keek hij hoe zijn zusje op de grond viel, dood. Zij zou niet meer opstaan, niet terug komen. De zieke uitdrukking op de twolegs gezicht liet zijn maag omdraaien. Maar hij kon haar niet meenemen. Hij wou haar meenemen. Ze moest een graf op WindClan grond krijgen, maar de ijzeren pijp was nu wel naar hem gericht. Tranen rolde van de kater zijn gezicht terwijl hij de andere kant op rende en sprintte. "Briarbell.." zijn stem klonk gebroken terwijl hij de naam van zijn zusje hardop uitsprak. "May StarClan light your path." en dat moest dan genoeg zijn. Voor nu. Hij moest zijn clan in veiligheid brengen, al wist hij niet hoe nu hij dit net voor zijn ogen had moeten zien afspelen. Hij moest WindClan redden. Een schot klonk achter hem, hij voelde de wind die het missende schot meebracht. Hij zou terug komen. Hij bleef het herhalen in zijn hoofd. Ik kom je ophalen Briar, ik kom je ophalen. Echt. Ik hou van je. Ondanks alles, onvoorwaardelijk.

En plots brak dan de chaos uit - niet langer meer enkel op de rots, maar ook overal om hen heen. Chillypaw stond verstijfd aan de grond genageld. Ze had het idee dat ze een paar minuten of uren gemist had; om haar heen renden katten naar veiligheid, knallen klonken luid in haar oren, een oranje gloed baadde de open plek in vurig licht. Wacht.. Vuur? De jonge kattin haalde diep adem en moest toen hoesten van de rook die in haar longen brandde. Haar gele ogen, nu nog feller geel met die oranje gloed, keken woest om zich heen. Serpentpaw, was Serpentpaw hier nog? Maar voor ze haar vriendin zag, klonk er een knal veel te dichtbij en voelde ze een brandende hitte die door haar hele lichaam leek te snijden maar duidelijk bij haar oor begon. Chillypaw raakte een kreet; bloed bonsde in haar oren en ze hoorde alleen maar dat, niet eens haar eigen schreeuw, niet eens de manier waarop ze "Serp!" riep, steeds opnieuw, paniekerig. Haar linkeroor bloedde hevig; en tussen het bloed zag je het mooie ronde gat waar de kogel haar geraakt had.

Tag: Serpentpaw

De jonge poes had zich verscholen in enkele struiken. Ze wist dat er gevaar was en haar eerste, natuurlijke, reactie was om zichzelf te verstoppen. Zich verstoppen had zo zijn voor en nadelen. Niemand kon haar zien, maar de rook begon wel haar veilige struik in te palmen. Een poes van een andere clan, Thunderclan misschien, vertelde haar dat ze weg moest gaan. Ze kende haar niet. Ze had zichzelf uit de voeten gemaakt, maar Tansypaw schuifelde nog wat meer naar achteren. Ze wist het echt even niet. Ze kon wel rennen, maar al de katten die op de grond lagen voor haar, waren niet echt heel motiverend. Hielden ze zich zo stil of was dit... waren ze dood? Straks was zij ook één van hen. Nee, ze moest in haar veilige struik blijven! “Tansypaw, meekomen,” Haar blik op de levenloze lichamen werd gebroken toen er een kat voor haar verscheen. Ze keek op naar Thawrage, een kat die ze herkende. Dat hij haar bars aan had gesproken, was haar ontgaan. Ze was vooral heel blij om iemand van haar clan te zien, levend. “We nemen een omweg naar de tunnels. Iedereen van WindClan is al op weg en jij gaat mee.” Oh, de tunnels. Die wist ze wel zijn. Ze was gisteren voor de eerste keer met Rabbitcharm er naartoe gegaan. Ze knikte dan ook snel en beet wat onzeker op haar lip. Dat wilde dus zeggen dat ze haar veilige struik moest verlaten. De rook had ondertussen de struik in beslag genomen en even moest de jonge poes zachtjes hoesten. “Oké, we gaan het volgende doen: Ik begin te lopen en jij loopt voor mij uit. Zo is de kans groter dat ik geraakt word, dan dat jij dat doet. Heb je het begrepen?” Ze knikte nogmaals op de woorden van de warrior. Ze begreep het allemaal, maar of ze er zin in had? Dat was een ander verhaal. Tansypaw knipperde met haar oogjes bij de rook die begon te pikken. "Ik ben er klaar voor," zei ze uiteindelijk schor.

