Watch out for the squirrel

Sinds hij minder contact had gehad met zijn moeder, was Tallfright niet zomaar blijven zitten. Hij was blijven trainen zonder haar, zich klaarmakend vooor de volgende opdracht. Sinds zijn eerste opdracht had hij even tijd nodig gehad om zich te herpakken. Je vermoord dan ook normaal niet zomaar een kat zonder iets van te voelen. Die gevoelens waren neiuw voor hem, moesten een plek krijgen. Sinclaw had het echter in hem gedrongen dat die gevoelens er niet moesten zijn, op geen enkele manier. Nu passeerde de kater hier regelmatig, langs het Thunderpath. Elke dag passeerde hij hier minstens één keer in zijn jachtpatrouille. In de hoop om binnenkort een opdracht te krijgen, zodat hij kon laten zien dat hij er aan gewerkt had. Zijn jacht-en vechtskills waren bijgeschaafd. Lichamelijk was hij een stuk sterker geworden en geestelijk had hij ook een enorme stap gezet. Nu alleen nog de kans om zich te bewijzen aan zijn moeder, Sinclaw. Die kans zou hij echter nooit direct van haar krijgen. De volgende opdracht liet langere tijd op zich wachten. Dat Sinclaw gedood was, wist hij echter nog niet.De grote kater hervatte zijn weg langs het Thunderpath. Hij was niet van plan om zich tussen de struiken te begeven. Hij zou zolang mogelijk langs het grijze pad lopen, tot hij niet langer meer. De grens zou zijn eindpunt zijn. Vandaaruit zou hij zijn gevangen prooien gaan zoeken.

Acornstar eerst

Natuurlijk was hij de woorden van Beekit niet vergeten toen hij voor even dood was. Dat was de hele reden waarom hij zich nu alleen richting de thunderclangrens begaf. Het zou puur toeval moeten zijn dat hij specifiek Tallfright tegen zou komen, maar proberen kon hij het altijd. Hij kon zich nog vaag herinneren hoe de kater eruit zag van gatherings, dus hopelijk zou dit helpen. De kater was dus de kitten van Sinclaw en een ander, waarschijnlijk Thornfang of Acefray. Dat laatste was allang geen geheim meer dat de kater de vader was van een aantal van Sinclaw's kittens, maar hij had geen idee welke van de twee katers het zou zijn. Hij rook het donderpad al voor hij een kat ernaast zag lopen aan de kant van Thunderclan. Leek hij nou alsnog geluk te hebben, want deze kater kon weleens Tallfright zijn. "Ben je Tallfright?" Beter maar er direct zeker van zijn voor hij allemaal dingen ging vertellen aan de verkeerde kat.

Net zoals alle andere dagen was er geen Sinclaw te bespeuren. Hoe kon hij zich, na zijn vele trainingen, nu verder aan haar laten bewijzen? Hij moest zich in ieder aan haar bewijzen, daar kon hij niet rond. Moeder moest inzien dat hij niet gefaald had, dat hij meer kon. De kater schrok op uit zijn gedachten toen hij van de overkant van het Thunderpath. Zijn oren waren alert naar voren gericht en hij had zich gedraaid in de richting van een tabby kater, lichtelijk teleurgesteld, dat het niet Sinclaw was. Als hij het zich goed kon herinneren, was dit Acorndust, deputy van Shadowclan. Of was hij ondertussen al leader? Even fronste hij bij het horen van de vraag. "Dat ben ik," mauwde de kater luid genoeg zodat de ander hem kon horen. Was het vreemd dat iemand van Shadowclan hem zocht? Shadowclan was zijn geboorteclan, de clan van zijn moeder, maar hij kon zich niet herinneren dat iemand anders behalve Sinclaw afwist van hun bestaan in Thunderclan.

