[GESLOTEN] Heartbreak weather

Leid me naar haar.

Hij was op goed geluk het territorium in gelopen, had zijn richting gekozen zonder er te lang over na te denken in de hoop dat het meer was dan zijn eigen intuïtie die hem nu leidde. Zijn passen waren groot, maar hij zorgde dat hij goed om zich heen keek. Hij inspecteerde iedere kloof die hij tegenkwam - steeds met een moment van aarzeling en een wild kloppend hart voor hij over de rand durfde te kijken. Het was een mengeling van hoop en vrees waarmee hij omlaag tuurde, en een mengeling van teleurstelling en opluchting wanneer hij in het duister geen Blossom ontwaarde - geen levende, geen dode. Ze was onschuldig. Ze is onschuldig. Ze was. Ze is. Ze is. Hij zou het weten als het anders was, hij zou het voelen. De wereld zou hem die hoop die hij voelde niet geven als ze al wist dat het tevergeefse was. Hij zou iets gemerkt hebben als Blossom deze wereld had verlaten. Het kon niet zo zijn dat ze weg was en hij van niets zou weten. Ze was er nog. Alleen niet hier.

Af en toe riep hij haar naam, en spitste zijn oren voor een antwoord. Het enige antwoord was de aanhoudende regen die op de stenen sloeg. Hij dacht aan haar, alsof hij, door haar zich maar sterk genoeg voor de geest te halen, hij haar daadwerkelijk voor zich kon halen. Maar zodra hij zijn zelfopgeroepen beeld liet varen en de werkelijkheid in keek, zag hij haar daar niet.

Maar hij hoorde wel iets. Een stem. Niet de hare; een mannelijke stem, een boze stem. Er was geen enkele garantie dat de stem iets met Blossom te maken had, maar wat had hij anders? Dit was de stem die de wind naar hem toe had gedragen, dit was het spoor dat hem gegeven was. Hij moest het volgen. Hij rende. Eerst zag hij niets, toen ontwaarde hij door het grijze gordijn van regen een kat. Tegen wie sprak hij met zo veel woede? Day keek langs hem heen en zag een gestalte tegenover de vreemdeling. Was het... nee, niet Blossom, geen kat, zelfs. Een ander dier. Een... zijn hart sloeg een tel over.

Een wasbeerhond.

Ze was hier.

Maar waar? Hij zag haar niet, hij zag enkel de vreemdeling en Blossoms totemdier, tegenover elkaar, en de sfeer was niet bepaald vriendelijk. Day vernauwde zijn ogen. Wat was dit nu weer? Was er een nieuwe dreiging? "Wie ben jij en waar is Blossom?", grauwde Day luid, een stuk minder vriendelijk dat hij vreemdelingen gewoonlijk begroette. De houding van de wasbeerhond maakte genoeg duidelijk. Deze kat was geen vriend.

Hij vernauwde zijn ogen en legde zijn oren plat in zijn nek. Zijn inmiddels doorweekte vacht liet zich niet opzetten, maar daardoor was het des te zichtbaarder dat zijn formaat meer was dan pluis. Day mocht dan de grootste knuffelbeer van de Tribe zijn, hij kon wel degelijk gevaarlijk zijn als je hem boos wist te krijgen. Wren had het voorwerk gedaan, en de komst van deze vreemdeling was de druppel. Blossom verdiende beter dan dit. Er was al genoeg kwaad geschied vandaag, en deze kater bracht een haat en agressiviteit met zich mee die Day niet zou tolereren. Hij wist niet wat er precies was gebeurd, hoe alles was verlopen, maar Blossom zou nooit uit iets anders dan pure zelfverdediging aanvallen, en de woede van de wasbeerhond was teken genoeg. Hij moest Blossom vinden, maar eerst moest deze kat weg.
"Genoeg!" schreeuwde hij. "Jij hebt in deze bergen niets te zoeken! Zeg me waar ze is of VERDWIJN!" Na die woorden stoof hij met uitgeslagen nagels op de andere kater af. Hij gaf hem één kans. Als hij ofwel kon zeggen waar Blossom was, ofwel vertrok, zou hij zijn aanval niet doorzetten. Maar als die hatelijke kater besloot terug te vechten, was hij niet van plan zich in te houden. De wasbeerhond viel ook al aan, maar Day wist dat hij niet alles aan de geesten over hoorde te laten. Hij was de Chief, hij was degene die Blossom had beloofd dat ze hier veilig en gelukkig kon zijn, en hij zou die belofte waar maken.