Tag: Thaw

Hij wist dat angst een verzengend iets kon zijn. Als je er aan toe gaf, dan had het in je greep en dan was de kans groter dat er ergere dingen met je gebeurden. Zeker op momenten zoals deze was het van belang dat hij de apprentice over kon halen om in actie te schieten. Thawrage zou het zichzelf niet vergeven als er iemand dood zou gaan terwijl hij daar iets aan kon doen. Hij vond zijn Clan dan misschien bestaan uit een stel dwazen, maar hij had een eed afgelegd toen hij warrior werd en als hij zich ergens wel aan zou houden, dan was het aan dat. Zijn blik gleed dan ook naar opzij toen Tansypaw aangaf er klaar voor te zijn. Zijn blik schoot tussen de struiken door naar waar de Twolegs net nog hadden gestaan, maar hij kon niet meteen iets zien. Hij hield zijn blik expres weggericht van de lichamen die op de grond lagen. Dat was een verloren zaak. Hij moest er nu voor zorgen dat niet nog meer WindClanners er onderdeel van uit zouden maken, al vonden zijn ogen zo snel geen WindClanner dat op de grond lag. Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat een kat levend verbrandde en hij knikte naar Tansypaw. “Ga,” bromde hij tegen haar, waarna hij haar nog een extra duwtje met zijn neusje gaf. Meteen daarna schoot hij zelf uit de struiken en ging hij achter haar lopen zodat haar kleine lichaam beschermd werd met zijn robuuste. “Niet op of omkijken. Niet stil blijven staan. Gewoon door blijven lopen ondanks alles wat je om je heen hoort gebeuren,” zei hij op een gebiedende toon tegen haar. De grond explodeerde ergens achter hem en veel te dichtbij naar zijn zin, maar hij hield zijn blik koppig op Tansypaw gericht. Ze moest veilig de tunnels bereiken. Dat moest gewoon.

Wat kon ze doen om te helpen? Ze kon geen tweebenen stoppen, ze kon hun vliegende klauwen niet tegenhouden. Maar toch moest ze naar haar broertje toe, moest ze doen wat ze kon om hem te beschermen. Er op zijn minst voor zorgen dat hij van die vervloekte rots af kwam, want hij stond daar zo open en bloot, zijn silhouet scherp afgetekend tegen het licht van de brandende eik, een te gemakkelijk doelwit. "Stag, kom daaraf!" schreeuwde ze over het lawaai heen en ze hoorde hoe hij haar naam riep terwijl hij eindelijk in beweging kwam. Er klonken luide knallen en Crowcall voelde de paniek in haar poten, maar de moed die ze vroeger nooit gehad had kwam voor haar familie nu toch naar boven. Er vloog opnieuw iets kleins langs haar heen, maar ze wist Stagtine te bereiken zonder geraakt te worden. "Kom! Weg hier!" riep ze. Haar blik schoot in het rond. Keken de tweebenen naar hen? Waar was veiligheid? De tunnels, dacht ze. Of waren de beschuttende bomen en struiken van ThunderClan dichterbij? Hoe dan ook, weg van de open plek, weg van hier.

Tag: Stagtine

Tegen de tijd dat ze bij de kater aankwam wist hij op te staan, dat was al een goed teken. "Ik...ik kan wel nog lopen maar door de staart verlies ik wel snel mijn evenwicht. Ik kan in een bocht door de struiken proberen het kamp te bereiken?" Rousebell gaf een begrijpend knikje, waarna ze zijn staart nog een keer goed bekeek. Er was een kans dat ze zouden amputeren maar misschien viel het nog te redden. Voor nu moesten ze hier weg. Gezien de hoek van de kogel en hoe zijn staart kapot was, kon ze bepalen welke kant hij het meest op zou vallen als hij uit balans raakte. Aan die kant ging ze naast hem staan, zodat ze met haar flank hem kon ondersteunen tijdens het lopen. "Bepaal het tempo maar, we moeten voor nu hier zo ver mogelijk van weg."

