[Event] To Death's Heart

_{Er kwam iemand anders tegenover haar staan, nadat ze Snowkit voor van alles en nog wat uitgemaakt had. Het was haar zogenaamde 'neefje', nog zo'n verstoteling, Greykit. Hij begon haar uit te schelden, en toen zelfs te dreigen. Perfect! Gek genoeg nam Honorpaw het toen plots voor haar op, met enkele goeie punten vond ze zelfs. Maar Celestial zou niets meer terug zeggen, want vanuit haar ooghoek zag ze een volwassene aanlopen. Hysterisch begon ze te huilen toen Icecream haar vaders naam zei. Ze werd toegesproken door de kater, natuurlijk, want hij was de pleegvader van degene die ze zojuist helemaal kapot had willen maken. Natuurlijk gaf hij dan haar de schuld; zij, die net haar vader verloren had en daardoor heftig reageerde. Ze huilde enkel harder, zodat ze zijn woorden overstemde. Ze hoefde het niet te horen; zij was verdrietig, zij was aan het rouwen, en zij verdiende geen straf. Dat Icecream haar vader nog opa durfde te noemen bij die kittens schoot haar wel echt het verkeerde keelgat in, maar ze zei er niks over. Ze huilde alleen maar. Ze kreeg een opdracht maar meteen krijste ze weer harder. Nee, Celestialpaw kon niks, die was overnomen van verdriet. Geef een ander maar die opdracht. En laat de hele clan maar zien dat Snowkit en Greykit hier de slechterikken waren, die haar zo verdrietig gemaakt hadden na de dood van haar geliefste vader.}

Er kwam een andere apprentice bij, Honorpaw, en ze gaf haar weer de schuld van alles. Zei dat ze zich moest schamen. Celestialpaw begon te huilen en Oom Icecream kwam erbij. Dit was allemaal niet eerlijk, want Snow stelde alleen maar een vraag. Ze had dit niet verdiend, en oom had hem verboden Celestial’s kop af te bijten. De kitten keek toe hoe zij zat te huilen en ging daarna ook bij zijn zus en bij Icecream, akkoord gaand met hem mee te gaan. Hij wilde niet meer vechten, de ander huilde, wat hij had gedaan of gezegd was niet goed. Hij probeerde alleen maar te helpen, maar blijkbaar maakte hij het zonet erger. “Sorry”, murmelde de kleine kater zachtjes. Hij was hier niet de slechterik, hij wilde gewoon zijn zusje beschermen. En nu kreeg hij karma omdat hij probeerde te helpen. Een kleine zucht verliet zijn bekje en zijn oortjes waren nog steeds in zijn nek gevestigd. Maar huilen, huilen was niets voor hem. Dit noemde hij verslagen zijn.

Hij had geluisterd, haar woorden gehoord, maar ze waren maar half binnengedrongen. Pantherstar was dood. Zijn oude rivaal, die Deputy werd en toen Clanleader. Die de liefde van Silvercloud kreeg. Waar hij zo vaak mee gebotst was. In Lynxfang's ogen soms een stomme idioot, maar meestal een wijze leider. Tot zijn dochter er niet meer was. En nu, nu was hijzelf weg. Hoe? Hij had toch nog zijn 9 levens? Voor zover wist was hij niet doodgegaan, wel tot nu dan. Hij luisterde maar vaag naar de rest, nadenkend. Blueflower was de nieuwe Deputy, ook gekozen door Starclan blijkbaar. De Senior Warrior keek even naar haar, maar luisterde toen verder. Crystalshell moest haar levens halen en liet het kamp onder leiding van Blueflower, met de hulp van Icecream en Smokegaze. En dat, dat stak ergens. Hij was een van de meest ervaren Warriors, maar zijn naam was niet in dat rijtje. Zijn hele leven had hij gegeven aan de clan en hij had ook respect, maar soms had hij wel iets meer verwacht. Aanbieden om mee te helpen?Nee, Crystalshell was duidelijk geweest. Bovendien wou hij even alleen zijn. Terwijl er vanalles om hem heen gebeurde liep Lynxfang het kamp uit en liet zich in het water zakken. Het voelde alsof hij een vriend verloren had, maar Pantherstar was toch nooit zijn vriend geweest. Al zou hij het niet toegeven, hij was jaloers of de Leader geweest. Of zijn liefde met Silvercloud, zijn kittens en ook wel een beetje toen hij Deputy werd. Maar dat alles maakte niet meer uit. Er klonk geschreeuw achter hem, maar hij ging niet terug. Ze hadden het vast onder controle.

