[GESLOTEN] Heartbreak weather

Oh het had even geduurd hoor. En hij dankte de kat die zo lief was om met hem mee te reizen naar de bergen. Hij had al manen geleden het nieuws gehoord en sindsdien? Sindsdien waren zijn poten aan het tintelen. Hij voelde iets wat hij al manen niet meer had gevoeld: een doel. Een prachtig doel, iets om te doen met dat miserabele leventje die hij op dit moment had. En hij was moe geweest van de reis, maar nadat hij een tijdlang even bij had gesterkt, moest hij maar eens op zoek naar de reden waarom hij hier was in de eerste plaats. Naja, eerst maar eens bij de tribe aan kloppen. Hij had immers gehoord dat ze hier katten van allerlei plekken opnamen. Wie weet kon hij er ook bij komen en zo niet jammer dan.. maar dan had hij wel iets leuks hier. Een reden om te blijven.

Dus hij trippelde, door het bergachtige territorium heen. Hij was nooit echt iemand geweest die stil stond om de omgeving in zich op nam voor de pracht. Nee, wat boeide het hoe het er uit zag? Zolang je maar kon herkennen waar je was, was dat meer dan genoeg. En hij kende deze omgeving totaal niet goed so far, dus dat was al een slecht begin ergens. Maar goed, dat kreeg je als je in een nieuw gebied kwam, niet waar? De zware regenval die neer kwam op zijn lichaam hielp ook compleet niet, maar hij moest er iets voor over hebben, toch? Hiermee leek hij wel alleen maar meer zieliger, dus dat kon hem wel helpen met de gunfactor. Wie kon nou zo’n kater weg sturen in zijn conditie met de regenval? Juist. Niemand.

Toen een stem zijn oren bereikte, voelde hij zijn hart sneller kloppen. Voelde hij zijn vacht zijn lichaam kietelen en voelde het net weer alsof hij zo jong was als hij al die manen geleden was geweest. Alsof alles wat daarna kwam niet meer boeide, want dat deed het nu ook niet meer. Oh, hoe dat geluid zo mierzoet in zijn oren klonk. De hulpeloosheid. Het liet hem weer levend voelen.

Op zijn kop lag een brede glimlach en hij begon te neuriën terwijl hij dichterbij de plek kwam waar het geluid vandaan had geklonken. Oh, een gat. Ach, dat arme kind. Hij stak zijn kop over de rand heen, terwijl hij met een glimlachje naar de oh zo bekende gezicht keek. ”Oh, meisje toch.” sprak hij met een warme glimlach, waarna hij zijn kopje iets kantelde naar de zijkant. ”Waar heb je je nou weer in gewerkt?” Oh, hij zou echt niet moeten glimlachen hier, maar dat deed hij dus zeker wel. En hij kon zichzelf niet tegenhouden. Ze stond in stijgend water. Met niemand hier, niemand behalve hem. Oh, zijn dag werd echt alleen maar beter en beter. Hij hield van het leven.

Oh. Daar was de blik waar hij zo van had gehouden. De blik die hem altijd wilde laten huppelen en blij laten zijn. Nee, dit was het leven. En oh, wat had hij haar gemist. Zo erg gemist. Hij had iets gezworen voor haar, gezworen dat ze altijd van hem zou zijn, maar nee, er moest iets tussen komen. En nu was hij weer terug gekomen. Voor haar. En hij kon haar nu redden uit deze benarde situatie. ”Nee… N-nee..” klonk er terwijl haar stem brak en oh, hij sloot zijn ogen voor een moment, genietend van het geluid die zijn oren bereikte. Een bredere glimlach verscheen op zijn gezicht, waarna hij zijn olijfgroene ogen opende en naar haar keek. Oh, het water was al zo hoog bij haar, zo hoog. En ze kon nu een keuze maken. ”Ja, schat, ik ben er weer. Kijk nou, je kan ook niet zonder me.” sprak hij met een knipoogje tegen haar, waarna hij iets overeind kwam. ”Nou, wat zeg je dan? Moet ik je hier uit halen, schat? Je wilt hier toch niet in blijven zitten?” sprak hij terwijl hij iets met zijn oortjes draaide. Als ze echt had gedacht dat ze voor altijd van hem af zou zijn, dan had ze dat toch echt wel een keer verkeerd gedacht. Hij kwam altijd terug voor zijn schat. ”Oh, en ik heb je ook gemist hoor. Maar dat is ons geheimpje, niet waar?” sprak hij terwijl zijn olijfgroene ogen glinsterden.