Blijkbaar was dit inderdaad de dag dat hij geluk zou gaan hebben. Het was dat Beekit dit van hem gevraagd had, anders zou hij hier nu niet staan. Nee, hij deed dit niet voor SInclaw, maar voor de kater voor hem hopelijk. Hij bekeek de ander eens goed, hij wilde tenslotte achterhalen welke van de twee de vader was van de kater, want dit was sowieso niet Silverstar. Als hij zo zou moeten gokken op uiterlijk, dan zou het overduidelijk Acefray moeten zijn. Daar was haast geen twijfel over mogelijk. Dus het eerste nest van Sinclaw was waarschijnlijk ook van Acefray geweest? Hoe veel kittens had die kater wel niet gehad als medicine cat? "Mooi, dan heb ik een bericht voor je, die je ook aan de rest van je clan door mag geven." Hij probeerde zo neutraal mogelijk te klinken, hij wist tenslotte dat dit misschien hard aan zou kunnen komen. "Bloodclan is uit het Shadowclan kamp verdreven." Begon hij rustig. "Cobra en Sinclaw zijn beide niet meer in leven." En dat gold voor nog wel veel meer katten, maar dit waren de leader en commander geweest, dus dat waren de belangrijkste en dan was Sinclaw ook nog eens de moeder van Tallfright. "Ik snap dat dit misschien hard aan kan komen." Hij was er vrij zeker van dat de ander niet wist dat hij deze informatie had, maar hij kon het niet helpen om die woorden toch voor hem uit te spreken. Het was altijd lastig om een familielid te verliezen.

Hij had zijn oren naar voren gedraaid om de woorden van de kater goed op te vangen. Hij stond dan ook een eindje verder, aan de andere kant van het Thunderpath. De laatste keer dat hij hier gestaan had om met een Shadowclanner te praten, was met Tallshadow, de toenmalige deputy. De kater had hem naar de overkant willen lokken. Wat daar de reden voor was geweest was tot op de dag van vandaag onbekend. Nu stond hij hier weer aan de kant van het Thunderpath. Zijn ogen tuurde naar de overkant van de weg naar de bruine tabby kater, op wiens naam hij niet meteen kon komen. De kater wist zijn naam wel, maar daarmee wist hij niet wie er voor hém stond. Zover zou het in ieder geval niet komen, want het gesprek ging verder. De kater had hem gezocht met een reden, right? Wat was er zo belangrijk dat het aan hem verteld moest worden? "Mooi, dan heb ik een bericht voor je, die je ook aan de rest van je clan door mag geven." Hij zette enkele stapjes dichter zodat hij met zijn voorpoten op het Thunderpath stond. Zijn hart klopte in zijn poten die nu op het verharde pad stonden. Een bericht voor de clan? Dat moest belangrijk zijn, daar zou hij geen woord van mogen missen. "Bloodclan is uit het Shadowclan kamp verdreven." Dat verklaarde meteen de verandering van geuren aan de grens. Het waren echter de woorden die volgden die hem hard aankwamen. "Cobra en Sinclaw zijn beide niet meer in leven." Zijn hart sloeg een slag over en zijn ogen staarden een kort moment in de duisternis. Sinclaw was dood? Zijn moeder was er niet meer?! In deze korte tijd van stilte ging er enorm veel door hem heen. Baneflower was weg, zijn moeder was dood. Hij bleef alleen achter in Thunderclan. Zijn oren zakten naar achteren en hij kneep zijn ogen toe om de emotie weg te steken. De woorden die volgde van de kater aan de overkant, de woorden van troost, waren aan hem voorbij gegaan. Zijn verdriet maakte heel snel plaats voor woede en de enige kat die binnen handbereik stond, was de kater aan de overkant. Met een flits opende hij zijn ogen en schoot naar voren, het Thunderpath over om met uitgeklapte nagels op Acorndust/star af te springen. Hij had niet bepaald meer iets te verliezen, moest zich niet meer inhouden om zich te bewijzen aan iemand. Hij stond er alleen voor en dat uitte zich op dit moment in woede en frustratie.