De vreemdeling durfde het aan om hem uit te dagen, om eisen te stellen, maar als hij had geweten wat zich die dag al had afgespeeld dan had hij wel beter geweten. Genoeg was genoeg, hij liet zich geen seconde langer sturen door de dreigementen van zo'n ellendig wezen. Hij was absoluut niet van plan hem van de wasbeerhond te redden, want wie zich de woede van een totem op de hals haalde had die verdiend. In zijn vertrouwen versterkt door de aanwezigheid van de geest, aarzelde hij niet, maar haalde met kracht uit naar de kater. "Ik zal haar zelf vinden", verkondigde hij met krachtige stem. "Want de bergen zelf staan aan mijn zijde. Ik zal haar vinden zodra ik ervoor heb gezorgd dat jij haar geen kwaad meer zult doen!" De totems waren gekomen om Blossom te beschermen, de wasbeerhond zou hem naar haar toe leiden. Hij hoefde niets van deze kater. "Vertrek nu we je nog laten vertrekken!" riep hij terwijl hij een tweede keer uithaalde.

Zijn klauwen vonden vacht en huid en het voelde vreemd. Diep van binnen voelde het verkeerd. Maar hij kon niet anders. Deze kat bedreigde Blossom en moest gestopt worden. Hij moest verjaagd worden en dat ging niet met woorden gebeuren. Zelfs nu nog lachte de vreemdeling, een wilde, wrede grijns. Hij sprak over een ziekelijk, verdraaid beeld van bescherming, alsof het een machtsmiddel was. Het maakte Day misselijk. Het maakte hem woedend. Hoe kon een kat zo naar een andere kat kijken, hoe kon hij zo over een andere kat praten? Blossom had zo veel meegemaakt, zo veel pijn geleden, en deze ellendeling waagde het om dat te misbruiken, om te doen alsof haar leed hem recht op haar gaf. Hij was een van de vele katten die haar pijn hadden gedaan, een van de katten die haar gouden oog had vertroebeld met angst, een van de katten die had gemaakt dat Blossom bijna was vertrokken, bijna niet meer in staat was geweest een ander te vertrouwen. "Lítill?" siste hij. Blossom had weinig gesproken over haar verleden, maar dit was de naam die ze met trillende stem had losgelaten, en na dit verhaal wist Day zeker dat dit de kat was aan wie die naam toebehoorde. De klauw van de kater klapte tegen Days kaak en liet krassen achter op zijn wang. Day schudde zijn kop - helder blijven - en keek met vurige gouden ogen naar de ander. "Geen kat heeft het recht een ander op te eisen", grauwde hij. "Blossom is niet van jou, ze is nooit van jou geweest en ze zal nooit van jou zijn!" Hij sprong opnieuw naar voren, zijn klauwen uitgeslagen om de ander tegen de grond te werken, zijn tanden ontbloot om te bijten, om dit afschuwelijke wezen dat de naam kat niet waard was spijt te geven van alles wat hij Blossom had aangedaan en ieder leugenachtig woord dat hij over haar in de mond genomen had.

Day zag een onaangename twinkeling in de ogen van de ander bij het noemen van de naam en zijn keel kneep samen van woede. Hij kon het haar nog zo horen zeggen, in die bange, gebroken stem. Woedend viel hij aan. Hij proefde bloed en het maakte hem bijna misselijk, maar alle schuldgevoel werd verdreven door het beeld van Blossom in zijn gedachten en het beeld van deze kater voor zijn ogen, het gezicht dat hoorde bij de naam die zich in zijn geheugen had gegrift toen zij die uitsprak. Hij had nog nooit iemand gehaat.
Maar Lítill haatte hij, zo erg dat het hem duizelde. De trap in zijn maag benam hem de adem en hij strompelde een stap terug, happend naar lucht. Was de huid gebroken? Hij wist het niet, hij voelde zich verdoofd. Lítills woorden waren als dolksteken van een wreedheid die hij nog nooit had gezien. Dit was anders dan Wrens woede, dit geen doorgedraaid verdriet of zelfs blinde razernij, dit was slechtheid. Day kon het niet bevatten. Als de wasbeerhond hier niet was geweest, was hij op dit moment misschien wel overrompeld, maar de felheid van Blossoms totem gaf hem een paar tellen om zijn focus terug te vinden. Blossom leeft. Ze is dichtbij. En je zult haar straks weer zien. "Er is geen duisternis die niet door licht verdreven kan worden", bracht hij uit, en licht was zijn blik zeker, licht van vuur. Als Lítills stem een slinkse dolk was, dan werd die van Day een zekere hamer, ieder woord langzaam en met uiterste overtuiging uitgesproken. "Jij zult geen schaduw op haar werpen." Met die woorden sprong hij weer naar voren met nagels en tanden klaar voor de aanval. Het maakte hem niet uit of hij gewond zou raken, het maakte hem niet uit wat hij moest doen. Lítill zou niet krijgen wat hij wilde. Hij zou Blossom niet krijgen. Nooit.