-meteen topic uit)

YOU'RE UNAWARE THOUGH
n o w _ t o _ w h a t _ f a t e _ w i l l _ s o w

Blueflower voelde haar ijzige exterieur een beetje breken bij de aanblik van Appleseed. Haar mate. Ze voelde een warmte in haar borst terwijl ze zijn voorstel hoorde. Ze zag aan hem dat hij het er ook moeilijk mee had. Vanuit haar ooghoek merkte ze een rode schim tussen het riet door schieten wat nog net door haar blikveld kon worden opgemerkt. Was dat Brimpaw? Bezorgd keek ze naar de trillende rietstengels, wetende dat ze voor hen, die ervoor kozen om het kamp te verlaten, niets kon doen. Blueflower haar aandacht werd echter getrokken door een klein, wit bolletje dat haar kant op was komen schuifelen. Snowkit was zo klein dat ze nog omhoog moest kijken naar haar. “Wat is er, Snowkit?” Miauwde ze met een warme glimlach op haar snoet, haar eigen angst tijdelijk vergeten. Haar glimlach verging meteen. Voor ze antwoord kon geven klonk er een schrille kreet en dook Celestialpaw langs haar heen op Snowkit dook. Ontzet zette de kleine she-cat een pas achteruit, geschrokken door wat ze voor zich zag. Haar hart brak in tweeën bij de aanblik. Bij alle giftige woorden die Celestialpaw naar Snowkit wierp. Alles om haar maar te kunnen raken en om die pijn te delen die zij op dit moment voelde. Pantherstar was haar vader geweest.. Greykit nam het op voor zijn zusje, kon ze het hem dat kwalijk nemen? Blueflower herpakte zich maar Icecream mengde zich al in het conflict, en daar was ze hem nu heel dankbaar voor. Ze had het liefste zelf ingegrepen. Zij was een queen, dat was haar taak. Nee.. ze was geen queen meer. Ze was Blueflower de deputy.

Stormflight kwam naar haar toe. Zijn bemoedigende woorden raakte haar wel, maar de schok was nog te groot voor haar om er goed op te kunnen reageren. “D-dankjewel, Stormflight.” Ze slaakte een zucht terwijl ze zich naar hem toekeerde. Wat was ze moe. “Ik .. ik heb in Crystalshell’s afwezigheid alle sterke warriors nodig om het kamp draaiende te houden.” Begon ze aarzelend. “Ze zal niet lang weg zijn.. gok ik. Zou je haar tegemoet willen komen wanneer zij morgenochtend terugkeert?” Stelde ze voor met een respectabele knik jegens hem. “Ik denk dat je zus alle steun kan gebruiken die ze kan krijgen,” Doch was Crystalshell geen week wezen. Maar toch.. Pantherstar zijn lichaam vinden en met StarClan praten moest toch een tol eisen van je? “En wil je een oogje open houden voor Brimpaw? Ik geloof dat ik haar net heb zien wegglippen. Ik hoop dat ze oké is,” Blueflower was geen fan van de rossige she-cat sinds zij Cottonpaw zo had toegetakeld. Maar ze zou het zichzelf kwalijk blijven nemen als ze in ieder geval niet íets deed in dit geval.

