Youngsters tend to save the whole world[Tijdens event]

Toen hij ze mee had weten te nemen, ging hij bij hun in het nest liggen. Zijn staart beschermend om de kittens heen. Ja, ze zouden bijna apprentice worden, maar dat maakte ze nog niet volwassen. Alle schreeuwende katten daarstraks waren nog niet volwassen en dat maakte de situatie des te pijnlijker. Ze deden elkaar onbewust zo onnodig pijn. Niemand had bewust iemand pijn gedaan en toch was het gebeurd door alle emoties. Daar moest hij met ze over praten. Ze moesten hun harten kunnen luchten. Ook moest hij even goed uitleggen hoe alles nu echt was gegaan, dat was hem wel duidelijk geworden. Alles was ook zo snel gegaan na Chivysniff haar dood was hij al snel meegenomen door de twolegs. Nadat hij terug was gekomen had hij niet doorgehad welke vragen er nog leefden bij zijn pleegkittens. Al probeerde hij ze alle aandacht te geven, dat was hem gewoon niet opgevallen. Misschien was dat ook een fout van hem, maar blijven hangen had geen nut. Ze moesten het er over hebben, alleen dat zou helpen. “Jullie mogen mij alles vragen en alsjeblieft lucht je hart. We gaan nu niet boos op elkaar worden oké? We laten elkaar de vragen stellen en als je een vraag niet leuk vind, zeg dat dan, maar zeg het rustig.” Hij schonk zijn kittens een warme en bemoedigende glimlach.

[@Snowpaw, @ Greypaw", @ Aurorapaw~, @Nippykit, @Northernkit & open]

Hun pleegpapa had hen meegenomen, weg uit de chaos die erbuiten afspeelde. Er was veel gehuil geweest, veel geschreeuw, en al had hijzelf proberen zijn zusje te beschermen, toch viel het hem niet echt goed. De grijze kitten kroop het nest in en duwde zich wat in de staart van Icecream, waarna hij naar hem keek met zijn groene ogen. De grote kater zei dat ze hun hart mochten luchten en vragen mochten stellen. Zijn blik gleed over zijn siblings en hij keek toen terug naar zijn ‘papa’. “W-waarom deed Celestialpaw zo gemeen tegen Snowkit? W-waarom heeft tante Chivy ons verlaten?”, vroeg de kleine tom met een wat hogere stem dan normaal, een beetje nerveus zelfs. Nerveus voor het antwoord. Hij wilde Snow alleen maar beschermen in die tijd, wilde de grotere witte poes duidelijk maken dat ze wel iemand was en wel in deze familie hoorde. Andere katten hadden hun toespraken gedaan en nog wat andere dingen gezegd, maar hij zat niet op te letten, hij maakte zich enkel zorgen over zijn siblings toendertijd. Wilde dat ze veilig waren van slechte woorden en gevaarlijke dingen. En zijn tante- tante Chivy had hen verlaten. Hij was zo boos toen hij ondervond dat ze nooit meer zou terugkomen, hij kon er niet tegen. En nu was de kitten er wel wat overheen, maar het voelde nog steeds als een soort van verraad. Zijn groene ogen keken vol verwachting naar de grotere kater, in de hoop dat hij hem niet zou afkappen zoals Celestial bij Snow had gedaan toen zij een vraag had gesteld.

Toen de katten begonnen te schreeuwen had Aurorakit zich er niet mee bemoeid. Ze was stilletjes weg gekropen omdat ze het even niet meer wist al was ze ergens blijven hangen tussen de andere katten die haar de weg geblokkeerd hadden. Haar oortjes waren naar achteren gezakt en ze wist echt even helemaal niet meer wat ze moest doen nog zeggen. Tot Icecream hen allemaal op kwam halen en mee nam naar de kraamkamer waar ze in hun nest konden haar liggen. Zelf kroop ze tegen zijn borst aan en hoorde zijn hart bonken. Daar werd ze wat kalmer van Greykit was de eerste die vragen begon te stellen. 'Waarom hebben de tweebenen je meegenomen gehad en hoe was hen dat gelukt?' ze voelde zich slecht op haar gemak en dat was duidelijk in haar piepstem te horen. Aurorakit probeerde hun pleegvader aan te kijken, maar het lukte niet echt als ze zo lag, maar het kitten wilde zich even niet gaan verplaatsten.