En ergens was dit stiekem ook een manier om te zien hoe de ander zou reageren. Was hij loyaal aan zijn ouders of wilde hij niks met ze te maken hebben? Het was ook altijd de vraag of Tallfright meer als Sinclaw was of meer op Acefray leek. Het zou allemaal duidelijk worden in een kwestie van tijd. Hij zag de emoties veranderen op het gezicht van de kater. Het eindigde echter in woede, iets dat ervoor zorgde dat hij zijn eigen spieren iets aanspande. Dit was tenslotte de zoon van Sinclaw, dus het zou hem niks verbazen als Tallfright hem aan zou vliegen hier, niet na de woede gezien te hebben. Er zat nog een donderpad tussen hem en de ander, maar die werd snel overbrugd. Nu had de kater het helemaal gedaan, hij durfde nog op shadowclan gebied te komen ook en dan hem nog aan te vallen ook. Hij ontweek niet, in plaats daarvan kwam hij iets omhoog en ontmoette hij de ander. Nagels uitgeklapt, haalde hij hard uit naar de kop van de ander. Verdoven was soms het beste om iemand te kalmeren, maar of het zou helpen was een tweede. "Je denkt dat mij aanvallen haar terug gaat brengen?" Sprak hij geïrriteerd. Waarom waren jonge katten altijd zo opvliegerig? Dit alles was alleen niet onverwacht, hij was tenslotte de zoon van Sinclaw en wat Beekit ook had gezegd, het nam niet weg dat hij Sinclaw niet zou vergeven voor wat ze had gedaan.

De kater voor hem sprong niet weg om hem te ontwijken maar ging meteen voor de tegenaanval, waardoor de kater in zijn sprong moest uitwijken om niet volledig geraakt te worden. Hij trok zijn kopje opzij en kon de grootste klap vermijden. De nagels van de kater hadden hem echter wel oppervlakkig geraakt. Met dank aan zijn lange dikke vacht, had hij erger kunnen vermijden. De kater sprong langs de kater heen om zich terug te herpakken. Hij draaide zich terug om naar Acorndust, zorgde ervoor dat de kater geen moment uit zijn blikveld verdween. Nu stond iets dieper in het Shadowclan territorium, Acorndust stond dichter naar het Thunderpath toe dan hij stond. "Je denkt dat mij aanvallen haar terug gaat brengen?" Hij vernauwde zijn ogen en zette ene stap naar voren. "Jullie hebben haar van me af gepakt," blies hij naar de kater voor hem. Hij, zij, Shadowclan was verantwoordelijk voor haar dood. De enige die echt van hem hield, was van hem ontnomen. Zijn oren lagen plat in zijn nek en wederom zette hij een enkele stap naar voren, maakte de afstand tussen hen in kleiner en dwong om achteruit te gaan, richting het Thunderpath, door uit te halen naar het aangezicht van de kater. Hij kon de kater gerust rechtstreeks aanvallen, had de nodige kennis en vechtvaardigheden, maar hij kon natuurlijk niet meteen al zijn kaarten laten zien. Wat was dan het nut geweest van al zijn trainingen? Zijn poten stonden wat uit elkaar om zich schrap te zetten voor eender welke tegenaanval.

De ander ontweek op het laatste moment, waardoor zijn nagels eigenlijk zo goed als alleen de dikke vacht van de ander raakten. Hij wist zelf hoe voordelig het was om een dikke vacht te hebben in een gevecht, maar als je goed genoeg vocht, dan was zelfs een dikke vacht niet genoeg om de ander te beschermen. Tallfright schoot langs hem heen, dieper het Shadowclan territorium in. Hoe durfde hij nog dieper het Shadowclan gebied in te gaan? Hij wist dat het donderpad nu achter hem lag, maar daar zou hij mogelijk ook voordeel uit kunnen halen. De kater leek hem naar het donderpad te willen drijven met de uithalen die hij deed en voor nu zette hij de passen naar achteren die nodig waren om de ander te ontwijken. Het zou niet ver meer zijn tot aan het donderpad, dus het moment was daar om in de tegenaanval te gaan. "Je moeder heeft dit alles over haarzelf afgeroepen." Nee, Sinclaw had alles zelf veroorzaakt. "Ze was een moordenaar, dus het is niet raar dat ze zelf om het leven gebracht is." Ah, de woorden die hij eigenlijk ook tegen hemzelf kon zeggen. Had hij Cobra tenslotte niet vermoord? Bij de laatste slag van de ander liet hij deze raken op zijn schouder, een plek waar hij makkelijk een klap op kon vangen en schoot toen plots naar voren. Hij probeerde zijn poot achter die van de ander te haken om deze zo hopelijk uit balans te kunnen brengen en naar de grond te kunnen werken. Dan zou hij de overhand hebben en de warrior terug kunnen sturen naar Thunderclan.