Nou ja zeg, was ze niet eens blij om hem te zien? Hij keek puur geamuseerd naar beneden naar haar, hoe ze zo angstig was. Dat trok hem zo aan bij haar. Ze was altijd zo.. angstig. En hij leefde op die angst. Hij leefde voor hoeveel kracht hij had bij haar. Hoe hij er alleen maar hoefde te zijn en ze al bang zou zijn. Het was gewoon om te lachen. Ze schudde haar kopje, maar haar oog bleef op hem gericht. Oh, hij zou hier zolang naar kunnen kijken, naar haar. Hij kon haar natuurlijk zien sterven, zien hoe de angst haar compleet op slokte. Het was een tijd geleden dat hij iemand had zien sterven onder zijn poten. ”G-ga.. G-ga weg!” klonk er angstig van haar af, waarop Lítill even zachtjes grinnikte. ”Tut, tut, tut… Zo spreek je toch niet tegen iemand die zolang voor je heeft gezorgd?” sprak hij even hoofdschuddend, waarna hij bijna streng op haar neer keek, maar nog duidelijk te zien was dat hij zich amuseerde met dit alles. ”Je wilt toch niet gestraft worden, lief?” Sprak hij, waarna hij ging zitten bij de rand en zijn staart om zijn poten heen sloeg. ”Kom, meissie. Ik kan je er uit halen, naar je nieuwe vriendjes brengen, hm? Wil je dat niet? Twee prachtige woordjes uit je mond en ik haal je er uit.” Oh, hij had deze macht gemist. Na de macht van BloodClan en over haar in één keer van hem weg waren gehaald, was dit alleen nog maar beter geworden na al die tijd.

Nee hoor, geen woord van haar. Hij liet even een ‘Hmmm’ horen, waarna hij zich omdraaide om verder op een lange tak te pakken. Hij moest ook alles zelf doen, niet waar? Goed, het zou leuk zijn om te zien hoe de poes zou gaan sterven maar aan de andere kant.. waar leefde hij dan nu nog voor? Helemaal niets dan toch? Want dan had hij niet meer iets of iemand die hem ook maar liet voelen dat hij leefde. En dat deed zij nu voor hem. Zo snel wilde hij het nog niet doven. Hij wilde zien hoeveel macht hij nog over haar had. Hoeveel macht hij nog over haar had om haar te laten doen wat hij wilde. Hoe angstig hij haar kon laten worden. Hij duwde de stok haar kant op, zijn ogen nu een stuk strenger dan daarnet. ”Pak de stok, Appleblossom.” Sprak hij, luid en duidelijk. Geen discussie mogelijk. Een stem die hij vaak gebruikte toen hij leader was en hij iemand een standje moest gaan geven of iemand die hem irriteerde. ”Nu.” kwam er half grommend uit naar haar. Vandaag nog niet. Een andere dag.

Oh, daar was zijn meisje weer. Zijn meisje die naar hem luisterde en alles deed wat hij wilde. Zijn prachtige meisje die hij had afgericht. Hij wist wel dat ze hem niet zou zijn vergeten, hoe kon ze? Het was gewoon even streng doen, daarna was ze weer van hem. Zouden ze eindelijk weer samen zijn. Toen ze haar tanden in de tak zette en naar boven begon te gaan, pakte Lítill de stok ook stevig vast terwijl hij wat stappen naar achteren begon te zetten. Stukje voor stukje, beetje voor beetje. Tot ze er uit zou komen en hij eindelijk weer dichter bij haar in de buurt was. Eindelijk weer bij haar zou zijn en haar vriendjes konden zien van wie ze echt was. En laten we eerlijk zijn, haar vriendjes zouden toch ook heel erg blij zijn met het feit dat hij haar had gered? Zonder hem zou ze zijn verdronken, het arme ding. Zonder hem zou ze allang dood zijn, al manen geleden. Maar dat was hun geheimpje, dat zou niemand hoeven te weten. Zolang ze nu maar wisten dat hij haar nu had gered. Wat zou hij daar wel niet van krijgen van ze?

