[GESLOTEN] Heartbreak weather

Ze had zich opgekruld tot een klein balletje, geborgen door de wortels van de boom terwijl de regen in eindeloze ijsstromen naar beneden gleed langs haar lichaam, zich vermengend met het bloed wat uit meerdere krassen en snedes van haar val en haar dollemansvlucht door haar pels gesneden waren. Ze huiverde zo erg dat haar tanden klapperden, maar dat was het enige geluid wat ze nog maakte. Adrenaline had plaatsgemaakt door angstige verslagenheid. Als Litill haar nog zou vinden, dan was het over, dan was het gebeurd. Dan zou hij haar meenemen en was ze verloren. Dan zou ze.. dan zou ze..

Geluiden bereikten haar oren, het geschreeuw van katten, maar ze durfde niet te hopen. Het klonk alsof het Day was, maar.. hoe kon hij hier zijn? Hoe kon hij haar gevonden hebben? Nee.. Haar hele leven had bestaan uit hoop en dromen die weer uit haar klauwen stroomden alsof het los zand was. Er was niemand om haar te redden. Er zou niemand komen. Zo was dat altijd geweest. Verzengende pijn kwam omhoog uit haar poot, maar ze voelde het nauwelijks meer. Ze was als verdoofd. Ze was verslagen, ze was uitgeput. Misschien moest ze gewoon haar oog toe doen.. Gewoon voor eventjes..

Een neus tegen haar voorhoofd deed haar uit haar verstomde verslagenheid en zelfmedelijden ontwaken. Ze keek in de heldere ogen van de wasbeerhond toen ze haar bevende, trillende kop weer hief. Hij was hier.. Haar totem, haar beschermengel. Langzaam begon toch hoop in haar hart te ontluiken als een bloem die naar het zonlicht probeerde te groeien. Hoe erg ze het ook probeerde te verstommen. Hoop betekende immers dat je weer teleurgesteld kon worden, hoop maakte de naald van verraad alleen maar heftiger. Maar toen ze een schreeuwende stem hoorde, Day's stem, maakte haar hart toch een sprong. Haar pupillen vernauwden zich. Hij was hier echt.. Day was hier.. Misschien.. heel misschien kon ze dit wel. Misschien durfde ze..

Terwijl haar lichaam schreeuwde om rust, haar zenuwen leken te knappen van de pijn, hief ze haar beurse lichaam toch nog overeind. Ze steunde tegen haar totem aan, zijn dikke pels gebruikend om te steunen. Maar er was maar één dikke pels waar ze nog in weg wilde zakken. Er was wel iemand om te vertrouwen, er was wel iemand om voor door te gaan. Ze zette haar tanden op elkaar, keek nog eventjes met een dankbare blik naar haar totem, voordat ze vooruit strompelde. Haar bebloede pels was langs haar lichaam geplakt door de regen, ze rilde en ze beefde en ze wist zichzelf nauwelijks overeind te houden, maar ze ging.

Bloed suisde in haar oren terwijl ze liep, haar blik angstig over de stenen schietend. Elke flits van beweging kon Litill zijn, klaar om haar weg te scheuren van deze laatste, fragiele draad van hoop. Maar uiteindelijk, terwijl ze met moeite langs een steen stapte, haar gebroken voorpoot hoog gehouden, zag ze de bekende witte met bruine pels... Besmeurd met bloed. Haar stem brak terwijl ze hem zag. "Day!" Tranen begonnen langs haar wangen te lopen. Hij was hier.. Hij was hier echt. De nachtmerrie was over.. Het lichaam van Litill zag ze niet eens. Het bloed registreerde ze niet. In deze grijze, stormachtige nachtmerrie, was haar blik enkel gefocust op de helderste zonnestraal van haar leven, haar Day.

Hij was hier.. Oh Starclan, Tribe of Endless Hunting, wat er ook daarboven was, hij was hier.  Haar ogen werden troebel en haar lip begon te trillen terwijl ze hem zag. Die bekende, grote verschijning. En toen ze hem zag, maakte niks meer uit. Ze wist dat alles goed was, dat alles veilig was. Ze wist dat ze hier, in zijn aanwezigheid veilig was en vertrouwen kon hebben. Elke stap die ze zette bracht hem dichterbij en toen hij haar eenmaal bereikt had, leek het alsof alle kracht haar poten verlaten had. Het hoefde niet meer, het was goed, ze hoefde niet meer sterk te zijn. Niet bij hem. Ze drukte haar kop diep in zijn natte maar oh zo warme pels, bevend en rillend van de kou, angst en vermoeidheid. "Day.." prevelde ze met trillende stem, waarna haar stem het leek te begeven. Meer woorden waren er niet, ze waren nu ook niet nodig. Luid gesnik ontsnapte haar terwijl ze net zo hard steun zocht bij hem als dat hij steun bij haar zocht. En ondanks dat ze zich nog niet besefte in haar opluchting om hem te zien dat hij net zo hard troost nodig had, was ze er voor hem. En na deze vreselijke dag, mocht dit moment even duren. Trooster, getrooste, vertrouwende, vertrouweling. Het was een mengeling, een dans, beide rollen waren tegelijk vervuld op een manier die maar één gevoel bij haar opriep.

Het was goed zo, dit is goed zo, jij bent goed zo