Zijn plan bleek in gang gezet te zijn. Met elke slag die hij deed, deinsde de deputy die voor hem stond, naar achteren. "Je moeder heeft dit alles over haarzelf afgeroepen."  Hij vernauwde zijn ogen bij de uitspraak. "Ze was een moordenaar, dus het is niet raar dat ze zelf om het leven gebracht is." Dat zat dan mooi in de familie. Hij had eerder al een warrior van Shadowclan vermoord, niets zei hem dat hij dit geen tweede keer kon. Wat hij met Roughflower kon, kon hij ook wel met deze kater. Nog één slag, nog één. Met een grauw sloeg hij deze keer extra hard richting Acorndust. Hij had alles kunnen ontwijken, maar deze leek veel te vlot naar zou schouder te gaan. Hij wist zijn nagels erover te halen. Het moment van glorie had de aanleiding moeten zijn om hem vervolgens naar achteren te duwen, maar de kater voor hem had andere plannen. Hij wist zijn poot onderuit te halen, maar hij wist zich semi-staande te houden. Al goed dat hij zich breed had op gesteld. Hij moest snel reageren om zijn poot terug neer te zetten zodat hij niet zou omvallen.

Vechten naast een donderpad was gevaarlijk, maar het was nou eenmaal niet anders, deze kater moest terug naar de andere kant tenslotte. Dit was niet Thunderclangebied, maar Shadowclangebied. Het lukte hem om de poot onder de kater vandaan te trekken, maar deze had zich breed opgesteld, waardoor hij zich nog aardig staande wist te houden. Het was misschien een snelle reactie die de ander probeerde te doen, maar hij moest Tallfright hier geen kans geven. Hij zette zich af en probeerde deze keer zijn gewicht tegen de ander aan te gooien. Zijn poten recht voor zich om de duw te geven. Als de ander nog uit balans was, dan zou dit hopelijk lukken, anders zou hij nog wel eens zelf slecht kunnen landen.

Hij had zich staande weten te houden, net, maar 'net' was niet goed genoeg. De kater moest zich snel herpakken. Hij had moons na elkaar getraind voor zoiets als dit, dit kon en mocht niet na 5 seconden gedaan zijn. Wanneer de kater dan ook recht op op hem afkwam, met gestrekte poten, sloeg hij heel snel toe. Hij zette een klein stapje opzij en beukte met een bocht in op de mooie gestrekte pootje van de grote kater. Met de actie die hij gemaakt had, stond hij nu aan de kant van het Thunderpath. Dit was het moment op even op adem te komen, even, en zien waar zijn tegenstander stond. "Die andere vocht niet zoals jouw, proficiat Acorndust." Jup, hij vocht wel degelijk beter dan die Roughflower. Mja, dat wilde natuurlijk niet zeggen dat hij hier zou opgeven. Hij zette enkele stappen naar achteren totdat hij voelde dat hij met zijn ene poot op de verharding stond. Vanhier kon hij verder. Hij liet zijn kopje zakken en blies naar de kater, kom maar op!

