[Event] To Death's Heart

"laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen vis te vangen zich verzamelen. Haar stem was weer zo hard en dragend als altijd. Verbaasde kreten kwamen uit de dens, en ze wist dat er onrust heerste: Een nachtelijke bijeenroeping was nooit voor goed nieuws. Toen de open plek  gevuld was met zo'n beetje elk lid van Riverclan dat er was begon Crystalshell te spreken: "Ik ben zojuist bezocht door Butterstar. Riverclan, wij hebben onze leider verloren: Pantherstar is dood." Nu ze weer aan het woord was, was het makkelijker om door te gaan, om het karwei zo snel mogelijk te voltooien. "Ik ben nu de leader van deze clan, en moet nog voordat de maan haar hoogste punt bereikt een deputy benoemen. Gelukkig heeft Butterstar mij ook verteld wie zij gekozen heeft: Blueflower zal vanaf dit moment deputy zijn van Riverclan." Het was niet de eervolle benoeming die ze de kattin gegund had, maar er moest nu snel gehandeld worden. "Waar Pantherstar zich bevindt is niet bekend, maar hij moet gevonden worden: Iedere warrior mee wilt zoeken is tot morgen om sunhigh vrij van elke andere plicht." Wat had ze graag zelf meegezocht... Maar dat was onmogelijk: Zij had een andere taak. "Ik zal direct afreizen naar Highstones, en Dreamdust meenemen om mij te vergezellen." Die keuze was niet willekeurig: Eén van Pantherstar's dochters, toch nog een manier om de overleden kater te eren. "Tot ik terug ben staat de clan onder leiding van Blueflower, zo nodig met hulp van Icecream en Smokegaze." Ze keek haar deputy strak aan: Zij werd direct aan een vuurproef onderworpen. Zonder te blijven hangen sprong Crystalshell van de verhoging naar beneden, riep Dreamdust bij zich en verliet het kamp. Er mocht geen moment verloren gaan.

[Eerst Blueflower, daarna open]  

THIS WAS ALL A CRUEL ANGEL'S THESIS FROM THE START
b r o u g h t _ t o _ l i f e _ o u t  _ w i n d o w _ n o w _ i t s _ t a k i n g _ f l i g h t

Blueflower’s ogen vlogen open bij het horen van Crystalshell’s stem. Haar toon was meer dan genoeg om de kleine she-cat direct uit haar slaap te halen. Haar clangenoten slaakte verbaasde, ongeruste, of norse kreten, sommige boos dat ze op zo’n laat uur nog werden gewekt. Naast haar kwam Appleseed ook in bewegen. Ze begroef haastig haar neus voor een tel in zijn kraag, zoals ze dat altijd deed als ze zich niet op haar gemak voelde, en hees haar sprietige lijf toen ook uit haar nest. Haar gedachten bleven gefocust op één ding. Was er iets met Pantherstar? De imposante Riverclan-leider had nog wel het meeste geleden de afgelopen manen. Hij was zoveel verloren.. de gedachten alleen al maakte haar ziek. Ze had met hem te doen gehad. Hij was de muur, de frontlinie wat zo vaak tussen de clan en het gevaar had gestaan. Hij was moedig en machtig geweest. Het was ook een afschuw geweest om zo’n sterke kater te moeten zien wegkwijnen in de medicine den, gebroken over de dood van zijn geliefden. Blueflower betrapte zichzelf erop dat ze zich schaamde. Als ze aan Pantherstar dacht kon ze alleen maar in het verleden over hem denken. Alsof hij al weg was. Maar hij zou terugkeren. Sterker dan ooit. Zoals hij dat altijd had gedaan. Hun sterke leider.