Haar woorden werden echter bijna overstemd door Celestialpaw die opnieuw was begonnen met schreeuwen. Zodra Icecream haar een voorstel deed had ze haar mondje geopend en was ze begonnen. Harder. Luider. Schriller. Zo schril dat het Blueflower haar oren pijn deed. Honorpaw mengde zich ook in het gesprek en deed nog een steek onder de gordel bij Snowkit. De queen in Blueflower begon de overhand te nemen, en ze stapte eerst naar Honorpaw toe, die zich had verstopt bij Appleseed. “Zo is het genoeg,” Miauwde ze zacht tegen haar. “Jullie zijn apprentices, en al bijna warriors. Zo praat je niet tegen een kitten die niet beter weet. Wat er is gebeurd toen Chivysniff is overleden is net zo traumatisch voor Snowkit geweest voor zo’n jonge kitten, als het verlies van Pantherstar voor jullie nu is. Juist nu moeten we er zijn voor elkaar, niet elkaar wegduwen.” Ze slaakte een zucht en wendde zich van Honorpaw af. Ze zag het niet zitten ook maar iemand te straffen vandaag. htNiet nu Pantherstar dood was. Niet nu ze nodig was. Oh Starclan, wat wilde ze graag slapen. En net toen ze dat dacht, zag ze ook Lynxfang vertrekken.

Blueflower stapte op Celestialpaw af en bleef voor haar staan. Ze huilde zo hard dat ze hen niet eens hoorde. Gilde zo hartverscheurend dat er geen twijfel bestond dat Pantherstar dit vanuit StarClan kon horen. Arme kind. “Celestialpaw?” Miauwde ze vragend, toon zachter dan daarnet. Hopend dat ze door haar exterieur kon breken om haar woorden te laten doordringen. “Zou jij met Stormflight willen meegaan straks? Hij zal klaarstaan om je vader’s lichaam te ontvangen als hij zal worden teruggebracht van de highstones. En ik zou je ook willen vragen of jij de wake wilt leiden, als we hem ten ruste zullen leggen in de rivier.” Voegde ze er aan toe, haar stem steeds zachter wordende tot alleen diegene die dicht om haar heen stonden het konden horen. “Je vader is een machtige kater die altijd zijn eigen plan trok. Alsjeblieft, doe je clangenoten niet nog meer pijn door zijn dood op hun te schuiven. Hij zou dat niet hebben gewild, toch?” Snorde ze. Ze zou later, als de emoties bekoeld waren en de ochtend gekomen en gegaan was, Celestialpaw en Snowkit apart nemen om hier wat aan te doen. Voor nu moest ze zorgen dat de clan kon rouwen.
TEMPTATION
i m p l o r e s _ y o u _ t o _ k n o w

TAG @Crowflight @Honorpaw @Snowkit @Celestialpaw

Het waren de woorden van Honorpaw die het meest pijn deden. Het was niet zodat ze geen respect had voor Riverclan, voor Pantherstar, maar Chivysniff had niet veel tijd met haar en d'r siblings gehad, niet voordat ze dood was gegaan. Snowkit liet haar oortjes zakken, terwijl ze zich dichter in de vacht van Icecream drukte. "Auntie Chivysniff leerde ons heel veel! Maar opeens was ze dood en was opa gemeen tegen ons en ik wist niet wat ik moest denken." stamelde ze moeizaam, maar voordat ze goed en wel iets had kunnen uitleggen, begon Celestialpaw nog harder te krijsen en deed de nieuwe deputy een poging om er tussen te komen. Haar rossige oogjes keken omhoog naar de crème kleurige kattin, toen wat ze zei best wel logisch klonk. Ze knikte alleen maar en wilde er verder geen woorden aan vuil maken. Immers was alles wat ze had gezegd fout geweest en had ze alleen maar meer problemen veroorzaakt. Ze krulde zich op tegen de lange vacht van haar oom aan en zuchtte zachtjes, wat een verschrikkelijke dag was dit geweest.

