Watch out for the squirrel

Na het succes van de afgelopen keren hadden de twee besloten om vaker gezamenlijk op jacht te gaan. Ferretpaw was erg tevreden om Twisted als jachtmaatje te hebben. Hij vond de kater erg vriendelijk en ze konden dan ook goed met elkaar overweg. Twistedpaw zou wel wat eerder warrior worden dan hij zelf. Maar dat vond Ferretpaw niet heel erg. Zo ver lag het nu ook weer niet uit elkaar. En dan zou hij alvast een beetje kunnen meekijken doe dat warrior zijn er aan toe ging.  Gewoonlijk bleven ze wel binnen het territorium maar voor een of andere reden waren ze nu richting het Thunderpath afgedwaald. Ferretpaw werd halverwege hun sluiproute uit zijn concentratie gehaald toen de bruine kater zich plots omdraaide. “Ruik je dat..?” Hij stak zijn neusje in de lucht en begreep gelijk waarom Twisted zo verontrust had geklonken. Ferretpaw keek hem met grote ogen aan en knikte. Er hing de geur van bloed in de lucht. En dat vlakbij het Thunderpath, dat kon niet goed zijn. Zonder verder ook nog maar iets te zeggen zetten de bruine kater het op een lopen en liet Ferretpaw geen andere keuze dan hem achterna te gaan. Hoe dichter ze bij het Thunderpath kwamen hoe meer hij wenste zijn vriend in te kunnen halen en hem te kunnen stoppen voordat het te laat was. Beide hadden immers het geurspoor te pakken en beide wisten wie daar langs de kant van de weg zou liggen. Net op het moment dat hij een kans zag om Twistedpaw in te halen maakte het dennenbos plaats voor de vreemde steenachtige strook waar doorgaans de monsters overheen raasde. Acornstar lag langs de kant… Zodaning stil dat Ferretpaw vermoedde dat hij wellicht dood zou kunnen zijn. In ieder geval buiten bewust zijn. Binnen een paar tellen stond hij naast Twistedpaw. Hoe graag hij ook had gewild dat Twisted dit niet had hoeven zien, ze waren hier nu toch. Ze zaten vast in deze situatie en hij zou ze er zo snel mogelijk weer uit moeten krijgen. Een ding was duidelijk, Acornstar kon hier niet zo blijven. Er zou hulp moeten komen. “Twisted…” Begon hij, zijn paniek onderdrukkend. “We moeten hem dichter in de berm zien te leggen en...er moet hulp komen.” Vervolgde hij vastberaden. Hun Clanleider van het Thunderpath af helpen dat zouden ze samen kunnen doen. Maar dan zou er nog een iemand hulp moeten gaan halen. Wie zou dat doen? Wat was wijsheid in een situatie als deze? Ferretpaw probeerde zich daarop een antwoord te bedenken terwijl hij Twisted doordringend aankeek. Streng op het moment zelf maar achter de schermen toch ook wel bezorgd om de pijn die zijn vriend hier zou moeten doorstaan.

-sorry dat het zo laat is ;0;
 

Terwijl hij tegen de schouder van zijn vader aan bleef drukken kwam Ferretpaw bij hem staan. Hij was hem al bijna vergeten en hij keek met tranen in zijn ogen op naar de andere Apprentice. 'Twisted...' begon hij en Twis slikte. 'We moeten hem dichter in de berm zien te leggen en...er moet hulp komen,' vervolgde hij. Twisted haalde diep adem en knikte. Het had nu geen zin om tranen te laten, er moest actie ondernomen worden. Nu hij ook wat meer over de schok heen kwam besefte hij ook dat Acornstar meerdere levens had. Hij zou hierna weer wakker worden, het was niet definitief. Twistedpaw herpakte zich en kwam overeind. 'Je hebt gelijk,' mauwde hij met nieuwe vastberadenheid, maar zijn stem trilde alsnog. 'Ik.. We moeten hem naar het kamp dragen,' mauwde hij en hij wachtte niet meer op het antwoord van Ferretpaw. De brede kater legde de Leader met wat moeite over zijn schouders hen, maar uiteindelijk lukte het toch. Daarna zette hij vastberaden een stap richting het kamp.

Ferretpaw wilde Twisted uit zijn eerste schok krijgen. Al was het maar voor dit moment. Als ze AcornStar niet van het Thunderpath zouden halen dan zouden er nog naardere dingen kunnen gebeuren. De tom keek op, tranen nog zichtbaar in zijn ogen. Ferretpaw slikte even. Hij vond het maar wat moeilijk om zijn vriend zo aan te spreken terwijl hij wist dat dit vreselijk moest zijn voor hem. De bruine kater haalde diep adem en knikte.  “Je hebt gelijk,” Zei hij terwijl hij weer overeind kwam. Ferretpaw deed langzaam een paar passen achteruit. Hij opende zijn bekje om weer wat te zeggen maar Twistedpaw was hem voor. Het leek wel alsof hij een soort knop in zijn gedachten had omgezet en nu puur en alleen op daden overging. Nog geen vijf seconde nadat Twistedpaw had aangegeven dat ze Acorn naar het kamp moesten dragen nam hij deze op zijn schouders. Ferretpaw drentelde er een beetje verschrikt achteraan. Had hij Twisted te veel gepushed? Was hij te ferm geweest? Of lag het aan de druk van het moment? Hij schudde zijn kopje. “Twisted, kan ik je niet helpen?” Vroeg hij, ietwat verbijsterd. Als hij niet mee kon helpen dragen dan was er altijd nog de mogelijkheid om zelf hulp te gaan halen. Ferretpaw wilde zijn vriend hier niet alleen mee laten worstelen.      

Twistedpaw stapte met een vastberaden blik in zijn ogen naar het kamp. Het gewicht op zijn schouders en rug was zwaar, maar hij moest door. Hij wist dat zijn vader wel weer terug zou komen, maar hij wilde hem veilig in het kamp hebben. Wie weet wat er in het bos allemaal kon gebeuren, zeker met de laatste tijd. Al die honden en Twolegs die plots op kwamen duiken. Nee, hij moest naar het kamp waar ze hem konden beschermen, dat hij niet nog meer levens kon verliezen. 'Twisted, kan ik je niet helpen?' hoorde hij Ferretpaw's vraag. Hij draaide zijn oortje eerst en daarna zijn kop. De kater zuchtte. Hij snapte dat Ferret wilde helpen en hij zou hem ook wat graag iets willen aanbieden om te doen. Maar meehelpen dragen zou hen alleen maar in de weg kunnen zitten. 'Uhm.. Hou je oren en ogen open,' mauwde hij dus maar met een knikje voor hij zijn blik weer voor hem uit richtte. Twistedpaw moest goed opletten op waar hij zijn poten neerzette, Ferretpaw kon opletten voor gevaar. Hij had geen idee wat ze moesten doen als er gevaar was, maar dat was dan maar een zorg voor dan.