Hij had moeten weten dat de ander zich op tijd kon herpakken. Want nu werd hij midden in de lucht geraakt vanaf de zijkant, waardoor hij wat onhandig op zijn poten landde. Een van zijn voorpoten zwikte onder hem en een scheut van pijn schoot er doorheen, maar hij beet zijn kaken strak op elkaar om geen geluid te laten merken. Dit was niks, het was niet gebroken, dus hij zou er nog op kunnen staan. Hij draaide zich in de richting van het donderpad, waar de andere kater nu vlak naast stond en hoorde de woorden. Natuurlijk wist hij nog niet dat hij al zijn naam en levens had ontvangen. Zo lang was dat alles tenslotte nog niet geleden. Maar wat ervoor gezegd werd trok zijn aandacht meer. "Welke andere? Wat heb je gedaan?" Had hij net als zijn moeder een shadowclanner gedood? Woede begon op te borrelen, niet eens zozeer voor de kater voor hem alleen, maar ook voor wat Sinclaw allemaal had gedaan. Hij negeerde de pijn in zijn voorpoot en zette zich nogmaals af, deze keer minder berekend, door de woede die hij voelde. Hoe durfden ze stuk voor stuk zijn clan af te pakken? Dat kon hij toch niet toestaan? Hij had niet door hoe dicht de kater bij het donderpad stond, maar dat maakte niet uit, het was een kwestie van de ander onder zich krijgen en hem daarna naar Thunderclan gebied slepen, dat was het belangrijkste.

De deputy had zich weten te herpakken, stond klaar om terug toe te slaan. Ergens vond hij het wel jammer dat er geen zichtbare schade was waaruit hij iets kon opmaken. Zijn woorden echter, die hadden wel ergens iets laten breken. "Welke andere? Wat heb je gedaan?" Nu had hij in ieder geval zijn totale aandacht en als hij het goed had was de beheersing ook niet precies wat dat het was. Hij zette nog een stapje naar achteren. De trillingen op het Thunderpath waren goed voelbaar, maar gaven aan dat er nog niet direct een monster in de buurt was. De laatste keer dat hij zo op het thunderpath had gestaan, was de keer toen Tallshadow hem de grens over wilde lokken. Hij was in zijn opzet gefaald, maar had wel een andere Thunderclanner, onbewust, richting Starclan geholpen. Dat flitste even aan hem voorbij en met dat dat gebeurde was de iets grotere kater op hem af gesprongen. Hij liet naar achteren duwen en trok de kater met hem mee, het Thunderpath op. Hij reageerde snel, draaide zich om naar Acorndust en maakte aanstalten om de kater op het Thunderpath te houden door zijn nagels in zijn voorpoten te wille zetten. Ze zouden het Thunderpath niet zomaar verlaten. "En ze had nog wel zo'n mooie ogen. Niet dat ze er veel aan had," greens de kater zachtjes.

Tallfright gaf mee, iets wat hij niet helemaal verwacht had en hij zag ook te laat waarom. Ze waren nu boven het donderpad, iets dat niet de plek was om te vechten. Hij zou hier zo snel mogelijk vanaf moeten zien te komen en misschien ondertussen de ander naar zijn eigen territorium terugwerken. Hij besloot dan ook om door te drukken in plaats van terug te gaan, er waren geen duidelijk trillingen nog te voelen, dus een monster was er nog niet, maar het zou elk moment kunnen gebeuren. Hij landde met zijn poten op de harde ondergrond en er ging nog een pijnscheut door zijn poot heen. De bosgrond had nog iets voor demping gezorgd, maar dit gaf helemaal niet mee. Het zorgde ervoor dat hij iets te traag reageerde op wat er hierna kwam. Nagels plantten zich in zijn voorpoten, maar hij was nog niet van plan om zich hier zo makkelijk te laten houden. De woorden die volgden zorgden voor een nieuwe vlaag van woede. Hij zakte wat omlaag en probeerde zijn lichaam te draaien in de hoop of zijn voorpoten los te trekken of de ander mee te slepen. Pijn kon hij negeren, dat was nooit belangrijk geweest in een gevecht.