De open plek in het kamp zat stampvol tegen de tijd dat iedereen zich bij elkaar had geschaard. Vanuit de openingen in de dens priemde nieuwsgierige ogen van toeschouwers die niet meer op de open plek erbij zouden passen. Blueflower ging op in de menigte met Appleseed aan haar zijde. Ze had nog een blik geworden richting de apprentice den toen ze de open plek was opgestapt, maar ze had Cottonpaw niet kunnen vinden tussen al die bontgekleurde haren. Tenslotte gingen haar blauwe ogen naar de hoge rots, naar Crysalshell. De she-cat die zo volhardend was in het gezicht van ontbering. "Ik ben zojuist bezocht door Butterstar. Riverclan, wij hebben onze leider verloren: Pantherstar is dood.” Blueflower had geen tijd om de woorden te verwerken die Crystalshell zojuist had gesproken. “Ik ben nu de leader van deze clan, en moet nog voordat de maan haar hoogste punt bereikt een deputy benoemen. Gelukkig heeft Butterstar mij ook verteld wie zij gekozen heeft: Blueflower zal vanaf dit moment deputy zijn van Riverclan." De schok die daarna volgde was genadeloos. Het leek alsof Starclan zojuist een plons ijskoud water over haar had laten vallen. Haar ogen werden groot en haar gelaat vertrok zich tot een van afschuw. Ze wist niet waar ze harder om wilde gillen. Pantherstar die dood was, of Crystalshell die zojuist haar zonder pardon tot deputy benoemde. Blueflower moest gaan zitten toen ze haar poten gevaarlijk voelde zwenken. Ze was een queen. Een heuse queen. Een hele, heuse queen. Het besluit was genomen. Het had vastgestaan. Ze had een jaar rondgelopen met juist dát besluit. Een jaar van twijfelen. De knoop doorhakken. Terugkrabbelen. Weer de knoop doorhakken. Ze was zelfs een stukje verloren van haar eigen identiteit in haar zoektocht naar haar purpose. Maar haar benoeming tot queen begon ze zich net weer zichzelf te voelen. Zoals ze had gedaan toen ze Appleseed had leren kennen al die manen geleden.

Terwijl ze een piepkleine: “Wat?” uitstootte keerde alle ogen, die zich voor een tel op Blueflower hadden gericht en als messen door haar heen leken te steken, weer terug naar Crystalshell. Blueflower’s hoofd kon het niet bijhouden. Ze hoorde niet eens meer wat er daarna werd gezegd. Maar wat haar verdoofde status een beetje doorbrak, waren de woorden ‘direct afreizen naar de Highstones’ en ‘staat de clan onder leiding van Blueflower.’

Blueflower kwam in één flits in beweging. Ogen vlammend. Schouders recht en een schreeuw van protest in haar keel. Maar ze zou de kans om die te gelasten nooit krijgen, want één blik van Crystalshell was genoeg om haar kreet in de kiem te smoren. Het was een strakke blik. Geen wrede blik. Doch allesbehalve vriendelijk. Een blik waar ze aan gewend was geraakt wanneer Crystalshell bevelen naar anderen had toegeworpen. Nu die blik op haar gericht was, voelde hij plots heel anders. Het was een blik die zei: nu niet. Letterlijk en figuurlijk zonk Blueflower terug op haar bips. Versuft. Crystalshell had zich een weg door de menigten katten gebaand, en verdween met een luide plons door het riet de rivier in.

SCORCHING PATHOS IF YOU BETRAY YOUR MEMORY
f o l l o w _ t h i s _ d e v i a n t _ d i v i n e  _ p h i l o s o p h y

Een bijeenkomst om deze tijd kon onmogelijk goed nieuws zijn. Crowflight ontvouwde zich en kwam overeind uit zijn hoekje in de warrior’s den om net als de rest van de clan de open plek te vullen. Aan de rand bleef hij zitten, staart zorgvuldig om zijn poten geslagen. Zijn vermoeide gele ogen richtte zich op zijn zus die boven op de rots stond en de bijeenroeping had laten klinken. Het was bijna van nature om haar tegenwoordig daar boven te zien staan, als de leider die ze op een dag zou zijn. Dat die dag vandaag was ging tegen al zijn verwachtingen in. Pantherstar… dood? Alle vermoeidheid leek in een klap uit zijn lichaam te verdwenen terwijl Crow’s oren naar voren schoten en zijn ogen verwijderde. Sure, hij was nooit de meest trouwe clankat geweest met zijn voorkeur voor avontuurtjes op zijn tijd, maar hij had net als iedere andere Riverclanner respect gehad voor de imposante kater die aan het hoofd van hun clan had gestaan. 