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Honorpaw mocht meestal vriendelijk en warm zijn, maar er waren momenten waarop ze dit gewoonweg niet vol kon houden. Het was niet alsof ze graag in gevecht raakte met anderen van haar Clan, maar de pijn die ze nu voelde werd verdubbeld door de woorden die Snowkit had gesproken, alsof haar vader niet meer dan een monster was geweest. Terwijl haar hart en die van haar zus braken, in duizenden stukjes die ze nooit meer aan elkaar zou kunnen plakken. Dat was het gevolg van het geven van een hart, van het houden van iemand. Niets zou ooit meer het zelfde zijn. Terwijl haar zus helemaal los ging in het verdriet, sprak zij maar twee of drie zinnen tegen de kitten. Het waren er twee of drie, en niet direct bedoeld om haar pijn te doen, maar wel om aan te tonen dat ze haar woorden niet had moeten spreken. Niet op dit moment. 'Auntie Chivysniff leerde ons heel veel! Maar opeens was ze dood en was opa gemeen tegen ons en ik wist niet wat ik moest denken.' Stamelde de kitten waardoor Honorpaw haar met grote ogen aan keek. 'Spreek de volgende keer, maar doe het niet op een moment waarop je diens familie zeer doet. Het doet zeer Snowkit, heel veel zeer. Je had het aan elke Clangenoot kunnen vragen, maar niet op dit moment. Niet met deze pijn,' Haar stem klonk zacht, zwak maar nog steeds helder door het geschreeuw van haar zus heen. Het was duidelijk dat de grijze kattin verslagen was, verslagen met het verlies. Ze had niemand gehad om op te steunen nadat ze Aegir was verloren, Chivysniff was verloren en nu verloor ze haar vader die al Moons achteruit was gegaan mentaal en daardoor ook fysiek. Het was toch anders, ze had hem nog steeds in zijn den kunnen zien, en dat was nooit meer mogelijk.

Het zorgde er voor dat de kattin misselijk van verdriet zich omdraaide en in de richting van Appleseed stapte om daar bij te gaan zitten, haar verdriet in zijn vacht te verstoppen. Hij leek op dit moment de enige die rustig was, en ze had de rust nodig. 'Zo is het genoeg,' sprak een stem, waardoor de kattin haar kop uit de vacht hief en met gepijnigde ogen naar de nieuwe Deputy keek. 'Jullie zijn apprentices, en al bijna warriors. Zo praat je niet tegen een kitten die niet beter weet. Wat er is gebeurd toen Chivysniff is overleden is net zo traumatisch voor Snowkit geweest voor zo’n jonge kitten, als het verlies van Pantherstar voor jullie nu is. Juist nu moeten we er zijn voor elkaar, niet elkaar wegduwen.' Haar blauwe blik werd scherper terwijl haar haren overeind schoten. 'En het was makkelijk voor mij om mijn tweede moederfiguur te verliezen, zo plots. Het was zeer zeker niet moeilijk dat iedereen zo erg rouwde dat er nergens over gesproken werd in de Clan. Dit had niet hoeven gebeuren als de Clan voor elkaar had gezorgd na het verlies van Chivysniff in plaats van de tekenen van verdriet te negeren.' Mauwde ze terwijl ze haar blik woest af wende. 'Je stelt nu twee Apprentices die enkel willen rouwen verantwoordelijk voor een kitten waar jullie als Queens voor hadden moeten zijn. Dus zeg mij niet dat ik mij verkeerd gedraag, ik ben niet degene die schreeuwt en ik houdt mij in, ondanks het feit dat ik het liefst nu iemand aanvlieg. Omdat het een kitten is en ze het niet verdiend. Maar waag het niet te zeggen dat ik niet zo mag praten, want die kitten is bijna Apprentice en zou net zo reageren als wij zo over Chivysniff spraken.' Haar stem klonk hol, zwak en schor voordat ze begon te janken en krijsen zoals haar zus al deed, helemaal over de toeren.