Een diepe ademteug bracht hem weer terug tot leven, maar het bleek al snel een fout te zijn toen hij wat van de rook binnen kreeg en begon te hoesten. Hij nam een moment om alles in zich op te nemen. Er brandde nog maar een boom, die tussen riverclan en shadowclan. De woorden kwamen terug en hij was er steeds zekerder van wat ze moesten betekenen. Maar er was geen tijd om daar nu bij stil te staan, hij moest shadowclan hier weg krijgen. Hij rees dan ook naar zijn poten en zocht met zijn ogen rond naar bekende vachten. Hij merkte dat hij nog niet al zijn kracht terug had, maar het zou voor nu genoeg moeten zijn. Zijn blik viel als eerste op zijn kleindochter die er maar stil bij lag, was ze dood? Beechresin zou het hem nooit vergeven als dat zo was. Maar nu hij goed keek, merkte hij op dat haar flank wel op en neer ging. Iemand moest haar hier weghalen. De volgende waar zijn blik op viel was Settleddust, die naast Outrage leek te zijn. Hij kon zo wel zien dat de ander het niet zou gaan halen. Natuurlijk wist hij de band tussen de twee, maar hij had ergens gehoopt dat Settleddust de clan al wat meer bij elkaar zou hebben gekregen. Moest hij nu hard gaan zijn? Outrage was geen shadowclanner tenslotte en hij wilde iedereen van shadowclan hier weg hebben, dus ook Settelddust.

Hij zette dan ook de stappen die nodig waren om tot zijn deputy te komen. In het begin nog best wankelig, maar ze werden zekerder toen hij dichterbij Settleddust kwam. "Settleddust, we hebben een clan die op ons wacht." Sprak hij uit alsof het normaal was. "Hij is niet te redden en hij is riverclan." Het was niet aan hun om hier iets aan te doen, dat was aan riverclan. Ondertussen hoopte hij dat iemand Scarletpaw op zou pakken, anders zou hij dat zelf nog moeten doen. Beechresin zou het hem nooit vergeven als Scarletpaw wat overkwam.

Tag: Settleddust, indirect Scarletpaw

Het was alsof alles in slow-motion was en toen opeens in één klap al het geluid om hem heen terugkwam en hij werd terug gezogen in de realiteit. Hij haalde geschrokken adem en knipperde verward, waarna hij een keer hoestte. Acornstar stond bij hem en zijn blik ging fel naar hem. ‘Hoe was Starclan?’ siste hij naar de kater, waarna hij terugkeek naar zijn vader. Hij was ook niet meer hier, hij had het zien gebeuren. Hij had zijn ziel naar Starclan af zien reizen. Nee, hij was niet meer te redden, maar dat betekende niet dat hij niet iemand was. ‘Niet iedereen komt terug, Acornstar,’ miauwde hij grimmig. Hij haalde nog een keer diep adem en werkte zichzelf overeind, waarna hij met half dichtgeknepen ogen om zich heen keek. Zijn blik ging om zich heen. Waar was iedereen? Hij zag verderop een lichaam halfdood liggen, Scarletpaw. Hij dook ineen toen een kogel vlak langs zijn oren schoot, tijd om nu echt te vertrekken.

Zijn groene ogen gingen nog een keer naar zijn leider. ‘Tempo, Shadowclan! Verspreiden, terug naar kamp!’ schreeuwde hij, waarna hij maar de tijd nam om naar Scarletpaw te haastten. Hij dook in elkaar bij de poes. Leefde ze überhaupt nog? Hij zag geen bloed, geen wonden. En toen hij checkte zag hij het rijzen en vallen van haar flanken. Oké, alvast sorry, Scarlet, maar er was geen tijd om zachtaardig te zijn. ‘Scarlet, wakker worden,’ miauwde hij met erst in zijn stem, waarna hij haar bij haar nekvel greep. Ze zou maar op haar poten moeten komen en zelf moeten rennen. Hij sleepte haar verder voor zover hij zou kunnen, maar hij kon niet rennen én haar dragen tegelijkertijd.