Het betekende dat Crystalshell de nieuwe leider was, ze zou haar negen levens ontvangen en aan het hoofd van Riverclan staan. Eindelijk zou ze de rol vullen waar ze voor gemaakt leek te zijn. Crow’s felle ogen gleden kort naar zijn poten. Het was bijna alsof hij de verantwoordelijkheid ook op zijn schouders voelde drukken. Vanaf nu kon iedere actie die hij nam haar reputatie aantasten, verpesten zelfs als het echt verkeerd ging. Nog meer verantwoordelijkheid ging uit naar hun nieuwe deputy, Blueflower, de moeder van zijn apprentice. Tijd om het te vieren was er niet, de mededelingen gingen verder. Met nieuwe aandacht luisterde de tabby. Pantherstar zoeken terwijl Crystalshell naar de Highstones zou reizen en Blueflower de tijdelijke leiding zou hebben. Daarmee was de bijeenkomst voorbij en vertrok Cyrstalshell. ”Wees voorzichtig,” mauwde Crowflight haar na, niet zeker of ze de woorden nog opving.

Gele ogen gleden door het kamp en eindigde op hun kersverse deputy. Misschien was dit het moment om wat van die verantwoordelijkheid die hij zo probeerde te ontwijken op zich te nemen. Een moment om goede keuzes te nemen. Met langzame passen sloot hij zich aan bij Icecream en Blueflower. ”Gefelicteerd,” begon hij tegen de deputy. ”Als er iets is waarmee ik kan helpen?” bood hij ook aan.

tag: Blueflower, Icecream

Ze had geen idee hoe ze dit verwerken moest. Wat deed je met dit soort nieuws? Haar ogen stonden groot en haar hart stond stil. Er gebeurde zoveel in haar lichaam, maar er kwam geen waardig response uit haar. Haar vader was dood, weg. Dat betekende dat ze hem nooit meer zou zien. Hij zou haar nooit meer terechtstellen, maar ze zou hem ook nooit meer kunnen knuffelen. Ze had niet gedacht dat hij ooit dood zou gaan. Ergens wilde ze het verhaal niet geloven. Als haar vader dood was, waar was zijn lichaam dan? Maar ze had hem gezien de afgelopen tijd. Ze was niet dom en ondertussen wel oud genoeg om te zien dat het slecht met hem ging. Ze had nooit haar best gedaan om hem te helpen. Had gewacht, totdat hij er zelf bovenop zou komen. En nu had ze spijt. Celestialpaw was normaal zo stoer, zo gebekt. Maar nu huilde ze. Want ze zou haar vader nooit meer zien. En ondanks dat hun band beter had kunnen zijn (immers had ze hem niet ontzettend vaak gesproken, was hij streng en altijd druk geweest), bleef het haar vader. Een verdere reactie bleef voor nu nog uit.