Daar stond ze dan. Tegenover hem. Haar oog groot en gevuld met angst. Hij liet rustig de stok los, waarna hij naar haar glimlachte, weer zijn charmante glimlach die zo vaak op zijn gezicht stond. Toen hij haar poot zag, schoot woede kort door zijn ogen. Wie. Wie had haar dat aan gedaan. Wie had haar aangeraakt. Niemand mocht haar pijn doen, niemand mocht haar angst geven. Dat was zijn taak. ”Oh, mijn meisje… Wat hebben ze met je gedaan?” sprak hij zachtjes, zijn olijfgroene ogen op haar gericht terwijl hij kort zijn kop schudde. ”Ze hebben je achtergelaten, om te sterven? Meisje toch…” sprak hij zachtjes, terwijl hij voorzichtig een stap dichterbij zette. ”Geen zorgen, degene die je dit heeft aangedaan komt er niet mee weg, dat weet je toch?” sprak hij met een warme glimlach. En diegene zou een pijnlijke, pijnlijke dood tegemoet gaan. Daar zou hij persoonlijk voor gaan zorgen.

Oh, hij had deze ontmoeting zo vaak in zijn hoofd bedacht, hoe ze zou reageren, maar dit ging al zijn verwachtingen te boven. Dit? Dit was geweldig. Dit was echt het toppunt van alles. ”Dat.. dat hebben ze niet..” klonk er van de poes af, waarop hij zijn kopje ietwat kantelde en dichterbij stapte om voorzichtig zijn staart onder haar kin te laten glijden. ”Lieverd, ben je er zelf in gevallen?” vroeg hij even aan haar met een zachte glimlach. Oh, dat zou pas een lachertje zijn. Dat zou pas een toppunt zijn, niet normaal. ”Ik voel me wel een beetje beledigd, hoor.. Ik ben helemaal deze kant op gekomen, voor jou, en ik krijg niet eens een ‘goed je weer te zien’?” sprak hij even terwijl hij even een pruillipje toonde. Jammer weer, dit. Maar angst was ook wel goed voor hem om te zien in haar oog, dat vond hij ook wel een goede ‘welkom terug’.

Hij kon niet eens geloven dat de poes ooit tegen hem in zou gaan, maar blijkbaar was hij niet de enige geweest die wat mentale ontwikkeling had gemaakt. Hij was wat zoetsappiger geworden door al z’n kinderen en kleinkinderen zelfs al. Maar hier zijn, voor haar, daardoor wist hij weer hoe het hoorde te zijn. Dat dit was wie hij was. Iemand die uit was op bloed, op angst. ”Ik ben niet blij om je te zien..” klonk er met een bevende stem van de poes af, waarop hij even ietwat verrast naar de poes keek. Sorry, wat zei ze nou? ”Ik heb hier een thuis…” Hij kon het niet laten om te lachen, zijn ogen licht dicht door dat hij moest lachen. Hij schudde zijn kopje, vol ongeloof. Meende ze dat? ”Thuis. Thuis zoals in RiverClan? Waar je uit ging?” Sprak hij, duidelijk geamuseerd. ”Thuis? Zoals bij je moeder die je in de steek liet? Die je eigen vader vermoordde en je oog ontnam?” Hij leunde met zijn gezicht tegen haar en drukte even zijn oog net boven de plek waar haar oog had moeten zitten. ”Thuis, waar ze je in een gat gooien om je dood te laten gaan? Waar ze je poot breken?” Sprak hij terwijl hij zijn gezicht iets meer naar voren leunde, zijn bek naar haar oor. ”Jouw thuis, is bij mij. Ik heb je altijd beschermd, niet waar? Niemand mocht meer aan je komen, je hebt nooit honger geleden. Alles voor mijn prinsesje.” fluisterde hij in haar oor, waarna hij zijn kopje terug trok en naar haar keek. ”De hele wereld is er op uit om jou pijn te doen, mijn lief. Ik heb je altijd beschermd, ik wilde je nooit alleen laten.. dat deden anderen.”