Ondertussen liep Blueflower in de richting van Celestialpaw maar wat ze daar probeerde wist de jonge kattin niet. Wat ze wel wist was dat ze woest was, woest op alles dat zo oneerlijk was. Woest op de pijn die ze maar niet kon onderdrukken, vermoeid leunde ze dan ook tegen Appleseed aan alsof hij de enige was die haar kon stoppen haar gedachten in de rondte te gooien, alsof hij de enige was die geen woorden sprak die haar nog verder over het randje heen zouden slepen. Ze wist niet meer wat ze wilde, nee ze wist wel wat ze wilde. Ze wilde haar papa terug, haar tweede mama terug. Ze wilde niet alleen zijn in de pijn die haar hele lichaam deed trillen en de snikken die haar borstkas deden schokken met de kracht van haar verdriet.

words: 773 | tag: Blueflower (reactie), Celestialpaw (benoemd), Snowkit (reactie) en Appleseed (reactie)

∎ ◣ ◥

_{Celestial trok zichzelf in de slachtofferrol, maar werd nog steeds berispt op het feit dat ze lelijk gedaan had tegen een kitten die niet beter wist. Alsjeblieft zeg, die kitten was bijna apprentice! Ze scheelden maar drie manen, dat was helemaal niks. Oh, het was dat ze al aan het huilen was en ze dit nu moest ophouden, maar anders had ze geschreeuwd tegen dat ding dat zich nu deputy noemde. Honorpaw zei er nog wat van, maar goed ook. Wat haar ook voldoening gaf was het feit dat Snowkit nu wel heel beteuterd leek en ook Greykit zijn excuses aanbood. Heel goed, zo hoorde het! Pantherstar's familie bovenaan, zo was het altijd geweest. Toen slikte ze. En even realiseerde ze zich weer heel erg goed dat dit nu niet meer zo was, dat ze nu 'normaal' was, en dat ze haar vader ook niet meer zien zou. Ze huilde. Blueflower sprak haar aan, zachter dit keer. Ze keek de ander aan, maar bleef huilen. Of ze met Stormflight mee wou gaan, en de wake wilde leiden. Celestialpaw wist het niet goed - ze twijfelde. Normaliter wist ze zo goed wat ze wel en niet wilde, wat haar mening was, hoe ze dacht. En nu was er één grote warhoop in haar gedachtes. "Ik schuif zijn dood op niemand af," bromde ze toen terwijl ze haar tranen van haar wangen afveegde. "Ik wil wel de wake leiden," gaf ze toen toch maar toe en keek zoekend om zich heen naar Stormflight.
@Blueflower @Stormflight}