De jonge kater wist niet echt heel goed wat er allemaal aan de hand was. De leiders leken niet goed over weg te kunnen, maar van alle politieke ondertonen en bedreigingen pikte hij niet veel op. Alleen de duidelijke beschuldigingen drongen door tot zijn kopje, maar hij durfde niet echt een woord of mening erover uit te brengen. Dit was zijn allereerste gathering en alles was spannend. Hedgepaw wilde dan ook niets fout doen. Hij wilde dat zijn eerste gathering geweldig zou zijn.

Maar niets kon echter meer dan waar zijn toen er ineens een luide knal klonk die een ruis in zijn oren bracht. Het leek wel alsof de grond er van trilde, of misschien was hij dat zelf. Zijn vacht schoot omhoog uit angst en Hedgepaw dood in elkaar. Wat was dat? Bang keek hij rond en zag een muur van vlammen bij een van de eiken. Oh nee, oh nee! Hij was er bij Windclan niet bij geweest, maar het verhaal van het vuur was eng genoeg geweest, hoe hij het had gehoord van zijn vriendin, Storkpaw, die er wel bij was geweest. Hij was dan nu ook frantisch naar haar aan het zoeken terwijl de situatie nog verder uit de hand liep. Maar de chaos die in de menigte op Fourtrees uitbrak was te groot. Katten schoten alle kanten op, geschreeuw en paniekerige uitroepen overlapten elkaar. Een paar keer werdt hij bijna overtrappeld terwijl hij vast op zijn plek bleef staan zoeken naar Storkpaw."Storkpaw!?" Riep hij, zijn stem omhoog schietend van angst. Ieder bot in zijn lichaam vertelde hem dat hij moest rennen, zo snel mogelijk van deze plek wegkomen als hij maar kon. Een gevoel wat steeds sterker werdt bij iedere nieuwe knal die klonk uit het donker. Hij wist niet wat er aan de poot was. Hij wist niet dat het Twolegs waren met geweren, hij wist niet eens wat geweren waren en dat de projectielen die er uitkwamen fataal konden zijn. Maar hij kon het niet. Er was een ding wat hij niet kon doen en dat was Storkpaw achterlaten. Ze waren beste vrienden door dik en dun. Ze hadden een belofte gedaan er altijd voor elkaar te zijn en hij kon ook niet verder zonder haar. Hij zou zijn beste en enigste vriend hier niet verliezen vandaag als het aan hem lag.

Zijn hart sloeg even een slag over toen hij haar door de menigte zag sprinten, richting een gestalte wat op hun deputy leek. Was ze veilig nu? Hij zette zijn eigen poten, die toch wel onmogelijk zwaar voelden ineens, in beweging. Dezelfde kant op, naar de tunnels toe. Zouden ze zo van Fourtrees wegvluchten? Was Storkpaw al in de tunnels, op weg naar huis? Even was hij afgeleid van alles wat er om hem heen ging en dat was toen het gebeurde. Zijn schouder brandde ineens en een kreet van pijn schoot uit zijn bek. Adrenaline raasde door zijn lichaam, maar dat duwde de pijn niet compleet weg. Zijn blauwe ogen schoten angstig naar zijn schouder, waar een diepe snee zat. Een van de luide knaldingen had zijn shouder geraakt. Maar hij kon hier nu niet blijven staan. Hij moest gauw wegwezen. Hij vervolgde zijn weg naar de ingang van de tunnels, waar Blazesong nog stond te wachten, maar het ging nu een stuk moeizamer en pijnlijker. De jonge kater dook in elkaar bij een paar luide knallen achter elkaar, maar uiteindelijk haalde hij toch zijn doel.