Met haar kopje laag, haar staart nog net niet tussen d'r pootjes en d'r oortjes in d'r nek gedrukt, was Snowkit achter haar oom aan gelopen. Ze liep achteraan de groep, het geschreeuw en de rest achter zich latend en niet wetend wat ze ervan moest denken. In haar idee had ze niets fout gedaan. Misschien had ze dingen niet goed begrepen, maar dat maakte haar geen slechte kat, toch? Ze huiverde eventjes en voelde hoe haar dunne vacht de kille wind erdoor heen liet glijden. Ze zou altijd kleiner en zwakker zijn dan haar siblings, maar ze wilde 't goede doen voor de clan en het zag er niet naar uit dat haar dat ging lukken op deze manier. Ze sjokte achter Icecream en Greykit de nursery in en luisterde naar wat haar oom te zeggen had. Ze mochten van alles vragen en Greykit branden meteen los. Aurorakit, die nog in de nursery had gezeten, volgde al snel. Snowkit besloot haar mond te houden en kroop gewoon tegen haar oom aan. Ze probeerde haar kleine lichaam te verbergen onder de lange vacht van Icecream, nu wilde ze niets meer ermee te maken hebben. Ze wilde slapen en hopen dat alles een slechte droom was.

De kittens verstopten zich in zijn vacht. Het had ze geraakt, de bleekt uit alles. Het was ook niet niks wat er allemaal was gebeurd de laatste tijd en wat er daarnet allemaal was geroepen. Het had ze pijn gedaan, een pijn die hij niet zou kunnen wegnemen. Hij kon het uitleggen en hij hoopte dat ze het daarmee zouden kunnen verwerken. Het een plekje zouden kunnen geven. De eerste vragen kwamen van Greykit. Hij begon over Celestialpaw en over waarom tante Chivysniff weg was. Daarna vroeg Aurorakit waarom de twolegs hem hadden meegenomen en hoe ze dat hadden gekund. Hij besloot maar te beginnen bij de dood van Chivysniff. Vanaf toen was er enorm veel veranderd voor het nestje. “Chivysniff hield zielsveel van jullie, maar het ging al een tijdje wat minder goed met haar. Ze was trots als ze naar jullie keek. Warm en liefdevol. Alleen daarnaast merkte ik dat het minder werd, dat ze zich afsloot. Ze was klaar om naar StarClan te gaan. Soms is het heel erg oneerlijk en het moment is nooit goed. Zulke keuzes voelen altijd verkeerd, maar het was voor haar het beste. Jullie moeten weten hoe trots ze op jullie was en hoeveel ze van jullie hield. Ze waakt nu als een ster over jullie in StarClan, daar kan ze zichzelf weer zijn en ik weet zeker dat die trots en die liefde daar niet is veranderd.” Miauwde hij toen zachtjes tegen zijn pleegkittens. “Zij heeft jullie nooit in de steek willen laten en ik ook niet, maar soms gebeuren er dingen waardoor het onmogelijk is om zo vlakbij te zijn. Zo vlakbij dat jullie je neus in onze vacht kunnen duwen. Maar we zijn er altijd, vergeet dat nooit. Ook al voelt het misschien ver weg, we zijn er altijd. De twolegs hadden kooien neergezet, vlak na de dood van tante Chivysniff. Ik had de kooi te laat door en hij ging dicht voordat ik er erg in had. Je kunt daar met geen mogelijkheid uit komen. Het is te sterk voor katten, daardoor konden ze mij meenemen. Waarom ze het hebben gedaan? Dat weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed, maar de knip in mijn oor zal mij er altijd aan blijven herinneren.” Even was er pijn in zijn helderblauwe ogen te lezen, maar dat knipperde hij snel weer weg. “Ik maakte mij zo’n zorgen om jullie en ik was zo ontzettend blij toen ze mij weer vrij lieten. Jullie willen niet weten hoe erg ik jullie mistte daar.” Hij gaf ze allemaal een lik over hun kopjes. “En waarom Celestialpaw zo deed? Haar vader is pas net naar StarClan. Dat is voor haar een hele grote klap en daar wordt ze heel verdrietig van. Net zo verdrietig als jullie waren toen tante Chivysniff dood was. Dat is heel erg verdrietig en daardoor reageren katten soms anders. Soms veel heftiger dan dat nodig is. Dan doe je in je verdriet soms ook andere katten pijn. Dat is niet leuk en ook niet terecht, maar soms is het dan niet tegen te houden. Ik weet zeker dat ze het nooit zo heeft bedoeld allemaal. De hele situatie was te pijnlijk voor haar en ik had jullie eerder uit moeten leggen hoe het allemaal is gegaan. Het spijt me zo, het spijt me echt dat ik er niet kon zijn toen jullie het zo moeilijk hadden.” Zijn stem trilde een beetje en hij slikte om alles binnen te houden. Hij moest er nu zijn voor ze. Dan kon hij niet instorten en ook zijn eigen verdriet niet toelaten. Dat kon wel weer als hij alleen was. Even duwde hij zijn neus bezorgd tegen Snowkit aan die nog geen woord had gezegd.