Hij had de kater waar hij hem wilde hebben. Zijn nagels hadden zich in de poten van deputy gevestigd, die vanzelfsprekend uit zijn greep wilde ontsnappen. Zijn reactie was om te draaien, maar Tallfright reageerde meteen door zijn klauwen verder te duwen. De enige beweging die erin was, was dat de kater lichtjes mee moest gaan met de richting die Acorndust aangaf, wilde hij vermijden dat zijn klauwen onder de kracht braken. Zijn ellebogen schuurde over de verharde ondergrond, net als zijn achterpoten die hij gebruikte om zoveel mogelijk weerstand te bieden. Dankzij deze eekhoorn begaven ze zich al over de helft van het Thunderpath. Hij lag zo goed als in het midden, Acorndust lag al een stukje meer in de richting van Thunderclan gebied. Wat wilde hij bereiken? Hem terug zijn territorium in schoppen? Tallfright moest zijn ene poot zien te herpakken. Zijn linker poot had een minder stevige grip op de kater dan zijn rechter. Alsof hij erom gesmeekt had, was de hulp onderweg. Het Thunderpath begon te trillen. Er was nog geen monster te zien, maar ze wisten beide dat het onderweg was. Van welke kant het zou komen, was nog de vraag, maar hij moest alert blijven zodat hij er zelf niet onder belandde. Voor een kort moment maakte hij oogcontact met de kater, waarna hij een poging deed om zijn linker poot steviger zijn zijn poot te zetten. Ook zorgde hij ervoor dat zijn achterpoten wat dichter bij stonden.

De kater liet niet los, in plaats daarvan leek hij de nagels juist dieper in zijn voorpoten te boren. Dan was het niet anders, dan moest hij de ander maar van het pad af zien te slepen. Ook al was hij nu meer gedraait naar de kant van Thunderclan, de kant waar hij Tallfright naartoe wilde hebben. De vacht onderaan zijn poten leek te schuren over het donderpad, wat geen prettig gevoel gaf. Hij klapte de nagels van zijn achterpoten uit en probeerde grip te vinden op het donderpad om zo de ander mee te slepen. Op dat moment begon hij de trilling te voelen, sterk genoeg dat het niet lang zou duren voor er een monster aan zou komen. Het was lastig om te bedenken van welke kant het monster kwam, maar dat zouden ze snel genoeg weten. Er werd meer druk op zijn poot gelegd, de poot die hij verzwikt had en hij klemde zijn kaken op elkaar om geen geluid te laten horen. Het zou mogelijk ook niet meer te horen zijn, want het geluid van een monster was er nu ook. Er was bijna geen tijd meer. "Wil je dood ofzo?" Als de ander hier veel langer zou vasthouden, dan zouden ze allebei dood gaan. Of eigenlijk zou hij een leven verliezen. De geur was het volgende dat kwam en hij durfde zijn kop even opzij te draaien en zag dat het monster aan deze kant reed, aan de kant waar hij was. "Dit zal gevolgen hebben als je dit doet." En met die woorden probeerde hij zich een laatste keer af te zetten in de hoop nog op tijd weg te komen.

Het monster kwam er aan en Starclanzijdank aan de juiste kant. Dat wilde zeggen dat hij de kater niet meer naar achteren mee moest slepen. "Wil je dood ofzo?" Een klein grijnsje verscheen op de kater zijn snoet. Zag hij daar nu wat angst in de ogen van de ohzo grote deputy? "Ik ben niet van plan om te sterven. Jij?" "Dit zal gevolgen hebben als je dit doet." Gevolgen? Hij zal veel kunnen doen vanuit Starclan. Het monster kwam dichter bij, vele dichter en leek niet van zijn pad te wijken. "Doe Roughflower de groeten van me," siste hij en liet de poten met een ruk los, zodat hij zichzelf nog net in veiligheid kon brengen. Zijn ellebogen waren serieus geschaafd toen de deputy een laatste poging had gedaan om zich los te trekken, net als zijn pootkussen van zijn achterste poten. Hij deinsde achteruit en kneep kort een oog toe toen het monster voorbij raasde. Was het hem gelukt?