<sub>De sterren stonden hoog aan de hemel toen ze werd wakker gemaakt. Direct was er geroezemoes in de apprentice den. Een clanmeeting, nu? Opgewonden krabbelde ze dan ook uit haar nest, haar pluizige vacht stond alle kanten op, maar ze was te nieuwsgierig om maar te wachten. Ze haastte zich uit de den, de andere katten volgend naar de open vlakte. Het was Crystalshell die een bijeenkomst had geroepen, wat ze wel vaker deed de laatste tijd. Ze kende de deputy niet echt goed, ze was streng en straalde gezag uit, iemand waar je dus bij uit de buurt moest blijven. Ze had echt geen zin om op haar kop te krijgen voor iets wat ze deed. Wat ja, zulke figuren zochten altijd wel iets op wat je verkeerd deed. Cottonpaw wurmde zich tussen een paar katten door om beter te kunnen zien wat er gebeurde, waarna ze haar zwart gepoetste neusje de lucht in stak en twee stralende, blauwe oogjes omhoog keken naar het silhouet van de grijze poes in het maanlicht.

Maar de mededeling die kwam was alles behalve verwacht voor de apprentice. Pantherstar... dood? Wacht, hoe? Hij was toch niet zo lang leider, hoe kon hij nu al dood zijn? Leiders hadden toch negen levens? Of was dat allemaal een mythe, een verhaaltje op kittens lekker te maken. Was de leider net zo sterfelijk als de rest van hun? Zo simpel de opmerking was, hoe makkelijk het vergif van twijfel in haar brein was gekomen. Maar de volgende mededeling was anders, héél anders. Blueflower, háár moeder, werd deputy. Haar moeder was uitgekozen. Een grote grijns kwam op haar snoetje. Haar mama werd de baas! Hihi, wat gaaf. Haar staart kwam wat omhoog, maar iemand schreeuwde hard nee. Nee? Pardon? Haar oren draaiden naar achter en ze schoot een kwade blik naar waar het geluid vandaan kwam. Wie durfde aan haar moeder te twijfelen?! Maar het was Honorpaw die het gezegd had, en niet veel verderop zag ze haar vriendinnetje Celestialpaw huilen. Hun vader was dood... Haar boze uitdrukking werd vervangen met een blik vol medelijden, maar ook een beetje ongemak. Ze wilde zo graag blij zijn voor haar moeder. Maar hoe kon ze feestvieren als zoveel katten verdrietig waren? Moest zij ook verdrietig zijn? Eigenlijk was ze dat niet, namelijk... Ze bleef enkele seconden weifelend op haar pootjes staan, maar uiteindelijk koos ze ervoor dat ze liever blij was dan verdrietig. Dat ze liever juichte dan naar de grond keek. ‘Blueflower! Blueflower!’ schreeuwde ze dan ook door de kille lucht, waarna ze op een verende pas richting haar moeder liep. Ze leek nogal overdonderd, maar Cottonpaw gaf snorrend een kopje langs haar kin. ‘Oh mama, je bent deputy! Wat ontzettend gaaf,’ miauwde ze met twinkelende oogjes. Op haar snoetje stond een brede lach. Iedereen was zo bedompt, er mocht toch iemand gelukkig zijn voor haar moeder? Want het was ergens, ondanks alles, goed nieuws! Toch?</sub>

YOU'RE UNAWARE THOUGH
n o w _ t o _ w h a t _ f a t e _ w i l l _ s o w

De opeenvolgende plons die had gevolgd zodra Dreamdust achter Crystalshell was aan gedoken seinde het startschot in. Er was geen tijd voor felicitaties. Om de huidige situatie te verwerken. Ze moest nu handelen. Op dit moment. Butterstar had haar gekozen. Zij? De kleine crémekleurige huismuis die nooit haar best had gedaan om op te vallen tussen haar clanmates. Wat kon Starclan in haar zien dat zij had gemist? Haar helderblauwe ogen ontmoette die van Icecream die met een vriendelijke blik op haar was afgestapt en direct zijn hulp aanbood. “Um-” Blanco. Niets. Haar hoofd was een lege schil zonder zinnige inhoud. De waarheid begon haar in te halen. Pantherstar is dood. Ik ben deputy. Crystalshell gaat zijn lichaam zoeken. Oh, wat zou ze graag in tranen zijn uitgebarst en haar kop hebben begraven in Appleseed’s kraag. Ze kon niet eens rouwen om haar gestorven leider. Niet nu ze Honorpaw’s hartverscheurende kreet van verdriet hoorde,  Icecream en Crowflight naar haar toe waren gekomen op zoek naar leiderschap, Celestialpaw stilletjes huilde en Cottonpaw naar haar toe kwam. Cottonpaw!