Hij werd meermaals geraakt, maar lette nu beter op zijn verdediging en zorgde ervoor dat de ander zijn schouder raakte in plaats van zijn nek, zijn zij in plaats van zijn buik. En ook zijn eigen uithalen waren gericht en krachtig. Hij was een Cave Guard, hij was getraind om zijn Tribe te beschermen. Er was in zijn opleiding geen tijd besteed aan jagen, aan het zoeken naar de sporen van kleine diertjes. Hij was opgeleid voor één taak en die zou hij uitvoeren ook, of hij nu tegenover een adelaar, vos of das stond... of tegenover een kat. Het enige verschil was het feit dat deze vijand terugpraatte, en Day wist dat de woorden aanvallen op zich waren. Lítill probeerde hem uit balans te brengen, zijn concentratie te doorbreken. Days oren lagen plat in zijn nek maar daarmee kon hij die hatelijke woorden niet buitensluiten. Hij mocht zich er niet door laten raken. Het waren leugens, en misschien was Lítill arrogant genoeg om ze zelf te geloven, maar dat betekende nog niet dat hij hetzelfde zou doen. Zijn geloof was sterker. Zijn vertrouwen was sterker. Hij wist, hij wíst, dat Blossom sterker was.

Aanvallen tegen roofdieren waren er altijd op gericht om te verjagen. Het begon met dreigen, laten zien dat je een gevecht niet waard was, ze de kans geven zonder kleerscheuren af te druipen. Het werkte vaak genoeg. Het was in iedereens voordeel. Soms was dreigen niet genoeg, geloofde het roofdier niet dat je sterker was dan hij. Dan kwam het tot een gevecht. Simpel, uithalen, richten op gezicht en poten. Zodra het roofdier merkte dat het tegenover een overmacht stond, zou hij uit zelfbehoud vertrekken. Soms was het niet genoeg. Soms bleef zo'n dier proberen, soms omdat hij dacht te kunnen winnen, soms omdat hij het zich door honger niet kon veroorloven zich weg te laten jagen. En dan, had Day geleerd, dan ging je voor de keel.

Lítill liet zich niet verjagen, en dus. En dus. Hij had geen keus, wel? Deze kat bedreigde Blossom en hij zou niet weggaan en dus kon Day ook niet stoppen. En plots liet Lítill alle weerstand varen. Day voelde zijn klauwen dieper wegzinken en hoorde de ander lachen. Verdwaasd zette hij een stap terug terwijl zijn vijand ineen zakte. Lítills stem was zwak maar zijn ogen glinsterden als ijs en zijn woorden waren even scherp. Ze drongen naar binnen, misschien wel dieper dan Days klauwen bij de ander gedaan hadden. Verstard keek Day naar de gehate kater die nog een laatste keer zijn kop hief en één enkel woord fluisterde.

En toen was het stil, op de aanhoudende regen en de ademhaling van één kat na. De wasbeerhond was weg. Day had niet gemerkt dat hij was vertrokken. Hij staarde in dode groene ogen en naar al dat bloed dat verdund door de regen in stroompjes wegliep. Verdwaasd strompelde hij achteruit, zijn ademhaling versnelde en hij zag vlekken voor zijn ogen, de wereld draaide en hij keek rond maar nergens was iets te zien en zijn blik viel steeds terug op het lichaam van de kat die hij. Die hij. Hij gaf over tussen de rotsen. Zijn hoofd klaarde iets op. Hij keek omlaag naar zijn poten, die rood zagen, en hij probeerde te bedenken hoe veel van dit bloed van hem was en hoe veel van de ander. Hij was wat licht in zijn hoofd. Bloedverlies? Had hij ernstige wonden? Dat moest hij controleren. Hij ontdekte veel krassen, sommige oppervlakkig, sommige wat dieper, maar niets van direct levensbedreigend niveau. Hij keek naar de wit met rood gevlekte hoop vacht in de regen. Van een afstand leek het nauwelijks een kat. Maar het was een kat. Het was een kat. Hij had een kat vermoord. Maar hij had geen keus gehad. Hij moest Blossom beschermen. Hij moest... Blossom... De wasbeerhond was weg. "Blossom", fluisterde hij. Moordenaar, fluisterde de stem in zijn hoofd. Hij schudde zijn kop. Hij moest Blossom vinden. Daarom was hij hier. Hij moest Blossom vinden. Er was wat begroeiing daar, misschien... "Blossom!" schreeuwde hij, na al die hoop en al dat geloof en al dat vertrouwen nu eindelijk wanhopig.