Hij deed nog een laatste poging met volle kracht om zich los te trekken van de ander, maar het moment dat hij losgelaten werd was het eigenlijk al te laat. Hij probeerde nog een laatste sprong te maken om naar de andere kant te komen, waardoor hij in ieder geval niet onder het monster zou komen. Helaas zorgde dit er niet voor dat hij wel geraakt werd en ook nog eens door de lucht geslingerd werd. Met een dof geluid plofte hij naast het donderpad neer aan de kant van Shadowclan. Alles deed pijn, maar dat zou hij niet voor lang meer voelen. Het enige wat hij wel steeds meer begon te denken met elk leven dat hij verloor, was dat hij een hekel had aan doodgaan. Als het gewoon iets minder pijn deed, dan zou het al beter zijn, maar nee, het moest pijnlijk zijn. Zijn ademhaling was moeilijk, mogelijk waren er wat dingen gebroken daar, maar met elke ademhaling werd deze zwakker tot de laatste ademteug zijn lichaam verliet. Het zou misschien een kwestie van tijd zijn voor hij terugkwam, maar wie wist hoe lang dat was?

Hij was achteruit gesprongen, weg van de kant van Thunderclan om in elk geval zelf het monster te ontwijken. Acorndust had minder geluk. Hij had een poging gedaan om zich nog uit de voeten te maken, maar werd toch met volle kracht geraakt. Het monster minderde geen snelheid, was niet van plan om te zien wat er net gebeurd was. De kater sprong snel naar de randvan het Thunderpath, waar Acordust beland was. Hij moest checken of hij nog leefde, moest controleren. Hij kon niets aan het toeval overlaten. Met dat hij snel bij de kater was, hoorde hij hoe hij zijn laatste adem uitblies. Even leek het alsof de kater sliep, alsof er niets aan de hand was. Maar het gebrek aan een hartslag, een ademhaling, maakte duidelijk dat er heel wat dingen gebeurt waren in het lichaam van de kat. Hij was dood. Snel draaide hij zich om, zou zijn geuren weten te maskeren met sterk ruikende bloemen die hij hier aan de kanten van Shadowclan kon vinden. Gelukkig had het Thunderpath heel wat bloemen aan de kanten staan. Verder zou hij de kater niet meer aanraken. De geuren van het monster, de aanrijding zouden normaal genoeg moeten zijn om zijn doodsoorzaak weer te geven. Hij had wat klauwmarkeringen achter gelaten op de kater, maar die verdwenen zo goed als in de lange vacht van de kater. En zo snel als het gebeurt was, was het weer gedaan. Tallfright trok kort met zijn oren en verdween terug naar de overkant van het Thunderpath, terug naar het Thunderclan territorium. Hij zou met een omweg naar het kamp gaan, zou de beek eerst opzoeken om zijn schaafwonden en open pootkussentjes te verzorgen.

Tallfright out

Twistedpaw was samen met Ferretpaw op jacht. Hij was in eerste instantie niet van plan om zo dicht bij de grens te komen, maar hier waren ze dan toch. Terwijl hij laag over de grond sloop om het muisje voor hem niet af te schrikken, kwam een andere geur zijn neusgaten binnen. De sterke geur van de Thunderpath, samen met bloed. Twistedpaws haren gingen overeind staan en hij kwam overeind. Het muisje was hij vergeten. De grote kater draaide naar Ferretpaw. 'Ruik je dat..?' mauwde hij verontrustend. Hij draaide naar de geur toe en en zette het op een lopen. Zijn haren kwamen nog wat meer overeind toen hij de zo bekende geur van zijn vader rook. Het zal toch niet... Twistedpaw rende nu naar de Clanleader toe en drukte zijn neusje tegen zijn schouder. 'Pap, wakker worden.. Kom op..' mauwde hij paniekerig, maar met een zachte stem.