Bij de aanblik van haar dochter kwam Blueflower weer langzaam tot leven te komen. Haar dochter. Haar liefste dochter. Het enige wezentje die haar kracht gaf dit moment. Cottonpaw’s blijde verschijning weerkaatste sterk tegen het onrust en verdriet dat om hen heen hing. “Cottonpaw!” Snorde ze schor terwijl ze vlug haar kin harder naar beneden duwde toen Cottonpaw erlangs streek. “Er is nu geen tijd voor felicitaties..” Haar stem klonk zo zwak dat het meelijwekkend was. Ze haalde diep adem en probeerde haarzelf bijeen te rapen. “We.. moeten de clan op de been houden tot Crystalshell terug is,” Nu sprak ze tegen allen die om haar heen stonden. “Ontferm je over elkaar. Geen kat hoort alleen te zijn in tijden van verdriet zoals dit..” Haar ogen begonnen te prikken. Nee. Niet nu. Later. Haar ogen brandde, maar ze weigerde een traan te laten. Vastberaden beet ze op haar lip. Als Crystalshell terugkeerde kon ze haar vertellen dat dit niet kon. Ze wou geen deputy worden. Dat ging ze ook niet worden. Alles behalve dat. Ze moest nu zien te overleven tot de zon opkwam en ze terug zou keren. “Crowflight, wil je alsjeblieft naar Honorpaw en Celestialpaw toegaan? Iemand moet ze opvangen..” Ze slikte moeizaam terwijl ze haar blik op Crowflight liet rusten. “We moeten.. we moeten een service houden voor Pantherstar,” kwam er daarna over haar lippen. Haar stem kreeg genoeg kracht om hoorbaar te worden voor de katten om haar heen. “We kunnen nog niets voor hem doen tot zijn lichaam bij ons is teruggekeerd. Als iemand behoefte heeft hieraan.. s-stel ik voor dat we een stille wake voor hem doen. Hier. In het kamp. Onder de sterren waar hij ons kan zien..” Blueflower haar stem begon te hakkelen, haar oren draaide achteruit. Maar ze stond nog. Op haar vier poten. En ze huilde niet. De woorden van Crystalshell leken ver weg nu.

"Er was altijd iets belangrijkers om voor te zorgen, dat hielp in het verwerken. Eerst Fireside en Icecream.. Daarna de clan. Als anderen hulp nodig hebben is het makkelijker om je eigen problematiek op hold te zetten."

TEMPTATION
i m p l o r e s _ y o u _ t o _ k n o w  

TAG @Cottonpaw @Crowflight @Icecream @Appleseed @De hele clan

tonight i walk with matter gone

Appleseed had zijn ogen bijna meteen open gedaan toen de stem van Crystalshell door het camp donderde. Het was stil geweest, bijna iedereen was gaan slapen, behalve de nachtuilen van de clan. Hij had geen tijd om zich uit te rekken sinds de den bijna meteen op zijn kop stond. Een clanmeeting, nu? Met een slaperig hoofd stapte hij dan ook in het licht van de maan. De sterren fonkelden boven zijn hoofd. Ze waren fel vandaag en zag hij nu een vallende ster? Met een grote voorpoot wreef hij de slaap uit zijn ogen. Hij gaapte eens luid terwijl hij neerplofte naast een paar vrienden.

