[GESLOTEN] Heartbreak weather

Oh ze was weer die lappenpop die hij heerlijk kon bespelen. Zo makkelijk, zo simpel. Als hij ook maar een ruw randje aan z’n stem toe voegde of een grom liet horen, was ze weer de lappenpop die hij kende. Ze zat er nog in, diep in haar. En dat betekende dat hij moest zien wie deze katten waren, deze katten die zoveel van zijn werk ongedaan hebben gedaan. Hij kon het niet accepteren, maar goed, hij wilde ze zien. Zien wat en wie. Hij had toch wel geruchten gehoord, dus ja, dan moest hij ze ook maar eens een keer gaan bezoeken. En bezoeken met een cadeautje was toch alleen maar beter, toch? ”W-weet je dat wel zeker?” klonk er haastig uit haar bekje, waarop hij zijn kopje liet kantelen. ”Ik zou bijna denken dat je me er niet wilt hebben.” sprak hij even, waarna hij zijn kopje schudde. ”Maar je hebt niks te verbergen voor me, toch? Ik wil je vrienden ontmoeten en ze zullen vast dolblij zijn om je terug te hebben.” sprak hij met een glimlachje, waarna hij even zijn oude rug strekte en wat water uit zijn vacht schudde. ”Maar eerst gaan we wat aan je poot doen, ik kan je toch niet in deze staat laten zien? Het moet vast pijn doen.” Zoals zijn poot ook verschrikkelijk veel pijn had gedaan na die vossenval.

Hij kon de woorden bijna in haar oog lezen en oh, dat liet hem alleen maar beter voelen. Ze wilde hem overduidelijk niet mee hebben naar de groep katten en daardoor wilde hij alleen maar liever gaan. Hij wilde zien wat ze daar had. Zou ze kittens hebben? Oh, hoe graag hij die zou willen beïnvloeden. Day, zou die haar partner zijn? Oh, hoe graag hij dan een keer een goed gevecht met hem zou willen hebben. Hij kon het bloed al bijna proeven in de lucht en hoe angstig Appleblossom naar hem zou gaan kijken terwijl hij de kater zou vermoorden onder zijn poten. Hoe Appleblossom dan weer, volledig, van hem zou zijn. Ze knikte toen hij over haar poot sprak, mooi. Dan zouden ze die gaan fixen. ”Ik.. ik denk dat het niet nodig is om de Tribe te bezoeken..” Toen ze begon te hinken, trippelde Lítill, die gewend was om met een zwakke poot te lopen, haar snel voor schoot. ”Nou ja zeg, je kan me toch niet zomaar achterlaten?” sprak hij met een brede grijns op zijn gezicht. ”Ga zitten, ik ga je poot even ontlasten. Geloof me, pain in the ass.” sprak hij terwijl hij met zijn eigen staart zijn poot aan tikte. Hij vroeg het nu nog liefjes, maar hij zou wel duidelijk maken dat hij het niet nog een keer lief zou gaan vragen. ”En het hoeft niet, maar ik wil wel. Ik heb een lange reis achter de rug gehad om je te vinden, ik heb je leven gered daarna ook nog! Het is gewoon… Rude dat je me niet mee neemt om je clangenoten te ontmoeten.” sprak hij met een glimlachje, waarna hij knikte naar de plek waar ze moest zitten. Of liggen.

Hij kon zien hoe conflict door haar oog heen schoot, maar hij hoopte toch echt wel dat ze beter wist dan nog meer tegen hem in te gaan. Hij wilde haar niet nog meer pijn doen, immers. Vooral met zo’n lelijke poot als die ze nu had.. daar had hij haar nog meer pijn van kunnen geven. Hij kon er op staan, terwijl haar gouden oog naar hem op keek en hem smeekte om op te houden. Smeken, beloven dat ze voor altijd van hem zou zijn zolang hij maar zou stoppen. Oh, hij wilde weer bijna zijn lippen likken. Het idee al was geweldig. ”Het spijt me Lítill..” klonk er zacht fluisterend van de poes af, waarop hij even zachtjes glimlachte en zijn neus even tegen haar wang aan drukte. ”Het is je vergeven, omdat ik zo blij ben om je weer te zien en omdat je op dit moment pijn hebt.” sprak hij met een zachte glimlach tegen de poes, waarna hij even weg trippelde om twee stokken en wat lange bladeren te plukken. Eenmaal terug komend, gewoon iets kleins wat hij ook voor zijn eigen poot had gedaan. Het was niet goed geheeld maar goed, als die groep katten echt zo goed was dan zouden ze goed voor haar poot zorgen, niet waar? Dus hij zorgde in ieder geval dat de stokken de bladeren op hun plek hielden, het zag er totaal niet uit, maar hij wist dan ook niet veel van dingen helen enzo. Nooit zijn sterkste punt geweest. ”Zo, dat is een stukje beter, hm?” sprak hij met een glimlachje. Dan leek het er tenminste nog op voor de ‘tribe’ dat hij zijn best had gedaan, maar hij zou het niet erg vinden om haar een beetje te zien lijden. Dit was haar straf, omdat ze zo ver weg van hem was gegaan, omdat ze net tegen stribbelde. Maar ze was veilig, ze zou niet dood gaan. Dat was meer dan genoeg.

