[XX]

above the smokestacks

Ze kon de slaap niet vatte en had toen aangeboden om mee te lopen met een nachtpatrouille. Riverclan beschouwde haar gelukkig al als één van hen en waren er geen problemen geweest toen ze haar zelf vrijwillig had opgegeven. Natuurlijk hadden ze nog wel gevraagd als ze het zeker wist vanwege haar nog altijd wat zwakkere gestalte maar ze voelde zich deze nacht erg energiek. Met een zelfverzekerde houding wachtte ze af tot ze gingen vertrekken en nam de pad langs de rotsen om het kamp te verlaten. Ze liep een tijdje rond met de patrol, haar staart en oren omhoog uit alertheid. Ze liet zelf nog geen geurmarks achter, want hoewel ze hier al een tijdje was, rook ze soms nog heel licht naar Windclan. Nadat ze een tijdje rondgelopen hadden besloot de patrouille leader om terug te keren. Shatteredice stond op een kleine heuvel met een kleine afstand tussen haar en de rest. Ze was nog niet moe en wou graag nog veder. Ze wierp haar kop over haar schouder en mauwde tegen de rest dat ze nog kort doorging waarna ze al sprintend vertrok. Haar pootjes waren dan wel kort, rennen kon ze nog altijd goed. Met de wind vloog ze mee en liet de sterren haar pad verlichten. Het was een heldere nacht, met soms her en der een donkere wolkje die zo nu en dan voor de maan hing. Haar ogen- of naja oog, waren gewend aan het donker van de tunnels en zo kon ze zonder problemen in de nacht rond vliegen als een vrije valk. Met haar vleugels wijd gesperd rende ze over het land tot het land overging tot water. Ze kwam tot stilstand en hijgend stond ze voor een rivier. De wind blies verkoelend door haar nekpluis dat weer langzamerhand was terug gegroeid. Haar oogje sloot en kort nam ze een diepe hap met lucht naar binnen via haar neusgaten. Ze voelde zich even vrij en vredig. Voelde alsof ze de wereld nu aankon. De hemel was wijd en bloot boven haar kop, de maan dichtbij de aarde, schijnend in haar rug. Een indrukwekkend unieke beeld.

i will do what queens do,

I will rule

above the smokestacks

Het zou een goede nacht geweest zijn, een avond waar ze eindelijk goed en vredig voelde. Ze voelde zich energiek, zelfverzekerd en gelukkig. Het was alsof Starclan bij haar was vannacht door de sterren en de maan die zo op haar pels schenen. Het was alsof Gorsepaw nu bij haar was en ze samen door de heidens rende waar zij hem leerde hoe het echt voelde om een Windclanner te zijn. Om sneller te zijn dan de wind en de tijd. Om sneller te zijn dan je problemen. Hoewel het niet goed was om altijd te vluchten voor je problemen was het soms beter om je rug toe te keren en te rennen als hard als je kon. Helaas was het vannacht niet die dag om weg te rennen maar om juist naar voren te komen. Ze was hierheen getrokken met een reden, om hier te zijn om haar nachtmerries weer onder ogen te komen. Ze had rust gehad in Riverclan maar hoe meer ze weer terug kwam in de echte wereld hoe dichter haar hindernissen weer kwamen. Haar oog was gesloten in ontsnapping terwijl ze de frisse lucht in haar wijde longen innam. Ze keek pas weer op toen een geluid haar oren bereikte. Toen die ene stem haar gehoor in kwam.. die stem. De ene waarvan ze al weken lang elke nacht nachtmerries van had, de stem die dit alles veroorzaakt had. Haar vacht in haar nek schoten als snel als het licht omhoog en direct sprong ze in een verdediging 's houding. Met haar staart in de lucht gestoken en zo dik als die van een stinkdier keek ze recht in haar ogen. ''J-jij..'' Haar stem huiverde. Was het angst? Was het woede? Haar hart ging tekeer. Haar hele lichaam trilde. Ze kon haar blik niet van de hare halen. Ze was doodsbang maar haar woede nam de overhand. Wraakzucht was voor het eerst te voelen in haar lijf. Voor het eerst zag ze iets voor haar ogen, iemand die pijn had, zij die pijn had.. en ze wou dat het echt was. Ze wou dat Daintywhiff zou boeten voor alles wat ze gedaan had. Shatteredice zette een stap dichterbij; haar pootjes kwamen in het water. Ze had haar mishandeld, ze had haar misbruikt, had haar verminkt, haar en Stallion van elkaar verscheurd en haar familie gesloopt, ze had haar leven volledig kapot gemaakt.. en toch, alles wat ze gedaan had, er was maar één ding waar ze echt woest om was en dat was dat ze Gorsepaw vermoord had. Ze geloofde er heilig in dat zij het was. Zij die altijd had gedreigd om haar familie uit te moorden, hét was haar geweest. Ze zou haar grijpen, op de manier die ze nooit zou verwachten van haar.

Fluisterde ze,



Haar lichaam zette ze dieper in het water, om dichter bij Daintywhiff te komen.

i will do what queens do,

I will rule

above the smokestacks

Haar blik, ze probeerde het te dempen, maar ze kon de haat bijna niet uit de glans krijgen die op haar oog lag. Hoewel haar stem honingzoet klonk was alles om hen heen als koud als een winternacht waar storm woedde. Ze had gesproken en ze reageerde. Ze kwam naar haar toe, liep het water in zonder angst. Hun buiken waren zeiknat en kleine druppels lagen op haar kin toen ze kort haar kop boog en hierdoor met haar gezicht lichtjes op de oppervlakte lag. Ze voelde de wind langs haar heen gieren, ijskoud en scherp; als gelach van een kwaadaardig wezen. Ze voelde hoe haar teentjes onder water verkromde toen Daintywhiff haar snoet tegen haar wang tikte. De warme ademhaling kietelde haar wang en gaf haar prikkels. Ze trok haar oortje naar voren en trok haar lippen zachtjes van elkaar af: Haar adem trilde zachtjes onder haar woorden en ze voelde hoe hierna de witte she-cat haar snuit terug trok. Shatteredice kantelde haar kopje en keek vanuit onder haar wimpers door. Ze snoof een diepe zucht in en zette een stap dichter tegen naar voren. Het water had muisstil gelegen maar rimpelde nu weer door haar beweging. De sterren en de maan die in het water geschenen had, die verlichting had gegeven, vervaagde. Ze begaven zich in ijskoud water met totale duisternis om hen heen. Niemand die hun zal zien. Een ijskoude ademhaling siste tussen haar tanden door. Terwijl ze daar zo stonden had de she-cat in de tussentijd haar lichaam tegen die van de ander aangezet. Haar kopje in haar hals en haar roze tong liet ze over haar schouder glijden. Als een omega die de alpha om vergevenis vroeg.



Wat een leugen. Een vieze, vieze leugen. Ze geloofde er niks van maar ze speelde mee. Alles om dichterbij te komen.

i will do what queens do,

I will rule