Ze kromp ineen met angst. En hij wist dat hij snaren zou raken, hij wist dat hij al die onzekerheden in haar aan tikte. Hij wist dat het maar even zou duren, misschien was ze nu nog koppig, maar als hij even vol hield, wist hij dat ze zou breken. Net zoals ze toen al die manen geleden in zijn schuur had gedaan. ”Dat heb je niet gedaan.. En.. d-dat was maar één tribe kat… dat.. dat was er maar één.. Day zou nooit.. Day.. Dat zou nooit..” stamelde ze tegen hem, waarop Lítill voorzichtig zijn staart om haar schouder heen legde en naast haar ging zitten, waarna hij haar kleine lichaam tegen hem aan drukte door een poot om haar heen te slaan. ”Oh, maar meisje, ik heb je zeker wel beschermd… Zo’n lieverd zoals jij, had het nooit overleefd in de elite, daarbuiten zelfs, zonder mij. Dankzij mij? Leef je nog.” sprak hij zachtjes tegen haar, waarna hij zijn ogen iets vernauwde. Wie was die Day, want door die Day had ze hoop, puur door hem. Hij was een draak, beetje stelen wat van hem was. ”Ze zijn allemaal hetzelfde, waar is hij nu dan lieverd? Als hij je niet in het gat had gewild, waar is hij nu dan?” sprak hij zachtjes, alsof hij medeleven had met haar. Totaal niet waar, hij wilde die Day een klap verkopen. ”Want…” sprak hij terwijl hij even iets achterom keek naar het gat. ”Dan was hij veel te laat voor je geweest, dan had hij je niet goed veilig gehouden.” sprak hij zachtjes, waarna hij een lik over haar oor gaf.

Hij had alles voor haar gegeven, zoveel als hij kon. ”In de Bloodclan ben ik bijna gestorven..” klonk er zwakjes van haar af, waarop Lítill even zuchtte. ”Ik heb daar zoveel mogelijk gehandeld naar mijn kunnen, Appleblossom. Normaal zouden ze je meteen ten dode opschrijven.” sprak hij kalm, maar er was wel een duidelijke edge te horen in zijn stem. Hij had haar beschermd van die katten, ook al vonden veel van de members het toen onzin op dat moment. ”H-hij zal een reden hebben.. Hij.. hij weet niet da tik hier ben.. Als.. als hij dat wist..” klonk er van haar af, haar kop afwendend. Als hij dat wist ja, maar waar was hij dan? ”Als hij dat wist? Hij doet niet goed genoeg zijn best voor je, anders had hij er allang gestaan.” bromde hij zachtjes terwijl hij zijn ogen wat vernauwde en met zijn poot haar kin vast pakte om haar recht in haar oog aan te kunnen kijken. ”Ik heb altijd alles gedaan om je veilig te houden. Ik gaf je eten, ik deed alles naar mijn kunnen.” sprak hij tegen haar. ”Je had zelfs een warme schuur, de beste schuur die er was nog wel. Terwijl veel van mijn members in koude, niet geventilleerde schuren zaten.” Hij had alles voor haar gedaan, zelfs nu. Zelfs nu redde hij haar. ”En nu? Nu heb ik je weer gered. En ik krijg niet eens een ‘Dankjewel, Lítill’.” Hij liet haar kin ruig los, waarna hij even opstond en zijn vacht uit schudde. Kalm blijven, kalm blijven. Hij moest haar niet te hard aanpakken. ”Maar. Goed. Als hij zo goed is, dan gaan we hem zo gezellig samen opzoeken, niet waar? Dan gaan we naar je vriendjes toe.” sprak hij, waarna hij met een brede grijns naar haar keek. Eens zien wat voor vlees ze daar in de kuip hadden.