Stormflight

Stormflight’s steunbetuiging werd goed ontvangen. Hij keek haar met een warme blik aan toen ze een bedankje hakkelde, duidelijk even verwilderd zijnde over heel de situatie als de rest van de katten in het kamp. Stormflight wist echter ook wel dat de rang dat zij had verantwoordelijkheden met zich meebracht waar geen enkele kat aan wilde voldoen na het horen van dit soort nieuws. Dat ze het zo sterk opvatte en dat ze er zo op reageerde, toonde enkel aan dat StarClan de juiste keuze had gemaakt. Blueflower was de rechtmatige rechterhand van Crystalshell en Stormflight was er van overtuigd dat ze het goed zou doen. Hij richtte zijn groene ogen op de kattin voor hem en gaf haar een knikje toen ze haar vraag stelde. “Natuurlijk,” stelde hij haar gerust. Hij fronste kort bezorgd toen ze het over Brimpaw had, maar op dat moment trok Celestialpaw de aandacht. Stormflight liet zijn blik naar de apprentice glijden en een steek van medelijden ging door hem heen toen hij de tranen op haar wangen zag. Ze was de dochter van Pantherstar; de Clan kon het haar niet kwalijk nemen dat ze handelde uit verdriet en woede. Hij liep naar haar toe en hij aarzelde licht, maar liet daarna toch zijn staartpunt kort op haar schouder rusten om haar te troosten. “Celestialpaw, ik weet dat we nu andere dingen aan ons hoofd hebben en dat er andere zaken zijn die prioriteit hebben, maar weet dat je altijd bij me terechtkunt als je wilt praten. Je hoeft hier niet alleen door te gaan,” zei hij op een zachte toon tegen haar. “We zullen samen je vader op gaan halen en ervoor zorgen dat hij een waardige wake krijgt, precies zoals hij verdient. Je vader was een machtige leader en niemand in RiverClan zal hem ooit vergeten.” Hij liet zijn staart van haar schouder gaan en richtte zijn blik op Blueflower, waarna hij haar een vastberaden knikje gaf. “Celestialpaw en ik zullen ervoor zorgen dat Pantherstar het afscheid krijgt dat hij verdient,” zei hij op een zachte toon tegen de nieuwe deputy. “Maak je geen zorgen. Het komt allemaal goed.”

Elfje

@Celestialpaw, @Blueflower

[Event] To Death's Heart - Pagina 2 Dbep0o11

De avond was aangelopen als een minimalistische soundscape; zoiets wat je van te vore hoorde bij een horror spel wanneer er iets beangstigend op aankomst is. Haar vacht voelde de gehele dag al kriebelig op haar lijf terwijl ze maar nerveus haar taken had gedaan. Een onbegrijpende onderbuik gevoel speelde met haar. Ze voelde zich daardoor alert, alsof ze er aankwam maar niet gezien werd. Het leek op een zenuwslopende dag zoals ze die in Windclan had. Telkens alert, alsof ze verwachtte dat Dainttwhiff om de hoek zou staan. Ze had wat proberen te kalmeren door op zoek te gaan naar de katten waarmee ze hier in Riverclan al wat een band mee had opgebouwd. Helaas waren ze er alle drie niet geweest. Crystalshell was weg met haar deputy taken, Lynx moest op patrouille en Pantherstar.. Pantherstar leek verdwenen te zijn. Misschien was dat onbewust het voorgevoel geweest dat er iets mis was met de grote grijze tom. Ze wist het niet en dat was een erg vervelende rusteloze gevoel. De she-cat had zich de rest van de dag teruggetrokken tot het zonlicht zich gedoofd had.

Het was de stem van haar vriendin die haar wekte; ze was blijkbaar uit eindelijk in haar nest in slaap gesukkeld. Verward hield ze haar kopje omhoog en schudde wat verdwaalde rietstengels van haar oortje af. Crystalshell sprak veder, haar woorden iets wat ze niet had verwacht. De grijze deputy was opgezocht door de voormalige overleden leader Butterstar. Starclan had tegen haar gesproken en dat gaf Shatteredice die extra schep boven op haar gevoel. Snel krabbelde de flame-point uit haar nest en liep de medicine cat den uit waar ze de gehele clan bijeen geroepen zag staan. Haar blauwe oog gleed langzaam over het toneel waar ze Crystalshell als laatste in haar blik kreeg. Ze maakte oogcontact met de ander precies op het moment waar ze het nieuws liet vallen.

