Stamp on da ground

De poes was daarstraks wat gaan zwemmen en was nog steeds nat. Het water droop van haar vachtje op de grond en ze stapte snel, uiteindelijk haar vacht eens goed uitschuddend terwijl ze verder liep, liep langs de grens. De grens van een nieuwe wereld aan de overkant die ze nooit zou kunnen ontdekken, en toch wilde. De poes zou weer de rivier in kunnen duiken en gewoon kunnen oversteken, maar de code zou ze niet verbreken. Niet voor zoiets als nieuwsgierigheid. Het noemde nu eenmaal een grens met een reden, want iedereen zat vast in hun eigen beperkte wereld. De asgekleurde poes staarde naar de overkant, naar wat er daar allemaal zou afspelen. Het zou niets speciaals zijn, maar je wist maar nooit. Misschien kwam er een zelfs een wandelende vis, want voor haar leek niets onmogelijk te zijn. Of bijna niets, want de code verbreken was wel onmogelijk, of misschien niet, wie wist. Het leven zat vol verrassingen.


+Raptordash
(hopelijk goed nu xD)

Ze gaf zichzelf vaak op voor border patrols. Niet omdat ze de grenzen van Windclan bewaken zo belangrijk vond. Nee, ze vond het namelijk belachelijk dat ze alleen van dit stukje land moesten leven. Een heel bos was ter beschikking. Maar net als ratten zat ieder vast in hun eigen 'kooi', want dat waren de regels nou eenmaal. Haar nagels boorde zich in de grond en haar blauwe ogen verharde zich alsof ze van het hardste stoort ijs waren gemaakt. Het maakte haar misselijk, het hele systeem maakte haar misselijk. Het was fout en onlogisch en toch volgde iedereen het als blinde kippen. Nou, niet zij meer. Want dit? Het was allemaal voor show. Wat weer deel uitmaakte van haar plan, haar levenswerk. Raptor verzachte haar blik toen ze een donker grijze poes aan de overkant zag staan. Ze verdrukte haar gedachtes en zette een glimlach op. Snel kwam de Windclanner wat dichter bij de oever, totdat ze het stroomende water bijna op haar poten kon voelen spetteren. "Ik ben Raptordash, en jij?"

De poes had zitten nadenken over wat er allemaal zou kunnen gebeuren, maar er leek niets van te komen, dus wilde ze net verder gaan tot ze een stem hoorde. Ze keerde haar kopje en de kattin stelde zich voor als Raptordash. Met haar grote oranje ogen keek ze op, er was letterlijk iemand gekomen. Geen wandelende vis… Maar het was iets. “Risingpaw!”, riep de asgekleurde apprentice naar de ander toe en zette ook een glimlach op haar gezicht. Het was altijd leuk andere katten te ontmoeten- ze te leren kennen. De poes was altijd benieuwd hoe de anderen zouden zijn of hoe ze zich zouden gedragen, ziend hoe geweldig ze waren met hun eigen talenten. Dat was wat ze zo leuk vond aan nieuwe katten ontmoeten, een nieuwe ziel leren kennen en er plezier mee hebben. De jonge kattin vond het stom dat er grenzen waren, grenzen voor hun land, want ze waren allemaal katten, ze waren allemaal uniek, ze zouden gewoon perfect met elkaar kunnen omgaan als die stomme grenzen niet bestonden. Maar dit was de realiteit. Een realiteit waar sommige dingen niet mogelijk waren, maar dat weerhield haar niet van vrienden te maken met andere clans.  

Het kind schreeuwde enthousiast haar naam vanaf de overkant. Raptor trok haar mondhoeken nog wat veder om hoog. Het deed haar gewoon goed om zonder vijandigheid met een soort genoot te spreken. Het was jammer dat het zo'n een zeldzame verschijning was. De windclanner zwaaide kalmpjes met haar staart terwijl ze haar hele lichaam schuin draaide. Zodat ze enkel nog een kant van haar lijf in het water kon aanschouwen. Ze merkte bijvoorbeeld op dat ze een litteken opgelopen tijdens het trainen voor haar plan redelijk goed te zien was. Die moest wel verborgen worden met haar vacht, mits haar clan genoten vragen gingen stellen. "Risingpaw hmm?" Herhaalde ze, de naam in haar mond proevend. "Het is mooi, je moeder heeft een goede keuze gemaakt."

De kattin herhaalde haar naam, Risingpaw, opnieuw en zei dat haar moeder goed had gekozen.  Maar het was niet haar moeder die haar haar naam had gegeven. Het was haar allerliefste vader die haar naam had gegeven, want haar moeder… Ze wist niet hoe wat wie of waar zij was. “Het was mijn vader die mijn naam koos, maar dankje! Raptordash is ook heel mooi”, zei de grijze poes, nog steeds met een glimlach en met volle enthousiasme; het was wel fijn om nieuwe katten te leren kennen, ze meer te vertellen over jezelf en te luisteren naar hun stuff. Ja, daar hield ze van. Het was alsof de grenzen even waren verdwenen en ze vrienden kon maken. Vrienden. De gevaren van buiten de grenzen had ze nog niet helemaal door gekregen, maar ach, zoveel ergs kon er niet gebeuren.

De kattin verontschuldigde zich voor haar vergissing en vertelde dat ze wel blij was met haar naam. Natuurlijk moest ze wel blij zijn met zo’n gave naam als Raptordash, als je dat zou horen beeldde je meteen een super coole kat in, en er stond daarmee ook een echt geweldige kat aan de overkant van de rivier. “Het geeft niets hoor”, reageerde ze er vrolijk op. De asgrijze poes keek haar eens aan en het territorium dat achter haar lag, er waren niet bepaald veel bomen te bekennen. “Zeg… Hoe is het daar in jullie Clan?”, vroeg de jonge kattin nieuwsgierig en keek haar vragend aan.