Hij was lekker aan het werk hoor. Het werd alleen maar beter met de minuut. Hij vond het heerlijk, eindelijk weer een beetje order in zijn leven. Hoe het hoorde te zijn. Hoe zij hoorde te zijn, eindelijk. Ze had haar rol weer gevonden en hij kon niet trotser op haar zijn, zijn Appleblossom. Oh, zijn prachtige, angstige Appleblossom. Ze sloeg een kreet uit toen hij haar poot wat rechter zette. Het geluid klonk weer prachtig, als een engeltje die haar zang liet horen. Hij keek even naar zijn werk, waarna hij even knikte. ”Goed, meer dan dit kan ik niet doen, maar het is beter dan niks.” Waarschijnlijk. Wist hij veel. Hij sloeg zijn staart om zijn eigen lichaam heen, een grijns op zijn lippen gespeeld. ”Nou,” sprak hij terwijl zijn olijfgroene ogen begonnen te glanzen. ”Laten we maar naar de ‘Tribe’ gaan dan.” sprak hij met een brede grijns op zijn gezicht. Hij had er zin in nu. Ze wilde hem niet voor niets weg houden daar, toch?

Echt waar, had hij eerder geweten dat dit zo leuk was geweest, dan was hij al manen eerder hier heen gekomen om haar te zien. Oh hoeveel zielen zouden daar wel niet zijn voor hem om te bekijken. Hij miste het, de macht hebben over de katten. Hij had macht over Appleblossom, dat was duidelijk. Zou hij macht kunnen krijgen over de leader van de groep katten? Hij wist niet wat voor een kat daar was. Maar misschien, heel misschien, kon hij de kat zo ver krijgen dat hij in de tribe mocht blijven. Iedere dag zou Appleblossom hem zien en angst hebben voor wat hij zou doen. Of hij haar iets aan zou doen, of misschien wel iemand waar ze veel om gaf. Goed, Lostvoice was niet zijn schuld geweest en via via had hij wel gehoord dat ze was overleden. Maar dat was niet zijn probleem geweest. Hij was altijd eerlijk tegen haar geweest. Misschien was dat wel de reden waarom ze kwam, omdat hij er niet om heen draaide. ”Is goed..” klonk er zachtjes van haar af, waarna ze begon te hinken en een pad in sloeg. Lítill begon weer rustig te neuriën, tevreden met de positie waar hij op dit moment in zat. Hij had meer dan dit echt niet nodig hoor, hier was hij al super tevreden mee. ”Ken je Nova? Aardige kat, hele aardige kat. Vertelde me dat je onderweg was naar de bergen.” sprak hij geamuseerd. Kijk, dat waren de dingen die altijd fijn waren om te vertellen. Overal kon hij informatie krijgen, ook over waar ze naar toe was gegaan.

Hij had haar eindelijk weer gevonden en hoe dat was gebeurd was alleen maar de beste manier ooit. Hij had nooit verwacht om meteen weer als de engel die hij was naar binnen zou swoopen en haar zou gaan redden. Nee, hij had gewoon verwacht dat hij haar tegen zou komen ergens in het territorium, ofwel dat hij naar de cave van de tribe zelf was gelopen en haar daar binnen tegen kwam, of iets heel anders. Maar dit? Dit was nog beter dan in zijn dromen. Beter dan hij ooit gedacht had. Had zij hem ook al verwacht? Had zij al tijden lang dromen over hem gehad? Dat hij hier zou gaan komen? Had ze dat voorgesteld hoe dat zou zijn? Hmm.. Toen hij Nova benoemde, keek ze stomverbaasd naar hem. Oh, kijk haar nou. Had ze zo haar best gedaan om hem weg te houden? Tut, tut, tut.. ”Ah..” klonk er zachtjes van haar af. ”Ja, was wel een beetje verbaasd erover. Nooit gedacht dat je die reis zou maken.” sprak hij met een zachte grinnik. Ja, het was toch echt wel even iets anders, vooral zo alleen. Maar het was een goede reminder, hij zou altijd op zoek gaan naar haar.