Wat hij kreeg te horen was echter een koude douche. Hij kon amper geloven dat hij twee seconden geleden nog stond te geeuwen. Zijn levendige ogen stonden wijd open, net zoals zijn bekje. Hij kon even niet reageren. Pantherstar... Zijn hart leek wel plat gedrukt te worden. Het had moeite met heel te blijven, maar dan... de nieuwe deputy. Blueflower. Die gedachte duurde wel even tot hij helemaal de bodem van zijn brein had geraakt. Pas toen hij het opgewonden stemmetje van Cottonpaw hoorde leek zijn trance verbroken. Hij voelde zich nog wel verdoofd, maar zijn gedachten stuurden hem automatisch naar het veiligste plekje dat hij kende: zijn gezin.

Appleseed ging door een muur van katten heen, hier en daar botsend. Tranen prikten in zijn ogen, maar hij had een klein glimlachje op zijn gezicht. "Sorry, pardon, euh wil je even aan de kant, sorry...", mompelde hij tegen de omstaanders tot hij uiteindelijk de twee mooiste dames in het oog kreeg. Hij verhoogde zijn pas tot hij ze kon omhelzen. Zijn partner had haar zegje al gedaan en hij had even een hoge nood om ze allebei te knuffelen. Deputy's hadden ook gevoelens! Een enkele traan zwierf over zijn wang, maar hij glimlachte toch breed. Een lik voor Cottonpaw en een liefdevol neusje voor Blueflower werd gegeven. "Ah jij die bevelen geeft is toch wel heel erg sexy," fluisterde hij in het blauwe oortje van zijn partner. Hij liet ze los en krulde zijn staart rond Cotton heen, haar een knipoog gevend. "Misschien kunnen we ook allemaal wat moois verzamelen voor Pantherstar..."" Appleseed probeerde de brok die vormde in zijn keel weg te kuchen. "Laten we jullie mooiste schelpen, parels en veren in een kringetje leggen?"

Tag: Cottonpaw, Blueflower, De clan

Brimpaw's uitdrukking veranderde van ongeïnteresseerd naar geschokt naar zorgvuldig in de plooi gehouden terwijl ze Crystalshell's woorden aanhoorde. Pantherstar, dood? Starclan, wat was er van deze clan geworden. De leiders vielen neer bij bosjes. Maar ze had geweten dat Pantherstar niet zo sterk was als haar moeder, dat hij heet nooit net zo lang zou uithouden. Zeker toen zijn dochter gestorven was en hij daar praktisch aan onderdoor gegaan was. Hmpf. Brimpaw klemde haar kaken op elkaar. De clan raakte in chaos - Blueflower was tot deputy benoemd en probeerde het kalm te houden, en haar partner riep iedereen op om mooie schelpen, parels en veren in een kringetje te leggen. Brimpaw rolde geïrriteerd met haar ogen. Wat waren ze, kittens? Niet meer in staat dit misselijkmakende hoopvolle koppel nog aan te kunnen kijken, draaide ze zich met een ruk om en liep ze het camp uit. Starclanverdomme, wat een fake zeemzoete katten waren het toch allemaal. Het leven zou makkelijker zijn als ze niet allemaal zouden doen alsof en gewoon de harde realiteit onder ogen konden komen.