Tag: open.
Note: Hedge is gegraasd door een kogel bij zijn schouder, niet levensbedreigend ofc

Het leek wel een toneelstuk. Zoals de leaders met de woorden oorlog en samenwerking rond gooide. De grote kater trok aan zijn rechter oortje, hield zijn blik op het schouwspel. Hij had zijn dochters zijde verlaten, vond dat ze wel genoeg gestraft was voor een misstap waar hij eigenlijk niet eens zo heel erg tegen was geweest. Wilde haar eerste gathering niet verpesten door als een vlieg rond te blijven hangen. Ze was groot en wijs genoeg om haar eigen pad te kiezen. Ook al viel daar nog redelijk over te twisten. Waar echter niet over te twisten viel, was het feit dat hij vrij snel terug viel op zijn keuze. Deze al snel in een donker licht kwam te staan. Een luide knal dwong de grote kater op zijn poten, een warm licht lichtte fourtrees op. Kleurde het een onheilspellend oranje. Met dichtgeknepen luchtwegen keek de kater verwildert om zich heen, zocht tussen de massa's de zijde die hij eerder verlaten had. Settleddust riep hen op bij elkaar te komen, verzamelen en wegwezen. Maar in het huilen van de vlammen vond de kater geen enkel belang in zijn deputies worden. Was enkel gefocust op het vinden van zijn dochter.

Hij was met snelheid naar voren geschoten toen hij haar herkende, Starclan wist dat dit de zoveelste keer was dat de twee zij aan zij zich uit de voeten maakte voor gevaar. Maar voor dit mogelijk werd deed een plotse knal voor zijn poten de grote kater naar echter veren. Voelde hoe de hoge druk die het schot met haar meebracht zijn vacht strookte. Met grote ogen maakte Bluejay tussen de vlammen en rook een groter gevaar op, die de hel van deze avond zou gaan kenmerken. Twolegs hadden zich nu hun vijand gemaakt. De shadowclanner slikte, werd uit een angstige trans geholpen door Bluepaws zware ademhaling naast hem. Als een moeder gans hield de kater zijn dochter aan de veilige kant, gebruikte zijn grote lichaam als buffer, als schild.

Het waren tijden als deze waar men kon zien waar ware prioriteiten van een karakter lagen. Waar ware loyaliteit lag. En dat van hem lag bij de apprentice naast hem, het was bijna een instinct. Met haastige pas volgde de kater zijn clangenoten. Werd enkel in zijn stappen tegen gehouden door een scherpe pijn die door zijn lichaam trok als vuur op motorolie. Een gedempte schreeuw van pijn volgde, terwijl zijn zij de grond vond in een doffe plof. Bloed droop langs zijn heup naar beneden, de kater merkte het op vanuit zijn ooghoeken. Een kogel had haar weg er langs gevolgd. Zag geen obstakel in het laagje vlees dat haar weg versperde. De grote warrior dwong zijn kaken strak op elkaar.  Er was geen tijd om te verspillen aan een pijn die niet zou verdwijnen, die niet zou vervagen. De grote kater vond naast adrenaline ook verlichting van pijn in het idee dat het hem raakte, niet zijn dochter achter hem. Maar vond hier ook een bron van stress, een flank niet door hem beschermd. Noodgedwongen hief de kater zichzelf met al het lichamelijke protest van dien weer op zijn sterke poten. Bewoog door de stekende pijn heen richting de bosjes, richting veiligheid. Haalde starclan zij dank zijn doel, Bluepaw veilig aan zijn zijde. Ze hadden het gehaald.

Powerplay met toestemming van Camilla
Tags: @Bluepaw
Notes: Bluejay heeft een kogelwond langs zijn heup maar het is niet extreem ernstig. Hij en Bluepaw zijn veilig.

Natuurlijk ging de chaos om haar heen door. Maar voor een moment voelde zij een rust in de zwarte leegte waar ze zich nu in bevond. Dat was tenminste tot er meer lawaai kwam, dicht bij haar oor en ze wat voelde in haar nekvel. Haar ogen openden zich langzaam en voor een moment was ze verward. Waar was ze ook alweer? Ze bewoog wel, maar hoe? Haar poten wilden nog niet volledig meewerken, maar toch probeerde ze ze onder zich te plaatsen. Tenslotte leek het erop dat ze moest bewegen, ook al had ze geen idee meer waarom.

...