Hij luisterde naar wat Icecream zou vertellen, en voelde hoe hij ondertussen een likje op zijn kop kreeg. Zijn blik werd wat verdrietiger toen hij hoorde dat tante Chivy hen niet had verlaten en altijd dichtbij was, en hij had voor een tijdje zitten denken dat ze hen expres had verlaten, hen had verraden. De grijze kitten voelde zich een beetje schuldig en drukte zich nog harder in ooms vacht, zoekend voor wat steun. En het antwoord op zijn andere vraag, over Celestialpaw, bleek dat het kwam door heftige verdriet. En het feit dat oom Ice ook nog was meegenomen in een kooi, dat kon hij zich niet goed inbeelden maar het moest verschrikkelijk geweest zijn. “H-het spijt mij”, piepte de kleine kater. “Ik dacht dat jullie ons hadden verraden door allemaal te verdwijnen”. Het was ook echt niet gemakkelijk om al die dingen te verwerken. Iedereen verdween en hij deed zo zijn best iedereen te beschermen, maar de schrik om ze allemaal te verliezen werd alleen maar groter. “E-en Celestialpaw deed zo gemeen tegen Snowkit. Ik wilde haar beschermen, maar ik wist niet dat dat kwam door pijn”. Voorlopig was zijn hart al een deeltje gelucht. Zijn glinsterende groene oogjes waren gericht op Snowkit, die nog niets had gezegd. Hij zou alles doen voor zijn siblings, hij zou ze beschermen, zelfs al was hij een kleine kitten.

Het ging dus al een tijdje slecht met tante Chivy, maar daar hadden ze nooit iets van gemerkt. De woorden van hun pleeg vader raakte Aurorakit diep en ze voelde hoe haar oogjes begonnen te prikken van waar de tranen daarna opwelde in haar ooghoeken en ze daarna over haar grijze vacht sijpelde. Hun broer verontschuldigde zich en mauwde dat hij dacht dat zij hun allen verraden hadden. 'Maar daar hebben we helemaal niets van gemerkt!' piepte ze en drukte haar snuitje in de vacht van Icecream. De lik die ze kreeg troosten haar wel een beetje, maar lang niet genoeg. Ze wist nu de waarheid over waarom hun tante naar Starclan was toe gegaan, maar daar bleef het niet bij. De tweebenen hadden een kooi neer gezet en zo hun pleeg papa mee kunnen nemen. 'Wat is een kooi?' vroeg Aurora, ze wilde weten hoe die eruit zag zodat ze als ze eenmaal leerling was geworden die dingen kon vermijden! De reden waarom de kittens van hun vorige verstorven leider zo gereageerd hadden was puur uit verdriet te weest. Aurorakit snapte dit best. 'Ik was niet boos, maar ik kan me wel vinden in haar verdriet. Ik sloot mezelf eerst af, maar toen jij verdween wilde ik helemaal met niemand meer omgaan.' murmelde Aurorakit begrijpend en ze leunde op haar zij tegen de warme vacht van Icecream aan.

Haar siblings spraken en Snowkit luisterde naar de antwoorden die Icecream gaf, terwijl ze zich verder oprolde in diens crème kleurige vacht. Ze snoof zachtjes en voelde zich steeds kwader worden met de antwoorden die Icecream gaf. Het was niet eerlijk, helemaal niets was eerlijk. Aurorakit vroeg nog iets en Graykit bood diens excuses aan. Op het moment dat ze Icecream's neus voelde tegen haar aan, haalde ze met een klein pootje uit, nagels een beetje uitgeslagen. Niet om haar oom pijn te doen, maar om aan te geven dat ze niets ermee te maken wilde hebben. "Het is niet eerlijk," miauwde ze zachtjes, voordat ze zichzelf iets ontrolde en haar siblings met vochtige blauw/roze ogen aankeek. "Wij zijn net zoveel Riverclan. Ze had dat niet mogen zeggen. Auntie Chivysniff hield van ons, maar toch wilde ze niet meer voor ons zorgen. Ze liet ons alleen toen we haar het meeste nodig hadden. Waarom? Waarom!?" Haar oogjes richtte zich naar Icecream en er flikkerde een kwade vlam in haar blik. "Waarom legde niemand ons uit wat er gebeurde. Jij was weg, maar er waren meer katten? Waarom wilde Coyotespirit niets zeggen? Het is niet alsof we niet bestaan hier ofzo." Haar woede zwakte een beetje af en vermoeid liet ze zich terug vallen in de vacht van haar oom. Ze snikte zachtjes, waarna ze haar kopje in de dikke vacht verstopte.