My hands have been so perfectly tied

De flamepoint lachte zachtjes bij zijn woorden. Ja, het was geen grapje hoor! Hij moest nog steeds jagen, nog steeds leren vechten. Routnose forceerde hem nergens in natuurlijk en streng was ze er ook niet echt in, maar hij moest er natuurlijk wel op uit. Hij snapte het ook volledig hoor, er was nog steeds een leven buiten medicine cat zijn en wie weet was er ooit een kans dat hij van zijn rang af moest stappen, hij wilde dan ook niet een hulpeloze warrior zijn die net zo goed weer terug naar apprentice gezet had kunnen worden. ”Is ze zo streng dan?” klonk er giechelend van zijn vriendin af, waarop hij even grinnikte en even zijn kopje schudde. ”Nee hoor, ze is hartstikke lief. Maar jagen en vechten zijn nog steeds onderdeel van mijn training.” sprak hij licht grinnikend. Nee, dat was nog steeds gewoon een dingetje bij hem. Haar gegiechel stopte echter al snel bij zijn volgende opmerking, waarop ze meteen wat stiller werd. ”Zo bedoelde ik het helemaal niet!” klonk er licht sputterend van haar terug, waarop hij eventjes moest lachen en haar met een brede glimlach aan keek. ”Dat weet ik toch, ik plaag je alleen maar.” sprak hij, waarna hij zijn tong even kort naar haar uit stak. ”Voor wat het waard is, ik denk dat jij ook een goede medicine cat zou kunnen worden later.” sprak hij met een zachte glimlach tegen de poes. Hij zag het Pepper nog wel doen, dat was zeker.

Pepperpaw trok geamuseerd met één van haar oortjes toen Falconpaw aangaf dat Routnose wel heel erg lief was. Zo kende ze Routnose beter. Haar staartje krulde ze om haar voetjes heen om zichzelf warm te houden. Er begon een ferme bries op te steken en het werd wel duidelijk later. Misschien moest ze spoedig maar terugkeren naar het kamp, voordat Acorndust bezorgd zou worden of, erger, zou denken dat ze er nog steeds te dichte banden met Windclan op nahield. Hij zou vast niet vergeten zijn dat ze na de oorlog eventjes gezellig op de koffie was geweest om te vragen hoe het ging. Zij was het ook niet vergeten, immers had haar vader haar een hele maan voor de elders laten zorgen. Ugh. Ze spitste haar oren wat verbaasd bij Falconpaw’s woorden. ”Ik?” vroeg ze hem, ”Nee joh, dat kan ik helemaal niet. Ik ga een warrior worden.”

Zijn vriendin trok even geamuseerd met haar rode oortje toen hij sprak dat Rout verder wel heel erg lief was. Ja, hij zou Rout voor niemand anders willen inruilen, dat was zeker. Het was alleen nog de vraag of zij hem net zo graag wilde houden als andersom, maar stiekem wist hij ook wel dat zij samen gewoon een team waren, iets waar ze niet overna hoefden te denken. "Ik?" klonk er van Pep af nadat ze haar oren had gespitst. "Nee joh, dat kan ik helemaal niet. Ik ga een warrior worden." Hij grinnikte even en draaide zijn kopje eventjes iets opzij. "Dat dacht ik ook hoor." sprak hij plagend tegen de poes. Maar goed, warrior was natuurlijk ook heel erg goed. "Maar dan ga je wel één van de beste warriors worden van ShadowClan, goed?" sprak hij met een brede glimlach tegen de shadowclanner.

Pepperpaw trok één van haar voorpootjes de lucht in en begon rustig haar witte teentjes schoon te wassen. Ze raspte haar tong ritmisch over haar voetje terwijl ze één oog gericht hield op Falconpaw, naar hem luisterend. Ze grinnikte zachtjes toen hij aangaf dat hij ook dacht dat hij een warrior zou worden, maar Pepperpaw wist het zeker. Haar poten waren niet gemaakt om te helen. Ze was een veel te grote teleurstelling daarvoor. ”Dat moet zeker lukken,” miauwde ze, met een wat halfslachtige glimlach, ”Of tenminste, ik ga zeker mijn best doen.” Of het zou lukken, dat is een tweede. Maar ze wilde maar wat graag dat iedereen trots op haar was.

Pepper begon rustig haar voorpoot te likken terwijl ze één van haar ogen op hem gericht hield. Het was gewoon rustig, relaxed. Hij kon oprecht zeggen dat Pepper een goede vriendin van hem was zelfs als het eigenlijk niet echt mocht met de verschillende clans. Maar dan weer, als medicine cat stond je iets neutraler over de andere clans dan een warrior. Als pepper gewond zou raken zou hij net zo hard zijn best moeten doen om haar te helpen als iemand van zijn eigen clan. Met een ander vechten mocht hij toch alleen maar in nood en hij kon zich niet indenken dat Pepper hem iets zou aandoen. ”Dat moet zeker lukken,” sprak ze met een flauwe glimlach tegen hem. ”Of tenminste, ik ga zeker mijn best doen.” Hij kon het niet laten om bemoedigend naar haar te glimlachen, voor hij zijn rug iets rechtte. ”Natuurlijk gaat het je lukken, je bent Pepperpaw. Je wordt de beste warrior die Shadowclan ooit gekend heeft.” sprak hij met een knipoogje. Beetje moed in spreken he!! Dat verdiende ze wel.

Onderwerp: Re: My hands have been so perfectly tied