Het was voor hem gewoon één groot spel. Één groot spel van list en genot. Een spel waar hij de touwtjes in handen had en waar Appleblossom alle andere dingen van op zou vangen. Een plek waar ze altijd diep van binnen angst voelde om hem weer te zien. Een angst diep van binnen, die uit zou komen wanneer hij dat wilde. Zoals nu, dat hij er nu weer was en zij in volledige angst leefde. Puur door zijn gezicht te laten zien. Zou ze dit ook hebben gehad met katten die op hem hadden geleken? Zou ze hem overal zien, terwijl hij er niet was geweest? Dat soort spookten door zijn kop, liet zijn poten tintelen met excitement. Hij vond het geweldig en niemand kon hem iets anders gaan vertellen. "Ik wel.." klonk er van de poes af, waarop hij even knipperde en even grinnikte. "Je doet mijn gevoelens pijn zo, auw." sprak hij geamuseerd tegen de poes.

Iets in hem had misschien moeten weten dat nee, dit niet de weg zou zijn en nee, dit was niet de makke poes die hij kende. Maar, hij was nooit de slimste geweest. Zou hij ook nooit worden ook. Het was niet voor niets geweest dat Miles alles met het denken deed, hij was de brute kracht. De kracht en de emotieloosheid waarmee hij een besluit kon maken. "Ja, we gaan de juiste kant op," hij had al helemaal iets moeten denken toen de trilling in haar stem duidelijk werd, maar zelfs dat lieten nog geen alarmbellen in zijn kop rinkelen. Hoe zou ze hem ooit iets kunnen aan doen? Haar redder in nood. Toen hij echter opeens een volle trap kreeg en zijn achterpoten weg gleden, sloeg hij zijn nagels uit, in de hoop dat hij de schade kon beperken. "Kreng!" riep hij luid, woest, terwijl hij haar zag weg klauteren, weg van hem. Hij was woest, oh zo woest. Hij zou haar zo wat aan kunnen doen, als hij ooit nog hier bovenop kon krabbelen.

Even had ze naar hem omgekeken, angst in haar oog te zien. Oh, ze zou echt dood zijn als hij haar ooit nog te pakken zou krijgen. Hij snoof boos terwijl hij iets weg gleed van de gladde stenen. Zijn ademhaling boos, luid, woest. Hij probeerde weer op de richel te krabbelen, probeerde zichzelf omhoog te hijsen, te duwen met zijn ene werkende poot. Hij gromde boos, hij zou zich niet laten kisten door zo'n.. zo'n kreng. Ze moest voelen wat er zou gebeuren als ze niet naar hem luisterde. Hij gleed nog iets meer weg en zijn nagels gleden over de stenen heen. Nee, dit zou niet het einde zijn. Als dit zijn einde zou zijn, dan zou zij mee gaan met hem. Hij gleed nog iets meer weg, maar juist misschien daarom, vond hij een klein richeltje. Een klein richeltje waar hij met zijn poot tegen aan kwam. Net het beetje wat hij nodig had om zich een beetje af te kunnen zetten, om zijn bovenlichaam meer op de stenen te krijgen. Hij had hier veel tijd voor nodig en zijn nagels waren kapot van het krabben op de stenen, maar toen hij zwaar hijgend en wel weer op de richel stond wist hij één ding zeker, hij zou dat kreng krijgen. Hij begon te lopen, te klauteren. Als blikken konden doden dan zou hij waarschijnlijk alles in deze bergen doden. Zonder enige twijfel. Het geurspoor was compleet weg, maar hij zou iedere steen omver gooien als het betekende dat hij haar zou gaan vinden. Boos stampte hij rond door het territorium, zou ze terug zijn gegaan naar haar vriendjes? Oh, hij zou haar natuurlijk daar kunnen opwachten, maar dan moest hij weer een heel toneelspel doen- iets waar hij nu geen zin in had. "Kom tevoorschijn!" bulderde hij boos door het territorium heen, zijn staart woest heen en weer aan het zwiepend. "Vieze, waardeloze kat dat je bent! Als ik je vindt dan zou je pas wensen dat je nooit dat gat uitgekomen zou zijn gekomen!" gromde hij boos rond.