De kleine sneeuwwitte kattin geeuwde, voordat ze zich omdraaide in haar nest, het nest van haar pleegmoeder dan wel, en haar pootjes uitrekte. Ze had een heerlijk dutje achter de rug en was nog maar half wakker toen ze de stem van de deputy hoorde. Eventjes maakte haar hart een sprongetje, immers was het bijna zo ver dat ze apprentice zou worden. Had ze de dagen verkeerd geteld? Had ze zich daadwerkelijk verteld en was ze vandaag al oud genoeg? Ze wist 't niet zeker, maar ze wist wel dat ze zo snel ze kon uit haar nest moest kruipen om te kijken wat er aan de hand was.
Maar het nieuws dat ze hoorde was niet vrolijk en gelukkig zoals ze had gewild. Haar oortjes zakte in d'r nek toen ze hoorde dat haar opa was overleden en dat Crystalshell nu leader zou zijn. Ze wist niet zeker of ze er blij mee moest zijn, of verdrietig. Een brok vormde zich in haar keel, terwijl ze langzaamaan bij de groep aansloot en bijna tegen de nieuwe deputy aan wandelde. Snowkit keek eventjes omhoog, naar de hemelblauwe ogen van Blueflower. Nu pas merkte ze dat ze precies tussen Cottonpaw en Appelseed in stond en voelde een ongemakkelijke rode kleur op haar oortjes verschijnen. Iets wat toch al makkelijker zichtbaar was door haar lichte witte vacht. Ze kroop langzaam achteruit, maar moest toch iets van d'r hart af krijgen. "Blueflower?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze omhoog keek. "Betekend dit dat opa nu bij de slechte katten is?" Immers had Pantherstar Chivysniff vermoord, toch? Toch!?

Fel schoot haar blik richting Cottonpaw, haar vriendinnetje, die plots begon te juigen. Haar haren kwamen overeind. Hoe durfde ze! Die vieze, vuile gore kreng! Haar moeder corrigeerde haar meteen, maar dit zou Celestial niet zomaar vergeten. Ze werd ietwat bedaard toen Appleseed iets moois voorstelde; schelpen, parels en veren verzamelen, voor haar papa. Haar papa, die ze nooit meer zou zien.. Opnieuw kwamen er traantjes in haar ogen, maar deze knipperde ze woest weg toen ze Snowkit, haar nichtje, iets héél ergs hoorde vragen. "HOU JE STINKMUIL!" gilde ze woest terwijl ze op de ander af rende en haar hard in haar gezicht probeerde te slaan. "MIJN PAPA WAS DE BESTE LEIDER OOIT!!" Hard ademde ze in, met een kleine piep in haar keel. "Als je niet heel snel oplet, zal ik je laten zien waar katten die slechte dingen zeggen naartoe gaan," dreigde ze toen met hoge, schelle stem, haar wangetjes nog nat van de tranen.

Nog voordat ze goed en wel antwoord had gekregen van Blueflower, hoorde ze opeens een gil achter haar en kwam er iemand op haar afgestormd. Snowkit maakte zichzelf klein toen ze merkte dat het haar nicht, Celestialpaw, was. Met haar oortjes in d'r nek luisterde ze naar wat er tegen haar geschreeuwd werd en ze dook weg toen er een poot rakelings langs haar snorharen heen ging. "Maar, maar," stamelde ze zachtjes. Haar rossige oogjes waren waterig, terwijl ze een poging deed om haar nicht aan te kijken. "Opa heeft auntie Chivy vermoord." Een kleine snik was te horen, terwijl de kitten begon te beven. Ze mocht dan wel bijna apprentice zijn, maar dat betekende niet dat ze geen gevoelens had. "Opa was gemeen tegen me toen ik bij auntie wilde gaan liggen. Hij wilde me weghebben. HIJ NAM HAAR MEE, HIJ MOCHT AUNTIE NIET MEENEMEN." Het snikken werd overschaduwd toen ze haar stem verhief en angstig en gepijnigd naar Celestialpaw keek. "Jij doet stom!" kwam er daarna nog als een soort van belediging uit.

[@Celestialpaw @Blueflower]

Hard snoof ze toen ze het gekraam van de ander moest aanhoren. Och wat was ze ZIELIG! Celestial trilde van woede en haar staart stond vervaarlijk de lucht in. "Mijn papa heeft niemand vermoord, en moet je jezelf horen, dom wicht!!" siste ze woedend. "Chivysniff was niet eens jouw tante, ze is niet eens jouw echte familie! Het was zijn dochter en mijn grote zus, voor jou was ze helemaal NIEMAND! Jij bent helemaal NIETS waard in deze familie! Én Starclan zal jou NOOIT accepteren, vieze vieze VONDELING!" Ze gilde weer. Celestial hoopte dat ze iedere gevoelige snaar raakte die ze maar raken kon. Ze wou deze bitch kapot hebben, helemaal kapot.