Haar borstkas kneep voor een seconde strak samen toen de woorden haar oren hadden bereikt. Het was alsof de tijd kort gestopt werd en zij hier stond te bewegen terwijl alles en iedereen bevroren was. Haar hoofdje ging van links naar rechts; kijkend om haar heen, de wereld voor haar ogen te zien bewegen in een abnormale snelheid. Haar zucht die van haar lippen overrolde ging als slow motion en met haar laatste beetje zuurstof die ze uitblies zoomde alles weer terug in. De wereld ging weer door en roepende, huilende en boze katten stonden rondom haar. Crystalshell leek al te vertrekken en had de clan in de handen van Blueflower gehouden. Haar gezicht vertrok daardoor lichtjes maar ze kon er veder niks over denken. Haar gedachtes ging naar Pantherstar en hoe niemand van hem afscheid had kunnen nemen. Hoe zijn kinderen hier stonden, dat ze zomaar het nieuws op hun bord gelegd kreeg zonder enkele waarschuwing. Ze moesten gaan rouwen, rouwen om hun vader die zomaar verdwenen was zonder enkele afscheid. Ze wisten niet waar zijn lichaam was en als deze nog gevonden zal worden. Ze wist precies hoe ze zich moesten voelen nu. Ondanks dat ze zich graag wou bekommeren om zijn kinderen nu, om hun te helpen en te steunen, bleef ze toch staan. Haar staart had ze op de grond laten hangen terwijl ze toekeek in wat voorn hels pijnlijke toneelstuk het in geraakt was. Ze wou helpen maar dat kon ze niet.. Ze kon niks doen. Andere Riverclanners waren er al mee bezig en daarnaast.. wie wou nou geholpen worden door een ex-Windclanner net wanneer je vader dood verklaard was. Ze bleef waar ze was, al zou ze zo zodra het rustiger was zo goed mogelijk proberen om haar steun en hulp te beiden tijdens de wake. Ze zou er drie dagen wakker voor zijn om haar laatste dankbaarheid te tonen en om zijn gezin te helpen zoals hij dat gedaan had voor haar.

Hij hoopte dat het daarmee klaar was, maar dat was niet zo Honorpaw kwam er ook nog bij. Die aangaf dat ze geen echte dochter van Chivysniff was. Een zachte trieste zucht gleed over zijn lippen. “Ach lieverds toch, jullie hebben echt geen idee wat jullie elkaar nu aandoen. Elkaar pijn doen brengt Pantherstar niet terug. Brengt Chivysniff niet terug. De realiteit is helaas vaak harder dan dat we direct of ooit kunnen verwerken. Toch moeten we door, hoe dan ook. Dat zouden zij ook gewild hebben.” De naïviteit was van de kittens af en dat stak hem. Dat stak hem elke keer weer. De confrontatie die de jonge katten moesten krijgen met de realiteit. Die zo keihard en bitter was. Celestialpaw begon te huilen en hij kon haar zo niet achterlaten. Honorpaw begon vlak daarna ook. Alleen voordat hij ze kon troosten bekommerde andere katten zich al om hen. Gelukkig maar, ook Blueflower kwam erbij. Hij gaf de kattin een klein knikje, voordat hij zich weer helemaal op zijn kroos kon richten. Dan kon hij zijn pleegkittens met zich meenemen. Hij gaf Snowkit en Greykit een zacht duwtje met zijn neus. “Kom.” Miauwde hij zachtjes. “Zeg maar even niks meer Snow, Grey.” Vervolgde hij. Voordat ze onbewust het vuur weer aanwakkerde. Hij nam ze mee naar hun nest in de nursery, om met ze te praten.

Topic voor Snowkit & Greykit, maar ook open voor de andere sibs en kittens uiteraard: https://www.warriorcatsnl.com/t44115-youngsters-tend-to-save-the-whole-worldtijdens-event

_{Ze keek op toen iemand haar aanraakte. In steun, waarschijnlijk, maar Celestial moest de neiging om haar tong uit te steken onderdrukken. Echter keek ze de ander met grote, betraande ogen aan en glimlachte ze op zijn woorden. "Dankjewel," fluisterde ze zachtjes. Snowkit en Greykit werden weggehaald door hun 'vader', en met een ietwat giftige blik keek ze hen na. Ze zou hen terugpakken. Misschien niet nu, maar ooit zouden ze spijt krijgen van wat ze hier gezegd hadden!}

Onderwerp: Re: [Event] To Death's Heart