De kater had goed liggen slapen, goed tot hij wakker werd vanwege zijn zusje die zat te bewegen in het nest. Ook zijn nieuwsgierigheid werd gewekt toen er heel wat stemmen buiten klonken en de grijze kitten kroop ook uit het nest, snel trippelend naar het geluid toe. Blijkbaar was er een nieuwe deputy, blijkbaar was opa er niet meer. Blijkbaar was er een nieuwe deputy, een poes genaamd Blueflower. Met verbaasde oogjes keek hij op naar alle katten. Hij kwam wat dichterbij en hoorde heel wat stemmen door elkaar, waarbij de kleine tom zijn oren spitste en de vraag van zijn zus hoorde, maar al meteen werd belemmerd door een apprentice, de dochter van Pantherstar dan nog wel. Boos keek hij toe, boos hoe ze haar een dom wicht noemde, dat ze helemaal niets waard was in deze familie. Dat de sterren haar nooit zouden accepteren, maar het was haar schuld niet, opa was gemeen geweest. Tante was weg, al was hij niet zeker of het wel door opa kwam. “Jij bent zelf een dom wicht jij stomme witte rat!”, snauwde hij boos naar haar toe, hij was misschien klein maar hij had een grote mond. Een erg grote mond. Zijn familie moest beschermd worden, zij moest boeten voor haar woorden. Boeten voor haar acties. Boeten voor te zeggen dat Snow helemaal niets waard was. Want ze deelden hetzelfde bloed, als Snow niets was, dan was hij ook niets. En dat was niet waar, want ze waren beiden sterk, slim en geweldig. En zolang ze maar wat voor elkaar betekenden kwam alles goed terecht. De kater zette zich in een houding, klaar om aan te vallen wanneer nodig. “Zeg nog EEN iets over MIJN ZUS en ik BIJT PERSOONLIJK JE HELE KOP ERAF” Zelfs als het hem waarschijnlijk toch niet zou lukken, hij had wel alle moed bij elkaar opgeraapt.

Tags: Celestialpaw, Snowkit, …

Celestialpaw ging helemaal over de rooien heen. Snowkit voelde hoe ze zich nog kleiner maakte, naast de even witte kattin die tegen haar stond te schreeuwen en te tieren. Het was pas toen ze begon over dat ze nooit echt bij de clan zou horen, dat ze overeind kwam. De sneeuwwitte kitten was nooit bijster groot geweest, iets wat ze ook nooit zou worden, maar ze zou dit niet over zich heen laten komen. Ze had haar bek al open gedaan om antwoord te geven, toen haar broer Greykit opeens naast haar stond en begon terug te schreeuwen tegen Celestialpaw. Snowkit voelde eventjes wat van moed terug komen, samen met haar broer kon ze dit toch wel aan. Nog steeds had ze geen tijd om antwoord te geven op alles wat tegen haar werd gezegd, nu was het haar oom die tussenbeide kwam en het bekvechtende groepje uit elkaar haalde. Snel kroop Snowkit in de lange vacht van haar oom en luisterde naar wat hij te zeggen had. Ook hij begon over dat het niet klopte wat ze dacht over Pantherstar en dat Chivysniff er zelf voor had gekozen om dood te gaan. Dit was iets waar ze haar kop niet over kon buigen. Als auntie zoveel van hun had gehouden, waarom zou ze dan dood willen? Icecream gaf Celestialpaw het bevel om te gaan zoeken naar Rookpaw, terwijl zij en Greykit mee moesten naar de nursery. Blijkbaar zouden ze uitleg krijgen over wat gebeurd was. "Ja, oom Icecream," miauwde de kleine kitten te neergeslagen.